Fotoclub Pixa in Londerzeel: Inter acties

Een fotograaf is een jager, een voyeur, hij/zij fotografeert zichzelf door foto’s van anderen te maken. Ja, maar een fotograaf maakt mogelijks herinneringen van mooie momenten, ontdekt gemeenschappen en documenteert de belangrijke of minder belangrijke evenementen. Toch, en dit is een essentieel aspect, is er altijd een afstand tussen de fotograaf en wat hij/ze fotografeert.

Een lange rit door de bebouwde wijken van Londerzeel leidt tot de gemeenschapscentrum Gerard Walschap. Een bescheiden gebouw met hoge ramen. Binnen is Kristof  al bezig met het monteren van het decor. Een zwart doek van 3 meter hoog en twee flitsers worden gemonteerd op een raam. Kristof heeft dit gekocht om betere foto’s van zijn kinderen te kunnen maken.

Vanavond is er een fotoshoot-avond in de fotoclub Pixa Londerzeel. Het model, een vrouw, en de make up artist zijn al bezig. Een paar clubleden zijn aanwezig. Danny, één van de stichters, is er ook.  5 Jaar geleden heeft hij samen met Frank de club opgericht. Een beetje reclame in het begin en ze waren vertrokken. Nu met nieuwe leden  zoals Martine,  hier al voor de tweede keer, hebben ze het van mond tot mond reclame. Het DNA van de club is doen. Dus veel activiteiten, zoals de fotoshoot deze avond of verschillende uitstappen. “Inter acties”.

De toestellen “stapelen” zich op, de tafel ligt vol gerief. De eerste metingen gebeuren. Danny is het model. ISO 200, F8, 1/250 de magische cijfers die iedereen op zijn/haar toestel moet instellen. Manueel dus.

Het model is klaar en plaatst zich op de set. Martine en Frank doen de eerste pogingen. Frank spreekt met het model, 2 meter en dan 1 meter afstand. Het is het begin van een “ballet”.

Ieder clublid maakt op zijn beurt foto’s van het model en vraagt verschillende poses. Daarna kijkt hij/zij naar de foto’s en bespreekt die met de anderen. Die op hun beurt wachten. De meest ervaren geven raad. En opnieuw worden verdere pogingen gedaan, het model wisselt van outfit. Ze draagt nu een hoed en dit schijnt meer inspiratie te geven aan de fotografen . Een object waarmee kan worden gespeeld. Dat ook meer contrast brengt met het licht. “Inter acties”.

Blenda is sinds een jaar lid. Ze was op zoek naar een fotoclub om ervaring op te bouwen. Ze is tevreden want ze ontdekt nieuwe aspecten, ze is bezig met verschillende onderwerpen. Ze houdt van het landschap en dieren. Zo gaat het ook voor de andere leden: ervaring verzamelen, ideeën uitwisselen. Gilbert doet graag macro. Macro is niet gemakkelijk zegt hij. Hij gebruikt Lightroom, dit is heel krachtig, alles in één. Er worden een paar grapjes over de Canon of de Nikon gebruikers gemaakt. Een klassieker in de fotoclubs.

René praat met de make-up dame en plotseling ,wie weet waarom, door interactie, wordt ze een model. Dit keer met twee paraplu’s en twee mobiele flitsers, een eenvoudige installatie. Het object is niet de hoed maar een appel. De witte muur vervangt het zwarte doek.

Zijn ze tevreden met de foto’s? Frank in het begin niet zo, hij zoekt het bijzondere, een detail die de foto’s een stempel geeft. Gilbert moet de zijne thuis bekijken. Het is niet evident om die op het kleine scherm te bekijken.

 

De missie van een clubverantwoordelijke is vooral om activiteiten te organiseren, zegt Danny. Het moet aangenaam zijn. Bijvoorbeeld de fotoshoot, deze is in twee delen, de tweede is binnen twee weken, zodat niet te veel leden aanwezig zijn en dat iedereen gemakkelijk aan de beurt kan komen en genoeg tijd heeft om interactie met het model op te bouwen. Het programma van de clubvergadering is opgebouwd uit het DNA van de club. Dus acties, en wat Danny, Frank en de leden interessant vinden. In october is de tentoonstelling gepland, de tweede al, van de club.

Om af te sluiten worden snel foto’s gemaakt van de nieuwe leden. Een tekst moet nog over elk nieuw lid geschreven worden om de ledenfiches op de website te publiceren. Quotes zoals “Ik ben een echte fotografische opportunist” of “ toen mijn eerste dochter is geboren ben ik me meer gaan toeleggen op het fotograferen van mensen en dan vooral kinderen” of “ Die frisse eerste lentebloem, een kleurrijke zonsondergang, iets dat rust uitstraalt” en ten slotte nog “vergeet de tijd, verdwaal in beelden”. Inderdaad.

Pixa Club Londerzeel: http://pixa-londerzeel.weebly.com

Centrum voor Beeldexpressie: https://www.beeldexpressie.be
Tekst en foto’s Eric Rottée

INKTOPUS en drukdrukdruk

INKTOPUS publiek grafisch non-toxisch atelier gent
deelnemer van drukdrukdruk

In het kader van de Week van de Amateurkunsten, het WAK,
organiseerde KUNSTWERKT op 6 en 7 mei drukdrukdruk.
Drukdrukdruk staat voor een grafiekweekend in heel Vlaanderen met allerlei acties rond grafiek. INKTOPUS was één van de deelnemers te Gent (Sint-Amandsberg). KUNSTPOORT ging zondagmorgen een kijkje nemen en ontdekte een actief, inventief, goed uitgerust en origineel atelier waar je 100% creatief kan en mag zijn.

info van de website:
Het grafisch atelier Inktopus is een creatieve omgeving voor beeldende kunstenaars, grafici, vormgevers en andere creatievelingen. Inktopus biedt alle mogelijkheden om zelfstandig unieke en kleinschalige grafische projecten uit te werken, van inspirerend idee tot fantastisch eindresultaat. Het atelier werkt met lidmaatschap om zelfstandig in het atelier te werken.
meer info op de site
www.inktopus.be

We spraken met Thijs Van Quickenborne medewerker van INKTOPUS en Luc Van Quickenborne, de oprichter

KUNSTPOORT: Hoe is het allemaal begonnen? Hoe zijn jullie op het idee gekomen een grafische werkplaats op te starten?
THIJS: Het idee komt van mijn vader Luc die de kennis, de know how heeft. Grafiek is een uit de hand gelopen passie van hem. Hij is de ‘meesterdrukker’ en heeft de microbe aan ons, zijn 2 zonen (Thijs en Bram) doorgegeven. We zijn mee gestapt in zijn verhaal en samen runnen we op vrijwillige basis het atelier. Inktopus is een vzw. Bram en ikzelf werken fulltime (Stijn als regisseur bij de VRT, Bram maakt animatiefilms). Al onze vrije tijd gaat uit naar het atelier. Ieder heeft zo zijn specialiteit en beheerst bepaalde druktechnieken. Ook mijn ma geeft hier workshops o.a. boekbinden, papier scheppen, papier marmeren.
KUNSTPOORT: Hebben jullie bewust voor Gent gekozen als locatie?
THIJS: Inderdaad Gent is een bewuste keuze. Gent is een centrum van en voor kunst en leek er het meest klaar voor, vooral ook voor de nieuwe ecologische manier van werken namelijk non-toxisch. Bij de start huisden we in Gentbrugge, in een kerk. Nu hebben we hier onze stek in een ex magazijn voor elektriciteit materiaal, heel lang geleden was hier nog een metaalfabriekje. Ons huis was uiteraard te klein omdat we groot materiaal wilden kopen.
LUC: We konden een HEIDELBERG typo drukpers van de school Don Bosco, Halle op de kop tikken. Anders ging die naar het schroot.
KUNSTPOORT: 100% non-toxische, milieuvriendelijke grafiek is dat wel mogelijk?
THIJS: Dit is onze filosofie, we willen punt één open staan voor iedereen en punt twee 100% milieuvriendelijk werken. Daarom hebben we gekozen enkel met die druktechnieken te werken die 100% non-toxisch zijn, op waterbasis. Bij steenlitho lukt dit nog niet daarom zit steenlitho ook niet in ons aanbod.
KUNSTPOORT: Wie maakt er vooral gebruik van het atelier?
THIJS: Ons publiek is zeer divers van pas afgestudeerde studenten, kunstenaars…tot  gepensioneerden… Velen vinden de weg naar INKTOPUS. Het voordeel van ons atelier is dat je geen voorkennis nodig hebt. Via workshops wordt er voldoende bagage meegegeven zodat je aan de slag kunt. Zo kan je een workshop volgen en later een geboorte- of communiekaartje, uitnodiging… drukken.
LUC: We hebben een 25 tot 30 tal leden die hier regelmatig komen werken. Zo ontstaat een hechte kring, een soort groepsgevoel met een uitwisseling van ideeën als gevolg. Belangstellenden komen van overal, van ver buiten Gent, Mechelen, Sint-Niklaas, Limburg…. De reden? We zijn uniek in Vlaanderen.


KUNSTPOORT: Drukken jullie ook in opdracht?
THIJS: Dat is slechts een klein percentage van onze werking. Zo hebben we reeds gedrukt voor Pol Cosmo, de straatartiest die de straten van Gent voorziet van kleine, papieren insecten of ander gedierte.
KUNSTPOORT: Hebben jullie nog bepaalde plannen voor de toekomst?

THIJS: We willen vooral verder gaan op de
weg die we ingeslagen zijn, zelf experimenteren, technieken testen, nieuwe procedés bedenken, innovatief zijn en onze kennis delen met geïnteresseerden. Zo hebben we de Kitchen-litho ontdekt. Kitchen-litho is een nieuwe manier van litho’s (vlakdruk) maken: goedkoop, non-toxisch, niet
moeilijk en vooral heel erg leuk. De keuken-litho is gebaseerd op het principe van de lithografie, een techniek waarbij vet en water elkaar afstoten. Zo maken we gebruik van suiker en cola en alledaagse huishoudelijke middelen zoals Marseille zeep, aluminiumfolie…
LUC: Er worden hier ook workshops Cyanotypie gegeven, een fotografisch proces waarbij na ontwikkeling een cyaan-blauwe afdruk ontstaat, heel wat eenvoudiger dan fotopolymeer. Solar Plate, Chine-collé… behoren ook tot de mogelijkheden.
KUNSTPOORT: Het valt me op dat alles hier zo verzorgd en netjes is.
LUC: Inderdaad zo kan je ook beter en efficiënter werken. Door het non-toxisch werken is onze ruimte ook geurvrij. Eén enkele keer ruik je nog de inkt. Maar dat heeft zo zijn charme.

Tijdens drukdrukdruk konden geïnteresseerden zelf aan de slag en van een aantal technieken een eerste (in)druk maken. Nieuwsgierige bezoekers leerden op een eenvoudige manier papier marmeren.

Na onze INKTOPUS kennismaking en ontmoeting met het INKTOPUS-team vertrekken we boordevol ideeën en met grote goesting snel zelf grafisch aan de slag te gaan.
KUNSTWERKT had het schitterend idee grafiek en druktechnieken in the picture te stellen en zo velen te laten kennis maken met nieuwe en vernieuwde druktechnieken. Volgens mij zijn ze daar 100% in geslaagd.

INKTOPUS
www.inktopus.be
Halvemaanstraat 131
9040 Sint-Amandsberg
info@inktopus.be

 

KUNSTWERKT
www.kunstwerkt.be
Bijlokesite
Bijlokekaai 7C
B-9000 GENT
info@kunstwerkt.be

 

Tekst: Kathleen Ramboer
Fotografie: Eric Rottée

Poëzie verbindt

Poëzie als innerlijke kracht

Op de tweede dag van de week van de amateurkunsten, WAK, woonde KUNSTPOORT de performance POËZIE VERBNDT bij. Deze ging door in de stemmige zolderruimte van het Poëziecentrum op de vrijdagsmarkt te Gent, daar waar het allemaal begon.

‘Poëzie verbindt’ een woordje uitleg

Yilmaz Koçak

Nerkiz Şahin, dichteres/kunstenares, staat aan de wieg van het project. Graag wil ze jongeren met verschillende achtergronden samenbrengen, verbinden door middel van taal plus woord en tevens de kans bieden met hun talent naar buiten te komen. Het sociale aspect is hier niet onbelangrijk. Nerkiz Şahin: ‘In deze moeilijke tijden vol oorlogsgeweld, terreur en andere negatieve stromingen wil ik aantonen dat kunst hierboven kan staan’.

Het project kreeg vorm toen Yilmaz Koçak en Johan Van Acker, artistieke medewerkers van de Centrale, erbij betrokken werden. Ieder project vraagt om financiële middelen. Gelukkig geloven schepenen Annelies Storms en Resul Tapmaz sterk in artistiek talent en zo zetten ze hun schouders onder ‘Poëzie verbindt’. ‘Poëzie verbindt’ kadert in het nieuwe stadsproject waarbij artistiek talent ondersteuning vindt om eigen projecten te ontwikkelen en door te stromen naar een professionele context.

Gedurende vijf workshops kwamen jongeren met verschillende roots samen om zich te laten verbinden door taal. Vijf verschillende locaties: Poëziecentrum, MIAT, MSK, Sint-Pietersabdij, Huis van Alijn, zetten hun deuren wijd open voor de sessies. Hierdoor werd heden met verleden verbonden. Met hulp van verschillende technieken, afhankelijk van de vijf locaties, werden jongeren vertrouwd gemaakt met taal, poëzie in het bijzonder. David Troch, stadsdichter van Gent, Johan De Vos en Nerkiz Şahin hebben deze jongeren deskundig begeleid.

Een fotograaf Eduardo Tardaguila (met Uruguayaanse roots) volgde het gebeuren op de voet, dat leverde een schat aan reportage materiaal op. Beeldende kunstenares Lioubov Melantchouk (met Russische roots) liet zich ter plaatse op de verschillende locaties inspireren met als resultaat boeiend passend beeldend werk. De constante ‘verbinding’ hield stand: de verbinding tussen fotograaf en deelnemers, tussen verf en doek, tussen woord, beeld en taal.

Nawel Kalbi

Een gesprekje met dichteres
Nawel Kalb

Kunstpoort: Ben je reeds lang bezig met taal?
Nawel Kalbi: Ik schrijf reeds een drietal jaar gedichten, in het Nederlands, Engels of Frans en ben gepassioneerd door taal. Dat blijkt ook uit mijn studies economie moderne talen.
Kunstpoort: Wil je in de toekomst hier professioneel mee bezig zijn?
Nawel Kalbi: Volledig professioneel misschien niet maar ik wil toch naar buiten treden. Ik schreef in het verleden al verhalen en speeches voor o.a. VICTORIA DELUXE.
Kunstpoort: Waren de vijf workshops verrijkend voor je?
Nawel Kalbi: Zeker, de samenwerking met andere kunstenaars werkte vooral inspirerend. Iedereen heeft een andere manier van kijken, schrijven, reageren. Dat was een leuke ervaring. Verder brachten de verschillende historische locaties ons in een bepaalde sfeer en stemming. Zo waren de schilderijen van het MSK onder andere een aanleiding tot creativiteit. Kunst inspireert kunst.

 

Een gesprekje met dichteres
Betül Akkaya

Kunstpoort: Schreef je reeds gedichten voor de start van dit project?
Betül Akkaya: Neen wel columns. Over het algemeen schrijf ik in de Engelse taal, dit project is hét moment om over te schakelen naar het Nederlands en te dichten. Ik kan mij het best uitdrukken in het Engels. Mijn moedertaal is nochtans het Nederlands. Het is een echte uitdaging.
Kunstpoort: Welke thema’s komen bij jou aan bod?
Betül Akkaya: Ik schrijf vooral vanuit mijn gevoel: over emoties, vreugde, verdriet, liefde.
Kunstpoort: Traditioneel wordt een gedicht in versvorm geschreven en als stijlfiguur wordt dan het rijm gekozen. Hou je van dergelijke dichtkunst en hoe zien jou gedichten eruit?
Betül Akkaya: Ik hou verschrikkelijk veel van een traditionele manier van dichten. Het heeft zo zijn charme. De begeleider David Troch hechte daar minder belang aan.  Nerkiz Şahin speelde in op de creativiteit. Ze lanceerde een woord waar we verder op doorgingen.

Johan De Vos

Een gesprekje met dichter/begeleider
Johan De Vos

Kunstpoort: Persoonlijk vind ik het een moeilijke opdracht jongeren te verbinden door middel van poëzie. Hoe gingen jullie te werk tijdens de workshops?
Johan De Vos: We hebben drie technieken uitgedokterd.
Eerste techniek: inspiratie door een ander gedicht
Door gebruik te maken van een ander bestaand gedicht schep je een sfeer, een scheppingsbodem.
Tweede techniek: inspiratie door een locatie. Hier in het poëziecentrum beklommen we het Torentje. Daar heb je een prachtig uniek uitzicht over de stad. Dit beeld werd verwerkt door de jongeren in hun gedichten.
Het schilderij De Lezing door Emile Verhaeren, 1903 van Théo Van Rysselberghe in het MSK vormde bijvoorbeeld het uitgangspunt voor een collectief gedicht. Een blanco vel werd voor het schilderij gelegd. Een zin alluderend op het schilderij erop neergeschreven. Een tweede persoon bouwde verder op de eerste zin en een derde persoon op de tweede zin en een vierde…. Belangrijk is het openstaan voor gevoelens. Zo ontstaat een collectief gedicht.
Derde techniek: gebruik maken van visuele poëzie
In het MIAT waar oude drukpersen tentoongesteld zijn, werd visuele poëzie gemaakt door woorden, teksten te knippen, te plakken, door een collage te maken.
Kunstpoort: Wat wilde je meegeven aan de jonge dichters?
Johan De Vos: Ik wilde de jongeren kennis laten maken met bepaalde technieken, een manier van gestructureerd werken aankaarten en last but not least ze zelfvertrouwen geven voor de toekomst.
Kunstpoort: Hoe verliep de samenwerking?
Johan De Vos: De sfeer was schitterend en vriendschappelijk. Sommige hebben ongetwijfeld contacten gelegd voor het leven. We hopen later nog eens samen te komen. Het STAM is geïnteresseerd in nog een project.

De voorstelling

Na een korte speech van Nerkiz Şahin, Johan De Vos en Annelies Storms kwamen de dichters aan het woord. Wim De Winter, Betül Akkaya, Nour Hamdan, Yilmaz Koçak , Céderik Goossens, Nawel Kalbi, Alican Ünal, Johan De Vos en Nerkiz Şahin brachten op de planken eigen werk en gedichten van de deelnemers aan het project.
Het was een ingetogen lezing met aandachtige luisteraars die ondanks het lentezonnetje de voorrang gaven aan een middagje poëzie.

Zanger/Dichter Wim De Winter vergastte ons op een muzikaal intermezzo. Zacht en zoet, een eigen tekst gezongen en met gitaar begeleid palmde het publiek in. Mag ik het kleinkunst noemen met een grote K? Als ik een nachtegaal was, een vertaling uit het Turks, een lied van de groep BaBa Zula, met de ogen dicht gezongen, deed ons eventjes wegdromen.

Uit dichtbundel VERBINDING GEZOCHT – pg 36 – gedicht: Collectief / illustratie: Lioubov Melantchouk

De dichtbundel

De gedichten, foto’s en kunstwerken vormen een mooi geheel in de dichtbundel VERBINDING GEZOCHT. Een mooi resultaat van een boeiende multiculturele samenwerking.
Met taal als bindmiddel is een innerlijke kracht ontdekt bij getalenteerde jongeren. Dit is hoopvol voor de kunst en de toekomst.

INFO
De dichtbundel VERBINDING GEZOCHT wordt te koop aangeboden in het Poëziecentrum, verkoopprijs 10,-€
Poëziecentrum
Vrijdagmarkt 36
B-9000 Gent
Tel. 0032 (0)9 225 22 25

 

‘Poëzie verbindt’ is een organisatie van De Centrale i.s.m. stad Gent Cultuur, het Poëziecentrum, MIAT, MSK, Sint-Pietersabdij, Huis Van Alijn, August Vermeylenfonds, Instelling voor Morele Dienstverlening Oost-Vlaanderen

 

Nerkiz Şahin, dichteres/kunstenares, in gesprek met Schepen van cultuur stad Gent Annelies Storms

tekst: Kathleen Ramboer
fotografie: Eric Rottée