Sommige filosofen denken na over de huidige maatschappelijke disruptie. De disruptie is de radicale verandering in onze maatschappij. Ze breekt met de regels van de samenleving, met het achterlaten van het bestaande en van het collectief geheugen. Een van de essentiële aspecten is dat van de computergestuurde wensen. Wij krijgen voorstellen van wat we kunnen doen, van wat we kunnen dromen. Het onverwachte is bijna niet meer mogelijk.

Bewust of onbewust hebben de organisatoren het tegengestelde gedacht van het bovenstaande fenomeen.  De ontmoetingsplaats en het uur, het enige wat we kenden van het programma.

 

 

Chauffe! Marcel, chauffe!  ( “Vesoul”, Jacques brel) 

Jan van den Broeke en Hilde De Clercq, “Hello darkness, my old friend”

We dalen onder blauw licht de trappen af en ontdekken een ruimte met grote kolommen, de fundering van het stadhuis. Rood licht schept de sfeer, een beetje “beangstigend”.

Jan en Hilde zingen liedjes van de jaren ‘70 vol melodieën en harmonieën. Simon & Garfunkel en Leonard Cohen zijn de helden van vroeger. Ze zingen ook eigen composities van Jan, echte songs.

Het laatste: The partisan klinkt bijzonder passend: “an old woman gives us shelter, kept us hidden in the garret, then the soldiers came; she died without a whisper”.

“then we’ll come from the shadows”.

Amajunzi
De straatvogel in een kluis, een illusie in de spiegel.

Een straatartiest in een kluizenzaal van de vroegere Bank van de Arbeid. Een vrije vogel in een kluis. De vogel is Amajunzi, een straatmuzikant. Wat een iconoclastische ironie.

Lange muziekstukken, zacht, opgebouwd om de luisteraars te laten dromen, om hen te laten wandelen door hun gedachten.

Bij het luisteren komen deze woorden op in mijn hoofd:

“J’aime les gens qui n’osent
S’approprier les choses
Encore moins les gens
Ceux qui veulent bien n’être
Qu’une simple fenêtre
Pour les yeux des enfants
(“Les gens qui doutent”, Anne Sylvestre)

 

 

 

Friends are magic
In de keuken, Eva heb jij iets tegen Jason?

Even op adem komen voor we binnen gaan in een prachtig herenhuis, het Hotel d’Hane Steenhuyse. We dalen de trappen af, lopen door de keuken en gaan zitten aan een eettafel. Twee mensen staan tegenover elkaar, bijna schreeuwend, gaan dan zitten en beginnen te zingen.

Liedjes van veertig seconden, abrupt gestopt. De woorden worden gespuwd. Het ritme is snel. Wat een verschil met de vorige zangers!

De liedjes zijn een soort dialoog tussen de twee zangers ondersteund door “country like” muziek met een tendens om de melodie te ontmantelen via abrupte stop en “restart”.

“I just want to talk, talk, talk, talk, talk, talk, talk. I just want here sitting with you” Wij ook. het is leuk en verfrissend.

 

Ultra Vioolet
What’s in your Head (Zombie The Cranberries)

Het is de droom van vele rockers om hun liedjes te zingen onder begeleiding van een klassiek orkest. Ultra Vioolet heeft popsongs gearrangeerd om ze met klassieke instrumenten te kunnen spelen: Viool, cello en soms contrabas.

 

 

 

Twee warme stemmen, Elise en Francis, nemen ons bij de hand en brengen ons naar liedjes zoals “Hit the Road jack” of “Zombie-. Het zijn geen lichte onderwerpen. De klassieke instrumenten verzachten de manier waarop de woorden en de stemmen in ons hoofd doordringen.

“Hit the road Jack and don’t come back no more. Oh no!” We zullen terugkomen, we zullen ons opnieuw laten betoveren door de stemmen.

Absinthe minded
Meneer heb jij te veel absinth gedronken?

“Mevrouw u had een jazz orkest moeten bijeenroepen. Geen twee gitaristen in een jazz-kelder. De jongeren moeten de goede muziek leren kennen”. Dit zegt een oude heer tegen de organisatrice. Amajunzi, zonet aangekomen,  vraagt: “wat is goede muziek?”. “40 jaar jazz in Gent, 50 jaar in Dendermonde, ik ben 80 jaar oud” klinkt het antwoord van de vertrekkende man, zijn manier van zeggen “ik weet wat goede muziek is”.

 

Aan de bar zit een echte jazzliefhebber, grijs haar in een paardenstaart. Achter de bar wordt een metalen doos als kassa gebruikt. In de Lazy River Jazz Club wordt er liever in muziek geïnvesteerd dan in infrastructuur.

Het publiek bestaat uit meer dan de deelnemers van de Magic Tours. Wanneer de twee “gitaristen” verschijnen wordt er al geapplaudisseerd.
Geen onbekende, Absinthe Minded. Vanavond, zijn er twee jongeren met stevige liedjes. De juiste stem en goed gitaarspel. Geen schande voor deze jazz-kelder.

“Be aware of the false heroes of the day” (in “Kingpin”) en “every day is not like any other day” (in “Beam”) zingen ze.

Epiloog

Deze Magic Tour werd door de cultuurdienst van Gent georganiseerd. Cleo Janse, de organisatrice: “De bands zijn hoofdzakelijk geselecteerd uit ons eigen programma Artiest zoekt Feestneus, een lijst van Gentse artiesten waaruit inwoners van Gent een door de stad betaalde artiest kunnen boeken voor hun huiskamerconcert, wijk- of straatfeest. Absynthe Minded kozen we omdat ze vroeger ook jonge Gentse muzikale helden waren die nu zijn doorgegroeid naar een sterrenstatus”.

 

Absinthe Minded treedt deze zomer op in Dranouter, een waar succes.

De sociale media leggen, voor de kunstenaars, nieuwe wegen aan naar bekendheid. Toch is wat de toeschouwer vanavond beleefd heeft niet te vervangen door wat “internet” wordt genoemd. Samen een evenement beleven maakt deel uit van het collectief geheugen dat door de huidige maatschappelijke disruptie bedreigt wordt.

Dankzij dit initiatief, zijn we deze avond gered!

Jan van Den Broeke: https://www.facebook.com/jan.vandenbroeke2

Hilde De Clercq: https://www.facebook.com/hilde.declercq.18

Amajunzi: https://www.facebook.com/amajunzi.lamat

Friends are Magic: https://www.facebook.com/friendsaremagicfriendsaremagicfriendsaremagic/

Ultra Vioolet: https://www.facebook.com/UltraVioolet.be/

Absinthe Minded: https://www.facebook.com/absynthemindedtheband/

Artist zoek Feestneus: https://stad.gent/cultuur-sport-vrije-tijd/uitgaan-en-organiseren/zelf-een-evenement-organiseren/artiest-zoekt-feestneus

Eric Rottée foto’s en tekst