/muziek

Concert de Ledebirds in HA Concerts te Gent

kramboer Geen categorie , ,

Het orkest de Ledebirds gaf op 8 december 2023 een wervelend concert in HA Concerts (de vroegere Handelsbeurs te Gent) en dit ter gelegenheid van haar 15-jarig bestaan.

De Ledebirds zijn een bonte bende met binnen haar leden, een rijkdom aan culturen, met muzikanten en zangers uit Italië, Palestina en Iran tot zelfs helemaal uit Eritrea.
Haar stichter is Mattias Laga, een Belgisch saxofoon-en klarinetspeler, met een stevige voorliefde voor wereldmuziek. Én tevens een gedegen jazz-improvisator.
Hij speelt in verschillende formaties, die zijn veelzijdigheid nog verder uitdiepen, als Jaune Toujours en Mec Yek.
Maar Ledebirds zijn zijn geesteskind.
Hij richtte de groep 15 jaar geleden op met de bedoeling de Ledebergse buurt samen te brengen door muziek.

23 jaar geleden kwam Mattias in Ledeberg wonen. Toen hij er al een aantal jaren verbleef en zijn buren nog steeds niet goed kende, besloot hij muziek als bindmiddel te gebruiken. Mensen die hij met een muziekkoffer over straat zag lopen sprak hij aan met de uitnodiging om samen te musiceren . Hij kreeg op die manier een tiental muzikanten bij elkaar en het zaadje was geplant. Het zaadje werd al gauw een stevige plant. Het duurde niet lang of de groep werd gevraagd op podia als de Minard en de toenmalige Handelsbeurs en werd een hype bij de Ledebergenaars.
Buurtbewoners begonnen zich spontaan aan te bieden om mee deel uit te maken van het orkest.
Debutanten, zowel gevorderden als professionals, iedereen was welkom; ook mensen met vreemde roots voor wie de stap naar een autochtone groep minder evident is. Maar Mattias vond hen, overtuigde hen en deed er alles aan om hen er ten volle bij te betrekken.
Mattias noemt de muziek die ze brengen ‘een soundtrack van wat er in de wijk leeft’.
Dat gaat van klassiek over opera tot Arabische liederen. Wat toont hoe belangrijk diversiteit voor hem is.

Dick Van der Harst

Vijf jaar geleden al, voor hun 10de verjaardag en nu voor hun 15de werkte Laga samen met de bekende componist en muzikant Dick van de Harst.
Van der Harst is een veelzijdig muzikant die verschillende instrumenten als gitaar, banjo, tible (= catalaanse hobo), percussie beheerst.
Hij vermengt muzikale stijlen die hem aanspreken (klassiek, jazz, folk) en  creëert er iets nieuws mee. Zo komt hij tot composities die zijn onmiskenbare stempel dragen.
Dicks muziek is uiterst ‘menselijk’ en laat een grote vrijheid aan de muzikanten die ze uitvoeren.
In 2001 kreeg Van der Harst de Louis Paul Boon prijs ‘voor zijn maatschappelijk engagement en de binding met de mens die in zijn hele oeuvre te vinden is’.
Dick is dus de gedroomde man om mee samen te werken, een zielsgenoot, voor Mattias en zijn ploeg.

DEEL 1

Het concert in de HA gebeurde in 2 episodes, eerst het eigenlijke concert op het podium, het strikt geplande, het serene, meer statische:

Op het podium in de HA

met bijzondere muziekinstrumenten eigen aan diverse culturen als de bendir en de darbouka, en een nieuw eigenhandig gecreëerd percussie-instrument dat de naam ‘polli’ kreeg.

Vooraan van links naar rechts: Dick van der Harst
(Nederland), Anika Boros (Hongarije)
2de rij: Kim Roman (Rusland) en Jacomo (Italië)
Wim Ricour en Salem Laalilis met darbouka

met solo’s gebracht door gastmuzikanten en ook door vaste leden van de groep.

Soliste Anna Svetlakova bracht een middeleeuwse melodie

Elena Lebedeva bracht een zeer oud, Russisch lied, waarvoor ze tot haar eigen verbazing een daverend applaus kreeg zowel van 
Van der Harst, de orkestleden als het publiek.
Ook de zang van Nadiya Mehdizadeh was prachtig en doorleefd
Gastmuzikante Geertje Karpez bracht op haar snare drum ‘Machine drum’, wat uiterst subtiel begon als het zachte getik van regendruppels op een ruit om dan in volle geweld los te barsten en even zacht weer te eindigen.

Ook de andere solo-artiesten als Leander Vertriest, Francis Cromphout verdienden absoluut hun plaatsje in de spotlights

Leander Vertriest
Francis Cromphout , saxofoon maar hier even in solo-zang

Andrew Torney (Australië,  vast-) en Jacomo (Italië, gastmuzikant) met een blues nummer
Katrien van Laere

 

Elke Van Hevele

Deel 2

Na deel 1 trok de hele bende, met het publiek in haar zog, naar de foyer. Daar werd er gejamd, geïmproviseerd, met veel schwung en vrolijkheid én virtuositeit.

De Ledebirds tijdens deel 2 in de foyer

Mattias die zich bij deel 1, op het podium, bescheiden had opgesteld en de eer aan Dick liet, nam zijn taak als aanvoerder bij deel 2 in de foyer weer op en vuurde zijn muzikanten heel gedreven, met vuur en  passie aan. Het publiek ging uit de bol.

Fotografie B. Van de Velde
Tekst B. Van de Velde geïnspireerd op de tekst van Lotte Ruysschaert in Het Nieuwsblad dat. 24/11/2023

De Ledebirds repeteren op maandag om 20u in Theaterzaal Ledebergplein

www.ledebirds.be

https://www.facebook.com/ledebirds

https://www.haconcerts.be/nl

Voetnoot

Voor de Ledebergse kinderen creëerde Mattias een afzonderlijke groep: het Takkenorkest. Kinderen zijn welkom om te musiceren en op te treden zonder druk en verwachtingen.  Hun kunsten kunnen ze tonen, los en ontspannen, op buurtfeesten, stoeten en ludieke evenementen als de Gentse Feesten.

’t Smiske: Als je als muzikant graag muziek maakt, moet je kunnen spelen en kunnen delen

ericrottee Geen categorie , , ,

Op een regenachtige en frisse herfstdag rijden we naar Asse, parkeren we achter het imposante gemeentehuis van Samson en Gert en staan we voor een groen woonhuis met in grote letters ’t Smiske erop. Aan die letters en de ingang van het huis zie je dat dit huis geen gewone woning is. 

Een oude smidse

We gaan door de voordeur en komen op een soort binnenplaats tussen het huis en een gebouw dat er wel uitziet als een plek van samenkomst. Toch gaan we daar niet naar binnen, want we worden vanuit de verbindende ruimte tussen het woonhuis en de zaal geroepen door een man die Reinout blijkt te zijn. Van Reinout weten we dat hij de coördinator is van alles wat er in ’t Smiske plaatsvindt, maar we zijn hier vandaag om eens verder te horen wie hij is, wat hij doet, wat ’t Smiske is en wat daar allemaal gebeurt. We zijn benieuwd.

We voelen dat Reinout het jammer vindt dat we niet direct in de zaal terecht kunnen. De zaal is immers daar waar het gebeurt! Er is op dit moment een samenkomst van een groep gepensioneerden en blijkbaar babbelen ze daar nog wat na. Reinout vraagt ons om in de tussenliggende ruimte plaats te nemen. De ruimte is een doorgang, smal met een tafel een zetel en van alles en nog wat. Dat muziek hier belangrijk is, zie je aan de wand die volledig ingenomen wordt door planken met CD’s.  Reinout vertelt dat hier Den Appel was, een CD-winkel met de grootste verzameling folk- en volksmuziek van Europa, maar dat ze de CD’s nu allemaal verkopen. Het is immers het einde van het CD-tijdperk.

Folk en Breughel

Het verhaal van het ’t Smiske zoals het nu is, is 23 jaar geleden begonnen. De ideeën voor de uitbating vinden o.a. hun oorsprong in Gooik, daar waar allerlei initiatieven en stages rond folk georganiseerd werden. Reinout vertelt: “De folkscene is daar terug opgestart. In Gooik kon je op allerlei oude instrumenten leren spelen, het hele folk repertoire werd daar opgevoerd, in een heel familiale sfeer, ons kent ons en de groep muzikanten breidde alsmaar uit. Alle folkies kwamen daar bij wijze van spreken uit de catacomben bij elkaar, uit het ondergrondse milieu. Daarvoor werd bij folk eerder aan Angelsaksische folk gedacht terwijl o.a. op Dranouter bleek dat er eigen streekgebonden Vlaamse muziek was met een eigen timbre en eigenheid”. Reinout verwijst naar de schilderijen van Breughel.
Reinout leerde  in Gooik op zijn 15e doedelzak spelen en al snel was hij de beste doedelzakspeler van Asse. Hij zegt zelf: “Dat was niet zo moeilijk, want er waren geen anderen.” 

Ontstaan van het ‘t Smiske

Naar aanleiding van zijn ervaringen in Gooik bedacht Reinout dat hij meer wilde doen met folk. Hij zegt hierover: “Folk heeft zijn eigen ecologisch getinte filosofie van tradities, vanwaar komen we, hoe groeien we, wat geven we door aan volgende generaties, samen muziek maken, samen dansen, bewegen en beleven.” Hij kreeg een soort visioen over ’t Smiske als ontmoetingsplek. Vier tot vijf jaar lang bleef het bij fantaseren, vaak met anderen, tot diep in de nacht op café. Met een groep vrijwilligers, ‘de bende van Asse’, begon hij de smidse op te ruimen en tot concertzaal om te bouwen. In 2000 begonnen ze met de eerste concerten. Sindsdien  waren er twee, soms drie concerten per weekend. In de loop der jaren is de link met folk gebleven, maar ook alle akoestische Nederlandstalige muziek is welkom. Het gebeurt wel eens dat er bijvoorbeeld een heavy metal concert plaatsvindt, maar daar wordt geen promotie rond gemaakt. Er is een brede gemeenschapswerking; gepensioneerden, kinderen in een talentenstage, de appelmoesband (rock ’n roll op kindermaat, Appelmoesband), werkelijk voor alle leeftijden.
Café Combinne, een praatcafé waar Nederlandstaligen en anderstaligen elkaar ontmoeten (https://avansa-hallevilvoorde.be/cafe-combinne)  is hier ontstaan. Nu is het over heel Vlaams-Brabant verspreid en is de organisatie overgenomen door Avansa. Er is het ‘desdagcafé’ op dinsdagvoormiddag voor allen die de dinsdagmarkt bezoeken, het woensdag- en het zondagcafé.

Oltid Olsan
Oltid Olsan, muziekband uit West-Vlaanderen

Een scene voor muzikanten

Reinout is eigenaar (samen met zijn vader, broer en zus), oprichter, coördinator, maar vooral programmator van ’t Smiske. Zijn netwerk bestaat vooral uit muzikanten. In ’t Smiske zijn dan ook al zo’n 1000 concerten georganiseerd. Reinout vertelt: “Muzikanten kennen het. We betalen niet veel, maar ze komen hier graag voor een try-out of gewoon omdat ze een intiem concert willen. Beginnende muzikanten, waar pareltjes tussen zitten, kunnen vaak niet terecht

in het cultureel centrum, omdat het een grote zaal moet vullen. Hier zijn ze altijd welkom. Spelen voor zo’n intiem publiek is voor muzikanten hevig, intenser. Plankenkoorts is vaak groter.” 
Om optredens te selecteren zou Reinout graag pro-actief handelen, maar er is te veel vraag naar try-outs en kleine optredens.

Er zijn nu, meer dan 20 jaar geleden, veel meer technisch goede muzikanten die ervan dromen iets meer met muziek te kunnen doen, maar er zijn te weinig locaties en er is te weinig luisterpubliek voor het aanbod. Het zou fijn zijn als samen muziek spelen voor iedereen laagdrempelig zou zijn. Vroeger kon dat. Je pakte een muziekinstrument, probeerde te spelen, ging samenspelen en al doende leerde men. Nu wordt er al op heel jonge leeftijd gestart met opleidingen, waardoor het niveau zo hoog is, dat spontaan muziek maken er niet meer bij is.
Reinout: “Programmeren betekent ook blijven volgen. In bepaalde genres doe ik dat niet meer, toch niet heel intensief meer. Er zijn trucs. We organiseren bijvoorbeeld elke laatste zondag van de maand het Kettingbal. De groep die speelt laten we de volgende groep voor de volgende maand programmeren. Zo blijven we goede groepen houden.”

Samenwerking om de toekomst te garanderen

Er is veel samenwerking met lokale verenigingen die ‘t Smiske gebruiken. ’t Smiske maakt reclame voor hen en omgekeerd.
Sinds een jaar is er een formele samenwerking met de muziekacademie van Asse. Vroeger was er een aantal heel geëngageerde jazzmuzikanten die leerkracht geworden zijn in de muziekschool. Elke laatste vrijdag van de maand was er jazzcafé. De leerkrachten nodigden jazzmuzikanten uit de omgeving uit, waar heel goede muzikanten bij zitten. De leerkrachten nodigden ook hun leerlingen uit en er werd dan gejamd.

Oorwurm project met Jozefien Vercruysse
Oorwurm project met Jozefien Vercruysse

Later kwam er de uitnodiging van de muziekschool om hun volwassenenconcert te organiseren. Nu wordt alles geformaliseerd en heeft ‘t Smiske subsidies gekregen waarmee Reinout zijn loon betaald wordt. Reinout is sceptisch. “In de professionele sector zijn steeds meer zaken geformaliseerd. Ik ben bang dat dat te traag gaat, maar misschien is dat nu doordat we in opstart zijn. De jazzmuzikanten kennen hun weg hier, komen zelfstandig binnen, dus die informele sfeer blijft wel. Als we die sfeer kunnen doorzetten naar de anderen binnen de muziekacademie dan komen we er wel. Het moet zelfstandig kunnen draaien.”
Reinout vult aan: “Samenwerking met andere kleine locaties is er wel, ook wel met hen die subsidies hebben. Vroeger was dat veel intenser, één groot folkveld. Nu ligt er meer nadruk op de splitsing tussen professionelen en amateurs. Wij zitten er nu wat tussen. Dat is jammer. Niet dat de professionelen niets doen voor de amateurs. Ze vergaderen onderling, maar het is een ander jargon. Ze zijn veel met hun dossiers bezig en versterken vooral elkaar door verwijzingen en samenwerkingen om hun subsidiedossiers te verantwoorden .”

Vrijwilligers aan de basis

Het is over het activeren van vrijwilligers dat Reinout niet zo positief is. De tijdgeest is anders. De vrijwilligers die nu actief zijn in ’t Smiske zijn van alle leeftijden. Het is gemakkelijker om met de ouderen te plannen, omdat zij een maand vooruit hun beurten in ’t Smiske plannen. De jongere generatie leeft meer in het nu en plant soms maar voor de dag zelf.

Opvolging

Reinout

Reinout zoekt opvolging, maar niet in een bepaalde persoon. Hij zou meer en meer betrokkenheid van de vrijwilligers willen, zodat hij het ’t Smiske kan overlaten. Hij streeft naar gedeelde verantwoordelijkheid en zou het samen willen laten beheren. Daarvoor heb je veel vrijwilligers nodig en gewoontes. Op gewoontes kan je bouwen. Terugkomende activiteiten zoals het ‘desdagcafé’, het woensdagcafé, het zondagcafé.

Links
https://tsmiske.be
https://www.facebook.com/tsmiske

Tekst Diana Van Bergeijk  
Foto’s Eric Rottée

 

GEN-ZIE, een smeltkroes van kunstvormen en kunstenaars

kramboer Geen categorie , , ,

Op 12 november is het hoogdag in hetpaleis aan het Theaterplein te Antwerpen. Creatieve jongeren tussen 14 en 24 jaar verzamelen er om hun kunnen in de kijker te zetten tijdens het toonmoment van het kunstenfestival GEN-ZIE. 

GEN-Zie … een woordje uitleg

Dit festival, georganiseerd door Fameus –  een organisatie voor vrijetijdskunstenaars – kent nu haar derde uitgave.
Jongeren die zich individueel of in groep aandienden werden geselecteerd in de herfstvakantie en in het paleis verwacht op 10 en 11 november om hun act te delen en het geheel voor te bereiden voor de finale op 12 november. 
Alle kunstdisciplines waren toegelaten. Naast het reglement en de te volgen richtlijnen konden deelnemers beroep doen op coaches en vrije workshops volgen. 
Dit jaar liet Fameus zich inspireren door een Stuurgroep, bestaande uit jongeren die in hun vrije tijd bezig zijn met kunst.

Een gesprek met Reinier, lid van de stuurgroep

Reinier heeft een achtergrond in theater en muziek en is lid van de JES studio-stuurgroep. Vorig jaar nam hij voor het eerst deel aan het GEN-ZIE festival. Wat er toen uit voortvloeide was een muziekalbum dat de naam Beestenbull kreeg (https://music-reinier.bandcamp.com)

Dit jaar maakte hij deel uit van de stuurgroep GEN-ZIE en kon zo zijn stempel drukken op het festival.

Zes maanden geleden kwam de stuurgroep voor het eerst samen. De rol van deze dynamische groep was voornamelijk ideeën uitwisselen om zo voorstellen te lanceren over wat mogelijk kon en moest zijn op het festival, nieuwigheden te introduceren en samenwerkingen aan te brengen. De uiteindelijke uitwerking lag in de handen van de productiemedewerkers van Fameus. Zo werd op initiatief van de stuurgroep bijvoorbeeld het logo van het festival aangepast en een ‘ontprikkelruimte’ voorzien waarvan de inrichting vorm kreeg met de hulp van Reinier. Deelnemers zouden zo even uit de drukte van het festival kunnen ontsnappen.

Samenwerking met JES

Ook de samenwerking met de Antwerpse jeugdorganisatie JES kwam er op voorstel van de stuurgroep.
Desmond, jeugdwerker bij JES en bekend bij Fameus zette zijn schouders onder het idee van Reinier om een ‘barzbooth’ in te richten, een podium waar jongeren vrij zouden kunnen performen. Dit initiatief dat door beiden vorm werd gegeven bleek een schot in de roos: geen gebrek aan talent dat zich wilde bewijzen.

hetpaleis


In hetpaleis heerste een gezellige drukte. Her en der waren stands die druk bezocht werden. Op het programma stonden muziek, en performances – zowel in de grote als de kleine zaal – waren er exposities te bezoeken en was het aangenaam vertoeven in de ‘ontprikkelruimte’ met rustgevende muziek gecomponeerd door Reinier. Genoeg ingrediënten om een natte herfstzondag aangenaam door te brengen.

Een boeiend gesprek met coach Junior Akwety

In de kleine zaal woonden we een performance bij met diverse artiesten. Later kregen we de coach van deze groep, Junior Akwety, te pakken voor een kort gesprek. 
In het gewone leven is hij artiest (acteur, zanger, songwriter, community builder,…) en werkt hij samen met de Koninklijke Vlaamse Schouwburg Brussel en het Conservatorium van Antwerpen waar hij jongeren begeleidt.
Samenwerking met jongeren is ook niet nieuw voor Junior Akwety gezien hij een theater-traject aanbiedt in verschillende scholen in Antwerpen waarbij jongeren samengebracht worden onder de juiste begeleiding.


Voor het GEN-ZIE festival nam hij de rol van ‘coach performance en regie’ voor zijn rekening. 
De aanvang was een heftige zoektocht. De deelnemers kwamen met persoonlijke verhalen en teksten, soms intense belevenissen. Ze hadden hun eigen idee over wat ze wilden brengen en hoe het er moest uitzien. Het werd een persoonlijke uitdaging voor de coach om al deze input samen te brengen tot één gemeenschappelijk verhaal en om vanaf de eerste dag een hechte familie te vormen die het verhaal zou dragen.
Eenmaal de verschillende inputs een plaats hadden gekregen in het gemeenschappelijke verhaal werd gezocht naar dramaturgische lijnen om de performance behapbaar te maken en werd er samengewerkt met andere coaches en techniekers om via belichting en klank het geheel naar een hoger niveau te tillen.


En het resultaat mocht er zijn: een wervelende opvoering, doordrongen van emotie, energie, gevoeligheid, kleur en klank. Je kon de vertrouwensband tussen de spelers voelen. De doelstelling – hoe de diverse verhalen op het podium brengen en met de persoonlijke aanwezigheid van de bedenkers een soort collage maken – was meer dan geslaagd.  
De muziekcoach was aanwezig op twee sessies, die elk begonnen met muziek, wat een uitstekend middel bleek om de groep samen te brengen rond het gemeenschappelijke project.
De fashion coach verrichtte wonderen: de outfits werden ontworpen en gemaakt in drie dagen tijd. Niet te geloven dat het uiteindelijke resultaat gerealiseerd werd in amper vier dagen.

Nabeschouwing

Een kleurrijk en multicultureel gebeuren was het daar in hetpaleis. Een aangename, kleurrijke en respectvolle sfeer die in schril contrast staat met wat er tegenwoordig op diverse plaatsen in de wereld gebeurt. Vandaag, op deze plek, voelt het leven kleurig en vrolijk en ook veilig aan. Kunnen initiatieven zoals GEN-ZIE een opstap zijn naar een tolerantere maatschappij en hoop geven op een warme en verdraagzame samenleving?

Links

https://www.fameus.be/gen-zie
https://www.fameus.be
https://www.jes.be
https://music-reinier.bandcamp.com
https://www.instagram.com/junior_akwety/

Tekst Magda Verberckmoes 
Foto’s Eric Rottée

Majoretteketet: Omdat we vroeger niet mochten

ericrottee Geen categorie , , ,

Op deze mooie zonnige dag zijn alle stoelen op het terras van cc De Markten bezet. Vooraan staat het podium klaar. Niet alle gasten komen voor het Feest!, maar als er een optreden is, geniet iedereen daar met volle teugen van.

Het Feest! is het jaarlijkse slotfeest van cc De Markten waar een overzicht gegeven wordt van wat er gedurende het werkjaar allemaal in het cultureel centrum gebeurt. Wij komen voor Majoretteketet, maar voorafgaand genieten we van een optreden van de dansgroep Watan Watan Dabke.

We verwachten de danseressen van Majoretteketet om 14u. Het eerste wat we aan voorbereidingen te zien krijgen, zijn de muzikanten van Café Marché die zich klaarmaken. Café Marché is een Brussels fanfareorkest van een twintigtal muzikanten (violen, saxen, trompetten, trommels, enz.) die sinds 4 of 5 jaar de vaste begeleiders zijn van Majoretteketet. Het is een gezellige groep uitgedost in opvallende outfits. Ze stellen zich op het podium op. Van Majoretteketet zien we nog niets, maar als Café Marché eenmaal begint met een vrolijke beat zien we zeven dames in majorettekostuums met witte botjes, hoedjes, rood gestifte lippen en een baton naar voren marcheren. Het is een swingend gebeuren waarbij het publiek, jong en oud, enthousiast meedanst. Er wordt muziek gespeeld als ‘Living in a material world’ en ‘Hit the road Jack’. Na een paar nummers wordt de baton ingewisseld voor een rode pompon.

Na het optreden hebben wij het genoegen om met Barbara Luypaert en Nele Vandenbempt van Majoretteketet te spreken en ze wat vragen te stellen.

Hoe is Majoretteketet ontstaan?

We bestaan 15 jaar. 15 jaar geleden hadden de vrouwen van het eerste uur gesprekken op café over de majorettes van vroeger die in elk dorp of stad wel aanwezig waren. Ze leken onbereikbaar, want niemand mocht erbij van haar papa of mama. De wereld van de majorettes stond veraf. Toen ontstond het idee: ‘waarom starten we niet een eigen dans- en majorette groep?’ En zo geschiedde. We gingen op zoek naar een fanfare en omdat niemand ‘majorette-onderlegd’ was, hadden we hulp nodig van ervaren majorettes. We hebben contact gezocht met de majorettegroep van de Marollen, de Mignonettes, die al zo’n vijftig jaar bestaat. We hebben les gekregen van ‘echte oud-majorettes’.

De fanfare die ons de eerste jaren begeleidde was Fanfare Les Fanfoireux. Een Brusselse professionele fanfare die fanfaremuziek maakt met een twist. Toentertijd speelden zij met alleen maar mannen en één vrouw en waren ze Franstalig terwijl wij met alleen vrouwen en één man waren en juist Nederlandstalig zijn. Door cc De Markten hebben we Café Marché leren kennen en treden we nu bijna altijd met hen op. Het is een fanfare die past bij ons als majorettegroep, met ook een hoek af, met een twist in alles wat ze doen.

We hebben ondertussen les gehad in veel verschillende disciplines zoals tapdans, salsa, breakdance, burlesque, theater, straattheater, hedendaagse dans, allemaal om onze eigen dansen te beïnvloeden.
We bestaan dus al vijftien jaar en Nele en ik zijn er van jaar twee bij. De mensen van jaar één dansen niet meer mee, maar waren er vandaag wel. Ze stonden in het publiek.
Vanaf het begin heeft cc De Marketen ons ondersteund en konden we beschikken over repetitieruimte.

Hoe vaak repeteren jullie en doen jullie veel optredens?

We repeteren elke week hier in De Markten en bij mooi weer op straat.
Door de jaren heen zijn wij overal geweest voor optredens, bij veel verschillende gelegenheden. We waren bijvoorbeeld bij de klimaatmars in Parijs en zijn tot in Vietnam geraakt. Een hele belevenis.
Meestal treden we gewoon op straat op. Dat zijn de mooiste optredens. Zo waren we in Aalst, Charleroi, en dus Brussel, Parijs,… overal waar we gevraagd worden.
We bereiden ons voor op een optreden met repetities en workshops, zoals een workshop haar en schminken. Voor vandaag hadden we ook repetities met de fanfare.

Wat kan je vertellen over jullie kleding?

We hebben al een tijdje hetzelfde kostuum. Dit is ons derde.
We hebben al eens meegemaakt dat onze kostuums gestolen waren uit een auto. We hebben toen een crowdfundingactie gedaan met kaartjes en daarvan gelukkig nieuwe kostuums kunnen kopen. Er is een ex-majorette die de kostuums maakt en die al heel veel voor ons gedaan heeft.
We hebben door de jaren heen een groot majorettenetwerk om ons heen gekregen van mensen die betrokken zijn en die ons helpen met allerlei zaken. Dat is zeer waardevol.

Wie maakt de choreografieën?

De choreografieën maken we meestal samen en er is iemand die ons daarbij helpt. We leggen de ideeën samen, kiezen het thema en gaan daarop verder. Er zijn een paar trekkers onder de nieuwe generatie majorettes. Die heb je nodig. Iemand die zegt: ‘oké, we doen het zo’.

Hebben jullie een missie?

Jazeker, maar, even denken, wat zijn de belangrijkste elementen: witte botjes, rode onderbroeken, baton, Brussel, dans met een hoek af, twist, verrassing, mensen doen lachen, de straat, interactie met publiek, mensen moeten er blij van worden, een ander contact met de mensen, positiviteit, …
‘Die ‘hoek af heeft mij ook overtuigd’, vertel Barbara. ‘Mijn man had Majoretteketet zien dansen op autoloze zondag met in plaats van een baton een fietspomp. Nele en ik hebben dan een cursus gevolgd en zijn direct daarna lid geworden.
De leeftijden van de dansers zijn uiteenlopend. En terwijl ze zwaait naar een jonge vrouw die vertrekt, vertelt ze dat die vrouw de jongste danseres is. Ze is komen dansen in haar pauze tijdens het studeren. Dat kan omdat ze maar op 10 minuten afstand woont. De dansers zijn allemaal van Brussel of omgeving. In ieder geval hebben ze altijd wel een band met Brussel.

Peter Pype van Café Marché komt naar onze tafel. In gesprek met Barbara en Nele bevestigt hij dat ze al vijf jaar samen optreden. Hij vindt het een heel fijne combinatie en zegt: “Voor ons is het visuele een mooie aanvulling en voor hen de live muziek. Het is een win-win.

Kan je iets zeggen over de financiering?

Wij proberen een minimaal aantal optredens te doen om van de opbrengst de kostuums, een weekend, allerlei kosten te betalen. Niemand betaalt lidgeld, maar iedereen staat altijd klaar. We werken alleen met vrijwilligers.
Nele merkt nog op: “We merken de besparingen in de culturele sector. Heel jammer. We worden wel geboekt voor Pukkelopo, maar de culturele centra hebben het duidelijk moeilijk.

Wat wil je zelf nog aanvullen?

Iedereen die ons wil boeken, die ons wil uitnodigen voor een straatfeest, stuur een mail. We komen met heel veel enthousiasme jullie straatfeest, festival opluisteren. E-mail: majoretteketet@gmail.com

En dat geloven wij helemaal. Weinig mensen die bij het zien van Majoretteketet kunnen blijven stilzitten op hun stoel. Het is een feest om Majoretteketet bezig te zien en met een optreden is succes van straatfeest of festival verzekerd.

Majoretteketet: https://www.facebook.com/majoretteketetbrussel
Café Marché: https://www.facebook.com/orkest.cafe.marche

Diana van Bergeijk Tekst
Eric Rottée Foto’s

Melita, een artistieke ontmoeting

ericrottee /muziek, Geen categorie ,

Er was eens… een klein dorp aan de zee in Kroatië met rotsen en bomen. Onder de bomen staan mobilhomes en tenten. Op de camping wandelen mensen die gelijken op de personnages uit de film Wally. Om tegen de overheersende sfeer van luiheid te vechten, rijden wij op onze elektrische paarden naar de oude kern van het dorp. Daar pronkt de kerk. Wanneer we de ingang benaderen fluistert een. mooi pianodeuntje door de deur. De hoofdingang is op slot. Net als een prins in een sprookje zoeken we een achterpoortje om binnen te raken.

Geslaagd! Voor het altaar zit een blonde prinses achter een piano. Wij luisteren gecharmeerd. het is een repetitie. Er wordt herhaald, opgenomen, besproken. Het zachte daglicht door de ramen geeft een rustgevend gevoel. De affiche kondigt aan dat er de volgende avond een concert zal plaatsvinden. We zullen er zijn.

Die bewuste avond is er geen lege stoel meer te vinden in de kerk. De twee solisten verschijnen en starten onmiddellijk, er wordt niet gesproken. Het begint met Debussy. De noten vullen de kerk. Het diverse publiek zit heel stil. Het publiek wordt wakker bij iedere beëindiging van een muziekstuk. Het slot met een polonaise nodigt uit om te dansen of ten minste met een goed humeur de kerk te verlaten. Dat laatste wordt versterkt door een zachte zomernacht met de maan, stralend over de kerktuin en ingang.

En dan komt het moment om de prinses pianiste te ontmoeten, er volgt een warm gesprek, een uitwisseling van persoonsgegevens en de belofte een artikel te schrijven dat u nu aan het lezen bent. De vragen komen later en dan heb jij geen andere keuze dan deze via mail te stellen. Dat, lieve lezer, kunt u nu ervaren.

Kunstpoort Hoe lang speel jij met Edi Siliak, de violist?
Melita Salek Een aantal jaren, we speelden meerdere concerten in het buitenland als trio (viool, cello, piano). Sinds een paar jaren spelen wij in duo, viool-piano.

Kunstpoort Wanneer begon jij te denken aan een carrière in de muziekwereld?
Melita Salek Die gedachte kwam op de middelbare school. Ik heb die beslissing nooit betreurd. Mijn studie was zwaar maar het bracht me veel plezier.

Kunstpoort Is het de gewoonte om een carrière als concertpianist en als academica te combineren?
Melita Salek Ja. het loopt vaak zo, omdat het moeilijk is om te leven van concerten.

Kunstpoort Waarom heb jij in Parijs gestudeerd en wat heeft het jou gebracht?
Melita Salek Ik ben naar Parijs gegaan vanwege mijn professor Eugen Indijc. Ik heb met hem op interpretatie en uitvoering gewerkt. Het was een toffe ervaring en de opportuniteit om volop te genieten van de Parijse Joie de vivre.

Kunstpoort Krijg je opportuniteiten om buiten Kroatië te spelen?
Melita Salek Ja, ik heb in vele landen gespeeld zoals Amerika, Australië, Brazilië, overal in Europa, Oostenrijk, Duitsland, Poland, Italië, Slovenië, Tsjechië, Hongarije, Slowakije, Servië… 

Kunstpoort Hoe kan je het plezier dat je voelt tijdens het concert beschrijven?
Melita Salek Wanneer ik voor een publiek speel ga ik voluit. Ik probeer mijn gevoelens en emoties tot uiting te brengen. Tijdens het concert denk ik enkel aan de muziek. Ik hou van de blijdschap die het brengt.

Kunstpoort Heb je een droom als concertpianiste?
Melita Salek Eén van mijn dromen is met een orkest te spelen.

Kunstpoort Hoe beleef je de rol van muzieklerares?
Melita Salek Ik hou van onderwijzen. Pianolerares zijn op de universiteit, studenten onderwijzen, hen opleiden om professionele muzikanten te worden… het geef me allemaal veel plezier en voldoening. Ik hou ervan om mijn pedagogische- en praktijkervaring te delen. Ik onderwijs niet alleen maar ben ook directeur van de “School of performing Arts”. Die functie is mijn hoofdactiviteit en neemt veel energie en tijd in beslag. Het is niet gemakkelijk om al die activiteiten te combineren maar uiteindelijk brengt het me enthousiasme, vreugde en succes.

Gegevens:
Facebook: https://www.facebook.com/melita.lasek
Instagram: https://www.instagram.com/melita.ls/?hl=de
Facebook: https://www.facebook.com/edi.siljak.3
Youtube: https://www.youtube.com/results?search_query=melita+lasek+satterwhite

Tekst en Foto’s Eric Rottée

Shakespeare en Ik

bertvannoten2 Geen categorie , ,


Shakespeare en ik

Woordkunstenaar Jacob Perceval heeft een monoloog geschreven en brengt die in gezelschap van beeldend kunstenaars en muzikanten in de passende omgeving van Kasteel Borluut.

De monoloog wordt ook zaterdag en zondag om 15u opgevoerd. 

Het thema ‘Shakespeare en ik’ wordt door sterke kunstenaars geïnterpreteerd binnen hun eigen oeuvre en met hun eigen onderzoeksmethode.

Dit event is zorgvuldig georganiseerd door een jong kunstenaarskollektief uit Gent ‘Creato ex anima’.

https://www.instagram.com/creatoexanima/

https://www.facebook.com/profile.php?id=100009131499352

https://www.facebook.com/Vereeck

https://www.facebook.com/claudia.rothstein.10/

ook info op de kunstpoortpagina
https://kunstpoort.com/tentoonstellingen/

Videograaf; Bert VANNOTEN

Folkmuziek: Je hoort er onmiddellijk bij

ericrottee Geen categorie , ,

Lise schreef: “We vragen wel om de sessie niet te storen als je langs gaat”. Ik betreed de zaal van de workshop diatonische accordeon voor gevorderden. De lerares, Hilde Bauweraerts, ziet mij en roept uit “een fotograf, wij kunnen een groepfoto maken!”. Er worden dus twee groepfoto’s gemaakt, één binnen, één buiten. Ik als fotograaf was geen storende factor, ik werd in de groep opgenomen.

Het is de laatste sessie van de stage voor traditionele folkmuziek. “Maandenlang heb ik niet meer gespeeld. Toen de startdatum van de stage naderde, heb ik opnieuw geoefend. Het was opnieuw ademen.” “We hebben heel veel gedaan in zo’n een korte tijd…Ik zou graag muzikant worden”. Twee getuigenissen van tevreden deelnemers met ambities.

De leraren zijn niet minder tevreden, enthousiast, zoals onder andere Floere Van Hende: “heel muzikale jongeren, een eer om ze te begeleiden, jongeren met veel zin om muziek te maken.. muziekspelletjes, om ervan te genieten, samen te zijn en te dansen, alleen maar hele leuke jongeren.” Wanneer de docenten over de manier van spelen vertellen, nemen de deelnemers verwoed nota.

Bij elke stage horen er toonmomenten. Elke pauze of vrij moment wordt gebruikt om te tonen wat de leerlingen geleerd hebben en om plezier te hebben. De ontmoetingsplaats met drank en gebak is dé plek! Daar spelen ze vaak onder begeleiding van de leraren. Een moment van erkenning voor de inspanning van de dag of de week.

Op het einde van de week is er een folkbal, wat kunnen de deelnemers nog meer wensen? Een toonmoment is er ook nog voor de deelnemers aan de dansstage, het danspubliek kijkt in stilte, als toeschouwers in een cirkel. Daarna het is aan hen om een mixer te dansen. “waarom ben jij hier vanavond”. Christine: “Ik hou zoveel van dansen en ik hoef niemand op voorhand te kennen.” Je hoort er onmiddellijk bij.

De avond wordt lang…

Kan men zeggen dat de deelnemers gedurende de stage op vakantie zijn? Is er een concept van verlof, dat in feite geen verlof is, maar een inspanning vereist en leergierige deelnemers heeft?

Meer info over de toekomstige activiteiten van Muziekmozaïk kan jij vinden op https://muziekmozaiek.be/folk/

Eric Rottée Tekst en foto’s

Naar een didactiek van de Folk

ericrottee Geen categorie , , ,
Orale overlevering

Een terras in het midden van de stad. Vooraan zit een groep jongeren. Ze zien eruit als studenten. Pizza en noedels uit kartonnen verpakking worden gegeten. Een beetje verder zit een groep van middelbare leeftijd en ouder. Het terras behoort tot een stadsbrouwerij van het Gentse Gruut.
Vanavond wordt een boek voorgesteld. De titel:  “Naar een didactiek van de Folk” klinkt serieus. Plotseling komt dat eureka gevoel.

Een ontdekkingstocht

Er bestaat geen toeval. Al deze workshops, al de opleidingen die Kunstscholen organiseren, worden gegeven door mensen die heel vaak een sterke opleiding hebben genoten, als muzikant, als docent. Na snel googelen, ontdekken we dat de twee auteurs van het boek, Filip Verneert en Thomas De Baets, doctor in de muziekopleiding zijn en een doctoraat schreven rond onderwerpen zoals improvisatie, “collaborative creativity”. Marieke van Ransbeek, gastauteur, een zangeres, heeft een Nordic Master For Folk Music behaald. Dit staat te lezen in haar interview in de nieuwste uitgave van het tijdschrift Folk.

Niet iedereen genoot een educatieve schoolopleiding. Er zijn ook leraren die in de academies op jonge leeftijd muziek hebben gestudeerd en daarna tal van workshops hebben gevolgd. Ze zullen zeker geïnteresseerd zijn in het boek, over het bijzondere van de folkmuziek en de manier om die te onderwijzen.

Thomas De Baets, Auteur, Filip Verneert, Auteur, en Simon Van Damme, Luca School

De lezing

Het wordt geen typische lezing. De auteurs denken dat de tekst misschien te droog is en niet “entertainend” genoeg. Het is wel geen boek dat puur gebaseerd is op onderzoek, het blijft toch een werk vanuit de universitaire wereld. 
Dan wordt door de twee auteurs uitgelegd hoe het boek tot stand is gekomen. Er is met kennissen, vaak vrienden, contact opgenomen. Wat opvalt is dat deze wereld van de  folkmuziek een soort netwerk is. Heel vaak komt dit netwerk voort uit ontmoetingen rond concerten of workshops. Ook in de academische wereld wordt geprobeerd bruggen te bouwen tussen bijvoorbeeld de klassieke en de jazzafdelingen op de LUCA School Of Arts zoals Simon van Damme, directeur bij de LUCA School of Arts zei. 
Tot nu toe werd de didactiek hoofdzakelijk door een orale overlevering gekarakteriseerd. Door de experten te betrekken wordt geprobeerd een specifieke benadering van de folkmuziek op te bouwen.

Eveline Girardon

De Muziek en de muzikanten

Tussen de redevoeringen traden er muzikanten op. Eveline Girardon, die speciaal uit Lyon gekomen is voor de lancering van het boek en die aan het boek meegewerkt heeft, zingt een oud liedje van vrouwen die zijderupsen verwerken. Ze hadden de toelating om te zingen. Zo ontstaan liedjes en worden op die manier mondeling overgeleverd. Er is ook Elisabeth Fraeyman met Hendrik Wynants. Elisabeth is, vanuit Muziekmozaïek, coördinator voor Ethno Flanders. Wacht! Elisabeth heeft een master in Muziek Pedagogie, eerder studeerde ze in Malmö en ze geeft ook les. Samen met Hendrik vormt ze een duo, genaamd Tandem. De ontdekkingstocht is rond.

Het boek :https://muziekmozaiek.be/folk/publicaties/
De volgende evenementen: https://muziekmozaiek.be/folk/nieuws/



Eric Rottée, tekst en foto’s

Stage voor traditionele volksmuziek: we zijn vertrokken…

ericrottee Geen categorie , , ,

Punt, aan de lijn … duidelijke woorden van Ilse. In feite komen we aan. Eerst de kleine, nog groene heuvels. Het is een zonnige late namiddag, het pajottenland strekt zich uit, de zon is een beetje lui vandaag. Melkachtige hemel.De eerste vrije parkingplaats, juist voor de kerk, is voor ons. De eerste mooie klanken komen van een gitaar en een diatonisch accordeon. Dit laatste instrument brengt je in een droomwereld.

Onder de tent voor de kerk zitten twee vrouwen. Ze oefenen samen, het is nodig want de harmonie tussen de twee moet nog komen. 

Een paar stappen, de zonnestralen leiden tot aan de ingang van de kerk, die op haar beurt in haar donkerheid en de twee geopende deuren de bezoekers verslindt. En dan de stem, de stem die het schip van de kerk volledig vult. Tonen zoeken naar balans … betoverend. Het stopt na een korte tijd, de perfectie is er al, de bezoeker blijft doorlopen en zal terug komen binnen een paar uur.

“Heb jij een afspraak?” “Ja, met Lise.” “Ik zal haar bellen.” 
Er heerst kalmte in het kantoor. 
“Lise?” “Ja”. 
Van het kantoor dalen we af naar de ontmoetingsplaats. 
Elisabeth: “Een drankje?” 
Welkom op de stage voor traditionele volksmuziek.

Er wordt uit volle borst gezongen en gelachen. De stage-sessies zijn afgelopen. Het eten wordt dadelijk geserveerd. Toch zijn de stagiairs, een goede mengeling van mannen en vrouwen, niet moe. Een gitarist en een tiental stagiairs nemen de gelegenheid te baat om verschillende liedjes op het terras van de ‘stagebar’ te zingen. Altijd en overal oefenen.

Oefenen kan je ook op de campingplaats. 
“Waarom maak jij foto’s?” 
“Wij maken een reportage over de stage”. 
“Ach het is een goede intentie dan”. 
“Ja dat kan je zo bekijken.”
“Je mag foto’s maken.” …. goedkeuring met een brede glimlach. Oefenen, oefenen..

Langzaam gaat de zon onder. De schaduwen overmeesteren het decor. De stagiairs glippen tussen de rijen banken van de kerk door. Ze dragen maskers. Het is goed dat het virus niet verplicht ook de oren te bedekken. Nu is het tijd om van het concert te genieten. Elke avond is er één.

Vanavond. “Ik ben juist gaan kijken – hier achter – naar de twee muzikanten. Als de muziek zo goed zal klinken zoals ze er uitzien, dan wordt de avond perfect.” zegt Herman. #meetoo? Nee, het is opvallend hoe evenwichtig de groep is verdeeld onder mannen en vrouwen. Volksmuziek kent geen gender.

Wij zijn vertrokken. Eerst naar Galicia, dan naar de Balkan.

De laatste reis, die naar de Balkan,  is somber. Je wandelt in de bergen en het is mistig. 
Terug naar Galicia. Een romantisch, donker lied. En de stem, … die stem in de kerk, vloeit over de lichamen van de toeschouwers wanneer de muziek stopt. 
Terug naar de balkan met een lied voor een huwelijk, leuk! Leuke volgorde. Tussen de liedjes leggen de twee muzikanten uit wat de betekenis van het lied zou moeten zijn. In het Engels is het niet altijd duidelijk. Hun inspanningen om het in het Engels uit te leggen komen goed aan. “Alume” …. de stem, de stem, de stem. 
“We love sending postcards”. “Postcards with a link to the music”. 
Nostalgische Antia en Sabela, de eerste op viool, de tweede op accordeon.

Sabela Caamaño en Antía Ameixeiras

Terug naar de ontmoetingsplaats. Wat doet de man met zijn viool voor de ingang van het toilet? Hij oefent, hij oefent. Het plezier is voor zijn partner. Ze glimlacht, het is mooi, zelfs als het geluid van glazen en gesprekken op de achtergrond te horen is. Naar muziek luisteren kan je soms van de buitenwereld afsnijden.

Het is niet zoals vroeger, minder mensen, maskers bijna overal. De geest van de stage blijft en de hoop dat volgend jaar nog beter wordt maakt het afscheid lichter. Wij vertrekken nu, met spijt in het hart.

Nu een beetje concreter:

Onze video reportage over de stage door Bert Vannoten
Onze vroegere reportage in 2016
De website van Muziekmozaik. 
De website van de twee (muziekantinnen)muzikanten Caamaño&Ameixeiras
Het concert

Eric Rottée tekst en Foto’s

Kunstmarkt Nieuwpoort 2021

bertvannoten2 Geen categorie , , , ,

Het centrum van Nieuwpoort werd afgelopen zaterdag 14 augustus omgetoverd tot een kunstmarkt met kunstenaars aan het werk uit verschillende disciplines. Schilderijen, beeldhouwwerken, juwelen, werken in keramiek, glas en nog veel meer kwamen aan bod.  Verschillende muzikale & kunstzinnige acts zorgden voor de juiste sfeer.
Via workshops gegeven door enkele kunstenaars kon de bezoeker kennis maken met verschillende kunstvormen en zijn creatieve zelf ontdekken.

Videograaf: Bert VANNOTEN