TANU VERBINDT

verbeelding aan zet

tekst en foto Kathleen Ramboer

Pia Cabuy, organisator/curator en kunstenaar van TANU VERBINDT nodigde me uit voor een preview. Ik was aangenaam verrast door de locatie. Tien kunstenaars palmen een prachtige villa in tot de nok.  Ze benutten ook de serres en een paviljoen, opgetrokken in 1874. De villa, verscholen in het groen, dateert van het interbellum. Dit is meteen een trigger om de tentoonstelling te bezoeken. De kunstenaars brengen er grotendeels kleurrijke, opvallende in het interieur geïntegreerde kunst. Vergis je niet, achter de façade huist een kritische wereld die diverse maatschappelijke en menselijke problemen aankaart. Neem vooral de tijd om verder te kijken dan het mooie plaatje. Niets is wat het lijkt. Het aantrekkelijke blijkt slechts een lokmiddel.
Met Pia voerde ik een uitvoerig gesprek over de inhoud en vorm van de expo, over haar rol als curator, de moeilijkheden, de aanpak, de ervaring… de weg die ze samen aflegde met de 9 andere kunstenaars. 

Kunstpoort Waarom deze expo? Waar en wanneer groeide het idee? Waarom wil je graag als kunstenaar ook curator zijn: uit onvrede met het tentoonstellingsaanbod, om alles zelf in de hand te hebben, om ongekende kunstenaars een kans te geven of voor de ervaring?
Pia Cabuy Toevallig kwam ik in gesprek met de mede eigenaar van de villa Nicole De Kezel. Ze stelde me voor in de villa tentoon te stellen. Een solo expo zag ik niet zitten. Door vroegere ervaringen in ‘Het Achterhuis’, een pand doorlopend ingericht met een wisselende verzameling van beeldende kunst, kriebelde het om dat nog eens over te doen. Ik was op slag verliefd op de locatie. Het feit dat de eigenaars in de villa ruimtes diverse therapieën aanbieden die matchen met de thematiek van mijn persoonlijk werk, gaf de doorslag.
Met TANU VERBINDT tip ik op verbinding tussen de kunstenaars onderling, een interactie met het publiek, een inleving in het gebouw waar therapieën rond kwetsbaarheid van kind, mens en maatschappij, centraal staan.

Kunstpoort Hoe gebeurde je selectie als curator? Zocht je naar gelijkgezinden, werken rond een bepaald thema? Ken je bepaalde kunstenaars persoonlijk en vooral dan hun werk?
Pia Cabuy Vooral heb ik me geconcentreerd op thema’s die gelinkt zijn aan de activiteiten van TANU. TANU brengt met zijn team onder meer gesprekstherapie, EMDR-therapie, dans- en bewegingstherapie, mindfulness, yoga… Ook kinderpsychologie vanuit verschillende perspectieven komt aan bod.
De persoonlijkheid van de kunstenaars speelt voor me een rol. Het zijn stuk voor stuk bescheiden individuen, niet commercieel, met een academische vorming, maatschappijkritisch en professioneel ingesteld. Hun gevoelswereld leunt aan bij de mijne. Het werk van de deelnemende kunstenaars ken ik onder meer via opendeurdagen in de academie. Door mijn studies cross-over, mixed media ontmoet ik vele kunstenaars, een keuze maken viel me niet moeilijk.

Kunstpoort Koos je zelf de werken, of in samenspraak? Ging je op atelierbezoek of raadpleegde je digitale kanalen?
Pia Cabuy Ik ken hun werk en kon me veroorloven de keuze aan de kunstenaar over te laten.

Kunstpoort Was er een klik met de kunstenaars? Is je persoonlijke interessesfeer weerspiegeld in de expo?
Pia Cabuy Absoluut. Hun kritische creaties leunen aan bij mijn werk. Ze zijn een bron tot communicatie over belangrijke maatschappelijke problematieken.

Kunstpoort Kan je het voorgaande illustreren?
Pia Cabuy Alle kunstenaars zijn voor me even belangrijk. Daarom wil ik met graagte het werk en de thema’s van allen één voor één belichten.

Ann Costenoble
Het werk van Ann Costenoble gaat over de huisvesting problematiek.
Zij creëert kunstige ‘krotten’, constructies uit afvalmateriaal, karton, bamboe, plastic… Hiermee refereert ze naar het recuperatiemateriaal dat dakloze mensen gebruiken als bouwmateriaal.

Ann de Winne
Ann is geïnspireerd door haar onmiddellijke omgeving en leefwereld, door haar huis, haar buurt, haar trajecten met de fiets en wandelingen. Met geassembleerde, bijeen geknutselde voorwerpen en fijngevoelige, tedere tekeningen, vaak verknipt en terug in scene gezet, gaat ze als een detective op zoek naar haar persoonlijke levensweg. Ann de Winne verbindt op een subtiele wijze heden met verleden. Ze bekijkt en illustreert het leven als een schouwtoneel. Haar werken zijn intense doordenkers.
www.instagram.com/ann.dewinne.180

Eva Nauwelaerts
Haar werk is het resultaat van een lang proces dat uitmondt in organische psychedelica. Restmateriaal wordt kunst. De intense kleuren, die een hoofdrol spelen, zijn niet vrijblijvend. Ze verleiden en misleiden. Zij tovert het kind in ons tevoorschijn.
www.instagram.com/evanauwelaerts

Freya Van den Bossche
Zij eert de kringloop van het leven. Leven Dood Leven. Door haar werk en performances met bomen en vogels probeert Freya de verbinding tussen mensen, het zichtbare en onzichtbare, het heden en verleden te herstellen.
www.dewereldvanfreya.be 
www.instagram.com/dewereldvanfreya

Hilde Van Peteghem
Het werk van Hilde komt uitbundig over. Bij een tweede doortastende blik ontdek je de kreukels van het leven. Ze laat zich inspireren door landschappen, dans of religieuze symbolen. Verbondenheid en vergankelijkheid zijn terugkerende thema’s.
hildevanpeteghem.wixsite.com/stikstof/
www.instagram.com/hildevanpeteghem

Jenny Lemaire
Zij exposeert in het paviljoen originele objecten vervaardigd uit porselein, zand, glas, polyester, met gerecycleerde voorwerpen, materiaal gesprokkeld in de natuur. Haar oogstrelende objecten laten ons genieten van schoonheid. Een minder positieve zijde van het leven komt ook aan bod. Vaak ging Jenny op humanitaire missies. Haar keramieken zijn geïnspireerd op de zware aardbevingen die Turkije en Syrië teisterden in 2023.
www.instragram.com/lemjen1

Katrin Dekoninck
Het werk van Katrin Dekoninck doet een belletje rinkelen vanwege haar project BREEK JE SCHILD. De installatie bestaat uit verschillende levensgrote figuren in brons en klei, omringd door een kleine 3000 stekels die een reuzengroot schild voorstellen: het schild of het harnas waarmee jongeren zich beschermen. Voor haar project kreeg ze medewerking van de leerlingen van scholen in Mol. Op deze manier maakt ze de kwetsbaarheid van jongeren bespreekbaar. Dit project wil ze uitbreiden onder meer naar scholen in Oost-Vlaanderen. TANU VERBINDT toont een mini-versie van het grote geheel.
www.katrindekoninck.be/nl
www.instagram.com/katrindekoninck

Nicole De Kezel
Nicole De Kezel ging aan het werk met onderdelen van glasramen gevonden in het 19de -eeuwse tuinpaviljoen van Villa de cèdres nu Tanu. De kunstenaar verbindt verleden en heden met respect voor haar materiaal. Ze plaatste de onderdelen van het glasraam in een hedendaagse context los van de religieuze symboliek en vroegere architectonische context.

Kunstpoort Pia ik ben zo vrij zelf je werk te belichten.
Pia Cabuy
Haar hoofdthema is sinds de start van haar kunstenaarschap de kwetsbaarheid van het kind. Ze probeert door gebruik van uiteenlopende technieken dit thema daadkracht bij te brengen. Haar jarenlange ervaring, vakmanschap en kennis van diverse materialen komen samen in de hier tentoongestelde werken. Voor mij brengt deze intieme zolderruimte, Pia’s wunderkammer in Tanu, een apotheose door een perfect en ongelimiteerd samensmelten van kunde en gevoelswereld.
piacabuypaintings.weebly.com
www.instagram.com/piacabuy

Veerle de Smet
Graag citeer ik kunstrecensent Hilde Van Canneyt over deze kunstenaar:
Als we even je werk inhoudelijk uitdiepen zouden we het zo kunnen stellen dat je de verbinding onderzoekt tussen de mens en de innerlijke natuur en die ontwrichting probeert in beeld te brengen. Maar dan meer als toeschouwer dan als moralist.
Pia: Ik herinner me haar grappig, ludiek sculptuur: een kerkstoel met gezwel. Van een doordenkertje gesproken!Over haar recent werk rond bijen schrijft Veerle zelf: Nu ik ook mijn diploma van imker heb gehaald en me verder heb verdiept in de solitaire bij die alleen leeft in de bijenkorven, wil ik dit spiegelen aan de groepsdynamiek. Deels wil ik kijken hoe systemen functioneren en ook zien hoe de mens door deze systemen is verzwakt en wordt gemanipuleerd …
www.veerledesmet.be
www.instagram.com/smetveerle

Kunstpoort Ben je niet bang dat de expo wat zwaar op de hand is?
Pia Cabuy De expo kan iedereen bekoren. Er is humor, kleur, fantasie. TANU VERBINDT spreekt tot de verbeelding en maakt het kind in ons wakker. Ik keek uit naar een ideale balans: lichtvoetigheid versus inhoud. De verbeelding aan zet… Als toeschouwer zoek je naar het verhaal achter het beeld. In één oogopslag kijken en voelen is de ideale manier om deze tentoonstelling te benaderen. Laat je vervoeren.

Kunstpoort Laat ons naar een minder intense vraag overstappen. Wanneer ben je aan de voorbereiding gestart? Hoe verliep het verder?
Pia Cabuy Persoonlijk heb ik gedurende 9 maanden doelgericht kunstwerken gemaakt en nar onze expo TANU VERBINDT toegeleefd. In het najaar van 2023 kwamen de kunstenaars op de locatie voor het eerst samen met Nicole en Luc, de eigenaars van villa Tanu. De verdeling van de ruimtes verliep vlot. Verder hielden we contact via Teams. Een google shared document bleek een handig instrument. Ik probeerde zoveel als mogelijk gestructureerd te werken. Een degelijke takenverdeling zorgt voor structuur. Regelmatig werkte ik met twee kunstenaars en petit comité: feedback gevraagd en beslissingen bevraagd. De opstelling verliep in een gemoedelijke, vriendschappelijke sfeer.

Kunstpoort Door kunst te maken, door naar kunst te kijken, leer je jezelf beter kennen, je innerlijke zelf. Je gaat in interactie met de buitenwereld. Kan je dat beamen? Zien we hier kunstenaars op zoek naar zichzelf, die zichzelf vinden door de kunst, door interactie met de kijker?
Pia Cabuy Ik heb het gevoel dat de deelnemende kunstenaars ‘down to earth’ zijn en doelgericht een creatief pad volgen. Enkele zijn nog zoekende, andere uitermate zelfbewust.

Kunstpoort Benadert een kunstliefhebber en kenner rationeler, minder empathisch, een kunstwerk? Het therapeutische verdwijnt op de achtergrond, de impact is dan minder sterk. Ben je als curator je daarvan bewust?
Pia Cabuy Puur technisch kijken kan evenwaardig zijn. Het ontdekken van schoonheid houdt ook emotie in.

Kunstpoort Slaat de stress toe nu vlak voor de opening?
Pia Cabuy Die is nu compleet verdwenen. Toen ik bij de opstelling de werken zag, besefte ik, deze expo is goed, voor mij klikt alles in elkaar.

Kunstpoort Deze tentoonstelling is pure girl power. Heb je bewust ‘mannen’ niet toegelaten?
Pia Cabuy Je moet me geloven, 10 vrouwen, dat is louter toeval.

Kunstpoort Na deze ervaring, kan je zeggen wat je het meeste ligt, cureren of kunst maken? Wil je beide verder doen? Heb je nog plannen in die richting?
Pia Cabuy Laat mij maar kunst creëren op mijn zolderkamer. Hoewel ik dit een spannend proces vond, wil ik nu het liefst van al de pauzeknop indrukken. De kans zelf deel te nemen aan een groepstentoonstelling, zou ik niet laten liggen.

Kunstpoort Tot slot nog deze vraag. Zelfs al ligt het niet in je bereik, voor welk museum of voor welke galerie zou je graag één enkele keer curator zijn, waarom? Heb je dan een voorkeur voor een bepaald thema, voor kunstenaars, zelfs al zijn die voor je onbereikbaar?
Pia Cabuy Zonder twijfel zou ik werken van Geneviève Van Bastelaere tonen in Museum Voorlinden in Wassenaer.

Kunstpoort Mag ik een beetje uitleg?
Pia Cabuy Ik dacht eerst aan het museum Dr. Guislain te Gent maar dan duw je de kunstenaar in een bepaald hoekje. Museum Voorlinden? Omdat de kunstenaars en werken die ze daar tonen me aanspreken zoals: Louise Bourgeois, Anish Kapoor…

Wat me opvalt is dat elke kunstenaar heel creatief omgaat met origineel materiaal, recuperatie of niet. Ze houden zich niet bij één enkele techniek en realiseren met sterk diverse benodigdheden een perfecte samenhang tussen vorm en inhoud. TANU VERBINDT is een wervelende, uitbundige expo waarin de kunstenaars speels, op een unieke locatie, de toekomst van de mensheid in vraag stellen.

Tekst en foto Kathleen Ramboer

INFO

tentoonstelling TANU VERBINDT
de verbeelding aan zet
10 tot 25 augustus 2024

copy right Tanu

locatie

Grote Baan 18
9920 Lievegem
www.tanu.be

opening

vrijdag 9 augustus 2024 vanaf 18u
openingswoord om 19u30
Dhr. Jeroen Van Acker, cultuurschepen Lievegem

openingsuren

zaterdag en zondag van 14u tot 18u
ook open op 15 augustus

Parkeermogelijkheid

Koning Leopoldstraat of Bierstal

Kwa-Art 2024

tekst Kathleen Ramboer

De groene kunstroute op en rond de Kwaremont verbindt het verleden met het heden en kijkt uit naar de toekomst.

De Kwa-Art kunstroute dat is wandelen in een schilderij met vele tinten groen, dat betekent een constant vakantiegevoel en vooral dat is genieten van monumentale kunst, sculpturen, schilderkunst, tekenkunst, collages, grafiek, fotografie, glaskunst, keramiek, assemblages…
Kwa-Art lijkt me een geschikt medium om verhalen te vertellen over het idyllische groene dorp Kwaremont: het dorp, midden de Vlaamse Ardennen, ooit een residentie voor vele kunstenaars en talrijke galeries, was vroeger ‘the place to be’ voor kunst. Vandaag brengt Kwa-Art op een originele manier kunstenaars, kunstliefhebbers en bewoners opnieuw samen om niet alleen een groene brok natuur maar vooral kunst te ontdekken en dit op pittoreske en landelijke locaties; dragers van een glansrijk verleden. Kwa-Art blaast het dorp Kwaremont nieuw leven in, weet de omgeving op te waarderen en zorgt voor de toekomst.

Keuzelingstraat, sculptuur van deelnemend kunstenaar Bruno Plaghri


Hoe de organisatie rond Kwa-Art dat aanpakt, vertellen ze me met veel animo in een betoverend huis midden in het groen, langs de Keuzelingstraat, waar kunst centraal staat en een fantastische beeldentuin me in de sfeer brengt.

Aan de kerk van Kwaremont
van links naar rechts bestuursleden Johnny Duquin, Christine Beleyn, Bert Noterman, Jos Vanoverberghe
@Dirk Liviau

Kunstpoort Dit jaar swingen de kunstroutes opnieuw de pan uit. Is er niet te veel concurrentie of zien jullie organisatoren van andere kunstroutes als collega’s?
Bestuur Kwa-Art Er is totaal geen rivaliteit. Een wisselwerking is zelfs mogelijk. Vele kunstevenementen zijn inspirerend en kunnen ons op ideeën brengen.

Kunstpoort De hoeveelste editie organiseren jullie nu? Wordt Kwa-Art een traditie?
Bestuur Kwa-Art De derde; de vroegste was in 2014, de vorige in 2022. In de toekomst opteren we voor een Biënnale.

Kunstpoort Wat maakt jullie kunstroute anders dan andere kunst evenementen?
Bestuur Kwa-Art Kwaremont was 25 jaar een kunstdorp, een trekpleister voor kunst. Galeries en kunstenaars voelden zich hier thuis. Daarom brengen we naast actuele kunst ook een ode aan het verleden. Dit jaar plaatsen we William Clevers (1911-1974) en Freya Clevers, vader en dochter, in de kijker.
De pers, over het vaak surrealistisch werk van William Clevers: ’Grote visionaire gehelen in felle kleuren, waarbij het vergankelijke van de mens in de wereld expressionistisch en surrealistisch wordt uitgebeeld. Hij legt vaak de nadruk op sociale onrechtvaardigheid. ’Tekst Belgian Art Gallery
Ook de schilderkunst van Gie Kee 1953-2023, staat onder het spotlicht.
De pers, over het werk van Gie Kee: ‘In zijn oeuvre staat de mens centraal als model of in zijn of haar eigen omgeving. De kunstenaar experimenteert graag met de materie. Veel van zijn werken verraden een gemengde techniek: krijtlijnen, aquarel, acryl en olieverf. Daardoor krijgt zijn werk een warm en erg rijk coloriet.’ Tekst krant KW
We hebben oog voor kunstenaars van de streek en geven die graag een forum.

Kunstpoort Zijn jullie tevreden over de vorige editie, de opkomst, de geboden kwaliteit van het werk, van de kunstenaars…? Heb je geleerd uit de vorige editie?
Bestuur Kwa-Art Met een talrijke opkomst van 4000 tot 4500 bezoekers, was Kwa-Art een succes. Enthousiaste kunstliefhebbers beweren: ‘de volgende editie willen we niet missen.’ Eerlijk, het weer was ons gunstig gezind. Ondertussen is Kwa-Art vzw een feit en zijn er bestuursleden bijgekomen. Door het in leven roepen van een vzw kunnen we professioneler te werk gaan. Dit jaar staan er nieuwe locaties op het programma en hebben we de openingsuren verlengd tot 19u. Het publiek had te weinig tijd om alles grondig te bekijken en daarbij een gesprek aan te gaan met de kunstenaars. We mikken op een nog grotere opkomst. Een groeimarge behoort tot de mogelijkheid.

Kunstpoort Kwamen de bezoekers voor de sfeer, de wandelroute, de natuur, de kunst…een mix?
Bestuur Kwa-Art Zonder twijfel, het publiek kwam voor de kunst. We stippelden 2 routes uit, nu 2,5 en 4,5km, deze zijn te kort om specifiek wandelaars aan te trekken.

Kunstpoort Hebben jullie een andere aanpak in vgl. met 2022? Hoe verliep de selectie?
Bestuur Kwa-Art Op onze website publiceerden we een open call. We kregen 76 reacties uit alle Vlaamse provincies en selecteerden 29 kunstenaars. De respons kwam uit diverse kunstrichtingen, van gevestigde waarden tot minder gekende kunstenaars. Een volgende editie hopen we meer jonge mensen te bereiken.

Kunstpoort Wie selecteerde de kunstenaars? Kozen jullie bewust voor alle mogelijke disciplines?
Bestuur Kwa-Art Twee curatoren (kunstenaar/curator Free Pectoor, Nadine Prieels bezielster van CAS Zottegem, CAS Oostende) en drie bestuursleden reduceerden het aantal van 76 naar 29 kunstenaars. De nadruk ligt op toegankelijke, hedendaagse kunst. Monumentale kunst heeft een voetje voor.
Elke kunstenaar kan 8 werken tentoonstellen. Op Kwa-Art komen galeries niet aan bod, we zijn er voor de kunstenaars persoonlijk.

Kunstpoort Ik merk enkele publiekstrekkers zoals William Roobrouck, Sander Buyck, Jan Desmarets… Hebben jullie die zelf gecontacteerd? Was William Roobrouck, een gerenommeerd artiest, onmiddellijk bereid om mee te werken?
Bestuur Kwa-Art We hebben William Roobrouck telefonisch gecontacteerd. De kunstenaar besloot het deelnemingsformulier, toen op onze site, te downloaden en in te vullen. Een voorkeursbehandeling was er niet. Het landschapssculptuur van William Roobrouck ‘Absence’ is in preview te bewonderen op de Kwaremont in de tuin van home Sint-Franciscus

Het bestuur bij het werk van William Roobrouck, in de tuin van home Sint-Franciscus
links @Dirk Liviau, rechts @ William Roobrouck

Kunstpoort Wat doen jullie met de opbrengst, als er al één is: investeren in materiaal, aanwenden voor een volgende kunstroute, voor het verbeteren van de infrastructuur, de locaties…?
Bestuur Kwa-Art We zijn de vorige editie gestart met 0 euro. Door de verkoop van de programmabrochure werd het een nuloperatie. Sponsoring is onmisbaar. Nu we een vzw zijn, is er bij winst, de optie andere kunstevenementen te organiseren. Een concert komt in aanmerking.

Kunstpoort Gebeurt de opstelling samen met de organisatie? Kunnen jullie gebruik maken van materiaal van de gemeente? Is er een goede samenwerking?
Bestuur Kwa-Art We krijgen financiële steun van de gemeente, geen logistieke. We hebben een persoonlijke technische ploeg die helpt waar nodig.

Kunstpoort Er zijn ook locaties in buitenlucht. Staan jullie garant voor de veiligheid, voor eventuele beschadiging? Is er een verzekering waarop de kunstenaar zich kan beroepen?
Bestuur Kwa-Art De meeste buiten locaties zijn privaat domein, een probleem is er dan niet. Als vzw zijn we ook verzekerd.

Kunstpoort Welke kanalen gebruiken jullie om promo te voeren?
Bestuur Kwa-Art We hebben flyers laten drukken die we verspreiden op diverse plaatsen bijvoorbeeld in de kunstacademies. ‘De Zondag’ publiceert een reportage, ook de plaatselijke radio besteed aandacht aan Kwa-Art.

Kunstpoort Is er een opening, een gastspreker?
Bestuur Kwa-Art De opening heeft op 6 september plaats in de kerk. De kerk is niet ontwijd maar we tonen respect voor het religieuze. We verkiezen een virtuele rondleiding boven een gastspreker. Een drone filmt alle locaties met de kunstwerken. Deze film projecteren we tijdens de opening in de kerk. Zo kunnen alle kunstenaars, sponsors, organisatoren en genodigden zoals de burgemeester en schepen, nader kennis maken met de kunst langs de volledige kunstroute.

Kwa-Art dat is kunsttoerisme van de bovenste plank; dat is kunst ontdekken in een idyllisch landschap, barstend van charme met zijn bekoorlijke vergezichten, dat is in één woord GENIETEN. Voor zowel de organisatoren als voor de kunstenaars hopen we, dat naast wielerliefhebbers ook kunstliefhebbers de weg vinden naar Kwaremont, Kwaremont het dorp dat zo veel te bieden heeft.

INFO

Kwa-Art kunstroute op- en rond de Kwaremont
11 locaties, 32 kunstenaars
7-8 september 2024
14-15 september 2024
21-22 september 2024
telkens van 13u tot 19u

STARTPUNT

kerk Kwaremont
Kwaremontplein
Kwaremont (Kluisbergen)

DEELNEMERS

Hilde Van de Walle – Beeldhouwkunst
Suzanne Laura Deryckere  – Schilderijen/Keramiek/grafiek
Felix Breda – Glassculpturen
Jean-Marie Waelkens – Houten poppen
Marc Galle – Schilderkunst
Pejo Glass – Art Glassculpturen
Jeannine Vandenabeele – Schilderkunst
Rik Vanovenacker – Monumentale kunst
Bruno Plaghki – Sculpturen Cortenstaal
Gie Kee (retro) – Schilderkunst
Jos Vanoverberghe – Houtsculpturen
Jo Van Nieuwenhuyze – Schilderkunst
Krist Van de Casteele – Beeldhouwkunst steen
Jos Rudi Snauwaert – Collage surrealisme
Adi Steurbaut -Schilderkunst
Jan Leenknegt – Glassculpturen
Rita Craeynest – Beeldhouwkunst brons
Sander Buyck – Monumentale foto’s
Dirk Liviau – Fotografie
Martine Depypere – Schilderkunst
Xavier Claes – Schilderkunst composiet
Luc Dusauchoit – Pentekeningen
Jan Desmarets – Beeldhouwkunst brons
Barry Raçon – Beeldhouwkunst cortenstaal
William Roobrouck – Beeldhouwkunst cortenstaal
Herman Van Nazareth – Monumentale beelden
Edward Vandaele – Monumentale beelden
Jan Dewilde – Figuratieve assemblage
Freya Clevers (retro) – Schilderkunst
William Clevers(retro) – Schilderkunst
Dirk Santens – Beeldhouwkunst Cortenstaal


www.kwa-art.be
https://www.facebook.com/groups/602909151430294
https://www.instagram.com/kwa_art_kunstroute

Tekst Kathleen Ramboer

De Biënnale van Venetië 2024 – Deel 1

tekst en fotografie Rik Guns

De Biënnale van Venetië is één van de belangrijkste kunstmanifestaties ter wereld. Ik was er voor drie dagen, geen goedkope uitstap – 1300 € all-in: vluchten, lokaal transport, tickets, verblijf hartje stad en drie keer uitstekend gedineerd – maar de moeite meer dan waard. Van de tientallen tentoonstellingen deel ik graag mijn mooiste ervaringen, onvergetelijke momenten van de Biënnale, speciaal voor Kunstpoort.

Deel 1 – ALIOUNE DIAGNE – BOKK-BOUNDS
Biënnale Venetië, Senegalees paviljoen, tot 24 november

Alioune Diagne, BOKK-BOUNDS, 4 m x 12 m, acryl op doek & installatie

BOKK-BOUNDS van Alioune Diagne is een puzzel van 17 schilderijen, totaal 4 bij 12 meter en een installatie. Diagne vertegenwoordigt Senegal, dat voor de eerste keer deelneemt aan de Biënnale. Bokk betekent ‘wat we delen’, ‘wat we gemeenschappelijk hebben’ in het Wolof, de belangrijkste taal van Senegal. Een aanverwant woord, Mbokk, betekent ‘broederlijkheid’, ‘verwantschap’.

Op een muur links wordt de kijker geconfronteerd met de uitdagingen van onze tijd: clandestiene migratie, armoede, vervuiling, racisme en onverschilligheid; op de muur rechts uit de kunstenaar zijn optimisme met beelden over onderwijs, culturele overlevering, samenhorigheid, waarden die hij toeschrijft aan de vrouw. Vóór het monumentale schilderij ligt een kano, een symbool van het land. Senegal betekent letterlijk: Onze (‘Sunu’) Boot (‘Gal’). De kunstenaar toont hem gebroken: de lokale visvangst verdwijnt door de overbevissing van grote buitenlandse vloten en jonge mensen die geen toekomst meer zien in eigen land vluchten naar Europa, dikwijls met dodelijke afloop. De gebroken kano staat voor de verscheurde samenhorigheid als gevolg van egoïsme en hebzucht. Hij wordt omzwachteld met een doek met kalligrafische tekens, die symbool staan voor een idealistische taal die iedereen begrijpt: de taal van het begrip.

6 panelen van de muur links – de pijl op het paneel rechts onder verwijst naar een tekst die over 2 panelen loopt.

Ik heb een uur staan kijken naar het werk, de boodschap, de compositie, de uitvoering, de gelaagdheid… aangrijpend mooi. Het coloriet is zacht van op afstand, gesatureerd van dichtbij, als in pointillisme. Maar in plaats van punten of stippen schildert de kunstenaar met dezelfde kalligrafische tekens als op het doek rond de kano, het is tevens een eerbetoon aan zijn grootvader, die Koran-kalligraaf was. Met de scenes uit het dagelijks leven in Senegal wil Diagne de uitdagingen, de cultuur en de traditie van zijn thuisland vastleggen voor de toekomst.

Detail met pointillistische techniek met kalligrafische tekens als een symbolische taal van verbintenis

Er zit veel symboliek in het werk. In de leesrichting zie je de mens als racist, egoïst, moordenaar (op de muur links) en dan als opvoeder, zorgverlener, helper (op de muur rechts). Maar in de omgekeerde richting schuilt er een waarschuwing. Dan kan je over verschillende panelen grote figuren herkennen in een zacht contrast dat je eerst niet opmerkt. Het zijn de contouren van de tekeningen van Darwin’s evolutie van aap naar homo sapiens, maar omgekeerd getekend, van rechts naar links. Het toont de mens die regresseert tot aap in de scenes op de muur links. Er zitten nog verrassingen in het werk, zoals de referentie aan de moord op George Floyd (“I can’t breathe”) maar hier met de rollen omgedraaid, een zwarte politieman die een blanke man verstikt. Daarmee spoort de kunstenaar aan tot nadenken over macht, geweld, racisme en de maatschappelijke reacties daarop. Een andere verrassing zijn de teksten, kriskras doorheen het werk en die soms over twee panelen heen lopen.  Zoals de Darwincontrasten zijn het elementen van verbinding tussen de scenes van het verhaal. 

Ik maakte een contour rond de Darwintekeningen, die omgekeerd zijn voorgesteld, de evolutie van mens naar aap op de muur.
De afbeelding ernaast is hetzelfde beeld maar zonder de toegevoegde contouren. De Darwin contrasten zijn subtiel aanwezig, als spookbeeld.

De Biënnale van Venetië is de enige plek waar je dat verhaal compleet kunt bewonderen. Daarna worden alle panelen afzonderlijk verkocht (en gezien het succes van het werk, zal dat geen probleem zijn). Mocht je de Biënnale bezoeken, ga dan zeker kijken naar dit unieke werk. Je zult het daarna nooit meer zo kunnen zien en het loont echt, echt de moeite.

Tekst en fotografie Rik Guns

Sven GUNDLACH

Who cares?

Tekst en fotografie Rik Guns

Ik wilde weten wie die ‘Sven 87’ was van een schilderij dat al 32 jaar in onze gang hangt. Het werd een ontdekking van de avant-gardekunst in de laatste jaren van de Sovjet-Unie aan de hand van een kunstenaar die hier totaal onbekend is, maar in Rusland gelauwerd en gevreesd werd, een echte cultfiguur.

Sven Gundlach werd geboren op 25 mei 1959. Nauwelijks twintig jaar jong, was hij een belangrijke speler in de underground-scene en een frontman van de artistieke rebellie in zijn land. Als lid van de kunstgroep ‘Mukhomor’ (Russisch voor ‘vliegenzwam’) confronteerde hij de highbrow conceptuele kunstenaars van Moskou met een actie door een schuttingswoord te vormen van lichamen in de sneeuw. Bij een andere actie, een parodie op de “collectieve acties” van Monastyrski en Kabakov (twee ‘concept’-goeroes) liet hij zich levend begraven in een kist in een park in Moskou. Videodocumentatie van de gebeurtenis toont een bebrilde Gundlach die op wonderbaarlijke wijze uit de grond tevoorschijn komt nadat hij bijna was gestikt.  Kort nadien pakt de groep weer uit met een actie, deze keer een schijnexecutie, gevolgd door een strenge verbale veroordeling van hun eigen optreden.

Gundlach was non-conformistisch, met zijn vrienden schopte hij graag tegen de schenen van de ‘gevestigde orde’, of dat nu de Sovjetoverheid betrof of de gevestigde namen van de onofficiële kunst, dat maakte niet uit. Hij lachte met alles en iedereen (ook met zichzelf), onschuldig maar messcherp, niet met goedkope kritiek vanuit de marge, maar door zelf voluit te gaan met acties, performances, installaties, schilderijen, gedichten en optredens.  De Vliegenzwammen waren een combinatie van Monty Python, Banksy en Pussy Riot in één. Ze aanvaardden geen enkele grens in artistieke expressie, niet vanzelfsprekend in een land dat gebukt ging onder een harde repressie. Door hun kunstacties, die een ruim publiek bereikten, waren ze een bepalende factor in de deconstructie van de oude Sovjet-Unie.

Gundlach stond wantrouwig tegen elke vorm van gezag, ook van kunstgezag. Hij weigerde een kunstenaar te zien als de eenzame, verheven creatieve geest. Hij ervoer de jaren ’70, zo vertelde hij achteraf als een crisis, “… beginnend met de neiging om kunst om te vormen tot een pseudoreligieuze praktijk en eindigend met de emigratie-epidemie”. Veel zijn collega’s, emigreerden inderdaad tussen 1978 en 1988 en maakten naam in het Westen. Gundlach bleef in Moskou.  

Hij nam deel aan hij clandestiene performances en installaties in appartementen (APTART), waar honderden nieuwsgierigen op afkwamen. In 1982 maakte hij met Mukhomor een ‘Gouden Plaat’: 40 erotische, absurdistische, blasfemische gedichten, gerapt op een achtergrond van fragmenten uit klassieke muziek, rock, jazz en popsongs (officieel verboden muziek), maar ook op Arabische klanken, restaurant- en liftmuziek en zelfs de Kremlinbeiaard. De plaat werd zo populair in Moskou dat Gundlach opgepakt werd voor opruiing en antisovjet agitatie en verplicht werd tot een legerdienst op het eiland Sakhalin, 6500 km van zijn vrouw en hun tweejarige dochter.

Hij kon terugkeren dankzij de perestrojka, maar hij was allesbehalve gekalmeerd. Hij stichtte een rockband van ‘simulatieve’ (playback) muziek, ‘een coöperatieve voor de productie van songs, gemaakt met de afval van sovjetmuziek’ zoals hij het zelf noemde.  Daarmee surfte hij mee op de nieuwe rage van de rock, nu die eindelijk toegelaten was, maar tegelijk stak hij de draak met al die grote geesten die nu de grote alternatievelingen aan het spelen waren, maar gisteren nog braaf in het gareel liepen.  Met zijn groep ‘Central Russian Upland’ (Het Centraal Russisch Plateau) gaf hij een legendarisch optreden in Kuznetsky Most (de tempel van mode en kunst in Moskou) dat door Artemy Troitsky, volgens de New York Times toen dé specialist van de Russische rock-scene, bestempeld werd als het beste wat ooit door een Russische rockband was gedaan. Het waren geen mooie liedjes, ook geen boze punk, maar poëzie vol politieke satire over de Sovjettijd, literaire avant-garde.

Intussen bleef Gundlach tekenen, schilderen en installaties maken. Door de perestrojka verwierf hij internationale bekendheid en vanaf 1987 begon hij te reizen voor groeps- en solotentoonstellingen, naar Duitsland, Engeland, Zweden, Hongarije, Nederland, de VS, Australië… Hij werkte met deed alles: acryl op papier, op hout, olie op doek, zeefdruk… En plots, even snel als het succes, stopte hij met kunst. Hij had er genoeg van: de platte commercie, de copy-cats, de ‘behagers’ zonder inhoud, hij was het beu.

Hij ging in zaken, verdiende goed geld en trok zich totaal terug uit de kunstwereld. Veel van zijn werken gingen verloren, een aantal gooide hij zelf weg, veel werd verkocht door galerieën en op veilingen (voor aardige sommen). Sven Gundlach zelf had geen enkele ambitie om als kunstenaar voort te leven in de toekomst, in tegenstelling tot de grote Kabakov. Die lag er wakker van, zoals in zijn wereldberoemde installatie ‘Not Everybody Will Be Taken Into the Future’. Mocht Gundlach hebben kunnen antwoorden, hij had wellicht gezegd: “Who cares?”  En dus werd hij niet ‘wereldberoemd’. Hij trok het zich niet aan. Maar zijn naam mag gerust in een adem genoemd worden met Kabakov, Monastyrski, Prigov, Bulatov, Zakharov, Nakhova, Alekseev, Pivovarov, Rubinstein, Komar & Melamid… de grote namen uit het Moscow-conceptualisme.

In 2005 trad hij nog een keer uit de schaduw, samen met zijn dochter Christina, voor de installatie ‘Womb of a Dream’ in een Russische galerie.  Daarna werd het definitief stil rond Sven Gundlach. Hij trok zich terug op het platteland en hield zich voornamelijk bezig met een online encyclopedie over de cultuurgeschiedenis van zijn geliefde Rusland.

De laatste jaren van zijn leven bracht hij door in een kleine parochie op 130 km van Moskou, waar hij de priester van de plaatselijke kerk bijstond, weg van het openbare leven, onthecht, op zoek naar innerlijke rust. In 2020 raakte hij besmet met het covidvirus. Sven Guidovich overleed op 14 december als Simeon Egorovich, ongetwijfeld met een Gundlach op de mond.

Als je graag meer weet over deze merkwaardige kunstenaar en een idee krijgt van zijn werk, dan kan je de pdf van 19 blz downloaden, zie onderaan deze reportage. Het is een flinke boterham maar de moeite van het half uurtje lezen meer dan waard.

Veel plezier.

Rik  Guns

Betty Glorieux

Tekst en foto’s : Bernadette Van de Velde

Schilderes en keramiste
Energieke en gepassioneerde dame
Met haar 91 lentes is ze het levende bewijs dat er op creëren geen leeftijd of grens staat.

Toen ze in 1988 op 55-jarige leeftijd als docente voedingsleer met pensioen ging, zegden haar zoons: ‘Mama hoe ga jij die zee van vrije tijd opvullen? Wij geven je een raad: je tekent graag, schrijf je in aan de Academie!’. Haar echtgenoot was dezelfde mening toegedaan en zo geschiedde.
7 jaren volgde ze les aan de Academie van Wetteren, haar woonplaats: te beginnen bij tekenen over schilderen tot uiteindelijk keramiek.
Het vergde moed en volharding want de leraren destijds geloofden niet in de creatieve capaciteiten van een oudere dame (toen pas 55!) en richtten hun aandacht liever naar hun jongere leerlingen. Zij voelde zich vaak gepasseerd, ‘quantité négligeable‘ als het ware.
Maar Betty zette door. En hoe! Ondanks de tegenwerking studeerde ze cum laude af.
Naderhand hebben directeur en leraren zich bij haar verontschuldigd omdat ze haar verkeerd hadden ingeschat en onheus behandeld.
Betty ontvangt me bij haar thuis waar ook haar atelier is.
Ze vertelt hoe haar creaties tot stand komen, hoeveel vreugde haar kunst haar verschaft, hoe het haar jong en actief houdt zowel naar geest als naar lichaam. Dat alles straalt ze ook uit. 91 is ze nu, onvoorstelbaar energiek is ze!

Vooreerst toont ze me de werken die in haar living staan en hangen. Het zijn deze die haar het nauwst aan het hart liggen en het beste passen bij haar interieur.
Zo is er een driehoekige vaas, haar lievelingsvaas, een uitdaging om die te maken, het kostte energie en tijd, maar het resultaat mag er zijn en daarom zal ze er nooit afstand van doen.
Al haar creaties hebben een verhaal. Iets in haar omgeving treft, intrigeert of triggert haar, ze gaat er in gedachten mee spelen, geeft er een twist aan en maakt die tastbaar in een werk.
Zo is er het verhaal van de knoop op een winterjas. Die knoop had een diepte. Zij heeft die knoop uitvergroot. Zij dacht: dat is iets om in te kruipen, ik zet er een figuurtje bij, deze kan op de rand zitten of erin tuimelen. Figuurlijk betekent dat dan: in de put zitten en er weer uitkruipen.

Maak je een voorontwerp? vraag ik haar.
Min of meer. Ze krijgt een ingeving, maakt een vlugge schets en gaat ermee aan de slag. Terwijl ze bezig is kan het idee veranderen en iets totaal anders worden als wat ze oorspronkelijk in gedachten had. Er komen stukken bij of af. Soms wordt iets omvangrijks later een mini kunstwerkje of andersom.
Elk kunstwerk bevat een kiem voor een volgende en soms komen ideeën samen in een nieuwe creatie.

Voorontwerpen met bijgekleefde foto’s van het afgewerkt product

Ze werkt graag abstract. Spelen met lijnen en vormen. Onconventionele vormen, zeker geen alledaagse. Zo maakt ze driehoekige serveerkommetjes i.p.v. van ronde en tekent ze geen bloemetjes, ‘die kunnen beter groeien en bloeien in ’t echt dan op een afbeelding’

Van de living troont ze me mee naar een bijgebouwtje waar haar computergestuurde keramiekoven staat en het nodige materiaal om klei te bewerken en te kleuren. Ze leert me wat ‘engobe’  en wat een ‘mirette’ is.

Bokalen met engobe en 2 mirettes

Betty werkt met natuurklei en wil dat men de ruwe klei, die staat voor ‘binding met de aarde‘, kan voelen en zien. Daarom combineert ze vaak in haar werkjes gepolijste en blinkende keramiek met ruwe gedeeltes.

Een ruwe kop in een geglazuurde krans en daarachter een schilderij

Resultaten van een les model  en waarnemingstekenen aan de academie

Betty wil nog kwijt dat ze seriewerk haat, 100 keer hetzelfde maken is niet aan haar besteedt. Al haar werken zijn uniek. En nog dit : keramiek maken is een ambacht. Men moet dit ambacht onder de knie hebben om een kunstwerk te kunnen maken maar niet elke ambachtsman is kunstenaar en niet elke kunstenaar is het ambacht machtig.
Van het tuinhuis gaan we terug het huis binnen, de trap op naar de zolder. Daar schildert ze en stelt ze haar werken tentoon. Het huis had vroeger een plat dak maar wegens de nood aan meer ruimte werd een puntdak geplaatst. Hier bewaart ze tekeningen en schilderijtjes uit haar academietijd maar ook recente schilderijen en keramieken.

Haar eerste schilderijtjes waren in olieverf, later schakelde ze over op acryl.


Ik zie een grote variatie in het tentoongestelde werk. Vele  kunstenaars kennen  verschillende periodes, elk gekenmerkt door een andere vormgeving, interpretatie, kleurgebruik, enz… zo ook bij Betty.

                   

2 schilderijen, in gezelschap van keramieken kunstwerkjes

Na het bezoek aan de zolder babbelen we nog wat na in de living en aanpalende ruimtes.
Ze toont me de map met voorontwerpen en notities.
In de hall het schilderij waar Betty bij poseert (zie bij de inleiding van dit artikel)
Ook: 2 zware koppen, bedoeld als steunen voor grote boeken, met daarboven een schilderij van een zeelandschap. Alles made by Betty.

Een map met recensies en foto’s van gemaakte werken waaronder de foto van een baby op een schelp, in opdracht gemaakt. De schelp als attribuut om de baby op te presenteren op het geboortekaartje.

Tot hier mijn bezoek aan deze bijzondere kunstenares en warme persoonlijkheid.

KUNSTBIËNNALE
INFO BETTY GLORIEUX

Betty is sinds 2 jaar lid van Lakart, een collectief van kunstenaars uit  Laarne, Kalken en Wetteren. Deze vereniging viert op 15-16 juni  2024 haar 10-jarig bestaan met een Kunstbiennale onder de noemer
‘Project X’
zaal Skala
Colmanstraat 51
Laarne
34 leden/kunstenaars waaronder Betty nemen eraan deel.
Zaterdag 15 juni van 13 tot 19 uur, zondag 16 juni van 11 tot 18uur

Wil u meer weten over Lakart, zie : www.lakart.be
Betty wordt op de website als eerste en -in leeftijd- oudste lid voorgesteld door Christel Foncke in ‘Ontmoet de kunstenaars’
https://www.lakart.be/kunstnieuws/1627172_ontmoet-onze-kunstenaars-betty-glorieux
Glorieux Betty | Lak@rt (lakart.be)

Tekst en foto’s: Bernadette Van de Velde

Ann Bonne, een kunstenaar met metier en passie

tekst Kathleen Ramboer

Ann met een vroegwerk uit 1978

Als reporter van kunstpoort is het een feest in dialoog te gaan met Ann Bonne, een kunstenaar die het goed weet te verwoorden en haar uitgebreide kennis graag deelt. Als kunstenaar heeft ze veel metier en dat is zeldzaam in een hedendaags kunstklimaat dat vooral gericht is op concept en minder op creatie. Als leerkracht tekenkunst weet ze ongetwijfeld haar studenten te begeesteren en een balans aan te kaarten tussen inhoud, vorm en functie.

Om gerichte vragen te stellen bestudeerde ik de website van de kunstenaar.
https://annbonne.wixsite.com/arts

Kunstpoort Groeide je op in een gezin met liefde voor de kunst?
Ann Bonne Kunst zit in de genen die ik via moeders zijde meekreeg. Ik ben de achterkleindochter van kunstschilder Leo Steel, toen een befaamd portrettist. Ook zijn zonen Georges, Albert en Etienne (mijn grootnonkels) waren kunstenaar. Toch stootte ik op verzet van thuis toen ik een kunstrichting uit wou. Na een jaar rechten aan de universiteit, ben ik toch vrije grafiek gestart. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik wilde tekenen en dat is mijn leven lang een constante.

Kunstpoort Was je studietijd aan de Sint-Lucas Hogeschool bepalend voor je manier van werken van nu? Zijn er leerkrachten die je kunst beïnvloed hebben, die je veel hebben bijgebracht?
Ann Bonne Leerkracht Dirk De Bruycker was mijn mentor. Hij verlegde grenzen in mijn hoofd. Hij besteedde niet alleen aandacht aan figuratie maar ook aan abstractie.

Kunstpoort Ben je na je studies onmiddellijk beginnen les geven?
Ann Bonne Inderdaad, ik heb het al doende geleerd.

Kunstpoort Kunnen de leerlingen je ook iets bijbrengen. Is er een wisselwerking?
Ann Bonne Er is een dialoog. Mijn studenten, met minder academische vorming, hebben een onbevangen blik waar ik voor open sta. Persoonlijk probeer ik hen een balans tussen concept, vorm, materiaal en techniek mee te geven.

Kunstpoort Twijfel je aan je kunst of ben je overtuigd, wat ik maak is goed.
Ann Bonne Als kunstenaar moet je zoals een wetenschapper geloven in je onderzoek.

Kunstpoort Wat zijn je inspiratiebronnen? Natuur? Muziek? Oude meesters? Het onderbewuste?
De Nederlandse licht installatie kunstenaar Jan Van Munster zegt: ‘Als kunstenaar kom je sowieso niet verder dan je eigen biografie.’ Klopt dat voor je? Ben je ook zo een kunstenaar of kijk je verder dan je eigen leefwereld?
Ann Bonne Natuur, muziek, literatuur… kan me inspireren. Mijn werk is niet biografisch wel omgevingsgericht. Een 17de -eeuwse lievelingsdreef en een liederlijke beek ook daterende van de 17de eeuw zijn dicht bij huis mijn geliefkoosde tekenlocaties. Tekenen is de vorm maar er is ook de bevrijding, het wandelen in de geest. Als kunstenaar moet je indringen in de tijd. Verstilling, de tijd nemen om te kijken en naar de kern gaan, de essentie verbeelden is belangrijk; een luxe, zeldzaam in deze jachtige tijden. Ook de beschouwer vraag ik die attitude. Ik heb nood aan mentale vernieuwing. Om de 15 jaar vernietig ik werk. Een mentaal archief helpt me verder te gaan.
Mijn motto is een tekst van Thomas Mann.
“Ook persoonlijk beschouwd is de kunst immers een geïntensiveerde vorm van leven. Zij maakt dieper gelukkig, zij doet sneller opbranden. Zij kerft in het gezicht van wie haar dienen de sporen van geestelijke avonturen, en zij veroorzaakt, zelfs als het uiterlijk bestaan kloosterachtig stil is, op de duur een verwendheid, oververfijning, afmatting en geprikkeldheid van de zenuwen zoals een leven vol uitspattingen van hartstocht en genot ze vrijwel nooit teweeg kan brengen.”
Uit ‘De dood in Venetië’

Kunstpoort Je ‘Waterschappen’ zijn suggestief, niet echt figuratief te noemen. Hoe noem je ze abstract of figuratief, abstract/figuratief? Mochten deze werken geen titel hebben, dan zou ik stilletjes wegdromen, mijn fantasie laten spreken. Waardeer je het als de beschouwer een eigen interpretatie geeft aan je ‘Waterschappen’?

oud werk: schilderijen met onderwerp: de opaalkust

Ann Bonne Voor mijn reeks ‘Waterschappen’ zoek ik een evenwicht tussen figuratie en abstractie.
Kunstpoort Dit schrijft Ann Bonne over haar reeks ‘Waterschappen’: “De lichtstralen worden avontuurlijke kringelende draden, abstracte draden, wervelende krabbels waaruit het licht tevoorschijn komt.”
Ann Bonne Deze houding is me niet vreemd. Mijn eerste schilderijen met onderwerp de opaal kust, tonen vereenvoudiging, leggen de essentie van een waarneming bloot. Ik probeerde de rust van de zee te vatten, de typische kleur, de transparantie.
Het verhaal mag niet primeren. Een persoonlijke interpretatie van de kijker is zeker welkom.

Kunstpoort Ik veronderstel dat je belang hecht aan techniek, dat je onderzoek doet naar een tekenproces dat het best bij je werk past. Je ‘Waterschappen’ zijn zilvertekeningen. Wat moet ik me daar bij voorstellen? Welk materiaal gebruik je?

zilverpennen

Ann Bonne Met mijn grondstoffen ga ik creatief om, probeer die naar mijn hand te zetten. Voor ik start met de tekening heb ik al wat werk verricht. Het papier, Zerkall aqua- en etspapier, prepareer ik met een kalklaag. Onder de kalklaag maak ik eerst een houtskooltekening. Op de kalklaag teken ik met een zilverpen. Door het gebruik van de zilverpen treedt een bijtende chemische reactie op en komt bij blootstelling aan de lucht, de tekening zichtbaar. Het zilver oxideert. Als bij magie komt de tekening tevoorschijn, eerst zacht, dan donkerder en donkerder tot ze de grens van donkerbruin bereikt.

Kunstpoort Je volgde vrije grafiek daarom heb ik een stil vermoeden dat tekenen met zilverpen verwant is aan het etsen.
Ann Bonne Vergelijk het met droge naald. Met een zilverpen kan je geen contrasten leggen. Zoals bij de droge naald techniek, verkrijg ik door arcering nuances van donker en licht. Het ritme en dynamiek van het vrije arceren vind je terug in mijn oudere droge naald werken.

links WATERSCAPE III 1 2023  zilverpen, krijt op aqua Zerkall 35,4 x 38 cm
rechts WATERSCAPE III 2 2023  zilverpen, krijt op aqua Zerkall 35,6 x 38 cm

Kunstpoort Je werken zijn teer, kwetsbaar, letterlijk en figuurlijk. Fixeer je de tekeningen?
Ann Bonne Ik verpak mijn werk in pergamijn (kristalpapier), vervaardigd op basis van zuurvrije, zuivere cellulose.

Kunstpoort Na het zien op je website van je reeks ‘Mani di Milano’ heb ik het gevoel dat je geboeid bent door de oude meesters. Bestudeer je hun manier van werken, hun techniek? Wie is je grote voorbeeld? Welke oude meester bewonder je?
Ann Bonne Ik kijk op naar Leonardo da Vinci en beschouw hem als een leermeester. Gefascineerd door ‘Het Laatste Avondmaal’ een olieverfschilderij op de pleistermuur van het klooster Santa Maria della Grazie in Milaan, maakte ik een uitgebreide, vergaande studie over de handen voorkomend op het eind 15de -eeuwse muurschilderij. Diverse handen blijken ook op andere schilderijen van Leonardo da Vinci voor te komen, vaak in spiegelbeeld.

mani di GIOVANNI ‘in pettine’  40 x 48 cm  zilver, houtskool, pastel, gesso op kalei-paneel

Ann aan het werk in de abdij van Tongerlo

Kunstpoort Over die handen geeft Anne Bonne een toelichting: De handen van Johannes brengt ‘het rustig in zichzelf gekeerd zijn’, de ‘stille smart’ tot uitdrukking. Da Vinci bereikt met deze handen, de vingers ineenstrengelend, een verstillend moment. Het is deze verstilling die mij ontroerde en inspireerde.
Anne Bonne De handen, de houding, bevatten een onderliggende betekenis. Zo drukken de handen van Petrus verontwaardiging uit. Ik tekende 26 handen, ware grootte,  op 24 panelen, de eerste in 2015, de laatste in 2023.
Als voorbereiding voor de reeks ‘Mani di Milano’ bestudeerde ik, juli 2015, uitgebreid een kopie in de Norbertijnen abdij van Tongerlo. Daar bevindt zich  de wellicht meest getrouwe en ook mooiste replica van ‘Het Laatste Avondmaal’ van Leonardo da Vinci. Het doek is 8,80 meter op 4,60 meter, geschilderd door een lid van de ‘Leonardeschi’ in opdracht van de toenmalige Franse koning, Louis XII. Deskundigen onderzoeken nu of Andrea Solario het doek geschilderd heeft en of Leonardo da Vinci enkele delen voor zijn rekening nam, onder andere het hoofd van Christus.
In de abdij onderzocht  en bestudeerde ik de renaissancistische maten en verhoudingen met behulp van metingen en fotografie.
De reeks ‘Mani di Milano’ bestaat zoals ‘Waterschappen’ ook uit zilvertekeningen. Dit maal is gebruikt gemaakt van geprepareerde panelen. Ik kies ervoor; de geschiedenis, de sporen van het tekenproces te laten meespelen in een gelaagde tekening. De zichtbaar onderliggende lagen versterken het expressieve karakter van de doorleefde handen. De lijnvoering en arceringen zorgen voor tonaliteit, tenslotte komt door oxidatie zoals bij ‘Waterschappen’ een warm timbre naar voren.

mano di GIUDA destra  40 x 40 cm zilver, houtskool, gesso op kalei-paneel

Kunstpoort Je reeks ‘Klankschappen’ ook gezien op je site, vertoont volgens mij een meer expressieve vorm van tekenen, je potlood bereikt op zeker ogenblik een hoogtepunt zoals het Italiaans crescendo, het geleidelijk aanzwellen van de muziek.
Anne Bonne Inderdaad, zoals bij ‘Waterschappen’ is de gestiek, de lijnvoering, de schriftuur belangrijk, het materiaal is expressiever en zet ik naar mijn hand.
De partituren waarop ik teken zijn bewust gekozen, ze zijn de dragers waarop maat, ritme, kleur en ruimte samenkomen. De partituren ondergaan een technisch proces dat, interessant voor de beleving, zichtbare sporen nalaat. Zo werk ik met houtskool, plakkaatverf, gesso… op bladmuziek gemaroufleerd op Japans papier. De vooraf geprepareerde dragers neem ik mee op locatie. De tekeningen vertalen de muziek die ik in mijn hoofd hoor en waar ik zo van hou, liederen van Franz Schubert, mijn lievelingscomponist. Ik tekende op partituren van
Der Wanderer D493 Schubert
Ich komme vom Gebirge her,
Es dampft das Tal,
es braust das Meer.

70 x 100 cm, 8 partituurbladen, gouache en houtskool, marouflage op Japans papier

Wohin? opus 25, D 795 Die schöne Müllerin Schubert

70 x 100 cm, 8 partituurbladen, gouache en houtskool, marouflage op Japans papier

Kunstpoort Beoefen je naast de tekenkunst nog andere kunstdisciplines?
Ann Bonne Door een ongeval ben ik toch wel beperkt in mijn keuze. Zo was ik genoodzaakt het beeldhouwen stop te zetten.

Kunstpoort Wat is en wat betekent kunst voor je?
Ann Bonne Kunst is een bewustzijnsversneller. Kunst zet kunstenaar en kunstbeschouwer aan tot nadenken, tot dieper ingaan op de inhoud, tot interpreteren, tot intenser leven. Kunst bant oppervlakkigheid uit je leven. Goethe beweert: ‘Wie kunst heeft, heeft religie. Wie geen kunst heeft, heeft religie nodig.’ Een kunstenaar heeft een eigen religie, iets bovenzintuiglijk. Ben ik aan het werk, dan hoor ik niets, ruik niets… bepaalde zintuigen vallen uit. In opperste concentratie vergeet ik de wereld om me heen. Graag werk ik gestructureerd, volgens schema, op vaste uren. Eenmaal in mijn atelier, heb ik geen besef van tijd, daarom is het op die ogenblikken raadzaam een wekker op te diepen.

Kunstpoort Ik vind online weinig over je. Ik zie geen werk van je op sociale media. Vind je het niet belangrijk je werk te tonen? Heb je geen ambitie? Of werk je liever in de luwte?
Ann Bonne Ik hou niet van het vluchtige, oppervlakkige van de sociale media. Mijn tekeningen zijn het resultaat van intens werk, zijn doorleefd, daarom hou ik er niet van dat de surfer die in één oogopslag, snapshot, beoordeelt, kan ‘like-n’ of ‘niet like-n’. Weinig tentoonstellen is een bewuste keuze.

Kunstpoort Wat bewonder je bij andere kunstenaars?
Ann Bonne Zoals bij een wetenschapper blijkt voor een kunstenaar het onderzoekvermogen van intens belang, bij een kunstenaar is dat het beeldend onderzoekvermogen naar inhoud en vorm. Dat maakt het verschil met wat we noemen een ‘zondagsschilder’.
Ik waardeer een kunstenaar die zijn kunst steevast heruitvindt. Dit kan alleen in financiële vrijheid.

Kunstpoort Kan je wat meer vertellen over de expo ‘waarschijn – de stilte van het licht’
licht beeldende zilvertekeningen in dialoog met het namiddagatelier tekenkunst SLA
Ann Bonne Mijn studenten stel ik de vraag: ‘Wat betekent inhoudelijk en formeel water voor je?’ ‘Hoe verbeeld je water 2D?’ Ik gaf hen de opdracht thuis te werken, los van alle invloeden. Het leren werken buiten de les, eigen oplossingen zoeken, is betekenisvol. Enkele vertrokken vanuit inhoud, andere vanuit de vorm. Ik gaf iedereen een boekomslag waarmee ze aan de slag gingen. Door dit project maken de leerlingen kennis met het proces van tentoonstellen, met alles wat ermee gepaard gaat.

‘aquaria’ van de leerlingen van het ‘namiddagatelier Tekenkunst Sint-Lucas Academie-Gent’

Kunstpoort Wat zijn je toekomstplannen? Verder les geven?
Ann Bonne Na 42 jaar les geven, werk ik verder in mijn atelier. Als leerkracht wil ik graag mijn kennis doorgeven. Misschien organiseer ik workshops toegespitst op materiaal en techniek, wie weet ook zomercursussen tekenen ‘en plein air’.
Tuin, interieur, kleur zijn ook uitlaatkleppen voor mijn creativiteit. Drie tuinontwerpen zijn van mijn hand.

Kunstpoort Van welke kunstenaar, hedendaags, oude meester, bekend of niet… zou je graag een schilderij in je atelier of woonkamer ophangen zodat je er uren kan naar kijken?
Ann Bonne Ik ga voor een abstract, minder toegankelijk werk. Waarom geen Rothko?

atelier en studies

Kunstpoort Een verrassende keuze voor iemand met een fascinatie voor oude meesters. Of toch niet? Een groene oase, een levend natuur-schilderij, omringt de leefruimte en het atelier van Ann. Mogelijk is hierdoor nood aan abstractie. Schilderijen van Rothko staan buiten de tijd en voelen aan als een wandeling in een stil bos. Bovendien kan je Rothko’s kleurvlakken beschouwen als geabstraheerde landschappen, een raakpunt met de verstilde, geabstraheerde ‘Waterschappen’ van Ann. We hopen niet alleen dat die stilte verder deel uitmaakt van haar kunst maar ook dat de poorten van de kunstwereld voorzichtig openen voor deze tijdloze zilver- en andere tekeningen.

INFO expo

Ann Bonne
waarschijn – de stilte van het licht
licht beeldende zilvertekeningen

Het namiddagatelier tekenkunst Sint-Lucasacademie Gent
aquaria

stellen tentoon in de Sint-Amanduskapel
n.a.v. Ann’s 40 jarig jubileum tekenkunst SLA

Opbouw van de expo waarschijn-stilte van het licht –
Ann Bonne
Aquaria – namiddagatelier tekenkunst SLA

Campo Santo
Sint-Amanduskapel
Joannes Roegierspad
Sint-Amandsberg

Open
24-25-26 mei 2024
31mei-01-02 juni 2024
14 – 18 u

https://www.facebook.com/ann.bonne.5
https://annbonne.wixsite.com/arts

tekst Kathleen Ramboer
foto Kathleen Ramboer en
copy right Ann Bonne

Jean-Paul van der Poorten: een woordkunstenaar die zich begeeft op het pad van de beeldende kunst

tekst Kathleen Ramboer

De stille grijze morgen brengt rust. In de woonkamer van kunstenaar Jean-Paul van der Poorten omarmen woord en beeld mij langzaam. Blij verwonderd ontdek ik een bakermat van vrolijke kunst, kunstige uitgaven, gedichten… De kunstenaar tovert een morgen lang deze ruimte om in een klein museum en jawel ook in een podium. Voor de welgevulde boekenkast met een aanzienlijk aantal persoonlijke uitgaven citeert hij met veel passie, voor de raap, de bril in de hand, enkele gedichten. Hier huist een theaterman, dichter, kunstenaar, organisator, uitgever… een artistieke duizendpoot.

Dichter en beeldend kunstenaar

Jean-Paul van der Poorten is een woordkunstenaar die zich begeeft op het pad van de beeldende kunst. De dichter leeft samen met de beeldende kunstenaar, ze vormen een hecht paar, hebben elkaar nodig, twee identiteiten in één. De kunstwerken zijn als zingende strofen met een kleurrijke regel voor en na. Verzen verbergen een kleurrijk en vrolijk beeld.

Het begon allemaal figuratief

De liefde voor woord en beeld was er al van bij de geboorte. Vader, Firmin van der Poorten, had een passie voor de letteren. Hij was jarenlang redactiesecretaris van het tijdschrift Nieuwe Stemmen*. Moeder, Philomena De Decker, was modiste en ontwierp hoeden.
Zoals de maskers en prullaria in het winkeltje van Ensors moeder een inspiratiebron bleken voor meesterlijke canvassen, zo inspireerden de hoeden, ontwerpen van de moeder van Jean-Paul de kunstenaar tot gekke, vrolijke, melancholische vrouwelijke portretten op papier. Later verdween het figuratieve en haalde abstract de bovenhand. Deze speelse, originele, abstracte werken wil ik graag in deze beschouwing een forum geven.

Techniek en formaat

Door de jaren heen heeft de kunstenaar een vrije, persoonlijke techniek ontwikkeld. Jean-Paul van der Poorten hanteert gewoonlijk een klein formaat (doorgaans 15 x 21 cm) en toch bezit zijn kunst een zekere monumentaliteit. Een afbeelding laat niet vermoeden hoe klein sommige werken wel zijn. Jean-Paul werkt bij voorkeur met ecoline op sterk zuigende papiervellen. Dat levert tevens een achterkant op die je kan bekoren zoals de goede muziek met minder hit potentieel op de B-kant van een vinyl single. De verso verbergt ongewild een tweede werk dat doet denken aan de aquarellen en werkwijze van Emile Nolde. Nolde liet de waterverf doordruppelen aan de keerzijde van het papier en bracht opnieuw verf aan op de al natte achterkant: nat in nat.

De werken van Jean-Paul van der Poorten verbergen een niet te achterhalen scheppingsverhaal. Ze zijn een raadsel in kleur. Misschien tast ook de kunstenaar in het duister? Jean-Paul is inventief in zijn materiaalkeuze. Een pipet bijvoorbeeld zorgt voor zwierige, kleurrijke lijnen die gezwind hun weg zoeken, op een pad dat er niet is, naar de randen van het vel papier om dan tijdig af te remmen; de compositie houdt het rustig.

Kleuren, vormen en lijnen

Zijn werk lijkt beheerste spielerei van een volwassene. Op zijn papier is er orde in de chaos, onrust die gaat liggen. Ik kijk als betoverd naar een geometrisch lijnenspel op een achtergrond van naar elkaar zoekende kleuren eindigend in een zachte omarming. Organische vormen tuimelen, buitelen en maken gekke sprongen, vakkundig een botsing ontwijkend, in een zwembad van kleuren. Ze zijn vrolijke figuranten op een malle draaimolen. De kleine vellen papier zijn een wervelend feest voor het oog, een poëtische dans van kleur, vorm en lijn.

Inspiratiebronnen, invloeden

Het bekijken van dit fascinerende werk brengt me in een melancholische bui en herinnert aan een magische kindertijd. De cobrabeweging schuilt in dit werk. Ik herken de schriftuur, de absolute vrijheid, het naïeve en het intuïtieve van de cobra. Met een snuifje Keith Haring street art er bovenop voel je perfect de sfeer aan van de kunst van Jean-Paul van der Poorten.

Ongetwijfeld houdt de kunstenaar ook van traditionele Afrikaanse kunst. De gedachte aan universeel ‘Afrikaans’ textiel dringt zich naar voor. ‘Afrikaanse’ prints, batiks, patronen voor stoffen…, ik zie dit allemaal op deze levendige vellen papier. Lijnen zingen een ‘Afrikaans’ lied, wriemelen druk over op en in elkaar, op het roodbruine, oranje met aardkleuren bedekte oppervlak.

De ziel

Jean-Paul van der Poorten heeft een grote bewondering voor Toon Hermans. Dat mag geen verrassing zijn. Hij creëert kunst zoals Toon Hermans schildert en schrijft, ongecompliceerd, eenvoudig en met een tikkeltje humor. Ik zie een vrolijk, blij mens al is er ook tristesse. Het attractieve oeuvre van de kunstenaar is authentiek en weerspiegelt de blije ziel van de kunstenaar.

Mijn verbeelding slaat op hol, mijn handen jeuken. Ondeugend wil ik zwarte bolletjes schilderen op de kleurrijke vellen, een hoekje omvouwen, randen scheuren, gaatjes prikken…  Ik volg de vlucht van een zwarte vogel langs de wirwar van lijnen en zie hem neerstrijken in de kleurrijke holtes van het donkere oppervlak. Of ik verbeeld me een fladderende vlinder dronken van kleur, één en al vrolijkheid. Zijn werk zet de fantasie van de toeschouwer aan het werk, wekt het kind in ons. Wie kan daar iets op tegen hebben?

* Tweemaandelijks literair tijdschrift Nieuwe Stemmen (1944-1978)
Directeur-hoofdredacteur: A. van den Daele

tekst Kathleen Ramboer
fotografie copyright Jean-Paul van der Poorten

Kunstalbum Schrifturen & vormen.
Lettering titel: Goedele Soetewey.

INFO kunstuitgave

Schrifturen & vormen
een kunstuitgave van
Jean-Paul van der Poorten
met een woord vooraf van Kathleen Ramboer

VOORSTELLING boek

galerij pi kwadraat in Erpe ter gelegenheid van hun 25 jarig bestaan
zondag 2 juni 2024 om 15 uur

TENTOONSTELLING
schrifturen & vormen

tekens & symbolen

met werk van
André Berner, Jos Bolle, André Bruylandt, Annette Defoort, Magali De Vlaeminck, Hans Droesbeke, Ronald Ergo, Linde Fobe, Christel Foncke, Lydia Liekens, MAIMAI, Achiel Pauwels, Marieke Pauwels, Goedele Soetewey, Lies Van Acker, Guy Van Assche, Patrick Van Craenenbroeck, Jan Van der Burght, Jean-Paul van der Poorten, Cathy Vijverman, Els Vos, Carry Wouters, Paul Yperman en Stijn Yperman

Opening
zondag 2 juni 2024 om 15 uur
Openingsuren
van 2 tot en met 23 juni
vrijdag, zaterdag en zondag van 14 tot 18 uur en na afspraak.
vrije toegang

Manon: Levensscènes schilderen

Tekst en fotografie Eric Rottée

Dit is het eerste artikel over de kunstenaars / kunstenaressen die hun atelier hebben bij
Abeille Blanche in Brussel.
Er zijn 80 ateliers.

zie vorige reportage op kunstpoort
https://kunstpoort.com/2024/04/18/labeille-blanche-een-gebouw-vol-gevuld-met-kunstateliers/

Manon kampt op dit moment met een inspiratiepanne. Of te veel inspiratie. Ze heeft juist een “hexaptique”(serie van zes schilderijen) afgewerkt. Ze is foto’s aan het bekijken. Er staat een schilderij op haar schilderezel. Ze is er niet tevreden mee. Het schilderij vertelt een levensmoment. Manon was op vakantie in Mexico. Ze nam deel aan een bootexcursie en op de boot voor haar zat een dikke man met een te kleine t-shirt voor zijn lichaam. Ze vindt dat de zee te aanwezig is en het lichaam niet genoeg. Ze wil het opnieuw maken.

Manon heeft Object Design in Doornik gestudeerd. Ze studeerde juist af toen de Covid pandemie begon. Er was niets te doen, ze had geen toegang tot ateliers. Voor het design en zeker voor de bouw van objecten heb je speciale ateliers nodig en veel materiaal. Dus begon ze met schilderen en ze is niet meer gestopt. Naast haar werk als cultuurcoördinator bij het OCMW schildert ze uitsluitend.

Vraag aan een kunstenaar, in dit geval een kunstenares, naar haar kunstwerken en u zal begrijpen dat het niet zo evident is. Het is een soort “Déjeuner sur l’herbe” dat we bespreken. “Waarom heb jij voor dit licht gekozen?” “De inspiratiebron was donker of lichter, ja het was lichter. Ja het is moeilijk te verklaren waarom ik dit licht gekozen heb” “Waarom heb je deze persoon geschilderd, in de rechterhoek, die naar het toilet gaat?” “Dit soort van scène wordt altijd idealistisch geschilderd. Maar in de realiteit is één van de uitdagingen, naar het toilet gaan.” “En ik wilde een realiteit tonen waarmee iedereen geconfronteerd wordt”.

Manon heeft een “hexaptique” geschilderd. Elk schilderij toont een ruimte van de woning van haar grootouders aan de Franse kust. Een paar jaar geleden kwam ze met haar vriend in die woning. Het was een mooi moment, vol nostalgie. Het was een tijdje geleden dat ze was langsgegaan. Op dat moment kwamen veel herinneringen naar boven en heeft ze beslist dat dit moment gedocumenteerd moest worden: de keuken, de eetzaal, de badkamer. En ze zien er oud uit. Er wordt niet gerenoveerd. Het schilderij over de eetzaal heeft ze aan haar grootmoeder gegeven. Ze is er heel blij mee, ze is ook heel blij dat Manon schildert. Ze schildert zelf ook, maar als amateur dan. “Heb je het exact geschilderd zoals het is?” “Ja en nee. De lamp in de hoek staat er niet meer. Ik wilde die op het schilderij want er was een soort crimi verhaal getekend op de lampenkap. Het maakte me bang vroeger. Jezus boven op de deur heb ik weggelaten. “Ik wilde geen religieuze tekens.”

Een week na het interview staat het schilderij nog steeds op de schildersezel. Wijzigingen zijn zichtbaar.

Links:
https://www.instagram.com/_manondecuyper/

Tekst en foto’s Eric Rottée

Beyond Borders: Magic of Mixed Materials 

tekst en fotografie Bip Van de Velde

Clo Dierickx °Zottegem, 1951

Als talentvolle leerling 4de jaar Beeldhouwen aan de Hamse Academie kreeg Claudine Dierickx, alias Clo, de eer om haar werk tentoon te stellen in de exporuimte van het Academiegebouw waar ze les volgt.
Wat zij, onder de noemer ‘Beyond Borders’ exposeert zijn assemblages: eigen en gevonden voorwerpen, kunstig tot één geheel vervlochten. Fijne kunstwerken zijn het, zowel letterlijk als figuurlijk. Zelfs een meer volumineus werk oogt fijn.

In alle werkjes zitten symbolen verborgen, je kan ze als toeschouwer ontdekken of er gewoon een eigen invulling aan geven.

Herken je de symbolen in dit werk?

“Dat is wat zo heerlijk is aan kunst”, zegt Clo, “in alle vrijheid creëren, zonder regels, zonder een patroon te moeten volgen, vrij om gevoelens gestalte te geven. Vaak zijn dat innerlijke gevoelens die niet met woorden uit te drukken zijn. Ook de vrijheid die de toeschouwer heeft bij het interpreteren van een werk. Alles mag, niets moet.”
Clo geeft de toeschouwer een zet, een duwtje en de rest, de invulling, is aan hem/haar.  


Clo werkt intuïtief. Geen vooraf bedacht plan of voorontwerp. Soms werkt ze aan één stuk door, soms blijft het werk een hele tijd liggen, waarna ze het door een plotse ingeving, een andere look geeft en alsnog afwerkt.
Ze is heel bedreven in het werken met kleur. Clo ademt kleur, in haar werk en in haar voorkomen. In een vorig leven was ze mannequin, werkte ze in de modewereld, en ook als kleur- en stijlconsulente .
Clo heeft veel gereisd, veel van de wereld gezien, diverse culturen opgesnoven, er zelfs in geleefd. Maar 4 jaar geleden begon ze aan een heel speciale reis, met name een artistieke, aan de Academie van Hamme, in haar woonplaats.

Eerst volgde ze 2 jaar ‘initiatie’, waarin alles kan uitgeprobeerd worden wat er ook maar in beeldende kunsten gegeven wordt: schilderen, boetseren, tekenen, etsen, grafiek etc.
Daarna koos ze de richting beeldhouwen waar ze nu in het 4e jaar zit. Haar leraar is Wim Van Den Bossche, een ‘crème’ van een leraar, zegt ze. Hij helpt de student met raad en daad en stimuleert hem/haar om zijn/haar eigen stijl te ontwikkelen en geeft hem/haar bovendien het nodige zelfvertrouwen om out of the box te durven komen.

© Clo Dierickx

De academie is pas 2 jaar geleden gebouwd en is super gelegen. Ze heeft mooie grote ruimtes met de nodige accommodatie en veel licht. Clo is blij dat ze daar kan en mag werken. Clo troont me mee naar de grote atelierruimte waar haar beeldhouwwerken vorm krijgen.

Ze boetseert nu een hoofd waarvoor een vrouw met hoofddoek model heeft gestaan. Ook een archaisch uitziende kop en een buste wachten op de laatste toets. 

Clo is een bezige bij, met heel veel interesses. Zij blijft zich vervolmaken in allerlei disciplines. Naast beeldhouwen heeft ze nu ook een opleiding schilderen aangevat.

© Clo Dierickx

De tentoonstelling ‘Beyond Borders’ loopt nog tot 07/05/2024 gedurende de openingsuren van de Academie Hamme, academiezaal, Marktplein 20, 9220 Hamme.
https://www.academiehamme.be/expobeyondborders

Van 10 tot en met 12 mei zijn er 2 werken van Clo te zien op het Kunstenparcours ‘Kunst Onderweg 2024’, parcours dat loopt langs de gemeenten Elversele, Waasmunster en Hamme. Haar werken pronken in Natuuratelier en Orangerie Sombekedries 3, Waasmunster.
https://www.facebook.com/natuuratelier/?locale=nl_BE

clodierickx@gmail.com
https://www.facebook.com/clo.dierickx
https://www.instagram.com/dierickxclo/?hl=nl

Van deze kunstenares  hebben we zeker het laatste nog niet gezien. Er volgen ongetwijfeld nog exposities.

Tekst en fotografie: Bip Van de Velde

OUTSIDE IN festival

video Bert Vannoten


OUTSIDE IN festival

OUTSIDE IN, dat is genieten van try-outs en ‘work in progress’ van nieuwe makers die het experiment opzoeken in residentie bij RADAR. Zeven beeldende kunstenaars presenteren hun pril werk in De garage. Achter de schermen krijgen de makers artistieke coaching, technische ondersteuning en feedback van professionals. Als toeschouwer maak je deel uit van het maakproces en beleef je de creaties in hun puurste vorm.

Met werk van Jelle Annie Michiels, Peter Simon, Lieselotte Vloeberghs, Babette Cooijmans, Astrid Staes, Karen Hendrickx en Jef De Smet.

Jelle Annie Michiels
All these hands I have for you but will someone please hold mine.

In dit deelaspect van mijn onderzoek over het concept ´thuis´ bestudeer ik welke psychologische noden moeten vervuld worden zodat mensen zich thuis kunnen voelen. De behoefte aan sociale verbondenheid, liefde, acceptatie, de behoefte om gezien, gehoord en omarmd te worden als authentiek individu vormen het uitgangspunt voor deze tactiele sculpturen. Het werk gaat over de dwingende verwachtingen van de maatschappij alles van zichzelf te moeten geven zodat anderen zich op hun gemak kunnen voelen, geborgenheid ervaren. Terwijl men zelf tevergeefs blijft hopen, wachten  op handen die een veilige haven garanderen, die een helende hand toereiken. De werken trachten een nood te vervullen die mogelijk onbeantwoord is gebleven in de (eigen) zoektocht (van het publiek) naar deze plek. De werken mogen gemanipuleerd worden door de toeschouwer zodat ze zichzelf ook letterlijk kunnen omarmen, troosten, zodat ze kunnen thuiskomen.


Karen Hendrickx
Sketches of Emotion

Karen Hendrickx is een beeldend kunstenaar uit België. Sinds 2017 werkt ze aan een serie die schilderkunst, dans en beweging combineert, waarvoor ze samen met de Belgische choreografe Justine Copette de voorstelling Sketches of Emotion creëerde.Tijdens deze voorstelling gaan beide kunstenaars op een interdisciplinaire manier met elkaar in interactie, waarbij Karen werken maakt die in het moment ontstaan. Voor Karen is schilderen en tekenen meer dan het vastleggen van een beeld. Voor haar is het doek of het papier een blanco pagina van emoties, een ruimte waarin ze vrij kan verkennen en uiten. Elke lijn, elke verfstrook, is doordrenkt met de intense energie van het moment. Haar gestuele manier van schilderen wordt sterk beïnvloed door haar samenwerking met choreografe Justine Copette. Haar materiaalkeuze is divers, variërend van houtskool, krijt, Chinese inkt, bister, acryl tot olieverf, die ze op uiteenlopende ondergronden aanbrengt; papier, canvas, zelfs plexiglas. Toeval speelt een belangrijke rol in het werk van Karen, waarbij zij het doek of het papier eerder beschouwt als een arena waarbinnen de actie plaats vindt. Zo maakt zij tijdens het werken gebruik van haar hele lichaam, waarbij er een soort choreografie plaats vindt op het doek. Tijdens de performance maakt zij samen met Justine Copette een groot grondwerk, waarbij de danssporen deel gaan uitmaken van het kunstwerk. 

locatie

De garage
Onder den Toren bus 12A
Mechelen

https://www.karenhendrickx.be/
https://jc-choreography.weebly.com/
https://www.facebook.com/justine.copette/
https://www.facebook.com/RADAR.Mechelen/
https://www.mechelen.be/kunsthal


Videography: Bert VANNOTEN