Click en luister
Dinah Washington & Max Richter-This bitter earth – On the nature of daylight.

 

KALLIGRAFIE

“Dat is moderne dans, dat is alles” zegt de grootmoeder tegen het meisje bij het verlaten van de Vooruit.

De Chinese schaduw is stil. Eva en Karlien bewegen soms snel, soms langzaam. Het gordijn geeft een troebel zicht zoals ogen met beginnende tranen. De muzieK is kwellend en wordt gevoeld door het hele lichaam.

Ze ondersteunen elkaar, voet op been, been op heup,  ze scheiden om hun dromen na te jagen. Soms slAgen ze erin, soms niet. De bewegingen zijn symmetrisch maar er wordt ook apart gewandeld. Onze geest doet dit ook.

Knielend op roLschaatsen terwijl hij een boek voortduwt, een man in zijn zoektocht naar de kennis en de waarheid. Hij draait rond een volk dat van vreugde over schrik tot verdriet wordt gebracht. Met zijn kopLamp kijkt hij naar de wereld die soms gek wordt zoals de dansers die van de ene kant van het podium naar de andere gaan. Of wanneer de heldin het boek verscheurt. Ogen en monden zijn breed opengesperd. De bewegingen zijn zacht.

Zacht en met vreugde dansen de tieners nog op hun blote voeten, soms op hun demi-pointes. De kinderen zijn op hun demi-poIntes en tutu. Sommigen tieners leiden de dans van de kinderen.  De mooie dans die de grootmoeder in gedachten had.

Misschien heeft de Grootmoeder van Andy W. dit ook gezegd wanneer ze voor de eerste keer de schilderijen van Fernand LegeR of Picasso ontdekte. Het meisje en Andy Warhol zullen zeker geantwoord hebben “maar grootmoeder, Ik wil zoals Leger of Picasso schilderen en zoals Karlien en Eva dansen”.

“Jullie moeten volhouden” zei NIcole Kohler aan de tienerdansers. Ze zitten op een kAntel moment, vanuit het klassieke ballet op weg naar de hedendaagse dans. Volhouden betekent waarschijnlijk dromen verwezenlijken maar ook hard werken en lijden.

Wij beleven de Generale van de KALLIGRAFIE voorstelling. Het is het schoolFeest van de dansschool “De Ingang”. Elke groep danst voor de choreograaf, Nicole Kohler die boven in de theaterzaal zit. Ze laat hen dansen en vraagt via de micro naar kleine aanpassingen.

Op het eInde van de generale gaat Nicole naar beneden en spreekt ze de dansers rechtstreeks aan. Tijdens de generale  zit de uitvoering van de choreografiE van de volwassenen  volledig in haar geheugen. Voor iedereen is er nog werk aan de winkel. En dan plotseling zegt Nicole: “hebben jullie vragen?”. Een choreograaf is geen dictator.

Volgende evenement. Dansen in ’t park: 19, 20 en 21/08 www.danseninhetpark.be

Tekst & Foto’s Eric Rottée