/installaties

Klaar om tentoon te stellen…

kramboer Geen categorie , , , ,

Studenten beeldhouwklas van Guy Timmerman: Anne Van Wayenberg, Marinette Vande Vyvere, Andy Vincke en Christine De Landsheer stellen tentoon.

Tekst Kathleen Ramboer

Aan de Academie voor beeldende kunst (DKO) Gent loopt een creatief schooljaar ten einde. Werken, stevig ingepakt, staan klaar om de school te verlaten richting exporuimte Campo Santo. Gebak, drankjes, pralines… verraden de laatste dagen van het 6de jaar beeldhouwen en ruimtelijke vormgeving. Gelukkig, enkele werken zijn nog te bekijken, zo kan ik me een oordeel vormen van de sfeer en het ateliergebeuren. De kunst van de studenten vraagt om een dialoog, laat mijn gedachten afdwalen of verdwalen in het labyrint van de hedendaagse kunst. Docent Guy Timmerman maakt tijd voor kunstpoort en licht toe hoe hij omgaat met de aspiraties van zijn studenten, hoe hij helpt hun doel te bereiken.

docent Guy Timmerman

Kunstpoort Wat is je inbreng, is die technisch en/of inhoudelijk? Vergt het inspanning je in te leven in hun specifieke beeldtaal, visie, hun werk, hun stijl?
Guy Timmerman Elke student heeft zijn eigen rugzakje mee. Belangrijk is dat de student daaraan geappelleerd wordt. Elke cursist kijkt en voelt op een andere manier, ik benader iedere persoonlijkheid op een individuele manier. Voor hen is dat een enorme cadeau, dat betekent dat op het eind van de rit ze een eigen verhaal vertellen.

Kunstpoort Eens ze de school verlaten hebben, blijf je de studenten verder volgen of verlies je ze uit het oog?
Guy TimmermanNa de opleiding ontstaat er vaak een gemis aan een kijkend oog. Dan is er de vraag ‘mogen we eens langs komen?’.

Kunstpoort Vind je bij de aanvang van een carrière, van deze studierichting, het academische, de klassieke kennis belangrijk?
Guy Timmerman Enkele cursisten voelen zich gedropt in de woestijn, onbewust van het te volgen pad. Dan stel ik voor een schaalvergroting te maken van een voor hen boeiend klein object met doel het verwerven van een stabiele, solide basis.
Cursist Anne pikt hier op in. Het feit dat je al of niet voorkennis hebt, speelt een rol. De technische ondersteuning zoals bij het lassen stel ik zeer op prijs.
Guy Timmerman Ik wil niet te veel sturen.
Anne Van Wayenberg De leraar staat aan de zijlijn, dringt zijn eigen visie niet op.
Guy Timmerman Je hebt iconische beeldhouwers zoals Zadkine. Iedereen wil een Zadkine maken. Die kan en hoef je niet na te apen.
Anne Van Wayenberg Oorspronkelijkheid, authenticiteit daar ga ik voor. De eerste twee jaren krijg je ondersteuning aangeboden, voldoende bagage voor de volgende jaren.

Kunstpoort Velen verlaten het figuratieve pad, vind je dat betreurenswaardig?
Guy Timmerman Ik moet dat tegenspreken. Mensen die voor het klassieke kiezen, kunnen de richting 3D model frequenteren. In deze richting zijn de diverse stappen afgebakend, je werkt aan een mal, een model in hout of de student probeert een portret- of modelstudie.

Kunstpoort Geef je opdrachten?
Guy Timmerman Alleen als ik merk dat het niet loopt, als de cursist moeite heeft met het opstarten van de creatieve motor. Opdrachten geven aan bepaalde cursisten zou een nefaste invloed hebben op hun artistiek werk. Ik hoop mezelf buiten spel te zetten zodat ik overbodig word. Het is ruiken, beseffen of een persoon nood heeft aan een klankbord. Ik wil zorgen voor een maximaal werkklimaat. In de auto op weg naar het atelier, zijn mijn gedachten bij de studenten. Met wat zijn ze bezig? Zitten ze blok of in de flow, trappelen ze ter plaatse of net niet? Het vak van een docent is geen job van nine to five.
Kunstpoort Je bent een bevlogen leraar.

Kunstpoort Ontstaat er een wisselwerking tussen docent en student?
Guy Timmerman Wisselwerking, ik ben er mij niet van bewust maar het feit dat er zoveel invullingen mogelijk zijn, maakt me nederig.

Anne Van Wayenberg

Anne Van Wayenberg in het atelier beeldhouwen Academie voor beeldende kunst (DKO) Gent

Het werk van Anne Van Wayenberg stemt tot nadenken. De kwetsbaarheid van mens en natuur staan bij haar centraal. In Campo Santo toont ze o.a. ‘keien’ die de vergankelijkheid, het eindige op een krachtige wijze verbeelden. Haar werk vraagt om wat uitleg hoewel zonder achterliggende ideeën ik ook geniet van de verwerkte strandvondsten. Haar keien zijn voor mij geen dode objecten maar organische voorwerpen die communiceren. De natuur van Pas-de-Calais, gevat in deze kunstkeien vertelt, via de beeldtaal van Anne, van dood en leven, van vreugde en verdriet, van kunde en onkunde, van eindigheid en eeuwig leven.
Op uitnodiging van Anne kon ik het beeldhouwersatelier bezoeken. Een interview? Dat vond ik vanzelfsprekend.

Kunstpoort Bij het overlopen van je kunstenaarscarrière lees ik een opeenvolging van opleidingen. Heb je nood aan kennis, techniek of vooral aan feedback? Wordt je kennis nog altijd bijgeschaafd?
Anne Van Wayenberg Ik heb vooral behoefte aan werken in groep, voor de communicatie en de inspiratie. Na mijn opleiding ergo – creatief en systeemtherapie ben ik onmiddellijk met kunstopleidingen gestart, de ene volgde op de andere; sculpturale keramiek o.a. bij Carmen Dyonise, Frank Steyaert en Geneviève Van Bastelaere, draaiwerk bij Fernand Everaert, beeldhouwen en ruimtelijke vormgeving…
Van in mijn kindertijd ben ik creatief. Dat heeft zo zijn oorzaak. Ik was een zorgenkind, wilde mezelf profileren door me beeldend te uiten; met verf, met klei… hoewel ik een broer had die heel goed kon tekenen vooral waarnemingstekenen, heb ik dat niet in de vingers. Mijn fantasie heb ik wellicht aan mijn vader te danken. Creativiteit zat bij hem in het bloed. Toen ik keramiek volgde, inspireerde dat mijn vader om als autodidact ook keramiek te vervaardigen. Hij bouwde een eigen bakoven, delfde de nodige klei, zuiverde die en maakte zijn eigen natriumglazuren. Dank zij mij vond hij een nieuwe passie.

Kunstpoort Schets je bij aanvang van je creaties?
Anne Van Wayenberg Een krabbel ja maar schetsen nooit. Fotograferen komt er wel bij kijken. Ik heb een idee, start en laat  het concept in alle vrijheid groeien naar een volwaardig kunstwerk. Mijn keien zijn gebaseerd op 40 jaar zwerven langs de Pas-de-Calais. Alledaagse strandvondsten ondergaan in de keien een poëtische transformatie naar tastbare vergankelijkheid. Als kind was ik reeds een ongelooflijke verzamelaar, nu nog kriebelt het om ‘objets trouvés’ mee te zeulen om mijn kunst te verrijken. Enkel als het materiaal tot me spreekt, ik het gevoel heb ‘ik kan er iets mee aanvangen’ verdwijnt het in mijn handen.

Kunstpoort Heb je thuis voldoende ruimte?
Anne Van Wayenberg Ik heb boven een ruimte waar ik bepaalde zaken afwerk, het uiteindelijke scheppingsproces  gebeurt op de academie. drie dagen per week. Volgend jaar hoop ik een cross-over keramiek/beeldhouwen te volgen. Voor mij is dit een uitdaging omdat cross-over om een compleet andere manier van werken vraagt. Deze richting eist studie op voorhand. Wellicht creëer ik dan meer thuis.

Kunstpoort Je bezoekt heel wat tentoonstellingen, helpt dit je kunst vooruit? Of ontstaat er dan twijfel over je persoonlijk werk?
Anne Van Wayenberg Bij het beschouwen van werk van collega/kunstenaars twijfel ik niet aan de kracht en identiteit van mijn persoonlijk werk. Ik sta voor alles open en pik soms wel iets mee. Expo’s zijn vaak interessant vanwege het materiaalgebruik. Zo ontdekte ik dat vliegengaas ook voor mijn projecten nuttig kan zijn. Namaken, dat doe ik niet want vindingrijkheid, oorspronkelijkheid draag ik hoog in het vaandel. Deze beide termen zijn mijn ankers als ik me beeldend uit. De psycholoog Abraham Maslow zag de creativiteit niet enkel als een kunstuiting, creativiteit is ook op vele andere gebieden van toepassing. Bij het begin van mijn werk in de psychiatrie had ik contact met outsider cliënten. Ik heb een beeldend creatief atelier opgestart. Deze cliënten creëren kunst buiten de conventionele structuren van de kunstopleiding, negeren de regels van de traditionele kunstwereld daarom hebben ze een eigen oorspronkelijke vormtaal en unieke stijl. Als mijn werk de kijker aanspreekt dan wil dat zeggen dat de beschouwer met mijn thema voeling heeft, erover nadenkt of er mee omgaat.

Kunstpoort Je werk vind ik zwaar op de hand, put je er energie uit of is het net andersom?
Anne Van Wayenberg Ik heb 40 jaar in de psychiatrie gewerkt als beeldend creatief therapeut/systeem therapeut, wat boeiende contacten met cliënten met zich meebracht. Via hen leerde ik mijn eigen pad te volgen. Door mijn scheppingsdrang pieker ik minder. Creëren geeft mij een goed gevoel, is levensnoodzakelijk. Voor de buitenwereld baadt mijn kunst in een sfeer van droefenis maar depressief ben ik niet. De keien maken leven en dood tastbaar; de schelpen die ik verwerk droegen leven in zich, leven dat langzaam uitdoofde. Stenen eroderen, verwerven een gladde huid of brokkelen af, ze ondergaan een metamorfose. De universele levensthema’s komen in mijn keien, vergeleken met ander werk, op een meer abstracte manier aan de oppervlakte.

Kunstpoort De keien zijn een symbiose van artificiële elementen en reële levendige objecten. Je eigen inbreng is moeilijk vast te stellen en dat vind ik uitermate positief.
Anne Van Wayenberg Misschien moet ik een volgende maal een meegebrachte Pas-de-Calais kei tussen mijn kunstkeien deponeren, dat lijkt me interessant. Guy Timmerman schreef een passende tekst die mijn intentie verklaart.
… Door aangespoelde stenen artificieel na te maken en deze ogenschijnlijk achteloos op de grond te leggen, misleidt ze het oog én confronteert ze de kijker met vragen over wat ‘natuur’ is en wat niet. Aangespoelde stenen zijn het resultaat van tijd, erosie, stroming, toeval – natuurlijke processen. Door deze te reconstrueren met de hand, introduceert Anne menselijke controle en intentie in wat normaal het domein is van de natuur Guy Timmerman. 
Anne Van Wayenberg Wellicht komt er een vervolg op het verhaal van de keien.

inzending voor nationale expo Ensorjaar
foto Anne Van Wayenberg

Kunstpoort Je inzending voor de nationale expo naar aanleiding van het Ensorjaar, stel je ook tentoon in Campo Santo. Je bezit een bizarre fascinatie voor doodskoppen en skeletten, dat deel je met James Ensor. Ensor ontdekte die bezetenheid in de winkel van zijn moeder, hoe begon bij jou die fascinatie?
Anne Van Wayenberg Op jonge leeftijd had ik een verzameldrang voor knoppen, voorwerpen uit de natuur… Ik herinner me mijn enthousiasme op vijfjarige leeftijd voor een dode vis die ik in mijn hand nam. Als volwassene ben ik een collectioneur van dierlijke overblijfselen zoals botten, vogels… Dode uitgedroogde vogels beschouw ik als boeiend materiaal voor een kunstwerk.

Kunstpoort Kan je wat duiding geven over het werk ‘Arc du Triomphe’?
Anne Van Wayenberg De roes om de overwinning triomfeert maar er zijn ook de vergeten slachtoffers.

‘I no longer exist’
foto Anne Van Wayenberg

Kunstpoort ‘I no longer exist’ verwijst dit werk ook naar de oorlog?
Anne Van Wayenberg Niet echt, het beeld van de borst, voor mij symbool van leven, confronteert de kijker met de eindigheid. Gevierde schrijvers, kunstenaars leven verder in hun werk, blijven hangen in het collectieve geheugen.

‘Arc du Triomphe’
foto Anne Van Wayenberg

Kunstpoort Is er een beeldhouwer die je immens bewondert?
Anne Van Wayenberg Niki de Saint Phalle met haar kleurrijke sculpturen, de avant-gardistische kunstenaar Archipenko, Zadkine, Picasso, Miro… deze eerder niet hedendaagse kunstenaars schieten me te binnen. Ik bewonder beeldhouwers (zoals onze docent Guy Timmerman) die in staat zijn metershoge kunstwerken te creëren. Hoe begin je in godsnaam aan creaties met van die onmenselijke afmetingen?

Kunstpoort Wat brengt de toekomst voor je? Plannen?
Anne Van Wayenberg Ik heb affiniteit met kleur en heb zin om te schilderen. Bepaalde werken kwamen al in aanraking met verf en borstel. Het kan boeiend zijn niet opgespannen canvas ruimtelijk te integreren in mijn objecten. Fijn dat DKO bestaat. Het kunstonderwijs is voor mij een kinder- en jeugddroom die nu door de realiteit wordt weggeveegd. Mijn studies en job als ergotherapeut losten mijn verlangen naar creativiteit in. De therapeutische zijde boeide me vanzelfsprekend ook. Ik ben ambitieus en wil verder beeldend aan het werk zijn, constant bijleren, experimenteren, nieuwe materialen en technieken ontdekken.

Marinette Vande Vyvere

werk van Marinette Vande Vyvere, foto Marinette Vande Vyvere

Anne en Marinette vertrekken van eenzelfde inspiratiebron de kust, Anne adoreert Pas-de-Calais, Marinette woont in Oostende. Toch ligt hun werk ver uit elkaar.
Dwingend, dynamisch en energiek veroveren de keien van Anne haar publiek. Het gebruikt materiaal draagt mee in de zeggingskracht en explosiviteit van haar kunst.
Het werk van Marinette is subtiel en teer. Haar materiaal: klei, porselein… zorgt voor een oneindige schoonheid en ingetogenheid. Haar objecten sluipen stilletjes je hart binnen.

Kunstpoort Wat stel je tentoon in de kapel van Campo Santo?
Marinette Vande Vyvere Ontelbare keren heb ik de kustlijn afgewandeld. Ik deed zelfs interventies op het strand. De expo werken zijn geïnspireerd op waarnemingen en onderzoek tijdens die queeste. Het tentoongesteld werk valt te verdelen in drie groepen.
– De oesterschelpen.
Wilde Japanse oesters zijn exoten die oprukken aan onze kust. Ze zijn grillig en hechten zich gemakkelijk vast aan substraten. Hun opbouw fascineert me omdat ze groeien in laagjes. Net die gelaagdheid is interessant om mee te experimenteren, vast te leggen in porselein. De organische vorm van de buitenkant staat in fel contrast met de zachte softe innerlijke kern en dat boeit me als beeldhouwster uitermate.
– Vloedgolven
De bekendste golf is de grote golf van Kanagawa uitgebeeld in een houtsnede van de Japanse kunstenaar Katsushika Hokusai daterende circa 1830-1831. Die houtsnedeprent blijft me fascineren.
Ik besloot vloedgolven te modelleren in klei. De sterkste laat ik bakken in de oven.
– De kustlijn
Onze kustlijn is rechtgetrokken en volgebouwd. De natuur is geweld aangedaan. Soms mooie architectuur verdringt de hoognodige duinen, belangrijk voor de open ruimte en biodiversiteit.
Voor de expo heb ik de kustlijn, zowel de architectuur als de natuur, verbeeld in gips.

In mijn werk probeer ik de zee vast te leggen niet alleen de onstuimige zee met zijn brute kracht maar ook de stille, zachte, mysterieuze zee die melancholisch stemt. Dat kan door gebruik te maken van diverse materialen aangepast aan het onderwerp en de sfeer van het kunstwerk.

Kunstpoort Waar deed je materiaalkennis op? Volgde je veel opleidingen?
Marinette Vande Vyvere Zoals mijn collega Anne volgde ik tal van opleidingen. Vanaf mijn 16 jaar volg ik kunstopleidingen. Patrick Verlaak was mijn leermeester in de schilderkunst.
Verder werkte ik bij diverse kunstinstituten zoals Kina: Huis, Gent en Design Museum Gent.

Kunstpoort Teken je ook, maak je schetsen of voorontwerpen? Groeit een werk of weet je op voorhand waar je heen wil?
Marinette Vande Vyvere Per project heb ik schriften vol met schetsen en foto’s. Ik improviseer weinig en leg verbanden tussen verschillende tekeningen. Ik werk intuïtief, zoekend, aftastend, vol verwondering om wat op mijn pad komt.

Kunstpoort Welke beeldhouwers kunnen je inspireren?
Marinette Vande Vyvere Dit is een moeilijke, want er zijn er heel veel. Niet alleen beeldhouwers zoals Arp inspireren me maar ook schilders en architecten zoals Junya Ishigami, Peter Zumthor, designers zoals Allan Wexler, te veel om op te noemen.

Kunstpoort Wat brengt de toekomst?
Marinette Vande Vyvere Misschien volg ik nog 1 jaar beeldhouwkunst waarin het menselijk lichaam centraal staat.

ANDY VINCKE

Andy Vincke is net zijn vliegende duikboot aan het inpakken. Ik heb een spontane intuïtieve reactie, die elke hedendaagse kunstliefhebber zou geven: ik denk aan Panamarenko. De kunst van Panamarenko is een combinatie van wetenschappelijke studies, techniek en poëzie met de focus op vliegen als symbool voor de vrijheid. Maar de kunst van Andy Vincke ligt meer in de sfeer van rebellie. Zijn kunst is niet enkel spielerei, een idee zit verstopt in de verpakking. Andy Vincke ageert tegen de overbodige consumptiemaatschappij. Aardbeien eten in de winter, asperges consumeren in de zomer… dat stelt hij in vraag.
Waarden van het geloof worden volgens de kunstenaar niet meer gerespecteerd. Hij benadert zwaar op de hand liggende onderwerpen met heel veel humor. Gerecycleerde, gevonden voorwerpen transformeert hij naar kritische, ludieke en originele kunst.

Andy Vincke

Christine De Landsheer

Tot slot citeer ik graag een tekst van de docent Guy Timmerman omtrent het werk van Christine De Landsheer. Ik was niet in de mogelijkheid haar te ontmoeten en haar werk te bekijken.
Christines werk raakt aan een oeroud archetype: de vruchtbare vrouw als bron van leven, kracht en mysterie. Door zich te focussen op het torso – de romp zonder hoofd, armen of benen – reduceert ze het beeld tot de essentie van het vrouwelijke lichaam als dragende vorm. Wat overblijft is geen individu, maar een universeel symbool: een oervorm waarin het moederschap, het scheppen en het dragen gecentreerd worden.  Guy Timmerman

Tekst Kathleen Ramboer
Foto Kathleen Ramboer, Anne Van Wayenberg, Marinette Vande Vyvere

INFO KUNSTENAARS

Guy Timmerman
https://guytimmerman.be/biografie/

Marinette Vande Vyvere
https://www.atelierinbeeld.be/nl/kunstenaar/marinette-vande-vyvere
https://vimeo.com/1066357644?&login=true#_=_

Anne Van Wayenberg
https://www.instagram.com/anne_waai/
https://beeld.be/nl/kunstenaars/anne-van-wayenberg
https://www.facebook.com/vanwayenberganne/

INFO TENTOONSTELLING

Afstudeerexpo afdeling Beeldhouwkunst
Academie voor beeldende kunst (DKO) Gent
Vande Vyvere Marinette 
Vincke Andy
De Landsheer Christine
Van Wayenberg Anne

 
Campo Santo
Visitatiestraat
9040 Gent – Sint Amandsberg

13-14-15 juni 2025
Vrijdag 19u-22u
Zaterdag 10u-17u
Zondag 10u-17u

Ooidonk Art Festival 2025

rikguns Geen categorie , , , , , ,

Tekst en foto Rik Guns

Als de zon de wolken trotseert, of beter, en heter nog, ze decimeert, is het tijd om op te staan en naar buiten te gaan. Als je niet weet waarheen, ga dan op uitstap naar Ooidonk Art Festival. Mocht er een Michelin-gids bestaan van tentoonstellingen, deze kreeg een ster, een bib gourmand en een “vaut le détour” voor de omgeving. Alles aan OAF is mooi. Het zijn verwende mensen die dit mogen meemaken. Twijfel niet en verwen jezelf.

Mijn echtgenote en ik namen de fiets vanuit Mariakerke bij Gent, 16 km met fietsknooppunt, nog zo een heerlijke uitvinding. De bestemming heet officieel “Goed te Réables”, maar dat klinkt blasé voor de prachtige oude, vervallen hoeve, die galerieën Francis Maere & Co op een unieke manier omtoverden tot museumruimte (met dank aan Johan Vansteenkiste). Ik ga de pret niet bederven door hier uit te pakken met de tentoongestelde werken, die moet je ter plaatse zelf ontdekken, maar – “spoiler alert!” –  als je weet dat Wim Delvoye, Jan Fabre, Berlinde De Bruyckere, Pol Bury, Jean-Michel Folon, Herman de Vries… je opwachten, dan speel je op veilig. Waar vind je nog een expo met al deze namen en nog 40 andere, op zo een prachtige locatie, midden in de natuur, op wandelafstand van een kasteel met dat uniek park? Als je niet goed weet wat hedonisme is, hier kan je het leren.

van links naar rechts: Jan Fabre I Stephan Balkenhol I Pol Bury

Van de hiervoor vermelde ‘grote’ namen was ik gecharmeerd door de “Kooi” van Berlinde de Bruyckere. Vraag me niet waarom, ik zou het niet weten, maar de vorm en de fantasie die het spontaan opriepen, lieten me niet los. Ik vind het overigens interessanter om eerst het werk te bekijken en dan pas de naam en de uitleg van de kunstenaar. Dat vind ik eerlijker voor mezelf. Bij sommigen is dat niet nodig natuurlijk, Folon en Fabre herken je van ver, de laatste brengt me altijd aan ’t lachen met zijn gouden “ik” in allerlei posities, onder een meetlat, op een schildpad en hier in Ooidonk dus in een badkuip – spoiler alert 2, sorry. Het heeft iets van Donald Trump, vind ik, heel hedendaags, over afzienbare tijd dus passé, but who cares?

Een kunstenaar die ik bijzonder waardeerde op de expo is Eugene Dodeigne, niet omdat hij van het jaar was van mijn vader (1923, die vandaag, 1 juni jarig zou zijn geweest), maar om de expressie van zijn werk. Zijn ‘Hommage à Michelangelo’ beroerde me mateloos. Niet hedendaags, wel tijdloos.

van links naar rechts: Isidoor Goddeeris I Johan De Wit I KUBACH-WILMSEN

‘Minus habens’ in de kunst die ik ben, laat ik me verleiden door mijn ogen, aan niemand verantwoording verschuldigd voor mijn gevoel en ongehinderd door afwezigheid van diepgaande kennis in de materie. Ik hoop dat ik dom mag blijven, genieten als een kind. Luc De Man vond ik niet mooi maar bizar, en boeiend; Isidoor Goddeeris: vindingrijk! Kubach-Wilmsen poëtisch; Joachim Louis magistraal , ontroerend ook; Randoald Sabbe inspireert als graficus; bij Koen Vanmechelen dacht ik – op zijn Frans – “tiens!”; en Johan De Wit maakt me blij.

Een uur of twee later was het tijd voor een hapje en een drankje op het terras. In de zon. Meer moet kunst niet zijn.

Tekst en foto Rik Guns

Reporter van kunstpoort Rik Guns schreef eerder voor kunstpoort een reportage over deelnemend kunstenaar Johan De Wit
zie link https://kunstpoort.com/2024/01/09/johan-de-wit/
Reporter van kunstpoort Bip Van de Velde schreef eerder voor kunstpoort een reportage over deelnemend kunstenaar Ruth Devriendt, zie link https://kunstpoort.com/2024/02/13/ruth-devriendt-een-rusteloze-ziel-een-energieke-spring-in-het-veld-met-een-onvermoeibare-drang-om-te-creeren/
Videoreporter van kunstpoort Bert Vannoten maakte een videoreportage over Tim Volckaert zie link https://kunstpoort.com/2020/07/09/het-cultuurcentrum-de-garage-heropent/

INFO

OAF 2025
17.05 – 31.08.2025
Dond. > Zond.
11:00 – 18:00

Joachim Louis

een organisatie van  Francis Maere Fine Arts
artistiek adviseur Johan Vansteenkiste
Partner galeries:
Barbé | Deweer | Settantotto | Rik Rosseels 
Kristof De Clercq | Keteleer | Transit | Hoet  
Zahorian & Van Espen |Dauwens & Beernaert 
Guy Pieters | Maruani Mercier 

– Goed Te Réables –

Ooidonkdreef 5
9800 Bachte-Maria-Leerne

– City Pavilion –

Kouter 172
9000 Gent
Francis Maere Fine Arts

https://www.ooidonkartfestival.be/nl

MENSENRUIMTE…

kramboer Geen categorie , , , , , , , ,

een tentoonstelling in deWeverij

Tekst en foto Kathleen Ramboer

Het lawaai van de machines is gaan liggen maar deWeverij leeft. Marc Mestdagh, bezieler van de ruimte, stelt er niet alleen eigen kunst tentoon maar vooral werk van andere niet altijd bekende kunstenaars, kunstenaars met eenzelfde interessesfeer, elk met een specifieke persoonlijke kijk op eenzelfde thema. Peter Denissen, Filip Dieusaert, Isabel François en Bert Verhoest exposeren in deWeverij onder eenzelfde noemer MENSENRUIMTE. Op de site https://deweverij.be/mensenruimte/ lees ik de woorden van Rainer Maria Rilke: ‘Er zijn veel mensen, maar veel meer gezichten, omdat iedereen er meerdere heeft.’ Ontelbare gezichten vullen de exporuimte, het is aan de kijker de confrontatie aan te gaan en voorbij het masker te kijken.


Isabel François

Inhoudelijk is haar werk intens maar door haar originele inventieve aanpak en de fijne verwerking van diverse materialen, maakt ze kwetsbaarheid, existentiële pijn, dementie, emoties, verdriet… tastbaar en toegankelijk.
Stilstaan bij zichzelf dat is wat kunst creëren met Isabel François doet. Een aandachtige toeschouwer kan in haar kunst niet alleen een stukje van de kunstenaar maar ook zichzelf ontdekken, (h)erkennen wat we niet altijd willen weten of zien. Haar sculpturen tonen verdriet en pijn, hand in hand met schoonheid en pracht. Ze weet de kijker te beroeren.
De kunstenaar staat aan het begin van een ‘late’ carrière. Ze hoopt nog zoveel te ontdekken. Haar werk loont de moeite, vertelt een menselijk verhaal, brengt gesprekken op gang en laat ons genieten van een zachte melancholische esthetiek.

Isabel François, De wolk 2.0

Bert Verhoest

Bert Verhoest is een buitenbeentje in het gezelschap. Hij stemt me vrolijk, tovert een glimlach op de lippen en dat vind ik heerlijk in deze rauwe tijden. Zijn kunst is ontstaan tijdens het coronatijdperk, uit de nood aan actie. Die periode was schrijnend voor muzikanten van elektronische muziek zoals Bert. Hij had weinig om handen, verzamelde op rommelmarkten nostalgische familiefoto’s en besloot de melancholische zwart/witte/sepia foto’s een tweede leven te geven, dit maal met kleur. Vroeger was een bezoekje aan de fotograaf één groot familiegebeuren. Dit staat in fel contrast met onze selfie-cultuur. Daarom vindt de kunstenaar het manuele belangrijk, wil hij alle techniciteit bannen bij het realiseren van zijn kunst. Met veel bravoure doorprikt hij foto’s, naait met verve kleurrijk garen tot streepjes tranen, vangt een gezicht in een kubus, verstopt een deftige heer achter een gordijn, laat een huismoeder met haar kroost de hemel opklimmen en doet gezichten verdwijnen in de anonimiteit. Zijn eigen familiefoto’s zijn voor hem heilig, die gebruikt hij niet met respect voor de privacy van wie trots voor de camera poseerde. De personages van zijn kunst komen uit alle windstreken van Vlaanderen. De foto’s dateren uit de jaren 1920 tot de opkomst van de kleurenfotografie. Nu leven ze postuum verder. Hoe zalig is dat, klassieke oerdegelijke familieportretten uit de jaren 20  slagen erin een kunstliefhebber van de 21ste eeuw spontaan te doen glimlachen.

Bert Verhoest, curtain

Peter Denissen

In een vorig leven was de kunstenaar architect wat zijn virtuoos tekenen verklaart. Met een fijne nauwkeurige potloodlijn tekent hij trefzeker op voorhand op papier een ontwerp van een schilderij. Dan pas begint het schilderen, overwegend zwartwit, daar is ‘daltonismus’, zijn kleurenblindheid niet vreemd aan. Toch probeert hij in zijn werk kleur te integreren. Hij bestempelt het schilderen met één toegevoegd kleur, oker, aardkleur, één enkele keer blauw, als inkleuren. Spontaan denk ik aan een kleurboek. En dat is zeker niet pejoratief bedoeld. Waar de kunstenaar veel belang aan hecht is compositie, orde brengen in de chaos, één kleur, lijnen, voorwerpen en silhouetten lenen zich daartoe.
Enkele schilderijen tonen grootheden van de schilderkunst: Schiele, Picasso, Dali… ze zijn geïnspireerd op hun leven. In het ‘Dali’ schilderij troont een kreeft op een zuil want Dali was verzot op zeevruchten, het silhouet van Gala versterkt de compositie. Zijn schilderijen zijn narratief. Aan de kijker om het verhaal op het canvas te ontdekken.

Peter Denissen

Filip Dieusaert

In deze expo toont Filip Dieusaert een selectie portretten in drie totaal verschillende technieken.
De eerste die ik opmerk, tegen de muur aanleunend klaar om op te hangen, zijn de olieverf schilderijen in warme kleuren en met nauwkeurig gekozen lichtinvallen. Deze portretten, expressief, levendig, verbeelden mensen zoals ze werkelijk zijn, met een glimlach, met een diepe plooi, denkend, mijmerend. Kortom hun gezicht ademt leven. De kunstenaar borstelt enkel mensen die hij kent en dat voel je. Ze zijn niet alleen persoonlijk maar ook universeel.
Een tweede techniek is verwant aan het tatoeëren. Filip Dieusaert tovert met een in inkt gedipte naald puntje voor puntje gezichten tevoorschijn, de ene keer flou de andere keer super scherp. Het doek heeft hier plaats gemaakt voor siliconen. Mij lijkt het een hedendaagse techniek met een ‘modern’ klassiek ogend resultaat.
Zijn derde techniek is schatplichtig aan AI. De kunstenaar genereert via AI tal van beelden en kiest tenslotte een beeld als basis voor een portret. Het resultaat van deze zoektocht zijn sculpturale portretten, waar een vroegere carrière als beeldhouwer in sluimert. De adequate keuze voor grof linnen als canvas versterkt de kracht van het beeld en de monumentaliteit.

Filip Dieusaert, Hans

Marc Mestdagh, TOXIC

Marc Mestdagh

In een tweede ruimte stelt Marc Mestdagh een nieuwe reeks van 8 assemblages tentoon: TOXIC.
Zijn werken zijn architecturaal en laten zich eerder raden dan duiden. Elk element heeft zijn betekenis, hoe bizar het ook is. De kunstenaar verbeeldt een prangend probleem dat de mens moet zorgen baren. Ik citeer graag de bijhorende tekst.
Als we zo achteloos blijven omspringen met onze planeet waardoor onomkeerbare negatieve effecten ontstaan, die bovendien onze gezondheid aantasten, is er dan nog ruimte voor de mens?

MENSENRUIMTE is een verstilde expo met diepgang. De werken nodigen uit tot reflectie, tot de kunst van het ontdekken. Elke kunstenaar weet met een persoonlijke noot een verhaal te vertellen over ons vaak moeilijk te vatten leven, over emoties, vreugde en verdriet. DeWeverij toont kunst die de beschouwer raakt.

Tekst en foto Kathleen Ramboer

INFO

MENSENRUIMTE
zondag 27 april en zondag 4 mei 2025
telkens van 10u tot 18u
gratis toegang – de kunstenaars zijn beide dagen aanwezig

deWeverij
Dellaertsdreef 9 – 9940 Evergem (Sleidinge)
expo@deweverij.be
https://deweverij.be/mensenruimte/

Wat betekent ‘Nature Morte’ in de hedendaagse kunst?

kramboer Geen categorie , , , , ,

‘Nature Morte’: een expo in deWeverij

DeWeverij is een industriële ruimte omgetoverd tot mensenruimte. Marc Mestdagh brengt er mensen samen, hij steunt en helpt kunstenaars contacten te leggen. Kunstenaars die werken rond een bepaald thema geeft hij een forum. Dit maal staat de natuur centraal, specifiek ‘Nature Morte’.

mensenruimte deWeverij tijdens de opbouw expo N A T U R E M O R T E

 ‘Stilleven’ is een genre dat door de eeuwen heen haar plaats veroverde in de kunstgeschiedenis. In de Romaanse talen spreekt men van ‘Nature Morte’ of dode natuur. Oorspronkelijk was het stilleven bedoeld als een virtuoze studie van roerloze voorwerpen en als ode aan de wonderen van de natuur.
Vandaag visualiseert een hedendaags kunstenaar een ‘Nature Morte’ veeleer om de relatie en band van mens en natuur in vraag te stellen. In de 21ste eeuw dragen ondoordachte, egoïstische acties van de mens bij tot vergankelijkheid, zelfs vernietiging van de natuur. Nature Morte… het begrip krijgt stilaan een duistere donkere betekenis.
Voor de vier deelnemende kunstenaars is de ‘Nature Morte’ helemaal geen donkere dode materie maar natuur in beweging, natuur die leeft. Elke kunstenaar benadert deze op een eigen persoonlijke plastische wijze, in een breed visueel veld.
De 4 kunstenaars in deWeverij nemen je mee op een tocht doorheen de wonderen van de natuur, ze roepen emoties op en stellen vragen en vooral… ze overvallen de toeschouwer met de krachtige schoonheid die een inspirerende natuur ons te bieden heeft.

Mieke Van Den Ouweland heeft vooral oog voor de kleur van vogels. Geen enkel kleur in de natuur is overbodig of in disharmonie. Elke vogel heeft een scala aan kleuren die hij nodig heeft om te overleven, een mannetje vaak om te behagen. Zo zorgen donkere kleuren voor meer efficiëntie tijdens het vliegen of ze bieden bescherming tegen uv-stralen… er zijn tal van voorbeelden.
Mieke aan het woord: ‘In mijn kunstwerken laat ik meer en meer de vorm verdwijnen zodat enkel kleur overblijft. Dit is mijn zoektocht om kleur te eren en om te zetten naar emotie.’
Subtiele mixed media werken met ronkende vogelnamen als ‘Ciconia nigra’ ‘Picus viridis’ ‘Fringilla coelebs’… zijn hier een voorbeeld van. Zonder een vogel te visualiseren geeft ze de essentie van het dier weer. Bij het bekijken van haar kunst, neem ik beweging waar, droom ik me een poëtische vlucht in gezelschap van een kleurrijke vrije vogel.
Haar interesse voor de natuur is breed. Die bezorgdheid voor de achteruitgang van de egel in Vlaanderen vertaalt zich in enkele werken. Het steeds veranderende lichtinval op de stekels zijn voor haar een dankbare inspiratiebron.

Bij Werner Van Lierde zit kunst in alledaagse dingen. De kunstenaar zoekt geen onderwerpen, hij vindt ze, in de tuin, de keuken, op straat…. in zijn eigen leefmilieu. Een stukje bloemkool, een groente, een takje… isoleert Werner Van Lierde en presenteert hij op een neutrale achtergrond, vaak een wit vlak nu en dan een zwart. De kunstenaar speelt met het alledaagse en verheft een banaal voorwerp tot kunst door het met een gericht fotografisch oog uit zijn context te halen. Photoshop trucjes komen er niet aan te pas, minieme ingrepen zoals verhogen van contrasten verlenen het onderwerp meer zeggingskracht. De verbeelding van de toeschouwer doet de rest, die kan en mag er een eigen interpretatie aan geven.

Katleen Van der Gucht trekt aan de alarmbel door in haar werk het crashen van de biodiversiteit centraal te stellen. Onze natuur doet het slecht, dit betekent een immens probleem voor de mensheid, voor voedsel- en water voorziening, kortom voor het overleven.
Katleen Van der Gucht wil specifiek planten een podium geven. Een persoonlijk herbarium is voor haar niet alleen een studieobject maar ook een middel om te communiceren omtrent de extreme bedreigingen van het milieu. Het is een hulde aan de biodiversiteit. Dit eerbetoon bestaat uit een reeks kleine olieverfschilderijen (12,5 x 12,5 cm) met gedroogd plantenmateriaal in verwerkt. Elk schilderij vertegenwoordigt een soort. De installatie vertoont enkele hiaten, witte vlakken. Deze vertegenwoordigen de snelheid van uitsterven van soorten. Sinds 1900 zijn er gemiddeld elke drie jaar meer dan acht plantensoorten verdwenen.
Een andere reeks ‘Fading landscapes’ illustreert niet alleen haar verdriet om de, door de klimaatcrisis, verschraling van het landschap maar toont de kijker eveneens de schoonheid en fragiliteit van moeder aarde.
Haar reeksen stemmen me melancholisch. Heel eventjes verlies ik me in een wereld van dagdromen over vroegere tijden en denk ik na over een onzekere toekomst.

Kathleen Ramboer eert in haar foto’s hoofdzakelijk het Vlaamse landschap meestal bevolkt met bomen. Haar fotografisch oog is picturaal. De benaming van haar reeks verklaart veel: ‘Wanneer fotografie de schilderkunst ontmoet’ 
Voor haar is natuurfotografie meer dan het schieten van mooie plaatjes, meer dan een optelsom van pixels. Ze vraagt anders waar te nemen, te observeren wat zachtjes fluistert: het kleine, het onbekende, de vergeten kunst in de natuur.
‘Nature Morte’ vindt ze dé gelegenheid bij uitstek om een kleine installatie, een verzameling van vruchten, tentoon te stellen. Hiermee sluit ze aan bij haar collega Katleen Van der Gucht. Vruchten betekenen een schatkist aan zaden die zich verspreiden en helpen de biodiversiteit in stand te houden. Haar weckpotten met vruchten staan symbool voor het bewaren van die soorten rijkdom. Kunst als wake up call voor de mensheid.

De expo ‘Nature Morte’ laat je niet alleen heerlijk genieten van natuurschoon maar ook bang nadenken over ons zorgeloos omspringen en lichtzinnig omgaan met al die schoonheid.

Reeks RIZOOM

Naast ‘Nature Morte’ kan je ook nieuw werk van Marc Mestdagh bekijken.
Het nieuw werk bestaat uit een 20-tal werken uit de reeks Rizoom die als baseline meekreeg: ‘Niet verlangen naar een hard nieuw begin, maar vertrouwen op de kracht van diversiteit en verbinding die breed verspreid en onderhuids tot nieuwe kiemen leidt.’
https://marcmestdagh.be/

INFO

NATURE MORTE
zondag 2 februari en zondag 2 maart
telkens van 10u tot 18u
gratis toegang – de kunstenaars zijn beide dagen aanwezig

mensenruimte
deWeverij
Dellaertsdreef 9 – 9940 Evergem (Sleidinge)
https://deweverij.be/naturemorte/

Tekst: Kathleen Ramboer
Foto’s gefotografeerd tijdens de opbouw: Kathleen Ramboer

EXPO COMPOSIET

kramboer Geen categorie , , ,

tekst en fotografie Kathleen Ramboer

Celine Geeraert, de stuwende kracht achter RAAM103vzw, nodigde me uit voor een preview van de expo COMPOSIET. Ik ga er graag op in. Bij het betreden van de door de jaren heen uitgesleten trappen naar de kapel, weet ik niet wat me te wachten staat.  Zachtjes open ik de deur die uitnodigend op een kier staat, de verrassing is compleet bij het aanschouwen van allerhande vreemde voorwerpen. Ze palmen voorzichtig de Sint-Amanduskapel in, gaan in dialoog met elkaar, met de omgeving, met de religieuze relicten. De objecten staan er nu nog wat verweesd bij, in volle voorbereiding om toekomstige bezoekers te veroveren.

De Sint-Amanduskapel lijkt me vandaag één grote ‘speeltuin’ waar 10 kunstenaars zich mogen uitleven, hun verbeelding de vrije loop laten, samen het feest van de kunst vieren. Campo Santo is religieus erfgoed waar nu 10 kunstenaars hun werk tentoonstellen. Ze beschouwen hun objecten zeker niet als zaligmakend, als de enige echte kunst die ze op een pied de stalle plaatsen. De eigenzinnige werken stellen kunst ter discussie, hier kan en mag over gesproken worden door de beschouwer, kunstenaars en recensenten. Deze kunst zet aan tot communicatie, tot verbinding. Dit is wat Raam 103vzw wil bewerkstelligen.

De kunstenaars gingen aan de slag met de meest uiteenlopende materialen.
Subtiele verwijzingen naar elkaar, naar de ruimte en overduidelijke verwantschappen tillen de werken en de kunstenaars naar een hoger niveau. Raam103vzw streeft ernaar een expo te presenteren die eveneens meer is dan een geheel van de delen… ‘samen sterk’. (folder expo) RAAM103vzw is met COMPOSIET hier zeker ingeslaagd.

Bij het binnentreden van de kapel laat het werk ‘Compositie’ van Thanh Long Lam me niet onberoerd. Is dit een tekening, een schilderij, een installatie, een sculptuur? Kunst heeft vele namen. Zijn werk, bestaande uit ontelbare stukken, is een puzzel van imaginaire landschappen ontstaan uit de beeldcultuur van zijn jeugd. Het kunstwerk, met ontelbare mogelijkheden en variaties, wekt de homo ludens in mij. De zin bekruipt me, door spelenderwijs stukken te verleggen, een nieuwe persoonlijke werkelijkheid te creëren en op zoek te gaan naar verloren landschappen van weleer.
https://www.instagram.com/thanhlonglam/    http://www.thanhlonglam.be/

links ‘compositie’ van Thanh Long Lam, rechts Nomadisch Kwintet van Roeland Nieuwborg

Het speelse (door mij ietwat oneerbiedig een bouwpakketkunstwerk genoemd) ‘Nomadisch Kwintet’ van Roeland Nieuwborg leunt aan bij ‘Compositie’ van collega Thanh Long Lam of is het omgekeerd? De bouwstenen van zijn ‘Nomadisch Kwintet’ recupereert de kunstenaar uit een vorig werk ‘Wishing Well’ en het transportmateriaal. Roeland Nieuwborg geeft zichzelf carte blanche, laat de verbeelding spreken, spieramen, verpakkingsmateriaal, architectuur worden poëzie, de beeldend kunstenaar is spelenderwijs poëet geworden. Met wat verbeelding dicht ik het ‘Nomadisch Kwintet’ spirituele allures toe. De barok aandoende kapel is hier niet vreemd aan.
https://www.instagram.com/roeland_nieuwborg/              http://roelandnieuwborg.com/             

Het robuuste van ‘Nomadisch Kwintet’ staat in schril contrast met de fragiele takjes van Kim Vandaele. Deze kunstenares heeft de natuur lief, tekent die veelvuldig maar ditmaal gaat ze sculpturaal te werk. Ze vlecht en weeft de takjes tot kwetsbare kunstwerkjes. Daarbij gaat ze intuïtief en gevoelsmatig te werk, probeert tot het uiterste te gaan. De titel “We bent untill we break’ geeft duiding bij het werk, ombuigen tot ze net niet breken. Bij het tekenen overschouwt Kim Vandaele vaak het geheel, hier observeert ze met heel veel gevoel en vooral verwondering het detail.
‘Het gaat over aandacht geven, traag en beheerst, stil en ingetogen, over slagen en falen,
breken en gebroken worden, geluk en teleurstelling leven en dood.’ Kim Vandaele
https://www.instagram.com/vandaele_kim/    https://kimvandaele.be/

We bent untill we break – Kim Vandaele

De kunstenaars Marie Rasper en Sophia Aristidou prefereren zoals Kim Vandaele het kleine, onopvallende. Fragiele bijna onzichtbare objecten waar anderen aan voorbij gaan,  verzamelen ze tot die schitteren in een kunstwerk/installatie. In deze Sint-Amanduskapel tekenen ze poëtische lijnen met touw, bakenen ze zones af door subtiele interventies met touw en minieme objecten, onder andere steentjes. Vergelijk het met een schrijver die punten, komma’s, uitroeptekens, vraagtekens… neerpent.
https://www.instagram.com/soph_souris/
https://www.instagram.com/rabea_rabiat/

interventie en verzamelobjecten van Marie Rasper en Sophia Aristidou

Naast de kleine sculpturen van Kim Vandaele schittert de robuuste nagel van Thijs Van der Linden. In deze kapel toont hij een stevige nagel vervaardigt uit, onder andere, bladen van een boom. Het is een icoon voor zijn gedachtegoed; in het oeuvre van deze kunstenaar staat de boom centraal. Door deze aan religie gelieerde ruimte verwerft de nagel een bijkomend mystiek aura van verlossing, verzoening en herstel, voor mij zweeft er rond dit object een geest van ontmoeting en verbinding, het motto van deze tentoonstelling.
https://www.instagram.com/thijs_van_der_linden/              https://www.thijsvanderlinden.be/

Thijs Van der Linden

Vele kunstenaars die aan COMPOSIET deelnemen hebben een voorliefde voor afgedankt materiaal.
Kristof Lemmens is een adept van Arte povera, hij houdt van zaken met een na verloop van tijd verschijnende patine. In zijn assemblage ontdekt de beschouwer, die er voeling mee heeft, een verdiepende laag. De wielen staan symbool voor het vooruit willen terwijl de klemmen het vaak ter plaatse trappelen symboliseren, het klem zitten in en door bepaalde situaties en leefgewoonten. https://www.instagram.com/kristoflemmens/

links werk van Kristof Lemmens – rechts van Johan Gelper

Ook Johan Gelper maakt installaties met gevonden, recup materiaal. Het kijken naar het object van Johan Gelper is een feest, een feest van kleur en speelse vormen die in en over elkaar kruipen, die de ruimte van de Sint-Amanduskapel veroveren zoals een huis dat stilaan geboren wordt. De alledaagse objecten dwingen een andere functie af, ze entertainen het oog van de kijker.
https://www.johangelper.com/                           https://www.instagram.com/johan.gelper/

Het imposante werk van Nicolas Van Parys aanschouwt de kapel, kijkt neer op de ruimte en werpt een ‘bovenaardse’ blik op de expo. Het is volmaakt geïntegreerd in het altaar, zo perfect dat ik het eerst niet opmerk. Nicolas Van Parys vertrekt vanuit collages, diverse beelden haalt hij uit hun context en versmelt hij tot een verhalend geheel, een verhaal die de kijker zelf bij elkaar mag dromen. De verbeelding van de kijker stelt hij op proef. Wie zijn werk binnenstapt, geniet van kleur, bizarre creaties en betoverende objecten, verbeeldt zich een sprookje dat de kunstenaar in leven roept, tegelijk mooi en afstotend.
https://www.instagram.com/nicolasvanparys/              http://www.nicolasvanparys.com/

links werk van Nicolas Van Parys foto copyright Nicolas Van Parys- rechts werk van Céline Geeraert

Het werk dat Céline Geeraert exposeert draagt ongetwijfeld haar signatuur wat kleur, vorm en inhoud betreft. Haar werk vloeit voort uit wat ze leest, denkt en voelt. Een ervaring zet ze om naar een persoonlijke vormentaal. Negatieve gevoelens zet ze om naar iets positief. De telkens opnieuw weerkerende ingetogen rode kleur symboliseert het positieve. Een organische vorm, het ovaal is haar canvas waar ze de wortels van het leven op tekent. Speelse genaaide steken aan de rand tonen de zorg voor het mooie en oog voor het detail. Haar ‘sculptuur’ speciaal vervaardigd voor deze kapel, ervaar ik als fragiel en toch krachtig. Het vertoont een volhardende kunstenares die gelooft in de kunst en de dialoog die kunst teweeg brengt.
https://www.instagram.com/celine.geeraert/

Bij het verlaten van de Sint-Amanduskapel, ondertussen is de duisternis neergedaald, heb ik een goed gevoel. De 10 kunstenaars vormen een sterke eenheid en zijn toch opmerkelijke individuen. Hun werk vertoont vele parallellen maar bezitten toch een specifieke eigenheid.
COMPOSIET, een betere naam voor de expo kan de bezoeker zeker niet bedenken. Diverse componenten zijn samengesmolten tot een schitterend geheel.

OPEN
Open 15/16/17 november
22/23/24 november
van 11u tot 18u

LOCATIE
Sint-Amanduskapel
Campo Santo
Joannes Rogierspad
9040 Sint-Amandsberg – Gent

PROGRAMMATIE LIMERICK
SamenLezen
za 23 november 11u
Limerick-lyriek
zondag 24 november 11u

tekst en fotografie Kathleen Ramboer

De fantasie aan de macht

kramboer Geen categorie , ,

Tentoonstelling DEUS EX MACHINA met kunstenaars Frank Gryffroy en Stefaan Vanhoutte

tekst en fotografie Kathleen Ramboer

Marc Mestdagh trakteerde me op een preview van de wondere tentoonstelling DEUS EX MACHINA in deWeverij – Evergem. Of ik iets wou schrijven voor Kunstpoort? Natuurlijk deze expo hoort thuis op onze kunstpoortblog die graag minder gekroonde originele en persoonlijke kunstenaars in  de spotlichten plaatst.

Stormcatcher – Frank Gryffroy

Bij het binnenkomen zet ogenblikkelijk een eyecatcher, hier de stormcatcher van Frank Gryffroy, de toon. Mijn hoofd slaat op hol, ik maak de klik en treed binnen in het universum van twee fantasierijke kunstenaars: Frank Gryffroy en Stefaan Vanhoutte. Ze slagen erin de industriële ruimte te transformeren naar een werelds heiligdom, een schrijn met zorgvuldig gekozen relikwieën.
In deWeverij is de fantasie aan de macht. Ik ben voor eenmaal opnieuw een klein meisje op ontdekkingsreis, vallend van de ene verrassing in de andere.
Heel eventjes verbeeld ik me een Panamarenko met binnenpretjes, die grinnikt en geamuseerd toekijkt hoe zijn geest verder leeft in deze 2 kunstenaars.

Frank Gryffroy
De werken van Frank Gryffroy, tekeningen en assemblages lijken ‘Panamarenkiaans’ maar zijn het niet. Ook kunstenaar/wetenschapper Leonardo da Vinci speelt door mijn hoofd. Creëert de kunstenaar gevleugelde tuigen, ruimteschepen, duikboten… om lucht en zeeën te verkennen? Is er over nagedacht? Stelt de kunstenaar vragen? Niet echt, zijn ‘studies’ assemblages leiden tot niets, hebben geen functie maar bezitten wel de kracht van de poëzie en de mogelijkheid om de toeschouwer te verleiden tot ongekende denkbeeldige avonturen.
In het gewone leven werkt Frank Gryffroy in Het huis van Kina als coördinator/ontwerper van educatieve tentoonstellingen. Als vrij kunstenaar gooit hij de computer overboord en tekent hij vol passie speels tekening na tekening met stift op papier of op met witte verf behandeld canvas. Zijn tekeningen, bedrieglijk technisch, tekent hij vlotjes uit de hand zonder passer, lat of andere tekeninstrumenten. Hij is een tekenaar pur sang en doet het ambt van het tekenen alle eer aan. Zijn fantasie neemt een vlucht om te landen in futuristische voertuigen.
Het driedimensionale werk ademt dezelfde vrije geest als zijn tekeningen en hoort in eenzelfde heerlijk imaginair universum thuis. Zowel zijn assemblages als zijn tekeningen laten je dagdromen van oceanen en schipbreukelingen, van zeemonsters, duikboten en expedities, van zeppelins gevuld met gas… Frank Gryffroy verhaalt gevisualiseerde dromen voor volwassenen en kinderen van 1 tot 99 jaar.
noot: Frank Gryffroy tekent live op de tentoonstelling.

werk van Frank Gryffroy

Stefaan Vanhoutte
Zie ik parallellen tussen de kunst van Stefaan Vanhoutte en die van Frank Gryffroy? Ja, ongetwijfeld, hun werken zijn gecreëerd vanuit eenzelfde speelse invalshoek, vanuit de liefde voor de patine van een objet trouvé. Er is één verschil. Stefaan Vanhoutte stelt onze maatschappij in vraag en vestigt de aandacht op de opwarming van de aarde. De assemblage – zwart koraal, gebrande eik – is daar een voorbeeld van. Zijn aanklacht is niet rebels of agressief, de kunstenaar legt zachtjes de vinger op de wonde. Esthetiek primeert.

zwart koraal, gebrande eik – Stefaan Vanhoutte


Stefaan Vanhoutte ziet schoonheid in nutteloze en/of afgedankte objecten. Dit levert vaak humoristische werken op. Kunst hoeft niet altijd bloedserieus te zijn. Zo recupereerde Stefaan Vanhoutte oude glasnegatieven (1913) met beeltenissen van een soldaat op een paard. De oorlog was nog niet begonnen, een grapje kan nog. De kunstenaar transformeert paarden in nooit gezien sfinxen, mythische wezens: half olifant/half paard, half paard/half zebra… De installatie, vakkundig geassembleerd, is verfijnd, stijlvol, met doeltreffend materiaal gebruik. Hier is de interieurarchitect aan het werk.

Het werk – Five bullets –  is spielerei op zijn best. De diverse materialen spelen een belangrijke rol in dit werk. Ik herken een interieurarchitect die vol levensvreugde een zijsprongetje waagt.

werk van Stefaan Vanhoutte

Bij de inkom, klaar om weg te vliegen, rust Icarus: 3 werken, één van Frank Gryffroy, van Stefaan Vanhoutte en ook van curator/kunstenaar Marc Mestdagh. Samen vormen deze objecten een Gesammtkunstwerk. Drie zegt meer dan één? Niet echt, de vleugels blijken onmachtig op te stijgen. Het blijft bij een tragische dagdroom van drie kunstenaars die graag verblijven in luchtkastelen. Eén ontsnappingsroute blijft open, die van de kunst.

Gesammtkunstwerk van Frank Gryffroy, Marc Mestdagh, Stefaan Vanhoutte


De verwondering bekruipt me om zoveel poëtische verhalen, om zoveel dromen, om het vluchten in een droom wereld waar nutteloze objecten onder de vorm van fantasy machines hun plaats veroveren. Misschien is de expo DEUS EX MACHINA één groot luchtkasteel waarin elke creatieve bezoeker zijn dagdromen herkent.

De frivole objecten in de immense ruimte, aftekenend tegen de witte muren van deWeverij, brengen een mooie balans tussen chaos en rust. Als beschouwer vlieg je naar de toekomst om later voorzichtig met beide voeten terug aan land te gaan.

INFO

DEUS EX MACHINA

Frank Gryfroy
Stafaan Vanhoutte

www.deweverij.be/deus

zondag 3 november 2024
zondag 10 november 2024
van 10u tot 18u
Frank Gryffroy tekent live op de tentoonstelling.

Dellaertsdreef 9
9940 Evergem (Sleidinge)

https://beeld.be/nl/kunstenaars/stefaan-vanhoutte

https://www.stefaanvanhoutte.com/

https://www.facebook.com/frank.gryffroy/

https://www.facebook.com/stefaan.vanhoutte.9

www.marcmestdagh.be

tekst en fotografie Kathleen Ramboer

Sven GUNDLACH

rikguns Geen categorie , , , , , ,

Who cares?

Tekst en fotografie Rik Guns

Ik wilde weten wie die ‘Sven 87’ was van een schilderij dat al 32 jaar in onze gang hangt. Het werd een ontdekking van de avant-gardekunst in de laatste jaren van de Sovjet-Unie aan de hand van een kunstenaar die hier totaal onbekend is, maar in Rusland gelauwerd en gevreesd werd, een echte cultfiguur.

Sven Gundlach werd geboren op 25 mei 1959. Nauwelijks twintig jaar jong, was hij een belangrijke speler in de underground-scene en een frontman van de artistieke rebellie in zijn land. Als lid van de kunstgroep ‘Mukhomor’ (Russisch voor ‘vliegenzwam’) confronteerde hij de highbrow conceptuele kunstenaars van Moskou met een actie door een schuttingswoord te vormen van lichamen in de sneeuw. Bij een andere actie, een parodie op de “collectieve acties” van Monastyrski en Kabakov (twee ‘concept’-goeroes) liet hij zich levend begraven in een kist in een park in Moskou. Videodocumentatie van de gebeurtenis toont een bebrilde Gundlach die op wonderbaarlijke wijze uit de grond tevoorschijn komt nadat hij bijna was gestikt.  Kort nadien pakt de groep weer uit met een actie, deze keer een schijnexecutie, gevolgd door een strenge verbale veroordeling van hun eigen optreden.

Gundlach was non-conformistisch, met zijn vrienden schopte hij graag tegen de schenen van de ‘gevestigde orde’, of dat nu de Sovjetoverheid betrof of de gevestigde namen van de onofficiële kunst, dat maakte niet uit. Hij lachte met alles en iedereen (ook met zichzelf), onschuldig maar messcherp, niet met goedkope kritiek vanuit de marge, maar door zelf voluit te gaan met acties, performances, installaties, schilderijen, gedichten en optredens.  De Vliegenzwammen waren een combinatie van Monty Python, Banksy en Pussy Riot in één. Ze aanvaardden geen enkele grens in artistieke expressie, niet vanzelfsprekend in een land dat gebukt ging onder een harde repressie. Door hun kunstacties, die een ruim publiek bereikten, waren ze een bepalende factor in de deconstructie van de oude Sovjet-Unie.

Gundlach stond wantrouwig tegen elke vorm van gezag, ook van kunstgezag. Hij weigerde een kunstenaar te zien als de eenzame, verheven creatieve geest. Hij ervoer de jaren ’70, zo vertelde hij achteraf als een crisis, “… beginnend met de neiging om kunst om te vormen tot een pseudoreligieuze praktijk en eindigend met de emigratie-epidemie”. Veel zijn collega’s, emigreerden inderdaad tussen 1978 en 1988 en maakten naam in het Westen. Gundlach bleef in Moskou.  

Hij nam deel aan hij clandestiene performances en installaties in appartementen (APTART), waar honderden nieuwsgierigen op afkwamen. In 1982 maakte hij met Mukhomor een ‘Gouden Plaat’: 40 erotische, absurdistische, blasfemische gedichten, gerapt op een achtergrond van fragmenten uit klassieke muziek, rock, jazz en popsongs (officieel verboden muziek), maar ook op Arabische klanken, restaurant- en liftmuziek en zelfs de Kremlinbeiaard. De plaat werd zo populair in Moskou dat Gundlach opgepakt werd voor opruiing en antisovjet agitatie en verplicht werd tot een legerdienst op het eiland Sakhalin, 6500 km van zijn vrouw en hun tweejarige dochter.

Hij kon terugkeren dankzij de perestrojka, maar hij was allesbehalve gekalmeerd. Hij stichtte een rockband van ‘simulatieve’ (playback) muziek, ‘een coöperatieve voor de productie van songs, gemaakt met de afval van sovjetmuziek’ zoals hij het zelf noemde.  Daarmee surfte hij mee op de nieuwe rage van de rock, nu die eindelijk toegelaten was, maar tegelijk stak hij de draak met al die grote geesten die nu de grote alternatievelingen aan het spelen waren, maar gisteren nog braaf in het gareel liepen.  Met zijn groep ‘Central Russian Upland’ (Het Centraal Russisch Plateau) gaf hij een legendarisch optreden in Kuznetsky Most (de tempel van mode en kunst in Moskou) dat door Artemy Troitsky, volgens de New York Times toen dé specialist van de Russische rock-scene, bestempeld werd als het beste wat ooit door een Russische rockband was gedaan. Het waren geen mooie liedjes, ook geen boze punk, maar poëzie vol politieke satire over de Sovjettijd, literaire avant-garde.

Intussen bleef Gundlach tekenen, schilderen en installaties maken. Door de perestrojka verwierf hij internationale bekendheid en vanaf 1987 begon hij te reizen voor groeps- en solotentoonstellingen, naar Duitsland, Engeland, Zweden, Hongarije, Nederland, de VS, Australië… Hij werkte met deed alles: acryl op papier, op hout, olie op doek, zeefdruk… En plots, even snel als het succes, stopte hij met kunst. Hij had er genoeg van: de platte commercie, de copy-cats, de ‘behagers’ zonder inhoud, hij was het beu.

Hij ging in zaken, verdiende goed geld en trok zich totaal terug uit de kunstwereld. Veel van zijn werken gingen verloren, een aantal gooide hij zelf weg, veel werd verkocht door galerieën en op veilingen (voor aardige sommen). Sven Gundlach zelf had geen enkele ambitie om als kunstenaar voort te leven in de toekomst, in tegenstelling tot de grote Kabakov. Die lag er wakker van, zoals in zijn wereldberoemde installatie ‘Not Everybody Will Be Taken Into the Future’. Mocht Gundlach hebben kunnen antwoorden, hij had wellicht gezegd: “Who cares?”  En dus werd hij niet ‘wereldberoemd’. Hij trok het zich niet aan. Maar zijn naam mag gerust in een adem genoemd worden met Kabakov, Monastyrski, Prigov, Bulatov, Zakharov, Nakhova, Alekseev, Pivovarov, Rubinstein, Komar & Melamid… de grote namen uit het Moscow-conceptualisme.

In 2005 trad hij nog een keer uit de schaduw, samen met zijn dochter Christina, voor de installatie ‘Womb of a Dream’ in een Russische galerie.  Daarna werd het definitief stil rond Sven Gundlach. Hij trok zich terug op het platteland en hield zich voornamelijk bezig met een online encyclopedie over de cultuurgeschiedenis van zijn geliefde Rusland.

De laatste jaren van zijn leven bracht hij door in een kleine parochie op 130 km van Moskou, waar hij de priester van de plaatselijke kerk bijstond, weg van het openbare leven, onthecht, op zoek naar innerlijke rust. In 2020 raakte hij besmet met het covidvirus. Sven Guidovich overleed op 14 december als Simeon Egorovich, ongetwijfeld met een Gundlach op de mond.

Als je graag meer weet over deze merkwaardige kunstenaar en een idee krijgt van zijn werk, dan kan je de pdf van 19 blz downloaden, zie onderaan deze reportage. Het is een flinke boterham maar de moeite van het half uurtje lezen meer dan waard.

Veel plezier.

Rik  Guns

2_SVEN GUNDLACH KUNSTPOORTDownload

P.H.Jen – Het verlangen naar vrijheid.

kramboer Geen categorie , ,

tekst Kathleen Ramboer fotografie Kathleen Ramboer en copy right P.H.Jen

P.H.Jen, alter ego voor Philippe Vereenooghe, blijft al jaren onder de radar van de kunstwereld. Jaren, maanden, dagen, uren… werkt hij in zijn landelijk atelier, enkele werkruimtes, verborgen in het groen. Hier is zijn thuis, voelt hij zich thuis ver van alle culturele drukte. Op een middag in de lente mag ik mij urenlang verliezen in de verborgen kamers van zijn kleurrijk, poëtisch universum. Ik ontmoet er vreemde, doorleefde voorwerpen met patine uit een vaag verleden, een feest voor het oog.

Ontelbare canvassen, groot en klein, beschilderd en blanco, ingepakt of niet… getuigen van een ontembare drang zijn verbeelding aan het doek toe te vertrouwen. In dit  ‘pakhuis’ voor kunst met kunst en tot kunst verheven voorwerpen laat ik me vervoeren. Deze droom met P.H. Jen als reisgezel zal ik me blijvend herinneren.
Hopelijk blijft dit ‘heiligdom’ goed afgeschermd voor vreemde ‘elementen’, opdringerige bezoekers, die het eigenzinnig karakter van zijn werk kunnen of willen beïnvloeden.
De canvassen en 3D werk van P.H.Jen reizen geregeld naar zijn galerie te Knokke-Heist en andere locaties om ze bloot te stellen aan het oog van het kunstpubliek.

HET AUTHENTIEKE KARAKTER VAN DE KUNST VAN P.H.JEN

Goût du Bonheur, copy right P.H.Jen

In een tijd waarin AI de wereld verovert, omarmt de kunstliefhebber in mij de authenticiteit van P.H.Jen. Zijn werkt roept reminiscenties op aan Picasso, Art brut, Corneille, Lucebert, diverse Cobra kunstenaars. Kunst brengt nieuwere kunst voort. Om het even uit welk vat P.H.Jen tapt, zijn schilderijen en installaties blijken onvervalst eerlijk. Ze zijn mentale, emotionele, poëtische selfies en etaleren een universum waarin de kunstenaar de hoofdrol speelt en waarin een ‘Goût du Bonheur’1 zich van het canvas meester maakt. P.H.Jen blijft stoïcijns doof voor de roep van de massamedia, voor een verstikkende beeldcultuur. Hij gaat zijn eigen weg, schildert een persoonlijk iconische wereld.
Als toeschouwer laat ik de canvassen verhalen vertellen, communiceer met de figuranten op het kleurrijke doek en ontdek een wereld die ik tot de mijne maak.
Avontuurlijk kijken naar deze canvassen, dat raad ik elke kijker aan. Stap in het imaginair karretje voor een ‘Voyage vers le futur’2.

Voyage vers le futur, copy right P.H.Jen

HOE ZIJN KUNSTGENAARSLOOPBAAN BEGON

Reeds vroeg groeit het besef niet geschikt te zijn voor een loopbaan in onze competitieve, harde maatschappij. De run naar commercieel succes is niet aan hem besteed.
Phillippe Vereenooghe is muzikaal begaafd maar in het leven moet je keuzes maken en P.H.JEN kiest resoluut voor de schilderkunst, voor de academie: het KASK te Gent. Hij krijgt er les van kunstenaars als Karel Dierickx, Roger Wittewrongel … Jean Bilquin ontdekt de poëet in hem. Via deze ‘meesters’ leert hij het metier, dat steekt hij niet onder stoelen of banken.  Zijn muzikale jaren, 7 jaar viool en 4 jaar piano laten ook sporen na, dit getuigen de vroege schilderijen met vloeiende kleurvlakken als melodieën en assemblages met repetitieve elementen3.
De canvassen van de laatste vier jaar hebben iets jazzy, speels, improvisatorisch en experimenteel.
Zijn oeuvre is een visuele symfonie. Luister naar zijn werk en je vangt echo’s op van emotionele demonen, je ontmoet een boeiende persoonlijkheid.

DE ASSEMBLAGES, INSTALLATIES, de meeste gemaakt vóór 2013

Er zijn van die kunstenaars waar je van de ene verbazing in de andere valt. P.H.Jen is er zo één.
Zijn creativiteit is zonder grenzen. Zoals een strandjutter materiaal bijeenraapt na de storm, zo struint P.H.Jen graag rond in kringloopwinkels, rommelmarkten, vintage winkels. Zijn fantasie slaat op hol bij een onderdeel van een propeller, een deel van een straaljagervleugel, een oude pop, hoefijzers, pingpongballetjes3… Het materiaal spreekt tot hem, betekent inspiratie. Noem het ‘gevonden composities’ die uitdagen tot een fysieke fantasierijke interactie, gedoemd om verder te leven. Wegwerpartikelen geeft P.H.Jen een ziel, tastbaar in het ‘pakhuis’ van zijn dromen, zijn universum.

HET SPEL

Het creëren van 3D kunst is voor de kunstenaar een spel en de kijker… die geniet mee.
Zijn installatie ‘Raket’4 prikkelt de zintuigen, nodigt uit tot interactie. Het rotatieve element maakt het kind in ons wakker en verbindt de kunstenaar met zijn publiek.
De gelakte pingpongballetjes op de garagepoort5, getransformeerd tot kunst, zijn van een speelse schoonheid, een spiele-rei, een spel op een rij. Het 3D werk ‘Oneindigheid’6 verraadt uren geconcentreerd werken. Het lijkt eenvoudig toch is hier over nagedacht. Aan het kunstwerk gingen repetitieve, meditatieve handelingen vooraf, wellicht neigend naar het spirituele. Uit een schijnbaar zinloze activiteit groeit kunst.

Raket

Kleinstructuur • Garagepoort, gelakte pingpong balletjes, copy right P.H.Jen
Afrikaans relikwie copy right P.H.Jen

GASTON CHAISSAC – ART BRUT – OUTSIDER KUNST

In het werk van P.H.Jen herken ik de intuïtieve stijl, uitbundige creativiteit, de oerkunst van Gaston Chaissac. Voor deze aan Cobra verwante kunstenaar heeft hij een tomeloze bewondering. Het gebruik van een Afrikaans masker, ‘Afrikaans relikwie’7 , verraadt eenzelfde zoektocht naar een oerkracht in de kunst en schepping, een zoektocht naar het spirituele. ‘Kunst is religie’, beweerde ooit Thomas Mann.
De kunst van P.H.Jen is verwant aan het primitieve van de Art Brut kunstenaars. Niet beïnvloed door een stroming, in totale isolatie, scheppen zij pure onbezoedelde kunst. Een installatie zoals ‘Anatomie van het geheel’8 refereert naar deze authenticiteit.

VROEGE SCHILDERIJEN vóór 2013

Talrijke kunstenaars schilderen oorspronkelijk figuratief om abstract te eindigen. Bij P.H.Jen is het net andersom. Kleurrijke vlakken als uitdeinende waterplassen9 verdringen meer timide vlakken. Ze leunen tegen elkaar aan, zoekend naar evenwicht in de chaos. Kronkelende, kolkende lijnen spelen een spel tot ze een evenwicht bereiken. Een oogverblindende witte onderlaag versterkt de kleuren. Welke verf gebruikt de kunstenaar voor dit specifieke wit? Daar wil P.H.Jen niets over kwijt.
Zoals vele kunstbeschouwers bega ik de fout een dubbele bodem te zoeken, een verborgen betekenis. Beweeglijke kleurvlakken als water dat een uitweg zoekt, staan die niet symbool voor het individu dat zich een weg baant in een constant evoluerende wereld? Bij onze kennismaking waarschuwde de kunstenaar me niet naar dubbele bodems te zoeken. Titels aan deze schilderijen geeft hij niet, die zijn te bepalend en verhinderen de toeschouwer een eigen invulling aan het werk te geven. Het is een oproep mee te denken met de kunstenaar.

LATERE SCHILDERIJEN, 2013-2024 

La Magicienne, copy right P.H.Jen

De lyrisch zwemmende kleurvlakken evolueren stilaan naar een narratieve vitale kunst. Op deze doeken zegeviert de vrijheid, het bestaansrecht van de kunstenaar.
De natuur, prominent aanwezig rondom woon- en werkomgeving, ontbreekt op het doek. De uitbundigheid en het ontembare van die natuur maakt zich integendeel wel meester van het canvas.
P.H.Jen schildert spontaan, in een creatieve roes, alsof elke inspanning hem vreemd is. De verfborstel fungeert als magische toverstof die exuberante, vreemde, kleurrijke figuren op het canvas laat dansen en feesten. ‘La magicienne’10 is een bondgenoot.
Het zijn ‘cobraneske’ doeken, de cobra kunststroming daar houdt P.H.Jen van. Op de canvassen koketteren zeemeerminnen, nestelen vogels, vertoont de kat sterallures, racet een cartooneske bolide het onbezorgde leven, een ‘vie insouciante’11, tegemoet.
Als volwassene kijk ik met het plezier van een kind dat nog in sprookjes gelooft.
Aan de titels die P.H.Jen de canvassen geeft, (h)erken ik een creatieve kunstenaar met fijne humor, ironie, fantasie… Ik word er instant vrolijk van.
En toch, is het leven enkel rozengeur en maneschijn?

RECENT WERK

Pierrot, copy right P.H.Jen

Zijn recente schilderijen laten vermoeden dat er nog een andere kunstenaar in hem huist. De kleuren zijn minder verzadigd, valer. Er is spanning tussen abstractie en figuratie. Ogen staren je aan en vragen onderzoek. De werken zijn van een bedrieglijke eenvoud. De canvassen met één figuur, één hoofd, vertolken eenzaamheid, het zwaarmoedige. Het leven is niet één en al feest. Zoals ieder mens kent kunstenaar P.H.Jen zijn ups en downs.
Zelf spreekt P.H.Jen van rijper, krachtiger, gelaagder en persoonlijker werk. Hij waagt zich aan experimenten met het doek, laat delen onbeschilderd wat het picturale ten goede komt.
De Pierrot12, bij P.H.Jen een vrouw met ronde, grappige lippen, rode mond, geometrische neus en ogen,…  is doordachter en met een knipoog geschilderd. Betekent dit het afscheid van de vrolijke, imaginaire droomwereld, een vaarwel aan een rijke beeldtaal?Persoonlijk hopen we op een evenwicht tussen het blijmoedige en de ernst.

Op de site https://www.phjen.com/ valt deze quote te lezen
‘lopen over het water zonder ooit de horizon te bereiken’
Creëert P.H.Jen ooit het ultieme meesterwerk dat zijn complete oeuvre overbodig maakt?
En heb ik woorden gezocht voor woorden die niet nodig zijn?
De fijngevoelige, poëtische en subtiele kunst van P.H.Jen zal ook in de toekomst voor zich spreken.
Dit zijn de woorden van P.H.Jen: ‘Mijn werk heeft eigenlijk niets van betekenis… ik doe maar wat.’ Alsof hij zeggen wil: ‘Kijk er naar en geniet pretentieloos’.

Tekst Kathleen Ramboer Juni 2024


1       Goût du Bonheur • Acryl op papier – 114 x 175 cm
2       Voyage vers le futur • Acryl op papier – 114 x 159 cm
3       Kleinstructuur • Garagepoort, gelakte pingpong balletjes – 193 x 235 x 4,5 cm
4    Raket, 2022 • Assemblage van verschillende elementen, materialen: metaal & hout
5       Kleinstructuur • Garagepoort, gelakte pingpong balletjes – 193 x 235 x 4,5 cm
6       Oneindigheid • Lak en plakband op MDF-paneel – 245 x 122 cm
7    Afrikaans relikwie • Afrikaans masker en kunststofpaneel in houten kist met deur
8    Anatomie van het geheel • Assemblage van verschillende elementen (hout, bewerkt koper) –
     216 x 71 x 71 cm
9    abstracte werken zonder titel • Olie op canvas? diverse formaten, vóór 2013 – afgebeeld schilderij 70 x 90 cm
10   La magicienne • Aquarel op papier – 60 x 80 cm
11     Vie insouciante • Acryl, zwarte inkt en aquarel op papier – 114 x 158 cm
12   Pierrot • Olie op doek – 50 x 60 cm

INFO

artgalleryvereenooghe@gmail.com
https://www.phjen.com/

er is permanent werk te zien in
Art Gallery Vereenooghe
Zeedijk 684
Knokke-Heist

Zaterdag, zondag en feestdagen 14u – 18u
op afspraak
0474 76 99 28
0489 30 58 85

Beyond Borders: Magic of Mixed Materials 

kramboer Geen categorie , , ,

tekst en fotografie Bip Van de Velde

Clo Dierickx °Zottegem, 1951

Als talentvolle leerling 4de jaar Beeldhouwen aan de Hamse Academie kreeg Claudine Dierickx, alias Clo, de eer om haar werk tentoon te stellen in de exporuimte van het Academiegebouw waar ze les volgt.
Wat zij, onder de noemer ‘Beyond Borders’ exposeert zijn assemblages: eigen en gevonden voorwerpen, kunstig tot één geheel vervlochten. Fijne kunstwerken zijn het, zowel letterlijk als figuurlijk. Zelfs een meer volumineus werk oogt fijn.

In alle werkjes zitten symbolen verborgen, je kan ze als toeschouwer ontdekken of er gewoon een eigen invulling aan geven.

Herken je de symbolen in dit werk?

“Dat is wat zo heerlijk is aan kunst”, zegt Clo, “in alle vrijheid creëren, zonder regels, zonder een patroon te moeten volgen, vrij om gevoelens gestalte te geven. Vaak zijn dat innerlijke gevoelens die niet met woorden uit te drukken zijn. Ook de vrijheid die de toeschouwer heeft bij het interpreteren van een werk. Alles mag, niets moet.”
Clo geeft de toeschouwer een zet, een duwtje en de rest, de invulling, is aan hem/haar.  


Clo werkt intuïtief. Geen vooraf bedacht plan of voorontwerp. Soms werkt ze aan één stuk door, soms blijft het werk een hele tijd liggen, waarna ze het door een plotse ingeving, een andere look geeft en alsnog afwerkt.
Ze is heel bedreven in het werken met kleur. Clo ademt kleur, in haar werk en in haar voorkomen. In een vorig leven was ze mannequin, werkte ze in de modewereld, en ook als kleur- en stijlconsulente .
Clo heeft veel gereisd, veel van de wereld gezien, diverse culturen opgesnoven, er zelfs in geleefd. Maar 4 jaar geleden begon ze aan een heel speciale reis, met name een artistieke, aan de Academie van Hamme, in haar woonplaats.

Eerst volgde ze 2 jaar ‘initiatie’, waarin alles kan uitgeprobeerd worden wat er ook maar in beeldende kunsten gegeven wordt: schilderen, boetseren, tekenen, etsen, grafiek etc.
Daarna koos ze de richting beeldhouwen waar ze nu in het 4e jaar zit. Haar leraar is Wim Van Den Bossche, een ‘crème’ van een leraar, zegt ze. Hij helpt de student met raad en daad en stimuleert hem/haar om zijn/haar eigen stijl te ontwikkelen en geeft hem/haar bovendien het nodige zelfvertrouwen om out of the box te durven komen.

© Clo Dierickx

De academie is pas 2 jaar geleden gebouwd en is super gelegen. Ze heeft mooie grote ruimtes met de nodige accommodatie en veel licht. Clo is blij dat ze daar kan en mag werken. Clo troont me mee naar de grote atelierruimte waar haar beeldhouwwerken vorm krijgen.

Ze boetseert nu een hoofd waarvoor een vrouw met hoofddoek model heeft gestaan. Ook een archaisch uitziende kop en een buste wachten op de laatste toets. 

Clo is een bezige bij, met heel veel interesses. Zij blijft zich vervolmaken in allerlei disciplines. Naast beeldhouwen heeft ze nu ook een opleiding schilderen aangevat.

© Clo Dierickx

De tentoonstelling ‘Beyond Borders’ loopt nog tot 07/05/2024 gedurende de openingsuren van de Academie Hamme, academiezaal, Marktplein 20, 9220 Hamme.
https://www.academiehamme.be/expobeyondborders

Van 10 tot en met 12 mei zijn er 2 werken van Clo te zien op het Kunstenparcours ‘Kunst Onderweg 2024’, parcours dat loopt langs de gemeenten Elversele, Waasmunster en Hamme. Haar werken pronken in Natuuratelier en Orangerie Sombekedries 3, Waasmunster.
https://www.facebook.com/natuuratelier/?locale=nl_BE

clodierickx@gmail.com
https://www.facebook.com/clo.dierickx
https://www.instagram.com/dierickxclo/?hl=nl

Van deze kunstenares  hebben we zeker het laatste nog niet gezien. Er volgen ongetwijfeld nog exposities.

Tekst en fotografie: Bip Van de Velde

Ruth Devriendt: een rusteloze ziel, een energieke spring in het veld, met een onvermoeibare drang om te creëren

kramboer Geen categorie , , ,

Tekst en fotografie Bernadette Van de Velde

Ruth Devriendt (° 1991 Brugge)

Ze studeerde cum laude af aan St Lucas in 2018. Tussen bachelor en master in Gent volgde ze 2 jaar les aan de  Hochschule für Grafik und Buchkunst in Leipzig. St Lucas koos ze voor de artistieke begeleiding, Leipzig meer om het ambacht onder de knie te krijgen.
Ruth straalt warmte en passie uit, passie voor haar vak. Zij zou best zonder dat kacheltje in haar atelier kunnen, zo hoog laait het vuur in haar. Ze leeft voor haar kunst. Geen dag zonder creëren, geen dag zonder haar atelier.
Haar kunst is eigenzinnig, niet voor een breed publiek, zeker niet voor de aanhangers van het realisme. Nochtans kan zij dat, realistisch tekenen en schilderen. Zij bezit de kunde en de techniek daartoe, maar het is niet haar ding. Ze wil in de eerste plaats uiting geven aan haar gevoelens en gedachten, aan haar dromen en verlangens en doet dat op haar eigen compromisloze manier, vrij en gedurfd en op het moment dat ze zich aandienen.

Haar oeuvre is divers. Ze maakt tekeningen, schilderijen en constructies. Ondanks die visuele diversiteit gaat het altijd over de mensheid in relatie tot zijn omgeving. Ze verbeeldt de problematische verhouding van de mens tot zichzelf, de andere en het andere.

Haar werken zijn gelaagd op verschillende vlakken:
In tijd en ruimte: soms wachten ze op een af- of herwerking, soms komt er op het doek iets bij of gaat er weer iets af.
Eren wat was, vermengen met wat is, zorgt ook voor een laag.
De doeken hebben een voor, een achterkant en een binnenwerk. Alle delen zijn belangrijk, net zoals dat in het echte organische leven het geval is

Om haar werken kleur en gestalte te geven zijn alle materialen goed: aarde, gruis, lappen stof, draad, alle soorten verf, zaken die anderen weggooien. Ze is tegen de consumptie- en wegwerpmaatschappij.  Als stadsjutter gebruikt ze wat mensen niet meer waarderen en verwerkt dat tot de gelaagde en geleefde drager van haar werk.

In haar nog jonge carrière nam ze aan talrijke exposities deel. De expo waar ze het meest voldoening en de beste herinnering aan heeft is aan de recente groepstentoonstelling in de Black Swan Gallery in Brugge. Kristof Tillieu, de galerijhouder, wil vooral bezielde kunst brengen en mensen andere dingen laten zien dan wat ze gewoonlijk te zien krijgen. Hij is oprecht geïnteresseerd in de kunstenaar met wie hij samenwerkt, bezoekt meerdere malen diens atelier, geeft raad, een richting, volgt op, zonder dwang. Zijn expo’s hebben steeds een thema. Het thema waar Ruth aan deelnam was ‘Skin in the game’. Echt iets voor Ruth en dat had de galeriehouder goed gezien in haar.

Ik bezocht Ruth in haar atelier en bracht volgende fotografische impressie mee:

gelaagd: verknipt, aan elkaar genaaid, doorkliefd, geverfd

voorkant

binnenkant en achterkant, alles is belangrijk

  

 

INFO

www.ruthdevriendt.com
https://www.instagram.com/ruthdevriendt/?hl=nl

TOEKOMSTIGE EXPO’S

Groepsexpo CAS, Oostende ‘Ensor en sortie’
van 17 februari tot 10 maart 2024
https://cas-zo.be/

Groepsexpo Verduyn Gallery, Moregem, ‘Infamia’
van 10 maart tot 28 april 2024
https://verduyngallery.com/upcomingexhibitions

Tekst en fotografie Bernadette Van de Velde