Briefverkeer

met auteur Gert-Jan van den Bemd

tekst Kathleen Ramboer

foto Thomas Sweertvaegher

Schrijver Gert-Jan van den Bemd bracht me op de hoogte van zijn nieuwste en vierde roman -Lex- . Gert-Jan is een Nederlandse schrijver die in Breda woont. Ik ontmoette hem in 2022 naar aanleiding van zijn vorige roman Branco & Julia.
zie kunstpoort
https://kunstpoort.com/2022/04/14/een-nederlandse-schrijver-in-oostende/
Voor een kunstpoortreporter is het niet evident naar Breda te reizen voor een interview. Een brief schrijven leek me een logische en originele oplossing. De schrijver zou me zeker één terug sturen. Ja! En wat voor één; een nostalgisch getypte brief, getypt op “Een mosgroene Olympia SM3, een machine uit de late jaren vijftig.” (zie brief Gert-Jan van den Bemd)

Brief aan schrijver Gert-Jan van den Bemd

Gent 2 april 2024

Dag Gert-Jan

Je mailtje verbaasde me niet. Ik had een vermoeden dat er een nieuw boek op stapel stond. Op sociale media postte je regelmatig beelden vanuit je geliefde, vanwege het Ensorjaar door een horde toeristen overspoelde, Oostende. Maar jij komt er als Nederlander al jaren, je houdt van Oostende, de zee, zijn kroegen, zijn bevolking. Je houdt van dat tikkeltje surrealisme dat Oostende rijk is, van zijn verval en van zijn stilaan vernieuwde glorie. Je blog is gevuld met verhalen uit Oostende, ooit de koningin der badsteden. Je schrijft er graag je verhalen, ook je romans, in het voetspoor van beroemde schrijvers: Joseph Roth, Stefan Zweig, James Joyce… Koen Peeters.
Wat me wel verwondert is dat je nieuwe roman zich hoofdzakelijk afspeelt in je home town Breda en maar een ietsje pietsje in Oostende. Hoe en waar groeide dat idee? Als Vlaming ken ik Breda enkel als tussenstop op de treinroute Brussel – Amsterdam. Daar moet ik bewust iets aan doen. Wie weet krijg ik zin in een dagje Breda na het lezen van je boek, misschien kriebelt het dan om de aangehaalde plekjes te ontdekken? Ongetwijfeld zal de ‘couleur locale’ van het boek me bekoren omdat jij een situatie, een tafereel zo beeldend kunt beschrijven, met het oog van een fotograaf. Fotografie is dan ook een van je stokpaardjes. Je schrijft filmisch met het oog van een cameraman maar omdat Lex nu eenmaal een boek is, stel ik voor die te illustreren met enkele van je heerlijke inkt tekeningen. De klank die speelt vanzelf wel door mijn hoofd en dat van de lezers. Dat tikkeltje subtiele humor van je tekeningen zou dat de tekst ondermijnen of precies nog sterker maken? Jij alleen weet het antwoord.
De grafische- en kunstwereld is me lief, dat weet je wel, daarom ben ik zo benieuwd naar de cover, overtuig je het lezers- en koperspubliek met een foto, een tekening, met felle uitbundige kleuren of net niet? Gebruikt de vormgever een schreefletter, een schreefloze, een hippe, een coole, een klassieke letter… om de titel te communiceren? Of heb je daar geen inspraak in? Misschien vind je dat ook niet zo belangrijk. Bezorg je me een afbeelding van de cover? Of is die nog top secret?

Je liet me weten dat ‘Lex’, het hoofdpersonage, in een kringloopwinkel een oude typemachine (een Olympia SM3) op de kop tikt. Hij is ervan overtuigd dat tikken op het klavier van een typmachine hem kan helpen makkelijker te schrijven. De laptop zet hij opzij. Gert-Jan je beloofde me, daar ben ik blij om, als antwoord op mijn schrijven een op ene Olympia SM3 getypte brief. Daarom heb ik een licht vermoeden dat Lex autobiografische trekjes heeft. Corrigeer me als ik het fout heb. Een Olympia SM3 is echt old school. Nostalgie en melancholie horen stilletjes aan bij mijn leeftijd (die verklap ik niet). Ik vind een confrontatie tussen oud en jong wel fijn.

Je vorig boek Branco en Julia dateert van 2 jaar geleden. Wanneer is het zaadje voor je nieuwe boek ‘Lex’ geplant? Welk voorval zette je aan tot het schrijven van deze vierde roman? Welke tijdsspanne deed je erover? Liep het vlot? Werd je vierde roman in Oostende geboren? Of is in Oostende de verleiding te groot om er rond te dwalen, te genieten van een koffietje of drankje met ‘Oostendse’ vrienden zodat het schrijven op de achtergrond verdwijnt. Vele schrijvers werken met de regelmaat van een klok. Ik vermoed dat dit bij jou ook het geval is.

 ‘Lex’ is ongetwijfeld opnieuw een spannende, psychologische roman, waar jij ondertussen een patent op hebt. We zijn razend benieuwd naar de karakterschetsen en het plot. Je komt altijd zo onverwacht uit de hoek.
Zoveel vragen en suggesties… en ik heb er nog eentje: “Wanneer en waar is een boekvoorstelling gepland?”

Een groet van

Kathleen

Kunstpoort reporter

Antwoord per brief van Gert-Jan van den Bemd

Dag Kathleen,

Wat een goed idee, een échte brief! Het schrijven op papier gaat gepaard met meer zorgvuldigheid dan een snel e-mailtje. Het vraagt ook om een geschikt moment, waardoor mijn antwoord wat langer op zich liet wachten. Een fysieke brief sluit perfect aan op mijn nieuwe boek. In ‘Lex’ kampt de gelijknamige hoofdpersoon met een writer’s block. Of misschien is het wel meer dan dat. Hij nam ontslag van zijn werk bij de krant om zich volledig op zijn passie te kunnen storten: het schrijven van thrillers. Maar die beslissing blijkt na enkele maanden niet zo verstandig. Er komt geen letter meer op het beeldscherm van zijn laptop. Tijdens het bezoek aan een kringloopwinkel stuit hij op een oude typemachine. Hij meent dat hij daarmee de blokkade kan opheffen. Een typemachine vereist een andere manier van werken: voor je de toetsen beroert, heeft de zin zich al in het hoofd gevormd, meer dan bij het schrijven met de laptop, waarbij de uiteindelijke zin soms pas na talloze correcties ontstaat.

Ook ik kocht tijdens het schrijven van ‘Lex’ een oude typemachine. Niet met als doel om daarop het manuscript te schrijven, eerder uit een nostalgisch verlangen. Het is een mosgroene Olympia SM3, een machine uit de late jaren vijftig. Het is een prachtig apparaat, dat ook door de mij bewonderde Patricia Highsmith werd gebruikt. Af en toe tik ik er een stukje op, of zoals nu, deze brief. Natuurlijk zie ik ook de voordelen van een laptop, maar soms verlang ik naar het meer fysieke schrijven. Of naar het old school ontwikkelen en afdrukken van foto’s. Ik heb nog een traditionele opleiding in de fotografie gevolgd. De magie van de donkere kamer, daar kan de digitale fotografie niet tegenop! Maar in onze moderne, haastige tijd is er weinig geduld meer. We willen alles nú, liefst zonder al te veel inspanningen. Misschien verklaart dat de terugloop van het aantal lezers. Het ‘consumeren’ van een verhaal door het te lezen vereist nu eenmaal meer energie, concentratie en doorzettingsvermogen dan het kijken naar een beeldscherm.

Ik ben inderdaad net terug van een maand Oostende. Dat is een jaarlijkse traditie. Ik vind het heerlijk om er te dwalen. Ik ken de stad inmiddels beter dan mijn woonplaats Breda. Oostende geeft me een dubbel gevoel. Er zijn mooie wijken, gebouwen, straten, maar vaak worden die ontsierd door gedrochten van beton en glas. Er wordt veel gesloopt, vaak gebouwen die behouden zouden moeten blijven, maar vanwege de verwaarloosde staat is dat meestal onbetaalbaar. Op de lege plek verschijnt dikwijls een oogverblindend appartementencomplex, waarmee tweede-huizenbezitters hun vermogen veiligstellen voor de toekomst. Dat resulteert in veel leegstand in de wintermaanden, dan is Oostende op bepaalde plekken net een spookstad. Hoogzomer is het er daarentegen een gekkenhuis. Toch, of misschien wel vanwege die tegenstellingen, kom ik er graag. Het is geen grote stad, maar ze is dynamisch, er gebeurt van alles. Dat geeft inderdaad de nodige afleiding. Ik heb er dit jaar vooral veel getekend, ik heb er leuke mensen ontmoet, Duvels gedronken… en misschien heb ik er ook wel wat ideeën opgedaan voor een nieuw boek. Ik wil al jaren een verhalenbundel over Oostende schrijven, of een roman, maar zover is het nog niet gekomen. Wel een eerste aanzet: het laatste hoofdstuk van ‘Lex’ speelt zich in Oostende af. Dus misschien is dat de opmaat.

Het verwondert je dat ik mijn woonplaats Breda als locatie voor mijn nieuwe boek heb gekozen, maar eigenlijk is die keuze niet zo vreemd. De aanzet werd gevormd door een waarneming van mijn vrouw. Tijdens haar vaste wandelroute langs de singels van Breda zag ze hoe een man zijn auto parkeerde en een betaalbewijsje uit de automaat haalde. Daarna gebeurde iets merkwaardigs: de man stapte direct weer in zijn auto en reed weg. Had hij zich vergist, was hij iets vergeten? Maar de week erna gebeurde exact hetzelfde. Dat zette mijn brein aan het werk.

De waarneming van mijn vrouw verplaatste ik naar Karla, de vriendin van Lex. Ze vertelt het voorval aan Lex, in de hoop dat hij zijn drive om te schrijven hervindt. Dat gebeurt ook: Lex raakt gefascineerd door de man, hij bijt zich in hem vast. Maar dat had hij beter niet kunnen doen…

De Bredase ‘couleur locale’ maakt ‘Lex’ extra leuk voor de bewoners van deze stad én voor de mensen die Breda bezoeken. Vanwege de prima treinverbinding zijn dat ook veel Vlamingen. Zelf vind ik het altijd heel leuk om een boek te lezen dat gesitueerd is op de plek waar ik verblijf. Ik denk dat veel mensen dat met mij delen, dus ik verwacht dan ook veel belangstelling voor ‘Lex’.

Helaas, de tekeningen moet je er zelf bij denken. Misschien komt er ooit een boek waarin ik wél mijn tekeningen verwerk. Ook zou ik graag een boek maken waarin ik foto’s en teksten combineer. Dat deed ik eerder, in ‘Wachten op de Ronde van Lombardije’, mijn thesis van de kunstacademie. Het schrijven geïnspireerd op foto’s vond en vind ik erg leuk. Je hebt gelijk, ik ben visueel ingesteld, de scenes die ik schrijf, zie ik voor me. ‘Lex’ is een boek dat roept om een verfilming. Dat zou ook voor Breda een mooie kans zijn om onze fraaie stad aan een groot publiek te tonen. Dus regisseurs of producenten, kom maar op!

Ik deel jouw liefde voor de grafische- en kunstwereld. Ik kijk graag naar covers van boeken. Het is interessant om te zien hoe vormgevers lettertypes, kleuren, grafische elementen en fotografie inzetten om een boek een eigen karakter te geven. En op te laten vallen tussen die honderden andere boeken in de winkel. Sommigen zijn daar heel goed in, zoals mijn vormgever Herman Houbrechts. Hij heeft de covers van mijn vorige boeken ook verzorgd. Hij is zeer vakkundig, hij denkt mee met de redacteur, de uitgever en de auteur. Bovendien is hij een aimabel man. Ook dit keer heeft hij een fraai ontwerp gemaakt. (Ik stuur je de afbeelding via e-mail). De cover van ‘Lex’ is misschien niet heel opvallend, eerder ingetogen, hij past uitstekend bij de duistere sfeer van het boek. De drie rode kruizen verwijzen naar het stadswapen van Breda.

De presentatie van ‘Lex’ is op zaterdag 8 juni bij boekhandel Van Kemenade & Hollaers in Breda, om 16.00 uur. Ik hoop dat ik ‘Lex’ ook bij boekhandels in Vlaanderen mag presenteren. Ik vind het leuk om met lezers in gesprek te gaan over mijn boeken. Dus boekhandelaren, leden van leesclubs en organisaties van festivals, stuur me gerust een mailtje: info@grandfoulard.com. Ik kom graag langs!

Kathleen, ik laat je weten als ik weer in de buurt van Gent kom, dan gaan we een Duvel drinken (het mag ook iets anders zijn, hoor!)

Met een Bredase ‘houdoe’,

Gert-Jan van den Bemd

vormgever cover Herman Houbrechts

INFO auteur

info@grandfoulard.com
https://www.grandfoulard.com/
https://www.facebook.com/grandfoulard
https://www.facebook.com/gertjan.vandenbemd
https://www.instagram.com/gertjanvandenbemd/?hl=nl
https://www.instagram.com/grandfoulard/?hl=nl
redacteur van REALmag., magazine
https://www.realmag.nl/

INFO roman LEX– literaire thriller

LEX
uitgeverij Manteau
ISBN 9789022341322
320 pags
24 euro

https://www.grandfoulard.com/lex/

Ann Bonne, een kunstenaar met metier en passie

tekst Kathleen Ramboer

Ann met een vroegwerk uit 1978

Als reporter van kunstpoort is het een feest in dialoog te gaan met Ann Bonne, een kunstenaar die het goed weet te verwoorden en haar uitgebreide kennis graag deelt. Als kunstenaar heeft ze veel metier en dat is zeldzaam in een hedendaags kunstklimaat dat vooral gericht is op concept en minder op creatie. Als leerkracht tekenkunst weet ze ongetwijfeld haar studenten te begeesteren en een balans aan te kaarten tussen inhoud, vorm en functie.

Om gerichte vragen te stellen bestudeerde ik de website van de kunstenaar.
https://annbonne.wixsite.com/arts

Kunstpoort Groeide je op in een gezin met liefde voor de kunst?
Ann Bonne Kunst zit in de genen die ik via moeders zijde meekreeg. Ik ben de achterkleindochter van kunstschilder Leo Steel, toen een befaamd portrettist. Ook zijn zonen Georges, Albert en Etienne (mijn grootnonkels) waren kunstenaar. Toch stootte ik op verzet van thuis toen ik een kunstrichting uit wou. Na een jaar rechten aan de universiteit, ben ik toch vrije grafiek gestart. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik wilde tekenen en dat is mijn leven lang een constante.

Kunstpoort Was je studietijd aan de Sint-Lucas Hogeschool bepalend voor je manier van werken van nu? Zijn er leerkrachten die je kunst beïnvloed hebben, die je veel hebben bijgebracht?
Ann Bonne Leerkracht Dirk De Bruycker was mijn mentor. Hij verlegde grenzen in mijn hoofd. Hij besteedde niet alleen aandacht aan figuratie maar ook aan abstractie.

Kunstpoort Ben je na je studies onmiddellijk beginnen les geven?
Ann Bonne Inderdaad, ik heb het al doende geleerd.

Kunstpoort Kunnen de leerlingen je ook iets bijbrengen. Is er een wisselwerking?
Ann Bonne Er is een dialoog. Mijn studenten, met minder academische vorming, hebben een onbevangen blik waar ik voor open sta. Persoonlijk probeer ik hen een balans tussen concept, vorm, materiaal en techniek mee te geven.

Kunstpoort Twijfel je aan je kunst of ben je overtuigd, wat ik maak is goed.
Ann Bonne Als kunstenaar moet je zoals een wetenschapper geloven in je onderzoek.

Kunstpoort Wat zijn je inspiratiebronnen? Natuur? Muziek? Oude meesters? Het onderbewuste?
De Nederlandse licht installatie kunstenaar Jan Van Munster zegt: ‘Als kunstenaar kom je sowieso niet verder dan je eigen biografie.’ Klopt dat voor je? Ben je ook zo een kunstenaar of kijk je verder dan je eigen leefwereld?
Ann Bonne Natuur, muziek, literatuur… kan me inspireren. Mijn werk is niet biografisch wel omgevingsgericht. Een 17de -eeuwse lievelingsdreef en een liederlijke beek ook daterende van de 17de eeuw zijn dicht bij huis mijn geliefkoosde tekenlocaties. Tekenen is de vorm maar er is ook de bevrijding, het wandelen in de geest. Als kunstenaar moet je indringen in de tijd. Verstilling, de tijd nemen om te kijken en naar de kern gaan, de essentie verbeelden is belangrijk; een luxe, zeldzaam in deze jachtige tijden. Ook de beschouwer vraag ik die attitude. Ik heb nood aan mentale vernieuwing. Om de 15 jaar vernietig ik werk. Een mentaal archief helpt me verder te gaan.
Mijn motto is een tekst van Thomas Mann.
“Ook persoonlijk beschouwd is de kunst immers een geïntensiveerde vorm van leven. Zij maakt dieper gelukkig, zij doet sneller opbranden. Zij kerft in het gezicht van wie haar dienen de sporen van geestelijke avonturen, en zij veroorzaakt, zelfs als het uiterlijk bestaan kloosterachtig stil is, op de duur een verwendheid, oververfijning, afmatting en geprikkeldheid van de zenuwen zoals een leven vol uitspattingen van hartstocht en genot ze vrijwel nooit teweeg kan brengen.”
Uit ‘De dood in Venetië’

Kunstpoort Je ‘Waterschappen’ zijn suggestief, niet echt figuratief te noemen. Hoe noem je ze abstract of figuratief, abstract/figuratief? Mochten deze werken geen titel hebben, dan zou ik stilletjes wegdromen, mijn fantasie laten spreken. Waardeer je het als de beschouwer een eigen interpretatie geeft aan je ‘Waterschappen’?

oud werk: schilderijen met onderwerp: de opaalkust

Ann Bonne Voor mijn reeks ‘Waterschappen’ zoek ik een evenwicht tussen figuratie en abstractie.
Kunstpoort Dit schrijft Ann Bonne over haar reeks ‘Waterschappen’: “De lichtstralen worden avontuurlijke kringelende draden, abstracte draden, wervelende krabbels waaruit het licht tevoorschijn komt.”
Ann Bonne Deze houding is me niet vreemd. Mijn eerste schilderijen met onderwerp de opaal kust, tonen vereenvoudiging, leggen de essentie van een waarneming bloot. Ik probeerde de rust van de zee te vatten, de typische kleur, de transparantie.
Het verhaal mag niet primeren. Een persoonlijke interpretatie van de kijker is zeker welkom.

Kunstpoort Ik veronderstel dat je belang hecht aan techniek, dat je onderzoek doet naar een tekenproces dat het best bij je werk past. Je ‘Waterschappen’ zijn zilvertekeningen. Wat moet ik me daar bij voorstellen? Welk materiaal gebruik je?

zilverpennen

Ann Bonne Met mijn grondstoffen ga ik creatief om, probeer die naar mijn hand te zetten. Voor ik start met de tekening heb ik al wat werk verricht. Het papier, Zerkall aqua- en etspapier, prepareer ik met een kalklaag. Onder de kalklaag maak ik eerst een houtskooltekening. Op de kalklaag teken ik met een zilverpen. Door het gebruik van de zilverpen treedt een bijtende chemische reactie op en komt bij blootstelling aan de lucht, de tekening zichtbaar. Het zilver oxideert. Als bij magie komt de tekening tevoorschijn, eerst zacht, dan donkerder en donkerder tot ze de grens van donkerbruin bereikt.

Kunstpoort Je volgde vrije grafiek daarom heb ik een stil vermoeden dat tekenen met zilverpen verwant is aan het etsen.
Ann Bonne Vergelijk het met droge naald. Met een zilverpen kan je geen contrasten leggen. Zoals bij de droge naald techniek, verkrijg ik door arcering nuances van donker en licht. Het ritme en dynamiek van het vrije arceren vind je terug in mijn oudere droge naald werken.

links WATERSCAPE III 1 2023  zilverpen, krijt op aqua Zerkall 35,4 x 38 cm
rechts WATERSCAPE III 2 2023  zilverpen, krijt op aqua Zerkall 35,6 x 38 cm

Kunstpoort Je werken zijn teer, kwetsbaar, letterlijk en figuurlijk. Fixeer je de tekeningen?
Ann Bonne Ik verpak mijn werk in pergamijn (kristalpapier), vervaardigd op basis van zuurvrije, zuivere cellulose.

Kunstpoort Na het zien op je website van je reeks ‘Mani di Milano’ heb ik het gevoel dat je geboeid bent door de oude meesters. Bestudeer je hun manier van werken, hun techniek? Wie is je grote voorbeeld? Welke oude meester bewonder je?
Ann Bonne Ik kijk op naar Leonardo da Vinci en beschouw hem als een leermeester. Gefascineerd door ‘Het Laatste Avondmaal’ een olieverfschilderij op de pleistermuur van het klooster Santa Maria della Grazie in Milaan, maakte ik een uitgebreide, vergaande studie over de handen voorkomend op het eind 15de -eeuwse muurschilderij. Diverse handen blijken ook op andere schilderijen van Leonardo da Vinci voor te komen, vaak in spiegelbeeld.

mani di GIOVANNI ‘in pettine’  40 x 48 cm  zilver, houtskool, pastel, gesso op kalei-paneel

Ann aan het werk in de abdij van Tongerlo

Kunstpoort Over die handen geeft Anne Bonne een toelichting: De handen van Johannes brengt ‘het rustig in zichzelf gekeerd zijn’, de ‘stille smart’ tot uitdrukking. Da Vinci bereikt met deze handen, de vingers ineenstrengelend, een verstillend moment. Het is deze verstilling die mij ontroerde en inspireerde.
Anne Bonne De handen, de houding, bevatten een onderliggende betekenis. Zo drukken de handen van Petrus verontwaardiging uit. Ik tekende 26 handen, ware grootte,  op 24 panelen, de eerste in 2015, de laatste in 2023.
Als voorbereiding voor de reeks ‘Mani di Milano’ bestudeerde ik, juli 2015, uitgebreid een kopie in de Norbertijnen abdij van Tongerlo. Daar bevindt zich  de wellicht meest getrouwe en ook mooiste replica van ‘Het Laatste Avondmaal’ van Leonardo da Vinci. Het doek is 8,80 meter op 4,60 meter, geschilderd door een lid van de ‘Leonardeschi’ in opdracht van de toenmalige Franse koning, Louis XII. Deskundigen onderzoeken nu of Andrea Solario het doek geschilderd heeft en of Leonardo da Vinci enkele delen voor zijn rekening nam, onder andere het hoofd van Christus.
In de abdij onderzocht  en bestudeerde ik de renaissancistische maten en verhoudingen met behulp van metingen en fotografie.
De reeks ‘Mani di Milano’ bestaat zoals ‘Waterschappen’ ook uit zilvertekeningen. Dit maal is gebruikt gemaakt van geprepareerde panelen. Ik kies ervoor; de geschiedenis, de sporen van het tekenproces te laten meespelen in een gelaagde tekening. De zichtbaar onderliggende lagen versterken het expressieve karakter van de doorleefde handen. De lijnvoering en arceringen zorgen voor tonaliteit, tenslotte komt door oxidatie zoals bij ‘Waterschappen’ een warm timbre naar voren.

mano di GIUDA destra  40 x 40 cm zilver, houtskool, gesso op kalei-paneel

Kunstpoort Je reeks ‘Klankschappen’ ook gezien op je site, vertoont volgens mij een meer expressieve vorm van tekenen, je potlood bereikt op zeker ogenblik een hoogtepunt zoals het Italiaans crescendo, het geleidelijk aanzwellen van de muziek.
Anne Bonne Inderdaad, zoals bij ‘Waterschappen’ is de gestiek, de lijnvoering, de schriftuur belangrijk, het materiaal is expressiever en zet ik naar mijn hand.
De partituren waarop ik teken zijn bewust gekozen, ze zijn de dragers waarop maat, ritme, kleur en ruimte samenkomen. De partituren ondergaan een technisch proces dat, interessant voor de beleving, zichtbare sporen nalaat. Zo werk ik met houtskool, plakkaatverf, gesso… op bladmuziek gemaroufleerd op Japans papier. De vooraf geprepareerde dragers neem ik mee op locatie. De tekeningen vertalen de muziek die ik in mijn hoofd hoor en waar ik zo van hou, liederen van Franz Schubert, mijn lievelingscomponist. Ik tekende op partituren van
Der Wanderer D493 Schubert
Ich komme vom Gebirge her,
Es dampft das Tal,
es braust das Meer.

70 x 100 cm, 8 partituurbladen, gouache en houtskool, marouflage op Japans papier

Wohin? opus 25, D 795 Die schöne Müllerin Schubert

70 x 100 cm, 8 partituurbladen, gouache en houtskool, marouflage op Japans papier

Kunstpoort Beoefen je naast de tekenkunst nog andere kunstdisciplines?
Ann Bonne Door een ongeval ben ik toch wel beperkt in mijn keuze. Zo was ik genoodzaakt het beeldhouwen stop te zetten.

Kunstpoort Wat is en wat betekent kunst voor je?
Ann Bonne Kunst is een bewustzijnsversneller. Kunst zet kunstenaar en kunstbeschouwer aan tot nadenken, tot dieper ingaan op de inhoud, tot interpreteren, tot intenser leven. Kunst bant oppervlakkigheid uit je leven. Goethe beweert: ‘Wie kunst heeft, heeft religie. Wie geen kunst heeft, heeft religie nodig.’ Een kunstenaar heeft een eigen religie, iets bovenzintuiglijk. Ben ik aan het werk, dan hoor ik niets, ruik niets… bepaalde zintuigen vallen uit. In opperste concentratie vergeet ik de wereld om me heen. Graag werk ik gestructureerd, volgens schema, op vaste uren. Eenmaal in mijn atelier, heb ik geen besef van tijd, daarom is het op die ogenblikken raadzaam een wekker op te diepen.

Kunstpoort Ik vind online weinig over je. Ik zie geen werk van je op sociale media. Vind je het niet belangrijk je werk te tonen? Heb je geen ambitie? Of werk je liever in de luwte?
Ann Bonne Ik hou niet van het vluchtige, oppervlakkige van de sociale media. Mijn tekeningen zijn het resultaat van intens werk, zijn doorleefd, daarom hou ik er niet van dat de surfer die in één oogopslag, snapshot, beoordeelt, kan ‘like-n’ of ‘niet like-n’. Weinig tentoonstellen is een bewuste keuze.

Kunstpoort Wat bewonder je bij andere kunstenaars?
Ann Bonne Zoals bij een wetenschapper blijkt voor een kunstenaar het onderzoekvermogen van intens belang, bij een kunstenaar is dat het beeldend onderzoekvermogen naar inhoud en vorm. Dat maakt het verschil met wat we noemen een ‘zondagsschilder’.
Ik waardeer een kunstenaar die zijn kunst steevast heruitvindt. Dit kan alleen in financiële vrijheid.

Kunstpoort Kan je wat meer vertellen over de expo ‘waarschijn – de stilte van het licht’
licht beeldende zilvertekeningen in dialoog met het namiddagatelier tekenkunst SLA
Ann Bonne Mijn studenten stel ik de vraag: ‘Wat betekent inhoudelijk en formeel water voor je?’ ‘Hoe verbeeld je water 2D?’ Ik gaf hen de opdracht thuis te werken, los van alle invloeden. Het leren werken buiten de les, eigen oplossingen zoeken, is betekenisvol. Enkele vertrokken vanuit inhoud, andere vanuit de vorm. Ik gaf iedereen een boekomslag waarmee ze aan de slag gingen. Door dit project maken de leerlingen kennis met het proces van tentoonstellen, met alles wat ermee gepaard gaat.

‘aquaria’ van de leerlingen van het ‘namiddagatelier Tekenkunst Sint-Lucas Academie-Gent’

Kunstpoort Wat zijn je toekomstplannen? Verder les geven?
Ann Bonne Na 42 jaar les geven, werk ik verder in mijn atelier. Als leerkracht wil ik graag mijn kennis doorgeven. Misschien organiseer ik workshops toegespitst op materiaal en techniek, wie weet ook zomercursussen tekenen ‘en plein air’.
Tuin, interieur, kleur zijn ook uitlaatkleppen voor mijn creativiteit. Drie tuinontwerpen zijn van mijn hand.

Kunstpoort Van welke kunstenaar, hedendaags, oude meester, bekend of niet… zou je graag een schilderij in je atelier of woonkamer ophangen zodat je er uren kan naar kijken?
Ann Bonne Ik ga voor een abstract, minder toegankelijk werk. Waarom geen Rothko?

atelier en studies

Kunstpoort Een verrassende keuze voor iemand met een fascinatie voor oude meesters. Of toch niet? Een groene oase, een levend natuur-schilderij, omringt de leefruimte en het atelier van Ann. Mogelijk is hierdoor nood aan abstractie. Schilderijen van Rothko staan buiten de tijd en voelen aan als een wandeling in een stil bos. Bovendien kan je Rothko’s kleurvlakken beschouwen als geabstraheerde landschappen, een raakpunt met de verstilde, geabstraheerde ‘Waterschappen’ van Ann. We hopen niet alleen dat die stilte verder deel uitmaakt van haar kunst maar ook dat de poorten van de kunstwereld voorzichtig openen voor deze tijdloze zilver- en andere tekeningen.

INFO expo

Ann Bonne
waarschijn – de stilte van het licht
licht beeldende zilvertekeningen

Het namiddagatelier tekenkunst Sint-Lucasacademie Gent
aquaria

stellen tentoon in de Sint-Amanduskapel
n.a.v. Ann’s 40 jarig jubileum tekenkunst SLA

Opbouw van de expo waarschijn-stilte van het licht –
Ann Bonne
Aquaria – namiddagatelier tekenkunst SLA

Campo Santo
Sint-Amanduskapel
Joannes Roegierspad
Sint-Amandsberg

Open
24-25-26 mei 2024
31mei-01-02 juni 2024
14 – 18 u

https://www.facebook.com/ann.bonne.5
https://annbonne.wixsite.com/arts

tekst Kathleen Ramboer
foto Kathleen Ramboer en
copy right Ann Bonne

Het verhaal achter Drink and Draw in Brussel

Tekst Diana Van Bergeijk – Foto’s Eric Rottée

Als ik op donderdagavond 25 april om half 8 het Belgisch Stripmuseum aan de Zandstraat in Brussel binnenstap, lijkt het alsof ik niet op de juiste plek ben. Het is stil in de hal van de verborgen parel in Art Deco stijl en het lijkt alsof het museum zoals op andere avonden gesloten is. Aan het onthaal is niemand aanwezig, maar bovenaan de trap die je direct bij binnenkomst ziet, zie ik toch wat beweging. Ik ga de trap op en heb al snel door dat het event Drink & Draw wel degelijk hier plaatsvindt. Op de eerste verdieping zitten rond de balustrade aan de vide zo’n 60 mensen voorovergebogen over hun tekenpapier, schetsblok of schrift en zijn geconcentreerd bezig met een tekening. Ik zie dat de tekenaars gebruikmaken van potloden, stiften en krijt van zichzelf, maar ook van wat er voor hen op tafel is gelegd.

Aan de zijkant van de ruimte staan wat tafels. Achter een tafel zit een DJ die tijdens het tekenen zorgt voor muziek in verschillende stijlen. Er is een kleine bar waar je doorlopend de ‘drinks’ kan kopen. Na een paar minuten stopt de muziek en begrijp ik de gang van zaken. Voor de tafels waaraan de DJ zit, staat organisator Leticia Sere klaar om de tekenaars een nieuwe opdracht te geven waar ze opnieuw een kwartier voor krijgen. De opdracht betreft de opwarming van de aarde en wordt geïllustreerd met een projectie op een scherm achter haar. Daarna is het de beurt aan de gast-illustratoren die voor deze avond zijn uitgenodigd. O.a. Charlotte Dumortier geeft een opdracht en gaat de tafels langs voor tips en bewondering.

Dit is het moment waarop Leticia zich even kan terugtrekken en ik haar wat vragen mag stellen. Veel moeite kost dit niet, want ze vertelt uit zichzelf het verhaal achter Drink and Draw.
Het idee van Drink and Draw is een internationaal concept. Het wordt georganiseerd in verschillende steden in de wereld en elke organisator vult het in op haar/zijn eigen manier. “Het is bedoeld om tekenaars uit te dagen vanuit hun eigen tekenwereld, hun eigen realiteit. Ik nodig professionele tekenaars uit, elke keer anderen en praat het programma aan elkaar. Het concept is altijd hetzelfde. Andere steden organiseren soms ook modeltekenen, in de stad gaan schetsen of zo, de zgn. urban sketchers. Bij ons zijn er altijd Belgische of internationale tekenaars die de sessies begeleiden. De maandelijkse avonden zijn telkens op een andere locatie. Vanavond dus in het Belgisch Stripmuseum en we waren bijvoorbeeld al op de boekenbeurs, in verschillende culturele centra en volgende maand zijn we in het Design museum.”

Op mijn vraag naar wat de drijfveer is van Leticia antwoordt ze dat ze zelf tekenaar en schilder is. “Ik geniet ervan om te tekenen, om met andere tekenaars een fijne avond te beleven, om andere mensen, vaak beginners, in contact te brengen met andere tekenaars. Er gaat een wereld voor ze open en dat is heel belangrijk. Er is geen druk, je hoeft niet goed kunnen tekenen, het is voor alle niveaus. Op het einde gooien we de tekeningen toch weg. Er is niets helemaal afgerond.”
Leticia organiseert de avonden al vier jaar. “De deelnemers zijn vooral vrouwen, maar ook mannen van alle leeftijden. Alle talen worden er gesproken en daarom spreken we Engels. Gemiddeld bezoeken rond de 80 personen de Drink and Draws.” Leticia geniet van zoveel enthousiaste mensen die aan het tekenen zijn. “Het is een activiteit die mindful is, maar ook sociaal. Je trakteert jezelf op een fijn moment. Als je tekent kom je in de ‘zone’ zoals wij dat noemen, je bent dan aan het creëren. Op deze avonden doe je dat in groep.”

De Drink and Draw avonden worden zonder extra financiering georganiseerd. Er is de samenwerking met de plek waar de avond georganiseerd wordt. “Uit de samenwerkingen, vloeien weer andere samenwerkingen, zoals tentoonstellingen. Voor het Anima Festival (het internationaal animatiefestival van Brussel) hebben we stills van tekenfilms uitgegeven als prenten. We willen toe naar partnerschappen waar iets nieuws uitvloeit.”
Het valt me op dat Leticia steeds over ‘we’ spreekt. Ze legt uit dat zij dit allemaal niet alleen doet. “Ik betrek graag andere kunstenaars in mijn avonturen. En we werken ook als illustratiestudio. Zo heb ik voor een opdracht van Cinema Palace 10 tekenaars gevraagd om samen filmposters te maken.”


Op mijn vraag waar zij zich als tekenaar op richt vertelt ze dat haar illustraties helemaal anders zijn dan haar schilderijen. De schilderijen zijn heel serieus en haar tekeningen juist heel vrolijk, kleurrijk. Leticia is van opleiding kunsthistorica. “Ik ben begonnen zonder opleiding in illustratie en heb me bijgeschoold aan de School of Arts in Londen. Ik wou in mijn leerproces ook anderen betrekken en ben daarom begonnen met de workshops.”

Kunst maken, Drink and Draws organiseren én er is de winkel Grafik in Schaarbeek. Leticia vertelt hierover: “Onze winkel is een klein paradijs voor illustratie liefhebbers. Je vindt er alles voor de illustrator. Het is er vol met boeken en prenten. We organiseren tentoonstellingen, workshops, kleine Drink and Draws voor de gemeenschap in Schaerbeek, … “Voor de winkel heb ik vanaf het begin een architect gevraagd om mee na te denken over een multifunctioneel gebruik van de ruimte om zowel projecties te kunnen doen, workshops te organiseren, en winkel te hebben. De winkel kan ik openhouden dankzij stagiaires. Ik begeleid studenten van verschillende kunstscholen met het opdoen van ervaring in de praktijk. Dat kan gaan van het organiseren van evenementen tot het maken van kunst, het ontdekken van technieken. Een vaste opdracht aan de studenten is om een sticker te ontwerpen voor de winkel die ik kan gebruiken voor het netwerken, dus als visitekaartje.”

Heb je dit allemaal met een vooropgesteld plan opgezet? “Veel komt door ervaring gaandeweg. Het is vanaf het begin een bewuste keuze geweest om voor kwaliteit te gaan. Maar het is wel een soort opoffering waar ik aan vast zit. Voor de winkel heb ik moeten investeren en een lening aangaan. Het is heel fijn, want er zijn geen andere mensen die dit aandurven. Mensen reageren heel positief. Ik heb aanvragen vanuit heel Europa. Laatst zelfs een bezoeker vanuit Maleisië.” Leticia beantwoordt nu mijn vraag van het begin: “Ik ben door passie en motivatie gedreven. Dat moet wel, anders lukt het niet.”
Ze zegt het soms ook best zwaar te vinden om zoveel te combineren. Naast de kunst heeft ze nog een halftijdse job, kinderen en moet ze ook nog de tijdrovende administratie doen die bij haar zelfstandige activiteiten komen kijken.  
Ze zegt chaotisch te zijn, maar ik trek dat in twijfel. Leticia zegt daarop dat het echt waar is, maar dat ze geleerd heeft om gestructureerd te werken. Ze moet met lijstjes werken. 

Ik kom nog even terug op de Drink and Draws en vraag wie de special guests van de Drink and Draws zijn. Leticia vertelt dat dit meestal kunstenaars zijn die professioneel met kunst bezig zijn. Het kunnen kennissen of vrienden zijn uit het circuit, maar er passeren ook internationale kunstenaars die ze niet kent. Het is niet dat ze elke keer dezelfde kunstenaars uitnodigt. Er zijn er al heel veel gepasseerd met alle stijlen uit alle landen. Het geeft ze weer kansen. Het is niet zeldzaam dat Leticia na zo’n avond een opdracht aan de gast-tekenaar kan doorgeven.

Ik sluit het interview af met de vraag wat ze graag nog zou willen vertellen. 

‘Wees niet bang om iets te proberen wat je nog nooit hebt gedaan. De meest originele tentoonstellingen kwamen uit probeersels. Zo hebben wij bijvoorbeeld ook eens behangpapier met illustratiewerk gemaakt met superresultaat. En een tentoonstelling met spiegels gedaan rond personages van videogames. Ik kan niet iemand bedenken die dat ook gedaan heeft.
En wat Leticia zeker nog gezegd wil hebben: “Welkom in de winkel Grafik in Schaarbeek!”

Als ik terugkom bij de tafel is mijn collega-reporter Eric geconcentreerd met zijn tekening bezig. Het tekenen roept herinneringen op aan zijn jonge jaren toen hij heel veel tekende. Tegenover ons zit een moeder met haar zoon. De zoon is vandaag 18 geworden en ze nemen samen deel aan de Drink & Draw om de verjaardag te vieren. De jongen vond tekenen altijd al wel leuk, maar is er sinds een jaar serieus mee bezig. En hij kan het. Met relatief simpele figuurtjes maakt hij een mooi verhaal.
En ook zijn moeder is getalenteerd. Vroeger maakte ze tekeningen voor haar kinderen, zodat zij die konden inkleuren. Nu is het iets wat ze voor zichzelf doet. 
Moeder en zoon genieten zichtbaar van het gezelschap met dezelfde interesse.

Rond half 10 roept Leticia op om nog een laatste drankje te gaan kopen omdat de bar nog maar een kwartiertje geopend zal zijn. De tekenaars maken af waarmee ze bezig zijn en babbelen nog wat na. Langzamerhand loopt de zaal leeg. De DJ begeleidt ons met zijn muziek naar buiten.

Ik heb vanavond kennisgemaakt met een zeer gedreven kunstenares met een prachtige missie en ontdekt dat ondanks de digitalisering van de maatschappij tekenen met potlood en krijt voor jong en oud nog altijd een fijne hobby is. 

https://www.grafik.brussels
https://www.instagram.com/grafik1030/
https://www.facebook.com/grafik1030

Tekst Diana Van Bergeijk  
Foto’s Eric Rottée

BOSSPEL

video Bert Vannoten

Expo Barbara Van Dromme: Bosspel

Barbara Van Dromme wordt als schilder aangetrokken tot onze natuur en nodigt de toeschouwer uit om te onthaasten en stil te staan bij het bedreigde wonder. De natuur, tegelijkertijd krachtig en kwetsbaar, blijft fascineren. We moeten haar eren en haar toestaan ons te helen.


Vanuit herinneringen laat Barbara op metersbrede doeken een bos het licht zien. Via de vier elementen water, aarde, lucht en vuur schildert deze Mechelse kunstenares landschappen, waarbij ze samplet uit zelfgenomen of verzamelde foto’s. In de horizontale speelruimte van het doek, krijgt het verticale gewicht, zodat de compositie draagvlak vormt voor het spel van licht en ritme.
De mens die het kind in zichzelf kan horen, wilt spelen. Hij heeft een veilige plek van heelheid nodig, waar ruimte is voor vrijstelling en spel. Door een bos binnen te wandelen, wandel je eigenlijk binnen bij jezelf.  
Na een opleiding audio-visuele beeldende kunsten aan Sint-Lucas , heeft Barbara genoten van een specialisatie schilderkunst aan de academie van Mechelen bij Stefan Annerel. Ze is leraar artistieke vakken aan Ursulinen Mechelen. 

Datum
van 2 mei 2024 tot 28 juni 2024
Waar
Provinciaal Groendomein Vrijbroekpark 
Mechelen

Prijs
Gratis

www.barbaravandromme.wordpress.com
educatie.mechelen@provincieantwerpen.be

Videography: Bert VANNOTEN

Jean-Paul van der Poorten: een woordkunstenaar die zich begeeft op het pad van de beeldende kunst

tekst Kathleen Ramboer

De stille grijze morgen brengt rust. In de woonkamer van kunstenaar Jean-Paul van der Poorten omarmen woord en beeld mij langzaam. Blij verwonderd ontdek ik een bakermat van vrolijke kunst, kunstige uitgaven, gedichten… De kunstenaar tovert een morgen lang deze ruimte om in een klein museum en jawel ook in een podium. Voor de welgevulde boekenkast met een aanzienlijk aantal persoonlijke uitgaven citeert hij met veel passie, voor de raap, de bril in de hand, enkele gedichten. Hier huist een theaterman, dichter, kunstenaar, organisator, uitgever… een artistieke duizendpoot.

Dichter en beeldend kunstenaar

Jean-Paul van der Poorten is een woordkunstenaar die zich begeeft op het pad van de beeldende kunst. De dichter leeft samen met de beeldende kunstenaar, ze vormen een hecht paar, hebben elkaar nodig, twee identiteiten in één. De kunstwerken zijn als zingende strofen met een kleurrijke regel voor en na. Verzen verbergen een kleurrijk en vrolijk beeld.

Het begon allemaal figuratief

De liefde voor woord en beeld was er al van bij de geboorte. Vader, Firmin van der Poorten, had een passie voor de letteren. Hij was jarenlang redactiesecretaris van het tijdschrift Nieuwe Stemmen*. Moeder, Philomena De Decker, was modiste en ontwierp hoeden.
Zoals de maskers en prullaria in het winkeltje van Ensors moeder een inspiratiebron bleken voor meesterlijke canvassen, zo inspireerden de hoeden, ontwerpen van de moeder van Jean-Paul de kunstenaar tot gekke, vrolijke, melancholische vrouwelijke portretten op papier. Later verdween het figuratieve en haalde abstract de bovenhand. Deze speelse, originele, abstracte werken wil ik graag in deze beschouwing een forum geven.

Techniek en formaat

Door de jaren heen heeft de kunstenaar een vrije, persoonlijke techniek ontwikkeld. Jean-Paul van der Poorten hanteert gewoonlijk een klein formaat (doorgaans 15 x 21 cm) en toch bezit zijn kunst een zekere monumentaliteit. Een afbeelding laat niet vermoeden hoe klein sommige werken wel zijn. Jean-Paul werkt bij voorkeur met ecoline op sterk zuigende papiervellen. Dat levert tevens een achterkant op die je kan bekoren zoals de goede muziek met minder hit potentieel op de B-kant van een vinyl single. De verso verbergt ongewild een tweede werk dat doet denken aan de aquarellen en werkwijze van Emile Nolde. Nolde liet de waterverf doordruppelen aan de keerzijde van het papier en bracht opnieuw verf aan op de al natte achterkant: nat in nat.

De werken van Jean-Paul van der Poorten verbergen een niet te achterhalen scheppingsverhaal. Ze zijn een raadsel in kleur. Misschien tast ook de kunstenaar in het duister? Jean-Paul is inventief in zijn materiaalkeuze. Een pipet bijvoorbeeld zorgt voor zwierige, kleurrijke lijnen die gezwind hun weg zoeken, op een pad dat er niet is, naar de randen van het vel papier om dan tijdig af te remmen; de compositie houdt het rustig.

Kleuren, vormen en lijnen

Zijn werk lijkt beheerste spielerei van een volwassene. Op zijn papier is er orde in de chaos, onrust die gaat liggen. Ik kijk als betoverd naar een geometrisch lijnenspel op een achtergrond van naar elkaar zoekende kleuren eindigend in een zachte omarming. Organische vormen tuimelen, buitelen en maken gekke sprongen, vakkundig een botsing ontwijkend, in een zwembad van kleuren. Ze zijn vrolijke figuranten op een malle draaimolen. De kleine vellen papier zijn een wervelend feest voor het oog, een poëtische dans van kleur, vorm en lijn.

Inspiratiebronnen, invloeden

Het bekijken van dit fascinerende werk brengt me in een melancholische bui en herinnert aan een magische kindertijd. De cobrabeweging schuilt in dit werk. Ik herken de schriftuur, de absolute vrijheid, het naïeve en het intuïtieve van de cobra. Met een snuifje Keith Haring street art er bovenop voel je perfect de sfeer aan van de kunst van Jean-Paul van der Poorten.

Ongetwijfeld houdt de kunstenaar ook van traditionele Afrikaanse kunst. De gedachte aan universeel ‘Afrikaans’ textiel dringt zich naar voor. ‘Afrikaanse’ prints, batiks, patronen voor stoffen…, ik zie dit allemaal op deze levendige vellen papier. Lijnen zingen een ‘Afrikaans’ lied, wriemelen druk over op en in elkaar, op het roodbruine, oranje met aardkleuren bedekte oppervlak.

De ziel

Jean-Paul van der Poorten heeft een grote bewondering voor Toon Hermans. Dat mag geen verrassing zijn. Hij creëert kunst zoals Toon Hermans schildert en schrijft, ongecompliceerd, eenvoudig en met een tikkeltje humor. Ik zie een vrolijk, blij mens al is er ook tristesse. Het attractieve oeuvre van de kunstenaar is authentiek en weerspiegelt de blije ziel van de kunstenaar.

Mijn verbeelding slaat op hol, mijn handen jeuken. Ondeugend wil ik zwarte bolletjes schilderen op de kleurrijke vellen, een hoekje omvouwen, randen scheuren, gaatjes prikken…  Ik volg de vlucht van een zwarte vogel langs de wirwar van lijnen en zie hem neerstrijken in de kleurrijke holtes van het donkere oppervlak. Of ik verbeeld me een fladderende vlinder dronken van kleur, één en al vrolijkheid. Zijn werk zet de fantasie van de toeschouwer aan het werk, wekt het kind in ons. Wie kan daar iets op tegen hebben?

* Tweemaandelijks literair tijdschrift Nieuwe Stemmen (1944-1978)
Directeur-hoofdredacteur: A. van den Daele

tekst Kathleen Ramboer
fotografie copyright Jean-Paul van der Poorten

Kunstalbum Schrifturen & vormen.
Lettering titel: Goedele Soetewey.

INFO kunstuitgave

Schrifturen & vormen
een kunstuitgave van
Jean-Paul van der Poorten
met een woord vooraf van Kathleen Ramboer

VOORSTELLING boek

galerij pi kwadraat in Erpe ter gelegenheid van hun 25 jarig bestaan
zondag 2 juni 2024 om 15 uur

TENTOONSTELLING
schrifturen & vormen

tekens & symbolen

met werk van
André Berner, Jos Bolle, André Bruylandt, Annette Defoort, Magali De Vlaeminck, Hans Droesbeke, Ronald Ergo, Linde Fobe, Christel Foncke, Lydia Liekens, MAIMAI, Achiel Pauwels, Marieke Pauwels, Goedele Soetewey, Lies Van Acker, Guy Van Assche, Patrick Van Craenenbroeck, Jan Van der Burght, Jean-Paul van der Poorten, Cathy Vijverman, Els Vos, Carry Wouters, Paul Yperman en Stijn Yperman

Opening
zondag 2 juni 2024 om 15 uur
Openingsuren
van 2 tot en met 23 juni
vrijdag, zaterdag en zondag van 14 tot 18 uur en na afspraak.
vrije toegang

Manon: Levensscènes schilderen

Tekst en fotografie Eric Rottée

Dit is het eerste artikel over de kunstenaars / kunstenaressen die hun atelier hebben bij
Abeille Blanche in Brussel.
Er zijn 80 ateliers.

zie vorige reportage op kunstpoort
https://kunstpoort.com/2024/04/18/labeille-blanche-een-gebouw-vol-gevuld-met-kunstateliers/

Manon kampt op dit moment met een inspiratiepanne. Of te veel inspiratie. Ze heeft juist een “hexaptique”(serie van zes schilderijen) afgewerkt. Ze is foto’s aan het bekijken. Er staat een schilderij op haar schilderezel. Ze is er niet tevreden mee. Het schilderij vertelt een levensmoment. Manon was op vakantie in Mexico. Ze nam deel aan een bootexcursie en op de boot voor haar zat een dikke man met een te kleine t-shirt voor zijn lichaam. Ze vindt dat de zee te aanwezig is en het lichaam niet genoeg. Ze wil het opnieuw maken.

Manon heeft Object Design in Doornik gestudeerd. Ze studeerde juist af toen de Covid pandemie begon. Er was niets te doen, ze had geen toegang tot ateliers. Voor het design en zeker voor de bouw van objecten heb je speciale ateliers nodig en veel materiaal. Dus begon ze met schilderen en ze is niet meer gestopt. Naast haar werk als cultuurcoördinator bij het OCMW schildert ze uitsluitend.

Vraag aan een kunstenaar, in dit geval een kunstenares, naar haar kunstwerken en u zal begrijpen dat het niet zo evident is. Het is een soort “Déjeuner sur l’herbe” dat we bespreken. “Waarom heb jij voor dit licht gekozen?” “De inspiratiebron was donker of lichter, ja het was lichter. Ja het is moeilijk te verklaren waarom ik dit licht gekozen heb” “Waarom heb je deze persoon geschilderd, in de rechterhoek, die naar het toilet gaat?” “Dit soort van scène wordt altijd idealistisch geschilderd. Maar in de realiteit is één van de uitdagingen, naar het toilet gaan.” “En ik wilde een realiteit tonen waarmee iedereen geconfronteerd wordt”.

Manon heeft een “hexaptique” geschilderd. Elk schilderij toont een ruimte van de woning van haar grootouders aan de Franse kust. Een paar jaar geleden kwam ze met haar vriend in die woning. Het was een mooi moment, vol nostalgie. Het was een tijdje geleden dat ze was langsgegaan. Op dat moment kwamen veel herinneringen naar boven en heeft ze beslist dat dit moment gedocumenteerd moest worden: de keuken, de eetzaal, de badkamer. En ze zien er oud uit. Er wordt niet gerenoveerd. Het schilderij over de eetzaal heeft ze aan haar grootmoeder gegeven. Ze is er heel blij mee, ze is ook heel blij dat Manon schildert. Ze schildert zelf ook, maar als amateur dan. “Heb je het exact geschilderd zoals het is?” “Ja en nee. De lamp in de hoek staat er niet meer. Ik wilde die op het schilderij want er was een soort crimi verhaal getekend op de lampenkap. Het maakte me bang vroeger. Jezus boven op de deur heb ik weggelaten. “Ik wilde geen religieuze tekens.”

Een week na het interview staat het schilderij nog steeds op de schildersezel. Wijzigingen zijn zichtbaar.

Links:
https://www.instagram.com/_manondecuyper/

Tekst en foto’s Eric Rottée