Sint-Niklaas beFolkt: Folk in de stad

Het regent

Op zaterdag 27 april 2018 kon je er, niettegenstaande de ongunstige weersomstandigheden, niet omheen.  Sint-Niklaas was die dag het centrum van de Folkmuziek.

Het Feest van de Folk wordt jaarlijks georganiseerd door Muziekmozaïek vzw en beslaat een tijdspanne van een volledige week tijdens dewelke folkmuziek en aanverwante genres in de kijker geplaatst worden.  Dit jaar vond het startevenement plaats in Sint-Niklaas onder de naam Sint-Niklaas beFolkt.

Het startschot van het feest wordt gegeven voor de deur van ‘t Stamcaféken in de Nieuwstraat. Presentator van dienst, Begijn Le Bleu, kondigt met veel verve de twee sprekers aan. Luc Van Hende en Walter Evenepoel geven tekst en uitleg bij de betekenis van folk in en voor het Waasland.

Volksmuziek voor het grote publiek was de droom van Marc

Walter Evenepoel stond destijds, samen met Marc Van Reeth, mee aan de wieg van Muziekmozaïek en aan de basis van het Feest van de Folk. Marc was de bedenker, Walter nam de organisatie en praktische voorbereiding voor zijn rekening.

Het begon met de organisatie van een groot folk-festival in Gooik, een internationaal gebeuren, destijds –  na Dranouter – het grootste festival van Vlaanderen dat vorm kreeg door de samenwerking tussen Herman De Wit van ‘t Kliekse, Mark Van Reeth en Walter Evenepoel. Doelstelling was de volksmuziek dichter bij het grote publiek brengen.

Marc had een zeer ruime kennis van het muziekgenre en de muzikanten die tot ver over de landsgrenzen reikte. Hij bracht heel wat van die buitenlandse volksmuzikanten naar het Vlaamse festival.

In die periode werd Marc bestuurslid van Muziekmozaïek en in die hoedanigheid werkte hij een concept uit om de de volksmuziek binnen de stadsmuren te brengen. Zo ontstond het Feest van de Folk.

Voor het evenement in Sint-Niklaas, de zestiende uitgave,  werd samengewerkt met Dirk van der Speeten van ‘t Ey, de cultuurbeleidscoördinator van de stad en de schepen van cultuur. De selectie van de muzikanten gebeurde door Muziekmozaïek. Maar het evenement staat ook open voor muzikanten die zich die dag spontaan aanbieden.

Deze samenwerking resulteerde in het programma dat op 27 april aan de Sint-Niklazenaars en bezoekers werd aangeboden.

Folkmuziek in Vlaanderen

Luc Van Hende schetst de evolutie van de Folkmuziek in Vlaanderen.

In 1985 organiseerden Marc De Cock (doedelzakspeler) en Dirk Van der Speeten van het muziekcafé ‘t Ey in Belsele, een Speelmanstreffen. Dit was een collectief van kameraden die graag muziek maakten. De bijeenkomsten werden geformaliseerd door officieel 5 keer samen te komen in ‘t Stamcaféken in de Nieuwstraat. Daar werden jamsessies gehouden naar Ierse gewoonte maar dan met eigen instrumenten (accordeon, doedelzak, gitaar, ..) en in Vlaanderen. Luc speelde muziek, zonder notenkennis, doch evolueerde hij in het genre, zodanig dat hij lesgever werd.

Er ontstonden kleinere muzikantengroepen. Door de deelzaamheid die eigen was aan deze ensembles, kende de folkmuziek een belangrijke evolutie in Vlaanderen. Er worden nu jaarlijks zomerstages voor Traditionele Volksmuziek georganiseerd in Gooik waar ook internationale lesgevers hun kennis komen delen met een 400-tal deelnemers, van jong tot oud, van beginners tot gevorderden.

www.stagegooik.be

En dan vertrekt de stoet

De Kornemuze vertrekt onder leiding van Bart De Cock met het ganse gezelschap dat zich in de Nieuwstraat had verzameld, en verspreidt zich over verschillende locaties in de stad: straathoek, plein of plaats aangeboden door een sponsor van het gebeuren. Op het Apostelplein kan De grote Kornemuze al op heel wat belangstelling rekenen.  

Kiezen is verliezen

Onmogelijk om alle optredens bij te wonen. We laten ons leiden door regen, wind en zonnestralen.

De Pandoering heeft haar stek gevonden op de hoek van de Grote Markt en de Stationsstraat. Deze groep trekt vooral de aandacht van de toevallige voorbijgangers die naar het stadscentrum kwamen om in de winkelstraat te kuieren. Zij spelen Balkanjazz en brassbandmuziek. Het is een opzwepend genre dat je makkelijk aan het bewegen krijgt.

De groep streeft vooral naar buitenoptredens tussen de mensen door op te treden op straatfeesten en andere evenementen en festivals omdat de interactie die daardoor met het publiek ontstaat het belangrijkste gegeven is voor de groep.

www.depandoering.be

Verderop in de straat, aan de ingang van de gaanderij naar de Collegestraat, speelt een groepje muzikanten. Dit optreden is niet terug te vinden in het officiële programma. Sfeer ontbreekt hier echter niet. Voorbijgangers houden halt om te dansen. De regen wordt verlegen bij het aanschouwen van dit vrolijke spektakel.

In de ingang van Boekhandel ‘t Oneindige Verhaal heeft Uskant plaats gevat. De groep bestaat uit drie muzikanten en brengt volksmuziek van eigen bodem. De bezoekers van de boekhandel kijken aangenaam verrast naar het gebeuren.

Nog verder in de Stationsstraat is het vechten voor een plaatsje in het stijlvolle decor van ‘De Salons’. CSNY beFolkt brengt werk van Crosby, Stills, Nash & Young op een ‘folky’ manier.

Als slot van dit meer dan aangename folk feest, kiezen we voor Botswing dat jonge Ierse en Schotse folk brengt op de locatie van het Jeugdcentrum ‘Den Eglantier’. Je kan er niet onderuit: deze muzikanten genieten minstens evenveel als het publiek van hun muziek. Het klinkt aanstekelijk, dansers zijn op het appel en geven zich over aan het opzwepende ritme van de polka’s, jigs en reels. Voor ons het einde van een prachtige namiddag in Sint-Niklaas.
www.botswing.com

http://www.muziekmozaiek.be

Tekst Magda Verberckmoes
Foto’s Eric Rottée

 

 

CONTOUR BIENNALE 9 2e Fase

Contour Biennale 9 gaat in het weekend van 17 tot en met 19 mei 2019 haar tweede fase in. Het aanbod dat curator Nataša Petrešin-Bachelez samenstelde, is erg rijk: exposi­ties, film, muziek en perfor­mances. Bij deze 9e editie ligt de nadruk op thema’s als ecologie, ongelijk­heid, degrowth en racisme. Precies daarom zijn er ook verschil­lende presen­ta­ties en workses­sies die je kan bijwonen: de dialoog staat daarbij centraal.

Coltan as Cotton
Neem deel aan deze boeiende dialoog en wees erbij in weekend van 17 tot en met 19 mei! Contour Biennale 9 loopt nog tot het slotweekend van 18-20 oktober.
De negende editie van Contour Biennale neemt een heel nieuwe gedaante aan dan de voorgaande. Curator Nataša Petrešin-Bachelez koos voor de noemer “Coltan as Cotton”. Daarbij liet ze zich inspireren door het gelijk­na­mige videoge­dicht van de Amerikaanse rapper, slammer en schrijver Saul Williams.

Trendbreuk
Net zoals in vorige edities blijven de stad Mechelen en haar bewoners vaak de inspiratie voor de projecten. De trendbreuk met het verleden is de tijdspanne: “Coltan as Cotton” wordt één langge­rekt continuüm dat meer dan een jaar bestrijkt. De drie grote publieke momenten – 11-13 januari, 17-19 mei en 18-20 oktober 2019 – vormen daarbij de ruggen­graat.

“Coltan as Cotton” wordt één langge­rekt continuüm dat meer dan een jaar bestrijkt.”

Grote thema’s
Ecologie, ongelijk­heid, degrowth, solida­ri­teit en racisme zijn de grote thema’s die in de films, instal­la­ties en perfor­mances van de geselec­teerde kunste­naars aan bod komen. Deze thema’s liggen in de lijn van het volgehouden onderzoek en engage­ment van curator Nataša Petrešin-Bachelez. De kunste­naars van Contour Biennale 9 werken actief samen met bewoners en organi­sa­ties uit Mechelen en omgeving. Tijdens de publieke weekends is er ook een randpro­gramma met rondeta­fel­ge­sprekken en workshops, geleid door de kunste­naars en experts.

https://www.nona.be/nl/festival/contour-biennale-9
Videograaf: Bert VANNOTEN

Beiron Brouwers The making of van een tentoonstelling

Kunstenaar Beiron Brouwers leeft naar zijn tentoonstelling toe. Deze is in juni gepland. Op de monumentale trap naar zijn atelier te Antwerpen waarschuwt hij me voorzichtig: “Er is nog niet veel te zien.” Onmiddellijk begint hij gedreven over de komende tentoonstelling te praten. Beiron Brouwers is duidelijk intens bezig met de tentoonstelling en het thema: The Spirit of a child.

Foto’s en schilderijen aan de muur van zijn atelier illustreren zijn werkwijze. Het gesprek komt snel en vlot op gang.

KUNSTPOORT Hoe ga je te werk?
Beiron Brouwers
De basis waaruit ik vertrek zijn honderden door mij gefotografeerde foto’s. Een voorbeeld: deze foto van mijn dochter in een boom vertaal ik naar een schilderij op klein formaat. Vooral het lijnenspel in de foto intrigeert me. Ben ik over het klein formaat tevreden dan creëer ik een groot schilderij. Dit schilderij is nog niet af, het vraagt meer kleur. Een subtiel silhouet van mijn dochter ontbreekt nog. Schetsen en voorstudies maakte ik al, de uitwerking zit in mijn hoofd.

KUNSTPOORT Gebruik je trucjes om je schilderij uit te vergroten, maak je gebruik van een projector, een digitale tool? Is het niet moeilijk dezelfde dynamiek te houden?
Beiron Brouwers Ik doe het gewoon door veel en goed te kijken.

KUNSTPOORT Waarom speelt – The Spirit of a child – een rol in je werk?
Beiron Brouwers Kinderen willen klimmen naar het hemelse, aanraken wat niet tastbaar is. In een boom zijn ze wie ze zijn, puur, zonder frustratie. Waarom klimmen volwassenen niet in de bomen? Ik nodig het publiek uit binnen te treden in mijn schilderijen, in een geheime wereld vol grenzeloze dromen. Wellicht kan de kijker zijn eigen jeugd even vasthouden, opnieuw beleven? Dit is de opzet van deze Child Spirit. Als volwassene verlies je de spontaniteit. Het begint al in de kleutertijd want als kind leer je tussen de lijntjes kleuren. Deze bagage, ballast wil ik over boord gooien, van nul beginnen, onbevangen schilderen. Dit onvoltooide schilderij nam ik mee naar huis. Mijn dochter reageerde enthousiast, los van enige culturele bagage: wauw ik vind het knap. Toen wist ik dit schilderij komt goed.

KUNSTPOORT Je schildert met een rijk kleurenpalet, dit was vroeger anders.
Beiron Brouwers Mijn vorige werken waren donker. Dat had zo zijn reden. Mijn vader was gestorven en ik schilderde snel, in een waas, kunst als vluchtweg. Nu ben ik doorheen die rouwperiode. Ik werk doordachter en bouw mijn werken op. De techniek van toen blijft wel dezelfde. Met konijnenlijm bevestig ik Japans papier op het canvas. De levendige structuur van het papier geeft diepgang aan het geheel.

KUNSTPOORT Sta je open voor het onverwachte, ga je soms een andere weg op bij het schilderen?
Beiron Brouwers Ja dat gebeurt maar de basis en grondgedachte blijft altijd behouden.

KUNSTPOORT Is de verf als materie voor je belangrijk of is het alleen maar een middel tot verbeelding?
Beiron Brouwers De ondergrond is voor mij van groot belang. Ik heb een goede leerschool gehad, alles uitgeprobeerd. Nu wil ik terug naar de bron, tabula rasa maken. Die voorkennis is wel nodig, je moet je verf beheersen.

KUNSTPOORT Ik zie hier tal van snippers, gescheurd papier op de grond liggen. Hebben die een functie?
Beiron Brouwers Vellen papier geprint met een inkjetprinter week ik in water. De inkt lost op. Die gebruik ik af en toe om te schilderen.

KUNSTPOORT Wanneer is een schilderij voor je af? Is het moeilijk halt te roepen?
Beiron Brouwers Ik weet perfect als mijn schilderij voltooid is.

KUNSTPOORT Heb je een vast ritueel? Heb je structuur nodig? Ga je op vaste tijden naar je atelier?
Beiron Brouwers Schilderen doe ik als ik in de mood ben. Dit kan op elk tijdstip zijn, overdag, ’s avonds, ’s nachts. Weet je als het donker is en geen daglicht aanwezig, je vaak verrassend andere schilderijen maakt? Soms kan ik uren zitten kijken. Een schilderij creëer ik in mijn hoofd. Als het daar voltooid is, begin ik te schilderen. Schilderen is een eenzaam beroep, dat weegt vaak. Dan komt de gedachte bij me op: moet ik een andere weg inslaan? Ik vermoed dat Picasso om diezelfde reden begon te beeldhouwen.

KUNSTPOORT Je werken zijn voor interpretatie vatbaar. Vindt je dat positief, moet de kijker diepgang in je werk zoeken, je boodschap ontdekken?
Beiron Brouwers Mijn werk moet krachtig genoeg zijn zodat de toeschouwer het zonder een zekere filosofie kan appreciëren. Leuk is het als de kijker er een eigen wending aangeeft. De toeschouwer mag het schilderij ook zomaar mooi vinden.

KUNSTPOORT Ben je tevreden met je carrière? Sommige kunstenaars maken een blitzcarrière andere werken liever in stilte en ‘rijpen liever als een goede wijn’ dixit Lucas Devriendt.
Beiron Brouwers Ik bouw niet bewust aan mijn carrière. Ik groei in mijn werk. Als er evolutie is dan ben ik tevreden. Ik ben ook niet gebonden aan een galerie, geef niet toe aan trends, wil niet perse behagen aan het grote publiek. Mijn werk verkoopt gelukkig goed, vooral aan kunstverzamelaars. Ik heb het gevoel dat het gemakkelijker is als kunstenaar zijn weg te vinden in het buitenland zoals in Duitsland dan in eigen land. Tegenwoordig heeft een jonge kunstenaar het wel moeilijk. De lat ligt hoog, je moet opboksen tegen tal van goede kunstenaars die constant posten op Instagram en andere sociale media. Dat maakt het voor een kunstenaar niet gemakkelijker. Galerieën maken een eerste selectie via de sociale media. Zelf post ik minimaal op Instagram, ik heb geen behoefte aan likes, aan bevestiging op sociale media, laat mij mijn gang maar gaan. Een andere vereiste, een kunstenaar moet veelzijdig zijn: een goede prater, zakenmaan, sociaal vaardig…

KUNSTPOORT Je hebt contact met art dealers van Hongkong. Hoe kwam dit tot stand?
Beiron Brouwers In Hongkong heb ik vrienden wonen die me introduceerden. De eerste contacten dateren van een vijftal jaar geleden. De onderhandelingen zijn 2 jaar aan de gang. De expo in juni is in samenwerking met Hongkong. Ze zal gedeeltelijk ook ginder te zien zijn. Het is een uitwisselingsproject. Kunstenaars van Hongkong komen ook naar hier.

KUNSTPOORT Tot slot wat is je ultieme droom?
Beiron Brouwers Mijn droom is een perfect schilderij maken of toch voor 80%. Ik ben constant uiterst gedreven, dan pas zal ik rust vinden.

KUNSTPOORT Betekent dat eenmaal het perfecte schilderij gemaakt je het penseel naast je legt?
Beiron Brouwers Helemaal niet.

Info

tentoonstelling van 13 juni tot 26 juni
Mechelsesteenweg 148
2018 Antwerpen
www.beironbrouwers.com

 

fotografie en tekst Kathleen Ramboer

Serenata Vocale: “Et les musiciens font comme ça, puis encore comm’ ça”

Hotel Frison

Aan de Zavel in Brussel loopt er een straat naar beneden. Aan de ene kant  staat een modern gebouw van een bekend telecom bedrijf. Aan de andere kant staan rijhuizen uit het begin van de 20ste eeuw. De huizen vertonen een mix van stijlen. Het geheel lijkt niet indrukwekkend. Op nummer 36 van de straat, boven de grote deur, zit een glasraam in jugendstil. Een paar treden op, naar binnen en dan gebeurt het. Rechts een ruimte, vroeger waarschijnlijk de eetzaal, dan een soort wintertuin en dan links het salon; boordevol licht, overal glas in jugendstil. Elk architecturaal element heeft iets speciaal, het is een genot voor de ogen. Met jugendstil is het zoals met het impressionisme: veel liefhebbers want men heeft de stijl leren begrijpen, dit in tegenstelling tot het deconstructivisme van bijvoorbeeld Frank Gehry. Daarom is de manier waarop Horta, de architect van Hotel Frison, het licht in het gebouw verwerkt heeft indrukwekkend en absoluut niet verouderd.

Hotel Frison is nu de hoofdzetel van de Hotel Frison Foundation. Gesticht door een Indische, Mevrouw Nupur Tron Chowdhry.

Het concert van Serenata Vocale, een a capella Koor, zal plaatsvinden in dit gebouw.

Serenata Vocale: organisch, zelfsturend

David Navarro Turres, de dirigent: “Het koor is in 2014 gestart, ik was er toen nog niet bij. Het was een kwartet. Dit kwartet heeft mij gevraagd lid te worden van het koor. “U zou ons iets kunnen leren” zeiden ze. Stap per stap zijn wij van 6 koorleden, naar 8 en eindelijk naar 12 gegaan. Na 2 of 3 jaar zijn we gestart met concerten. Het heeft even geduurd, omdat we een originele bezieling zochten, moesten we bepalen wat voor repertoire we wilden en wat voor stukken wij wilden zingen. Het was een belangrijke zoektocht.”

David over het koor: “de zangers en zangeressen zijn divers, een groep van zes nationaliteiten, ze hebben al jaren in andere koren gezongen. Het laat ons toe om een minder bekend repertoire uit te bouwen, dat niet vaak gezongen wordt door andere koren. Ons repertoire is meer gefocust. De toeschouwers moeten er genoegen aan beleven en wij ook, we willen nieuwe paden bewandelen.

David vergelijkt het koor met een coöperatie. Iedereen is solidair. Iedereen kan zijn gevoelens uiten over de keuze van de liedjes of over de manier van repeteren. Het is het tegenovergestelde van wat David geleerd heeft. In zijn opleiding leert men dat de dirigent dirigeert en dat de zangers moeten zwijgen. 

Het repertoire

David over het repertoire: “We zoeken componisten. In 2017 heb ik Nydsten ontdekt. Hij komt uit Finland. Ik ben verliefd geworden op zijn muziek. Het is muziek uit het Noorden. Het is fantastisch.

Hoe gaan we te werk? We willen concerten geven in 2019, we komen samen en vragen ons af wat voor stukken we willen zingen. Iedereen draagt bij aan dit proces.  

De repetitie

De laatste repetitie gaat door waar het concert zal plaatsvinden, in Hotel Frison.

“Het klinkt te luid“ zegt een van de zangeressen. Het plafond is hoog maar het is geen kerk. Dus de zangers moeten de sterkte van hun zang aanpassen.

“Jullie moeten het hoofd niet naar onder bewegen, want als je met het hoofd terug naar boven gaat dan wordt het geluid te sterk” zegt David

David: “Elke week bepaal ik wat we zullen repeteren. De repetitie is 50 tot 60% van het geheel. Het is het benadrukken van bepaalde punten. De mensen repeteren niet graag. Zoveel nee, zoveel correcties, er is zoveel techniek. “Jullie moeten dat doen en dat doen.” Als dirigent moet je alles uit de mensen halen. Je moet de mensen laten openbloeien. Soms moet je ja of nee zeggen. Het is niet gemakkelijk, het is zondagmiddag, het weer is mooi.”

Het concert

Eerst thee drinken, thee van het huis. Alle zangers zijn verzameld. David bepaalt de voorbereiding op het concert. De zangers moeten zich in zichzelf verdiepen, ademen, dan A zingen, dan AO zingen. Samen.

Het is tijd, als eerste komt de achterste rij dan de eerste, de dirigent komt als laatste. De toeschouwers zitten heel dicht tegen elkaar want het is een salon. Vijfenveertig minuutjes van een origineel repertoire, Nydsten, Lauridsen. Het klinkt mooi in dit decor. Er werd met diepe gevoelens naar geluisterd.

”In het begin was er veel stress” zegt Delphine na het concert met snelle handbewegingen. Dan bewegen haar handen trager, “daarna luister je naar de anderen, het wordt steeds beter”. “Sur le pont d’Avignon” klinkt op het einde van het concert voluit in deze ruimte.

David: “De repetitie is een manier om jezelf te bevestigen, een verantwoordelijkheid naar jezelf. Op het concert moet je de zangers vrij laten. Je bent vertrokken. Als het fout gezongen werd, tja dat is het leven zoals het is.”

Les chanteurs font comme ça
et puis encore comm’ ça

Volgende concert:
Serenata Vocale, Op de 19 mei in de Chapelle du Sacré-Coeur de Lindhoudt om 17uur.

Serenata Vocale op facebook https://www.facebook.com/serenata.vocale/
Hotel Frison Foundation : https://foundation-frison-horta.be

Tekst en Foto’s Eric Rottée

Marc Geyens een warme vlaamse schrijver/uitgever

Marc Geyens is niet alleen schrijver/uitgever maar ook een causeur. Hij praat graag honderduit over het schrijverschap, handig voor mij als interviewer. Het gesprek vond plaats in een trendy café te Leuven. Een pittig detail: die middag was ook Jeroen Meus daar onopvallend aanwezig.

Kunstpoort Op het internet ontdekte ik dat je niet alleen schrijver maar ook uitgever bent, medeoprichter van Het Punt.
Marc Geyens Inderdaad, we zijn met zijn tweetjes. Mijn collega Gunther Leroy, eigenaar van een drukkerij, drukt de boeken en verzorgt de vormgeving. We zijn gestart in 2013. Per jaar geven we 60 tot 70 publicaties uit. Vanaf ons ontstaan gaat de kwaliteit de hoogte in. Nu kunnen we een strengere selectie doorvoeren en hogere eisen stellen aan een manuscript. Beginnende en gerenommeerde auteurs en ‘amateur’ schrijvers krijgen bij ons eenzelfde behandeling. Het Punt houdt ervan zijn schrijvers uit te dagen. We stimuleren en motiveren auteurs. Waarom niet eens een ander genre aanpakken? De lat hoger leggen? Jaarlijks promoten we onze auteurs op de Boekenbeurs te Antwerpen.

Kunstpoort “De warmste uitgeverij van Vlaanderen” is jullie huidige slogan, voordien was dat “Vlaams en eigenwijs”. Met Vlaams bedoel je dan de onderwerpen, de sfeer, de taal? Aanvaard je alleen manuscripten van Vlaamse auteurs?
Marc Geyens We brengen auteurs van eigen bodem. Auteurs die in Vlaanderen wonen of geboren zijn. Onze voorkeur voor de Vlaamse taal heeft niets met politiek te maken. Het Vlaams is een mooie zachte taal, totaal anders dan het hardere Nederlands van onze noorderburen. Zelf mijd ik Engelse woorden ook al gebruikt men die frequent in het Nederlands. Paul Geerts, de tweede vader van Suske en Wiske, feliciteerde me met mijn mooie Vlaamse woorden. Jongere auteurs gebruiken die minder. We zien de Vlaamse en Nederlandse taal opnieuw uit elkaar gaan, de wegen scheiden zich. Het zachte karakter van onze taal heeft te maken met het verleden. De zuidelijke Nederlanden zijn vaak veroverd, we leefden onder een vreemde heerschappij. Ook geografisch liggen we wat middenin tussen Noord- en Zuid-Europa. Zelf probeer ik als schrijver het Vlaams gevoel te evoceren. Zelfs jongeren ervaren dit als positief. Voor hen was het vroeger niet beter, maar anders. Ook in Nederland leest de literatuurliefhebber onze boeken, al begrijpt bijvoorbeeld een lezer van Groningen waarschijnlijk 10% van de woorden niet.

Onder onze auteurs hebben we bijvoorbeeld ook een Syrische schrijver, 25 jaar woonachtig in België. Hij is een taalvirtuoos, schrijft op zijn Oosters. Hij houdt van onze taal en doet zijn best om ze foutloos te bezigen.

Kunstpoort Wat is je verhaal als schrijver?
Marc Geyens Mijn grootoom was de eerste hoofdredacteur van de krant De Standaard. Ik wilde van jongsaf ook schrijver worden! Schrijven heb ik altijd gedaan. Als jongeling was ik al bezig met taal en schreef ik kortverhalen. In de loop van de jaren volgden er heel veel versjes over de dingen van alledag die ik op aanraden van familie en vrienden bundelde tot boeken: G.L.A.S., Glimlachen naar de wolken, Tussend’oortjes, Het seizoen van de engelen, … Daarna volgden kinderboeken en jeugdverhalen en nu ook romans. In 2009 werd ik ernstig ziek waardoor de invulling van mijn leven noodgedwongen veranderde. Toen ik de draad weer oppikte, ontmoette ik Gunther en startte onze samenwerking. Ik ben me vanaf dan ook meer gaan bezighouden met schrijven. Ik schrijf en ben uitgever maar het voelt niet echt aan als werken. Mijn eerste roman ‘DE TAAL VAN DE WIND’ is en blijft mijn lieveling. Het is een spirituele, eerder filosofische roman.
backcover: ‘De taal van de wind’ is een verhaal over een mensenkind en een merel dat zich afspeelt in de omgeving van Bergerven en de Oudsberg, natuurparels in het mooie Limburg. Het kind wordt volwassen en merels komen en gaan. Ze ervaren de dingen elk op hun eigen wijze maar worden bij momenten één in hun beleving.

Kunstpoort Wat denk je: “Schrijf je literatuur of lectuur?”
Marc Geyens Een combinatie van beide. Zelf schreef ik o.a. ‘Toonaardjes’. Korte gevatte stukjes uit het leven van elke dag. De zoon van Toon Hermans vergeleek het boek met teksten van zijn pa. Toen dacht ik, ok ik stop daarmee, want het laatste dat ik wil is dat ik de grote Toon ga “na-apen”.

Kunstpoort Waar komen de ideeën voor je boeken vandaan? Hoe verzin je de personages?
Wacht je tot de inspiratie en creativiteit komt of dwing je die af?
Marc Geyens Ideeën zoek ik niet. Ik droom mijn boeken met de personages erbij. Als de dromen wegblijven wacht ik geduldig tot de personages terug mijn dromen binnenwandelen. Ik sta ’s nachts op om mijn dromen neer te pennen. Soms logeer ik in een hotel om te kunnen schrijven. Dat zijn heel intense ogenblikken en als zulke dagen voorbij zijn, dan voel ik me “verlicht”. Dan heb ik datgene kunnen neerschrijven dat ik vaak al een tijdje meedroeg. Zeker aan te bevelen voor auteurs.

Kunstpoort Wie leest als eerste je boek?
Marc Geyens Nathalie, mijn vrouw leest als eerste mijn boeken. Ze is een strenge, kritische en onbevooroordeelde lezer en weet perfect hoeveel ballast er overboord moet. Zo schrapte ze tot mijn grote verbazing een 100-tal pagina’s in het manuscript van “De memoires van een notaris”. Die bleken overbodig. Uiteindelijk gaf ik haar gelijk.

Kunstpoort Hoe ga jij om met kritiek van familie, bekenden, onbekenden?
Marc Geyens Ik hou van opbouwende kritiek. Schrijven is een kunst, dat doe je met passie, het is (H)ART. Die boeken zijn mijn geesteskinderen. Ik hou ervan mooie reacties te krijgen op mijn schrijfkunst.

Kunstpoort Heb je een favoriete schrijver en waarom?
Marc Geyens Die vraag had ik verwacht. Een favoriete schrijver heb ik niet. De reden? Per jaar lees ik als uitgever 100 tot 150 ingezonden manuscripten. Zo heb ik zelden de tijd om boeken van auteurs te lezen die niet tot Het Punt behoren. Maar geloof me, in onze uitgeverij zit heel veel talent verborgen en wij doen, samen met onze auteurs, onze uiterste best om dat talent boven water te laten komen.

Kunstpoort Wat is je laatste roman?
Marc GeyensHet geheim van De Boetemonnik’ en ‘De memoires van een notaris’ vormen samen een soort duo-boek. Om het gehele verhaal te kennen, moet je ze beiden lezen.

De synopsis van ‘Het geheim van de boetemonnik’: Genk 1870: niets lijkt de toekomst van de mooie Ilde en haar geliefde Hendrik in de weg te staan. Maar dat is zonder een Hasseltse notaris en zijn beide zonen gerekend. Kan de idylle standhouden of halen enkele complotten de bovenhand?
Opglabbeek 2016: er duikt plots een manuscript op waarin een jarenlang mysterie grotendeels wordt ontrafeld. Enkele puzzelstukjes ontbreken nog. Wordt de hele waarheid naar boven gehaald en welke rol speelt de abdij van Clervaux hierin?
Je kan het lezen in “Het geheim van de boetemonnik”, een verhaal vol liefde, hebzucht en drama.

Prof. Em. en oud premier Mark Eyskens stak zijn mening over dit boek niet onder stoelen of banken:
‘Je boek is niet alleen een misdaadroman, een thriller, een familiale tragedie, een liefdesdrama. Het is ook een pakkende schets van de “oude goede tijd”, toen er nog strikte klassenverschillen bestonden tussen de burgers. U hebt alles zeer methodisch op een bijna onderkoelde toon neergeschreven in een sobere stijl die contrasteert met de tragiek van de inhoud en waardoor juist deze tragische kant beter tot uiting komt.’

De synopsis van ‘De memoires van een notaris’ leest als volgt: Het dak van mijn leven is gevuld met de pijn van bijtende eenzaamheid en ik kan alleen maar hopen dat de dood verlossing brengt.’ Wat zette notaris de Schaever ertoe aan om zulke zwaarmoedige woorden neer te schrijven? Lees het in “De memoires van een notaris”, een boek dat verhaalt hoe een ogenschijnlijk normale en gezonde jongen evolueert naar een nietsontziende machtswellusteling die naar hartenlust bedriegt en manipuleert. Zal op latere leeftijd zijn geweten spreken, of is iedere kern van goedheid uit zijn geest en lichaam verdwenen?

Kunstpoort Werk je voor het ogenblik aan een roman, staat er iets op stapel?
Marc Geyens Ik schrijf altijd verschillende boeken op hetzelfde tijdstip. Mijn laatste roman (voorlopige titel is ‘Het kruis’) ligt op de tafel van de corrector. Het is een oorlogsroman die start in Leuven en eindigt in Oudsbergen. Ik verwacht dat het boek binnen enkele maanden kan worden voorgesteld. Verder ben ik ook nog bezig met een kinderboek en een roman die zich afspeelt in een rusthuis.

Kunstpoort Welke ambitie heb je nog?
Marc Geyens Een schrijver verkoopt in België gemiddeld 198 ex per titel. Ik zal mezelf pas “schrijver” noemen als ik 1000 ex van een boek verkocht heb. Maar dat is natuurlijk een heel persoonlijke ambitie. Verder wil ik me blijven ontdekken in het schrijven.

Kunstpoort Fijn als je dit nog dromen kan. Wie weet wat de toekomst brengt? Nog veel succes en vooral veel plezier met het schrijven van verhalen, romans, kinderboeken….

NOTA van Marc Geyens

Manuscripten van andere auteurs zijn altijd welkom bij Uitgeverij Het Punt. Alle inzendingen lees ik zonder uitzondering grondig na. Als uitgever beloven we niets wat we niet kunnen nakomen.

Mailen kan je naar marc@hetpunt.be

 

INFO

www.marcgeyens.be
www.uitgeverijhetpunt.be
https://uitgeverijhetpunt.be/book-author/marc-geyens/

Tekst en fotografie Kathleen Ramboer

 

RAINBOW

Voor de creatie van het muziektheaterwerk Rainbow gaat kunstenares Nazanin Fakoor aan de slag met The Conference of the Birds, een literair meesterwerk van de mystieke Perzische dichter Farid ud-Din Attar. In Attars verhaal zoeken duizenden vogels naar Simorgh, de mythische vogel die de waarheid symboliseert. Na vele moeilijkheden tijdens de reis bereiken slechts 30 vogels het doel. Pas dan beseffen ze dat ze zelf de Si (vertaald: 30) – morgh (vertaald: vogels) zijn.

Deze prachtige poëzie vormt de basis voor het libretto van Rainbow. De Iraanse componiste Aftab Darvishi (Tenso Young Composers Award 2016) maakt een nieuwe compositie, live uitgevoerd door het Swara Ensemble in een mobiele installatie die -letterlijk- onze verschillen en meervoudige identiteiten weerspiegelt. Op deze manier ‘reflecteert’ Fakoor over de mythe van een eenduidige nationale identiteit en over de viering van het verschil. Dramaturgie is van Tobias Kokkelmans.

In dit project bevraagt Nazanin Fakoor identiteit in haar vele facetten. Onze “thuis”-cultuur is immers het resultaat is van oneindige interacties en ontmoetingen met andere samenlevingen doorheen de geschiedenis. Nationale identiteit is een mythe die de moderne wereld heeft geconstrueerd.

De levensloop van Nazanin Fakoor is daar een krachtig voorbeeld van. Ze werd in Iran geboren en kwam met haar ouders op haar 8 in Duitsland terecht. Daar assimileerde ze doorheen de jaren de Duitse cultuur en identiteit. Later studeerde ze in Frankrijk en Brussel, waar ze nu ook woont. De vraag over identiteit is een deel van haar identiteit geworden.

PRAKTISCH

ZA 4.05 – 20:30: Muziektheater Rainbow in Kunstencentrum nona
ZO 5.05 – 16:00: Muziektheater Rainbow in Kunstencentrum nona

EEN PRODUCTIE VAN
Kunstencentrum nona, Lunalia, C-Takt en Workspacebrussels

https://nona.be/nl/programma/lunalia-xs-rainbow-premiere

Videograaf: Bert VANNOTEN