Auteur: vandeveldebip

Foto’s in de straten van La Guardia

vandeveldebip Geen categorie

Ooggetuigen verslag van reporter Kunstpoort Bip Van de Velde in Spanje

Plots verschenen er in de straten van La Guardia prachtige zwart-wit foto’s. Het begon met eentje, In de loop van 1 week werden er dat uiteindelijk een twintigtal.
Die foto’s doen ondergetekende qua presentatie en kunstzinnigheid sterk denken aan de foto’s die 2 jaar eerder in het naburige dorp La Caleta werden opgehangen (en er nog hangen).
En inderdaad !  Een verklarende affiche bevestigde mijn vermoeden!

Ze zijn het werk van 2 fotografes: Remedios Valls en Alicia Soblechero.

Trilogie

De foto’s in La Guardia vormen, onder de noemer ‘Virgen del Carmen’, het 2de deel van een trilogie.
‘Caleteros’ vormden deel 1.
Deel 3 van de trilogie is in de maak.

Over ‘Caleteros’

Het 1ste deel, draagt de titel ‘Caleteros’ wat betekent ‘inwoners van La Caleta ’. Het omvat portretten van de ‘Caleteros’ bij hun woning, in hun dagelijkse plunje. Ze werden voor het eerst opgehangen in de straatjes van La Caleta, dat schilderachtige dorpje, in 2023.
Hieronder enkele van de geëxposeerde portretten van de ‘Caleteros’


Over ‘Virgen del Carmen’, het nieuwe deel van de trilogie

Elk jaar, op 16 juli, vinden er  festiviteiten plaats rond ‘Virgen del Carmen’, de patrones van de vissers. Het beeld van de Virgen wordt dan uit de kerk van La Caleta gehaald en op stoere mannenschouders bergafwaarts naar de zee gedragen, waar ze op een bootje wordt gezet dat onder luid applaus van een talrijk opgekomen publiek, hoorngeschal en vuurpijlen langs de kust tot aan de peñon (= uitstekende rots) van Salobreña vaart. De tocht wordt besloten met vuurwerk vanaf voornoemde peñon. In het naburige dorpje La Guardia komt ze terug aan wal van waar ze, alweer op stoere schouders , gedragen wordt naar de plek waar ze thuis hoort, de kerk van La Caleta.

Sfeer- en emotievolle beelden

De beide fotografes slagen er in de sfeer bijzonder goed weer te geven. Op de foto’s voel je de emoties en hoor je het gelach, het applaus en het gejuich. Kortom, je voelt hoe iedereen die aan het festival deelneemt zich met hart en ziel aan de viering geeft.

Op 6 juli woonde ik de boekvoorstelling van ‘Virgen del Carmen’ bij en maakte ik kennis met de 2 sympathieke fotografes.

Ontmoeting

Een paar dagen na de boekvoorstelling kon ik  beide dames ontmoeten op een terrasje in La Caleta. Zij hadden, speciaal voor mij, de tijd genomen, tussen hun drukke bezigheden in: Remedios met haar publicaties in reismagazines (net terug van Praag en de valiezen alweer klaar voor een trip  naar Valencia) en Alicia voortdurend in de weer met haar portretfotografie in of buiten haar studio.
Zo kon ik enkele vragen stellen over zaken die ik, na het bestuderen van beider websites, de lectuur van hun boeken en het bijwonen van de boekvoorstelling, nog niet te weten was gekomen.
Zelf erg veel bezig met fotograferen, niet uit den brode maar als uit de hand gelopen hobby, wou ik het volgende weten:

Met welke camera werken jullie en met welke lenzen?
Grappig ! …beiden gebruiken dezelfde camera als ik … een Canon R6.
Remedios als objectief een 24-105mm f 4 en Alicia  een 50 mm en een 80 mm

Gebruiken jullie een flits?
Neen, voor beide projecten gebruiken we enkel natuurlijk of omgevingslicht

Werkten jullie voor beide projecten samen op hetzelfde moment en op dezelfde plaats?
Voor ‘Caleteros’, de zuivere portretfotografie, werkten we op elk moment samen.
Voor de documentaire van ‘Virgen del Carmen’ zochten we elk afzonderlijk een plaats van waaruit we dachten een goede foto te kunnen nemen.

Kregen jullie bepaalde privileges bij de opnamen van ‘Virgen del Carmen ‘, zoals gereserveerde plaatsen, een vrijgemaakte baan voor jullie?
Neen, geen privileges, maar we konden wel rekenen op de medewerking van de bewoners. In 2023 fotografeerde Alicia vanuit een bootje.

Is fotografie jullie hoofdberoep of een bron van inkomsten naast het hoofdberoep?
Voor ons allebei is het ons hoofdberoep

Zijn er beroemde fotografen die jullie bewonderen of wiens werk een inspiratiebron kan zijn?
Remedios: ik word niet door hen geïnspireerd maar heb wel een diepe bewondering voor Cristina García Rodero, Ramon Masats en Pérez Siquier. Zij hebben al reizend door steden ons land Spanje prachtig vastgelegd, de festivals en gebruiken. Voor mij zijn het 3 top-voorbeelden van documentaire fotografie.

Alicia Soblechero

Sinds ze in Salobreña haar intrek nam, meer dan 20 jaar geleden, liet ze haar werk als verslaggever voor Madrileense kranten varen en werd ze een geweldige lokale documentairemaker. Ze heeft zich met vakmanschap gestort op talloze portretten van verschillende generaties inwoners van Salobreña die haar studio bezochten. Haar journalistieke visie is vaak te vinden bij culturele evenementen. Haar foto’s van concerten, toneelstukken, film noir-werken, enz. , zijn haar handelsmerk

Alicia Soblechero
Carretera de la Playa 4 18680 Salobreña, Granada

www.aliciasoblecherofotografia.com

Remedios Valls

Als fotografe met meer dan 25 jaar professionele ervaring heeft ze uitgebreide expertise in reisjournalistiek. Haar werk weerspiegelt de kennis van de menselijke, stedelijke, landelijke en immer emotionele landschappen van verschillende continenten.

Ze levert regelmatig bijdragen aan toonaangevende Spaanse publicaties die gespecialiseerd zijn in reizen, lifestyle en vrouwenzaken. Daarnaast werkt ze mee aan redactionele projecten voor reisgidsen en produceert ze voor zakelijke klanten een ander soort fotoreportages.

Remedios Valls López
Instagram https://www.instagram.com/remedios_valls/
www.remediosvalls.com

Tot slot: hoe kwam  ondergetekende bij deze 2 fotografes terecht?

Ik verblijf regelmatig gedurende het jaar voor korte periodes in La Guardia, dat net als La Caleta hoort bij het pittoreske stadje Salobreña aan de Costa Tropical, provincie Granada.
Cultuur en natuur, kunst, historisch erfgoed, zon en zee, Salobreña heeft het allemaal.
Ik krijg vast nog de gelegenheid om hier, nog andere kunstenaars te leren kennen en ze, op mijn beurt, aan u, lezers van Kunstpoort voor te stellen.

Tekst en foto in kleur: Bernadette van de Velde
Zwart-wit foto’s: Alicia soblechero en Remedios Valls

para lectores de habla hispana – pdf

Informe de un testigo ocular del reportero Kunstpoort BDownload

Hanny Poot, dichtkunst en Linda Robaye, schilderkunst

vandeveldebip Geen categorie , , ,

Tekst Bernadette Van de Velde

Hanny

Ze leerden elkaar kennen, hun relatie verdiepte zich. Ze ontdekten overeenkomsten  in hun leven en in hun kunst. Zo ontstond het idee om samen een kaartendeck te  creëren met de schilderijtjes van Linda enerzijds en de poëzie van Hanny anderzijds

Linda

Hanny is een vriendin van ondergetekende.

Zij vertelde me over haar samenwerking met Linda en toonde me het kaartendeck:  een doosje met 37 kaartjes met Linda’s schilderijtjes en een bijhorend boekje met  Hanny’s passende poëzie.
Op de keerzijde van elk kaartje ook een affirmatie.
Ik had een vermoeden wat een affirmatie betekent maar zocht het woord toch even  op. ‘Een affirmatie is een positieve, versterkende gedachte over iets wat je graag wil  hebben of wil zijn en welke je regelmatig moet herhalen zodat het greep op je krijgt.  Bijvoorbeeld: ‘ik ben zelfverzekerd’, ‘ik ben succesvol’. De kracht zit in de herhaling.

Graag wilde ik kennis maken met Linda en dus nodigde ik beide dames uit bij mij  thuis.
Zij kwamen uit het, voor mij, verre Zoersel. Linda gewapend met drie van haar  schilderijen.
Bij een koffie en een gebakje vertelden beiden honderduit over hun leven, het  ontstaan, het hoe en waarom van hun kunst. Ze hebben elkaar leren kennen in een workshop ‘intuïtief schilderen’, geleid door  Linda. Er was onmiddellijk een klik. Ze voelden heel wat overeenkomst in hun leven  en in hun werk. Zo is beider werk gestoeld op instant emoties, op wat ze op het moment van  creëren voelen. Hun creaties zijn weergaves van een gemoedstoestand. Beiden hebben een zware crash in hun leven doorgemaakt.

Bij Hanny was dat een zwaar auto-ongeval, op haar 22ste, met een bijna-dood ervaring (BDE). Hanny was in het Licht en de Liefdesenergie opgenomen, de Bron: de prachtige,  krachtige, liefdevolle, onaangetaste, zuivere, maagdelijke beginenergie. Het “weten” van die bronkracht, waaruit alles kan ontstaan wilde ze aan de mensen  mededelen/ terug opnieuw mee kennis laten maken. De schoonheid en wijsheid  ervan laten incarneren.

Wat een immense taak!

Eerst moest ze het in haar lichaam, dat zeer zwaar gehavend was, waar maken. Gedurende vele jaren van pijn, fysiek en mentaal(emotioneel), vol met opruimwerk  kreeg die innerlijke kracht van harmonie, liefde en wijsheid stilaan de boventoon. Boosheid, verdriet, angst, veroordeling, onmacht, hardheid, werden met veel geduld,  mededogen en hulp van buitenaf getransformeerd.
Dat was de boodschap die haar was getoond bij haar BDE.

Meditatie, stilte, rust, bezinning waren één van de hulpmiddelen. Maar ook het uiten van haar gevoelens was een belangrijk element. Wie zijn gevoelswereld niet kent, herkent en erkent zit met vele blokkades die maar  niet opgelost raken om die “Hemel op Aarde” te kunnen beleven. Dit uiten gebeurde langs vele wegen waarvan 2 heel voorname onderdelen: ademhaling/zingen en poëzie schrijven. Dit bracht haar dichterbij het leven waar vrede, harmonie, liefde en vreugde een  grotere rol gingen spelen.

Bij Linda was het een burn-out, gevolg van een té veeleisende job in combinatie met  een scheiding en de zorg voor haar 3 kinderen. Ze probeerde allerlei therapieën uit om uit de put te raken maar niets hielp. Tot een  vriendin haar aanraadde om te schilderen. Waarop Linda repliceerde: ‘Ik,  schilderen ? Ik kan dat niet!’ Toch nam ze het penseel ter hand. Ze begon met zwarte vegen en een grote zwarte  vlek op het witte canvas maar allengs verscheen er ook wat kleur, rood en geel. Ze  werkte 3 uur aan eén stuk door. Toen ze klaar was, bekeek ze haar werk en  concludeerde : ‘Bah, hoe lelijk ! Zie je wel dat ik het niet kan! Maar tegelijk kwam ze  tot het besef : ‘Ik heb gedurende drie uur aan niets gedacht, mijn anders zo volle  hoofd was leeg ‘. En toen bekeek ze het schilderij nog eens goed en vond : ‘Wauw,  dit is mooi, dit ben ik. En er is hoop, er verschijnt kleur in de donkerte’ . Vanaf dat moment kon ze niet meer stoppen met schilderen. In korte tijd maakte ze  60 schilderijen. Haar therapeute zag de collectie en zei: Dit is een verhaal. Je moet ermee naar  buiten komen. Bezoekers zullen er herkenning in vinden. 
En zo geschiedde, haar eerste expo werd een feit. Het werd een onverwacht succes. Van de 60 schilderijen gingen er onmiddellijk 23 de deur uit.

Wat betreft het kleurenverhaal, een anekdote. Linda gebruikte in den beginne nooit  de kleur groen. Groen staat voor het hart-chakra. Linda’s hart zat op slot. De dag dat  ze spontaan groen gebruikte, betekende dat dat haar hart weer openstond.

Linda schildert abstract. Reproduceren, schilderen naar model, is niet aan haar  besteed. Zo moest ze ooit aan de Kunstacademie, in één van de weinige lessen die  ze daar volgde, een ‘vies, vilten poppetje, bengelend aan een koordje’, natekenen.  Technisch slaagde ze daar in maar natekenen, iets zonder ziel, iets waar ze niets bij  voelde, dat was niet haar ding. Ze citeert nog een andere ervaring aan die academie. Ze kreeg de opdracht de vele  tinten blauw in een zelfportret van Vincent Van Gogh te imiteren. Ze had de voorafgaande  lessen kleurenleer gemist. En toch slaagde ze perfect in de opdracht. Tot grote  verbazing van haar leraar. Besluit : Linda had de Academie niet nodig om artistiek naar buiten te brengen wat er  in haar omging. Linda gebruikt acrylverf voor de grotere canvassen omdat dergelijke verf vlugger droogt dan olieverf. Vlug kunnen werken is nodig om de emotie van het moment te  kunnen weergeven.

De drie schilderijen welke Linda bij haar bezoek meebracht

Eruption of Light
 ‘Vanuit het spelen met blauw (deze kleur staat voor mij vaak voor verdriet, voor donkerte), het verwerken van verdriet, het aankijken van een schaduwstukje wordt toch het Licht geboren.

Moody Blue
‘Heb ik geschilderd na een stukgelopen relatie. Ik werk steeds heel intuïtief. Ik had de dag dat ik aan het schilderij begon boomschors meegebracht uit het bos. Ik verwerkte dat in het schilderij en zo ontstond heel intuïtief een ‘eilandje’ waarop een koppeltje (de boomschors) stond. Ik zag daarin de herinnering aan een oudejaarsnacht op een ‘eilandje’ in de Seine in Parijs. De gelukkigste oudejaarsnacht van heel mijn leven tot nu toe. En toch ervaarde ik een gevoel van verslagenheid…. opnieuw een relatie die stukliep….’

Inner peace/Her Eden

‘Brave as she is 
She tackles life
In her own beautiful Eden,
Her paradise.
With an open mind
A warm heart
A big smile

Brave as she is
She tackles life
In connection with nature
In connection with her loved ones
The only things in her wishlist
Peace, harmony and love.’  

Tekst: Linda

Het kaarten-deck

Uit het doosje pik ik een schilderijtje uit. In een bijhorende gedichtje beschrijft Hanny  wat ze heeft doorgemaakt met als Affirmatie : ‘Uit schaduw en licht her-rijs ik als een  feniks’ 
In het kader van wat ik hierboven vertelde over Hanny zal de lezer de inhoud goed  begrijpen.

Kaartje 13 

‘Als een… 
Ik was
Gekraakt-uiteengereten en kapot
Dof van ellende 
Schrijnend van verdriet 
Verscheurd van pijn
Kwaad van onrechtvaardigheid
Waarom-waarom-waarom
Waarom ik?
Vijandig-eenzaam-nijdig-jaloers
Donker-loodzwaar en diep
Was de hel 
Verdoemd voor heel mijn leven, 
Gebroken-verbrijzeld-gebrandmerkt! 
Kreupel, strompelend moest ik verder
Een schaduw van mezelf! 
Uitgedoofd-gevoelloos 
En bijna dood! 
Vandaag ben kuit deze as verrezen 
Licht wil ik zijn, de schaduw achter mij
Met innerlijke gloed 
Met innerlijke moed 
Met innerlijke fierheid 
Kaarsrecht maar soepel stromend 
Stap ik dankbaar en wetend 
Het leven tegemoet! 
Als een feniks verrezen uit mijn as 
Als een bloem die bloeit naar het licht 
Als een vogel die jubelend zijn lied verheft
Naar het al 
Als één in lichaam en ziel … 
Als een geheel volwaardig ik, 

OHM !!!

Linda had een geschenkje voor me mee: het origineel van het schilderijtje op kaartje nr 28. Ze had van Hanny vernomen naar welk van de 37 kaartjes mijn voorkeur uitging. Ik kan me in dat werkje helemaal vinden.

Dank jullie wel Linda en Hanny !

Kaartje 28 

Bijhorend gedichtje 
‘Luisteren’ 

Als ik heel stil in mij luister
Hoor ik het gefluister 
Hoor ik hoe … klank in mij ontstaat 
Voel ik hoe … adem door mij gaat 
Proef ik hoe … tonen smaken 
Voel ik hoe … ze aan mij raken 
Ruik ik ook het kruidige boeket
Voel ik … sferen in mij neergezet 
Dit verbindt in mij … stilte … met actie 
Als een oneindige vreugdereactie

Tekst en foto’s mbt het kaartendeck: Bernadette Van de Velde
Overige foto’s: aangeleverd door beide kandidates

INFO

Met het kaartendeckdoosje willen Linda en Hanny hun levensvisie, gevoelens en lichtkracht  met hun publiek delen. 
Het doosje wordt aangeboden aan 30 €

Linda
http://www.lindarobaye.be
0499 18 18 16

Hanny
hanny.p@telenet.be
0473 51 72 29

Hommage aan Fons Roggeman

vandeveldebip Geen categorie ,

Een IN MEMORIAM expositie

Fotografie Bernadette Van de Velde

Reporter van kunstpoort Bernadette Van de Velde bezocht de IN MEMORIAM expo Fons Roggeman en kwam terug met enkele interessante foto’s die het werk en leefwereld van kunstenaar Fons Roggeman weerspiegelen.
Als inleiding publiceren we enkele citaten, gelezen op de site
https://www.fons-roggeman.be/

FONS ROGGEMAN
Voortrekker van een generatie figuratieve kunstschilders in Vlaanderen
Aalst 16 juni 1939 – Deurle, 24 december 2024

“Ik aanvaard de dood.
Ik ben er klaar voor, ik voel me dankbaar,
ik heb kunnen schilderen wat ik wou
en me niet te veel moeten aanpassen,
ik heb een goede vrouw en kinderen.
Het enige is natuurlijk … dat ik … door weg te gaan …
mijn vrouw en kinderen pijn doe”
©Fons Roggeman

Fons Roggeman
“Geniaal kosmische en visionaire kunstenaar in het doorgronden van de gronden van het bestaan waar het denken stilte kent en het bezielende hart weet !”
©Yvan Poppe, Gent, 2017

Fons Roggeman overleed, recent, tijdens de kerstnacht van 2024. Als hommage aan haar man stelt Flora van Leeuwen in hun huis te Deurle de werken van haar man tentoon. Zij zelf geeft tekst en uitleg aan de geïnteresseerde bezoeker. Het verhaal achter het schilderij. Interessant en beklijvend. In het atelier van de kunstenaar kan je bekijken hoe hij op 20 december 2024 met laatste kracht de laatste hand legt aan zijn allerlaatste schilderij. Pakkend !

Dank aan Flora voor deze prachtige inkijk en terugblik. Ik ga dit bezoek niet gauw vergeten.
©Bernadette Van de Velde

Over het werk INFINITAS
Dit is het fascinerende van INFINITAS: het zet je als kijker spiritueel aan het werk…
© Dr. Raphaël Van Lerberge

INFO

IN MEMORIAM EXPOSITIE
Ten huize en atelier van de kunstschilder
Broekstraat 41 – 9831 Deurle
van 5 januari tot en met 26 januari

op vrijdag – zaterdag – zondag, van 13 tot 18 u
https://www.fons-roggeman.be/

fotografie Bernadette Van de Velde

Kidmie IV

vandeveldebip Geen categorie , , , , , , ,

Kunstenaars in dialoog met industrie en erfgoed in Schellebelle

Tekst en fotografie Bip Van de Velde

Kidmie is stilaan een vaste waarde in het kunstlandschap in Vlaanderen.
De vierde editie van Kidmie, een hedendaagse kunsttentoonstelling in Schellebelle, zoekt dit jaar ook andere locaties op dan de oude Velba-fabriek. In de Velba fabriek, op het Dorpsplein van de gemeente, in de oude Pastorie en in de kerk tonen 40 kunstenaars hun werk gedurende vier weekends.

8 – 15 – 22 – 29 september 2024
van 10u tot 18u
info https://www.kidmie.be/

Reporter van Kunstpoort, Bernadette Van de Velde, keerde enthousiast terug van haar bezoek aan KIDMIE en besloot zelfs een tweede maal naar het kunstevent af te zakken.
Ze noteerde enkele beschouwingen bij kunstwerken die haar aanspraken.
Fotograferen is haar passie, de kunstwerken fotografeerde ze met de gedrevenheid van een beroepsfotograaf. Ziehier een neerslag van haar kunstbeleving.

Ik heb een grote bewondering voor de fantasie, de creativiteit en de daadkracht van de 40 kunstenaars die deelnemen aan  Kidmie, ook voor hun vermogen om de beelden in hun hoofd om te zetten tot iets tastbaar, vaak iets wonderlijk mooi.
Ik apprecieer ten volle de prestatie van de 2 curatoren Tom Verhoeven en Patrick Meulenijzer. Zovele kunstenaars een locatie geven waar hun werk optimaal tot zijn recht komt, is geen sinecure. Bovendien zijn het plekjes waar je anders als leek nooit komt: de kelder, de zolder en de woonruimtes van de pastorij, het nog niet afgebroken deel van de Velba fabriek, de villa van de bazen… onder andere plaatsen waar in geen 20 jaar bezoekers zijn geweest. In de kerk vallen nu andere dingen te beleven dan in een doorsnee misviering.
Ik geraak niet uitgekeken. Ik liep 2 maal het traject en heb nog niet alles ten gronde gezien of gehoord.

De ‘Tree Of Joy’: te zien op het dorpsplein in Schellebelle, een kleurrijk en monumentaal werk van Marc De Ridder uit Laarne.
‘Bomen vertegenwoordigen en symboliseren het leven zelf. Het is een werk vol vrolijke kleuren maar helaas viel de kruin van de boom. Zo gaat het soms ook in het leven. Soms valt de vreugde en de vrolijkheid door bepaalde gebeurtenissen weg. Maar de stam heeft nieuwe scheuten en bewijst dat de vreugde altijd terugkeert’ zegt de kunstenaar over zijn werk.

De expo-stand van Veerle Verbeke tijdens Kidmie P(art) IV in de kerk van Schellebelle heeft me aangegrepen. Een kerk lijkt mij een geschikte plaats om de vrouw in the picture te zetten. De vrouw in de katholieke wereld krijgt nog steeds een onderdanige rol. De samenwerking en samenvloeiing van de werken van Veerle met die van haar man Jan  De Proost vind ik erg geslaagd.

Hoe mooi kan een mosselschelp zijn… de kleuren en het spel van het licht op het parelmoer! Patrick Meulenijzer redt ze van de vuilnisbak en maakt er kunstige composities mee. Hij bezet de pilaren van de oude fabriek met mosselschelpen. Mij doet het denken aan het keverplafond van Jan Fabre, voor Patrick is het een knipoog naar de mosselpot van Marcel Broodthaers. Toppie en heel erg leuk!
Te zien in de oude Velbafabriek.

Het werk van Vincent Braeckman is toch mijn favoriet. Het is een sprookjesachtig werk, een beuk die mensen knuffelt. Hier zie je kunst één met de natuur, intens en menselijk. Te zien in de Pastorijtuin.

Wie weet ga ik nog eens terug naar Kidmie. In elk geval hoop ik op een Kidmie V

Tekst en fotografie Bip Van de Velde

Betty Glorieux

vandeveldebip Geen categorie , , ,

Tekst en foto’s : Bernadette Van de Velde

Schilderes en keramiste
Energieke en gepassioneerde dame
Met haar 91 lentes is ze het levende bewijs dat er op creëren geen leeftijd of grens staat.

Toen ze in 1988 op 55-jarige leeftijd als docente voedingsleer met pensioen ging, zegden haar zoons: ‘Mama hoe ga jij die zee van vrije tijd opvullen? Wij geven je een raad: je tekent graag, schrijf je in aan de Academie!’. Haar echtgenoot was dezelfde mening toegedaan en zo geschiedde.
7 jaren volgde ze les aan de Academie van Wetteren, haar woonplaats: te beginnen bij tekenen over schilderen tot uiteindelijk keramiek.
Het vergde moed en volharding want de leraren destijds geloofden niet in de creatieve capaciteiten van een oudere dame (toen pas 55!) en richtten hun aandacht liever naar hun jongere leerlingen. Zij voelde zich vaak gepasseerd, ‘quantité négligeable‘ als het ware.
Maar Betty zette door. En hoe! Ondanks de tegenwerking studeerde ze cum laude af.
Naderhand hebben directeur en leraren zich bij haar verontschuldigd omdat ze haar verkeerd hadden ingeschat en onheus behandeld.
Betty ontvangt me bij haar thuis waar ook haar atelier is.
Ze vertelt hoe haar creaties tot stand komen, hoeveel vreugde haar kunst haar verschaft, hoe het haar jong en actief houdt zowel naar geest als naar lichaam. Dat alles straalt ze ook uit. 91 is ze nu, onvoorstelbaar energiek is ze!

Vooreerst toont ze me de werken die in haar living staan en hangen. Het zijn deze die haar het nauwst aan het hart liggen en het beste passen bij haar interieur.
Zo is er een driehoekige vaas, haar lievelingsvaas, een uitdaging om die te maken, het kostte energie en tijd, maar het resultaat mag er zijn en daarom zal ze er nooit afstand van doen.
Al haar creaties hebben een verhaal. Iets in haar omgeving treft, intrigeert of triggert haar, ze gaat er in gedachten mee spelen, geeft er een twist aan en maakt die tastbaar in een werk.
Zo is er het verhaal van de knoop op een winterjas. Die knoop had een diepte. Zij heeft die knoop uitvergroot. Zij dacht: dat is iets om in te kruipen, ik zet er een figuurtje bij, deze kan op de rand zitten of erin tuimelen. Figuurlijk betekent dat dan: in de put zitten en er weer uitkruipen.

Maak je een voorontwerp? vraag ik haar.
Min of meer. Ze krijgt een ingeving, maakt een vlugge schets en gaat ermee aan de slag. Terwijl ze bezig is kan het idee veranderen en iets totaal anders worden als wat ze oorspronkelijk in gedachten had. Er komen stukken bij of af. Soms wordt iets omvangrijks later een mini kunstwerkje of andersom.
Elk kunstwerk bevat een kiem voor een volgende en soms komen ideeën samen in een nieuwe creatie.

Voorontwerpen met bijgekleefde foto’s van het afgewerkt product

Ze werkt graag abstract. Spelen met lijnen en vormen. Onconventionele vormen, zeker geen alledaagse. Zo maakt ze driehoekige serveerkommetjes i.p.v. van ronde en tekent ze geen bloemetjes, ‘die kunnen beter groeien en bloeien in ’t echt dan op een afbeelding’

Van de living troont ze me mee naar een bijgebouwtje waar haar computergestuurde keramiekoven staat en het nodige materiaal om klei te bewerken en te kleuren. Ze leert me wat ‘engobe’  en wat een ‘mirette’ is.

Bokalen met engobe en 2 mirettes

Betty werkt met natuurklei en wil dat men de ruwe klei, die staat voor ‘binding met de aarde‘, kan voelen en zien. Daarom combineert ze vaak in haar werkjes gepolijste en blinkende keramiek met ruwe gedeeltes.

Een ruwe kop in een geglazuurde krans en daarachter een schilderij

Resultaten van een les model  en waarnemingstekenen aan de academie

Betty wil nog kwijt dat ze seriewerk haat, 100 keer hetzelfde maken is niet aan haar besteedt. Al haar werken zijn uniek. En nog dit : keramiek maken is een ambacht. Men moet dit ambacht onder de knie hebben om een kunstwerk te kunnen maken maar niet elke ambachtsman is kunstenaar en niet elke kunstenaar is het ambacht machtig.
Van het tuinhuis gaan we terug het huis binnen, de trap op naar de zolder. Daar schildert ze en stelt ze haar werken tentoon. Het huis had vroeger een plat dak maar wegens de nood aan meer ruimte werd een puntdak geplaatst. Hier bewaart ze tekeningen en schilderijtjes uit haar academietijd maar ook recente schilderijen en keramieken.

Haar eerste schilderijtjes waren in olieverf, later schakelde ze over op acryl.


Ik zie een grote variatie in het tentoongestelde werk. Vele  kunstenaars kennen  verschillende periodes, elk gekenmerkt door een andere vormgeving, interpretatie, kleurgebruik, enz… zo ook bij Betty.

                   

2 schilderijen, in gezelschap van keramieken kunstwerkjes

Na het bezoek aan de zolder babbelen we nog wat na in de living en aanpalende ruimtes.
Ze toont me de map met voorontwerpen en notities.
In de hall het schilderij waar Betty bij poseert (zie bij de inleiding van dit artikel)
Ook: 2 zware koppen, bedoeld als steunen voor grote boeken, met daarboven een schilderij van een zeelandschap. Alles made by Betty.

Een map met recensies en foto’s van gemaakte werken waaronder de foto van een baby op een schelp, in opdracht gemaakt. De schelp als attribuut om de baby op te presenteren op het geboortekaartje.

Tot hier mijn bezoek aan deze bijzondere kunstenares en warme persoonlijkheid.

KUNSTBIËNNALE
INFO BETTY GLORIEUX

Betty is sinds 2 jaar lid van Lakart, een collectief van kunstenaars uit  Laarne, Kalken en Wetteren. Deze vereniging viert op 15-16 juni  2024 haar 10-jarig bestaan met een Kunstbiennale onder de noemer
‘Project X’
zaal Skala
Colmanstraat 51
Laarne
34 leden/kunstenaars waaronder Betty nemen eraan deel.
Zaterdag 15 juni van 13 tot 19 uur, zondag 16 juni van 11 tot 18uur

Wil u meer weten over Lakart, zie : www.lakart.be
Betty wordt op de website als eerste en -in leeftijd- oudste lid voorgesteld door Christel Foncke in ‘Ontmoet de kunstenaars’
https://www.lakart.be/kunstnieuws/1627172_ontmoet-onze-kunstenaars-betty-glorieux
Glorieux Betty | Lak@rt (lakart.be)

Tekst en foto’s: Bernadette Van de Velde

‘Ik wil koorzang laagdrempelig houden’

vandeveldebip Geen categorie ,

Pianist-dirigent Stefaan De Lange over Spaanse muziek en olijfjes

IMG_5591
‘In essentie is tuna volksmuziek’

Stefaan De Lange behaalde een masterdiploma  piano en compositie aan het conservatorium in Antwerpen. Hij geeft les aan de Academie voor Muziek, Woord en Dans  in Lebbeke en aan  de Academie voor Podiumkunsten  in Gent. In Gent is hij ook pianobegeleider. Hij is mede-oprichter en artistiek leider van   het koor Las Aceitunas.

‘Ik kreeg het eigenlijk met de paplepel binnen. Mijn opa speelde piano, ik was nog een kleuter en trachtte de muziek die ik hoorde op de piano te reproduceren. Later raakte ik gefascineerd door de Spaanse cultuur, de ritmes van de Spaanse muziek en de passie. Denk aan flamenco. Ik bedoel de authentieke flamenco, niet de toeristenflamenco Klassieke muziek geniet mijn voorkeur, met een voorliefde voor de Spaanse en Russische componisten, maar ook popmuziek kan ik smaken.

Het koor dat u leidt  heet Las Aceitunas, wat letterlijk “de olijfjes” betekent. Dat moet u even uitleggen.

‘Las Aceitunas is gegroeid uit mijn fascinatie voor de Spaanse cultuur. Tuna is een begrip dat stamt uit de Spaanse Middeleeuwen. Eigenlijk waren dat groepen studenten die rondtrokken van de ene prof naar de andere, of van de ene bar naar de andere, ook om wat geld te verdienen voor hun studie, met liederen en gitaren, soms met een tamboerijn.

IMG_6478
‘Alle arrangementen voor de tuna zijn van mijn hand.’

Ook nu nog heeft elke faculteit haar eigen tuna-gezelschap. Tuna’s zijn langzaamaan vanuit Spanje uitgezwermd naar Portugal en tot in Zuid-Amerika. Maar zelfs in Nederland is er een tuna. Van tuna naar Las Aceitunas was maar een kleine stap.’
‘In essentie is het volksmuziek. Componisten zal je niet gauw vinden, elke tuna heeft trouwens zijn eigen bewerking van de liederen. Die zijn soms honderden jaren oud, de meeste componisten zijn dan ook anoniem. Daarom vind ik het belangrijk dat ik bij een optreden onze muziek telkens even kan kaderen in haar historische context. De meeste “tunantes” begeleiden zichzelf op gitaar tijdens het zingen of kloppen ondertussen op de tamboerijn.

Zijn er raakvlakken met pop of jazz?

‘Weinig of niet, alhoewel er de laatste tientallen jaren ook popliedjes bewerkt worden door tunagroepen. Vaak keren dezelfde ritmes terug : pasodoble  – denk aan de muziek die je in arena’s hoort, jota, wals,… Of met de nostalgie van sommige popsongs. Je zal in ons repertoire wel hedendaagse nummers herkennen die lekker swingen, maar veel verder gaat het niet.’

Eigenlijk zijn jullie niet zo vreselijk bekend, of vergis ik mij?

‘Goed vijf jaar geleden zijn wij met onze groep van nul gestart, en stilaan hebben we een repertoire opgebouwd. Het is zeker geen hitparademuziek, zelfs op Klara ga je ons niet horen Je kan ons nog best als volksmuziek catalogeren. Onder meer omdat volksmuziek zelden op partituur staat, dit soort muziek heeft meer te maken met overlevering. Er bestaan melodielijnen maar uiteindelijk geeft elke tuna daar zijn eigen interpretatie aan.’

Maakt u eigen composities?

‘Wel hedendaags klassieke composities, maar tot hiertoe heb ik nog geen tunaliederen geschreven.’

‘De liederen schrijf ik niet zelf, maar alle arrangementen zijn wel  van mijn hand. Nog eens: van de meeste liedjes zijn de componisten onbekend. Iedereen kent natuurlijk Bésame mucho en Hijo de la luna maar daar houdt het zo ongeveer op. Vele liedjes zijn honderden jaren oud. Sommige zijn opgepikt door José Carreras of Placido Domingo, wat toch wel getuigt van een zekere kwaliteit in die muziek.’

Hoe selecteert u de koorleden?

‘Wij werken bewust zeer laagdrempelig. Iedereen is welkom als ze min of meer juist kunnen zingen (lacht) –  de leden die koorervaring hebben of noten kunne lezen zijn eerder uitzondering. Meestal zingen we tweestemmig – de sopranen en tenoren de hogere partij, de alten en bassen de lagere, soms driestemming. We zijn nu ongeveer een anderhalf jaar met dezelfde groep bezig, een vaste kern, en dat klikt heel goed. Het sociale aspect, een vriendengroep zijn, is minstens even belangrijk. ‘Jonge mensen aantrekken om te repeteren op zondagochtend is niet evident, maar onze zangers zijn een voor een jong van hart.’

De koorleider neemt ons mee naar een andere kamer. Er staan een elektrische piano en een glimmende vleugelpiano. Hij speelt virtuoos een stukje klassiek.

‘Een vleugelpiano heeft een veel warmere klankkleur dan een elektrische piano, de aanslag is veel gevoeliger, maar een vleugel kan je onmogelijk naar elk optreden meezeulen.’

Hij nodigt mij uit om enkele noten mee te zingen op zijn toonladders. Het is snel duidelijk dat aan mij geen groot zanger is verloren gegaan.

Op zondag 16 oktober vindt er in de kerk van Hyfte – Lochristi een jubileumconcert plaats naar aanleiding van hun vijfjarig bestaan, cava en tapas inbegrepen.

Tekst: Gerrit De Clercq
Foto’s: Bernadette Van de Velde

Ter info :

Over het begrip tuna bestaan historisch verschillende interpretaties, zegt Stefaan De Lange.

‘Tunante betekent letterlijk deugniet, maar het kan ook afgeleid zijn van tunar o correr la tuna, dat wil zeggen: een rondtrekkend leven leiden al zingend en spelend.

Misschien refereert het aan Atún, een vis die in bijna alle oceanen te vinden is, een rondtrekkende vis dus, en vandaar tunazanger’. Of nog:  Tunos, zo werden de seizoenarbeiders genoemd die naar het zuiden van Spanje trokken om werk te vinden. En ten slotte betekende Tonare in het latijn: luid zingen

Website Las Aceitunas :  http://las-aceitunas.weebly.com/

“Ik wil het gerust een passie noemen”

vandeveldebip Geen categorie

 

IMG_5524

Hij is bekend om zijn naakten, vrouwen meestal, en hij viel in kunsttentoonstellingen (De Panne, Gembloux) enkele keren in de prijzen. “Het belangrijkste voor een kunstenaar”, zegt Ronny Roels (59), “is de vrijheid. Doe wat je graag doet.”

Wat hem fascineert? “De droomwereld. Het aftasten van de wereld tussen droom en realiteit”.

“Maar de passie voor kunst is er altijd geweest. Kunstenaar word je niet, het zit in je, misschien wel van bij de geboorte. Het is een manier van denken en daarbij komt ook veel zelfstudie”.

In zijn opleiding leerde hij technisch tekenen en later leerde hij de grote lijnen van landschappen  opbouwen. Toen kwamen de portretten in potlood en nog later begon hij te werken met acryl en olieverf.

“Ja, ik wil het een passie noemen. Soms ben ik een hele nacht bezig met één werk. Kunstenaars zijn nu eenmaal speciale mensen. Of ik eigenzinnig ben? Jazeker. Ik sta open voor andere invloeden, maar het moet wel goed zijn”.

Waarom schilder je bijna altijd naakten?

“Dat zal het rebelse in mij zijn, de taboes van de jaren ’80 doorbreken, die tegenwind. Zo ben ik stilaan met levende modellen gaan werken, mannen maar toch vooral vrouwen. Anatomie heeft mij altijd gefascineerd. De gespierde lijven van Rubens, dat is iets helemaal anders dan die gestroomlijnde modellen in de boekjes”.

Erotisch?

“Of mensen mijn werken erotisch vinden, dat moeten ze zelf weten. Als je naakt schildert, moet je in de eerste plaats je model een goed gevoel geven, anders lukt het niet. De meeste van mijn modellen komen trouwens terug. Daar is niets erotisch aan”.

“Grote voorbeelden? Neem nu Paul Delvaux, René Magritte maar nog vele anderen. Jan Fabre ligt mij minder”.

Heeft jouw werk raakvlakken met muziek?

“Als ik schilder, draai ik liefst hardrock: Rammstein, Metallica, ACDC, dat soort groepen. Klassieke muziek of opera is ok maar niet tijdens het werk”.

Kan kunst de wereld verbeteren?

“Dat weet ik zo niet, maar ze kan mensen doen nadenken. Of er in het onderwijs meer aandacht voor kunst moet zijn, is een moeilijke vraag. Alleszins moet er meer aandacht zijn voor filosofie, en dat is toch wel een raakvlak met kunst”.

“Ik wil mij in de toekomst meer focussen op actuele thema’s die mensen doen nadenken, zo van: wat zit erachter? Een van mijn ideeën heeft te maken met pesten, het hoe en waarom”.

Meer info: www.roelsronny.be

Tekst: Gerrit De Clercq

Foto: Bernadette Van de Velde

Je moet er alle dagen mee bezig zijn

vandeveldebip Geen categorie

Kunstschilder Erik De Meuleneere,
realist en detaillist

IMG_6060

Ooit was hij officier in de lange omvaart op de zeven wereldzeeën, later leidde hij een bedrijf met 120 man in ‘de Congo’ en toen vond hij in Lokeren een nieuwe adem als kunstschilder. “Ik denk dat ik zowat zevenhonderd schilderijen gemaakt heb, en meer dan achthonderd tekeningen”.

Erik De Meuleneere (79) is voltijds bezig met tekenen en schilderen. Via zijn vader had hij al veel vrienden in de kunstwereld gemaakt en had hij zo stilaan de smaak te pakken gekregen. “Maar om te beginnen was er de academie in Brugge”

“Je moet wel een beetje talent hebben, anders begin je er maar beter niet aan. En dan moet je er alle dagen mee bezig zijn: tekenen, schetsboek altijd bij de hand, en dan schilderen.”

Hoe zou je zelf je stijl benoemen?

“Ik zou mezelf realist én detaillist noemen. Dat zie je ook in mijn werken. Ik heb altijd mijn eigen zin gedaan, niets willen nabootsen. Wat er bijvoorbeeld in het SMAK te zien is, zou mij trouwens niet kunnen inspireren. Ik zou daar nooit willen exposeren. Al vind ik Borremans bijvoorbeeld wel klasse. Maar Luc Tuymans heeft naar mijn gevoel een veel te groot ego. Kunstenaars met zo’n groot ego, ik vind dat flauwekul.”

In zijn atelier hangt en ligt een keure van kunstwerken: portretten, natuurbeelden, en enkele werken die duidelijk op jazz geïnspireerd zijn. Erik De Meuleneere is dan ook sinds jaar en dag een drager van de Lokerse jazzscene.

“Mijn favorieten? Ik noem er maar een paar: Count Basie, Stan Getz, Oscar Peterson, John Coltrane, Miles Davis…”

Ook boeken kan hij smaken: “twee tot drie per week, vooral Franse literatuur.”

Zijn er dingen die jou tot tranen toe kunnen beroeren?

“O ja, Argentijnse muziek bijvoorbeeld. Of Edward Hopper, die heeft zo veel kunstenaars geïnspireerd. Ik heb alles van hem verzameld wat ik te pakken kon krijgen, ik heb meer dan vierhonderd foto’s van zijn werken”.

De ene helft van de wereld probeert de andere helft uit te moorden. Kan kunst daar iets aan veranderen?

“Ik denk het niet, dat zou niet lukken. Je moet al goed opletten welke woorden je op Facebook gebruikt. Vooral in islamlanden zijn ze daar heel gevoelig aan. Ik heb geschreven over Iran, Irak, Koeweit…Ik kreeg dan wel eens een opmerking of ik wel juist in mijn hoofd was. Niet doen, dus. Congo, in vergelijking, dat viel nog mee. Al moet je niet proberen de problemen met de mijnontginning uit te leggen. Mensen begrijpen dat toch niet.”

Wordt er in de opleiding in de middelbare scholen voldoende aandacht aan kunst besteed?

“Neen, absoluut niet. Ik heb het niet alleen over beeldende kunst, maar ook over muziek. Ik word daar triest van. En als die tieners naar de unief gaan, is het eigenlijk te laat.”

Wat kost een kunstwerk van jou,  eigenlijk?

“Moeilijk te zeggen, het hangt onder meer af van het formaat van het werk. Je moet weten, een doek kost makkelijk 70 tot 90 euro en voor een tube goede verf ben je al gauw 35 euro kwijt.”

Hoe wil je, na je dood, herinnerd worden?

“Totaal niet, niks. Ik ben trouwens atheïst. Ik wil gecremeerd worden en dan mogen ze mij in zo’n urne in zee dumpen. Gedaan is gedaan.”

Tekst: Gerrit De Clercq
Foto: Bernadette Van de Velde