Version en français: https://kunstpoort.com/ned-fr-gezamenlijke-projecten/
13de maart, Zinnema, Anderlecht.
“Et une danse pour Kiki”. Kiki loopt naar de coulissen, om dadelijk weer terug te komen. En ze begint één uit de meerdere scènes te spelen. Wij zijn bij Zinnema. Vandaag wordt er gerepeteerd. Vijf uur aan een stuk, zonder pauze.
Een repetitie in het theater, dat is experimenteren, zoeken, aanpassen. Er wordt niets nieuws gevonden maar men speelt telkens opnieuw tot een evenwicht bereikt wordt, tot het geloofwaardig wordt.
De twee regisseurs, Patrick en Philippe staan aan het roer. Ze bepalen welke scène gespeeld wordt. Ze zijn de vertegenwoordigers van de auteur, Arne Sierens. Ze moeten de bewegingen en de stem op elkaar afstemmen. Soms moeten ze zelf spelen, om te tonen hoe ze het graag gespeeld zouden zien.
Van het theaterstuk begrijpen we, stap voor stap, dat het zich afspeelt in de achterzaal van een café. Plaatsen die langzaam uit het straatbeeld verdwijnen …. Ze zijn/ waren de plaats waar de mensen van het dorp elkaar ontmoe(t)ten. Waar ze hun leven bloot stellen.
En dit is de kern van het verhaal, geschreven door Arne Sierens. Wij worden meegesleept. Eerst zacht en dan, plotseling, zonder waarschuwing, wordt het spannend. Harde wrede woorden, suggesties van bedrog, mensen op de valreep van het leven. Vriendschap is essentieel, zonder vriendschap zijn mensen verloren.
Het is de eerste keer dat de acteurs in het echte decor spelen. Er waren ook al individuele repetities. De acteurs kennen niet altijd de volledige tekst. Sylvie fluistert de tekst toe wanneer een van de acteurs de tekst vergeet. Deze is in twee talen. In het Frans en in het Nederlands. Het is een delicate oefening voor de acteurs, in het bijzonder wanneer er van de ene taal naar de andere gesprongen wordt. Gedurende de repetitie gebeurt het dat een acteur niet onmiddellijk na de vorige dialoog start.
Philippe en Patrick kijken nauwlettend op alles toe. Op de beweging, hoe de acteurs naar elkaar en naar het publiek kijken., in het stuk wordt een scene met twee of drie acteurs gespeeld. Maar de anderen blijven op de scène en die moeten ook het passende gedrag vertonen. Dat kan dat van een voyeur zijn of van iemand die totaal onverschillig is. Wanneer ze niet repeteren schrijven de acteurs op waar ze moeten op letten. De regisseurs zeggen, met een glimlach, dat ze niets noteren. Is het waar? Men weet het niet.
Het is niet makkelijk om te acteren. De acteurs worden geselecteerd. Jérôme is lid van de troep Theater 2000, die aan de basis van het project ligt. Dus zijn selectie is bijna automatisch gebeurd. Petra heeft dankzij haar theaterleraar van het project gehoord en heeft zich kandidaat gesteld. Ze werd aangenomen.
De acteurs zijn niet de enigen die zo aan een rol geraakt zijn. Er wordt ook op mensen met andere vaardigheden beroep gedaan. De costumiere bijvoorbeeld. Eén per één verdwijnen de acteurs en gaan ze naar een achterkamer om met de costumière te werken.
De lancering van de muziek door Jérôme, de sensuele dans van Anne, slow dancing van Lola en Katia gedurende een vechtpartij, de bijna erotische dans van Lola, een langzaam beginnende dialoog tussen twee vrienden, die over de vrouw van een van hen gaat, het besef dat een drama zich afspeelt, de rollen over een plank, Petra opgewonden, alles wentelt in ons hoofd.
Nee, de uitdaging voor de acteurs en niet te vergeten voor de toeschouwers is niet de tweetaligheid. Nee, de uitdaging is het aankunnen van deze emotionele switch. Van gelukkig naar verdrietig, van zelfrespect naar denigrerend, van langzame zachte naar brutale bewegingen…
17de April Palais des Beaux-Arts Charleroi.
Vandaag zijn de costumières aan de slag. Ze brengen de kostuums. Silke en Sophie hebben het theaterstuk gelezen. Na overleg met de regisseurs hebben ze voor elke rol een kostuum bedacht. De acteurs schijnen verbaasd te zijn over hun kostuums. Silke en Sophie studeren Modetechnologie in Gent. Ze vinden het een mooie kans om hun ideeën waar te maken. Het is wel veel werk.
“Le dos droit”. “Bril, geen bril? “bril”. “Niet defensief, overtuigen”. “Marche comme cela”, “trek de laarzen omhoog”.
Nauwkeurig aanpassen is het motto van vandaag.
“Oui les hanches c’est bien”. “J’aime bien aussi l’anneau”. “Het moet licht zijn, overtuigend”. “Ja maar ze zullen scheiden”. “Cela tu ne le sais pas”.
“Avec le pantalon”. “Les mains dans les poches de derrière”, “tu ne joues pas pour les spectateurs” “de stem niet zo luid”, “jouer avec l’elastique, “les doigts pas devant la bouche”.
“Deze laarzen zijn ook goed”, “ja met de oranje sokken dat gaat ook”.
“Anne, pas de tragédie” zegt Philippe.
7 mei Palais des Beaux-Arts Brussel.
Ga naar ClicKlik http://www.clicklik.be/
Ga naar het project ClicKlik http://www.clicklik.be/clickklik/
Eric Rottee tekst en foto’s
kunstpoort 