Maand: november 2024

Theaterstage JongDOEK tijdens Landjuweelfestival was meer dan toneelspelen

dianavanbergeijk Geen categorie , , , , , , , , ,

Tekst Diana Van Bergeijk – fotografie Eric Rottée

22 jongeren stranden op een luchthaven. Ze komen uit allerlei windstreken, spreken diverse talen, maar begrijpen allemaal het Engels van de omroepster. Eerst lijkt het alleen om een vertraging van het vliegtuig te gaan. Later worden alle vluchten geannuleerd. Wat doe je dan? Boosheid, frustratie, berusting. Aan alle emoties wordt uiting gegeven, maar dan lijkt er een oplossing. Met materiaal dat ze vinden op de luchthaven maken ze met z’n allen een soort vliegmachine en vliegen alsnog naar hun bestemming.

Dat is het resultaat van 4 dagen jongerenstage in de Tinnenpot in Gent. De stage werd van zaterdag 26 t/m dinsdag 29 oktober 2024 georganiseerd door JongDOEK, de jongerenafdeling van OPENDOEK, tijdens het Landjuweelfestival*. De stage wordt jaarlijks georganiseerd met ca. 15 jongeren. Dit jaar nemen er zelfs 22 acteurs deel aan de stage doordat het Oekraïense theatergezelschap Kalambur aangesloten is. 

Het eerste gesprek is met de coördinator van JongDOEK, Hannah Baudouin. “JongDOEK bestaat al zo’n 8 jaar. Wij organiseren van alles voor jongeren tussen de 13 en 26 jaar en ook regelmatig jongerenstages. De deelnemers van deze stage zijn leden van toneelgezelschappen die een voorstelling hebben ingestuurd voor het Landjuweelfestival, maar als vereniging niet geselecteerd zijn. Ons doel is kruisbestuiving. De Oekraïense groep is betrokken voor ultieme kruisbestuiving.” Volgens Hannah zijn er best veel jongeren en jongerenverenigingen. Er is wel een soort tussenleeftijd, rond de 30, die wegvalt.

We spreken met 5 spelers over hun ervaringen. Ze vertellen dat ze vooral zin hebben om te spelen. De een vertelt dat ze tot haar studie veel aan theater heeft gedaan, via de academie woord en in een toneelgezelschap, maar dat ze sinds haar studie aan het hoger onderwijs niet veel meer heeft gespeeld. Drie speelsters komen uit Lot waar ze zelfs drie afdelingen met jongeren hebben. Er is iemand die zich afvraagt of ze theater wil studeren en gebruikt de stage om haar beslissing te kunnen nemen. Allemaal vonden ze het heel spannend om hieraan mee te doen. “Je kent niemand. Komt hier alleen. Maar direct de eerste dag, zelfs de eerste 10 minuten, was dat over.

Het zijn allemaal toffe mensen.” Wat het vooral spannend maakte was het gaan spelen met de Oekraïners. De Vlaamse acteurs zagen de taal als een barrière en vroegen zich af of ze wel spontaan zouden kunnen acteren. Dat gevoel waren ze eigenlijk al heel snel kwijt. “We begonnen met twee groepen, maar geleidelijk gingen de groepen in elkaar over. We verstonden elkaar ook al spraken we niet allemaal even goed Engels. De regisseurs hebben ons daarin super enthousiast begeleid.”  De vier dagen waren intensief met van 10 tot 16u repetitie, vooral improvisatie en ’s avonds twee voorstellingen van het Landjuweelfestival. Ze hebben veel ideeën kunnen opdoen voor hun eigen vereniging. En iedereen is het erover eens dat ze veel van de Oekraïners hebben geleerd. “Zij doen dat mooi en goed. We willen allemaal terugkomen.”

Ten slotte spreken we met twee van de drie regisseurs Niels Nijs en Silke Claessens.  Silke heeft de regie na twee dagen overgenomen van Elisa Goossens. Niels en Silke vertellen dat ze zich bij het begin heel bewust waren dat de groep Oekraïners in hun eigen land al samen in een gezelschap speelden en de Vlamingen zo goed als niet. De eerste dag hebben ze iedereen samengezet en een soort kennismakingsoefeningen gedaan. “We hebben ingezet op verbinding, samenspelen om op die manier dichter tot elkaar te komen en niet de verschillen speciaal in de verf zetten. De Oekraïners hebben hun verhaal verteld, maar voor hen was het vooral belangrijk om in een veilige omgeving te mogen spelen en met het theatervak, waar ze heel veel van houden, bezig te zijn.”

“De groep functioneerde eigenlijk zoals in het begin met elke andere groep: in de pauzes apart, maar op de vloer was er snel contact. Dag na dag groeide het groepsgevoel. Vanaf dag drie was de groep één geheel. Toen zag je ze ineens samenzitten in de pauzes, telefoonnummers uitwisselen, filmpjes delen. De Vlaamse spelers werd een Oekraïens nummer aangeleerd. Het op zondagavond zien spelen van de Oekraïense groep in het programma van het Landjuweelfestival met de voorstelling ‘Because it’s my home‘ was ook belangrijk om de dynamiek verder te ontwikkelen.” Silke: “De kracht die deze jongeren binnenbrachten, zullen de Vlaamse jongeren ook zeker hebben gevoeld. We zijn onder de indruk. We moeten hier een week van bijkomen. Er is geen nieuwsartikel dat harder binnenkomt dan de verhalen hier.”

Over het stuk zelf vertelt Niels: “We hadden een ideeënconcept: veel mensen hebben het inherente verlangen om te kunnen vliegen. Hiervan hebben we elke dag een ander facet verkent. Welke personages kunnen we opvoeren, welke taal spreken ze, … Elke dag gaven we een improvisatieopdracht en specifieke maakopdrachten, zoals ‘Bouw eens een  machine. Welk lied zouden jullie zingen om die machine in gang te krijgen.’ Het raamwerk hebben wij gebouwd, maar de inrichting, alle planken, alle meubels, alle glazen hebben zij in elkaar gezet. De inhoud hebben zij gedaan. Silke en ik hebben alleen maar gekeken hoe het dan geworden was.”

Het resultaat hebben ze al snel losgelaten. Silke: “Als theatermakers ben je altijd benieuwd naar het resultaat. Hier was het resultaat van ondergeschikt belang.  Het gevoel overheerste dat wat er is, wat er bestaat, zal wel overeind blijven. Het is een groep met zeer veel kwaliteiten. De spelers hebben elke seconde alles gegeven wat ervoor zorgde dat we er vertrouwen in hadden. We hadden het gevoel ‘het zal er wel staan.’” Niels: “Het feit dat zij vier dagen hebben kunnen spelen, was voor hen een groter cadeau dan dat er allerlei lof zou komen over de voorstelling. Het gaat om wat ze hier hebben meegemaakt, de mensen die ze hebben leren kennen, de ervaring waar ze mee vertrekken.”

Complimenten over samenwerking, het ritme, nemen beide regisseurs dankbaar in ontvangst. Op de vraag of ze nog iets toe te voegen hebben, antwoorden ze samen: “Ongelofelijk straf dat Landjuweel de voorstelling van de Oekraïense groep ‘Because it’s my home’ heeft geprogrammeerd en we zijn zeer dankbaar dat we met die groep hebben mogen werken. Het was waanzinnig.” Niels: “Ik hoop met gans mijn hart dat hun voorstelling nog in andere theaters in gans België en zelfs daarbuiten mag spelen. Alleen al zodat die groep terug samenkomt. Iedereen moet dit gezien hebben. Hoe zij hun verhaal vertellen, matuur, met nog steeds een optimistische open houding.” Silke: “Ze hebben zoveel meegemaakt en toch geven ze geen enkel moment het gevoel dat ze je niet vertrouwen. Ze blijven maar geven. Geef deze mensen opnieuw een podium! Ik heb dat nog nooit zo sterk gevoeld als nu.”

* https://www.opendoek.be/beleven/landjuweelfestival

Links:
https://www.instagram.com/theatre_kalambur/
https://www.jongdoek.be
https://www.opendoek.be

Tekst Diana Van Bergeijk – fotografie Eric Rottée

JEF GARNICH – de gelukkige realist

rikguns Geen categorie ,

Tekst en fotografie Rik Guns

Twee van zijn vijf broers kookten graag en goed en dus begonnen ze elk hun een eigen restaurant, hartje Antwerpen, hoewel geen van beiden een koksopleiding had genoten. Binnen de kortste keren haalden zowel De Matelote  (later Gin Fish) als Zeste een Michelinster. Het zegt veel over de genen van de familie Garnich.

Jef was geen geboren kok. Hij studeerde lang geleden ‘publiciteit’ – nu zou dat grafisch ontwerp heten – daarna werd hij boekhouder, ‘om den brode’. Hij werkte nagenoeg zijn hele leven voor Cobelfret, een groot maritiem familiebedrijf dat vrachtvervoer in bulk organiseert, maar hij bleef tekenen en schilderen voor het plezier. Jef werd een vertrouwenspersoon van de eigenaars en vóór zijn pensioen mocht hij nog even zijn creativiteit de vrije loop laten. Hij maakte een wandschilderij van een containerdeur. Omdat hij niet over een atelier beschikt, schilderde hij het in een aanpalend magazijn, onverwarmd, dagelijks 4 uur, twee maanden lang. Van hyperrealisten wordt gezegd dat ze bewust elke expressie vermijden, enkel koele precisie nastreven zonder emotie. Dat gaat niet op voor dit werk, dat slechts kon ontstaan door de passie en de innige band tussen de kunstenaar en zijn werkgever. Ook de locatie doet ertoe: een vergaderruimte, niet publiek toegankelijk, waar je hooguit een flip-chart, een scherm en een magneetbord verwacht, maar geen op maat gemaakt kunstwerk. Mij grijpt het aan. Ik vind het mooi, een kwinkslag ook van de nuchtere boekhouder die hiermee letterlijk zijn stempel heeft gedrukt op zijn bedrijf.

Jef Garnich – “Containerdeur” – 2,6m x 2,3 m – olieverf op canvas (2014) – privécollectie 

Jef noemt zichzelf een ‘fijnschilder’. Dat is in oorsprong een benaming voor Hollandse kunstschilders uit de gouden (late 17e) eeuw, die een zo natuurgetrouwe weergave van de werkelijkheid nastreefden.  De extreme zin voor detail deelden ze nog met meesters als Rembrandt, maar fijnschilders als Gerrit Dou, een leerling van Rembrandt, gingen nog verder: bij hem is het een hopeloos zoeken naar borstelstreken. Wat dat betreft leunt zijn techniek dichter aan bij Van Eyck dan bij zijn leermeester. Vandaag liggen fijnschilders niet goed in de markt van het Grote Kunstmilieu, met uitzondering misschien voor de paar ‘hyperrealisten’ uit de jaren ‘60 en ‘70, maar zij lijken meer een modeverschijnsel dan een nieuwe richting.

Het zal Jef worst wezen. Hij schildert voor het plezier en voor de pure uitdaging, al heel zijn leven lang, zonder eigen atelier, zonder projectie, zonder gesofisticeerde hulpmiddelen, zonder airbrush, gewoon met potlood, kwasten en olieverf op MDF of canvas, maar met de precisie van de boekhouder voor wie slechts één regel geldt: het moet juist zijn. Voor de containerdeur begon hij met een grondlaag blauw. Op basis van een fotootje bracht hij alle contouren nauwgezet op schaal aan, de letters tekende hij uit met een witte stift. Hij geniet van de trompe-l’oeil. De bezoeker die het werk voor het eerst ziet is verwonderd dat de kamer rechtstreeks toegang verschaft tot een container. “Dit is wat we doen, neem eens een kijkje binnen”.

Een tweede werk voor Cobelfret valt op door de combinatie monochroom-kleur in twee panelen. Het is beschrijvend van aard, haast een striptekening in de klare stijl van Edgar P. Jacobs. Ik zag er slechts een kleine afbeelding van, in het echt moet het behoorlijk indrukwekkend zijn.

Jef Garnich – “Vroeger en nu” – 2 x 1,10m x 0,90m – olieverf op canvas (1998) – privécollectie

Jef schildert meestal uit eigen initiatief, als het technische uitdagend genoeg is, sporadisch in opdracht. Hij mijdt geen enkel onderwerp.  Veel van zijn werk valt op door de (bedrieglijk) kinderlijke eenvoud, de compositie, de aandacht voor licht, contrast, kleur en vooral de grafische lijn. In drie kleinere werken valt me op hoe gefascineerd hij is door de materie van zijn onderwerpen. Rode pepers zien eruit zoals ze zijn, blikken dozen zijn van echt metaal, een draagtas uit Latijns-Amerika wil je zo meenemen. Reflecties, absorptie, schaduwen, booglichten, contrasten, glans- en mateffecten, hij beheerst het allemaal. En de kwinkslag is ook niet ver weg: het rechthoekig blikje links onderaan is van het merk J. Garnich. Klasse!

Jef Garnich – 3 werken:
“Pepers” – 0,90m x 0,60m – olieverf op canvas (2016) – privécollectie

“Draagtas” – 0,60m x 0,40m – olieverf op MDF (2018) – privécollectie
“Blikken” – 0,80m x 0,80m – olieverf op canvas (2012) – privécollectie

Vooral de manier waarop hij textiel schildert is buitengewoon. Het is een beetje jammer van de te lage fotoresolutie, maar ik heb de drie portretten van “Before they pass away” van dichtbij kunnen bekijken; de textuur van de kledij deed me bijna denken aan die van het tapijt op het van der Paele schilderij van Jan Van Eyck in het Groeningemuseum: je kan de stof bijna voelen, gewoon door ernaar te kijken. Onderwerp en stijl zijn een kwestie van smaak, maar dat Jef Garnich kan schilderen staat buiten kijf. De titel van het werk komt overigens van een fotoboek van Jimmy Nelson, waaruit Jef drie foto’s heeft nageschilderd, weliswaar met een eigen coloriet, zodat de drie portretten een eenheid vormen.

Jef schilderde ze op een ongewone manier, van donker naar licht, met veel gradatie. Daardoor bereikt hij zowel de uitgesproken contrasten als de finesse in de plooien, slierten en schaduwen. De gezichten zijn daarom ook vlakker en tonen harder, duidelijk geschilderd maar daardoor wordt het geheel suggestiever. Dit is geen foto van exotische mannen. Het zijn zij die jou in de ogen kijken, fier en zelfbewust.

Jef Garnich – “Before they pass away”, naar J. Nelson – 0,80m x 0,65m – olieverf op canvas (2015) – privécollectie

Soms heeft zijn werk iets bevreemdends naïef. Een kat met een muts op en een meesje dat er naar kijkt met dezelfde muts: banaal, ‘tongue-in-cheek’, maar erg goed gedaan, hoe die pels, de sjaal en muts, en vooral hoe de reflecties in de ogen zijn geschilderd. “Het verweerde tuinhek van mijn vader” is er nog zo een. Jef had een heel diepe band met zijn vader, die zelf een begenadigd landschapsschilder was. Hij borstelt vaders tuinhek lijntje per lijntje, amuseert zich met de minuscule amuletten van de honden en beleeft plezier aan de oude affiche van de ‘Ford Truck in goede staat’. Ook hier weer duikt het geliefde meesje op, terwijl de schaduwen en de geschilderde kram in de denkbeeldige muur de trompe l’oeil verzekeren.

“Het tuinhek van mijn vader” – olieverf op canvas (2015) – privécollectie
Jef Garnich – “Kat met muts”- 0,55m x 0,55m – olieverf op MDF (2019) – privécollectie

Van de tientallen werken die ik samen met Jef overliep wens ik er nog eentje te belichten, omdat het zich van de rest onderscheidt. “Zicht op zee”  wenst geen fotorealistische afbeelding te zijn maar een schilderij. Het doet me aan Hopper denken. Het heeft diezelfde dromerige sfeer, maar het is veel zachter, met prachtig pastel, heerlijke schaduwen vol kleur en een schitterende diepgang, dankzij die open ramen en vooral de geschilderde lijst met bovenaan zelfs de donkere schaduw van een denkbeeldige verlichting. Dit is knap werk.

Jef Garnich – “Zicht op zee” – 1,10m x 0,80m – olieverf op canvas (2017) – privécollectie

In een tijd waarin kunstenaars uit alle macht proberen om het realisme te vermijden en het te vervangen door andere -ismes, waarin zelfs fotoclubs uitblinken in het toch maar niet tonen van de werkelijkheid, waarin vakmanschap de plaats moet ruimen voor kunstig doen, zijn er nog uitzonderingen die hun eigen weg blijven gaan. Jef Garnich is zo iemand. Vele tientallen schilderijen heeft hij gemaakt, van alle mogelijke onderwerpen. De meeste vonden vanzelf een afnemer, via een paar succesvolle tentoonstellingen en mond-tot-mondreclame. Jef heeft zichzelf nooit de markt in moeten prijzen. Soms maakt hij een werk op vraag van familie of vrienden om hen een plezier te doen en met zijn 82 lentes is hij nog lang niet uitgezongen. Het was een voorrecht deze charmante, typische Antwerpenaar te mogen interviewen over zijn leven en zijn werk. In galerieën zal je het niet tegenkomen. Het meeste hangt ergens in kamers of kantoren. Jef heeft er alleen foto’s van gemaakt. Misschien komt het ooit tot een overzichtstentoonstelling, intussen is er Kunstpoort.

Tentoonstellingen

1995 Cercle Munster – Luxemburg stad
1996 Salons Centenaire – Antwerpen
Groepstentoonstellingen in Huis Hellemans – Edegem

Tekst en fotografie Rik Guns

EXPO COMPOSIET

kramboer Geen categorie , , ,

tekst en fotografie Kathleen Ramboer

Celine Geeraert, de stuwende kracht achter RAAM103vzw, nodigde me uit voor een preview van de expo COMPOSIET. Ik ga er graag op in. Bij het betreden van de door de jaren heen uitgesleten trappen naar de kapel, weet ik niet wat me te wachten staat.  Zachtjes open ik de deur die uitnodigend op een kier staat, de verrassing is compleet bij het aanschouwen van allerhande vreemde voorwerpen. Ze palmen voorzichtig de Sint-Amanduskapel in, gaan in dialoog met elkaar, met de omgeving, met de religieuze relicten. De objecten staan er nu nog wat verweesd bij, in volle voorbereiding om toekomstige bezoekers te veroveren.

De Sint-Amanduskapel lijkt me vandaag één grote ‘speeltuin’ waar 10 kunstenaars zich mogen uitleven, hun verbeelding de vrije loop laten, samen het feest van de kunst vieren. Campo Santo is religieus erfgoed waar nu 10 kunstenaars hun werk tentoonstellen. Ze beschouwen hun objecten zeker niet als zaligmakend, als de enige echte kunst die ze op een pied de stalle plaatsen. De eigenzinnige werken stellen kunst ter discussie, hier kan en mag over gesproken worden door de beschouwer, kunstenaars en recensenten. Deze kunst zet aan tot communicatie, tot verbinding. Dit is wat Raam 103vzw wil bewerkstelligen.

De kunstenaars gingen aan de slag met de meest uiteenlopende materialen.
Subtiele verwijzingen naar elkaar, naar de ruimte en overduidelijke verwantschappen tillen de werken en de kunstenaars naar een hoger niveau. Raam103vzw streeft ernaar een expo te presenteren die eveneens meer is dan een geheel van de delen… ‘samen sterk’. (folder expo) RAAM103vzw is met COMPOSIET hier zeker ingeslaagd.

Bij het binnentreden van de kapel laat het werk ‘Compositie’ van Thanh Long Lam me niet onberoerd. Is dit een tekening, een schilderij, een installatie, een sculptuur? Kunst heeft vele namen. Zijn werk, bestaande uit ontelbare stukken, is een puzzel van imaginaire landschappen ontstaan uit de beeldcultuur van zijn jeugd. Het kunstwerk, met ontelbare mogelijkheden en variaties, wekt de homo ludens in mij. De zin bekruipt me, door spelenderwijs stukken te verleggen, een nieuwe persoonlijke werkelijkheid te creëren en op zoek te gaan naar verloren landschappen van weleer.
https://www.instagram.com/thanhlonglam/    http://www.thanhlonglam.be/

links ‘compositie’ van Thanh Long Lam, rechts Nomadisch Kwintet van Roeland Nieuwborg

Het speelse (door mij ietwat oneerbiedig een bouwpakketkunstwerk genoemd) ‘Nomadisch Kwintet’ van Roeland Nieuwborg leunt aan bij ‘Compositie’ van collega Thanh Long Lam of is het omgekeerd? De bouwstenen van zijn ‘Nomadisch Kwintet’ recupereert de kunstenaar uit een vorig werk ‘Wishing Well’ en het transportmateriaal. Roeland Nieuwborg geeft zichzelf carte blanche, laat de verbeelding spreken, spieramen, verpakkingsmateriaal, architectuur worden poëzie, de beeldend kunstenaar is spelenderwijs poëet geworden. Met wat verbeelding dicht ik het ‘Nomadisch Kwintet’ spirituele allures toe. De barok aandoende kapel is hier niet vreemd aan.
https://www.instagram.com/roeland_nieuwborg/              http://roelandnieuwborg.com/             

Het robuuste van ‘Nomadisch Kwintet’ staat in schril contrast met de fragiele takjes van Kim Vandaele. Deze kunstenares heeft de natuur lief, tekent die veelvuldig maar ditmaal gaat ze sculpturaal te werk. Ze vlecht en weeft de takjes tot kwetsbare kunstwerkjes. Daarbij gaat ze intuïtief en gevoelsmatig te werk, probeert tot het uiterste te gaan. De titel “We bent untill we break’ geeft duiding bij het werk, ombuigen tot ze net niet breken. Bij het tekenen overschouwt Kim Vandaele vaak het geheel, hier observeert ze met heel veel gevoel en vooral verwondering het detail.
‘Het gaat over aandacht geven, traag en beheerst, stil en ingetogen, over slagen en falen,
breken en gebroken worden, geluk en teleurstelling leven en dood.’ Kim Vandaele
https://www.instagram.com/vandaele_kim/    https://kimvandaele.be/

We bent untill we break – Kim Vandaele

De kunstenaars Marie Rasper en Sophia Aristidou prefereren zoals Kim Vandaele het kleine, onopvallende. Fragiele bijna onzichtbare objecten waar anderen aan voorbij gaan,  verzamelen ze tot die schitteren in een kunstwerk/installatie. In deze Sint-Amanduskapel tekenen ze poëtische lijnen met touw, bakenen ze zones af door subtiele interventies met touw en minieme objecten, onder andere steentjes. Vergelijk het met een schrijver die punten, komma’s, uitroeptekens, vraagtekens… neerpent.
https://www.instagram.com/soph_souris/
https://www.instagram.com/rabea_rabiat/

interventie en verzamelobjecten van Marie Rasper en Sophia Aristidou

Naast de kleine sculpturen van Kim Vandaele schittert de robuuste nagel van Thijs Van der Linden. In deze kapel toont hij een stevige nagel vervaardigt uit, onder andere, bladen van een boom. Het is een icoon voor zijn gedachtegoed; in het oeuvre van deze kunstenaar staat de boom centraal. Door deze aan religie gelieerde ruimte verwerft de nagel een bijkomend mystiek aura van verlossing, verzoening en herstel, voor mij zweeft er rond dit object een geest van ontmoeting en verbinding, het motto van deze tentoonstelling.
https://www.instagram.com/thijs_van_der_linden/              https://www.thijsvanderlinden.be/

Thijs Van der Linden

Vele kunstenaars die aan COMPOSIET deelnemen hebben een voorliefde voor afgedankt materiaal.
Kristof Lemmens is een adept van Arte povera, hij houdt van zaken met een na verloop van tijd verschijnende patine. In zijn assemblage ontdekt de beschouwer, die er voeling mee heeft, een verdiepende laag. De wielen staan symbool voor het vooruit willen terwijl de klemmen het vaak ter plaatse trappelen symboliseren, het klem zitten in en door bepaalde situaties en leefgewoonten. https://www.instagram.com/kristoflemmens/

links werk van Kristof Lemmens – rechts van Johan Gelper

Ook Johan Gelper maakt installaties met gevonden, recup materiaal. Het kijken naar het object van Johan Gelper is een feest, een feest van kleur en speelse vormen die in en over elkaar kruipen, die de ruimte van de Sint-Amanduskapel veroveren zoals een huis dat stilaan geboren wordt. De alledaagse objecten dwingen een andere functie af, ze entertainen het oog van de kijker.
https://www.johangelper.com/                           https://www.instagram.com/johan.gelper/

Het imposante werk van Nicolas Van Parys aanschouwt de kapel, kijkt neer op de ruimte en werpt een ‘bovenaardse’ blik op de expo. Het is volmaakt geïntegreerd in het altaar, zo perfect dat ik het eerst niet opmerk. Nicolas Van Parys vertrekt vanuit collages, diverse beelden haalt hij uit hun context en versmelt hij tot een verhalend geheel, een verhaal die de kijker zelf bij elkaar mag dromen. De verbeelding van de kijker stelt hij op proef. Wie zijn werk binnenstapt, geniet van kleur, bizarre creaties en betoverende objecten, verbeeldt zich een sprookje dat de kunstenaar in leven roept, tegelijk mooi en afstotend.
https://www.instagram.com/nicolasvanparys/              http://www.nicolasvanparys.com/

links werk van Nicolas Van Parys foto copyright Nicolas Van Parys- rechts werk van Céline Geeraert

Het werk dat Céline Geeraert exposeert draagt ongetwijfeld haar signatuur wat kleur, vorm en inhoud betreft. Haar werk vloeit voort uit wat ze leest, denkt en voelt. Een ervaring zet ze om naar een persoonlijke vormentaal. Negatieve gevoelens zet ze om naar iets positief. De telkens opnieuw weerkerende ingetogen rode kleur symboliseert het positieve. Een organische vorm, het ovaal is haar canvas waar ze de wortels van het leven op tekent. Speelse genaaide steken aan de rand tonen de zorg voor het mooie en oog voor het detail. Haar ‘sculptuur’ speciaal vervaardigd voor deze kapel, ervaar ik als fragiel en toch krachtig. Het vertoont een volhardende kunstenares die gelooft in de kunst en de dialoog die kunst teweeg brengt.
https://www.instagram.com/celine.geeraert/

Bij het verlaten van de Sint-Amanduskapel, ondertussen is de duisternis neergedaald, heb ik een goed gevoel. De 10 kunstenaars vormen een sterke eenheid en zijn toch opmerkelijke individuen. Hun werk vertoont vele parallellen maar bezitten toch een specifieke eigenheid.
COMPOSIET, een betere naam voor de expo kan de bezoeker zeker niet bedenken. Diverse componenten zijn samengesmolten tot een schitterend geheel.

OPEN
Open 15/16/17 november
22/23/24 november
van 11u tot 18u

LOCATIE
Sint-Amanduskapel
Campo Santo
Joannes Rogierspad
9040 Sint-Amandsberg – Gent

PROGRAMMATIE LIMERICK
SamenLezen
za 23 november 11u
Limerick-lyriek
zondag 24 november 11u

tekst en fotografie Kathleen Ramboer

Illustratrice Kayo omarmt de literatuur en de tekenkunst

kramboer Geen categorie , ,

Tekst Kathleen Ramboer – Fotografie Kathleen Ramboer – Kayo Quintens

Omdat illustratoren weinig in ‘the picture’ komen, ook niet op kunstpoort, wou ik graag deze lacune opvullen. Een kunstenaar tipte me Kayo Quintens. Kayo Quintens studeerde Franse en Italiaanse literatuur. Bovendien hanteert ze vlot het tekenpotlood. Met schijnbaar eenvoudige tekeningen weet Kayo de twee wondere tot de verbeelding sprekende kunsttakken perfect in harmonie samen te brengen. Vergis je niet, voor de raap weg getekend zijn de illustraties niet. Over alles is zorgvuldig nagedacht: over kleur, lijn, witte ruimtes… Haar stijl vindt perfect aansluiting bij de boeken van Italo Calvino. In de koffiebar Catberry te Gent waar ze nu tentoonstelt zijn tekeningen te zien die het boek – Als op een winternacht een reiziger…– van Italo Calvino illustreren. Stemmige kleine tekeningen dwingen de bezoeker zachtjes dichterbij te komen. Als ik lang mijn adem inhoud, land ik in een oneindig raadselachtig verhaal. De lust bekruipt me te wandelen in de tekening om alles te ontdekken en te beleven zoals Erik in Het klein insectenboek van Godfried Bomans. Geen enkel detail wil ik laten ontsnappen. Ik reis mee in het boek naar een ongekende bestemming en laat me graag verrassen.
Haar tekeningen zijn geen antwoorden op de vragen die de tekst oproept. Ze stellen een eigen invulling voor van het geschreven verhaal maar willen tegelijk de interpretatie open houden

Kayo vertelde me over haar leven, haar drijfveren, hoe ze de verleiding niet kan weerstaan boeken te illustreren en te tekenen in allerlei omstandigheden. Ze bracht me ook kennis bij, daarom hou ik zo van interviews. Dank je Kayo.

Kunstpoort Je werk bevat verwijzingen naar de literatuur. Ik ontdekte dat je Franse en Italiaanse literatuur studeerde. Ben je een fervente lezer? Welke boeken lees je en welk genre of welk boek zou je graag illustreren en/of een cover voor ontwerpen?
Kayo Uit liefde voor het land en de taal geef ik voorrang aan Franse en Italiaanse literatuur. Candide van Voltaire, ook een boek van Diderot zie ik me illustreren. Mijn absolute lieveling is de auteur waar ik mijn thesis over maakte, Romain Gary. Hij is de enige auteur die de Prix Goncourt 2X won.
nota van kunstpoort, voor info zie
https://nl.wikipedia.org/wiki/Romain_Gary

Kunstpoort De expo toont uitsluitend illustraties van het boek – Als op een winternacht een reiziger…- van Italo Calvino. Waarom dit boek?
Kayo Italo Calvino werd vorig jaar 100 jaar. Dat was het ideale excuus om hem nog eens ter hand te nemen. Verschillende illustratoren illustreerden Italo Calvino’s werk. Ik wilde er een andere draai aan geven, een persoonlijke aanpak. Italo Calvino is een experimenteel schrijver. Het boek confronteert de lezer met heel veel vragen. Is het hoofdpersonage een man of een vrouw? Naam? Over welk station heeft de schrijver het? Maar ook de auteur stelt zichzelf vragen: Is er een hoofdpersonage, een verteller nodig in een roman?
Een ruwe schets van de inhoud: twee personages beginnen aan  het boek. Al snel blijken hun exemplaren van het werk onvolledig te zijn. Hun zoektocht naar een volledige versie, van de juiste auteur, en naar elkaar, is enerzijds een komedie, anderzijds een tragedie. Dit boek is één van de hoogtepunten van het modernisme.
Mijn tekeningen zijn suggestief. Ik probeer de realiteit open te houden, net zoals Calvino ruimte laat voor interpretatie. Persoonlijk vind ik mijn stijl slordig. En dat gebruik ik in mijn voordeel: mijn illustraties vertonen een zekere imperfectie die tot diverse interpretaties kan leiden. Neem nu de tekening met de vogels of zijn het bladen van de boom? Ik appelleer op de verbeelding van de kijker/lezer. Waar is de grens tussen vogel en blad?

Kunstpoort Met welk materiaal teken je? Ik zie veelvuldig groene en blauwe tinten. Waarom, kies je gevoelsmatig voor een kleur, volgens het thema… ?
Kayo Blauw is het meest in mijn comfortzone. Of ik nu in blauw, zwart of groen teken, ik teken meestal monochroom. Zo stuur ik de lezer niet in een bepaalde richting, laat ik de interpretatie vrij. Over kleurgebruik denk ik bewust na. Kleur mag toegevoegd worden maar alleen als het een meerwaarde betekent. Het kan een emotie toevoegen, zorgen voor contrast. De illustraties in deze expo zijn veelal in het groen, de groenen sluiten mooi aan bij de filosofie en interieur van de zaak Catberry. Bruin geeft een gevoel van warmte, liefde, genegenheid, rood brengt dynamiek in de tekening, legt accenten.

Kunstpoort Wil je graag inspraak bij het drukken van je illustraties?
Kayo Ik heb graag controle over de druk. Ik werk al 7 jaar samen met PIXIES WORLD in Gent, we weten elkaar te vinden. Patricia werkt op maat van het verlangen.

Kunstpoort Hoe start je een tekening? Zie je op voorhand het geheel of groeit een tekening?
Kayo In een boekje teken ik de grote lijnen. Naarmate ik vorder bij de lectuur van het te illustreren boek, vul ik de tekening aan, voeg ik elementen toe.

Kunstpoort Maak je gebruik van een gom?
Kayo Nooit, ik zoek wel een oplossing voor een ‘foutje’.

Kunstpoort Kan je om het even waar tekenen?
Kayo Tekenen lukt overal, in de natuur, binnenshuis… Hoe minder comfortabel de plaats is, hoe beter mijn tekening. Bij motregen, in de natuur, vanuit een netelige positie drijf ik de snelheid van het tekenen op, vat ik de essentie beter en wordt de tekening niet doodgewerkt.

Kunstpoort Mag er muziek spelen op de achtergrond terwijl je tekent? Je maakt vrolijke, lieve, frisse tekeningen. Kan je ook tekenen wanneer je je minder goed voelt?
Kayo Muziek kan me in de juiste stemming brengen en de perfecte creatieflow teweeg brengen. Als ik me minder goed voel, kan ik echt niet tekenen.

Kunstpoort Kan je je herinneren wanneer je koos voor het beroep van illustrator?
Kayo Ik was een creatief kind. Tekenen deed ik tijdens de les in het middelbaar, Alfons Mucha had mijn bewondering. Ik volgde Grieks-Latijnse, een artistieke beroepskeuze lag niet voor de hand, de richting Grieks-Latijn schept andere verwachtingen. Tijdens mijn hogere studies, bij een presentatie over Voltaire maakte ik gebruik van eigen tekenwerk, de illustrator in me kwam naar boven, het zaadje kiemde. Een tijdje gaf ik les, ik besefte dat het niet mijn ding was. Frans wijzigt niet, enkel mijn didactische skills kon ik aanscherpen. Ik besloot studies aan het KASK te Gent aan te vangen.

Kunstpoort Bepaalde je studie aan het KASK je tekenstijl?
Kayo Indirect wel. Ik kreeg les van Kaatje Vermeire, Elsje Dezwarte en Carl Cneut. Hun werk blijft me inspireren.

Kunstpoort Hoe verliep je tekenloopbaan?
Kayo Na het KASK heb ik in tussenposes een aantal jaren niet getekend. Een gezin stichten, een vaste job, huis, tuin… kregen voorrang. Ik wachtte op het gepaste moment om terug het potlood op te nemen. Ik tekende in mijn hoofd, observeerde taferelen die ik wilde tekenen, de kleur, de compositie, aard van de lijn… Later de draad terug opnemen verliep vlotjes. Toch sloop op een bepaald moment een blokkade mijn geest binnen. Alles moest passen in mijn instagramgrid. Voor mezelf was ik te veeleisend, ik wou de perfectie en dat veroorzaakte problemen. Terug naar waarneming gaan tekenen en nieuw materiaal uitproberen maakte me weer vrijer.

Kunstpoort Is er evolutie in je stijl waar te nemen?
Kayo Ik leg mezelf nu minder druk op. Hierdoor evolueert mijn stijl voorzichtig naar losse speelse vlotte tekeningen waarin de kijker tekenplezier ontdekt. Mijn pen laat ik nu dansen, kleur verovert het papier… schalkse lijnen banen zich een weg in het beeld. Grove lijnen zijn zelfs welkom. Ik vind het leuk als een potloodlijn je herinnert aan het materiaal: een vettig potlood op een zacht papier. Van té realistische tekeningen probeer ik weg te blijven of wanneer er realisme is, toch die aandacht naar het materiaal te brengen.

Kunstpoort Welke opdracht is je favoriet, gelegenheidsgrafiek, boekillustraties…?
Kayo Boeken illustreren en covers ontwerpen hebben mijn voorkeur. Hoewel als iemand me vraagt een geboortekaartje te ontwerpen, dan vind ik dat een hele eer en ga er graag op in.

Kunstpoort Je werkt samen met Librairie Droz, wat houdt deze job in?
Kayo Ik werk samen met Romanica Gandensia en illustreer vooral doctoraatsstudies over Franse literatuur. Ik krijg in hoofdzaak de ecologische thema’s aangereikt. Meestal willen deze studies een gelaagdheid, complexiteit meegeven, eerder dan een duaal beeld van mens tegenover natuur. Ik ga met hen in overleg en lees me in om te kunnen vatten wat ze precies willen overbrengen. In 3 rondes komen we dan tot een boekcover waar alle betrokkenen tevreden mee zijn.

Kunstpoort Ik merk aan je tekeningen dat je bekommerd bent om het milieu en de natuur liefhebt. Kunnen je illustraties bijdragen tot een andere wereld, tot meer zorg voor het klimaat?
Kayo Dat hoop ik toch. Graag wil ik werken voor FASHION REVOLUTION.
FASHION REVOLUTION is ’s werelds grootste modeactivisme beweging. Ze stellen de vraag: ‘Who made my clothes?’ In België hebben ze een afdeling die met vrijwilligers werkt.

Kunstpoort Op welke realisatie of opdracht ben je trots?
Kayo Ik was geselecteerd voor PICTURALE 2024 in Ronse onder de categorie Jonge Wolven. Daar was ik blij om. Mijn tekening vertoont een zekere dualiteit, er is dat stoute maar ook dat lieve, een wisselwerking van twee stijlen. Het contrast boeide blijkbaar de jury. Dit jaar bestond de jury, niet de minste, uit:  Gerda Dendooven, illustrator – Kaatje Vermeire, illustrator – Jan Vander Veken, illustrator – Marijke Rekkers, illustrator – Patrick Jordens, uitgever.
Kayo aan het woord op instagram: Dit was mijn inzending. En kei blij dat het geselecteerd is! Het thema van Picturale Ronse 2024 is “Fameuze families”. Na wat research kwam ik op een fameuze familie terecht uit de streek, met een bijzondere familiegeschiedenis. Ik probeerde figuren, anekdotes, roddels, feiten en eigen verzinsels te verenigen in één enkele illustratie. Een lijn is een arcering, is een aflijning van een vorm, is een plooi, is een schaduw, is een deel van een vlak of een aanzet tot wat je zelf mag verzinnen.

links detail inzending voor PICTURALE 2024 – rechts inzending voor de TEKENTUNNEL

Kunstpoort Je was ook geselecteerd voor de TEKENTUNNEL.
Kayo De geselecteerde tekening is broos, met veel gevoel getekend tijdens een periode van slaaptekort. Ik ontdekte via Binu Singh het liedje I’m rooting for you, super toepasselijk!
nota kunstpoort: Tekentunnel was een wedstrijd voor illustratoren en kunstenaars die de kans bood om een illustratie, collage of kunstwerk tijdens de maand oktober tentoon te stellen in de prachtige Sint-Anna voetgangerstunnel in Antwerpen.

Kunstpoort Tot slot nog deze vraag, just for fun. Een vriend wil je een illustratie schenken, welke zou je kiezen en wat ga je er dan mee aanvangen?
Kayo Geef me maar een Randall Casaer, een tekening, een leesdametje uit de graphic poem ‘ik zie je geirne met een boek’. Die zou ik aan de muur hangen.

Dank je Kayo voor de kennismaking. Hopelijk vind je een vaste stek in de wereld van de illustratoren. Dat verdienen je gevoelige, fantasierijke tekeningen.

INFO

https://www.instagram.com/kayoquintens/
https://kayoquintens.com/
https://www.facebook.com/kayo.quintens


EXPO

Koffiebar Catberry
Lange Violettestraat 4
Gent
Nog tot begin januari 2025
https://catberry.be/

WENSKAARTEN

Met de eindejaarperiode in het vooruitzicht opent Kayo tijdelijk een kleine webshop.
Kaarten bestellen kan tot 29 november via een online formulier.
Je kan bestellen via deze link:
https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSfEur8z3t754T0L8FKeuEvOiRsox_rZmoLN-s9eTwPTrCyVlQ/viewform?usp=sf_link

Tekst Kathleen Ramboer
Foto Kathleen Ramboer en Kayo Quintens

MINIMALISME

bertvannoten2 Geen categorie

videograaf Bert Vannoten

P/ART presents MINIMALISME

In mijn jeugd volgde ik kunsthumaniora en ook nadien bleef ik altijd in contact met de artistieke wereld. Ik startte een eigen reclamebureau en ben ook actief als coach. Maar zo’n acht jaar geleden kreeg ik de kunstkriebels opnieuw helemaal te pakken en begon ik met schilderen.”

P/ART is Pascale De Snijder, zaakvoerder van branding communication agency BOX32 en opleidingsbureau Brand-Story. Pascale De Snijder volgde opleidingen schilderkunst in dag- en avondonderwijs. Zowel naaktmodellen als stillevens schilderen in de meest verschillende technieken? Pascale beheerst het allemaal. Maar sinds jaren legt ze zich volledig toe op minimalisme, een stijl die ze al in haar vrije werk aan de academie ontwikkelde.

Ton sur ton en zwart-op-wit in een natuurlijk tintenpalet, daar herken je P/ART aan. Vaak barst uit accenten in kleur of textuur een wervelende kracht los. Want als Pascale schildert, gutst de adrenaline door haar aders en stroomt haar hoofd leeg. Een ware explosie van creativiteit.

De werken van P/ART bieden meer dan het oog eerst ontdekt. Pascale: “Ik creëer met verf, plaaster, structuren, vernissen en lakken. Elke kijker moet één worden met het kunstwerk, dat is mijn doel. Hoe mooier je een kunstwerk vindt, hoe meer dopamine er in je hersenen vrijkomt. Daar word je diep in je binnenste gelukkig van.”

Elk werk is uniek en daarom schildert Pascale zelden of nooit op bestelling. Kunst moet je zien … En dan opeens denken of zeggen: “Die is van mij, dát zoek ik al lang.”

Met de opening van de galerij komt er een droom uit voor de Mechelse. “Mijn moeder, die enkele jaren geleden overleed, zei altijd dat mijn werken zo mooi waren en dat ik er iets mee moest doen. Ik heb mijn wens om een galerij te openen nooit echt uitgesproken. Ik dacht dat het toch niet mogelijk was. Maar met de woorden van mijn mama in gedachten heb ik de sprong gewaagd. Het past ook wel bij mijn karakter om zo veel mogelijk te proberen en te zien waar het schip strandt.”

“In het najaar zet ik mijn schouders onder een kunstroute die we organiseren samen met andere kunstenaars en de stad. Er heerst een toffe sfeer tussen de kunstenaars. We gunnen elkaar de kunst en het succes. Op die manier ontstaan er ook leuke samenwerkingen”

Toch hangen bij P/ART alleen de kunstwerken van Pascale. “Ik sluit niet uit dat er snel ook kunst van anderen in de zaak komt, zoals beeldhouwwerken”, zegt ze. “Maar ik heb ook niet oneindig veel ruimte ter beschikking en wil die plaats optimaal gebruiken om mijn eigen werken te tonen. Andere schilderkunst stel ik voorlopig dan ook niet tentoon. Maar je weet natuurlijk nooit wat de toekomst brengt. Ik ben alvast heel enthousiast om aan dit avontuur te beginnen.”


http://www.pascaledesnijder-art.be
https://pascaledesnijder-art.be/paintings/
https://www.instagram.com/art_pascaledesnijder/
https://www.facebook.com/p.art.pascaledesnijder.abstracte.kunst/posts/together-forevervan-een-duet-gesprokensamen-of-apart-te-kooppart-artadhome-pasca/1747647715407128/
https://www.facebook.com/p.art.pascaledesnijder.abstracte.kunst/

Videography: Bert VANNOTEN

De fantasie aan de macht

kramboer Geen categorie , ,

Tentoonstelling DEUS EX MACHINA met kunstenaars Frank Gryffroy en Stefaan Vanhoutte

tekst en fotografie Kathleen Ramboer

Marc Mestdagh trakteerde me op een preview van de wondere tentoonstelling DEUS EX MACHINA in deWeverij – Evergem. Of ik iets wou schrijven voor Kunstpoort? Natuurlijk deze expo hoort thuis op onze kunstpoortblog die graag minder gekroonde originele en persoonlijke kunstenaars in  de spotlichten plaatst.

Stormcatcher – Frank Gryffroy

Bij het binnenkomen zet ogenblikkelijk een eyecatcher, hier de stormcatcher van Frank Gryffroy, de toon. Mijn hoofd slaat op hol, ik maak de klik en treed binnen in het universum van twee fantasierijke kunstenaars: Frank Gryffroy en Stefaan Vanhoutte. Ze slagen erin de industriële ruimte te transformeren naar een werelds heiligdom, een schrijn met zorgvuldig gekozen relikwieën.
In deWeverij is de fantasie aan de macht. Ik ben voor eenmaal opnieuw een klein meisje op ontdekkingsreis, vallend van de ene verrassing in de andere.
Heel eventjes verbeeld ik me een Panamarenko met binnenpretjes, die grinnikt en geamuseerd toekijkt hoe zijn geest verder leeft in deze 2 kunstenaars.

Frank Gryffroy
De werken van Frank Gryffroy, tekeningen en assemblages lijken ‘Panamarenkiaans’ maar zijn het niet. Ook kunstenaar/wetenschapper Leonardo da Vinci speelt door mijn hoofd. Creëert de kunstenaar gevleugelde tuigen, ruimteschepen, duikboten… om lucht en zeeën te verkennen? Is er over nagedacht? Stelt de kunstenaar vragen? Niet echt, zijn ‘studies’ assemblages leiden tot niets, hebben geen functie maar bezitten wel de kracht van de poëzie en de mogelijkheid om de toeschouwer te verleiden tot ongekende denkbeeldige avonturen.
In het gewone leven werkt Frank Gryffroy in Het huis van Kina als coördinator/ontwerper van educatieve tentoonstellingen. Als vrij kunstenaar gooit hij de computer overboord en tekent hij vol passie speels tekening na tekening met stift op papier of op met witte verf behandeld canvas. Zijn tekeningen, bedrieglijk technisch, tekent hij vlotjes uit de hand zonder passer, lat of andere tekeninstrumenten. Hij is een tekenaar pur sang en doet het ambt van het tekenen alle eer aan. Zijn fantasie neemt een vlucht om te landen in futuristische voertuigen.
Het driedimensionale werk ademt dezelfde vrije geest als zijn tekeningen en hoort in eenzelfde heerlijk imaginair universum thuis. Zowel zijn assemblages als zijn tekeningen laten je dagdromen van oceanen en schipbreukelingen, van zeemonsters, duikboten en expedities, van zeppelins gevuld met gas… Frank Gryffroy verhaalt gevisualiseerde dromen voor volwassenen en kinderen van 1 tot 99 jaar.
noot: Frank Gryffroy tekent live op de tentoonstelling.

werk van Frank Gryffroy

Stefaan Vanhoutte
Zie ik parallellen tussen de kunst van Stefaan Vanhoutte en die van Frank Gryffroy? Ja, ongetwijfeld, hun werken zijn gecreëerd vanuit eenzelfde speelse invalshoek, vanuit de liefde voor de patine van een objet trouvé. Er is één verschil. Stefaan Vanhoutte stelt onze maatschappij in vraag en vestigt de aandacht op de opwarming van de aarde. De assemblage – zwart koraal, gebrande eik – is daar een voorbeeld van. Zijn aanklacht is niet rebels of agressief, de kunstenaar legt zachtjes de vinger op de wonde. Esthetiek primeert.

zwart koraal, gebrande eik – Stefaan Vanhoutte


Stefaan Vanhoutte ziet schoonheid in nutteloze en/of afgedankte objecten. Dit levert vaak humoristische werken op. Kunst hoeft niet altijd bloedserieus te zijn. Zo recupereerde Stefaan Vanhoutte oude glasnegatieven (1913) met beeltenissen van een soldaat op een paard. De oorlog was nog niet begonnen, een grapje kan nog. De kunstenaar transformeert paarden in nooit gezien sfinxen, mythische wezens: half olifant/half paard, half paard/half zebra… De installatie, vakkundig geassembleerd, is verfijnd, stijlvol, met doeltreffend materiaal gebruik. Hier is de interieurarchitect aan het werk.

Het werk – Five bullets –  is spielerei op zijn best. De diverse materialen spelen een belangrijke rol in dit werk. Ik herken een interieurarchitect die vol levensvreugde een zijsprongetje waagt.

werk van Stefaan Vanhoutte

Bij de inkom, klaar om weg te vliegen, rust Icarus: 3 werken, één van Frank Gryffroy, van Stefaan Vanhoutte en ook van curator/kunstenaar Marc Mestdagh. Samen vormen deze objecten een Gesammtkunstwerk. Drie zegt meer dan één? Niet echt, de vleugels blijken onmachtig op te stijgen. Het blijft bij een tragische dagdroom van drie kunstenaars die graag verblijven in luchtkastelen. Eén ontsnappingsroute blijft open, die van de kunst.

Gesammtkunstwerk van Frank Gryffroy, Marc Mestdagh, Stefaan Vanhoutte


De verwondering bekruipt me om zoveel poëtische verhalen, om zoveel dromen, om het vluchten in een droom wereld waar nutteloze objecten onder de vorm van fantasy machines hun plaats veroveren. Misschien is de expo DEUS EX MACHINA één groot luchtkasteel waarin elke creatieve bezoeker zijn dagdromen herkent.

De frivole objecten in de immense ruimte, aftekenend tegen de witte muren van deWeverij, brengen een mooie balans tussen chaos en rust. Als beschouwer vlieg je naar de toekomst om later voorzichtig met beide voeten terug aan land te gaan.

INFO

DEUS EX MACHINA

Frank Gryfroy
Stafaan Vanhoutte

www.deweverij.be/deus

zondag 3 november 2024
zondag 10 november 2024
van 10u tot 18u
Frank Gryffroy tekent live op de tentoonstelling.

Dellaertsdreef 9
9940 Evergem (Sleidinge)

https://beeld.be/nl/kunstenaars/stefaan-vanhoutte

https://www.stefaanvanhoutte.com/

https://www.facebook.com/frank.gryffroy/

https://www.facebook.com/stefaan.vanhoutte.9

www.marcmestdagh.be

tekst en fotografie Kathleen Ramboer