OUTSIDE IN, dat is genieten van try-outs en ‘work in progress’ van nieuwe makers die het experiment opzoeken in residentie bij RADAR. Zeven beeldende kunstenaars presenteren hun pril werk in De garage. Achter de schermen krijgen de makers artistieke coaching, technische ondersteuning en feedback van professionals. Als toeschouwer maak je deel uit van het maakproces en beleef je de creaties in hun puurste vorm.
Met werk van Jelle Annie Michiels, Peter Simon, Lieselotte Vloeberghs, Babette Cooijmans, Astrid Staes, Karen Hendrickx en Jef De Smet.
Jelle Annie Michiels All these hands I have for you but will someone please hold mine.
In dit deelaspect van mijn onderzoek over het concept ´thuis´ bestudeer ik welke psychologische noden moeten vervuld worden zodat mensen zich thuis kunnen voelen. De behoefte aan sociale verbondenheid, liefde, acceptatie, de behoefte om gezien, gehoord en omarmd te worden als authentiek individu vormen het uitgangspunt voor deze tactiele sculpturen. Het werk gaat over de dwingende verwachtingen van de maatschappij alles van zichzelf te moeten geven zodat anderen zich op hun gemak kunnen voelen, geborgenheid ervaren. Terwijl men zelf tevergeefs blijft hopen, wachten op handen die een veilige haven garanderen, die een helende hand toereiken. De werken trachten een nood te vervullen die mogelijk onbeantwoord is gebleven in de (eigen) zoektocht (van het publiek) naar deze plek. De werken mogen gemanipuleerd worden door de toeschouwer zodat ze zichzelf ook letterlijk kunnen omarmen, troosten, zodat ze kunnen thuiskomen.
Karen Hendrickx Sketches of Emotion
Karen Hendrickx is een beeldend kunstenaar uit België. Sinds 2017 werkt ze aan een serie die schilderkunst, dans en beweging combineert, waarvoor ze samen met de Belgische choreografe Justine Copette de voorstelling Sketches of Emotion creëerde.Tijdens deze voorstelling gaan beide kunstenaars op een interdisciplinaire manier met elkaar in interactie, waarbij Karen werken maakt die in het moment ontstaan. Voor Karen is schilderen en tekenen meer dan het vastleggen van een beeld. Voor haar is het doek of het papier een blanco pagina van emoties, een ruimte waarin ze vrij kan verkennen en uiten. Elke lijn, elke verfstrook, is doordrenkt met de intense energie van het moment. Haar gestuele manier van schilderen wordt sterk beïnvloed door haar samenwerking met choreografe Justine Copette. Haar materiaalkeuze is divers, variërend van houtskool, krijt, Chinese inkt, bister, acryl tot olieverf, die ze op uiteenlopende ondergronden aanbrengt; papier, canvas, zelfs plexiglas. Toeval speelt een belangrijke rol in het werk van Karen, waarbij zij het doek of het papier eerder beschouwt als een arena waarbinnen de actie plaats vindt. Zo maakt zij tijdens het werken gebruik van haar hele lichaam, waarbij er een soort choreografie plaats vindt op het doek. Tijdens de performance maakt zij samen met Justine Copette een groot grondwerk, waarbij de danssporen deel gaan uitmaken van het kunstwerk.
Op een regenachtige en frisse herfstdag rijden we naar Asse, parkeren we achter het imposante gemeentehuis van Samson en Gert en staan we voor een groen woonhuis met in grote letters ’t Smiske erop. Aan die letters en de ingang van het huis zie je dat dit huis geen gewone woning is.
Een oude smidse
We gaan door de voordeur en komen op een soort binnenplaats tussen het huis en een gebouw dat er wel uitziet als een plek van samenkomst. Toch gaan we daar niet naar binnen, want we worden vanuit de verbindende ruimte tussen het woonhuis en de zaal geroepen door een man die Reinout blijkt te zijn. Van Reinout weten we dat hij de coördinator is van alles wat er in ’t Smiske plaatsvindt, maar we zijn hier vandaag om eens verder te horen wie hij is, wat hij doet, wat ’t Smiske is en wat daar allemaal gebeurt. We zijn benieuwd.
We voelen dat Reinout het jammer vindt dat we niet direct in de zaal terecht kunnen. De zaal is immers daar waar het gebeurt! Er is op dit moment een samenkomst van een groep gepensioneerden en blijkbaar babbelen ze daar nog wat na. Reinout vraagt ons om in de tussenliggende ruimte plaats te nemen. De ruimte is een doorgang, smal met een tafel een zetel en van alles en nog wat. Dat muziek hier belangrijk is, zie je aan de wand die volledig ingenomen wordt door planken met CD’s. Reinout vertelt dat hier Den Appel was, een CD-winkel met de grootste verzameling folk- en volksmuziek van Europa, maar dat ze de CD’s nu allemaal verkopen. Het is immers het einde van het CD-tijdperk.
Folk en Breughel
Het verhaal van het ’t Smiske zoals het nu is, is 23 jaar geleden begonnen. De ideeën voor de uitbating vinden o.a. hun oorsprong in Gooik, daar waar allerlei initiatieven en stages rond folk georganiseerd werden. Reinout vertelt: “De folkscene is daar terug opgestart. In Gooik kon je op allerlei oude instrumenten leren spelen, het hele folk repertoire werd daar opgevoerd, in een heel familiale sfeer, ons kent ons en de groep muzikanten breidde alsmaar uit. Alle folkies kwamen daar bij wijze van spreken uit de catacomben bij elkaar, uit het ondergrondse milieu. Daarvoor werd bij folk eerder aan Angelsaksische folk gedacht terwijl o.a. op Dranouter bleek dat er eigen streekgebonden Vlaamse muziek was met een eigen timbre en eigenheid”. Reinout verwijst naar de schilderijen van Breughel. Reinout leerde in Gooik op zijn 15e doedelzak spelen en al snel was hij de beste doedelzakspeler van Asse. Hij zegt zelf: “Dat was niet zo moeilijk, want er waren geen anderen.”
Ontstaan van het ‘t Smiske
Naar aanleiding van zijn ervaringen in Gooik bedacht Reinout dat hij meer wilde doen met folk. Hij zegt hierover: “Folk heeft zijn eigen ecologisch getinte filosofie van tradities, vanwaar komen we, hoe groeien we, wat geven we door aan volgende generaties, samen muziek maken, samen dansen, bewegen en beleven.” Hij kreeg een soort visioen over ’t Smiske als ontmoetingsplek. Vier tot vijf jaar lang bleef het bij fantaseren, vaak met anderen, tot diep in de nacht op café. Met een groep vrijwilligers, ‘de bende van Asse’, begon hij de smidse op te ruimen en tot concertzaal om te bouwen. In 2000 begonnen ze met de eerste concerten. Sindsdien waren er twee, soms drie concerten per weekend. In de loop der jaren is de link met folk gebleven, maar ook alle akoestische Nederlandstalige muziek is welkom. Het gebeurt wel eens dat er bijvoorbeeld een heavy metal concert plaatsvindt, maar daar wordt geen promotie rond gemaakt. Er is een brede gemeenschapswerking; gepensioneerden, kinderen in een talentenstage, de appelmoesband (rock ’n roll op kindermaat, Appelmoesband), werkelijk voor alle leeftijden. Café Combinne, een praatcafé waar Nederlandstaligen en anderstaligen elkaar ontmoeten (https://avansa-hallevilvoorde.be/cafe-combinne) is hier ontstaan. Nu is het over heel Vlaams-Brabant verspreid en is de organisatie overgenomen door Avansa. Er is het ‘desdagcafé’ op dinsdagvoormiddag voor allen die de dinsdagmarkt bezoeken, het woensdag- en het zondagcafé.
Oltid Olsan, muziekband uit West-Vlaanderen
Een scene voor muzikanten
Reinout is eigenaar (samen met zijn vader, broer en zus), oprichter, coördinator, maar vooral programmator van ’t Smiske. Zijn netwerk bestaat vooral uit muzikanten. In ’t Smiske zijn dan ook al zo’n 1000 concerten georganiseerd. Reinout vertelt: “Muzikanten kennen het. We betalen niet veel, maar ze komen hier graag voor een try-out of gewoon omdat ze een intiem concert willen. Beginnende muzikanten, waar pareltjes tussen zitten, kunnen vaak niet terecht
in het cultureel centrum, omdat het een grote zaal moet vullen. Hier zijn ze altijd welkom. Spelen voor zo’n intiem publiek is voor muzikanten hevig, intenser. Plankenkoorts is vaak groter.” Om optredens te selecteren zou Reinout graag pro-actief handelen, maar er is te veel vraag naar try-outs en kleine optredens.
Er zijn nu, meer dan 20 jaar geleden, veel meer technisch goede muzikanten die ervan dromen iets meer met muziek te kunnen doen, maar er zijn te weinig locaties en er is te weinig luisterpubliek voor het aanbod. Het zou fijn zijn als samen muziek spelen voor iedereen laagdrempelig zou zijn. Vroeger kon dat. Je pakte een muziekinstrument, probeerde te spelen, ging samenspelen en al doende leerde men. Nu wordt er al op heel jonge leeftijd gestart met opleidingen, waardoor het niveau zo hoog is, dat spontaan muziek maken er niet meer bij is. Reinout: “Programmeren betekent ook blijven volgen. In bepaalde genres doe ik dat niet meer, toch niet heel intensief meer. Er zijn trucs. We organiseren bijvoorbeeld elke laatste zondag van de maand het Kettingbal. De groep die speelt laten we de volgende groep voor de volgende maand programmeren. Zo blijven we goede groepen houden.”
Samenwerking om de toekomst te garanderen
Er is veel samenwerking met lokale verenigingen die ‘t Smiske gebruiken. ’t Smiske maakt reclame voor hen en omgekeerd. Sinds een jaar is er een formele samenwerking met de muziekacademie van Asse. Vroeger was er een aantal heel geëngageerde jazzmuzikanten die leerkracht geworden zijn in de muziekschool. Elke laatste vrijdag van de maand was er jazzcafé. De leerkrachten nodigden jazzmuzikanten uit de omgeving uit, waar heel goede muzikanten bij zitten. De leerkrachten nodigden ook hun leerlingen uit en er werd dan gejamd.
Oorwurm project met Jozefien Vercruysse
Later kwam er de uitnodiging van de muziekschool om hun volwassenenconcert te organiseren. Nu wordt alles geformaliseerd en heeft ‘t Smiske subsidies gekregen waarmee Reinout zijn loon betaald wordt. Reinout is sceptisch. “In de professionele sector zijn steeds meer zaken geformaliseerd. Ik ben bang dat dat te traag gaat, maar misschien is dat nu doordat we in opstart zijn. De jazzmuzikanten kennen hun weg hier, komen zelfstandig binnen, dus die informele sfeer blijft wel. Als we die sfeer kunnen doorzetten naar de anderen binnen de muziekacademie dan komen we er wel. Het moet zelfstandig kunnen draaien.” Reinout vult aan: “Samenwerking met andere kleine locaties is er wel, ook wel met hen die subsidies hebben. Vroeger was dat veel intenser, één groot folkveld. Nu ligt er meer nadruk op de splitsing tussen professionelen en amateurs. Wij zitten er nu wat tussen. Dat is jammer. Niet dat de professionelen niets doen voor de amateurs. Ze vergaderen onderling, maar het is een ander jargon. Ze zijn veel met hun dossiers bezig en versterken vooral elkaar door verwijzingen en samenwerkingen om hun subsidiedossiers te verantwoorden .”
Vrijwilligers aan de basis
Het is over het activeren van vrijwilligers dat Reinout niet zo positief is. De tijdgeest is anders. De vrijwilligers die nu actief zijn in ’t Smiske zijn van alle leeftijden. Het is gemakkelijker om met de ouderen te plannen, omdat zij een maand vooruit hun beurten in ’t Smiske plannen. De jongere generatie leeft meer in het nu en plant soms maar voor de dag zelf.
Opvolging
Reinout
Reinout zoekt opvolging, maar niet in een bepaalde persoon. Hij zou meer en meer betrokkenheid van de vrijwilligers willen, zodat hij het ’t Smiske kan overlaten. Hij streeft naar gedeelde verantwoordelijkheid en zou het samen willen laten beheren. Daarvoor heb je veel vrijwilligers nodig en gewoontes. Op gewoontes kan je bouwen. Terugkomende activiteiten zoals het ‘desdagcafé’, het woensdagcafé, het zondagcafé.
Op 12 november is het hoogdag in hetpaleis aan het Theaterplein te Antwerpen. Creatieve jongeren tussen 14 en 24 jaar verzamelen er om hun kunnen in de kijker te zetten tijdens het toonmoment van het kunstenfestival GEN-ZIE.
GEN-Zie … een woordje uitleg
Dit festival, georganiseerd door Fameus – een organisatie voor vrijetijdskunstenaars – kent nu haar derde uitgave. Jongeren die zich individueel of in groep aandienden werden geselecteerd in de herfstvakantie en in het paleis verwacht op 10 en 11 november om hun act te delen en het geheel voor te bereiden voor de finale op 12 november. Alle kunstdisciplines waren toegelaten. Naast het reglement en de te volgen richtlijnen konden deelnemers beroep doen op coaches en vrije workshops volgen. Dit jaar liet Fameus zich inspireren door een Stuurgroep, bestaande uit jongeren die in hun vrije tijd bezig zijn met kunst.
Een gesprek met Reinier, lid van de stuurgroep
Reinier heeft een achtergrond in theater en muziek en is lid van de JES studio-stuurgroep. Vorig jaar nam hij voor het eerst deel aan het GEN-ZIE festival. Wat er toen uit voortvloeide was een muziekalbum dat de naam Beestenbull kreeg (https://music-reinier.bandcamp.com)
Dit jaar maakte hij deel uit van de stuurgroep GEN-ZIE en kon zo zijn stempel drukken op het festival.
Zes maanden geleden kwam de stuurgroep voor het eerst samen. De rol van deze dynamische groep was voornamelijk ideeën uitwisselen om zo voorstellen te lanceren over wat mogelijk kon en moest zijn op het festival, nieuwigheden te introduceren en samenwerkingen aan te brengen. De uiteindelijke uitwerking lag in de handen van de productiemedewerkers van Fameus. Zo werd op initiatief van de stuurgroep bijvoorbeeld het logo van het festival aangepast en een ‘ontprikkelruimte’ voorzien waarvan de inrichting vorm kreeg met de hulp van Reinier. Deelnemers zouden zo even uit de drukte van het festival kunnen ontsnappen.
Samenwerking met JES
Ook de samenwerking met de Antwerpse jeugdorganisatie JES kwam er op voorstel van de stuurgroep. Desmond, jeugdwerker bij JES en bekend bij Fameus zette zijn schouders onder het idee van Reinier om een ‘barzbooth’ in te richten, een podium waar jongeren vrij zouden kunnen performen. Dit initiatief dat door beiden vorm werd gegeven bleek een schot in de roos: geen gebrek aan talent dat zich wilde bewijzen.
hetpaleis
In hetpaleis heerste een gezellige drukte. Her en der waren stands die druk bezocht werden. Op het programma stonden muziek, en performances – zowel in de grote als de kleine zaal – waren er exposities te bezoeken en was het aangenaam vertoeven in de ‘ontprikkelruimte’ met rustgevende muziek gecomponeerd door Reinier. Genoeg ingrediënten om een natte herfstzondag aangenaam door te brengen.
Een boeiend gesprek met coach Junior Akwety
In de kleine zaal woonden we een performance bij met diverse artiesten. Later kregen we de coach van deze groep, Junior Akwety, te pakken voor een kort gesprek. In het gewone leven is hij artiest (acteur, zanger, songwriter, community builder,…) en werkt hij samen met de Koninklijke Vlaamse Schouwburg Brussel en het Conservatorium van Antwerpen waar hij jongeren begeleidt. Samenwerking met jongeren is ook niet nieuw voor Junior Akwety gezien hij een theater-traject aanbiedt in verschillende scholen in Antwerpen waarbij jongeren samengebracht worden onder de juiste begeleiding.
Voor het GEN-ZIE festival nam hij de rol van ‘coach performance en regie’ voor zijn rekening. De aanvang was een heftige zoektocht. De deelnemers kwamen met persoonlijke verhalen en teksten, soms intense belevenissen. Ze hadden hun eigen idee over wat ze wilden brengen en hoe het er moest uitzien. Het werd een persoonlijke uitdaging voor de coach om al deze input samen te brengen tot één gemeenschappelijk verhaal en om vanaf de eerste dag een hechte familie te vormen die het verhaal zou dragen. Eenmaal de verschillende inputs een plaats hadden gekregen in het gemeenschappelijke verhaal werd gezocht naar dramaturgische lijnen om de performance behapbaar te maken en werd er samengewerkt met andere coaches en techniekers om via belichting en klank het geheel naar een hoger niveau te tillen.
En het resultaat mocht er zijn: een wervelende opvoering, doordrongen van emotie, energie, gevoeligheid, kleur en klank. Je kon de vertrouwensband tussen de spelers voelen. De doelstelling – hoe de diverse verhalen op het podium brengen en met de persoonlijke aanwezigheid van de bedenkers een soort collage maken – was meer dan geslaagd. De muziekcoach was aanwezig op twee sessies, die elk begonnen met muziek, wat een uitstekend middel bleek om de groep samen te brengen rond het gemeenschappelijke project. De fashion coach verrichtte wonderen: de outfits werden ontworpen en gemaakt in drie dagen tijd. Niet te geloven dat het uiteindelijke resultaat gerealiseerd werd in amper vier dagen.
Nabeschouwing
Een kleurrijk en multicultureel gebeuren was het daar in hetpaleis. Een aangename, kleurrijke en respectvolle sfeer die in schril contrast staat met wat er tegenwoordig op diverse plaatsen in de wereld gebeurt. Vandaag, op deze plek, voelt het leven kleurig en vrolijk en ook veilig aan. Kunnen initiatieven zoals GEN-ZIE een opstap zijn naar een tolerantere maatschappij en hoop geven op een warme en verdraagzame samenleving?
Overal in het centrum van Mechelen word je aan Dansstorm herinnerd, het evenement dat er het weekend van 15-17 september plaatsvindt in samenwerking met Danspunt. Wij gaan op zoek naar de Sinte Mettetuin, een frisse groene binnenplaats in hartje Mechelen, waar om 19 uur een danstheatergezelschap in oprichting optreedt. Een heel nieuwe ervaring komt op ons af.
Initiatief
Suzanne Demesmaeker (drijvende kracht achter De Danserij) en Jona Van Eyken zijn de stichters van Improvisatie Platformance en initiatiefnemers voor deelname aan Dansstorm. Ze werkten eerder dit jaar samen aan een voorstelling voor vrouwen van 50+. Jona voelde er zich als dertiger een beetje een enkeling. Omdat er in Mechelen nog geen aanbod was voor volwassenen ontstond het verlangen om een eigen dansgezelschap op te starten in de stad. De oproep voor de Open Call van Dansstorm kwam dan ook als een geschenk uit de hemel gevallen. Ze voelde blijkbaar haarfijn aan dat dit het uitgelezen moment is om haar zaadje te planten, inclusief de intentie om al improviserend te performen, over alle leeftijden, kleuren en man/vrouw-identiteiten heen. Haar goede band met Suzanne, die al meer dan 20 jaar in het vak van dans en lichaamswerk actief is, was de perfecte match om aan een nieuw avontuur te beginnen.
Opwarmen
Geen mogelijkheid om Suzanne noch Jona nu te spreken want ze zijn reeds druk in de weer met een opwarm-sessie voor de deelnemers. Midden in het gazon komen lichamen stilaan in beweging, de ademhaling wordt aangezwengeld en stemmen worden op scherp gezet. Ondertussen verschijnen er enkele muzikanten die hun instrumenten stemmen.
Introductie
Dan volgt een korte introductie over wat gaat volgen. Suzanne vertelt dat enkele weken geleden een start werd genomen met een 15-tal mensen die ondertussen al vijf keer samenkwamen. De droom van Jona en Suzanne is dat tijdens dit uur in de Sinte Mettetuin een zaadje gepland wordt om hun droom te realiseren: de oprichting van een Mechelse danstheatergroep waar improvisatie, experimenteren en co-creatie centraal staan. Je creëert zo een veld en alles ontstaat op het moment zelf. Het is niet echt belangrijk te weten wie er is, als het publiek ook kan aansluiten.
Het publiek wordt uitgenodigd om deel te nemen. Suzanne ziet het als enkele takjes sprokkelhout die plots een vonkje veroorzaken en uitdijen tot een lopend vuurtje. Iedereen is vrij om in- en uit te stappen. Dit is dus het ideale moment om nieuw bloed te verwelkomen in de groep.
De aanvang
Zowel de band als de dansers komen langzaam in beweging. Eerst dagen er slechts enkele mensen op, stilaan volgen er meer. Lars, die al tweemaal deelnam aan voorafgaande sessies, vertelt dat hij van tevoren niet wist of hij deze avond zou dansen maar vooral wou zien en voelen of er daartoe ruimte was. En die ruimte vindt hij vanavond. Het draait voor hem voornamelijk rond contact-improvisatie, bewegingsonderzoek en samen ontdekken.
Kledij en kleur
Het wordt naast de ingetogen, soms explosieve bewegingen ook een kleurrijk gegeven. Wat is de rol van kledij in dit gebeuren? Lars heeft alvast zijn mooiste hemd aangetrokken, een kledingstuk waarin hij zich echt goed voelt. En dat zie je ook bij de andere dansers, zoveel stijlen als er deelnemers zijn, alsof kledij een extra stimulans is bij de uitvoering.
Samenspel tussen dans en muziek
Soms is de muziek kalm en rustig, dan evolueert hij naar ritmisch en opzwepend. Wie volgt wie? Is het de muziek die het ritme aangeeft of zijn het de dansers die de muzikanten sturen via hun bewegingen? Suzanne verduidelijkt dat de intentie voor vanavond was dat de dansers zouden beginnen en de muzikanten zouden volgen. Dit hoeft niet altijd zo te verlopen, het initiatief kan ook bij de muzikanten gelegd worden.
Een geïmproviseerd verhaal?
Suzanne legt uit dat je best geen verwachtingen kan hebben omtrent de creatie omdat dit makkelijk kan leiden tot ontgoocheling. Er leeft wel een verlangen … dat er ‘ontmoeting’ plaatsvindt. Elk dansidee moet kunnen openbloeien, liefst één, maximaal twee tegelijk. Soms ontstaat er concurrentie. Dan is het belangrijk om er voor te zorgen dat het voor iedereen nog helder blijft.
Bewegingsonderzoek vraagt om een experimentele fase. In dans is dit improvisatie. Het is een intentie. Je hebt solisten, er vormen zich duetten, en er is een koor zoals in het Griekse theater. De functie van het koor is het verhaal ondersteunen. Een duet wordt een verhaal en het koor ondersteunt het verhaal met gebaren en klanken. Dit vraagt om enige training en loopt vandaag niet 100% omdat er zich verhaaltjes op de achtergrond afspelen, een aandachtspunt om mee te nemen in de vervolgsessies.
Het einde
Ik stel me de vraag hoe deze improvisatiesessie afgerond zal worden. En dat gebeurt uiteindelijk op een heel natuurlijke en spontane wijze. Dans en muziek versmelten als het ware in een zacht opdoemende stilte. Het is moeilijk uit te maken wie het initiatief daartoe neemt: muzikanten of dansers? Lars beschrijft het als een universeel gevoel van verbondenheid dat duidelijk maakt dat het geheel klaar is en afgerond kan worden.
Evaluatie
Na het optreden spreken we met een tevreden Lars. Hij beleefde de performance als bevrijdend en vitaliserend. Het gaf hem een blij gevoel, ook een gevoel van lichtheid en verbondenheid. Het contact met de anderen was waardevol en vraagt om verder onderzoek. Zijn ervaring met Ecstatic dance is zeker waardevol en een houvast om in deze discipline verder te groeien.
Ook Suzanne is tevreden met wat zich vanavond ontpopte tot een nieuwe mijlpaal in het avontuur dat ze met Jona opstartte. Ze wil evolueren naar nog meer helderheid door één à twee verhalen in het geheel verwerkt te zien die op de achtergrond ondersteund worden door beweging en klank.
Er werd gewerkt op het aspect ruimte dat drie dimensies in het bewustwordingsproces bevat: de ruimte in het eigen lichaam, de ruimte tussen het eigen lichaam en de andere deelnemers en de ruimte tussen alle deelnemers en de beschikbare ruimte waarin gedanst wordt. Die twee laatste dimensies verdienen nog meer aandacht.
Toekomst
Met een uitnodiging op zak van mARTa – de gloednieuwe socio-culturele hotspot van Mechelen – om deel te nemen aan de ‘open JAM’ op 24 september is Improvisatie PLATFORMance alvast op goede weg om een blijver te worden in de wereld van de dansdisciplines.
Bij binnenkomst in het mooie stadstheater in Sint-Niklaas voelen we direct de spanning en de opwinding die we eind maart ook voelden toen we in Lebbeke een wedstrijd van de Dance Waves Competition bijwoonden. Deelnemers zoeken hun weg naar de kleedkamers, supporters gaan de zaal in en zeer vriendelijke vrijwilligers staan iedereen geduldig te woord. Wij melden ons aan de kassa om de oprichtster van de Dance Waves Competition, Tine Peters, te spreken. Tijdens een van de weinige korte pauzes in het dagprogramma (van 10u30 tot 20u30) kan ze zich 20 minuten vrijmaken voor ons.
Hieronder een verslag van het gesprek met een zeer gedreven en enthousiaste organisator.
Ter herinnering: Dance Waves Competition is de grootste danswedstrijd in België en Nederland samen en gaat door in mooie theaterzalen met professionele belichting, juryleden en fotografen. De wedstrijd is toegankelijk voor dansers van alle niveaus en alle leeftijden in de dansstijlen hip hop, modern, hedendaags, jazz en klassiek ballet. Begin maart maakten we een eerste reportage over de danswedstrijden.
Kunstpoort Hoe is het idee voor deze wedstrijden ontstaan? Tine Als kind danste ik zelf veel en wilde ik graag aan wedstrijden meedoen. Mijn mama antwoordde dan altijd dat er geen wedstrijden bestonden. Toen ik een vaste job had, wilde ik proberen zo’n wedstrijd te organiseren. Ik ben toen ergens gaan kijken, maar dat was helemaal niet wat ik bedoelde. De wedstrijd werd gehouden in een sporthal met een heel andere sfeer dan ik voor ogen had. Na dat gezien te hebben, besloot ik om voor de fun een theater af te huren en dansgroepen aan te schrijven. De wedstrijd zat onmiddellijk vol met deelnemers van over heel België. Dat heb ik een paar keer gedaan en het gevolg was dat ik naast mijn vaste job tot diep in de nacht zat te werken voor de wedstrijden. Toen ik zag dat er veel interesse bleef en het initiatief succes had, heb ik mijn vaste job opgezegd en ben ik me helemaal op de wedstrijden gaan richten. De eerste wedstrijd was in 2015. Sindsdien is het aantal deelnemers elk jaar alleen maar gegroeid. De wedstrijd in Sint-Niklaas is een van de 46 wedstrijden van het jaar (een jaar loopt van oktober t/m juni). Er zijn elke zaterdag en zondag wedstrijden in Nederland, door heel België en soms in Parijs. Het is meer dan fulltime werken. Ik werk eigenlijk 7 dagen per week met nog een andere fulltime kracht.
Kunstpoort Wat houdt de organisatie van een wedstrijd in? Tine We zijn al een jaar op voorhand bezig met het bepalen van de planning van de wedstrijden en om de zalen vast te leggen. In de zomer passen we de website aan met voor elke wedstrijd een eigen webpagina, maken we een nieuwe affiche, maken we reclame en ontwerpen we de kledinglijn. Maanden op voorhand zijn we druk met de inschrijvingen, het beantwoorden van vragen en het uurrooster opstellen. We huren een theater en de techniekers van het theater, maar verder moeten we zelf zorgen voor bijvoorbeeld de fotograaf en de juryleden. Wij werken vooral met vrijwilligers. Omdat we acht wedstrijden per maand organiseren, hebben we veel mensen nodig . De vrijwilligers blijven jaren meehelpen en wij vinden het belangrijk dat het team het leuk heeft. Daarom organiseren we ook regelmatig een teambuilding. .
Kunstpoort Hoe worden de wedstrijden gefinancierd? Tine De dansers betalen inschrijvingsgeld, de bezoekers inkom en verder hebben we inkomsten uit de verkoop van de kleding. Met de opbrengst kunnen we twee fulltimekrachten financieren. We hebben een paar jaar geleden geïnvesteerd in de automatisering van bepaalde processen, zodat het werk te doen is voor ons.
Kunstpoort Wanneer is een wedstrijd voor jou geslaagd? Tine Als ik veel blije gezichten zie. Ik organiseer super graag evenementen, maar bij een wedstrijd zijn er jammer genoeg ook mensen die niet winnen. Als ik al eens een teleurgestelde deelnemer zie, probeer ik die te overtuigen van het feit dat het om meer dan winnen gaat. Je doet mee om andere jonge, getalenteerde dansers en choreografen te ontmoeten, van elkaar te leren terwijl je podiumervaring opdoet en je houdt er prachtige foto’s aan over. Als je 6e bent geworden, wil dat niet zeggen dat je slecht bent, maar dat degenen die hoger geëindigd zijn net nog iets beter waren. Ergens blijft dans toch altijd een beetje subjectief, maar daarom werken we zoveel mogelijk met een ander juryteam op elke wedstrijdzodat ze niet telkens door dezelfde mensen worden beoordeeld en krijgen alle deelnemers de maandag na de wedstrijd jurycommentaren met positieve punten en werkpunten te zien zodat iedereen ervan kan bijleren en kan blijven groeien.
Kunstpoort Over die jury. het moet toch heel zwaar zijn om de hele dag in zo’n sneltempo alle dansen te moeten beoordelen? TineJa, maar in het algemeen werken ze in blokken voor de verschillende stijlen en blijven ze een halve dag. Heel soms is er een jurylid dat alle stijlen doet, maar die ziet het dan zitten om er een lange dag van te maken.
Kunstpoort Op wie richten jullie je communicatie? Tine Het is vooral via sociale media dat we de dansers bereiken, zowel de dansscholen als dansers die niet via een dansschool deelnemen.Er zijn nog steeds erg weinig mannelijke deelnemers, maar die zijn uiteraard zeer welkom.
Kunstpoort Over de dansen zelf: zijn er verplichte oefeningen? Tine Nee, er is alleen een tijdslimiet. Verder zijn de deelnemers vrij om te doen wat ze willen binnen de stijl. We moeten ons wel aan een tijdslimiet houden om het programma op een dag te kunnen doen. Als je weet dat we voor vandaag honderden deelnemers op de wachtlijst hadden, begrijp je waarom.
Kunstpoort Je bent zo enthousiast … Tine Ja, maar door de moeilijke jaren tijdens corona en doordat ik mama geworden ben, voelt het wel anders dan 8 jaar geleden. Ik moet meer mijn evenwicht zoeken en proberen bepaalde taken over te dragen en los te laten. Dat is niet gemakkelijk.
En weg is ze. Tine bedankt ons voor het interview en vliegt er weer in. Terug de zaal in waar ze naast de jury aan de jurytafel zit en zoveel mogelijk dansen op video vastlegt.
Wij mengen ons onder de wachtende supporters in het cafetaria. Er hangt een gezellige sfeer, mensen kennen elkaar van andere wedstrijddagen en iedereen lijkt met iedereen te praten. We vragen aan twee groepjes familieleden wat zij van de wedstrijden van de Dance Waves Competition vinden. We horen eensluidend: goede organisatie, mooie locaties, met altijd de mogelijkheid voor de ouders om wat te drinken en te eten, strakke planning, duidelijk schema, rust op het podium en achter de schermen. Kortom: het is duidelijk dat Tine de organisatie strak en professioneel leidt.
Al bij binnenkomst in CC de Biekorf voelen we dat de 17e kwalificatiewedstrijd van de Dance Waves Competition in Lebbeke niet zomaar een wedstrijd is. In de inkomhal staan groepjes dansers met hun begeleiders zich mentaal voor te bereiden op hun optreden voordat ze zich gaan klaarmaken in de kleedkamers. Andere dansers praten na over het resultaat dat ze vandaag hebben behaald en weten wat ze tijdens een volgende wedstrijd beter moeten doen om zich te kwalificeren voor het Belgisch of Nederlands kampioenschap.
“Dance Waves Competition is de grootste danswedstrijd in België en Nederland samen en gaat door in mooie theaterzalen met professionele belichting, juryleden en fotografen. De wedstrijd is toegankelijk voor dansers van alle niveaus en alle leeftijden in de dansstijlen hip hop, modern, hedendaags, jazz en klassiek ballet.”
In de grote zaal van CC De Biekorf wonen we solo- en groepsdansen van de Teens in categorie Modern, Hedendaags & Jazz bij. Op verschillende muziekstijlen worden de mooiste choreografieën uitgevoerd onder het toeziend oog van een driekoppige jury. De dansen volgen elkaar snel op, enkel een professionele jury kan deze snelheid aan. Het deelnemersveld is internationaal. Naast Belgische zijn er o.a. Duitse en Franse dansers. Aan het einde van het blok worden alle kandidaten op het podium gevraagd en volgt de prijsuitreiking. De winnaars ontvangen een medaille en/of beker. De sfeer is hartelijk.
In de pauze spreken we met Laura Van de Voorde, verantwoordelijke van de dag. Ze vertelt dat Tine Peters de oprichtster is van de Dance Waves Competition. De wedstrijd wordt sinds 2015 georganiseerd. Het seizoen loopt van het laatste weekend van oktober tot en met het eerste weekend van juli.
“Het doel is om jonge, getalenteerde dansers samen te brengen waardoor ze met elkaar in contact kunnen komen en van elkaar leren terwijl ze podiumervaring opdoen. Promotie van de winnaars gebeurt via YouTube, Facebook, Instagram, enz. Het is de ideale manier om je als danser in de kijker te zetten. Iedereen kan inschrijven: dansscholen, dansgroepen en individuele dansers (duo’s, trio’s en solo’s).”
De dansers verdienen op alle kwalificatiewedstrijden punten. De punten van hun beste drie wedstrijden zullen meetellen voor de selectie van het Belgisch Kampioenschap. De Juryleden zijn grote namen uit de danswereld. Op zo’n dag als vandaag zijn er zo’n 12 vrijwilligers betrokken bij de organisatie van de wedstrijd.
Ook spreken we met de choreografe van GDK Ministars uit Kluisbergen. Ze is voor het eerst als choreografe mee met het competitieteam van de dansgroep en is tevreden over het resultaat (5e plaats). Dit seizoen zullen ze de dans nog drie keer presenteren, o.a in Asse en Tielt.
Bij Pirouette Juniors in Beersel danst een jongen in de groep. Hij vertelt blij te zijn met de vierde plaats, want ze hebben het vandaag beter gedaan dan in de vorige wedstrijd. Dat hij één van de weinige mannelijke dansers is vandaag lijkt hem niet te deren. Hij is het duidelijk gewoon. Ook in hun dansschool dansen er niet veel jongens.
In het café heerst een gezellige sfeer. Groepen mensen die bij een dansschool of danser betrokken zijn, zitten gezellig met elkaar te babbelen en herkennen mensen van andere groepen. Van competitie is hier weinig te merken. Het is duidelijk dat een van de doelen van de Dance Waves Competition, het met elkaar in contact komen en van elkaar leren, voorop staat.
Wellicht zien ze elkaar weer op een van de volgende wedstrijddagen, op 25 maart in Bierbeek, op 1 april in Koksijde of op 8 april in Deinze. Wij zullen dan proberen de drijvende kracht achter de Dance Waves Competition, Tine Peters, te interviewen. Wordt vervolgd dus.
Door een tweede lockdown sluimert de kunstwereld stilaan in slaap. KUNSTPOORT is niet in de mogelijkheid reportages te maken over evenementen, kunstenaars, projecten, tentoonstellingen… Om onze volgers niet op hun honger te laten zitten laten we onze lezers de komende weken kennis maken met kunstmagazines van diverse kunstenorganisaties: muziek, beeldende kunst, theater, dans, creatief schrijven… In deze magazines ontdek je heel wat nuttige info over de leefwereld van de kunst, de kunstmakers en hun creaties. DANST van de organisatie Danspunt is het tweede magazine in de rij.
Een bevraging hielp ons op weg.
Hoe lang bestaat DANST al? Hoeveel maal verschijnt DANST per jaar?
DANST bestaat in haar huidige format bijna drie jaar en verschijnt vier maal per jaar. Hiervoor was het Dans.Magazine dat zestien jaar bestaan heeft.
Wie is jullie doelpubliek?
Een brede groep aan dansliefhebbers. Dit kunnen dansers zijn, maar ook toeschouwers van voorstellingen: iedereen die behoefte heeft aan verhalen uit de danssector en wilt weten wat er leeft en speelt.
Welke info proberen jullie te brengen? Zijn er terugkerende rubrieken?
Wij werken jaarlijks met twee columnisten en een illustrator die de centerfold bezet. We gaan dus voor vier edities een samenwerking met hen aan. Daarnaast is er de ‘High 5 met’ waarin publieke figuren uit de culturele sector vijf cultuurtips delen. Ten slotte is er ook de rubriek ‘dansvanger’ waarin een amateurdanser verslag uitbrengt van een dansvoorstelling. De vier grote artikels zijn opgezet als interviews: hierin proberen we het evenwicht te bewaren tussen opkomend talent, maatschappelijke initiatieven, interdisciplinariteit en onderzoeks- of participatieprojecten.
Jullie schrijven over dansers, makers, choreografen… Brengen jullie hoofdzakelijk gevestigde waarden of verkies je te verhalen over aanstormend talent?
Onze voorkeur ligt op de grens van aanstormend talent, vernieuwing en maatschappelijke insteek. Zo is er nu een interview met Koen De Preter, een professionele maker met een carrière, maar zijn aankomende voorstelling Tender Men gaat over mannelijke aanrakingen en de taboes daarrond. Als we jong talent interviewen, gaat dat aanvankelijk over een vernieuwend idee. We vertrekken dus zoveel mogelijk uit de inhoud om een divers aanbod te brengen.
Een door jullie geportretteerd aankomend talent wordt achteraf een gevestigde waarde. Is dit reeds voorgevallen?
Gevestigd is misschien een groot woord, dan denk ik aan de grote namen als Alain Platel en Anne Terese De Keersmaeker die al decennia bezig zijn. We merken wel dat de talenten bezig zijn met een interessant traject en in een goed netwerk zitten of terecht komen. Maar er zitten er zeker een aantal bij die inmiddels op de grote podia staan.
Primeert het beeld of de tekst in jullie magazine?
Twee jaar geleden hebben we de huisstijl aangepast. Elvire Delanote heeft een nieuw concept uitgedacht waarin een nieuwe visuele identiteit is ontstaan. Beeld niet zozeer in de zin van fotografie, al wijden we wel vier pagina’s aan de rubriek ‘danst in beeld’, een rubriek voor dansfotografen’ en twee pagina’s (centerfold) aan een illustrator. Ik denk dat Elvire daar een goed evenwicht in heeft. De interviews zijn natuurlijk wel tekstueel en dat is noodzakelijk zodat het interview een platform kan worden voor de geinterviewde.
Kan je één goede reden opsommen om een abonnement te nemen op DANST?
DANST houdt voor elke dansliefhebber de vinger aan de pols voor een symbolisch bedrag van 14 euro. De mooiste dansverhalen direct in je brievenbus!
Heb je een ultieme droom voor het magazine?
We zijn de toekomst van DANST verder aan het onderzoeken. Op online vlak valt er nog heel wat werk te verzetten. Idealiter zetten we een website op waarbij de verhalen, geschreven door een net zo sterke redactieploeg, online een eigen leven gaan leiden zodat we de danssector nog beter kunnen ondersteunen.
KUNSTPOORT LAAT MUZIKANTEN VERHALEN Ook voor muzikanten is deze bizarre coronatijd ongetwijfeld een bron van emoties. Welke invloed heeft deze periode op hun muziek, op het componeren, spelen en/of zingen? Folkband Cecilia maakt dansmuziek “pur sang”. Thomas Hoste bespeelt de draailier, Greet Wuyts accordeon en Jan Leeflang de doedelzak. Dansen valt moeilijk te combineren met een social distance van 1,5m. Wie weet is Cecilia, als deze situatie blijft duren, genoodzaakt hun repertoire om te schakelen naar een ‘zittend’ concertpubliek.
KUNSTPOORT Lukt het om ondanks alles met muziek bezig te zijn? Gebruik je de gedwongen eenzaamheid om creatief te zijn? Met welke muzikale activiteit vul je nu je dagen? CECILIA Wij gebruiken de extra tijd om nieuwe composities uit te werken of oude nummers op te frissen of te herwerken.
KUNSTPOORT Is je huidige muziek, compositie, lied…, gerelateerd aan de Corona crisis? CECILIA Nee, helemaal niet, we spelen muziek om op te dansen. Ook de nieuwe nummers zijn bedoeld om straks weer te gebruiken in onze bals.
KUNSTPOORT Wat denk je over livestream concerten? Is dit een goed alternatief? CECILIA Geen goed idee voor ons muziekgenre, thuis dansen is “plezier” voor één of enkele personen aan wie het toegestaan is om dichter dan 1,5 meter van elkaar te bewegen. Het contact met ons publiek, de dansers, is onontbeerlijk. Voor muzikanten in andere genres is dit misschien een alternatief -ook om de aandacht op zich te blijven vestigen- maar zij zijn voor de kwaliteit van de livestream sterk afhankelijk van de audio-visuele middelen die hen ter beschikking staan. Wat is er overigens eenvoudiger dan een CD op te leggen of alsnog te bestellen van je favoriete band?
KUNSTPOORT Ben je intensiever met muziek bezig dan voor covid-19? CECILIA Nee, maar anders.
KUNSTPOORT Is het maken van muziek een noodzaak, een manier om deze periode te verwerken?
CECILIA Neen
KUNSTPOORT Welke toekomstplannen heeft het coronavirus verpest? Denk je al aan een tijd na de crisis? Hoe bereid je de exit van de lockdown voor? CECILIA In het Engels wordt balfolk Social Dance genoemd. Of wij in de nabije toekomst veel zullen optreden is afhankelijk van de mogelijkheid om naar een dansfeest of bal te mogen gaan waar de social distance van 1,5 m niet meer voorgeschreven is. Als de huidige situatie nog heel lang voortduurt, dus ook na de zomer zullen we ons meer op een zittend publiek moeten richten met ons concertprogramma.
Met veel enthousiasme presenteert Danspunt de derde editie van Out of the toolbox.
Je kan je opnieuw 5 dagen onderdompelen in beweging, choreografie, stijlen en methodes.
Op dit festival vol pedagogische en creatieve workshops doe je inspiratie op, leer je alles over nieuwe technieken en sta je nadien vol zelfvertrouwen en met vernieuwde energie op de vloer of voor de klas.
Duik in het universum van internationale artiesten en docenten, verken nieuwe terreinen, ervaar een breed spectrum van stijlen en laat je inspireren. Dat alles in een ontspannen, zomerse sfeer in Gent.
Tijdens de creatieve workshops kan je je verdiepen in compositie, je bewegingsvocabularium uitbreiden of stijloverschrijdend leren werken, terwijl de pedagogische workshops nieuwe tools aanreiken om aan de slag te gaan .
Met Tool of the box wil danspunt dansers, choreografen en docenten uit binnen-en buitenland samenbrengen en de uitwisseling van kennis en ervaringen stimuleren vandaar dat danspunt samenwerkt met internationale choreografen om het programma te cureren.
Voor deze derde editie stelde Jurij Konjar het aanbod creatieve workshops samen.
De Sloveense performer/choreograaf werkt in uiteenlopende contexten rond dans, beweging en performances. Voor deze editie nodigt hij docenten uit die hun benadering van dans delen, gevoed vanuit verwante praktijken en contexten, zoals performance, choreografie, theater, muziek, video, stem, tekenkunst, wetenschap, publieke ruimte, mogelijkheden en beperkingen.
Ben je professioneel of recreatief met dans bezig, Tool of the box is zo samengesteld dat iedereen die actief met dans bezig is, los van leeftijd of achtergrond, meerdere opties heeft om zich hierin te verdiepen.
De aanpak van de docenten zorgt ervoor dat de verscheidenheid een verrijking is voor alle deelnemers.
Op 1 en 2 juni verwelkomden we talrijke bezoekers in onze historische kerken tijdens Open Kerkendagen. Het thema van dit jaar was emotie. Een terugblik.
Onderhuids
Wie overrompeld wordt door verlies, afscheid of ziekte vindt soms de weg naar de Basiliek van O.-L.-Vrouw van Hanswijk.
In het intentieboek bij het Mariabeeld staan flarden van levens, vragen en bedenkingen.
Emoties kruipen onder je vel, blijven daar hangen of vinden een weg naar buiten. Sidderend, rillend, schaterend of klaterend. En dan, wat gebeurt er dan?
Een performance met zang en dans, gecreëerd o.l.v. Suzanne Demesmaeker van “de Danserij” en Patricia Van Cutsem, vocaliste, in Onze-Lieve-Vrouw van Hanswijkbasiliek
kunstpoort 