Une sacrée putain de fête: ieder huisje draagt zijn kruisje

Adres voor vandaag is niet minder dan het Paleis voor Schone Kunsten aan de Kunstberg in Brussel. Het is een van de eerste mooie lentedagen die het seizoen ons biedt. De stad is gevuld met jong en oud dat aangetrokken wordt door de diverse evenementen die Brussel vandaag aanbiedt. Ook het Paleis voor Schone Kunsten pikt een graantje mee van deze gezellige drukte.

Bij de acteurs gaat het er opvallend rustig aan toe. Geen stress of zenuwachtigheid te bespeuren. Alleen in de theaterzaal gaat het er wat rumoerig aan toe. Er wordt een pre-party georganiseerd. Mogelijk wordt er geklonken op de voorstelling die al eerder op de dag plaatsvond. Een geschikt moment om even m’n oor te luisteren te leggen.

Katia, Anne en Renate hebben zich van de feestende bende afgezonderd en zitten met z’n drietjes in een loge voor een kamerbrede spiegel. Ze keuvelen wat terwijl ze zich aandachtig in de spiegel bekijken en hier en daar een wolkje poeder op de neus aanbrengen, een lijntje onder het oog bijwerken of de lippen accentueren met een fancy kleurtje. Twee Vlaamse en een Waalse actrice, geen taalbarrière, je twijfelt er niet aan dat ze al jarenlang goede vriendinnen zijn. Nochtans, niets is minder waar. Het is dit toneelstuk dat hen samenbracht.

Als ik hen vraag hoe de eerste voorstelling van de dag is verlopen, blijven ze opmerkelijk kalm. Maar de vonkjes in hun ogen geven wel aan dat die schijnbare rust op dit ogenblik, enkele momenten voor de tweede voorstelling, maar in ere gehouden wordt omwille van de noodzaak: de concentratie aanhouden voor de tweede opvoering van de dag.

De belangrijkste ervaring die ze uit de première haalden was het plezier. Als amateur-acteurs zoeken ze in het toneel een stuk ontspanning, pret en gezelligheid. Ook vandaag, tijdens de première, in een locatie om u tegen te zeggen, waren die elementen ruimschoots aanwezig. Geen last van zenuwen of plankenkoorts, veel vertrouwen in mekaar en in de regisseurs.

Juist dat ene kleine momentje, wanneer je voor het eerst in het stuk het podium op moet, is het even slikken en op de tanden bijten, maar dat gevoel ebt zo weer weg bij het uitspreken van de eerste woorden.

Ook Philippe, regisseur samen met Patrick, blijft opmerkelijk rustig wanneer ik hem enkele vragen stel. De première was voor hem de bekroning van het vele werk van de voorbije maanden. Er is zeker nog één en ander te corrigeren en bij te sturen voor de aanstaande optredens maar dat is vanavond niet aan de orde want het resultaat was boven verwachting, ronduit een prima opvoering. Ook voor hem was het een heel leuk moment.

Ik neem plaats in de theaterzaal waar de rust is teruggekeerd. Alleen de deejay is nog op het podium en begint de ene single na de andere te draaien terwijl het publiek binnenkomt en probeert een goede plek te bemachtigen. Direct ontstaat een levendig sfeertje en komen de acteurs en brengen hun act.

Het verhaal speelt zich af in een feestzaaltje achter een café. Kiki geeft een feestje en cafébezoekers komen en gaan. Ieder leven wordt op één of ander moment gekenmerkt door één of meer moeilijke situaties.

Juliette en Mara spreken over hun mannen, hoe ze hen hebben ontmoet. Mara wordt surrealistisch wanneer ze vertelt over haar ontmoeting met de ex van haar man. “Ik doe mijn broek uit, ik heb de benen van Sharon, Ik doe mijn kleren uit; hier staat Sharon… Die wil trouwen, die wil een kind.” Sharon spreekt over Sven, Mike, William. Als toeschouwer word je  meegesleept in het verhaal van een mythische man. Juliette van haar kant speelt de Sint-Bernard met hem en zoals ze zegt: “ik hing vast aan hem”. Achttien jaar samen. Toch wanneer Juliette en Mara samen praten is haar man wel lang weg, om Sabine slechts vijf straten verder terug te brengen. Meer zullen wij niet te weten komen..

Bertrand spreekt met Kristof over de ontmoeting met Kristofs jongste dochter. Langzaam komt hij tot het onderwerp dat hij wilde aansnijden: de fragiliteit van Kristofs vrouw.

Ontrouw en bedrog, wraak zonder mededogen, onvermogen om volwassen te worden, idiotie. De gesprekken zijn eerlijk. Vrienden in een bar kunnen zich blootgeven. Dit is een soort van therapie, om hun frustratie weg te nemen.

De toeschouwer neemt dat mee om er na de voorstelling verder over te mijmeren. Niet onmiddellijk gemakkelijk, dit onderwerp. Misschien kunnen we ons beter de vraag stellen: “waarom gaan de meeste liedjes, die op de radio worden gespeeld, over liefde?”

Een boeiend theaterstuk en dus een aangename avond.

Volgende voorstellingen:

Charleroi, Palais de Beaux-Arts, op de 23,24,25 en 27 September.

Tekst Magda Verberckmoes

Foto’s Eric Rottée