Version Française: https://kunstpoort.com/ned-fr-gezamenlijke-projecten/

Wij wandelen naar het gebouw met de zuilen. Het is donker. De deuren zijn gesloten. Twijfels overvallen ons. Het uur? De datum? De plaats? Nieuwsgierig stappen we naar de rechterkant van het gebouw. Een glasconstructie vol licht komt tevoorschijn. Links het café. In het midden de kassa. Er heerst een gezamenlijke opluchting. “Waar bevindt zich de zaal voor het theaterstuk? “ Vous déscendez les escaliers, vous prenez la porte à gauche, sortez dans la cour et c’est le premier bâtiment sur la gauche.” Wacht, in ander gebouw?  Ja, een gebouw voor hedendaagse kunst.

Bij de voorstelling in Brussel, waren wij in het Paleis voor Schone Kunsten. Ook daar moesten wij trappen naar beneden. Van Paleis tot Paleis.
Van Art Deco naar Neo-modernisme.

Katia, buiten, herhaalt haar tekst. Ze rolt met haar ogen, ze mompelt. Ze heeft een lange monoloog, verbluffend. Het gaat over de relatie met haar dochter. Ze woont met haar alleen. De moeilijke weg van een alleenstaande moeder wordt beschreven in de monoloog. “Alles draait altijd rond haar.” zegt ze.

Toch heeft het publiek gelachen. Veel meer dan in Brussel.

LUDWIG
Ik dacht: Moet ik haar nu een kus geven?
Ik wilde het niet gênanter maken dan het al was.
Ze stond zo en ik zo, en dan, ja, ik maakte tandcontact.
KRISTOF
Tandcontact?
LUDWIG
Maar zo wat te hard.
KRISTOF
Oei.

Er is veel veranderd zegt Renate juist voor Patrick, de regisseur, aankomt. Patrick komt een halfuur voor de voorstelling aan en zegt onmiddellijk tegen de acteurs “Jullie gaan van de andere kant van het podium vertrekken.” Hij wijst van de ene kant naar de andere.

De hele avond zitten wij aan de andere kant. In Brussel was het podium, met zijn donkere kant, een gesplitst levensverhaal. Vandaag zien wij alleen licht. Van boven naar beneden. Van beneden naar boven, zoals de verhalen. De acteurs zijn altijd in een soort onevenwicht, zoals in het echte leven.

Malika wil de zaal kopen, Josiane wil stoppen. Ze gelooft niet dat Malika de zaal kan beheren.

MALIKA

Ik kan mij inkopen, Josiane.
We hebben daar al over gehad.
Ik breng op.
Ik ben heel goed. Ik kan het.
Ik heb het van u geleerd.
….
Ge kunt hier in de buurt
nergens fatsoenlijk dansen.
Het is hier een perfecte plek
voor een dancing.
JOSIANE
Ge hebt geen geld Malika.
MALIKA
Waar moet ik dan naartoe?

 

 

 

Het is veranderd. De bewegingen van de acteurs zijn bescheidener. Het is de vierde voorstelling in Charleroi. “Arne Sierens, de auteur van het stuk, was hier zondag.” zegt Renate; “Hij vond het goed.“ zegt ze bescheiden. Na de vierde keer hebben de acteurs nog plankenkoorts. Jérôme is zenuwachtig voor de voorstelling. Hij loopt heen en weer door de ruimte. Hij zal een liefdesscene moeten simuleren met Malika. De acteurs verzamelen niet voor de voorstelling. Dat deden ze in Brussel. “je me serais ennuyé s’il n’y avait pas de changement” zegt Patrick.

 

In Charleroi eten de acteurs samen na de voorstelling. De volgende voorstelling is in Moeskroen. “U zal toch komen kijken?” vragen Renate en Katia. “Er zullen vrienden vanuit Vlaanderen komen.” Het is namelijk niet ver van West-Vlaanderen. Negen december. Nog twee en een halve maand. “Het is nog lang.” zucht Katia, al ongeduldig om opnieuw te spelen.

 

 

 

 

 

 

Moeskroen, 9 december, in het Centre Culturel de Mouscron.

Eric Rottée Tekst en Foto’s