Maand: mei 2023

Atelier in beeld: Binnenwerk, een voltreffer in Sint-Niklaas

ericrottee Geen categorie

Ware het niet dat mijn collega een voorstel had gelanceerd, ik zou keuzestress beleefd hebben bij het selecteren van één of meerdere te bezoeken kunstenaars die dit jaar deelnamen aan Open Atelier. Het werd Binnenwerk in de Lindenstraat te Sint-Niklaas… wat een verrassing!

Tinne Drieghe, grafisch vormgever van opleiding

Tinne is de drijvende kracht achter het initiatief dat de naam Binnenwerk kreeg. Zij kocht rond 2017 een volledig fabriekspand, ooit een textielfabriek en later een groothandel carrosserie-onderdelen, waarvan ze destijds een bestaand appartement bewoonde. De vraag stelde zich direct wat aan te vangen met de enorme ruimte op de eerste verdieping. Zelf had ze daar achteraan al een klein atelier ingericht maar ze merkte dat er nog mensen op zoek waren naar een eigen ruimte om dingen te creëren. Zo ontstond het idee om de bovenste verdieping van het gebouw volledig te hertekenen en in te delen in meerdere ateliers waar mensen elkaar zouden kunnen ontmoeten en inspireren. Met de hulp van een architectenbureau en van haar vader en broer, kreeg Binnenwerk vorm. Naast zes individuele ateliers vind je er ook een grote expositieruimte met bar en een ontvangstruimte. Alles wat was achtergebleven uit de periode van de textielfabriek en carrosseriehandel en dat herbruikbaar was, kreeg een plaats in het interieur. Delen van een enorme schuifdeur werden tot meerdere kleine schuifdeuren herleid om de ateliers af te sluiten, maar wel met een duidelijke visie: isolatie tegengaan en interactie bevorderen.  De onderste stukken van een ander deel van die enorme schuifdeur werden verwerkt in het barmeubel, raamframes belandden aan het plafond om er de verlichting aan te bevestigen. Aan de bar in de expositieruimte werden koplampen van een auto verwerkt.

Binnenwerk bestaat nu één jaar en Tinne is tevreden met het resultaat. Het leven van een kunstenaar is in vele gevallen een eenzaam bestaan maar door dit concept kunnen de houders van een atelier elkaar ontmoeten en ook inspireren. Zo ontstaat een zekere kruisbestuiving. Het sociale aspect – naast en samen met anderen – komt hier echt tot leven. Er is ook een mooie mix van jonge en minder jonge kunstenaars en dat komt de sfeer ten goede, een aspect dat bij de toewijzing van een atelier met de nodige aandacht bekeken wordt. Een nieuwe invulling moet een klik geven met de reeds aanwezige artiesten. Ook mogelijke samenwerking is een aandachtspunt.
Achteraan het gebouw heeft ook een muziekgroep zijn stek. Die kan onbeperkt oefenen zonder de anderen te storen.

Sofie Manon, fotograaf met oog voor het vrouwelijke in al zijn aspecten

Sofie was een van de eerste bewoners van het atelier. Op website Kunstwerkt zag ze dat er een ruimte met ateliers te huur stond. Een eigen stek hebben was een droom die zo werkelijkheid werd. Door de verschillende disciplines hier aanwezig kunnen kunstenaars elkaar inspireren.

Na een periode van voornamelijk buitenfotografie begon Sofie haar eigen stijl te ontdekken en ontwikkelen. Haar aandacht gaat naar vrouwen: jong, oud, zwanger, met kinderen of alleen. Ze wil via haar werk de vrouwelijkheid op een unieke en modieuze manier in beeld brengen. Ze probeert de fashionvibe in haar werk te verweven. Haar portretfotografie samengevat in één woord bestempelt ze als ‘glamour’, … een veelgevraagde stijl maar weinig beoefend door fotografen. En aan klanten geen gebrek. Via mond-aan-mond reclame en met de hulp van de social media komt ze in contact met geïnteresseerden. Ze werkt enkel met niet-professionele modellen.
Meestal vindt eerst een videogesprek plaats om de verwachtingen qua kledij, kleuren, achtergrond, … duidelijk te krijgen. Ook probeert Sofie rekening te houden met aspecten waar de klant zich onzeker over voelt. Waarmee staat het model mooi qua stijl, kledij, kleuren, … welke achtergrond heeft de voorkeur? Bij het studiobezoek zorgt een professionele make-up artist voor de gepaste look. Dit neemt makkelijk een volledig uur in beslag. Dan volgt de fotoshoot die meestal anderhalf uur duurt.
Het resultaat wordt met de klant bekeken en besproken, pas daarna volgt de nabewerking.

Dit type portretfotografie dient rekening te houden met een aantal zaken om tot een mooi resultaat te komen. De klant moet zich namelijk makkelijk voelen en in sommige gevallen ‘loskomen’. Daarom probeert Sofie een vriendschappelijke band te creëren met de klant door te vragen naar wat men leuk vindt, naar de familiale situatie, door wat over zichzelf te vertellen, .. kortom door de klant op een open manier te verwelkomen. En dit leidt soms tot aangename feedback waaruit blijkt dat vrouwen fier zijn over wie ze zijn en naast de rol van bv. mama met daaraan gerelateerd al het ploeterwerk, een moment voor zichzelf genomen te hebben. Verandert dit het leven van een mens? Het is in ieder geval de bedoeling dat die vrouwen buiten stappen met een wauw-gevoel: “ja, ook dat glamour-aspect is een deel van mij”.

Sofie is naast het fotograferen ook bekwaam in het ontwerpen van decors. Wanneer geen van de beschikbare achtergronden passen of in de smaak vallen, gaat ze zelf aan de slag om een handgeschilderde achtergrond te maken, afhankelijk van wat de klant verkiest. Dat gebeurt meestal met acrylverf op canvasdoek… een leuke afwisseling naast fotografie.

Momenteel heeft ze nog een aantal shoots gepland maar op dit moment van het jaar gaat veel tijd en aandacht naar Huwelijksfotografie. Ook hier probeert ze haar accent te leggen: de connectie tussen het koppel en ook de mensen die erbij zijn in de foto’s benadrukken.

Kristel Herwege, gespecialiseerd in conservatie van papier

Veel nieuwsgierige bezoekers komen een kijkje nemen in dit atelier waar een activiteit plaatsvindt die voor de meeste mensen een onbekende is.

Kristel restaureert en conserveert vlakke objecten en kunstwerken op papier. Bedoeling is om beschadigde of in verval geraakte objecten beter te wapenen voor de toekomst. Ze behandelt naast kunstwerken op papier vooral archiefstukken, tekeningen en aquarellen, alsook grafiek, affiches en historisch behangpapier. Ook is de restauratie van bijvoorbeeld een waaier op papier mogelijk. Er is slechts één criterium waaraan het werk dient te voldoen: het object moet uit papier bestaan en dan liefst vlak papier. De behandeling van een ingebonden boek bijvoorbeeld behoort tot een andere specialisatie.

Bij alle gebruikte technieken die nodig zijn bij de conservatie of restauratie wordt gestreefd naar een zo groot mogelijke ‘reversibiliteit’. Dit betekent dat alles wat er wordt uitgevoerd aan het te behandelen object, ongedaan moet kunnen gemaakt worden. Het afgeleverde werk wordt vergezeld van een dossier waarin alle uitgevoerde stappen beschreven zijn.  Er wordt ook op toegezien om te werken met zuurvrije, stabiele materialen. Papier verzuurt immers en tast zo de sterkte van het materiaal aan. Zuurvrije materialen garanderen de houdbaarheid van het gerestaureerde object. Zo heb je Japans papier dat gebruikt wordt bij het herstellen van scheuren omdat het soepel en licht is waardoor het de bewegingen van het object mooi volgt.

In dit atelier worden veel kleine objecten behandeld. Ook grotere formaten zoals een kadasterkaart zijn mogelijk. Het klantenbestand bestaat uit particulieren, musea, archieven en de overheid. Deze komen voornamelijk in contact met Kristel door haar bekendheid in de branche. Haar grote uitdaging blijft kwaliteitsvolle, verantwoorde ingrepen uitvoeren en mee bijdragen aan het behoud van originele (kunst-)werken.

Kristel volgde de kunstopleiding Toegepaste grafiek en Illustratie in het Sint-Lucasinstituut en specialiseerde zich verder in Papierrestauratie in de academie te Antwerpen. Ze heeft haar werkplek in Binnenwerk sinds oktober 2021 en apprecieert in het bijzonder de sociale interactie tussen de verschillende collega’s die er gevestigd zijn en ook de warme karaktervolle omgeving.

Dit uiterst interessante bezoek wordt afgerond met een gesmaakt kopje koffie in de ontvangstruimte, waarbij we nog tal van weetjes meekrijgen over de verbouwingswerken en inrichting die uiteindelijk resulteerden in deze prachtige locatie.

Website
https://www.hetbinnenwerk.be
https://www.manonengels.be
https://herwerk.be/home

Facebook
https://www.facebook.com/Het-Binnenwerk-101159018931557
https://www.facebook.com/manonengelsphotography

Magda Verberckmoes Tekst
Eric Rottée Foto’s

Het boeiende leven van geëngageerd kunstenaar Bart Vanwalle

kramboer Geen categorie

Het kunstenaarsleven van de 81 jarige Bart Vanwalle is moeilijk samen te vatten. Als interviewer kan ik slechts een fractie van zijn visies, projecten en werk behandelen. Mijn excuses aan de kunstenaar Bart Vanwalle. Ik hoop langs deze bescheiden weg, Kunstpoort, de kunstwereld te beroeren met zijn verhaal.

Een namiddag lang kon ik me verliezen in het universum, clusterdom, van Bart Vanwalle. Een wereld van geëngageerde kunst, van iemand die de gave en de moed opbrengt te denken over de invloed van de plaats van de verbeelding, de patatopia. Observatie van zijn werk brengt meer vragen dan antwoorden. Bart Vanwalle troont me mee naar zijn atelier, kamers volgestouwd met intrigerende kunst, tegen de muren, op de grond… zonder poespas gepresenteerd; werk van een halve eeuw, een archivering dringt zich op.

De aimabele kunstenaar beantwoordt mijn vragen geduldig. Niets doet vermoeden dat deze kunstenaar anarchistisch en bijwijlen provocerend uit de hoek kan komen. Oh ironie van het lot, zijn atelier is gelokaliseerd in een vroegere rijkswachtkazerne te Eeklo.

Kunstpoort Gerhard Richter zei ooit ‘Iedereen begint ermee dat hij een paar kunstwerken ziet en dan net zoiets wil doen’ Kan je deze uitspraak spiegelen aan je beginperiode als kunstenaar? Herinner je de dag waarop je artistieke carrière begon?
Bart Vanwalle Hoewel ik de afdeling Latijns-Grieks volgde, was het evident dat ik een opleiding in de kunst zou ambiëren. Ik was op school al de decorateur van dienst. Niet mijn vader de intellectueel maar mijn moeder stimuleerde me om de richting monumentale aan het Sint-Lucasinstituut, het huidige LUCA/School of Arts, te volgen. Tussendoor studeerde ik 2 jaar aan het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte, KULeuven.
kunstpoort: Tijdens zijn opleiding in 1966 ontving Bart Vanwalle de Talens-prijs voor schilderkunst

Kunstpoort Wie was je leermeester? Naar wie keek je op als jonge gast?
Bart Vanwalle Gaspard De Vuyst was mijn leerkracht atelier aan het Sint-Lucasinstituut. Wat je deed moest kloppen en juist zijn, daar drong hij op aan. Verder tolereerde hij diverse stijlen, technieken en richtingen.  https://www.instagram.com/gasparddevuyst/

Kunstpoort Hoe ging het verder na je studies en militaire dienst?
Bart Vanwalle Ik startte onder andere Open Huis ‘Dewittepoppentoren’ te Gent- Knokke-Hasselt (1969-1973). Open Huis was een galerie voor Modern Hedendaagse Kunst met nadruk op alles wat kritisch en vernieuwend was. In 1973 besloot ik militant arbeider te worden. Ik ben gaan werken in de fabriek. De aanleiding was de wereldwijde oliecrisis. Het achterliggende idee was: de kunsten zijn afhankelijk van de infrastructuur van de maatschappij.  Met als gevolg; eerst moet je de maatschappij aanpakken daarna de kunst. Deze ommekeer in mijn leven bracht de ‘pamflet(kunst)’ met zich mee.
Van 1979 tot 1984 doorspartelde ik een persoonscrisis. Vrijzinnig denker, filosoof Leo Apostel (1925-1995) hielp me er bovenop. Een herbronning was het resultaat. In deze periode besefte ik hoe belangrijk de ‘context’ is voor de totstandkoming van een werk (‘tekst’). Ik vatte dit in een eigen topologie. Een gevolg hiervan is het werken onder meerdere aliassen* en projectnamen. Het alias ‘Patatopia Academy’ verwijst naar de pataphysica van Alfred Jarry. De patatopia is de typische plaats van de verbeelding, de plaats die bepalend is voor het waarnemen en de inhoud van de werkelijkheid.

*(Patatopia2.0, Patatopia Academy (2000), b.Art (2000), Patatopia Academy (1998), Dadaling (1993), Bart Vanwalle (1962-1969 °1942 Waregem Be), Bartel-Joris Edmu(o)nd (1970), Pat Aspoot (Patatopos) Independent artist (1980), Club 31-12-1999 (1979)

Vanaf 1980 tot 2005 werkte ik als ‘weekendarbeider’ Deze formule liet me toe tijdens de vrije weekdagen een kunstpraktijk op te bouwen. Het was mijn uiteindelijke bedoeling om als arbeider/kunstenaar totaal onafhankelijk te worden van de toenmalige K-wereld.

Kunstpoort ‘Dadaling’ is ongetwijfeld een Chinese alias, vanwaar de naam?
Bart Vanwalle Mijn Chinese alias is afgeleid van ‘Badaling’ de naam voor de ‘Great Wall’* nabij Beijing, China.
*’Great Wall’ De Chinese Muur of Grote Muur is een uit aarde en stenen opgetrokken verdedigingslinie in het noorden van China. De muur is ruim 21.000 kilometer lang.

Kunstpoort Je hebt een rebels kantje en was één van de gangmakers van Antichambre in 1986, de tegenhanger van Chambres d’Amis, een concept van Jan Hoet.
Vonden jullie het concept van Jan Hoet, het naar buiten treden uit het museum niet oké of waren jullie ontevreden met de aanpak, het beleid of het elitaire karakter ervan?
De locatie was Fabriek voor Entartete Kunst, Drongensesteenweg 281, Gent, België. De naam vind ik persoonlijk een schitterende vondst. Waarom deze naam? Waarom noemden jullie de kunst die er te zien was ‘ontaarde’ kunst?
Bart Vanwalle Jan Hoet, toenmalig museumdirecteur, bezette toen de stad Gent met zijn Chambres d’Amis, dit zonder inbreng van de galerijen. De personencultus rond Jan Hoet vindt hier zijn oorsprong. Samen met kunstenaars Willy Van Sompel, Marc Vanslembrouck (Sleppe) en kunsthistoricus Piet Vanrobaeys riep ik Antichambre in het leven. 186 kunstenaars waaronder zelfs Hugo Claus namen deel aan onze Antichambre. De (pata)topologie kreeg hier vaste vorm. Elke kunstenaar koos zijn eigen locatie in de bezette fabriek en – belangrijk – kon een eigen project uitwerken zonder opgelegde criteria. Deelnemende kunstenaars als Berlinde De Bruyckere en Thierry Decordier werden later door Jan Hoet opgevist voor eigen projecten. Jan Hoet selecteerde Thierry Decordier in 1992 voor zijn Documenta IX.
De slogan ‘No to the One Art, the One Standard, the One Freedom’ vatte het concept samen. In de ‘Anti’ van onze projectnaam was ook de betekenis van ‘wachtkamer’ vervat. Wij richtten ons niet tegen de Hedendaagse Kunst, integendeel.
Tenslotte werden wij organisatoren het slachtoffer van ons eigen succes. Na 2 maanden legden we Antichambre stil. De veiligheid (de bezoekers sloegen er zelfs hun tenten op) kon niet meer gegarandeerd worden. De fabriek was bezet terrein waarvoor wij de eindverantwoordelijkheid droegen.

Kunstpoort In de film – Ander Onderwerp – van Bulls Eye Films, 2023  
https://youtu.be/O5NXUDE1_Ns
zien we werk dat je tentoonstelde tijdens Antichambre: een projectie/onderzoek/studie/installatie naar het beroemde schilderij van Velasquez ‘Las Meninas’ Beschouw je dit als één van je belangrijkste werken en waarom?
Bart Vanwalle Het project ‘Las Meninas’ beschouw ik inderdaad als één van mijn belangrijkste realisaties. Voor de uitwerking kon ik steunen op de medewerking van Carlos Betsens. In 1987 kende het project een vervolg in het kunstencentrum De Warande te Turnhout en nog een jaar later aan de Technische Universiteit van Eindhoven. De installatie is tot mijn grote spijt niet meer compleet: de spiegels van de spiegelkamer werden gestolen. De beelden sieren momenteel mijn atelier te Eeklo.

project ‘Las Meninas’

Kunstpoort Je bent een kunstenaar pur sang, hypersensitief, gevoelig voor wat er gebeurt in de wereld om je heen. Brengt kunst innerlijke rust?
Bart Vanwalle Ik heb leren leven met mijn demonen.

Kunstpoort Je zit in de marge en geeft commentaar op het centrum, dat vertelde je in de film ‘Ander onderwerp’. Wat doet dat met je?
Bart Vanwalle Vroeger verwachtte men van kunstenaars en intellectuelen dat ze ageerden tégen het centrum. Kunstenaars en/of intellectuelen zagen het als hun morele plicht en opdracht om vanuit de marge kritisch tégen dat centrum te reageren. Wie vandaag vanuit de marge in de contramine gaat, beschouwt de burger als een marginaal. De Antichambre, de tegencultuur is dood. We leven in een spektakelmaatschappij waar een lege selfiecultuur oppermachtig is, waar met engagement geld verdiend wordt. De markt regeert.

Kunstpoort Kiki Smith beweerde ooit ‘dat kunstenaars geen binnenhuisarchitecten voor musea zijn’ Je bent sterk gehecht aan je atelier. Je atelier is een privémuseum op zich. Ik veronderstel dat wanneer je ’s morgens je werkplaats binnenstapt, de confrontatie met eigen werk voldoening geeft. Vind je tentoonstellen wel fijn of een noodzakelijk kwaad? Hou je ervan je werk in een museum te zien? Stelde je veel tentoon in wat ze noemen een klassieke galerij? Of doe je dat liever niet, in het commerciële circuit tentoonstellen?
Bart Vanwalle Je hebt rijkdom, christendom, heldendom maar bij mij heerst het clusterdom. Het clusterdom is ontstaan uit de topologie, de locatie, de context die telkens wijzigt. In 1987 stelde ik als B. J. Edmund bijna al mijn werk tentoon in een leegstaande UCO fabriek als een cluster tussen industriële textielmachines. Je moet mijn werk in zijn totaliteit zien: tekst, beeld, muziek, kunst en in een welbepaalde context.
Voor de toekomst dringt zich een digitaal museum, een digitale cluster, op. Ik tip op interactie met het publiek. Elke digitale kijker zal zijn eigen cluster kunnen samenstellen, in feite een eigen werk maken door telkens andere teksten, muziek, beeld en werken te combineren.
Wat tentoonstellen in een klassieke galerie betreft: in Parijs stelde ik tentoon met werk dat hoorde bij de Nieuwe Figuratie (een aan de Pop Art verwante schilderstijl). De galeriehouder had interesse, wou in me investeren. De Nieuwe Figuratie was echter niet mijn habitat, ik had geen zin om verder deze stroming aan te hangen.

drieluik ‘Impression Soleil Couchant’ Galerie Karl Finkler – Parijs

Kunstpoort Je bent internationaal bekend, werkte in Polen, Frankrijk, China… Waarom trek je over de grens?  
Bart Vanwalle Ik wilde 1000 km ver van Gent een nieuw leven beginnen en dat werd Polen. We kochten er een ‘kasteel’ en knapten het op. Kunstenaar Mathieu Ronse, werkte er ook. Naar China* trok ik voor mijn projecten. In 1993 organiseerde ik er het topologisch Malevich-project op drie plaatsen. Ook in Israël* en Palestina stelde ik mijn projecten voor.
*1993 Malevich-project in Beijing
1994 Chineese european art center Brussels-Beijing
1996 Beijing museum, ‘3 generaties Belgische kunstenaars’
1998 Belgium Embassy project Beijing
1998 Permeke project Beijing- Shanghai- Shenzen
*1999 Israël, Golan-project _ Club 31 12 1999
31-12-1999 ‘There is no place for malevich on the golan golan hight’. Israël.
Daheisha camp westbank Palestina

Kunstpoort Je bent niet bang voor een confrontatie met andere culturen. Met de Patatopia Academy had je, zoals reeds vermeld, projecten in China onder andere in 1993 op het Tiananmenplein, het Plein van de Hemelse Vrede. Je legde daar een zwart vierkanten doek neer. Wat was de bedoeling. Kan je er iets meer over vertellen?
Bart Vanwalle  Het was een onderdeel van mijn topologisch Malevich-project ‘There is no place for Malevich’. Omdat ik compleet verschillende topoi zocht voor Malevich, realiseerde ik dit project op drie uiteenlopende locaties in China: een publieke plek, het Tiananmenplein; een ontmoetingsplaats, the September Gallery (wat door de lokale autoriteiten last minute werd geannuleerd) én in een huiskamer in de Xidanwijk; drie topoi die een totaal verschillend beleven van Malevich teweeg brachtten.

MALEVICH project China, Tiananmenplein, 1993 / Patatopia Academy

Kunstpoort Je bent een adept van de pamfletkunst. Zijn je pamfletten noodzakelijk om je kunst te begrijpen en zijn pamfletten wel kunst.
Bart Vanwalle Vanaf 1979 schrijf ik pamfletten, traktaten en vlugschriften. Zo publiceerde ik in 1981 onder het alias B.J.Edmond ‘Pleidooi voor een stijlloze kunst, Open brief aan Jan Hoet’. Persoonlijk zie ik een pamflet niet als een kunstwerk. Het is een reactie tegen de kunstwereld, tegen een bepaalde context. Tijdens mei 68 was er engagement bij de kunstenaar. Protestbetogingen zoals er toen waren tegen de oorlog in Vietnam zie ik nu niet meer gebeuren. Ik merk wel dat er iets beweegt in deze maatschappij. Kassel 2022 was een toonbeeld van nieuw protest: mensenrechten, de collectiviteit en maatschappijkritiek waren aan de orde. Kunst is nu eenmaal een spiegel van wat speelt en beweegt in een samenleving.

Kunstpoort Je hebt al een rijk leven achter de rug. Wie mag je biografie schrijven?
Bart Vanwalle Dit is een moeilijke vraag, zeker niet één van mijn kleinkinderen, zelfs kritisch ingestelde personen die opgroeien in onze huidige cultuur vind ik verre van ideaal; zij leven in een andere wereld. Het liefst zou ik iemand van mijn leeftijd aanwijzen.

Kunstpoort Welk project wil je nog realiseren, waar droom je nog van? Waar werk je op dit moment nog aan?
Bart Vanwalle Ik wil mijn werk loslaten, vind het een plicht mijn kunst, teksten, beelden… digitaal te archiveren. Mijn archief voor het CKV (MHKA) zou ik graag afronden. Verder zoek ik een platform om mijn werk aan de wereld toe te vertrouwen. Het clusterdom staat hier centraal. Mijn eindwerk wordt een digitaal museum. Verder kriebelt het ook om nieuw werk te creëren. Jammer genoeg moet ik mijn atelier verlaten en ben ik genoodzaakt uit te kijken naar een andere werkplaats. Zonder atelier kan ik niet.
Kunstpoort Heeft er iemand onder de lezers atelier tips voor Bart Vanwalle? Die zijn welkom op ons mailadres kunstpoortmail@gmail.com .

beeldcluster

Tot slot publiceren we een doordenker, een bij dit interview passende veelbetekenende tekst, mij aangereikt door de kunstenaar Bart Vanwalle:
Fr. Nietzsche schreef in zijn jeugdwerk ‘Geboorte van de tragedie’ (1872) dat ‘we kunst nodig hebben om niet aan de waarheid te sterven’!
Ik stel de vraag -in alle bescheidenheid- of het uitzetten van contextuele bakens van de ‘tekst’ (de afbeelding) tot meer kunst kan leiden zonder aan waarheid te sterven?!

Tekst Kathleen Ramboer
Fotografie Kathleen Ramboer en @Bart Vanwalle

Galerie DUENDE exposeert

bertvannoten2 Geen categorie


Galerie DUENDE exposeert


Biografie Gilbert Govaerts 

Gilbert zocht al opgroeiend, tijdens zijn legerdienst, zijn eigen weg naar het kunstenaarsschap.
Hij schreef zich in voor de Famous Artist course, een opleiding zoals wij ons die nu niet meer kunnen
voorstellen. Het was een opleiding per correspondentie.
Terwijl hij zich meer bekwaamde  in zijn tekenkunst en voor het eerst zijn werk begon tentoon te
stellen, zocht hij professioneel zijn weg als foto-retoucheur bij offset Fotogravure Waspin.
Daar, in 1969, leerde hij Romana kennen.
Het was een eerste kennismaking, die verspreid over meerdere jaren geleidelijk overging van
vriendschap naar een relatie.
Met wat omwegen leidde dit tot hun huwelijk in 1978.
Begin jaren ’70 ontwikkelde Gilbert zich steeds meer als kunstenaar.
Hij maakt “ interpreterende observaties”
-vlugschetsen
-iconografische tekeningen
-grote figuurtekeningen in houtskool
Zijn onderwerpen en figuren blijven herkenbaar, maar zijn sterke persoonlijke observaties en passie
komen doorheen elke tekening tot leven.
Zijn tekeningen werden aangekocht door het prentenkabinet voor het museum van Schone kunsten
in Brussel. In 1971 werd hij laureaat van Stichting Roeping, wat hem in staat stelde studiereizen en
modellen voor zijn tekeningen te betalen. Gaandeweg poseert hij in meerdere galerijen, van Oudenaarde tot Halle en …Mechelen, waar hij zich ging thuisvoelen.
Altijd op pad met kruk en potlood, om op straathoeken vast teleggen wat nooit zou mogen verdwijnen.
In 2018 overleed Gilbert na een kortstondige ziekte.

Ter situering: Romana MOUSKY

Romana bleek van jongsaf aan getalenteerd. Haar kindertekeningen blaken van kleur, verbeelding
en preciesie.
Ten huize Mousky begrijpt men snel dat het artistieke pad voor Romana het enige juiste is.
Ze studeert siekunsten aan het Imelda-instituut in Molenbeek en aanvullend behaalt ze een graduaat
plastische kunsten in 1965 .Die opleiding leidt haar o.a naar een deeltijdse job bij Wespin, waar ze
zoals eerder gezegd een paar jaar later Gilbert zal ontmoeten.
Later zal ze zich toeleggen op lesgeven in academie “de meibloem” in Halle.
Ze geeft teken- en schilderkunst aan jongeren en volwassenen.Elk jaar gaat ze met haar leerlingen
naar het Hallerbos. Doel hiervan: in het blauwe hyacintentapijt kleuren leren zien, kleuren leren
weergeven. Ze geeft 31 jaar lang les en combineert die met haar eigen professionele praktijk als
kunstschilder.
Haar eigen werk ontwikkelt zich in episodes. Alleen al in de jaren ’70 is er een periode van kleurenspel , van heel nauwkeurig op elkaar afgestemde nuances die vaak hun oorsprong vinden
in de natuur. Er is een periode van pasteltinten, van David Hamilton romantiek. Er is een meer
lyrisch- abstracte periode rond de seizoenen, waarbij ze telkens schildert in het betrokken seizoen.
Ze schildert in haar eigen omgeving, maar geraakt ook verliefd op het spel van de natuur in Italie.
Romana mag dan inmiddels minder mobiel zijn: haar kracht om te kijken, te observeren, stopt nooit.


Videograaf: Bert Vannoten
http://galerieduende.weebly.com/
https://visit.mechelen.be/galerie-duende

Dance Waves competition: “Het gaat om veel meer dan winnen!”

ericrottee Geen categorie ,

Bij binnenkomst in het mooie stadstheater in Sint-Niklaas voelen we direct de spanning en de opwinding die we eind maart ook voelden toen we in Lebbeke een wedstrijd van de Dance Waves Competition bijwoonden. Deelnemers zoeken hun weg naar de kleedkamers, supporters gaan de zaal in en zeer vriendelijke vrijwilligers staan iedereen geduldig te woord. Wij melden ons aan de kassa om de oprichtster van de Dance Waves Competition, Tine Peters, te spreken. Tijdens een van de weinige korte pauzes in het dagprogramma (van 10u30 tot 20u30) kan ze zich 20 minuten vrijmaken voor ons.

Hieronder een verslag van het gesprek met een zeer gedreven en enthousiaste organisator.

Ter herinnering: Dance Waves Competition is de grootste danswedstrijd in België en Nederland samen en gaat door in mooie theaterzalen met professionele belichting, juryleden en fotografen. De wedstrijd is toegankelijk voor dansers van alle niveaus en alle leeftijden in de dansstijlen hip hop, modern, hedendaags, jazz en klassiek ballet. Begin maart maakten we een eerste reportage over de danswedstrijden.

Kunstpoort Hoe is het idee voor deze wedstrijden ontstaan?
Tine Als kind danste ik zelf veel en wilde ik graag aan wedstrijden meedoen. Mijn mama antwoordde dan altijd dat er geen wedstrijden bestonden. Toen ik een vaste job had, wilde ik proberen zo’n wedstrijd te organiseren. Ik ben toen ergens gaan kijken, maar dat was helemaal niet wat ik bedoelde. De wedstrijd werd gehouden in een sporthal met een heel andere sfeer dan ik voor ogen had. Na dat gezien te hebben, besloot ik om voor de fun een theater af te huren en dansgroepen aan te schrijven. De wedstrijd zat onmiddellijk vol met deelnemers van over heel België. Dat heb ik een paar keer gedaan en het gevolg was dat ik naast mijn vaste job tot diep in de nacht zat te werken voor de wedstrijden. Toen ik zag dat er veel interesse bleef en het initiatief succes had, heb ik mijn vaste job opgezegd en ben ik me helemaal op de wedstrijden gaan richten. De eerste wedstrijd was in 2015. Sindsdien is het aantal deelnemers elk jaar alleen maar gegroeid.
De wedstrijd in Sint-Niklaas is een van de 46 wedstrijden van het jaar (een jaar loopt van oktober t/m juni). Er zijn elke zaterdag en zondag wedstrijden in Nederland, door heel België en soms in Parijs. Het is meer dan fulltime werken. Ik werk eigenlijk 7 dagen per week met nog een andere fulltime kracht.

Kunstpoort Wat houdt de organisatie van een wedstrijd in?
Tine We zijn al een jaar op voorhand bezig met het bepalen van de planning van de wedstrijden en om de zalen vast te leggen. In de zomer passen we de website aan met voor elke wedstrijd een eigen webpagina, maken we een nieuwe affiche, maken we reclame en ontwerpen we de kledinglijn. Maanden op voorhand zijn we druk met de inschrijvingen, het beantwoorden van vragen en het uurrooster opstellen.
We huren een theater en de techniekers van het theater, maar verder moeten we zelf zorgen voor bijvoorbeeld de fotograaf en de juryleden. Wij werken vooral met vrijwilligers. Omdat we acht wedstrijden per maand organiseren, hebben we veel mensen nodig . De vrijwilligers blijven jaren meehelpen en wij vinden het belangrijk dat het team het leuk heeft. Daarom organiseren we ook regelmatig een teambuilding. .

Kunstpoort Hoe worden de wedstrijden gefinancierd?
Tine De dansers betalen inschrijvingsgeld, de bezoekers inkom en verder hebben we inkomsten uit de verkoop van de kleding. Met de opbrengst kunnen we twee fulltimekrachten financieren.
We hebben een paar jaar geleden geïnvesteerd in de automatisering van bepaalde processen, zodat het werk te doen is voor ons.

Kunstpoort Wanneer is een wedstrijd voor jou geslaagd?
Tine Als ik veel blije gezichten zie. Ik organiseer super graag evenementen, maar bij een wedstrijd zijn er jammer genoeg ook mensen die niet winnen. Als ik al eens een teleurgestelde deelnemer zie, probeer ik die te overtuigen van het feit dat het om meer dan winnen gaat. Je doet mee om andere jonge, getalenteerde dansers en choreografen te ontmoeten, van elkaar te leren terwijl je podiumervaring opdoet en je houdt er prachtige foto’s aan over. Als je 6e bent geworden, wil dat niet zeggen dat je slecht bent, maar dat degenen die hoger geëindigd zijn net nog iets beter waren. Ergens blijft dans toch altijd een beetje subjectief, maar daarom werken we zoveel mogelijk met een ander juryteam op elke wedstrijdzodat ze niet telkens door dezelfde mensen worden beoordeeld en krijgen alle deelnemers de maandag na de wedstrijd jurycommentaren met positieve punten en werkpunten te zien zodat iedereen ervan kan bijleren en kan blijven groeien.

Kunstpoort Over die jury. het moet toch heel zwaar zijn om de hele dag in zo’n sneltempo alle dansen te moeten beoordelen?
Tine Ja, maar in het algemeen werken ze in blokken voor de verschillende stijlen en blijven ze een halve dag. Heel soms is er een jurylid dat alle stijlen doet, maar die ziet het dan zitten om er een lange dag van te maken.

Kunstpoort Op wie richten jullie je communicatie?
Tine Het is vooral via sociale media dat we de dansers bereiken, zowel de dansscholen als dansers die niet via een dansschool deelnemen.Er zijn nog steeds erg weinig mannelijke deelnemers, maar die zijn uiteraard zeer welkom.

Kunstpoort Over de dansen zelf: zijn er verplichte oefeningen?
Tine Nee, er is alleen een tijdslimiet. Verder zijn de deelnemers vrij om te doen wat ze willen binnen de stijl. We moeten ons wel aan een tijdslimiet houden om het programma op een dag te kunnen doen. Als je weet dat we voor vandaag honderden deelnemers op de wachtlijst hadden, begrijp je waarom.

Kunstpoort Je bent zo enthousiast …
Tine Ja, maar door de moeilijke jaren tijdens corona en doordat ik mama geworden ben, voelt het wel anders dan 8 jaar geleden. Ik moet meer mijn evenwicht zoeken en proberen bepaalde taken over te dragen en los te laten. Dat is niet gemakkelijk.

En weg is ze. Tine bedankt ons voor het interview en vliegt er weer in. Terug de zaal in waar ze naast de jury aan de jurytafel zit en zoveel mogelijk dansen op video vastlegt.

Wij mengen ons onder de wachtende supporters in het cafetaria. Er hangt een gezellige sfeer, mensen kennen elkaar van andere wedstrijddagen en iedereen lijkt met iedereen te praten. We vragen aan twee groepjes familieleden wat zij van de wedstrijden van de Dance Waves Competition vinden. We horen eensluidend: goede organisatie, mooie locaties, met altijd de mogelijkheid voor de ouders om wat te drinken en te eten, strakke planning, duidelijk schema, rust op het podium en achter de schermen. 
Kortom: het is duidelijk dat Tine de organisatie strak en professioneel leidt.

Dance Waves Competition website: https://www.dancewavescompetition.com
Facebook: https://www.facebook.com/dancewavescompetition
Instagram: https://www.instagram.com/dancewavescompetition/

zie ook de vorige reportage op kunstpoort
https://kunstpoort.com/2023/03/13/dance-waves-competition-van-elkaar-leren/

Diana van Bergeijk Tekst
Eric Rottée Foto’s