Wat Sarah Strosse schildert is pure poëzie. Als het nu een plant ‘Fade away’, een steen ‘Solitaire’ of speelgoedbootje ‘Our last Farewell’ is, haar onderwerp dompelt ze onder in een bad van grijsblauwe tinten, Pruisisch blauw en burnt sienna. Haar schilderijen stralen een vreemde, melancholische schoonheid uit. Sarah Strosse neemt de kijker bij de hand en laat hem verdwijnen in een meestal klein canvas met donkere dalen en spitsen, blauwige graslanden…  Een mystieke sfeer is nooit ver weg. Sarah Strosse laat je luisteren naar de stilte.

Natuur: doods, dor, donker en kleine bergstenen vormen de rode of beter de blauwe draad in haar werk. Haar schilderijen verraden een liefde voor de dichtkunst, voor de lyrische zinnen van Rainer Maria Rilke. De gedichten van Rilke sluiten aan bij haar belevingswereld, ze houdt van verstilling en laat graag haar gedachten de vrije loop.

Toepasselijk gedicht
Herfst
Rainer Maria Rilke
vertaling Peter Verstegen

De bladeren vallen – als uit oneindigheid,
als dorden er verre hemelse gaarden;
ze vallen met afwerende gebaren.

En ’s nachts, dan valt de zware aarde,
weg van de sterren, in de eenzaamheid.

Wij allen vallen. Het geldt ook deze hand.
En zie naar de andere: het is in allen.

Toch is er Iemand die dit algemene vallen
oneindig teder met zijn hand omvat.

Haar schilderijen illustreren niet alleen een liefde voor de poëzie van Rilke maar ook een oprechte ongerustheid om de natuur. Ze is bezorgd om de mens an sich die een immense rol speelt bij het verdwijnen van zoveel natuur. Titels als ‘Bosbrand’ ‘Fade away’ spreken voor zich. Het sensitief schilderen van dorre takken staat symbool voor destructie.
Toch kan je Sarah Strosse niet depri noemen. Haar bergen, takken, landschappen vertonen een vleugje romantiek, verstilling en magie.

Dat magische vind je ook terug in haar ‘stenen’. Deze brengt ze na een reis in de bergen, na het aanschouwen van de Matterhorn, als trofeeën mee naar huis. Met de juiste belichting, op een donkere achtergrond verandert een banale steen in een boeiend intrigerend voorwerp. De stenen krijgen van Sarah Strosse een tweede leven op het canvas. Ze trillen in het licht en lijken te zweven door het heelal. Gaan ze ergens heen? De stenen zijn de stilte en ook stille getuigen van een ver verleden. Wat haar triggert is het ‘technisch’ schilderen, het weergeven van vorm, structuur en materie in een spel van licht en schaduw. Enkele zoals ‘solitaire’ ‘stenen 3’ ‘undefined’ doen me denken aan ‘De blauwe teil, 1907’ van Léon Spilliaert. Kan het de kleur of de mystieke contemplatieve sfeer zijn die dit teder meesterwerk oproepen? De meeste van haar ‘stenen’ schilderijen zijn klein, 18x24cm, 31x27cm… en toch monumentaal, groots in hun kleinheid. De ‘stenen’ schilderijen ervaar je van dichtbij, je gaat erin op en kruipt erin. Kijken blijkt een intieme ervaring. Soms schildert ze de stenen opnieuw, ‘undefined 2’, een tweede maal op groot formaat. De beslotenheid gaat verloren en er komt meer ruimtelijkheid in de plaats. De kijker is er minder bij betrokken en neemt afstand. Ik maak de overweging: ook de piepkleine werken van Robert Devriendt mag je niet groot denken. 

Tussen de ingetogen doeken schreeuwen ‘Transit Hall’ en ‘Landschap 1’ geborsteld op groot formaat in uitbundige kleuren om aandacht. Hier toont Sarah Strosse haar vrolijke kant. De intimiteit van stenen op klein doek heeft ze verlaten voor het brede borstelwerk op groot formaat. Het voelde goed en natuurlijk, vertrouwt ze me toe. Deze doeken zijn seizoensgebonden. Transithall is geïnspireerd op een luchtfoto van een luchthaven. Een kunstenaar heeft beslist meerdere identiteiten.

Het gebeurt dat er 2 werken op stapel staan. Dan schakelt de kunstenaar van groot naar klein en van klein naar groot. Sarah Strosse houdt van afwisseling. De intense wisselwerking van de 2 werken geeft voeding aan gemoedstoestanden. Zo kan ook uitbundig en totaal verschillend werk geboren worden.

Heeft ze het moeilijk als een werk het atelier verlaat?
Volgens Sarah Strosse voelt het dubbel. Ze schildert niet met het idee haar werk ooit te verkopen maar uit passie. Ze voelt de noodzaak om haar gevoelens aan het doek toe te vertrouwen. Het is wel fijn als een kunstliefhebber van je werk houdt en ervan geniet. Eenmaal weg uit het atelier, voelt het aan als een gemis, een ruimte die moeilijk op te vullen is.

We hopen dat Sarah Strosse in haar atelier de lege rechthoekige vlakken snel laat verdwijnen voor nieuwe avonturen op het doek.

INFO

https://beeld.be/kunstenaars/sarah-strosse

https://www.instagram.com/sarah.strosse/

Tekst Kathleen Ramboer
Foto’s Sarah Strosse