Een wereld van beelden

De schilderijen van Thomas Roose ontdekte ik per toeval. In 2011 op een rustige zondag bezocht ik zijn eerste tentoonstellingin de kapel van Campo Santo te Sint-Amandsberg Gent. Onmiddellijk voelde ik affiniteit met deze schilderijen. Ik was benieuwd wat de kunstenaar me te vertellen had. Zijn schilderijen zijn niet alleen mooie plaatjes maar hebben ook een verhaal. Het interview met Thomas Roose, vier jaar later, leerde me zijn drijfveren en visie kennen. Interessant om die neer te pennen in een reportage voor KUNSTPOORT.

KR Een klassieke vraag: Hoe het allemaal begon?
TR Het begon met het tekenen van stripverhalen en dit vanaf mijn achttiende tien jaar lang. Het was verschrikkelijk arbeidsintensief. Hoewel ik er echt in geloofde vond ik geen uitgever om die te publiceren. Tegenwoordig zijn de Belgische uitgevers meer geïnteresseerd in buitenlandse striptekenaars. België heeft een te klein afzetgebied. Na de strips volgden er gezelschapsspelen LOST CONTINENT en SWAMP LORD. Die werden gespeeld in mijn vriendenkring. Onze wegen gingen uiteen, de gezelschapspelen werden aan de kant geschoven en… ik besloot te gaan schilderen. Dit besliste ik na een verblijf in Zuid-Frankrijk in een huis zwanger van schilderijen.
Mijn eerste schilderij dat ik verkocht bracht 250,- euro op, dit betekende de start van mijn schilderscarrière.

KR Tot op heden stelde je weinig tentoon in galerijen, je zocht zelf plaatsen om tentoon te stellen zoals de kapel Campo Santo, Coffee and Vinyl te Antwerpen… Laat je de galerijen bewust links liggen?
TR Inderdaad. Galerijen lijken me soms graftombes. Ik hou meer van een fijn ontmoetingsmoment. Meestal is er een afstand tussen galerijhouder en publiek enerzijds en kunstenaar en publiek anderzijds. Een galerijhouder heeft een soort machtspositie waar ik niet van hou en ik organiseer het liefst alles zelf.

KR Naast je leven als kunstenaar heb je ook nog een beroepsleven. Vormt dit geen hinderpaal?
TR Ik werk als coördinator  bij vzw UilenSpiegel, een vereniging voor mensen met psychische kwetsbaarheid. Het is wel te combineren omdat ik ‘slechts’ 19 uren werk.
Het liefst schilder ik ook ’s avonds en ’s nachts. Met wat muziek lukt me dat het best.

KR Heb je het daglicht niet nodig voor je werk en beïnvloedt muziek je werk?

TR Mijn atelier is uitgerust met TL buizen dat is geen probleem. Muziek beïnvloedt zeker mijn manier en snelheid van schilderen.

 

KR Ik merk dat er veel nuances grijs in je werk voorkomen zoals in ‘These days’ dat hier aan de muur hangt. Een gevolg van dit nachtelijk bezig zijn?
TR Misschien. Dit zomers tafereel wilde ik laten contrasteren met een Vlaamse grijze lucht vol tristesse. Zo ontstaat vervreemding.

KR Ook architectuur komt als thema aan bod in je schilderijen. De schilderijen ‘Breuerhaus’, gespot op je site www.thomasroose.be  intrigeren me. Kan je hier wat meer over vertellen?
TR Breuer was een meubelmaker en architect tijdens de Bauhaus periode en geestelijk verwant met de Nederlandse meubelmaker Gerrit Rietveld. Ik wilde een landschap schilderen met een huis erin. Het werd het Breuerhaus, in feite een tijdloos landschapshuis waar het licht mee kan spelen. Uitermate geschikt voor een schilderij aangezien ik van lichteffecten hou.

KR Je werkt blijkbaar altijd met foto’s. Wat is de reden?
TR Vooral het tijdsgebrek is de reden. Zo heb ik meer tijd om te experimenteren. Ik hou ook enorm van het zoeken naar de juiste foto. Op voorhand heb ik een klassiek iconisch beeld voor ogen zoals een man met de handen op de rug. Ik zoek beelden die in ieders geheugen zitten zoals HET ultieme iconisch beeld Christus. Meestal maak ik een collage van verschillende foto’s. Ik gebruik de foto’s maar kopieer ze niet. De foto’s ondergaan een transformatie. Een discussie zoals bij het schilderij van Luc Tuymans gevoerd is (een portret van  Jean-Marie Dedecker gebaseerd op een foto van fotografe Katrijn Van Giel) dringt zich bij mijn werken niet op. Ik zoek altijd naar vervreemding, emotie. Wanneer ik een vis schilder zwemt die niet in het water maar hij wordt tegen bijvoorbeeld een okergele achtergrond geschilderd alsof het schilderij niet af is en op voltooiing wacht. Zo kan de toeschouwer een eigen verhaal bedenken. Vroeger had een schilderij met een vis als titel ‘Vis’, later verzon ik bij een schilderij met een vis de titel ‘La Protesta’. Aan het publiek om de titel te interpreteren. Dat vind ik boeiend.

KR Ik merk op dat je recente werken vooral voorzien zijn van Spaanse titels, is er een reden?
TR Ik ben vooral een Anglofiel maar zowel de Engelse als de Nederlandse taal is weinig poëtisch en minder geschikt als welluidende titel. Spaans is een mooie vloeiende taal en geeft een andere dimensie aan mijn schilderijen. ‘El Hombre con gallo’ verwijst naar een boek van Miguel Angel Asturias.

KR Graag ga ik ook in op je techniek. Wat me opvalt is dat er geen borstelstreken te zien zijn nochtans werk je met acrylverf. Je werk is glad. Schilder je in verschillende lagen?
TR Ik ben een autodidact en zoek zelf naar oplossingen voor het effect dat ik voor ogen heb. De spons is voor mij het ultieme middel om kleuren scherp afgelijnd naast elkaar te zetten. Met acrylverf schilderen werkt de snelheid in de hand. Ik werk steeds met hetzelfde merk Amsterdam en zoals je opmerkte schilder ik in lagen.

KR Is schilderen eenzaam?
TR Ik hou van de eenzaamheid daarom hou ik ook van lezen en vissen. Ik geniet van het eenzaam schilderen in mijn atelier.

KR Naar welke kunstenaars kijk je bewonderend op?
TR Onder de oude meesters vind ik Velázquez schitterend. Verder hou ik ook van Borremans, Hockney, Edward Hopper. Ik heb wel mijn eigen stijl en wil niet schilderen op de wijze van…

KR Wil je dat het publiek een ‘Thomas Roose’ onmiddellijk herkent?
TR Dergelijke herkenning is voor mij het ultieme compliment.

Na deze laatste woorden is het tijd om 3 verdiepingen hoger een kijkje te nemen in het atelier waar de bevreemdende schilderijen op een eigenaardige manier vorm krijgen. Thomas Roose legt namelijk zijn doek op de grond om te schilderen. Een schildersezel komt er niet aan te pas. ‘Alice’, de hond op het recentste schilderij, één geworden met een grijzige picturale achtergrond, kijkt me melancholisch aan. Ik ben klaar om er een wonderlijk verhaal aan toe te voegen.

Voor meer info
www.thomasroose.be
en http://www.saatchiart.com/thomasroose

 

 

 

foto en tekst: Kathleen Ramboer