Jaar: 2016
Grote Prijs Actuele Tekenkunst van de stad Ronse
Een pleidooi voor de tekenkunst!
Er is niet alleen The Big Draw en Drawing Day maar ook de Grote Prijs Actuele Tekenkunst van de stad Ronse om de tekenkunst aan te moedigen. Veel te veel belandt t
ekenkunst in het verdomhoekje maar daar komt stilaan verandering in. Deze jaarlijkse prijs krijgt meer en meer naam en faam en wint aan belang in het Vlaamse kunstenlandschap zowel op artistiek als op conceptueel vlak. De editie van dit jaar heeft een opmerkelijke winnares Tiemke Gauderis. Ook niet gelauwerde maar wel geselecteerde deelnemers getuigen van veel talent. Er waren geen bepaalde eisen verbonden aan de deelname. (gevraagd tekeningen van welke aard ook).
De Eerste prijs
Tiemke Gauderis met Zonder Titel (cornerpiece), Zonder Titel (shadow) en Zonder Titel (inner outer).
De Eerste Prijs “RONSE DRAWING PRIZE” ter waarde van 3.000 Euro gaat naar Tiemke Gauderis (Oostende) voor haar tekeningen Zonder Titel (cornerpiece), Zonder Titel (shadow) en Zonder Titel (inner outer).
De jury: “Het tekenwerk van deze kunstenaar getuigt van een ongelooflijke rijpheid, een diepe concentratie en een rustige bedachtzaamheid. …” Op de site van Tiemke Gauderis staat te lezen:
http://tiemkegauderis.blogspot.be/ “Met een grote onthechting en een subtiel spel met perspectief, scherpte, waas, licht en schaduw, zet ze haar waarnemingen om in composities die balanceren tussen tweedimensionale en driedimensionale beelden. In de spanningsverhouding van het platte tekenvlak en de suggestie van de derde dimensie schuiven de fysieke en de mentale ruimte in elkaar.”
Een eervolle vermelding
Willy Baeyens met Her Eyes en Fragile
Een eervolle vermelding ging naar het werk van Willy Baeyens (Koksijde) voor Her Eyes en Fragile.. Zijn tekeningen vallen op door hun realistische, precieze en technisch sterke uitvoering. Ze zijn ook nog eens origineel gepresenteerd.
Andere eervolle vermeldingen gingen naar Willem Vermeersch (Brussel) voor Deeltjessplitsende vacuumpomp met fotosynthetisch neveneffect, Tumulus en Semi automatisch zwart vierkant verdampend tot vloedvrouw en Jean Christophe Wallaert (Oudenaarde) voor Ogen en Rollercoaster.
Enkele geselecteerden
Niet alleen de gelauwerde kunstenaars maar ook andere geselecteerden vallen op door hun talent en originaliteit.
Joan Hus met Controlled Chaos, en Growth
Slow Drawing Series. Pen en inkt op papier, 50x80cm
De ragfijne tekentechniek vereist uren, dagen, weken, maanden om die tekeningen tot stand te brengen. Op die manier maakt Joan Hus in haar ‘Slow Drawings’ de tijd zichtbaar. ‘Controlled Chaos’ en ‘Growth’ bezitten dan ook dezelfde soort kostbaarheid als de tijd die zij belichamen. De gebruikte techniek maakt tevens dat die tekeningen niet te kopiëren, en dus uniek zijn.
Free Pectoor met Bush Series (3)
Grafiet en houtskool op papier. Voor Free Pectoor zijn de Bush Series een ‘ongoing project’. De gelaagdheid van achtergrond en motieven neigen duidelijk naar het abstracte.
Sylvie De Meerleer met Drieluik
De techniek van Sylvie De Meerleer is moeilijk te vatten. Ze werkt met een soort raster. Het resultaat oogt geheimzinnig, melancholisch. Er gaat een soort intimiteit en zachtheid van uit. Het voorafgaande knipwerk getuigt van een zekere gelaagdheid dat tot een psychologisch portret leidt.
Jérome Ugille met Empreintes de miroir
Jérome Ugille werkt op uiterst moeilijk te bewerken glanzend flinterdun papier. Zijn tekeningen ogen uiterst fragiel en subtiel. Ze hebben een poëtische ziel.
Loïc Desroeux met Modern Family
Realistisch getekend met een persoonlijke toets en/of boodschap. Het rode kruis geeft een nieuwe dimensie, letterlijk en figuurlijk, aan de tekening. Voor interpretatie vatbaar.
Andere geselecteerden zijn (alfabetische volgorde)
James Block – Carlos Caballero – Mathias Cansaer – Wouter Claeys – Thomas De Ben – Ronny Engelen – Christiaan Kuitwaard – Karel Laenen – Lam Thanh Long – Adrian Martinez – Steven Prengels – Arno Synaeve — Lou Terryn – Leen Tichelen – Jacqueline Vandamme – Remie Vanderhaegen – Jean-Baptist Vandevelde
De tentoonstelling van de geselecteerde werken loopt van zaterdag 10 december 2016 tot zondag 15 januari 2017 op woensdag, zaterdag en zondag (niet op feestdagen) van 14 tot 18 uur.
De toegang is gratis.
Locatie: Cultuurcentrum De Ververij Ronse – Wolvestraat 37 – 9600 Ronse
tekst Kathleen Ramboer
fotografie
Free Pectoor
Kathleen Ramboer
WAK: Inspiratie Dag
“Logik bringt dich von A nach B.
Deine Phantasie bringt dich überall hin.” Einstein
Er wordt vaak over de reis gesproken. Vaak wordt gezegd dat de reis belangrijker is dan de bestemming. We zullen een reportage maken over the making of van “the making of”. Dus het meta-niveau. Te intellectueel?
De Vooruit werd gebouwd voor, onder andere, de geestelijke ontwikkeling van de arbeiders. Hier zitten wij. Het Forum voor Amateurkunsten organiseert hier een dag, een inspiratiedag. Een stap naar de Week van Amateurkunsten, de WAK. Het motto van dit jaar is “the Making of” of in het Nederlands “het maken van”. De directrice van het Forum Voor Amateurkunsten: “the Making of“ is er om te tonen dat het proces om een kunstwerk te creëren even belangrijk is als het kunstwerk zelf. De evenementen tijdens de week van de amateurkunsten moeten laten zien hoe het creatief proces werkt.
Er zijn organisaties die trouw zijn aan de WAK. Fameus, Zinnema, Poppunt, Danspunt…
Er zijn ook steden. Ook die zijn trouw aan de WAK. Het is een manier om verschillende initiatieven op één moment te tonen. Het kan ook een doel geven aan bepaalde projecten. Zoals bij een wedstrijd voor een atleet. Poppunt zal bijvoorbeeld het evenement van Lokale Helden door cultuurcentra laten organiseren, maar ook iedereen die zijn lokale scene een warm hart toedraagt kan deelnemen. Het lijkt op een feest van de muziek.
Elk jaar is er een ander onderwerp en dat betekent dat je als organisator een accent kunt leggen op bepaalde de initiatieven. Om je concrete ideeën te geven over hoe je kan deelnemen, werd de inspiratiedag in het leven geroepen.
In de namiddag zijn er vier workshops voorzien.
“Ik ben tevreden over de workshops, er zijn mooie ideeën.” “Maar ik ben een bestuurder, dus ik moet aan de praktische dingen denken”. Aan de praktische dingen heeft Isabelle gedacht.
De deelnemers hebben 30 seconden om hun ideeën rond hun projecten te presenteren. “to the point”. Om de workshop af te sluiten verdeelt Isabelle een A3-blad met de matrix. De boodschap luidt: elke rechthoek in de matrix moet ingevuld worden. Één rechthoek is bijvoorbeeld de financiering.
Dus is het volgens Einstein de weg van A naar B.
Dat is ook essentieel.
De andere rechthoeken gaan ook over hoe en wie er moet bij betrokken worden. Dit is het onderwerp van de twee andere sessies: Diversiteit door Ken (van Formaat.be) en Jongeren door Sara (van Zinnema). Twee moeilijke bevolkingsgroepen betrekken, die niet automatisch deel van de verenigingswereld zijn. Ken en Sarah leggen uit hoe ze dit in hun organisatie doen en de deelnemers spreken over hun eigen ervaring en starten een dialoog. Zinnema heeft veel ervaring en boekt veel succes bij het betrekken van jongeren met diverse origines.
Verrijking gebeurt door de dialoog tussen de deelnemers. Als dit het enige resultaat van de hele dag zou zijn, is het al een succes. Dus het is een succes want gedurende de koffiepauze op het einde van de dag zijn er veel groepen waar er hevig gediscussieerd wordt. Diversiteit is een onderwerp voor veel geanimeerde gesprekken, hoe betrek je migranten bijvoorbeeld bij sport en/of kunst. Uit de gesprekken blijkt dat je op families moet focussen en alle leden ervan betrekken bij de activiteiten.
De vierde workshop, gegeven door Benedikte, ging over communicatie: de eerste stap om mensen te betrekken, en een essentieel deel om toeschouwers aan te trekken.
Gegevens
Benedikte De Vos, voor Forum voor amateurkunsten
Ken Van Roose, voor Format.be
Sara van der Zande, voor Zinnema
Isabel van de Vyvere, voor Artevelde Hogeschool
WAK: www.wak.be
Eric Rottée tekst en foto’s
Drawing Day
Maak je eigen schetsboek
Op 29 oktober 2016 vond er in Hasselt Drawing Day (een tekenfestival) plaats. Ik koos om twee workshops in de Japanse Tuin te volgen: “Maak een eigen schetsboek” en “Dr. Sketchy’s modeltekenen.” Beide workshops zijn voor iedereen toegankelijk en leuk om te doen.
De eerste workshop is “Maak je eigen schetsboek”. Dit is een workshop om schetsboekente leren maken want in de winkel zijn ze nogal duur. De workshop lijkt op boekbinden, omdat je met een naald door papier moet gaan. De samenstelling van het boekje is gewoon een tekenblok van papier op A4 formaat waarvan ook het karton wordt gebruikt. Het karton dient om de kaft te maken. Eerst een laag gesso erover, als het droog is maak je het ontwerp. Als het ontwerp af is, spuit je met een spuitbus erover zodat de tekening niet verdwijnt. Pas daarna stel je de katernen samen, en begint het naaiwerk. Als eindresultaat krijg je een boekje op A5-formaat mee.
Dit is een fijn, maar geduldig prutswerkje, maar toch is het me gelukt om er iets van te maken. Ik ben trots op mijn kunstwerkje, dat ik overal kan meenemen. En tekenen, wat en wanneer ik wil.
Wie zo’n boekje wil maken, kan alle stappen op onderstaande handleiding volgen:
Dr. Sketchy modeltekenen
Bij deze workshop staat modeltekenen centraal. In deze workshop zijn er 40 tekenaars en 3 modellen in Japanse klederdracht. Bij die workshop poseerden de modellen tussen de 5 à 15 minuten, die tijd heb je om hen te schetsen. Dus je moet rap zijn, om hen mooi te kunnen tekenen. Het is tegen de tijd tekenen. Het materiaal dat je gebruikte, was vrij.
Ik kies enkel om met potlood te werken, zodat ik de fouten kan uitgommen. Het resultaat is mooi, maar niet helemaal afgewerkt. Thuis heb ik de tekeningen met dunne zwarte stiften nog verder en fijner en gedetailleerder afgewerkt. Zodat het echt af is.
Tijdens deze workshop focuste ik gewoonlijk op één model, want anders was het onmogelijk om alles op tijd af te krijgen. Na een tijd veranderden de modellen regelmatig van poses. Maar daar is iedereen ook vrij in, om te kiezen.
tekst en tekeningen Tess Van Deynse
De Kotroute Gent
een avondlijke zoektocht naar jong creatief talent
Wat?
Dinsdag 22 november organiseerde AmuseeVous de Kotroute, een jeugdig kunstenparcours. https://www.kotroute.be/stad/gent/
Jongeren konden een avond lang proeven van beeldende kunst, performance, muziek, video, etc in de gezellige setting van een studentenkot. Het deed me met enige nostalgie denken aan het legendarische Chambres d’amis van onze kunstpaus wijlen Jan Hoet. De kick-off gebeurde in het S.M.A.K. met Jelle Vandewiele en zijn project PAL.
www.kotroute.be
De missie van AmuseeVous
www.amuseevous.be
gelezen in Enchantée, de beleidsnota van de organisatie
DEFINITIE: AmuseeVous is een vzw die jongeren (16 – 30 jaar) en musea dichter bij elkaar wil brengen. Dat doet AmuseeVous door enerzijds jongeren te prikkelen om het aanbod van erfgoed, kunst en musea in Vlaanderen en Brussel te ontdekken en anderzijds door deze instellingen te begeleiden in hun zoektocht naar een geschikte invalshoek voor jongeren. AmuseeVous treedt op als matchmaker, adviseur en inspirator en doet dit steeds in nauwe samenwerking met de doelgroep.
Gesprek met Evelien Peeters
regiocoördinator AmuseeVous Oost-Vlaanderen
Verwachten jullie een grote belangstelling voor deze Kotroute, hoeveel jongeren bereik je deze avond?
We organiseren de Kotroute voor de zevende maal en dit is echt een super top editie. Er zijn reeds 552 tickets gereserveerd in voorverkoop. We verwachten een 600 tot 700tal jongeren.
Hoe voeren jullie publiciteit?
Via Urgent.fm radio en medialab van Universiteit Gent, via Facebook, de kunstscholen en KUNSTWERKT. Maar de meeste studenten bereikten we door zelf naar de studenten toe te gaan en te flyeren in de studentenkoten wat wel erg arbeidsintensief was.
Hoe werden de performers, beeldende kunstenaars en muzikanten benaderd en geselecteerd?
Muzikanten werden geselecteerd via
http://vi.be/vibe/portal/welcome
vi.be brengt nieuw talent op de juiste plaats. Jonge muzikanten maken een profiel aan op deze site. Wij zochten tussen de talrijke profielen naar originele muziek, muziek die in de setting van een studentenkot past en muzikanten die hun eigen materiaal meebrengen.
Door een oproep op oa onze Facebook pagina konden we zoeken tussen portfolio’s van vele beeldende kunstenaars. De organisatie Kunstwerkt stuurde ons hun favorietenlijstje. Het laatste woord was aan ons. De selectie gebeurde vooral gevoelsmatig.
Liep de organisatie van een leien dakje?
Er waren vooral problemen om enthousiaste gastvrouwen en -heren te vinden die hun kot wilden openstellen aan artistiek talent en het publiek van de toekomst. Het is ook niet niks om één avond lang honderden jongeren over de vloer te krijgen.
AmuseeVous wil een soort kweekvijver zijn voor artistiek talent en jongeren die in de culturele sector willen werken. Heb je enkele voorbeelden van jongeren die het gemaakt hebben?
Eva Mouton en Joelle Dubois zijn twee artiesten die met AmuseeVous hebben samengewerkt en zijn gegroeid.
Eva Mouton maakt de getekende column ‘Eva’s gedacht’ voor het Weekblad van De Standaard
http://www.evamouton.be/
Na De Kotroute heeft Joëlle Dubois vorig jaar erg geboomd. Nu is er een eigen solo tentoonstelling en heeft ze een publieksprijs van Het S.M.A.K. gewonnen. http://www.joelledubois.be/
Verwachten jullie problemen door het uitblijven van subsidies, de crisis en de besparingen weetje wel?
Het is inderdaad niet evident vandaag, maar bij AmuseeVous proberen we positief naar de toekomst te kijken.
Ontmoeting met Kryztoff Dorion
grafisch vormgever en illustrator voor oa AmuseeVous
http://www.grotezk.be/projects
Het ontwerp voor de affiche doet vrij futuristisch aan. Van waar komt je inspiratie?
Ik heb me laten inspireren door het schilderij van Jheronimus Bosch: ‘de Tuin der Lusten’.
Op de buitenzijde van dit drieluik is een grote bol geschilderd, die de hemelbol voorstelt met daarbinnen, op een plat vlak, de aarde. Ik wilde ook een soort planeet, landschap creëren waar van alles kan en staat te gebeuren.
KUNSTPOORT volgt de Kotroute
De kick-off gebeurde in het S.M.A.K.
Wat je hoort, is wat je ziet. De hal baadt in een feeëriek licht. Dreunende, futuristische, repititieve sound verwelkomt ons. Jelle Vandewiele produceert beats die worden afgespeeld door de AV-input van een beamer en die met de juiste frequenties worden vertaald naar dansende kleuren. PAL is een vernieuwend project en een zoektocht naar de balans tussen beats en visuals.
Na de speech van Evelien Peeters gaan we de avond tegemoet op weg naar KOT 1 Lucas De Heerestraat 95 met kunst van Silke Reyntjens en muziek van Nonno.
Kot 1
In het duister, langs een stemmig tuinpad bereiken we Kot1. Een rokerige sfeer en de soundscape van Nonno verrassen en brengen ons direct in een aangepaste stemming. Nonno is een groep van muzikanten die vooral geïmproviseerde soundscapes live brengt. Het groepje bestaat uit 3 muzikanten waaronder 1 iemand Josefien Cornette (foto) die voor de stem zorgt. Nonno is steeds op zoek naar ongewone locaties zoals deze tuin met kampvuurtje. In het verleden traden ze op in een winkelvitrine met shoppers als publiek. Ze willen vooral een klassiek podium vermijden. De groep treed al zittend op en dit om praktische reden om gemakkelijk van instrument te kunnen wisselen. Hun collectie is ruim en voor de Kotroute spelen ze o.a. op een zelfgemaakte elektrische gitaar die voor een aparte klankkleur zorgt. Deze avond brengen ze een vier uur durende soundscape, non-stop. Nu maar hopen dat het niet regent!
https://www.facebook.com/nonnoontheinternet/?fref=ts
Silke Reyntjens dierenportretten sieren de wand van het knus studentenkot. Haar jarenlange passie voor tekenen zette ze om in het project SIRE: een collectie dierenportretten in kostuum. Zij is hier artist in residence. De ramen decoreerde ze met dierenfiguren. Aan de kot bewoners vroeg ze welk dier ze voor hen kon tekenen. Dat resulteerde in een bont gezelschap van vos tot walvis en poes in de kleuren van de affiche, fuchsia, roos paarse tinten. Silke studeerde Kunstwetenschappen en werkt nu bij de organisatie The Crystal Ship die Street art propageert. Maar vooral voelt ze zich een illustrator. Tekenen is haar wereld, vooral tekenen in opdracht. Ze ontwerpt T-shirts op vraag van het verlangen. Het begon met tekenen van totems op T-shirts voor een scoutsgroep. Dit sloeg zo aan dat ze hier verder mee wil doorgaan. Haar contacteren kan via silke.reyntjens@hotmail.com Silke nam met raamillustraties ook deel aan The Big Draw te Leuven.
Kot 2
Sint Lievenslaan 12
kunstenaars en muzikanten kot 2 getekend door Nele Sys
Na dit eerste kot bezoek vol positieve indrukken begeven we ons naar Kot2.
Thijs Polfliet grafisch kunstenaar staat ons eerst te woord. Ik leerde zijn werk kennen via Tipping Point, het kunstenklimaatparcours 2015 van UGent. Toen al was zijn bijzondere techniek me opgevallen, dit is de perfecte gelegenheid om er iets meer over te vernemen. Fotografische beelden, eigen beelden maar ook ander verzameld materiaal zoals postkaarten brengt hij over via een chemisch proces op hout. Beelden worden verknipt en daarrond wordt een tekening opgebouwd. Zijn vrije grafiek reflecteert vooral zijn eigen leefwereld. Twee werken die hier te zien zijn tonen een zelfportret en impressies van reizen die hij maakte met een Braziliaanse vriend. Het is de neerslag van een vriendschap en onderweg zijn. Zelf noemt hij zich ook een verzamelaar, een verzamelaar van verhalen, objecten, mensen, beelden, postkaarten… Uit deze verzamelingen groeit een kunstwerk. Zijn inspiratie vindt hij ook in historische literatuur. Thijs Polfliet zou dolgraag in de culturele sector werken. Hij studeerde vrije grafiek aan het KASK Gent en cultuurbeleid aan de faculteit Letteren te Leuven. http://thijspolflietgraphics.be/
De foto’s in de gang tonen bijna onherkenbare zelfportretten van Jolien Roos met nuances van donker naar licht. Het hangt soms van mijn stemming af, vertelt ze, maar niet altijd. Soms komen 
ideeën op me afgevlogen maar het gebeurt ook dat ik heel hard over een foto nadenk. In één foto is een verwijzing naar haar sterrenbeeld te zien vissen. Haar architectuurfoto’s tonen een totaal andere Jolien, sobere foto’s met een gevoel voor ritmiek, compositie, lay-out. Dit verraadt haar tegenwoordige studie van vormgever. Jolien studeerde drie jaar orthopedagogie maar voelde er zich niet comfortabel bij, ze wou creatief bezig zijn en zette haar studies on hold. Ze gon aan een opleiding Fotodesign en een opleiding Fotografie aan het KISP Gent. Ze vindt het belangrijk deze twee studies te combineren, ze zijn een aanvulling op elkaar en bieden zo meer werkgelegenheid in de toekomst. Wel verkiest ze fotografie boven vormgeving. Ze is blij te mogen meewerken aan deze kotroute, de grote opkomst vindt ze super. Het is dan ook de eerste maal dat ze foto’s toont aan een publiek. Meer te zien op de site www.jolienroos.be
Een halfduister intiem badkamertje laat me verdwalen in de intieme wereld van Nele Sys. http://nele-sys.tumblr.com/ Nele maakte als eindwerk voor haar master Beeldverhaal aan het Sint-Lucas te Brussel een boekje Het Wijfje. Vastberaden stuurde Nele met de post haar manuscript naar verschillende uitgeverijen, uitgeverij XTRA Nederland toonde belangstelling en nu ligt het boekje op ons te wachten. Voor haar illustraties vertrekt ze vanuit haarzelf, vanuit een gevoel van schaamte, alledaagse gevoelens, gevoelens omtrent het vrouw worden. De tekeningen zijn gemaakt met veel gevoel voor humor en een zekere zelfspot, een ontwapenend debuut.
http://www.uitgeverijxtra.nl/titel/159_Nele%20Sys%20%7C%20Het%20wijfje 
Op 3 december wordt het boekje om 16uur voorgesteld in de stripboekhandel EPIC Nederkouter 55 te Gent, met signeersessie.
Hoe kwam de strip tot stand? Eerst maak ik een Storyboard, dan ruwe schetsen, later potloodschetsen die dan ingeïnkt worden met pen en ecoline. Dan volgt de scan om de illustraties druk klaar te maken.
Teken je soms met de computer? Alleen als het snel moet gaan, het liefst teken ik vanuit de losse pols.
Denk je professioneel Illustrator te worden? Tegenwoordig volg ik een lerarenopleiding en geef nu reeds vervanglessen. Het is beter een extra diploma achter de hand te hebben. Nele Sys nam in het verleden ook deel aan The Big Draw te Leuven met raamillustraties.
Tijdens de interviews en het nemen van foto’s hoorden we ook de muziek van Mount Soon. http://www.mountsoon.com/
Leden Nick Fransen – Vocals & Guitar, Tom Peeters – Guitar, Gerben Brys – Bass, Olivier Penu – Drums.
Hun muziek is moeilijk in een hokje te duwen toch vroeg ik hoe hun muziek te catalogeren. Mount Soon liet het woord Indie Rock vallen. Ik moet eerlijk bekennen het woord heb ik opgezocht. Volgens Wikipedia: Indie is een verzamelnaam die wordt gebruikt voor voornamelijk op rock georiënteerde kunstmuziek die zich over het algemeen laat karakteriseren door haar houding: een afkeer van commerciële muziek en een voorliefde voor het experiment. Dit groepje van 4 muzikanten die elkaar toevallig hebben ontmoet door de muziek brengt weldra hun eerste album uit Awe & Wonder met 6 nummers. Het album werd opgenomen met Koen Gisen (Bony King, Flying Horseman, An Pierlé). Op 11 februari is er een release in de Handelsbeurs op de Kouter te Gent.
We wensen hen veel succes!
www.facebook.com/mountsoon
http://www.instagram.com/mountsoon
Te beluisteren via YouTube
https://www.youtube.com/watch?v=MpGrDjXxung
Ondertussen is het behoorlijk laat geworden. Er rest ons weinig tijd om nog andere locaties te bezoeken. We zijn blij te hebben kennis gemaakt met aanstormend nieuw talent. Talent dat hopelijk zijn weg vindt in de culturele jungle.
We kijken uit naar een volgende editie. Een mooi initiatief om te koesteren!
tekst: Kathleen Ramboer
fotografie: Bernadette Van de Velde
“Gitaar is emotie”
Juan del Granero
over de goesting om het goed te doen
Jean Van der Schueren staat in de gitaarwereld beter bekend als Juan del Granero. Dat is zijn artiestennaam, die verwijst naar zijn wortels in de klassieke muziek en de Spaanse flamenco. “Gitaar spelen is niet alleen techniek, het heeft vooral te maken met emotie”.
Waarom?
“Zonder techniek kun je geen emoties overbrengen, beide gaan hand in hand. Zo eenvoudig is het.”
In de jaren ’70 studeerde hij af aan het muziekconservatorium in Brussel.
“Je moest onvermijdelijk notenleer volgen, In de opleiding was klassiek de enige optie. Electrische gitaar was in het onderwijs in die jaren sowieso ondenkbaar.”
“Toen ik afstudeerde werd de luit even mijn tweede liefde.”
“Mijn ambitie was toen vooral om een goede studiomuzikant te worden. De optredens, die kwamen er later geleidelijk aan bij.”
Hij evolueerde verder in de klassieke muziek , onder meer via masterclasses bij John Williams in Cordoba en, in het barokrepertoire bij Jos Van Immerseel, Paul Dombrecht en de Kuykens.
Wat is de essentie van goede muziek?
“In de muziek is dit essentieel: de goesting om het goed te doen klinken en die emotie over te brengen.”
In Ninove heeft Jean Van der Schueren zowat tien concerten per jaar georganiseerd en gecoördineerd. Hij introduceerde er ook het Festival van Vlaanderen. “Als organisator moet je de muzikanten vooral een podium bieden, en daarnaast sfeer creëren en een publiek kweken. Dat gaat niet vanzelf, dat vraagt tijd en geduld.”
In zijn huis liggen pakken tijdschriften, er staat een vleugelpiano, er liggen ook violen en andere instrumenten. Hij plukt liefdevol een vederlichte luit van de muur. Alles ademt hier muziek.
Heb je zelf ooit gitaren willen bouwen?
“Neen, wel interesse voor de bouw en de bouwers. Optreden, lesgeven, organiseren… Vroeger met vzw Gitaarkrant, daarna met vzw Duende en nu volop actief met Jazz-Madd. Duende is een belangrijke term uit de flamencotraditie, het moment waarop tussen de artiesten en het publiek de vonk van de emotie overspringt. Ik vind dat zeer belangrijk.”
De vzw Duende staat voor een brede waaier van concerten en tentoonstellingen, en Jazz-Madd heeft alles te maken met ‘Jazzmuziek aan de Dender’ – zeg maar Ninove, Denderleeuw en Aalst. Voor meer info zie www.jazzmadd.be
Heb je ook voeling met rock’n’roll?
“Weinig nu, vroeger veel oa als gitarist bij Irish Coffee. Nu ben ik een fervente Klara-luisteraar, niet alleen voor de klassieke muziek maar ook voor de wereldmuziek en de jazz. Let wel: goede popmuziek kan ik wel appreciëren. Maar dat gebeurt zelden.”
“Wat er nog op mijn agenda staat? Ik speel binnenkort een benefietconcert in Ninove, maar een cd zit er niet meteen aan te komen. Ik loop niet achter mijn concerten aan.”
Tekst: Gerrit De Clercq
Foto’s: Bernadette Van de Velde
Clicklik: van Paleis tot Paleis
Version Française: https://kunstpoort.com/ned-fr-gezamenlijke-projecten/
Wij wandelen naar het gebouw met de zuilen. Het is donker. De deuren zijn gesloten. Twijfels overvallen ons. Het uur? De datum? De plaats? Nieuwsgierig stappen we naar de rechterkant van het gebouw. Een glasconstructie vol licht komt tevoorschijn. Links het café. In het midden de kassa. Er heerst een gezamenlijke opluchting. “Waar bevindt zich de zaal voor het theaterstuk? “ Vous déscendez les escaliers, vous prenez la porte à gauche, sortez dans la cour et c’est le premier bâtiment sur la gauche.” Wacht, in ander gebouw? Ja, een gebouw voor hedendaagse kunst.
Bij de voorstelling in Brussel, waren wij in het Paleis voor Schone Kunsten. Ook daar moesten wij trappen naar beneden. Van Paleis tot Paleis.
Van Art
Deco naar Neo-modernisme.
Katia, buiten, herhaalt haar tekst. Ze rolt met haar ogen, ze mompelt. Ze heeft een lange monoloog, verbluffend. Het gaat over de relatie met haar dochter. Ze woont met haar alleen. De moeilijke weg van een alleenstaande moeder wordt beschreven in de monoloog. “Alles draait altijd rond haar.” zegt ze.
Toch heeft het publiek gelachen. Veel meer dan in Brussel.
LUDWIG
Ik dacht: Moet ik haar nu een kus geven?
Ik wilde het niet gênanter maken dan het al was.
Ze stond zo en ik zo, en dan, ja, ik maakte tandcontact.
KRISTOF
Tandcontact?
LUDWIG
Maar zo wat te hard.
KRISTOF
Oei.
Er is veel veranderd zegt Renate juist voor Patrick, de regisseur, aankomt. Patrick komt een halfuur voor de voorstelling aan en zegt onmiddellijk tegen de acteurs “Jullie gaan van de andere kant van het podium vertrekken.” Hij wijst van de ene kant naar de andere.
De hele avond zitten wij aan de andere kant. In Brussel was het podium, met zijn donkere kant, een gesplitst levensverhaal. Vandaag zien wij alleen licht. Van boven naar beneden. Van beneden naar boven, zoals de verhalen. De acteurs zijn altijd in een soort onevenwicht, zoals in het echte leven.
Malika wil de zaal kopen, Josiane wil stoppen. Ze gelooft niet dat Malika de zaal kan beheren.
MALIKA
Ik kan mij inkopen, Josiane.
We hebben daar al over gehad.
Ik breng op.
Ik ben heel goed. Ik kan het.
Ik heb het van u geleerd.
….
Ge kunt hier in de buurt
nergens fatsoenlijk dansen.
Het is hier een perfecte plek
voor een dancing.
JOSIANE
Ge hebt geen geld Malika.
MALIKA
Waar moet ik dan naartoe?
Het is veranderd. De bewegingen van de acteurs zijn bescheidener. Het is de vierde voorstelling in Charleroi. “Arne Sierens, de auteur van het stuk, was hier zondag.” zegt Renate; “Hij vond het goed.“ zegt ze bescheiden. Na de vierde keer hebben de acteurs nog plankenkoorts. Jérôme is zenuwachtig voor de voorstelling. Hij loopt heen en weer door de ruimte. Hij zal een liefdesscene moeten simuleren met Malika. De acteurs verzamelen niet voor de voorstelling. Dat deden ze in Brussel. “je me serais ennuyé s’il n’y avait pas de changement” zegt Patrick.
In Charleroi eten de acteurs samen na de voorstelling. De volgende voorstelling is in Moeskroen. “U zal toch komen kijken?” vragen Renate en Katia. “Er zullen vrienden vanuit Vlaanderen komen.” Het is namelijk niet ver van West-Vlaanderen. Negen december. Nog twee en een halve maand. “Het is nog lang.” zucht Katia, al ongeduldig om opnieuw te spelen.
Moeskroen, 9 december, in het Centre Culturel de Mouscron.
Eric Rottée Tekst en Foto’s
I have a dream
I HAVE A DREAM
Al een eeuwigheid zijn begrippen zoals blanke superioriteit, eurocentrisme en eurogantie een realiteit, maar pas sinds kort wordt erover gepraat op mainstream media. En dat is niets te vroeg.
Maar wat betekent black history voor jou? En hoe bepaalt huidskleur vandaag wie je bent of wat je doet? Zinnema trok het gesprek open en richtte de vraag aan alle artiesten uit Brussel en de Rand. De telefoon stond plots roodgloeiend en ook via de digitale kanalen stroomden de reacties binnen. Sinds januari heeft ook een denktank van dynamische enthousiastelingen – voornamelijk van Afrikaanse diaspora – zich mee achter het artistieke roer geschaard. Naast de complexe taak om de talrijke projectoproepen te adviseren, heeft de denktank ook de samenstelling van een uitdagend seizoen op zich genomen.
Het spetterend Kick-Off Event opent met een groot muziekpodium, aangevuld met dans- en beeldende workshops. Voor het leergierige publiek is er Afrootino: verschillende dans- en muziekstijlen vieren hun Afrikaanse afkomst. Yves Aduhire zet met zijn danstheater GENO IN SIDE een zinnige reflectie neer over de menselijke trauma’s van de Rwandese genocide. Tijdens I Have A Dream Exposed brengen beeldende kunstenaars een knap staaltje museumgenot, gecureerd door de artistieke trekkers van Zinnema en de trouwe residenten van Mangoo Pickle en TIMISS.
Mocht je echt geen zin hebben om enorm veel bij te leren, heerlijke artistieke kwaliteit te ontdekken en inspirerende mensen te leren kennen, dan ben je bij Zinnema aan het foute adres. Maar onze deuren staan alvast open. Wagenwijd. Voor iedereen.
Langzaam maar zeker. De Slow Art van Joan Hus.
Interview met filosofe, schrijfster, ‘grafisch’ kunstenaar Martine Lejeune.
Op een mooie na zomerdag ontmoette ik Joan Hus in een toepasselijk kader, het historische Vooruit te Gent. Joan Hus is de artiestennaam van filosofe, schrijfster, ‘grafisch’ kunstenaar Martine Lejeune.
Ze is docente filosofie aan de universiteit Gent. Martine Lejeune/Joan Hus heeft reeds een aantal boeken op haar palmares, fictie en non-fictie. Haar meest recente boek, onlangs uitgegeven draagt de titel:
‘Logica en filosofie van de taal. Voor al wie bezig is met taal en tekst.’
Een boek over het beoordelen van argumentaties, in het dagelijks leven, op school en professioneel. Geen voorkennis vereist.
Antwerpen: Uitgeverij Garant, 262 p.
Ook onlangs verschenen
Culture. Philosophical Perspective. Antwerpen: Uitgeverij Garant, 120 p.
Over het begrip cultuur.
Martine Lejeune schrijft ook voor de Engelstalige blog: The Flaneur.
http://flaneur.me.uk/01/food-for-thought-by-joan-hus-guidelines-for-new-creative-work/
Een kopje koffie helpt het gesprek op gang te brengen al is dat duidelijk geen probleem bij Joan Hus.
KR Wat haalt bij jou de bovenhand de filosoof, kunstenaar, schrijver, docent? Hoe wordt je het liefst benaderd?
ML Mijn leven is één grote chaos, alles is filosofie, en kunst, en literatuur, en politiek, en dagelijkse beslommeringen. Hoe ouder ik word, hoe meer vragen en hoe minder antwoorden ik heb. Als kind stimuleerde mijn moeder mij om te tekenen. Zij had ook aandacht voor literatuur en las vaak voor. Ik wilde dan ook schrijfster en kunstenaar worden.
Toen ik een studiekeuze moest maken dacht ik aanvankelijk aan wiskunde. Wiskunde is rust, abstracte zekerheid. Vanuit mijn affiniteit met de wiskunde groeide ten slotte ook mijn Slow Art.
KR Vertel eens iets meer over je Slow Art
ML Aan één enkele tekening, formaat 76x105cm, werk ik heel intensief een zestal maanden met eenvoudige middelen, een pen, inkt en papier.
KR Waarom deze rustige manier van werken. Ligt dat in je natuur, is het therapeutisch?
ML Het is helemaal niet therapeutisch. Slow Art betekent voor mij ascese. Slow Art is tegen mijn natuur in. Ik doe mezelf geweld aan. Voor mij is het een oefening in zelfbeheersing en discipline. Ik investeer mijzelf, mijn tijd, mijn leven, volledig in die langzaam tot stand komende tekeningen.
KR Je ecologische voetafdruk in je werk wil je ook zo klein mogelijk houden. Hoe ga je tewerk?
MR Mijn kunst is eenvoudig recycleer baar, en gemaakt met beperkte middelen, pen, inkt en papier.
Ik ageer tegen de overproductie van kunst, tegen nutteloze kunst, en tegen kunst voor de prestige zoals bijvoorbeeld Het Nieuwe Havenhuis in Antwerpen. Het spectaculaire ontwerp van de overleden Brits-Iraakse architecte Zaha Hadid, een nieuw landmark voor Antwerpen maar eigenlijk niet meer dan een lege juwelendoos (schip) bovenop het oude 100jarige gerestaureerde brandweergebouw.
KR Kan je met jouw manier van tekenen wel voldoende creatief zijn?
MR Zeker, ik experimenteer voortdurend. Ook maak ik het mijzelf niet gemakkelijk door bijvoorbeeld op moeilijk papier te werken met een onaangepaste pen. Daardoor is het resultaat vaak verrassend. Creatief ben ik ook door andere teken-bewegingen uit te proberen, in lagen te werken en met verschillende kleuren. Ik teken met al mijn zintuigen. Kunst is in de eerste plaats esthetisch, dat wil zeggen zintuiglijk. Ik heb de intentie iets te scheppen wat kostbaar is, uniek en fascinerend, die buitengewone inspanning zou vereisen om het te kopiëren. Ik probeer niet alleen mijn eigen culturele wortels als westers kunstenaar, maar alle cultuur in het algemeen te overstijgen.
KR Hoe wil je dat de toeschouwer naar je werk kijkt? Moet hij er idee achter zoeken? Mag en kan het publiek je werk interpreteren?
ML Ik verkoop geen idee. Mijn werk is zeker geen illustratie van een begrip zoals bij Marcel Duchamp, de vader van de conceptuele kunst. 
Wat mij het meeste plezier doet is wanneer de toeschouwer mijn werk meer dan een keer wil zien. Een tekening waar zoveel maanden aan gewerkt is, kan je niet in één minuut in je opnemen en beoordelen. Zo’n tekening is ook moeilijk te beoordelen via het web, op een computerscherm. Je moet het lijfelijk zien.
KR Moet kunst een beeld van de maatschappij geven?
ML Dat moet niet, en dat kan kunst zeker niet. Kunst is geen wetenschap. Bij de aanvang van de westerse kunst, bestond kunst uit het illustreren van de bijbel, later werd kunst een illustratie van macht en machtsverhoudingen, religieus en profaan. Nog later haalden het educatieve, hedonistische en nationalisme de bovenhand. Bij de impressionisten zagen we een verschuiving in de richting van het zintuiglijke, het esthetische. Uiteindelijk kwam Marcel Duchamp met kunst die de illustratie werd van een idee dat moet geïnterpreteerd worden. Mijn kunst is iets anders dan een idee. Het is zintuiglijk, esthetisch, precieus, speels, experimenteel, en persoonlijk.
KR Moet kunst gesubsidieerd worden?
ML Kunst hoeft helemaal niet gesubsidieerd te worden. Gezondheid en onderwijs dat zijn de dingen die moeten worden gesubsidieerd, maar niet de kunst. Overigens, is het de taak van het onderwijs om de creativiteit te stimuleren. Kunst wordt monddood gemaakt door subsidies. Kunst wordt staatskunst. Ten tijd van de grote depressie in Amerika, lanceerde President Roosevelt in het kader van The new Deal het Federal Art Project. Hij subsidieerde kunstenaars, die in ruil daarvoor de waarden van de Amerikaanse cultuur in beelden vastlegden. 250.000 werken zijn er zo gemaakt onder andere door Willem de Kooning, Jackson Pollock, Arshile Gorky, Mark Rothko… Kunst als illustratie van de cultuur waarvan kunst zelf een onderdeel is… Kunst die in haar eigen staart bijt, zeg maar.
KR Kan je creativiteit aanwakkeren?
ML Verveling bevordert bij kinderen de creativiteit. Ze hebben te veel tijd, en die tijd moeten ze ‘doden’. Kinderen hoef je niet te entertainen, geen tablet in handen te stoppen… Bezorg hen geen afleiding. Geef hen ‘vrije’ tijd, zorg dat ze tijd hebben om zich te vervelen, zo zorg je voor creativiTIJD.
KR Heb je een favoriete kunstenaar?
ML Ik bewonder het werk van de Italiaanse jong gestorven kunstenaar Piero Manzoni (13 juli 1933 – 6 februari 1963) die afstamde van oude adel uit Milaan. Zijn later werk wordt door velen gecatalogeerd onder installatiekunst waarbij het idee centraal staat, maar ik vind hem vooral een poëet, een beeldend dichter. Wereldberoemd werd hij met het inblikken van zijn eigen poep: ‘merda d’artista’. Vooral zijn werk ‘Le soccle du monde’ vind ik zijn mooiste creatie. Hij maakte een lege sokkel die de aarde als kunstwerk draagt.
KR Is je werk binnenkort te zien op een tentoonstelling?
ML Gedurende de maand februari 2017 stel ik tentoon in Blanco, Nucleo Gent. De exacte datum is nog niet gekend.
KR Bedankt voor je bevlogen antwoorden, je enthousiaste medewerking aan dit interview. Het zal me zeker bijblijven en we kijken uit naar je tentoonstelling in 2017.
Info en portfolio Joan Hus
http://www.artslant.com/global/artists/show/285785-joan-hus
tekst; Kathleen Ramboer
fotografie: EME
Clicklik: The Big Day voor “Une sacrée putain de fête: ieder huisje draagt zijn kruisje”
Une sacrée putain de fête: ieder huisje draagt zijn kruisje
Adres voor vandaag is niet minder dan het Paleis voor Schone Kunsten aan de Kunstberg in Brussel. Het is een van de eerste mooie lentedagen die het seizoen ons biedt. De stad is gevuld met jong en oud dat aangetrokken wordt door de diverse evenementen die Brussel vandaag aanbiedt. Ook het Paleis voor Schone Kunsten pikt een graantje mee van deze gezellige drukte.
Bij de acteurs gaat het er opvallend rustig aan toe. Geen stress of zenuwachtigheid te bespeuren. Alleen in de theaterzaal gaat het er wat rumoerig aan toe. Er wordt een pre-party georganiseerd. Mogelijk wordt er geklonken op de voorstelling die al eerder op de dag plaatsvond. Een geschikt moment om even m’n oor te luisteren te leggen.
Katia, Anne en Renate hebben zich van de feestende bende afgezonderd en zitten met z’n drietjes in een loge voor een kamerbrede spiegel. Ze keuvelen wat terwijl ze zich aandachtig in de spiegel bekijken en hier en daar een wolkje poeder op de neus aanbrengen, een lijntje onder het oog bijwerken of de lippen accentueren met een fancy kleurtje. 
Twee Vlaamse en een Waalse actrice, geen taalbarrière, je twijfelt er niet aan dat ze al jarenlang goede vriendinnen zijn. Nochtans, niets is minder waar. Het is dit toneelstuk dat hen samenbracht.
Als ik hen vraag hoe de eerste voorstelling van de dag is verlopen, blijven ze opmerkelijk kalm. Maar de vonkjes in hun ogen geven wel aan dat die schijnbare rust op dit ogenblik, enkele momenten voor de tweede voorstelling, maar in ere gehouden wordt omwille van de noodzaak: de concentratie aanhouden voor de tweede opvoering van de dag.
De belangrijkste ervaring die ze uit de première haalden was het plezier. Als amateur-acteurs zoeken ze in het toneel een stuk ontspanning, pret en gezelligheid. Ook vandaag, tijdens de première, in een locatie om u tegen te zeggen, waren die elementen ruimschoots aanwezig. Geen last van zenuwen of plankenkoorts, veel vertrouwen in mekaar en in de regisseurs.
Juist dat ene kleine momentje, wanneer je voor het eerst in het stuk het podium op moet, is het even slikken en op de tanden bijten, maar dat gevoel ebt zo weer weg bij het uitspreken van de eerste woorden.
Ook Philippe, regisseur samen met Patrick, blijft opmerkelijk rustig wanneer ik hem enkele vragen stel. De première was voor hem de bekroning van het vele werk van de voorbije maanden. Er is zeker nog één en ander te corrigeren en bij te sturen voor de aanstaande optredens maar dat is vanavond niet aan de orde want het resultaat was boven verwachting, ronduit een prima opvoering. Ook voor hem was het een heel leuk moment.
Ik neem plaats in de theaterzaal waar de rust is teruggekeerd. Alleen de deejay is nog op het podium en begint de ene single na de andere te draaien terwijl het publiek binnenkomt en probeert een goede plek te bemachtigen. Direct ontstaat een levendig sfeertje en komen de acteurs en brengen hun act.
Het verhaal speelt zich af in een feestzaaltje achter een café. Kiki geeft een feestje en cafébezoekers komen en gaan. Ieder leven wordt op één of ander moment gekenmerkt door één of meer moeilijke situaties.
Juliette en Mara spreken over hun mannen, hoe ze hen hebben ontmoet. Mara wordt surrealistisch wanneer ze vertelt over haar ontmoeting met de ex van haar man. “Ik doe mijn broek uit, ik heb de benen van Sharon, Ik doe mijn kleren uit; hier staat Sharon… Die wil trouwen, die wil een kind.” Sharon spreekt over Sven, Mike, William. Als toeschouwer word je meegesleept in het verhaal van een mythische man. Juliette van haar kant speelt de Sint-Bernard met hem en zoals ze zegt: “ik hing vast aan hem”. Achttien jaar samen. Toch wanneer Juliette en Mara samen praten is haar man wel lang weg, om Sabine slechts vijf straten verder terug te brengen. Meer zullen wij niet te weten komen..
Bertrand spreekt met Kristof over de ontmoeting met Kristofs jongste dochter. Langzaam komt hij tot het onderwerp dat hij wilde aansnijden: de fragiliteit van Kristofs vrouw.
Ontrouw en bedrog, wraak zonder mededogen, onvermogen om volwassen te worden, idiotie. De gesprekken zijn eerlijk. Vrienden in een bar kunnen zich blootgeven. Dit is een soort van therapie, om hun frustratie weg te nemen.
De toeschouwer neemt dat mee om er na de voorstelling verder over te mijmeren. Niet onmiddellijk gemakkelijk, dit onderwerp. Misschien kunnen we ons beter de vraag stellen: “waarom gaan de meeste liedjes, die op de radio worden gespeeld, over liefde?”
Een boeiend theaterstuk en dus een aangename avond.
Volgende voorstellingen:
Charleroi, Palais de Beaux-Arts, op de 23,24,25 en 27 September.
Tekst Magda Verberckmoes
Foto’s Eric Rottée
kunstpoort 