Punt, aan de lijn … duidelijke woorden van Ilse. In feite komen we aan. Eerst de kleine, nog groene heuvels. Het is een zonnige late namiddag, het pajottenland strekt zich uit, de zon is een beetje lui vandaag. Melkachtige hemel.De eerste vrije parkingplaats, juist voor de kerk, is voor ons. De eerste mooie klanken komen van een gitaar en een diatonisch accordeon. Dit laatste instrument brengt je in een droomwereld.
Onder de tent voor de kerk zitten twee vrouwen. Ze oefenen samen, het is nodig want de harmonie tussen de twee moet nog komen.
Een paar stappen, de zonnestralen leiden tot aan de ingang van de kerk, die op haar beurt in haar donkerheid en de twee geopende deuren de bezoekers verslindt. En dan de stem, de stem die het schip van de kerk volledig vult. Tonen zoeken naar balans … betoverend. Het stopt na een korte tijd, de perfectie is er al, de bezoeker blijft doorlopen en zal terug komen binnen een paar uur.
“Heb jij een afspraak?” “Ja, met Lise.” “Ik zal haar bellen.”
Er heerst kalmte in het kantoor.
“Lise?” “Ja”.
Van het kantoor dalen we af naar de ontmoetingsplaats.
Elisabeth: “Een drankje?”
Welkom op de stage voor traditionele volksmuziek.
Er wordt uit volle borst gezongen en gelachen. De stage-sessies zijn afgelopen. Het eten wordt dadelijk geserveerd. Toch zijn de stagiairs, een goede mengeling van mannen en vrouwen, niet moe. Een gitarist en een tiental stagiairs nemen de gelegenheid te baat om verschillende liedjes op het terras van de ‘stagebar’ te zingen. Altijd en overal oefenen.
Oefenen kan je ook op de campingplaats.
“Waarom maak jij foto’s?”
“Wij maken een reportage over de stage”.
“Ach het is een goede intentie dan”.
“Ja dat kan je zo bekijken.”
“Je mag foto’s maken.” …. goedkeuring met een brede glimlach. Oefenen, oefenen..
Langzaam gaat de zon onder. De schaduwen overmeesteren het decor. De stagiairs glippen tussen de rijen banken van de kerk door. Ze dragen maskers. Het is goed dat het virus niet verplicht ook de oren te bedekken. Nu is het tijd om van het concert te genieten. Elke avond is er één.
Vanavond. “Ik ben juist gaan kijken – hier achter – naar de twee muzikanten. Als de muziek zo goed zal klinken zoals ze er uitzien, dan wordt de avond perfect.” zegt Herman. #meetoo? Nee, het is opvallend hoe evenwichtig de groep is verdeeld onder mannen en vrouwen. Volksmuziek kent geen gender.
Wij zijn vertrokken. Eerst naar Galicia, dan naar de Balkan.
De laatste reis, die naar de Balkan, is somber. Je wandelt in de bergen en het is mistig.
Terug naar Galicia. Een romantisch, donker lied. En de stem, … die stem in de kerk, vloeit over de lichamen van de toeschouwers wanneer de muziek stopt.
Terug naar de balkan met een lied voor een huwelijk, leuk! Leuke volgorde. Tussen de liedjes leggen de twee muzikanten uit wat de betekenis van het lied zou moeten zijn. In het Engels is het niet altijd duidelijk. Hun inspanningen om het in het Engels uit te leggen komen goed aan. “Alume” …. de stem, de stem, de stem.
“We love sending postcards”. “Postcards with a link to the music”.
Nostalgische Antia en Sabela, de eerste op viool, de tweede op accordeon.
Terug naar de ontmoetingsplaats. Wat doet de man met zijn viool voor de ingang van het toilet? Hij oefent, hij oefent. Het plezier is voor zijn partner. Ze glimlacht, het is mooi, zelfs als het geluid van glazen en gesprekken op de achtergrond te horen is. Naar muziek luisteren kan je soms van de buitenwereld afsnijden.
Het is niet zoals vroeger, minder mensen, maskers bijna overal. De geest van de stage blijft en de hoop dat volgend jaar nog beter wordt maakt het afscheid lichter. Wij vertrekken nu, met spijt in het hart.
Nu een beetje concreter:
Onze video reportage over de stage door Bert Vannoten
Onze vroegere reportage in 2016
De website van Muziekmozaik.
De website van de twee (muziekantinnen)muzikanten Caamaño&Ameixeiras
Het concert
Eric Rottée tekst en Foto’s
kunstpoort 