Pagne Africain is een Pan-Afrikaanse textieltentoonstelling die je laat kennismaken met de veelzijdige Afrikaanse textielcultuur. Curator Stella Nyamchama Okemwa selecteerde voor deze tentoonstelling twaalf soorten stoffen uit haar privécollectie, afkomstig uit verschillende regio’s uit het Afrikaanse continent. De tentoonstelling toont een rijkdom aan geschiedenis, spiritualiteit en cultureel erfgoed. De tentoonstelling wil een zo breed mogelijk spectrum van Afrika laten zien. De stoffen kaarten een hele waaier aan thema’s aan: oorsprong en historische betekenis, spiritualiteit en rituelen, betekenis van kleuren, culturele identiteit en statussymbolen plus het gebruik van Afrikaanse stoffen in hedendaagse mode.
Groepsexpo Breekbaar / Breakable fragile St. Elooiskerk – Kortrijk
BREEKBAAR, de titel dekt de lading. In deze groepstentoonstelling staat emotie voorop. De setting, een kerk, sluit perfect aan bij het thema. Wie niet religieus is, zal toch het sacrale herkennen en erkennen.
Bij het betreden van de kerk word je onmiddellijk geconfronteerd met het werk van Giovani Vanhoenacker. Zijn installatie met kerkmeubilair speelt de rol van eyecatcher en is hier ‘thuis’.
Het kunstwerk verraadt de scenograaf in Gio Vanhoenacker. Gio bouwde een mooi palmares op bij de Kopergietery, Lazarus, Compagnie Cecilia, Muziektheater Lod, Tutti Fratelli, NtgGent… In 2019 mocht hij aan de slag bij de Opera van Genève en Theater der Jungen Welt van Leipzig. In het theater verbeeldt hij een verhaal, in zijn atelier te Marke laat de kunstenaar een eigen visie spreken. De 2 stoelen verbeelden de door een middenbeuk gescheiden mannen- en vrouwenkant. De boog geconstrueerd met stoelzittingen doet me denken aan de regenboog. Een regenboog staat symbool voor de brug tussen hemel en aarde. Dit kunstwerk symboliseert voor mij een andere brug, de verbinding tussen diverse werelden zoals die van de man en vrouw, een vraag naar communicatie. https://www.giovanivanhoenacker.be/ https://www.instagram.com/giovanivanhoenacker/ gio8002@gmail.com
De ongelooflijke kleurenpracht in de werken van Martine Deleu verklaren haar enthousiasme en betrokkenheid tot de natuur. Vele schetsen en persoonlijke foto’s leiden tot een uiteindelijke creatie. Ze schildert reisimpressies, landschappen, bomen, parken, .. in een lyrisch realisme. Vaak evolueert haar schilderkunst naar een abstractie waarin de natuur op de achtergrond verdwijnt en de beleving vooropstaat. De uitbundige werken van Martine Deleu contrasteren fel met de sacrale sfeer in de kerk. Het is net deze tegenstelling die de kijker aanzet tot nadenken over de fragiliteit van de natuur, de teloorgang van de diversiteit.
De werken van Martine Vandevelde zijn geen lieflijke, vrolijke, behaagzieke werken. Het is aangrijpende kunst die je doet nadenken over het leven. Het sterk persoonlijke werk laat je niet los. Je neemt het mee naar huis. Martine Vandevelde schildert op het canvas met veel emotie en kunde. Zowel haar schilderijen als ruimtelijke werk (veelal gebruikt ze wax) illustreren haar sociale bewogenheid. De kunstenares snijdt moeilijke en breekbare thema’s aan zoals psychisch en fysisch lijden, fantoompijnen, de multiculturele samenleving, het leven tijdens de pandemie. De kerk St. Elooi tilt haar werk de hoogte in. Zo gaan de schilderijen ‘Fantoompijnen’ in dialoog met het kruisbeeld, symbool voor het lijden van Christus. Interessant zijn de werkboeken die je kan inkijken. ‘My secret books’ verhalen een persoonlijke zoektocht, verbeelden haar inspiratiebronnen: kunstenaars zoals Berlinde De Bruyckere, Jenny Saville, Louise Bourgeois, Klaus Verscheure.
Jan Declercq, organisator van deze expo, noemt zich terecht ‘de Beeldenmaker’. Hij is van alle markten thuis: hij fungeert als organisator van tentoonstellingen, fotograaf en beeldend kunstenaar, een ‘duivel doet al’. Ben ik verkeerd als ik denk dat vooral het vrouwelijk figuur hem inspireert en fascineert? Een ‘engelenbeeld’, esthetisch vrouwelijke torso’s, soms letterlijk en figuurlijk met een ‘hoek’ af en bevreemdende foto’s van modellen bevolken de rechterzijde van de kerk. Toevallig of niet, ze sieren de ‘mannenkant’. Zijn tijdloze torso’s en foto’s zijn een zoektocht naar het wezen van de erotiek, het mysterieuze in de vrouw.
Paarden, ruiters, golfers en vrouwen zijn de onderwerpen die Huguette H. Declercq boeien. Haar paarden en ruiters schildert ze levendig, met een heerlijke dynamiek in een bruin coloriet met witte en oranje rode accenten die het geheel een levendige toets geven. Kunsthistoricus A.-A.I.B. waardeert vooral de tijdloze elegantie in haar werk. Huguette H. Declercq, 70 jaar kunstenaar, beheerst door de jaren heen, diverse grafische technieken. Kleinere werken, in deze kerk tentoongesteld, tonen haar vakmanschap.
Last but not least. Achteraan in de kerk kan je ook kennismaken met de keramiek en tekeningen van Charlotte Herman. Bij het vervaardigen van keramiek maakt Charlotte Herman gebruik van krachtige natuurelementen: aarde, water en vuur. Onze hedendaagse woelige samenleving verlangt naar de pure natuur, rust en schoonheid. Deze tijdsgeest verklaart de revival van de keramiek. Charlotte Herman brengt met haar werk natuur en schoonheid in deze kerk, een schoonheid die de toeschouwer ongetwijfeld weet te waarderen.
Groepsexpo Breekbaar / Breakable fragile St. Elooiskerk, Overleiestraat – Kortrijk ZAT – ZON : 15 & 16 oktober ZAT – ZON : 22 & 23 oktober ZAT – ZON : 29 & 30 oktober Telkens van 10u tot 18u
Lise schreef: “We vragen wel om de sessie niet te storen als je langs gaat”. Ik betreed de zaal van de workshop diatonische accordeon voor gevorderden. De lerares, Hilde Bauweraerts, ziet mij en roept uit “een fotograf, wij kunnen een groepfoto maken!”. Er worden dus twee groepfoto’s gemaakt, één binnen, één buiten. Ik als fotograaf was geen storende factor, ik werd in de groep opgenomen.
Het is de laatste sessie van de stage voor traditionele folkmuziek. “Maandenlang heb ik niet meer gespeeld. Toen de startdatum van de stage naderde, heb ik opnieuw geoefend. Het was opnieuw ademen.” “We hebben heel veel gedaan in zo’n een korte tijd…Ik zou graag muzikant worden”. Twee getuigenissen van tevreden deelnemers met ambities.
De leraren zijn niet minder tevreden, enthousiast, zoals onder andere Floere Van Hende: “heel muzikale jongeren, een eer om ze te begeleiden, jongeren met veel zin om muziek te maken.. muziekspelletjes, om ervan te genieten, samen te zijn en te dansen, alleen maar hele leuke jongeren.” Wanneer de docenten over de manier van spelen vertellen, nemen de deelnemers verwoed nota.
Bij elke stage horen er toonmomenten. Elke pauze of vrij moment wordt gebruikt om te tonen wat de leerlingen geleerd hebben en om plezier te hebben. De ontmoetingsplaats met drank en gebak is dé plek! Daar spelen ze vaak onder begeleiding van de leraren. Een moment van erkenning voor de inspanning van de dag of de week.
Op het einde van de week is er een folkbal, wat kunnen de deelnemers nog meer wensen? Een toonmoment is er ook nog voor de deelnemers aan de dansstage, het danspubliek kijkt in stilte, als toeschouwers in een cirkel. Daarna het is aan hen om een mixer te dansen. “waarom ben jij hier vanavond”. Christine: “Ik hou zoveel van dansen en ik hoef niemand op voorhand te kennen.” Je hoort er onmiddellijk bij.
De avond wordt lang…
Kan men zeggen dat de deelnemers gedurende de stage op vakantie zijn? Is er een concept van verlof, dat in feite geen verlof is, maar een inspanning vereist en leergierige deelnemers heeft?
Fototentoonstelling ‘No ordinary moments’ Rik Guns in samenwerking met Mathildestudios
Vanaf een eerste stap in de exporuimte ben ik overtuigd: dit is een goede tentoonstelling. Een blikvanger staart me aan, hier is duidelijk over de opstelling nagedacht. De foto’s zijn strategisch opgesteld met wat teksten tussenin, geen overdosis foto’s, een goed gedoseerd aantal, kleurrijk. Een positivisme straalt van de foto’s af. Een vleugje humor is niet ver weg. Achteloos maak ik de bedenking: deze foto’s konden net zo goed schilderijen zijn. Rik Guns, de fotograaf, apprecieert mijn opmerking en begint onmiddellijk mijn nieuwsgierigheid naar het verhaal achter de foto’s te prikkelen. Rik Guns fotografeerde een zondag lang de scène van Saint Petersburg, Florida: de blije mensen, de eenvoud van het vrolijke stadscentrum, de kleurrijke muurschilderijen… Het interview lijkt in de startblokken te staan. Met een praatvaar als Rik Guns is er aan gespreksstof geen nood. Later komt Rudy Van Hoey Van Mathildestudios erbij en is het hek van de dam. Ik moet opletten, straks vult dit interview 10 vellen DINA4.
foto Rik Guns
Kunstpoort Wanneer begon de liefde voor de fotografie? Rik Guns Het meest gehoorde antwoord is waarschijnlijk in mijn kindertijd. Ik voeg me bij die meerderheid. Mijn interesse voor fotografie werd in 1982 aangewakkerd toen ik als communicatieverantwoordelijke startte bij Agfa, afdeling cinefilm. Beroepshalve bezocht ik filmfestivals, had contact met cineasten en cinematografen … De passie voor het beeld had me te pakken. Ook mijn samenwerking met de audiovisuele dienst van Agfa droeg daar toe bij. Belangrijke voetnoot, partner in crime en mentor Rudy Van Hoey, manager Mathildestudios, die de productie van mijn expo verzorgde, ontmoette ik bij Agfa.
Fotograaf Rik Guns – copyright Bip Van de Velde
Kunstpoort Ben je familie van filmisch fotografe Tine Guns, ons welbekend. Rik Guns Inderdaad Tine is mijn nicht. Kunstpoort Fotografie zit in jullie genen.
Kunstpoort Welke was je eerste camera? Rik Guns Mijn eerste camera was de analoge Nikon FM, een FE kon ik me niet veroorloven. Mijn laatste liefde is een Sony Alfa 7RII.
Kunstpoort Je bent al heel lang geboeid door fotografie, 40 jaar. Je deed technische bagage op via testimonials, stages en je werkomgevingen. Je had vele gesprekken met professionele cinematografen. Je maakte de evolutie mee van analoog naar digitaal. Is deze technische bagage nuttig bij het maken van je eigen foto’s? Zet dit je aan tot experimenteren? Rik Guns Technische bagage is belangrijk, heb je nodig om te experimenteren maar is niet voldoende. Rudy van Hoey, die ik als mijn mentor beschouw, liet me andere zaken ontdekken zoals compositie. Toen ik van Agfa naar Barco overstapte kreeg ik te maken met het digitale aspect. Er is niets mis met manuele manipulatie. Bij analoge fotografie worden foto’s ook gemanipuleerd in de donkere kamer. Tools moet je weten te gebruiken, geen mensen weggommen maar een foto beter maken.
Kunstpoort Leren kadreren, belichten, vooral kijken is belangrijk bij het fotograferen. Moet je ook ‘kunstenaar’ zijn om goede foto’s te maken. Is fotografie kunst? Rik Guns Fotografie is ongetwijfeld kunst. Zien en kadreren heb je in je vingers of niet. Een foto moet niet mooi zijn maar interessant. Een vrouw kan een mooi kleedje aanhebben maar zich ook intrigerend kleden, daar ligt het verschil. Een gladde, cleane foto is vaak nietszeggend. Een foto beoordelen blijft persoonlijk. Ben ik een kunstenaar? Een goede vraag! Kunstpoort Beuys beweerde dat iedereen kunstenaar is.
Kunstpoort Dit is je eerste tentoonstelling. Voor deze expo kreeg je hulp van het grafisch bureau Mathildestudios. Zou je zonder hen de stap gezet hebben? Rik Guns Rudy Van Hoey heeft me over de streep getrokken. Mathildestudios zorgde voor de productie, de professionele drukken, de verzamelmappen, de opstelling… en zo veel meer.
expo beeld – copyright Bip Van de Velde
Kunstpoort Wat doet het met je om je foto’s voor het eerst op groot formaat te zien? Trots? Je stelt je de vraag ‘Zouden ze hun impact behouden buiten hun setting, als foto’s in een galerij? Kunnen ze tijdloos zijn? Onafhankelijk van de ruimte?’ Heb je twijfel? Ben je onzeker? Rik Guns Mijn credo is Twijfel met overtuiging Overtuig met twijfel Ik ben tevreden met de impact die deze ruimte heeft op mijn foto’s. Ze hier samen zien, de accrochage betekent een meerwaarde. Rudy lichtte de beelden op, verminderde het contrast, bracht de details in de donkere partijen tot leven. Dat maakte de foto’s zachter, vrolijker, rijker ook. Ze lijken meer en meer op schilderijen, dat is goed. Ik vind dat we te veel nadruk leggen op ‘de’ artiest. Het resultaat is wat telt. In dit geval is dat het werk van meerdere mensen, niet van mij alleen. ‘The image is the boss.’
Kunstpoort De titel van de expo verwijst naar een song ‘No Ordinary Moments’ van Admiral Freebee. Het is een bevreemdende dromerige song. Waarom deze titel? Kan je het verband tussen je expo en deze song nader verklaren? Rik Guns Terwijl ik het straatbeeld van de uitnodiging fotografeerde was ik voor mezelf zacht het lied aan het zingen. Ik beleefde een ongewoon moment met ‘no ordinary people’.
Kunstpoort Vond je het moeilijk de straatsfeer van Saint Petersburg, Florida vast te leggen of ging dat vanzelf? Kreeg je reacties, goed of slecht, van de mensen die je fotografeerde? Werd je soms gehinderd? Rik Guns Totaal niet! De meesten negeerden mij, ze lieten me doen. Sommigen vonden het prachtig om één ogenblik acteur te zijn van mijn ‘filmstills’. Saint Petersburg heeft een fijne bevolking die fier is op hun kleurrijke omgeving. In Brussel ondervond ik meer problemen bij het fotograferen van personen op straat en kreeg ik soms wrange opmerkingen.
foto Rik Guns
foto Rik Guns
Kunstpoort “You can’t shoot and think at the same time” beweerde de fotograaf Philip Perkis. Je kunt het moment niet analyseren terwijl je het vastlegt. Geloof je in toevalstreffers? Of heb je na al die jaren de routine in de vingers om op het juiste moment de knop in te drukken? Rik Guns Het zijn toevaltreffers zoals het leven is. De fiere jongen dook plots op voor mijn camera, puur geluk. Zien en snel zijn is dan de boodschap. De burst mode laat ik ongemoeid. De beelden van deze expo zijn kijkbeelden, niet in één keer te vatten. Kunstpoort Je foto’s zijn één groot avontuur, de kijker kan erin verdwalen en een vleugje humor meepikken.
Kunstpoort Werk je op een automatische stand? Gebruik je hiervoor een telelens of zoom? Rik Guns Ik verkies semi-automatische instelling en indien nodig, manueel. Ik fotografeer steeds met dezelfde camera, heb 2 lenzen: een standaardlens en een kleine zoom. Ik schiet niet lukraak, ik denk na over diafragma, tijd en iso. Dit is belangrijk want ik ben voorstander van een grote scherptediepte, ik hou voor straatfotografie graag zowel voor- als achtergrond scherp. Hier manifesteert zich mijn liefde voor het werk van Jan Van Eyck, op het Lam Gods is het kleinste bloempje in detail, ‘scherp’ geschilderd.
Kunstpoort Het tentoonstellingsbeeld vind ik een leuke ongedwongen foto, wat voyeuristisch. Heb je hier al reacties op gekregen? Of denk je dat er hier reactie op komt? Koos je bewust voor dergelijke foto als campagnebeeld? Rik Guns Het was niet mijn bedoeling die voorovergebogen vrouw te fotograferen. Ik wilde het opschrift ‘Five Bucks Drinkery’ fotograferen in zijn setting. Andere informatie kwam er automatisch bij zoals die vrouw. Het licht op de foto is natuurlijk, wel is de foto iets verscherpt en zijn de donkere partijen opgelicht. De vraag is niet: ‘Toon ik de foto?’ De hamvraag is: ‘Waarom zou ik die foto niet tonen?’. Toch niet omdat er een blote bil op staat, zeker?! In welke Victoriaanse tijd zijn we beland als we daar wakker moeten van liggen?
Kunstpoort Vind je het belangrijk dat je foto’s superscherp zijn of hoeft dit niet voor straatfotografie? Staat kwaliteit en techniek voorop of de inhoud? Rik Guns De inhoud primeert. Kwaliteit is eveneens belangrijk. De vakkennis van Mathildestudios stond garant voor de prachtige afwerking: papier en druk is hun keuze en verdienste. Kunstpoort Rudy Van Hoey van Mathildestudios schrijft op zijn site: ‘We always go the extra mile’ Deze expo is daar een illustratie van.
Kunstpoort Mogen we je fotografie, deze straatfotografie een documentaire fotografie noemen? Of welke naam plak je zelf op dit genre, deze stijl? Rik Guns Is het journalistiek of documentaire fotografie? Ik weet het niet. Ik fotografeer wat me pakt. Soms zijn mijn foto’s precies schilderijen, uit het leven gegrepen en dat is de bedoeling. Met deze expo willen Rudy en ik een positief verhaal brengen, van vrijheid, openheid, tolerantie, blijheid, relativering, schoonheid, kleur in het leven. We willen zeggen: mensen, dat bestaat ook nog. Wat ik niet wil fotograferen zijn maatschappijkritische toestanden. Ik fotografeer liever gelukkige mensen die niet door het leven verwend zijn.
Kunstpoort Van welke fotograaf ben je fan? Rik Guns Jeff Wall, Wim Wenders, Beat Streuli, Vivian Maier, Carl Dekeyzer. Rudy Van Hoey Niet vergeten Elliott Erwitt, met zoals bij Rik een verdoken humor en Cartier Bresson voor wie kijken van kapitaal belang was. Ook hij had slechts één camera.
Kunstpoort Tot slot een vraag voor de fun: Wie of wat zou je in je stoutste dromen willen fotograferen, zelfs al lijkt je dat onmogelijk? Een persoon, een gebouw, stad, evenement… Rik Guns Alles wat de wereld relativeert wil ik met mijn lens vastleggen. Rudy Van Hoey De paus met een kwinkslag, onder de kazuifel? Rik Guns Neen. Misschien Trump in zijn badkamer die zijn haar kamt? Of Trump op het golfterrein na een verkeerde slag? Ik bedoel het vermenselijken van archetypes.
Kunstpoort Aan de kijker kan ik alleen maar aanraden: laat de spots schijnen op de straatbeelden van Rik Guns, geniet van de filmset van Five Bucks, de acteurs, de figuranten en de zonnige zondagse vrolijke sfeer van Saint Petersburg, Florida. Vergeet vooral niet te applaudisseren.
Rudy Van Hoey van Mathildestudios met verzamelmap copyright Bip Van de Velde
van 8 tot 23 oktober 2022 vrijdag tot zondag van 11u tot 18u Fotograaf Rik Guns is permanent aanwezig tijdens de openingsuren.
Boven de wolken
verzamelmap
De foto’s zijn apart te koop op origineel formaat en gebundeld in 50 gesigneerde verzamelmappen, ten bate van ‘Boven de Wolken’, een vzw die gratis professionele fotosessies aanbiedt voor sterrenouders bij het verlies van hun baby. rik.guns@icloud.com https://mathildestudios.com/
Tekst Kathleen Ramboer Fotograaf op de locatie Bip Van de Velde
Mechelsen Iemer gaat naar voormalig politiek vluchtelinge Margarita Hovhannisyan (69)
De Mechelse Cultuurraad heeft woensdagavond in de Salons Van Dijck de zevende Mechelsen Iemer uitgereikt. De eer viel de voormalig politiek vluchtelinge Margarita Hovhannisyan (69) te beurt voor haar verbindend werk. “Ik had dit nooit verwacht”, reageerde ze emotioneel.
De Mechelse Cultuurraad reikt de Mechelsen Iemer uit aan een verdienstelijke Mechelaar of een Mechelse organisatie die zich op bijzondere wijze inzet of ingezet heeft op cultureel vlak. Telkens worden vijf kandidaten genomineerd.
Dat in principe om de drie jaar, maar ten gevolge van corona was het intussen vijf jaar geleden dat nog een Mechelaar de eer te beurt viel. De vijf genomineerden waren het Filmhuis, muzikanten Niels Geerts en Lode Tooten, majorettekorps Va et Vient en dus ook Margarita.
Ze was compleet verbluft toen het beeldje van de Mechelse kunstenares Frieda Mariën haar richting uit kwam. “Dit is een grote verrassing. Ik was al blij en dankbaar hier vandaag aanwezig te mogen zijn. Ik ben heel emotioneel.”
Voorzitter van de cultuurraad Frans De Wachter verduidelijkt de keuze. “Margarita komt uit een moeilijke situatie en integreerde zich hier. Ze gebruikt cultuur als bindmiddel binnen haar eigen gemeenschap, maar ook binnen de buurt. Het is die verbindende kracht van cultuur die we willen waarderen.” Margarita was in haar geboorteland decennialang journaliste bij een krant, later hoofdredactrice, tot ze Armenië om politieke redenen moest ontvluchten. “Ik had grote problemen nadat ik veel artikels had geschreven, onder meer tegen de toenmalige president. Ik had nooit gedacht mijn land te zullen verlaten.”
Nog altijd heeft ze nostalgie, meteen ook de naam van haar vereniging. “Met Nostalgie organiseren we poëzieavonden, culturele uitstappen, eetavonden en filmbesprekingen. We laten onze cultuur zien en nodigen andere culturen uit om hetzelfde te doen, om zo een brug te slaan.”
Naast een verbindend iemand is Margarita ook dichteres. Tijdens de huldigingsavond droeg ze enkele van haar gedichten voor, zowel in het Armeens als in het Nederlands. “Dit beeldje bewaar ik mijn ganse leven en ik zal mijn kinderen zeggen om het na mijn overlijden te schenken aan de stad.”
Waarderingsprijs
Volgens De Wachter was het overigens moeilijk kiezen tussen vijf fantastische kandidaten. “We hadden ook kunnen kiezen voor klassemuzikant Lode of voor Niels, die zijn beperkingen overstijgt. Ook het Filmhuis en Va et Vient waren verdiende winnaars geweest, maar we hebben maar een beeldje.” Iedereen kreeg een waarderingsprijs.
kunstpoort 