Galerie Artmut in de Pareipoelstraat in Mechelen exposeert vanaf afgelopen weekend schilderijen en tekeningen van muzikant en kunstenaar Chris Joris.
Chris Joris is wereldbekend als muzikant, maar is daarnaast ook beeldend kunstenaar.
“Zijn unieke stijl wordt gekenmerkt door een rijke, ‘percussieve’ benadering die zowel emotie als technische beheersing uitdrukt.
Hij is bovendien een getalenteerd schilder wiens werk doordrenkt is van dezelfde creativiteit en energie die hij in zijn muziek legt”, aldus de galerij. Afgelopen zaterdag 26 april 2025 om 14 uur vond de muzikale opening plaats met singer songwriter en dochter Naïma Joris.
De expo loopt tot en met zondag 18 mei. Artmut is geopend elke zaterdag en zondag van 13 tot 18 uur en op afspraak. Meer info: artmut.be.
De kunst van Alexandra Cool imponeert in de met zacht zonlicht overgoten Sint-Jacobskerk te Gent. Haar monumentale natuurfoto’s voelen zich thuis in deze sacrale sfeer. Is de natuur ook niet één groot mysterie? Bij een eerste blik sluipt, heel even maar, het woord spiritualiteit binnen in mijn gedachten. Haar werken zijn verspreid over het interieur van de kerk; foto’s nestelen zich op en tussen de altaren, decoreren de biechtstoel, hangen in de bidgangen. Een waterlandschap met kei verspert zachtjes, niet opdringerig, de middenbeuk, aangenaam dwingend tot kijken. De meeste hier tentoongestelde kunst vond haar oorsprong in Corsica waar de kunstenaar 30 jaar in een afgelegen vallei verbleef, geheel onthecht, zonder enkele vorm van comfort. Inspiratie zocht ze niet, ze kwam die tegen in de natuur.
TIJD
Alexandra Cool houdt van de pin-hole fotografie; de oudste en meest authentieke vorm van fotografie. Met deze trage manier van fotograferen kan ze de tijd vangen in het voorbijvliedende water van de Ortolo, de kleine rivier die naast haar atelier stroomt in Sartène, Zuid-Corsica.
Wie anders dan een beeldhouwster als Alexandra Cool kan de ongerepte Corsicaanse natuur vastleggen op de gevoelige plaat? De natuur, schatplichtig aan lange periodes van droogte en zon, wordt er gebeeldhouwd door de tijd. Een jungle van takken, verstrengeld, zoekend naar het licht, fotografeert de kunstenaar als één groot kunstwerk. In deze kerk voel ik me klein bij zoveel imponerend natuurgeweld in zwart en wit.
Als beeldhouwster werkte Alexandra Cool in Carrara. Eenmaal in Corsica leek het krachtige zware kappen haar overbodig. Hier heeft de natuur oog voor vorm, ze neemt haar tijd en de erosie doet vele duizenden jaren het grote werk. De expo toont Corsicaans graniet op een sokkel geankerd: de steen, eenvoudig en stil, een brok pure materie, geborgen in de kerk, blijkt een waardig sculptuur dat de weergaloze natuur van de tentoongestelde foto’s, hier nieuw leven inblaast.
Zwart witte landschappen met dramatische luchten, kathedralen van bomen, mastodonten van keien wisselt Alexandra Cool af met zachte lieflijke fel belichte droombeelden, met impressies die Monet monkelend een goedkeurend oog zou gunnen.
VERGANKELIJKHEID EN PROJECTEN
1 HOUR ETERNITY, copyright Alexandra Cool
Alexandra Cool is een veelzijdig kunstenaar. In de expo toont ze ook projectfoto’s. 1 HOUR ETERNITY Augustus 1998 besloot de kunstenaar elke dag op hetzelfde tijdstip op eenzelfde plek een uur lang stil te zitten. Gedurende deze tijd maakte ze één pinholefoto. Van de 4×5-inch negatieven werden cyanotype afdrukken gemaakt. Die zijn nu te zien tijdens Corsica! ELLA Alexandra Cool modelleerde diverse kleiportretten, daarna dompelde ze die onder in het water aan de rand van de rivier. De stroming van het water nam gestaag de fragiele kleibeelden mee, terwijl ze zich in het water een weg baanden. Als een herinnering vervaagden de gezichten. Dagelijks legde ze de transformatie van de portretten vast op foto, tot er uiteindelijk niets meer van hen overbleef. Eindigheid is immers een illusie.
ELLA, copyright Alexandra Cool
ICONEN
Alexandra Cool noemt zichzelf niet religieus maar is wel op zoek naar heiligheid. Het sacrale vindt ze in een eindeloze niet te overtreffen natuur, een natuur ontembaar voor de mensheid, een iconische natuur die ons herinnert aan de wonderen van het leven en gevoelens van rust en verwondering oproept. Daarom gaan haar werken op in het interieur. De levensboom en afbeelding van de door haar uitgeholde steen gefotografeerd op een symbolische gouden achtergrond zijn perfect geïntegreerd. De natuur als icoon inspireerde de kunstenaar tot het gebruik van bladgoud, een verwijzing naar de prachtige Byzantijnse iconen.
HET BOEK
Alexandra Cool leefde met en onder de Corsicanen. Dat verklaart haar immense belangstelling voor de Corsicaanse traditie, haar empathie voor het volk en sympathie voor het eiland. Deze interesse vertaalde ze naar levendige beelden. In Gent worden foto’s, zwartwit en enkele flou in kleur, getoond die Alexandra Cool maakte tijdens de boeteprocessie Cattanaciu, die op goede vrijdag in Sartène uitgaat. Deze foto’s zijn naast vele andere ook te zien in het boek ‘Leven en dood van een Corsicaan’ dagboek van een week.
Leven en dood van een Corsicaan is, zoals de ondertitel het zegt, het dagboek van een week of de verknipte geschiedenis van een eiland, van God en zijn goedgezinden, van buitenstaanders en andere mensen. Je kan het ook een studie noemen, een zoektocht of eenvoudigweg een ongewone roman. Met voetnoten, bijlagen en foto’s, veel foto’s.
Ondertussen is de vallei waar Alexandra verbleef afgebrand en woont ze terug in België. Het is een afgesloten periode die een mijlpaal betekende voor haar kunstenaarschap. Fijn dat ze ons in deze tentoonstelling laat meegenieten van de pracht van Corsica! De expo Corsica! bezoeken voelt aan als een voettocht door een kwetsbare wondermooie natuur, is je verliezen in een wereld waar stilte een hoofdrol speelt, een wereld waarin je de tijd wil stopzetten en vergeten hoe vergankelijk alles is. Stenen, sculpturen staan er mooi te wezen, dragen in zich een oerkracht van een ver verleden, van een verloren hemel op aarde.
Tekst en foto Kathleen Ramboer
INFO ALEXANDRA COOL – EXPO
Corsica! Sint-Jacobskerk, Gent
24 april – 18 mei 2025 dagelijks gratis te bezoeken, niet op maandag van 14u tot 18u De kunstenaar is aanwezig op zondag 4 mei en 18 mei van 14u tot 17u http://alexandracool.com/
HET CORSICA! PROJECT
tentoonstelling – concert – boek
In dit kader komt het koor van Jean-Paul Poletti, met een programma van Corsicaanse polyfonie, naar België en wordt het boek ‘Leven en dood van een Corsicaan’ voorgesteld.
Drie data 24.04.25 – 19.30 u / Sint-Jacobskerk – Gent 25.04.25 – 19.30 u / Sint-Carolus Borromeuskerk – Antwerpen 26.04.25 – 19.30 u / Karmelietenkerk – Brugge info en tickets https://www.kleinboeken.com/
HET BOEK
‘Leven en dood van een Corsicaan’ dagboek van een week auteur Zetti & Bosch te koop in elke boekhandel
Zetti & Bosch is het pseudoniem van Paul Buekenhout en vijf lees- en schrijfvrienden, met name Petra Broeders, William de Brue, Johan Luyckfasseel, Helena Tweehuyzen en Pieter Vanslembrouck. bron tekst https://www.kleinboeken.com/
Het lawaai van de machines is gaan liggen maar deWeverij leeft. Marc Mestdagh, bezieler van de ruimte, stelt er niet alleen eigen kunst tentoon maar vooral werk van andere niet altijd bekende kunstenaars, kunstenaars met eenzelfde interessesfeer, elk met een specifieke persoonlijke kijk op eenzelfde thema. Peter Denissen, Filip Dieusaert, Isabel François en Bert Verhoest exposeren in deWeverij onder eenzelfde noemer MENSENRUIMTE. Op de site https://deweverij.be/mensenruimte/ lees ik de woorden van Rainer Maria Rilke: ‘Er zijn veel mensen, maar veel meer gezichten, omdat iedereen er meerdere heeft.’ Ontelbare gezichten vullen de exporuimte, het is aan de kijker de confrontatie aan te gaan en voorbij het masker te kijken.
Isabel François
Inhoudelijk is haar werk intens maar door haar originele inventieve aanpak en de fijne verwerking van diverse materialen, maakt ze kwetsbaarheid, existentiële pijn, dementie, emoties, verdriet… tastbaar en toegankelijk. Stilstaan bij zichzelf dat is wat kunst creëren met Isabel François doet. Een aandachtige toeschouwer kan in haar kunst niet alleen een stukje van de kunstenaar maar ook zichzelf ontdekken, (h)erkennen wat we niet altijd willen weten of zien. Haar sculpturen tonen verdriet en pijn, hand in hand met schoonheid en pracht. Ze weet de kijker te beroeren. De kunstenaar staat aan het begin van een ‘late’ carrière. Ze hoopt nog zoveel te ontdekken. Haar werk loont de moeite, vertelt een menselijk verhaal, brengt gesprekken op gang en laat ons genieten van een zachte melancholische esthetiek.
Isabel François, De wolk 2.0
Bert Verhoest
Bert Verhoest is een buitenbeentje in het gezelschap. Hij stemt me vrolijk, tovert een glimlach op de lippen en dat vind ik heerlijk in deze rauwe tijden. Zijn kunst is ontstaan tijdens het coronatijdperk, uit de nood aan actie. Die periode was schrijnend voor muzikanten van elektronische muziek zoals Bert. Hij had weinig om handen, verzamelde op rommelmarkten nostalgische familiefoto’s en besloot de melancholische zwart/witte/sepia foto’s een tweede leven te geven, dit maal met kleur. Vroeger was een bezoekje aan de fotograaf één groot familiegebeuren. Dit staat in fel contrast met onze selfie-cultuur. Daarom vindt de kunstenaar het manuele belangrijk, wil hij alle techniciteit bannen bij het realiseren van zijn kunst. Met veel bravoure doorprikt hij foto’s, naait met verve kleurrijk garen tot streepjes tranen, vangt een gezicht in een kubus, verstopt een deftige heer achter een gordijn, laat een huismoeder met haar kroost de hemel opklimmen en doet gezichten verdwijnen in de anonimiteit. Zijn eigen familiefoto’s zijn voor hem heilig, die gebruikt hij niet met respect voor de privacy van wie trots voor de camera poseerde. De personages van zijn kunst komen uit alle windstreken van Vlaanderen. De foto’s dateren uit de jaren 1920 tot de opkomst van de kleurenfotografie. Nu leven ze postuum verder. Hoe zalig is dat, klassieke oerdegelijke familieportretten uit de jaren 20 slagen erin een kunstliefhebber van de 21ste eeuw spontaan te doen glimlachen.
Bert Verhoest, curtain
Peter Denissen
In een vorig leven was de kunstenaar architect wat zijn virtuoos tekenen verklaart. Met een fijne nauwkeurige potloodlijn tekent hij trefzeker op voorhand op papier een ontwerp van een schilderij. Dan pas begint het schilderen, overwegend zwartwit, daar is ‘daltonismus’, zijn kleurenblindheid niet vreemd aan. Toch probeert hij in zijn werk kleur te integreren. Hij bestempelt het schilderen met één toegevoegd kleur, oker, aardkleur, één enkele keer blauw, als inkleuren. Spontaan denk ik aan een kleurboek. En dat is zeker niet pejoratief bedoeld. Waar de kunstenaar veel belang aan hecht is compositie, orde brengen in de chaos, één kleur, lijnen, voorwerpen en silhouetten lenen zich daartoe. Enkele schilderijen tonen grootheden van de schilderkunst: Schiele, Picasso, Dali… ze zijn geïnspireerd op hun leven. In het ‘Dali’ schilderij troont een kreeft op een zuil want Dali was verzot op zeevruchten, het silhouet van Gala versterkt de compositie. Zijn schilderijen zijn narratief. Aan de kijker om het verhaal op het canvas te ontdekken.
Peter Denissen
Filip Dieusaert
In deze expo toont Filip Dieusaert een selectie portretten in drie totaal verschillende technieken. De eerste die ik opmerk, tegen de muur aanleunend klaar om op te hangen, zijn de olieverf schilderijen in warme kleuren en met nauwkeurig gekozen lichtinvallen. Deze portretten, expressief, levendig, verbeelden mensen zoals ze werkelijk zijn, met een glimlach, met een diepe plooi, denkend, mijmerend. Kortom hun gezicht ademt leven. De kunstenaar borstelt enkel mensen die hij kent en dat voel je. Ze zijn niet alleen persoonlijk maar ook universeel. Een tweede techniek is verwant aan het tatoeëren. Filip Dieusaert tovert met een in inkt gedipte naald puntje voor puntje gezichten tevoorschijn, de ene keer flou de andere keer super scherp. Het doek heeft hier plaats gemaakt voor siliconen. Mij lijkt het een hedendaagse techniek met een ‘modern’ klassiek ogend resultaat. Zijn derde techniek is schatplichtig aan AI. De kunstenaar genereert via AI tal van beelden en kiest tenslotte een beeld als basis voor een portret. Het resultaat van deze zoektocht zijn sculpturale portretten, waar een vroegere carrière als beeldhouwer in sluimert. De adequate keuze voor grof linnen als canvas versterkt de kracht van het beeld en de monumentaliteit.
Filip Dieusaert, Hans
Marc Mestdagh, TOXIC
Marc Mestdagh
In een tweede ruimte stelt Marc Mestdagh een nieuwe reeks van 8 assemblages tentoon: TOXIC. Zijn werken zijn architecturaal en laten zich eerder raden dan duiden. Elk element heeft zijn betekenis, hoe bizar het ook is. De kunstenaar verbeeldt een prangend probleem dat de mens moet zorgen baren. Ik citeer graag de bijhorende tekst. Als we zo achteloos blijven omspringen met onze planeet waardoor onomkeerbare negatieve effecten ontstaan, die bovendien onze gezondheid aantasten, is er dan nog ruimte voor de mens?
MENSENRUIMTE is een verstilde expo met diepgang. De werken nodigen uit tot reflectie, tot de kunst van het ontdekken. Elke kunstenaar weet met een persoonlijke noot een verhaal te vertellen over ons vaak moeilijk te vatten leven, over emoties, vreugde en verdriet. DeWeverij toont kunst die de beschouwer raakt.
Tekst en foto Kathleen Ramboer
INFO
MENSENRUIMTE zondag 27 april en zondag 4 mei 2025 telkens van 10u tot 18u gratis toegang – de kunstenaars zijn beide dagen aanwezig
Over mens en tijd, liefde en geluk, licht en troost, eenvoud en stilte, schoonheid en verwondering. Over de tekeningen van Jean-Paul van der Poorten
De creatiedrang van Jean-Paul van der Poorten is onuitputtelijk. Eén voor één staren ontelbare gezichten me aan. Onbevreesd kijk ik terug. Mijn onderzoekende blik zoekt houvast. Wat zie ik… een gezicht of een Congolees masker, een neus of twee lijnen, ovalen of 2 ogen? Ik ontdek een art Brut figuurtje, een beheerste Modigliani vorm, zuivere lijnen zoals die van Dan Van Severen, een farao hoofddeksel, etnische motieven… Een hedendaags kunstenaar heeft de onbegrensde vrijheid om kunst van voorgangers: tribal art, etnische kunst, diverse culturen… tot de zijne te maken. De wijze waarop Jean-Paul van der Poorten dat doet is bijzonder. Hij kopieert niet, hij componeert een humane symfonie met kunst uit het verleden en vandaag. De reeksen gezichten onthullen een kunstenaarsziel die fluistert ‘Dag lieve mens’, een kunstenaarsziel die zoekt naar mens en tijd, die zingt over liefde en geluk, die vraagt om licht en troost, die geniet van eenvoud en stilte, die schoonheid en verwondering omarmt. Het is een stoutmoedige poging om over de cultuurgrenzen heen te stappen en op zoek te gaan naar de universele mens.
Expressie is voor Jean-Paul van der Poorten een fundamentele behoefte. Wanneer de drang om te tekenen de kop opsteekt, neemt het beeld het over van het woord. Bij deze tekenaar loopt de kleur van de taal van de poëzie niet parallel aan die van verf, potlood en penseel. De kunstenaar illustreert niet zijn gedichten, neen de poëet in hem gaat op zoek naar ‘de eeuwigheid van het schone’. De portretten, figuren van Jean-Paul van der Poorten zijn zoals zijn poëzie van een onschuldige oprechte eenvoud. Ze getuigen van een fascinatie voor het tekenen van een lijn. Ligt de lijn niet aan de oorsprong van alle menselijke culturen? Zijn ‘gezichten’ lijken oneindige variaties op één basis of oer-tekening waarin de ogen, neus en mond, getekend in een ongekunstelde, vlotte lijn, de voornaamste rol spelen. Vierkanten, rechthoeken, driehoeken, geometrische vormen tekenen een gelaat. Door een reductie van de vorm geeft de kunstenaar zijn tekeningen een spiritueel elan. Kleur en schriftuur maken de vormen gevoeliger, minder streng en verlenen het gezicht een bepaalde symboliek.
De impact van een kunstenaar als Jean-Paul van der Poorten kan groot zijn. Zijn tekeningen vragen een aandachtig publiek. Zij kijken en wij, wij kijken terug. Het is de taak van de kunstliefhebber te ontdekken wat die vele gezichten te vertellen hebben.
Wat het penseel van Jean-Paul van der Poorten voor de beschouwer verzint zijn zovele gezichten, verdrinkend in momenten van geluk en vertedering, terug naar de oppervlakte zwemmend, richting licht, de bron van alle leven. ‘Dag lieve mens’, dicht de kunstenaar en hij tekent een starre blik verlangend naar liefde, een mond trillend van geluk en een rechte neus ruikend een zoet, aangenaam odeur. Met wat geluk vertellen de gezichten, vol weemoed, het onzegbare, het ondefinieerbare.
Ik zie eenvoudige portretten, niet opdringerig, die me ademloos, ja woordeloos meenemen de stilte tegemoet. Ik zie een gekanteld gelaat, klaar om te behagen, met de ultieme vraag zie me graag. Ik zie gezichten, geschilderd in een uitbundig Afrikaans kleurenpalet, die me laten voelen: de warmte van de aarde, de verschroeiende zon, de moessonregens… de melancholie van een zwoele zomeravond aan de evenaar. Ik zie ontelbare gezichten, gezichten die de hele wereld naar me toebrengen.
Ik zie het menselijk gelaat getekend en geschilderd door een creatieve kunstenaar, een kunstenaar zoekend naar de gepaste techniek, het juiste kleur, naar de meest geschikte lijn om de kijker te betoveren met een schoonheid die weet te ontroeren en te verbinden. Heel even hoor ik ook strofen muziek die de tekeningen van Jean-Paul van der Poorten klank geven. Stilletjes hoop ik dat de kunstwerken van Jean-Paul van der Poorten waar maken wat hijzelf zo mooi verwoordt:
Poëzie, muziek en beeldende kunst hebben de kracht om mensen te verbinden, met zichzelf en met elkaar. Woorden, beelden en klanken raken onze innerlijke leefwereld, de plek waar emoties samenkomen en leven. Kunst kan ontroeren, beroeren en helen. In het delen van kwetsbaarheid zit kracht, verbinding en vertrouwen.
tekst Kathleen Ramboer fotografie copyright Jean-Paul van der Poorten
INFO BOEK
Omvang: 280 bladzijden. Formaat: 21 cm (H) x 24 cm (B). Gedrukt in vierkleurendruk op Condat Matt Perigord, 170 g. Genaaid met kapitaalbandjes – Hardcovering. Schutbladen: Clairfontaine Trophée zwart. Woord vooraf: Pedro Brugada en Jean-Paul van der Poorten. Beschouwing bij het recent figuratief werk van Jean-Paul van der Poorten: Kathleen Ramboer. Grafische vormgeving: Dirk Praet. Druk: Drukkerij Arijs, Kluisbergen. Inbinding: Sepeli, Evergem. Verschijningsdatum: 4 mei 2025.
Een exemplaar van de poëzie- en beeldende kunstuitgave Dag lieve mens kan worden gereserveerd door storting van 45 euro op rekeningnummer Dag lieve mens BE43 7310 6207 2901 met vermelding Dag lieve mens. Het exemplaar dient te worden afgehaald vóór de aanvang van de voorstelling in de Sint-Annakerk Aalst op zondag 4 mei, forum van hedendaagse kunst (tussen 14 uur en 14.45 uur) en wordt niet met de post toegezonden.
INFO EVENT VOORSTELLING BOEK
ZONDAG 4 mei 2025 Sint-Annakerk Boudewijnlaan 1, 9300 Aalst Zondag 4 mei 2025 om 15 uur Deuren om 14 uur Gratis evenement
mensen uitnodigen en event delen mag. Wie wenst uitgenodigd te worden kan dit via e-mail laten weten aan André De Cock. E-mail: andre.de.cock@telenet.be
kunstpoort 