Frie Lavelli is in 2018 afgestudeerd aan de kunstacademie van Mechelen, afdeling schilderkunst en voltooide de specialisatie in 2021.
Professioneel geeft Frie al 20 jaar 5 Ritmes dans, een dansvorm die de mens voorop stelt en een uitlaatklep kan zijn voor opgestapelde gevoelens. De fascinatie met mens-zijn heeft zich doorgezet in haar schilderkunst. Elke mens is uniek, elke mens is kwetsbaar.
De foto’s zoekt zij op het internet. De meeste werken begint ze met een gegoten onderlaag van olieverf gemengd met verdunner zodat zich een huidachtige onderlaag vormt. Door toevoegen van water en kleur ontstaan boeiende huideffecten zoals zweet, tranen, roodheid en lichte kwetsuren die de opwinding in de gezichten weergeeft. Onder de bijna agressieve uitdrukkingen is meestal een zekere kwetsbaarheid te bespeuren.
Frie vraagt aan de toeschouwer een inspanning om achter de eerste indruk te kijken en te peilen wat de beleving van deze mensen is, en of er een gevoel van verbinding of juist afkeer ontstaat.
Jo Op de Beeck over Frie Lavelli: Frie Lavelli schildert portretten. Het zijn niet louter schilderkundige of beeldende elementen bij elkaar, zoals neus, mond, ogen, oren en haar. Samengesteld vertellen ze een verhaal. Het zijn portretten van gehavende mensen. Sporters, boksers, worstelaars na de inspanning, maar ook mensen aan de andere kant van dat verhaal. Geen portretten om te behagen. Portretten die peilen en vragen stellen over onze kwetsbaarheid, over ons mens-zijn. Kijken we in een geschilderde spiegel??
Overal in het centrum van Mechelen word je aan Dansstorm herinnerd, het evenement dat er het weekend van 15-17 september plaatsvindt in samenwerking met Danspunt. Wij gaan op zoek naar de Sinte Mettetuin, een frisse groene binnenplaats in hartje Mechelen, waar om 19 uur een danstheatergezelschap in oprichting optreedt. Een heel nieuwe ervaring komt op ons af.
Initiatief
Suzanne Demesmaeker (drijvende kracht achter De Danserij) en Jona Van Eyken zijn de stichters van Improvisatie Platformance en initiatiefnemers voor deelname aan Dansstorm. Ze werkten eerder dit jaar samen aan een voorstelling voor vrouwen van 50+. Jona voelde er zich als dertiger een beetje een enkeling. Omdat er in Mechelen nog geen aanbod was voor volwassenen ontstond het verlangen om een eigen dansgezelschap op te starten in de stad. De oproep voor de Open Call van Dansstorm kwam dan ook als een geschenk uit de hemel gevallen. Ze voelde blijkbaar haarfijn aan dat dit het uitgelezen moment is om haar zaadje te planten, inclusief de intentie om al improviserend te performen, over alle leeftijden, kleuren en man/vrouw-identiteiten heen. Haar goede band met Suzanne, die al meer dan 20 jaar in het vak van dans en lichaamswerk actief is, was de perfecte match om aan een nieuw avontuur te beginnen.
Opwarmen
Geen mogelijkheid om Suzanne noch Jona nu te spreken want ze zijn reeds druk in de weer met een opwarm-sessie voor de deelnemers. Midden in het gazon komen lichamen stilaan in beweging, de ademhaling wordt aangezwengeld en stemmen worden op scherp gezet. Ondertussen verschijnen er enkele muzikanten die hun instrumenten stemmen.
Introductie
Dan volgt een korte introductie over wat gaat volgen. Suzanne vertelt dat enkele weken geleden een start werd genomen met een 15-tal mensen die ondertussen al vijf keer samenkwamen. De droom van Jona en Suzanne is dat tijdens dit uur in de Sinte Mettetuin een zaadje gepland wordt om hun droom te realiseren: de oprichting van een Mechelse danstheatergroep waar improvisatie, experimenteren en co-creatie centraal staan. Je creëert zo een veld en alles ontstaat op het moment zelf. Het is niet echt belangrijk te weten wie er is, als het publiek ook kan aansluiten.
Het publiek wordt uitgenodigd om deel te nemen. Suzanne ziet het als enkele takjes sprokkelhout die plots een vonkje veroorzaken en uitdijen tot een lopend vuurtje. Iedereen is vrij om in- en uit te stappen. Dit is dus het ideale moment om nieuw bloed te verwelkomen in de groep.
De aanvang
Zowel de band als de dansers komen langzaam in beweging. Eerst dagen er slechts enkele mensen op, stilaan volgen er meer. Lars, die al tweemaal deelnam aan voorafgaande sessies, vertelt dat hij van tevoren niet wist of hij deze avond zou dansen maar vooral wou zien en voelen of er daartoe ruimte was. En die ruimte vindt hij vanavond. Het draait voor hem voornamelijk rond contact-improvisatie, bewegingsonderzoek en samen ontdekken.
Kledij en kleur
Het wordt naast de ingetogen, soms explosieve bewegingen ook een kleurrijk gegeven. Wat is de rol van kledij in dit gebeuren? Lars heeft alvast zijn mooiste hemd aangetrokken, een kledingstuk waarin hij zich echt goed voelt. En dat zie je ook bij de andere dansers, zoveel stijlen als er deelnemers zijn, alsof kledij een extra stimulans is bij de uitvoering.
Samenspel tussen dans en muziek
Soms is de muziek kalm en rustig, dan evolueert hij naar ritmisch en opzwepend. Wie volgt wie? Is het de muziek die het ritme aangeeft of zijn het de dansers die de muzikanten sturen via hun bewegingen? Suzanne verduidelijkt dat de intentie voor vanavond was dat de dansers zouden beginnen en de muzikanten zouden volgen. Dit hoeft niet altijd zo te verlopen, het initiatief kan ook bij de muzikanten gelegd worden.
Een geïmproviseerd verhaal?
Suzanne legt uit dat je best geen verwachtingen kan hebben omtrent de creatie omdat dit makkelijk kan leiden tot ontgoocheling. Er leeft wel een verlangen … dat er ‘ontmoeting’ plaatsvindt. Elk dansidee moet kunnen openbloeien, liefst één, maximaal twee tegelijk. Soms ontstaat er concurrentie. Dan is het belangrijk om er voor te zorgen dat het voor iedereen nog helder blijft.
Bewegingsonderzoek vraagt om een experimentele fase. In dans is dit improvisatie. Het is een intentie. Je hebt solisten, er vormen zich duetten, en er is een koor zoals in het Griekse theater. De functie van het koor is het verhaal ondersteunen. Een duet wordt een verhaal en het koor ondersteunt het verhaal met gebaren en klanken. Dit vraagt om enige training en loopt vandaag niet 100% omdat er zich verhaaltjes op de achtergrond afspelen, een aandachtspunt om mee te nemen in de vervolgsessies.
Het einde
Ik stel me de vraag hoe deze improvisatiesessie afgerond zal worden. En dat gebeurt uiteindelijk op een heel natuurlijke en spontane wijze. Dans en muziek versmelten als het ware in een zacht opdoemende stilte. Het is moeilijk uit te maken wie het initiatief daartoe neemt: muzikanten of dansers? Lars beschrijft het als een universeel gevoel van verbondenheid dat duidelijk maakt dat het geheel klaar is en afgerond kan worden.
Evaluatie
Na het optreden spreken we met een tevreden Lars. Hij beleefde de performance als bevrijdend en vitaliserend. Het gaf hem een blij gevoel, ook een gevoel van lichtheid en verbondenheid. Het contact met de anderen was waardevol en vraagt om verder onderzoek. Zijn ervaring met Ecstatic dance is zeker waardevol en een houvast om in deze discipline verder te groeien.
Ook Suzanne is tevreden met wat zich vanavond ontpopte tot een nieuwe mijlpaal in het avontuur dat ze met Jona opstartte. Ze wil evolueren naar nog meer helderheid door één à twee verhalen in het geheel verwerkt te zien die op de achtergrond ondersteund worden door beweging en klank.
Er werd gewerkt op het aspect ruimte dat drie dimensies in het bewustwordingsproces bevat: de ruimte in het eigen lichaam, de ruimte tussen het eigen lichaam en de andere deelnemers en de ruimte tussen alle deelnemers en de beschikbare ruimte waarin gedanst wordt. Die twee laatste dimensies verdienen nog meer aandacht.
Toekomst
Met een uitnodiging op zak van mARTa – de gloednieuwe socio-culturele hotspot van Mechelen – om deel te nemen aan de ‘open JAM’ op 24 september is Improvisatie PLATFORMance alvast op goede weg om een blijver te worden in de wereld van de dansdisciplines.
Het daglicht is heer en meester en verlicht genereus de wanden van de immense ruimte van de oude weverij. Het dakgebinte houdt de herinnering aan de weverij levendig. Bewoner en kunstenaar Marc Mestdagh cultiveert er met zijn collages/assemblages het rijke verleden van de textielindustrie. Moet ik jullie nog vertellen dat ik het interview ervaar als aangenaam, rustig, nostalgisch en… ook geweldig hedendaags en actueel. Kunst onder het stof? niet bij Marc Mestdagh, zijn oude objecten bezorgt hij een tweede, een nieuw leven. Noem het recyclage kunst, recup kunst, eco kunst, upcycling, mixed media of wat dan ook, het is strikt persoonlijke kunst, voor een ruim publiek toegankelijk, kunstkenner of niet.
Kunstpoort Dit las ik op je site (vrij vertaald) Juist die dialoog tussen de kunstenaar, het werk en de kijker kan leiden tot een waardevolle verbinding en beleving. Een kunstwerk kan op verschillende manieren raken (herkenning, herinnering, vervreemding, nostalgie, schoonheid, lelijkheid…). … ‘De ‘ID-tag’ kent een voor- en achterkant die met mekaar in interactie gaan, hoewel ze zich niet makkelijk volledig laten zien, ook niet gespiegeld. Het is de metafoor van de mens die zich pas ziet in dialoog met anderen.’ Waarom is de dialoog zo belangrijk voor je? Zou je werk compleet anders zijn mocht je het leven van een kluizenaar leiden? Marc Mestdagh Ongetwijfeld. Als kluizenaar zou mijn werk sterk hermetisch ogen, minimalistisch, abstracter. Omdat de kijker van verhalen houdt, creëer ik gelaagd werk, narratieve kunst. In mij huist geen goede meeslepende verteller, mijn beeldend werk spreekt voor mij. Woorden en tekst zijn lineair en duwen de lezer in een bepaalde richting maar mijn assemblages staan open voor vele interpretaties. Zo kan elke kijker vanuit zijn eigen leefwereld een stap zetten in mijn universum.
Kunstpoort Groeit er uit de dialoog die je aangaat met je publiek een ander soort werk? Brengt een confrontatie met je publiek je op nieuwe ideeën? Marc Mestdagh Zonder publiek kan ik niet. Ontmoetingen brengen nieuwe gedachten naar boven. Omdat ze vanuit een persoonlijke context kijken, bezorgen kijkers die het minst met kunst bezig zijn me vaak de meest verrassende invallen.
Serendipity, copyright Bart Van Leuven
Kunstpoort Je leeft en werkt in een oude weverij van familie. De ruimte draagt dan ook de naam – de Weverij – ook als tentoonstellingsruimte gebruik je die. Je hebt een fascinatie voor elementen die aanwezig zijn of waren in de weverij of die verwijzen naar de weverij. Je cultiveert de voorwerpen die je omringen. Waarom? Doe je dit uit esthetisch oogpunt, uit liefde voor de schoonheid van het verval, uit respect voor cultureel erfgoed, uit pure nostalgie? Of is het de som van diverse factoren? De rode draad in je werk zijn dat deze objecten die je omringen in de Weverij? Marc Mestdagh Erfgoed, nostalgie, emotie, verval… dit alles zit verstopt in mijn werk. Het is enerzijds een eerbetoon, anderzijds een verwijzing naar de toekomst. Het industriële karakter van mijn werk ademt melancholie en poëzie uit en neemt de kijker mee in mijn verhaal. De rode draad is de ID- kaart en het touwtje. Ik ben gefascineerd door het concept van de ID-kaart. Onze portefeuille zit propvol kaarten: een bankkaart, lidkaarten, winkelkaarten… ze maken deel uit van ons dagelijks leven. Een kijker beschouwde elke kaart in mijn assemblages als een portret van de mens. In mijn assemblage reeks – Community – staat een denkbeeldige sleutel centraal. Voor mij is de ID-kaart een metafoor voor de sleutel die toegang geeft tot kunst en creativiteit. Iedereen bekent nood aan creativiteit op om het even welk vlak. Het koordje staat symbool voor verbinding met de wereld om ons heen.
Kunstpoort Je ontdoet de voorwerpen van hun functie en bezorgt ze een nieuw leven. Deze collages/assemblages krijgen vaak een nieuwe eigenaar. Ben je benieuwd naar de manier waarop je kunstwerk een ander leven binnendringt, wat het voor de nieuwe eigenaar betekent? Waarom hij precies dat bepaald kunstwerk verkiest? Marc Mestdagh Ik neem gemakkelijk afstand van mijn werk. Het is tof om weten dat mijn assemblages op een andere plaats terecht komen, om het even waar en om welke redenen. Enkele werken hou ik in mijn bezit omdat ze herinneringen oproepen.
Kunstpoort Je behaalde verschillende prijzen voor je collages. Archeologie 17 – 1ste prijs – Arte Giovanni (1995, tentoonstelling Ghent) Dubbeldialoog – 1ste prijs Collage Recyclage (2013, tentoonstelling Verbeke Foundation Kemzeke) Dialoog 14-18 – 2de prijs Collage 14 (2014, tentoonstelling Mu.ZEE Oostende) Jurylid Collage 2015 Had dit een positief gevolg voor je bekendheid. Kreeg je meer mogelijkheden om tentoon te stellen? Marc Mestdagh Veel gevolgen hadden die prijzen niet. Wel kon ik tentoonstellen in de Verbeke Foundation. Ik genoot van de reacties op mijn werk zowel van kunstkenners als van mensen die niet dagelijks met kunst bezig zijn.
Kunstpoort Wanneer en waarom begon je kunst te creëren? Ging een opleiding vooraf? Herinner je je nog het eerste kunstwerk dat ooit iets in je losmaakte? Marc Mestdagh Les volgen aan een academie mocht niet. Ik ging dus zelf op ontdekkingsreis. In het boek – Kunst van Altamira tot heden – ontdekte ik, op 16-17 jarige leeftijd, werk van Mondriaan en startte met collages. Tot op vandaag is de invloed van Mondriaan in mijn werk terug te vinden. Zo is het werkje met de cartridges een verwijzing naar Mondriaan.
links Het vroege uur, 1984 – rechts Mondriaan revisited – 2022, copyright Bart Van Leuven
Refugees
Kunstpoort Zijn je titels betekenisvol? Is het nodig die te kennen om je werk te begrijpen? Of zijn het niet veeleer poëtische omschrijvingen van wat te zien is, met een tikkeltje humor? ‘Rolling in the deep’ ‘No pressure’… Marc Mestdagh Mijn titels kunnen het publiek in een bepaalde richting sturen, maken mijn werk toegankelijk. Zo is er de titel ‘Refugees’ Met zachte dwang laat ik het publiek nadenken over de bootvluchtelingen. Elke kaart is een metafoor voor de creatuur mens. ‘Seaside’ roept onmiddellijk het beeld van de zee op tevens omdat in deze assemblages het blauw overheerst. Kleur is belangrijk. Er is die ene assemblage met verticale elementen. Zonder de titel ‘Seaside’ en de blauwe kleur denk je niet onmiddellijk aan de zee.
Seaside
Kunstpoort Je recentste werken zijn meestal een vierkant. Wat is de reden? Leent dit zich het best voor je materiaal? Marc Mestdagh Het vierkant heeft een andere dynamiek dan de rechthoek. Klein vierkantig werk zorgt voor spanning en leent zich beter voor het experiment.
Kunstpoort Weet je op voorhand hoe je kunstwerk er uiteindelijk zal uitzien, of improviseer je al werkende? Is het resultaat anders dan voorzien? Maak je een schets voor je een werk start? Marc Mestdagh Mijn werk krijgt vorm onderweg. Ik maak nooit schetsen, werk in reeksen, creëer simultaan enkele werken tot ik een klik voel in aanpak en compositie.
Kunstpoort Heb je plannen voor de toekomst? Marc Mestdagh Ik ga verder op hetzelfde elan met collages/assemblages/mixed media. Mijn kunst blijft non-figuratief. Verder beoog ik ieder jaar een expo. Ik heb de luxe van een eigen ‘museum’. Ik hou van een drukke ophanging die uitnodigt tot meerdere interpretaties. In één ruimte stel ik permanent mijn kunst tentoon. In de grootste ruimte organiseer ik de wisselende expo’s. Dat kan ook een groepsexpo zijn of een solo tentoonstelling zoals nu die van mij ‘WEVERIJ’. Ik hou een expo graag laagdrempelig. Vaak komen bezoekers schoorvoetend binnen en vragen ‘Is er ingang te betalen?’ Zeker niet. Ik ben zelf aanwezig en ga graag in dialoog met de bezoeker. Iedereen is welkom.
Kunstpoort Van welke groten in de kunstgeschiedenis hou je en waarom? Ben je ergens onbewust beïnvloed door een kunstenaar? Marc Mestdagh Mondriaan
Kunstpoort Tot slot. Met wie zou je ooit in je stoutste dromen willen tentoonstellen ook al lijkt die je onbereikbaar. Marc Mestdagh Ongetwijfeld met Camiel Van Breedam. Met hem voel ik een zeker verwantschap. Hij werkt met pure materie zoals hout, papier, metaal… In tegenstelling tot mij verwerkt en bewerkt hij die weinig.
INFO EXPO
Turner
solo tentoonstelling mixed media kunstwerken meer dan 150 werken uit de reeks Community Vernissage 1 oktober om 11u Ben je er graag bij, gelieve je aan te melden, klik op de link www.marcmestdagh.be/weverij
open 1, 7, 8, 14 en 15 oktober 14u-17u de Weverij Dellaertsdreef 9 9940 Evergem (Sleidinge)
Een dynamische Peter Trappeniers troont me gezwind mee doorheen het kasteel Bouchout, tot aan het dakterras, om me vol enthousiasme te laten kennis maken met het kasteel, één van de fantastische locaties van Art meets Nature. Zo kan ik torenhoog het park in me op nemen waar weldra kunst de natuur gezelschap houdt. Een weekend lang is één van de grootste en mooiste Plantentuinen van Europa, Meise, het decor van een kunsthappening. Het historische kasteel van Bouchout, de feeërieke tuinen, de groene grasvelden, de Vlaamse hoeve… doen het weekend van 23-24 september de kunst alle eer aan of is het omgekeerd? Een 800tal kunstwerken van meer dan 60 kunstenaars palmen de plantentuin in. Art meets Nature beleeft zijn 29ste editie en voor de derde maal in de plantentuin van Meise. Het is een kunstproject voor het goede doel van Kiwanis Club Zaventem Airport. De netto opbrengst van de tentoonstelling schenkt Kiwanis Zaventem Airport aan vaak kleinschalige projecten in eigen land die het welzijn van kinderen behartigen of kansarmoede onder kinderen bestrijden. Op een zitbank voor het kasteel, in een aangename septemberzon, beantwoordt Peter Trappeniers, één van de organisatoren, met passie, animo en geestdrift mijn vragen.
Peter Trappeniers
Kunstpoort Kiwanis Zaventem Airport, wie zijn jullie? Wat doen jullie? Wie is er lid van Kiwanis? Peter Trappeniers Het lidmaatschap staat open voor iedereen, beroepsbezigheden spelen bij ons geen rol. Onze club heeft 24 actieve leden. Kiwanis streeft er naar via duurzame vriendschappen aan fundraising te doen. We helpen organisaties die kinderen op het voorplan plaatsen.
Kunstpoort Ben je zelf een kunstliefhebber/kenner? Naar welke kunst gaat je voorkeur? Peter Trappeniers Via en dank zij Art meets Nature ontdekte ik de kunstwereld, ik beleef nu kunst met plezier en overgave. De laatste 2 edities hielp ik mee aan de selectie. De atelierbezoeken, onder meer aan het atelier van Martine Vyvey, resulteerden in een grotere affiniteit voor kunst. Door een bezoek aan galerijen en tentoonstellingen stelde ik vast dat de kunstmarkt het kunstpubliek overspoelt met zwaar op de hand liggende zelfs depressieve kunst. Daarom gaan we resoluut voor het thema: ‘Plezier van het (her)leven’. Kunst die ons blij maakt, die een heerlijk gevoel opwekt, die doet glimlachen, dergelijke positieve kunst wil Art meets Nature tentoonstellen. Verder hebben we respect voor oude materialen. Vandaar het belang van het (her)leven van oogstrelende grondstoffen. Upcycling Art, ambachtelijke kunst, komt ook aan bod. Mag ik naar Sander Miesse en Mknives verwijzen?
Danse Macabre, Martine Vyvey
Kunstpoort Wanneer ben je de voorbereiding van Art meets Nature gestart? Hoe groot is het team dat deze expo organiseert? Peter Trappeniers Gedurende de maand maart startten de voorbereidingen. Elke dag vraagt dit project 2 tot 3 uur van mijn tijd plus nu een weekje verlof. We zijn met 3 organisatoren: Bob van Damme, ook kunstenaar en de grondlegger van het gebeuren, Henk Declercq en mezelf. We kunnen rekenen op een 40tal vrijwilligers om alles in goede banen te leiden.
Propslibelle, Panamarenko
Kunstpoort Hoe kon je grote namen, coryfeeën zoals Luc Tuymans, Michael Borremans… binnenhalen? Peter Trappeniers We hebben de volle medewerking van Svanson Art. Svenson Art is een kunstgalerij met vestigingen te Knokke en Sint-Niklaas en een online kunstgalerij. Zij beschikken over werk van gevestigde waarden en zijn bereid deze tentoon te stellen en te verkopen tijdens Art meets Nature. Werken van Tuymans, Kamagurka, Borremans, Corneille, Panamarenko, Philippe Vandenbergh, Pierre Alechinsky, Raoul De Keyser…. zijn echte publiekstrekkers. Via deze kunstenaars met internationale faam maakt het publiek kennis met minder gekende namen.
Kunstpoort Hoe gebeurde de selectie? Peter Trappeniers Met drie curatoren, Bob van Damme, Henk Declercq en mezelf gingen we op zoek naar geschikte kunstenaars. We selecteerden op basis van diversiteit en persoonlijke voorkeur. We zochten werk voor zowel binnen als buiten. Textielkunst, schilderkunst, beeldhouwkunst, installaties, assemblages, fotografie…. alles kan en mag. Vaak ging een atelierbezoek vooraf aan de selectie.
Vibrations, Kim Vandaele
Kunstpoort De werken worden tentoongesteld in het Kasteel van Bouchout, de Vlaamse hoeve, de tuinen en grasvelden van de Plantentuin. Het aanbod is divers. Wie bepaalt wat waar komt? Dat lijkt me niet eenvoudig. Hoe gaan jullie tewerk? Peter Trappeniers Ik zorgde persoonlijk voor de enscenering, de locatie van de werken. (Kunstpoort: Peter Trappeniers somt op welke kunstenaar, welk werk op welke plaats terecht komt. Een spiekbriefje heeft hij niet nodig. De setting lijkt weldoodacht.) De Vlaamse hoeve leent zich voor hedendaagse, moderne kunst, het kasteel vraagt om meer klassieke werken en lijkt me ideaal voor de gevestigde waarden die Svenson Art brengt. We hielden rekening met de grootte en stijl van de kunstwerken. Een match tussen kunstenaars die in eenzelfde ruimte tentoonstellen is wel noodzakelijk hoewel een confrontatie ook kan werken. De kunstenaars kregen medezeggenschap. Drie kijkdagen gingen vooraf.
Assemblage, Marc Mestdagh
Kunstpoort Jullie verwachten een massa bezoekers (vorige editie waren er 3500) in de plantentuin. Is zo’n massa wel goed voor de natuur in het park? Blijven de kijkers wel langs de aangelegde paden? Peter Trappeniers Uit vorige edities leerden we dat het kunstpubliek gedisciplineerd is. Sommige sculpturen zoals die van Joachim Louis vragen ruimte. Zijn sculpturen zijn een eerbetoon aan de boom, aan de kracht van het jaren spaarzaam opgebouwde hout. Een ode aan de groei. We bezorgen deze beeldhouwwerken een grasveld dat mag betreden worden.
Sculptuur, Joachim Louis
Brochure
Kunstpoort Ongeveer 600 werken lijkt me immens veel om te ondergaan, om in je op te nemen. Is er een brochure zodat de kijker weet wat waar te vinden is? Peter Trappeniers We voorzien een cataloog waarin alle kustenaars voorgesteld worden, te verkrijgen voor de zachte prijs van € 5. Verder bezorgen we het publiek ook een plannetje met de kunstroute.
Kunstpoort Hoe zit het met de prijssetting? Peter Trappeniers De kunstenaar beslist zelf over de verkoopprijs en is bereid een door ons bepaald percentage af te staan voor het goede doel.
Kunstpoort Wie is jullie doelgroep? Kunstliefhebbers? Komen er veel verzamelaars op af? Peter Trappeniers Svenson Art mikt op de investeerder. Ook de modale kunstliefhebber bezoekt Art Meets Nature, niet altijd met de intentie van te kopen. Vaak valt een werk in de smaak, laat de kijker zich verleiden en schaft een kunstwerk aan. Er is dan ook al kunst beschikbaar vanaf € 400 tot € 50.000.
Werk van Frie Jacobs
Peter Trappeniers Nog even dit. Sinds 2010 werken we samen met bekende champagnehuizen om aan de liefhebbers van champagne en aan verzamelaars van muselets, unieke flessen aan te bieden. Dit jaar hebben we terug 12 flessen champagne met afbeeldingen van kunstwerken op zowel capsule als etiket. Champagne Michel Littière is de leverancier van deze flessen, met werk van kunstenaars Veerle De Vos / Lisa-Marie Billiet / Christel Weyts / Tessy Willems / Bart Deglin / 3X Linde Ergo / Sylvie De Meerleer / Francis Méan / Françoise Dragon / Koen Van Nieuwenhuyze
Kunstpoort Is er al een bestemming voor de eventuele opbrengst? Peter Trappeniers We krijgen diverse aanvragen, zo is er vraag naar voedselhulp voor kinderen, naar een snoezelruimte, naar sponsoring van borden voor niet talige kinderen in een kruidentuin…
Mirabile visu, Philippe Timmermans
Kunstpoort We hopen op een stralend weekend van 23 en 24 september. Peter Trappeniers Liefst een weekend zonder storm. Nog een tip: wie Art meets Nature bezoekt, raden we aan de auto zo veel mogelijk thuis te laten en een alternatief te zoeken. De parking rechtover de plantentuin is in aanbouw maar nog niet klaar. Er zullen ook shuttlebusjes rijden om voetgangers op te pikken.
INFO
Plantentuin Meise Nieuwelaan 38 1860 Meise
Vrijdag 22 september 2023 18u tot 23u Zaterdag 23 September en Zondag 24 September 2023 10u tot 18u Inkom tentoonstelling met gratis bezoek Plantentuin: €5 i.p.v. €12 Bezoek met museumpas gratis Brochure €5
Multimediaal kunstenaar Katrin Dekoninck stelt haar project BREEK JE SCHILD voor in Ferme Dehon
Ferme Dehon is een vierkantshoeve middenin de groene oase van Frasnes-lez-Buissenal, Pays des collines, Henegouwen. In de toonruimte stelt Katrin Dekoninck er haar project BREEK JE SCHILD voor. Ze toont er diverse installaties. BREEK JE SCHILD is ook een socio-cultureel project. In 2024 werkt Katrin Dekoninck samen met diverse scholen en jongeren waar kwetsbaarheid centraal staat.
Multimediaal kunstenaar Katrin Dekoninck onderzoekt via de mogelijkheden van de figuratieve sculptuur wat het betekent om een mens te zijn. Breek je schild is een reflectie over menselijke kwetsbaarheid, in de brede betekenis van het woord: fysiek, mentaal, sociaal, relationeel, seksueel, moreel, spiritueel. Dekoninck maakte verschillende nieuwe site-specifieke sculpturen/installaties die allen een complexe fijnmazigheid van menselijke kwetsbaarheden oproepen.
De sculpturen/installaties verbeelden verstilde menselijke lichamen van uiteenlopende leeftijden in klei of brons. Het zijn geheimzinnige, enigszins hulpeloze existenties. De losse ledematen van de lichamen, voor zover er geen ontbreken, zijn verbonden met metalen pinnen. Alsof we kijken naar trekpoppen die door toedoen van een menselijke hand van lichaamshouding kunnen veranderen. Of marionetten die met tientallen draadjes kunnen worden gestuurd. De figuren staan niet langer met beide voeten stevig op de grond. Ze zweven erboven – ze lijken hierdoor ont-aard / minder ge-aard. Voor de duur van de tentoonstelling houden ze zich staande aan ijzeren steunpilaren die herinneren aan architecturale constructies. Twee ‘voetloze’ protagonisten bevinden zich op een wip, onbereikbaar hoog, in de nok van het houten dakgebinte. Met hun voeten weerloos op de grond zoeken ze naar evenwicht.
Onderhuids zijn de lichamen verbonden door een verlangen naar bescherming. Subtiel in de vorm van een laag was/glazuur dat als een filter prikkels uit de buitenwereld op afstand houdt. Of een matras waarin diep weggezakt kan worden. Soms is de beschutting visueel prominenter zoals een glazen stolp of een stekelig harnas/schild. Tegelijkertijd houdt deze schil ook kwetsbaarheden en gevoelens van verdriet, schaamte, onzekerheid, bezorgdheid, twijfel, woede, moedeloosheid, schuld, jaloezie of eenzaamheid opgesloten. Een onderliggend narratief, dat ook in de titel Breek je schild ligt besloten, is het belang om kwetsbaarheden toe te laten en te durven tonen, er woorden aan te geven binnen een klimaat van vertrouwen. Het zorgt voor connectie, kracht en begrip en een gevoel gedragen te worden door de omgeving.
Tekst Sofie Crabbé, kunsthistoricus -curator
INFO
locatie Ferme Dehon Rue Bourliquet 22 7911 Frasnes-lez-Buissenal
Deze tentoonstelling vormt een eerste schakel binnen het sociaal kunstproject BREEK JE SCHILD dat een draagvlak wil creëren om kwetsbaarheid bij jongeren bespreekbaar te maken. In het voorjaar van 2024 zullen 1500 jongeren uit negen scholen in Mol uitgedaagd worden om aan de hand van diverse artistieke media en debat vorm te geven aan kwetsbaarheid.
Van 23 mei tot 2 juni 2024 zal er een openluchtfestival rond kwetsbaarheid bij jongeren plaatsvinden in Millegem (Mol). Het festival wil kwetsbaarheden onderzoeken en delen via beeldende kunst, poëzie, woord en muziek, alsook via lezingen en debatten met jongeren, psychiaters, psychologen e.a.
De basis vormt een interactieve rondreizende kunstinstallatie BREEK JE SCHILD met levensgrote sculpturen van Katrin Dekoninck en 1000n ‘stekels’ geboetseerd en beschilderd door jongeren. Deze installatie zal voor het eerst te zien zijn in Millegem (Mol). Als bezoeker kan je een stekel kopen. Je steunt er niet alleen vzw’s mee die zich inzetten voor kwetsbare jongeren. Door een stekel uit de installatie te verwijderen draag je ook bij aan het openbreken van het schild.
“Tu me demandes un avis tranché mais je ne l’ai pas”. Diane is niet boos op Nathalie, absoluut niet. Ze twijfelt. Welke kunstwerken moet ze kiezen voor de tentoonstelling? Een heel jaar werk op een wand hangen. Alles speelt een rol: “Is het representatief? Vertellen de werken een verhaal? Is het kwaliteitsvol genoeg? Zijn het mijn favorieten?” Uiteindelijk worden er drie gekozen, heel verschillend maar toch met een gemeenschappelijke benadering.
“Tu n’a pas idée de ce que venir ici chaque semaine représente pour moi”. Ghislaine, gedurende de moeilijke oefening van het kiezen van kunstwerken, stort haar hart uit. Het is het einde van het schooljaar, er zijn geen wekelijkse ateliers meer tot begin september. De sessies zijn voor haar een belangrijke bron van ontspanning, waar ze zich van het dagelijkse leven afzondert.
Voor Nathalie is het einde van het jaar heel vermoeiend. Eerst moet ze de leerlingen begeleiden naar het finaliseren van hun werken. Daarna ontwikkelt ze het concept van de tentoonstelling. De atelierruimte wordt leeggemaakt en ze moet gevuld worden met wanden om die kunstwerken op te hangen. Het moet een weg zijn waarop de bezoekers wandelen en zo de kunstwerken ontdekken. Er zullen twee kubussen zijn.
Paul, de directeur van de school: “Ik ben verbaasd en verrast over hoe de leraren de ruimte voor de tentoonstelling veranderd hebben.” “Ze hebben een wereld van vrede gecreëerd om het mooi te tonen.”
In de week voor de vernissage komt iedere leerling langs om hun keuze te maken. Het is het einde van een dialoog die een paar weken vroeger begon en die nu wordt afgerond. Het resultaat komt tevoorschijn.
Er zijn veel bezoekers op de vernissage. Vrienden en familie komen. Ook leerlingen van andere ateliers. De politici van Anderlecht zijn ook aanwezig, dat is een belangrijk signaal voor de school.
In het boek “Human Condition” van Hannah Arendt zijn er drie aspecten van de kunstenaar die in het begin besproken worden. De “means-ends” of het “zin-einde”. Lange tijd werden de resultaten van de kunstenaar niet als commercieel product uitgewisseld. De Griekse filosofen categoriseerden kunst als een hobby. Nochtans kan een opdracht zoals de Sixtijnse kapel als “Labor” of arbeid (gebruik van de kracht van de persoon) gezien worden. Hier in het atelier is er een duidelijke zingeving voor de leerlingen, meer dan enkel het eindproduct. Het tweede aspect is het product zelf. Het is niet zoals een tafel die gebruikt wordt. Toch kan het resultaat doorgegeven worden, een leerling verkocht zelfs een schilderij tijdens de tentoonstelling. Het beantwoordt de essentiële vraag over de eeuwigheid, niet die van de onsterfelijkheid. Dan komen we tot het derde aspect, dat even belangrijk is: “spoken”. Dus van de private omgeving (privaat realm) naar de publieke (public realm). Dat is wat er gebeurt dankzij de tentoonstelling op de school. U ziet het tijdens de vernissage, de leerlingen beschrijven aan hun vriend(en) hoe ze de kunst gemaakt hebben en vaak tonen ze de kunstwerken van de andere kunstenaars.
Na afloop van de tentoonstelling, op zondagavond, moeten de leerlingen hun kunstwerken komen ophalen. Dat doen ze niet op de dag van de finissage. Ze komen die ophalen doorheen de week, telkens op afspraak met Nathalie. De laatste woorden van het schooljaar worden uitgewisseld. Vreugde, verdriet en hoop.
Voor de auteur van deze paragrafen is het een dubbel gevoel. Een jaar lang de sessies bezoeken en proberen neer te schrijven en te fotograferen wat het pluridisciplinaire atelier vertegenwoordigt. Uit “Le Petit Prince” van Saint-Exupéry: “Les grandes personnes aiment les chiffres. Quand vous leur parlez d’un nouvel ami, elles ne vous questionnent jamais sur l’essentiel. Elles ne vous disent jamais: “Quel est le son de sa voix? Quels sont les jeux qu’il préfère? Est-ce qu’il collectionne les papillons?” Elles vous demandent: “Quel âge a-t-il? Combien a-t-il de frères? Combien pèse-t-il? Et combien gagne son père?” Alors seulement elles croient le connaître.” Het is op het einde van dit jaar dat je ervaart dat Nathalie, naast de kunstacademie, filosofie heeft gestudeerd. Daarom komen de vragen naar boven zoals: “Ken ik de leerlingen? Verzamelen ze vlinders? Hebben ze kinderen of kleinkinderen?” Het is niet de bedoeling van de blog om de mensen te portretteren als mens. Wel als leerling en als mens. Alsof men het verschil tussen de leerling en de persoon kan maken. Dus zou volgens u hun vooruitgang beschreven moeten worden zoals op de normale school met objectieve criteria of op basis van hun uitspraken en gedrag gedurende de sessies? Voor sommigen is het relatief gemakkelijk, voor anderen is het onmogelijk om zo goed te zijn als de kunstwerken aan het begin van het jaar. Is de auteur van deze paragrafen in zijn ambitie geslaagd? Er is geen examen behalve de beoordeling van de lezer.
Waar is de hoop? Die zit in de hoofden van de leerlingen. In de vorm van het uitzicht op het volgende jaar. Er wordt op dit moment veel over nieuwe vormen van werken nagedacht, in het bijzonder het evenwicht privé/werk. Lieve lezer, indien u twijfelt om een kunstopleiding te starten of u kent iemand die hetzelfde voelt, ….
Expo ‘Summer of glass 23’ Galerij Artisjok in Lier
Glas is een oeroud materiaal: het werd voor het eerst gebruikt in het Midden-Oosten, zo’n 7000 jaar geleden. Het bestaat hoofdzakelijk uit het element silicium, en door er bij voorbeeld lood aan toe te voegen bekomt men kristal. Kleuren verkrijgt men door toevoeging van metaaloxydes. Vandaag bestaan er meer dan 200 soorten glas, elk met hun specifieke toepassing. Glas kan zowel warm als koud bewerkt worden. Om het te gieten, plooien, samen te smelten of in vorm te smelten moet het warm zijn. Graveren, zandstralen en lijmen gebeurt dan weer in koude toestand.
De meeste glazen voorwerpen kennen we als gebruiksvoorwerpen. Daarvan getuigen vele antieke en meer recente vondsten. Eeuwen lang werden glazen voorwerpen aangemaakt in grote getallen in vaak grote ateliers. Rond 1960 deed zich echter grote vernieuwing voor. Op de Wereldtentoonstelling in 1958 was voor het eerst Tsjecho-Slowaaks glas te zien, unieke glazen voorwerpen afkomstig van moderne studio’s.
‘Studio glass’ is een nieuwe beweging in het kijken naar, denken over en werken met glas. Er komen nieuwe vormen en kleuren, de glazenier wordt een zelfstandig kunstenaar met een eigen techniek en een moderne werkwijze. Samen met de Verenigde Staten neemt België het voortouw in deze nieuwe beweging – en daar mag men best trots op zijn. De kunstenaars gebruiken nieuwe producten en materialen, en nieuwe toestellen en technieken, zoals werken met lasers op en in glas. En ze snijden en graveren met waterjets. Maar ook digitaal snijden, graveren en drukken, en het gebruik van de 3D-printer hebben hun intrede gedaan.
De tentoonstelling ‘Summer of glass 23’ brengt het werk van liefst 23 Belgische en Nederlandse glaskunstenaars samen, in een grote verscheidenheid. Zij bieden met dat werk een breed overzicht van de recente ontwikkelingen in de glaskunst. De bezoeker krijgt een zicht op een waaier van opvattingen, werkwijzen en technieken die elke kunstenaar apart zich eigen heeft gemaakt om zijn unieke glaskunstvoorwerpen tot stand te brengen.
De tentoonstelling ‘Summer of glass 23’ loopt van 8 juli tot 3 september in galerij Artisjok aan de Antwerpsestraat 62-64 in Lier, van donderdag tot zondag, telkens van 14 tot 18 u.
Beeldende kunstenaars A.Tinne VEREECK en Claudia ROTHSTEIN bieden een forum aan voor de kunstenaar met technische ondersteuning, delen van expertise en samenwerking om met eigen werk naar buiten te treden. Kunstenaars en engelen, het is een liefde-haat verhouding. Nieuwsgierigheid, ongeloof, ontkenning en herkenning. Deze expo zet het opeen rij. De interpretatie van elk van hen is uniek, herkenbaar en ontroerend
Gesprek naar aanleiding van de komende expo extended CLOSE-ENCOUTERS op de Kwaremont
Een interview met initiatiefneemster van RAAM103, Céline Geeraert, is meer dan vragen stellen en antwoorden noteren. Het is een ontmoeting met een kunstenaar/leerkracht/platformbeheerder die interactie en dialoog met anderen, ook niet-kunstenaars, vooropstelt. ONTMOETING is de sleutel tot de ziel van RAAM103. Op een rustige maandagmorgen stond de deur van RAAM103 (Baliestraat 103, stationsbuurt Gent) open voor een boeiende dialoog met kunstpoort.
Céline Geeraert in RAAM103 met passant
Kunstpoort Céline, je bent zelf kunstenares, geeft les en toch vind je ook nog de tijd andere kunstenaars te ondersteunen en een platform te geven. RAAM103 vzw heb je in het leven geroepen, waarom? Wat houdt dat precies in? Kan je er iets meer over vertellen? Céline Als goudsmid werkte ik 12 jaar samen met mijn vader. Mijn creaties bestonden uit concrete opdrachten. Wat miste ik de volledige vrijheid! Toen de samenwerking met mijn pa ophield, kreeg ik nood aan contact met andere kunstenaars. ‘Kunstenaar’ is een eenzaam beroep. Met Roeland Nieuwborg ging ik op zoek naar een locatie en kunstenaars om mee te exposeren. Roeland stelde me de vraag: ‘Waarom niet bij jou?’ Ik verlegde toen mijn focus van tentoonstellen naar ontmoeten. Tentoonstellen is niet de hoofdzaak, het maakproces is voor mij veel belangrijker. Een kunstenaar of collectief krijgt de gelegenheid de ruimte, een kamer, RAAM103, gedurende een bepaalde periode als persoonlijk atelier in gebruik te nemen. Tijdens een finissage mag het publiek door de deur naar binnen. De overige dagen geeft de etalage aan voorbijgangers een inkijk in het werkproces, de vooruitgang en de evolutie van een installatie, performance…
Kunstpoort Hou je je persoonlijk werk gescheiden van de RAAM103 vzw. Of is het niet los te koppelen? Heeft het een met het ander te maken? Beinvloeden ze elkaar? Is het net omdat je kunstenaar bent dat je RAAM103 gestart bent? Céline Onbewust heeft RAAM103 invloed op mijn kunst zoals er na een tentoonstellingsbezoek ook frappante zaken in het geheugen blijven hangen. Als kunstenaar ben ik nieuwsgierig naar het creatieproces. Waar is een kunstenaar mee bezig? Je krijgt prikkels. ONT-moeten, niets moeten is belangrijk, een gevoel van vrijheid kan stilletjes je bewustzijn binnensluipen. Dank zij RAAM103 kon ik me heroriënteren. Als goudsmid was er werkstress. Eenmaal mijn pa er niet meer was, stond ik er alleen voor. Nu zijn we een team en kan ik dank zij mijn samenwerking met Kim Vandaele, Vic Van der Hoeven, Tim Stroobants, Marlies Nachtergaele, Ruben Laflere en Jozefien Muylle, de stress kanaliseren. Ik bemerk ook paralellen met vroeger. Mijn vormentaal van goudsmid neem ik mee in mijn huidige kunst. In het verleden ontwierp ik een gepersonaliseerd juweel. Tegenwoordig realiseer ik werk voor een welbepaalde locatie.
Tekening en juweel: Céline Geeraert
Kunstpoort Hoelang bestaat RAAM103 al? Céline We zijn al 6 jaar actief waarvan de nadruk ligt op onderzoek en experimenteren. Residerende kunstenaars werken achter een vitrine terwijl passanten kunnen binnen gluren. Eén keer par jaar, nu voor de derde maal, treden we naar buiten en gaan we op zoek naar een niet conventionele ruimte om werk van RAAMkunstenaars tentoon te stellen.
Kunstpoort Velen vinden een atelier een inspirerende ruimte waar in eenzame afzondering ideeën worden uitgebroed. Kunstenaar Felix-Gonzales Torres*, een Cubaanse kunstenaar daarentegen vindt het atelier een angstaanjagend decor dat hem plankenkoorts bezorgt. Hij begon daarom in zijn eigen appartement te werken, installaties te maken die geïntegreerd zijn in bijvoorbeeld zijn keuken. Toevallige bezoekers krijgen de vrijheid iets van zijn installaties mee te nemen. Kan RAAM103 ook zo iets betekenen voor een kunstenaar, een nieuwe ruimte die ze kunnen innemen en waarop de kijker kan anticiperen, waar ze een kunstblok analoog aan een writersblock, het niet meer kunnen creëren, kunnen overstijgen? Of misschien kan het ook remmend werken. Zo iets van: ‘Nu moet ik verplicht kunst maken, er mee bezig zijn. Oei, de mensen kijken naar me. Wat denk je?’
Céline We hebben hier zo’n 25 tal kunstenaars op residentie gehad waaronder 2 kunstenaars die inderdaad een ‘kunstblok’ meemaakten. Als kunstenaar moet je je overgeven aan de ruimte wat niet altijd lukt. RAAM103 wil zeker geen druk zetten op de kunstenaar. De 2 kunstenaars werkten toen thuis en stelden later hier tentoon.
Kunstpoort Heb je zelf ervaring met het gebruik maken van een residentie? Céline Nadat 15 kunstenaars de revue gepasseerd hadden, besloot ik zelf het experiment te wagen. Eenmaal de residentie afgelopen, had ik moeite om opnieuw in de eenzaamheid te verdwijnen. RAAM103 is een soort gedeeld atelier. Gesprekken ontstaan automatisch; bij de koffie, bij een ontmoeting op de gang… In de aanvang is het eventjes doorbijten. Wanneer een kunstenaar RAAM103 verlaat betekent dit voor beide partijen altijd opnieuw afscheid nemen van een mooi verhaal.
Kunstpoort Hoe selecteer je een kunstenaar voor een residentie? Waarop let je? Wat is er belangrijk? Zijn visie? Zijn werk? Leeftijd? De discipline? De communicatiebereidheid?…. Let je op de diversiteit wat materiaal, discipline… betreft? Céline Meestal bepaal ik de resident. De keuze gebeurt gevoelsmatig, intuïtief. Leeftijd speelt geen rol wel gedrevenheid en passie. Zoveel mogelijk ga ik vooraf op atelierbezoek en voer een individueel gesprek. De ‘klik’ is belangrijk. Tenslotte resideert een kunstenaar in mijn eigen huis. Telkens opnieuw ontstaat een heel speciale sfeer, creëer je een unieke band die je leven als kunstenaar zin geeft.
Kunstpoort Een kunstwerk kan je soms begrijpen door het in zijn omgeving te plaatsen, te bekijken. Zijn de kunstwerken gecreëerd in RAAM103 specifiek aan de ruimte aangepast? Of kan je ze meestal los van de ruimte bekijken? Céline Vele kunstenaars maken werk speciaal voor deze ruimte. Het resultaat is ontzettend persoonlijk. Je exposeert hier tenslotte je eigen werkproces en je persoonlijke ‘ik’. Marlies Nachtergaele die laatst resideerde, maakte een werk ‘mensen manoeuvreren – bomen begeesteren’ volledig aangepast aan de ruimte. In dit werk voel je werkelijk het creatieve proces.
Werk van Marlies Nachtergaele in RAAM103
Kunstpoort Raam103 lijkt me heel zen. Het is een lege ruimte, kale muren, niets dat je afleiding kan bezorgen. Het zet aan tot meditatie. Slaat een kunstenaar soms een totaal nieuwe richting in als gevolg van de residentie, van de ruimtelijke ervaring? Céline De ruimte is inspirerend door de sfeer. Meestal komt iets nieuws naar boven en werken de kunstenaars verder in die richting. Je ziet het zomaar gebeuren en groeien, niets is gepland. In RAAM103 ontmoet de kunstenaar zichzelf vooral als hij voor zijn eigen werk komt te staan. Enkelen werken hier dagelijks andere wekelijks enkele uren. Je tijd kan je zelf invullen.
Kunstpoort Voelt de passant zich geen voyeur als hij door het raam kijkt? Of moet je het raam meer als een vitrine/etalage beschouwen? Een graag kijken naar iets dat je boeit? Céline Volwassenen voelen schroom om naar binnen te gluren. Kinderen daarentegen die plakken aan het venster. In de winter werkt het verlichte raam uitnodigend en is er minder géne bij het kijken door het raam. Bij aanvang van een residentie kunnen ‘naar binnen kijkers’ een remmende werking hebben op het productieproces. Later kijkt en bekijkt ook de kunstenaar de passanten. Dan is verbinding mogelijk, contact maken met de buurt is een logische stap.
Kunstpoort Nu wat meer over de tentoonstelling CLOSE-ENCOUNTERS die je in september organiseert in het hartje van de Vlaamse Ardennen. De locatie is een oude gerenoveerde vierkantshoeve aan de kerk van Kwaremont: het Hof Ter Kwaremont. ‘Ontmoeting’ staat centraal; de kunstenaar die zichzelf ontmoet, de kunstenaar die kennis maakt met zijn toeschouwer, kunstenaars die elkaar ontmoeten, oeuvres die samenkomen. Je hebt aan residerende kunstenaars gevraagd om mee te werken maar ook nieuwe namen steken de kop op. Selecteer je de nieuwe kunstenaars in functie van de residerende? Zoek je een match of net niet? Maak je een keuze in functie van de confrontatie? Céline We hebben een match gezocht tussen de Gentse ‘Raamkunstenaars’ die geen voeling hebben met de Kwaremont en nieuwe namen die verbonden zijn met Ronse, de Vlaamse Ardennen. Beschouw ze allen als vingers aan één hand, met een rode draad die er langsheen loopt.
De exporuimte van de vierkantshoeve te Kwaremont
Kunstpoort Het gaat volgens je visie tekst ook over ONTmoeten, niets moeten. De kijker moet een werk niet goed vinden, hij hoeft niet geraakt te worden. Maar is het niet belangrijk dat de kunstenaar de toeschouwer wel beroert, dat de kunstenaar een klein beetje moeite doet om tot verbinding te komen. Hermetische werken, alleen voor ingewijden, is dat op zijn plaats in ‘Close Encounters’? Céline We tonen enkele werken die als hermetisch kunnen aanvoelen. We hebben voornamelijk gekeken naar de vormtaal, die zit goed. Dan kan het wel.
Kunstpoort De Kwaremont was in vroegere jaren het mekka van de landschapsschilders met als trekpleister Gies Cosijns. ‘Kunsttoerisme’ was er belangrijk. Is de ‘Kwaremont’ klaar voor hedendaagse en jonge kunst? Welk publiek hopen en denken jullie nu aan te trekken: wandelaars, fietsers, kunstliefhebbers? Céline Kwaremont is een charmant dorp daarom had het kunsttoerisme hier zo’n succes. Een clash is mogelijk met onze jonge, hedendaagse kunst en dito aanpak. Wie weet bezorgen we deze streek een nieuw elan? RAAM103 vertrekt vanuit de ruimte, we zijn niet bezig met welk soort publiek we zullen bereiken. De organisatie vinden we belangrijk. Kunstenaars warm maken voor je project daar droomt elke curator toch van? Natuurlijk wil je ook dat mensen komen kijken. Onze opzet is niet-commercieel. Diverse kunstenaars en ikzelf creëren trouwens vergankelijke kunst die we op CLOSE-ENCOUTERS tentoonstellen. Als mens zijn wij ook niet voor de eeuwigheid.
Kunstpoort Wie bepaalt de opstelling? Hoe komen jullie tot een overeenkomst wie, wat, waar komt te staan? Céline De opbouw is heel belangrijk. We plegen overleg met de kunstenaars. Kim Vandaele (lid van RAAM103 vzw) en mezelf hebben het laatste woord. We streven naar een tentoonstelling met als rode draad verbondenheid, samenhorigheid. Let op we zijn geen zwevers, we ambiëren een evenwichtige tentoonstelling, geen patchwork; eenvoud zonder glamour.
Kunstpoort Hoe zit het met de financiering? Céline We hebben een sponsor Passa Porta en als vzw hebben we bepaalde voordelen. We kunnen bijvoorbeeld materiaal van de stad Gent lenen. We vragen ook een kleine bijdrage aan de kunstenaars.
Kunstpoort Hoe ziet volgens jou een ideale tentoonstellingsruimte eruit? Céline Het is een ruimte die uitdaagt om vanuit een eigen vormentaal nieuw werk te maken en je de tijd laat die te ontwikkelen.
Kunstpoort Ik verlaat de Baliestraat met een zalig gevoel. Er zijn voor de kunstenaar nog goede kleinschalige belangloze initiatieven. RAAM103vzw is er ongetwijfeld één van. Het is een hecht team dat werkt met groot enthousiasme aan warme kunstprojecten waarin de kunstenaar en het maakproces centraal staan.
Hof Ter Kwaremont Ommegangstraat 1, 9690 Kluisbergen 16-17 september 2023 23-24 september 2023 telkens van 11u tot 18u Opening vrijdag 15 september om 19u, met de performance ‘Part-time Monochrome’ van Karel Thienpont om 20u. Dit alles in het Hof Ter Kwaremont.
KUNSTENAARS Giannina Urmeneta Ottiker, Kevin Vanwonterghem, Charlie De Voet, Toon Boeckmans, Roeland Nieuwborg, Stijn De Pourcq en Donacienne Wittevrongel, Kim Vandaele en Céline Geeraert. Performance Karel Thienpont
Tekst Kathleen Ramboer Fotografie Kathleen Ramboer – RAAM103
Op de trein naar Mechelen, op weg naar Weerde waar kunstenares Mieke Tambuyzer woont, dringt zich een slogan aan mij op -Met de trein rijden is altijd een beetje reizen-. ‘Een beetje reizen?’ dat is ook mijn bezoek aan het atelier van kunstenares Mieke Tambuyzer. Bij globetrotter Mieke Tambuyzer reis je door een fantasierijke, mysterieuze wereld van 3D-tekeningen. Een ‘Panamarenkaanse’ zeppelin domineert haar atelier en fungeert als mal voor een werk in wording. Wonderlijke, fragiele constructies zweven door het luchtruim van haar atelier of leunen nonchalant tegen de muur, geprikt en genaaid op een wit foam board. Mieke Tambuyzer geeft met een tomeloze verbeeldingskracht PLA filament een poëtische dimensie. Banale zwarte en kleurrijke draden upgradet ze tot kunst. Na de start van het tekenproces komen ideeën op haar weg, maakt ze een ommetje om uiteindelijk een fragiel en toch krachtig resultaat te bereiken. Misschien komt de inspiratie hier uit de lucht vallen?
INSPIRATIE EN WERELDPROBLEMEN
Inspiratie haalt ze uit de wereld rondom haar. Sociaal bewogen verweeft ze speels, niet zwaar op de hand, wereldproblemen in haar werk. De lichtheid van het materiaal, de ludieke aanpak, maken de thema’s verteerbaar. Bij haar vind je echo’s van Morandi’s voorwerpen, Morandi die ze mateloos bewondert. Eenvoudige voorwerpen fascineren haar. Haar stoel en zetel weten te beroeren. De kunstenaar positioneert die op een wit foam board zodat een rustige verstilling er van uitgaat, een gevoel van eeuwigheid. De stoel, een rode draad in haar werk, staat voor de mens op zoek naar een plaatsje in deze hectische, overvolle wereld. De zetel is doorleefd en toch breekbaar, uitnodigend gastvrij alsof de kunstenares wil zeggen: iedereen verdient een plaats op deze aardbol.
De onvoorstelbare neiging van de mens tot destructie door oorlog en ecologische vernietiging symboliseert de kunstenares met kleine mensjes, vallend, kruipend, klimmend of vertrapte figuurtjes. Een zwevende cocon met rood/blauwe kleuraccenten refereert naar de mystieke kegels ‘Coloured Cones’ van Michaël Borremans, nog een kunstenaar die ze volgt en bewondert. In ieder werk schuilt een verhaal dat de kunstenares mysterieus, stilletjes voor zich houdt. Mieke Tambuyzer doet appel op de verbeelding van haar publiek. Staat de cocon symbool voor de quarantaine van de kunstenaar tijdens de pandemie, een afzondering die ze niet eens zo erg vond?
MYSTERIE ALS INSPIRATIEBRON
Het boek ‘Eindeloos bewustzijn’ van cardioloog Pim van Lommel inspireerde haar tot een werk. De auteur schrijft op een menselijk-wetenschappelijke manier over de ‘bijna dood ervaring’. Het is een authentieke mystieke ervaring, niet te herleiden tot fantasie, psychose of zuurstoftekort. Haar werk kreeg de gelijknamige titel van het boek ‘Eindeloos bewustzijn’.
ABSTRACTIE
Kunst mag voor Mieke Tambuyzer ook alleen maar mooi wezen. Thematische werken wisselt ze af met abstracte. Ze verkent met een 3D-pen de grenzeloze mogelijkheden van abstractie. Compositie speelt nu de hoofdrol. Een wervelend ritme van vormen, dikke en dunnere draden, kleuren, een bestudeerde chaos, verleiden met verve de kijker. Lichtvoetige monumentale werken, een netwerk van loshangende ragfijne draden, waar gaan die heen, zijn ze klaar om het atelier uit te vliegen? Kijken is voor de kunstenares hier even belangrijk als creëren. In deze werken weet de kunstenares een evenwicht te vinden tussen verbeelding, creativiteit, inspiratie en kunde. Haar abstracte werken neigen naar textielkunst: een vlechtwerk van zwarte dikke en dunne draden zwieren, kronkelen, zwiepen in en door de ruimte, op het witte foam board, op de werktafel… De draden vieren feest onder deskundige leiding van de kunstenares met haar 3D-pen. Mieke Tambuyzer verraadt hier een ongetemde vreugde, een ‘joie de vivre’, een liefde voor het leven, voor de kunst en voor de kunstliefhebber.
STUDIE – KENNIS
Mieke Tambuyzer studeerde aan de academie van Vilvoorde, kreeg er les van Walter Goossens, een studiegenoot van Fred Bervoets. Ze sloeg de weg in van de schilderkunst. Later strooide een kerstpakje met 3D-pen roet in de verf en maakte de sluimerende creatieve geest in haar wakker. De handige kleuterjuf, niet pejoratief bedoeld, die ze beroepshalve was, haalt in deze kunsttak de bovenhand. 3D-tekenen heeft ze in de vingers, haar subtiele werken zijn daar het levendige bewijs van. Contact houdt ze met collega/kunstenaars. In kunstenares Ulrike Bolenz ziet ze een mentor en raadgeefster.
RECUP
De kunstenares is een kind van haar tijd, minder goede werken recycleren, waarom niet? Werken waar ze niet tevreden over is, worden opnieuw gesmolten, gelast, verknipt… tot een nieuwe creatie.
3D-PEN TEKENEN IS NIET ALLEEN EEN HOBBY
Ik vraag of ze andere 3D-pen kunstenaars kent. Neen ze is een einzelgänger maar wat voor één. Een google sessie naar 3D kunst levert me enkel kunstige werken op die blijven hangen in de hobbysfeer. Daar is zeker niets mis mee. Maar Mieke Tambuyzer overstijgt grandioos dit hobbyisme. Ze geeft blijk van materiaalkennis en innovatief vernuft. Je mag haar terecht een wegbereider van de 3D-pen kunst noemen. Is er met deze materiaalkeuze mogelijkheid tot evolutie? Waarom niet? De kunstenares is nieuwsgierig en heeft oog voor experimenteren, met de tijd krijgt haar werk zeker nog meer diepgang. Zonder twijfel kriebelt, het na jaren 3D-tekenen, om terug te schilderen, de borstel vast te nemen en laag op laag verf aan te brengen. Deze twee disciplines in één werk samenbrengen, met dit idee speelt Mieke Tambuyzer. Een wisselwerking van de 2 disciplines opent voor haar zeker ongekende nieuwe perspectieven.
kunstpoort 