/textielkunst

BINNENWEGEN

kramboer Geen categorie , , , , , ,


groepsexpo in Galerie drie met Anne-Marie Dhaluin, Wilma Dijkman, Katrien Everaert, Ariane Verstraete

Tekst en fotografie Kathleen Ramboer

Bestaat er een allesomvattend antwoord op de vraag: ‘Wat is kunst?’
Wat maakt van een creatie, een goed kunstwerk? En wanneer krijgt iets waarde? Helpt een galerie of een expo in een galerie deze pertinente vraag te beantwoorden? Moeilijk, niet echt, denk ik dan. Je ontdekt er wat de kunstwereld beroert of wat de kunstmarkt biedt, een bevredigend antwoord krijg je niet of is er niet. Maar Galerie Drie houdt de kunstliefhebber wakker, of is het andersom? De nog jonge galerie toont kunst rijk aan diversiteit, niet traditionele en minder vanzelfsprekende kunst, ze maken er plaats voor. Dat houdt de vinger aan de pols.

Onlangs las ik een tekst van Yves Joris: Kunst is iets wat gebeurt…. Je kent dat gevoel misschien. Je loopt door een zaal, zonder verwachting, en plots blijft je blik haken aan één werk. Niet het grootste, niet het luidste. Iets kleins, bijna onopvallends. En toch word je even stil. Dat moment tussen herkenning en verbazing is, denk ik, waar kunst begint. Niet in het materiaal, maar in wat het aanraakt…

Langs BINNENWEGEN stel ik me open voor de kunst, het herkennen, voor wat er op me af komt.

Tijdens het leveren van de werken, maak ik kennis met de kunstenaars, Anne-Marie Dhaluin, Wilma Dijkman, Katrien Everaert, Ariane Verstraete en hun werk.
Een dialoog laat niet op zich wachten. Voor het viertal is kunst hoe wonderlijk het ook klinkt van levens belang, kunst is meer dan een goed medicijn; roept emoties op, activeert herinneringen en raakt de kunstenaar en zijn publiek diep. In de aha-erlebnis begint de kunst. De expo BINNENWEGEN brengt een pad emoties gekanaliseerd in kunst. De vier kunstenaars beschikken over een arsenaal aan persoonlijke technieken om die beleving intens en zachtjes te verbeelden. Geen rebellie, wilde, felle, agressieve kleuren maar gevoelige, lichtvoetige schoonheid sleept de kijker mee in hun verhaal en in dat van de Galerie. Hun taal is die van de schone kunsten. Het beeld op de uitnodiging zit in de juiste sfeer.

ANNE–MARIE DHALUIN

Het werk van Anne-Marie Dhaluin is me bekend. Ik ben blij haar kunst hier in -’t echt- te mogen beschouwen, weg van de hapklare sociale media winkel. Haar textielwerkjes zijn klein maar oh zo tactiel. Enkele nodigen uit om er heel voorzichtig overheen te strijken, dat mag en kan… geen glas om je af te remmen! De kunst van Anne-Marie Dhaluin raakt je en raak je aan, je voelt het zware bamboe papier, de ruwe canvas, de kleurrijke draden, de lapjes geweven stof, het gaas… een fijne ervaring.
Haar werk is tot in de kleinste hoekjes gelaagd. Een rode verflaag verschuilt zich achter een zacht blauwgrijs vlak, een oranje verflaag houdt roden in bedwang… De diverse kleurlagen zorgen voor dat bescheiden tikkeltje picturaliteit dat haar werk nodig heeft en optilt.

Elk kunstwerk verbergt ergens wel een levensverhaal, een anekdote of een ingrijpende gebeurtenis. De diversiteit aan materialen die Anne-Marie Dhaluin aanwendt, wekt heimwee naar een wirwar aan bobijnen, bonte draden en stiksels, naar een naaimachine die zoemend een gezellige huiskamer tot leven bracht. In haar huiskamer/atelier daar werkt ze nu, omringd door zoveel herinneringen, hier komt ze tot rust. Het sfeervol werken aan een gezellige tafel is dé verklaring voor eerder kleine formaten.
Patronen zijn een weerkerend element in haar kunst. Patronen die ze overal ontdekt: in de vlakken van een landschap in vogelperspectief, in een tegelvloer… in architectuur, stoffen, mode, ongetwijfeld ook in een eenvoudige keukenhanddoek.
Haar kunst is van begin tot het einde sterk persoonlijk, zelfs het inkaderen neemt ze voor haar rekening, hier komt nogmaals het verleden om de hoek kijken. Een creatieve vader liet zijn kleine meisje helpen in zijn timmer werkplaats. Zoals vaak vormt het verleden een basis voor de toekomst. In het gezelschap van het verleden neemt Anne-Marie Dhaluin een vlucht naar de toekomst.

WILMA DIJKMAN

The other side

Wilma Dijkman noemt zichzelf een kunstenaar/onderzoeker. Door middel van creatieve processen zoekt ze een antwoord op levensvragen. Hoe verhoudt de mens zich tot zijn leefgebied? Onze relatie met onze natuurlijke omgeving zijn we ergens onderweg verloren, het evenwicht is zoek. Ze attendeert hierop, niet met rebelse agressieve kunst, neen ze legt heel voorzichtig de vinger op de wonde, zacht en teder. Wilma Dijkman beseft de onmacht van agressieve kunst en kiest resoluut voor verstilling in deze gepolariseerde wereld. Enkele jaren terug had ze nood aan inventarisatie. Wat boeit haar; de verhouding van de natuur ten op zichtte van het zelf, het kijken van buiten naar binnen of is het van binnen naar buiten? Ze brengt geen boodschap, geen slogans, haar thema is onderzoek. Het resultaat is schoonheid, onwerelds. Ik refereer graag naar haar in-situ installatie ‘The other side’ op de Brug der Keizerlijke Geneugten, die was te zien tijdens de Kunst biënnale Prinsenhof 2025. Haar installatie was één en al Japanse schoonheid en esthetiek. ‘The other Side’ nodigde uit om de brug te vieren als symbool van verbinding, reflectie en transformatie.
Wilma Dijkman is uitermate nieuwsgierig, dat verklaart het gebruik van sterk uiteenlopende technieken zoals fotografie, textielkunst, borduurwerk, tekenen, werken met en op papier, hout, karton en onlangs nog video. Niet alledaagse werkwijzen zijn haar instrument om schoonheid te creëren. Esthetiek ervaren is helend, graag zien is in elke context belangrijk. Voor Wilma Dijkman mag kunst mooi zijn.

Tijdens de expo Binnenwegen brengt ze maskerobjecten ‘We are many’. Wie zijn we? Een masker versluiert ons zijn. De maskers stapelt ze. Ze verwijst hiermee naar muziekinstrumenten die ze op haar beurt associeert met de mens als instrument, als middel tot het bewandelen van BINNENWEGEN van de ziel, het zijn.

KATRIEN EVERAERT

Katrien Everaert is overtuigd: als kunstenaar ben je geboren. Ze was voorbestemd het pad van de kunst te bewandelen. Een creatieve pa, die haar de schoonheid liet liefhebben, een ma-naaister, wonen in een stoffenwinkel, dit zijn ingrediënten die Katrien gevormd hebben tot wie ze nu is. Katrien Everaert beweegt zich vlot tussen verschillende disciplines. De kunstenaar is immer op zoek om materie met de ruimte te verbinden. Keramiek, textiel, touw … zijn haar instrumenten. Het begon figuratief. Aan de keukentafel schilderde ze voor haar vijf kinderen. Later kwam keramiek op de proppen tijdens het lesgeven aan blinden en slechtzienden.

Als de ruimte op voorhand gekend is, gaat haar kunstwerk volledig op in de ruimte, kiest ze materiaal in functie van de locatie. Ze werkt intuïtief, naar waar haar techniek haar heenbrengt. Ooit las ik: ‘Kunst is onderdeel van een oeuvre. Het proces is het maken zelf’. En misschien kunnen we dat op de kunst van Katrien Everaert toepassen.
Hoewel ze zich geen textielkunstenaar wil noemen, houdt ze van de eenvoud van batik. Door de therapeutische kracht van kleuren en techniek betekende de kunst van het batikken voor haar een nieuwe start. Haar batikken spreken een poëtische taal zonder woorden.
Haar hart ligt bij tactiele zintuiglijke materies zoals klei, was, hout… Op de expo BINNENWEGEN brengt ze sleutelwerken in keramiek, klei… een concept met vele laagjes, zoals het leven zich aanbiedt, symbool voor wat was en nog komen zal, voor een leven in beweging.
Het bouwmateriaal voor haar toren doet denken aan een blokkendoos of bouwdoos. Is dit een knipoog naar een heerlijk creatieve kindertijd? Het brengt in elk geval mijn jeugdjaren terug. De toren, hoewel de materie mij hout lijkt, is een speels bewegend sculptuur in klei. Wellicht is het sculptuur ook demonteerbaar wat het werkelijke leven, gelukkig maar, niet is. Zowel haar batikken als sculpturen laten me dromen en wekken een nostalgisch verlangen naar een heerlijke nieuwe wereld.

ARIANE VERSTRAETE

In de kunst van Ariane Verstraete is haar nu en verleden sterk aanwezig.
Via haar website https://www.stapelartmusic.com/ariane maak ik voor het eerst kennis met haar werk.
Haar installatie LIFE, een sculptuur van knopen en touwen, bleek achteraf, een therapeutisch werk. De wirwar van geweven draden en knopen die uiteindelijk één worden is symbolisch voor de chaos van het leven waarin ze haar weg zoekt met de kunst als bondgenoot. Een spel van touwen, licht en schaduw appelleert aan een broodnodige verbinding in deze onrustige tijd en draagt sporen van haar verleden als fotografe.
Alles is inspiratie voor de kunstenaar maar soms beweegt de creativiteit zich in een doodlopend straatje. ‘Painted Black’ is letterlijk en figuurlijk een zwarte reeks. Canvassen in de kleuren van het regenboogspectrum overschilderde ze met zwart. Na de reeks kon ze terug vol verwondering haar omgeving observeren als grondstof voor nieuwe creaties.
Ik bekijk haar recente serie ‘Troostwolken’ die ze straks presenteert in de galerie. De reeks is geschilderd naar aanleiding van de dood van haar vader, de vader van wie ze het creatieve, artistieke DNA erfde. Ik erken en herken de kracht van kunst. Door kunst overleven geliefden in de schaduw van de herinnering. Ariane schildert dagelijks wolken, gefotografeerd in de haven van Gent, de plaats waar haar vader werkte. Ze verbindt de ervaring van het verlies met de eeuwige wolken boven de haven. Daarna stopt ze de wolken in een koester- of troostdoosje. Is ze bang dat de wolken verdampen, opgaan in lucht, de herinneringen ontsnappen? ‘Kunst is geen antwoord op de dood. Het is een oefening in blijven’. Yves Joris

De kunstenaar is op zoek naar zichzelf, naar haar plaats in de maatschappij, naar verbinding. Vandaag focust ze zich ook op recyclagekunst want kunst creëert bewustzijn. Ze is dankbaar voor de natuur, het leven en daar wil ze zorg voor dragen. Arianne vindt het haar missie de wonde bloot te leggen en de lichtzinnigheid waarmee de mens met zijn leefmilieu omspringt aan te klagen.

Leeg is Galerie Drie een witte ruimte zonder prikkels, met een groot venster en glazen deur, uitkijkend op een rustig stadsstraatje. Maar tijdens BINNENWEGEN open je die deur en wandel je in het verleden, heden en toekomst van de vier tentoonstellende kunstenaars. Je treedt binnen in een wondere zintuiglijke wereld van gevoelens. Langs binnenwegen het innerlijke landschap van emoties en gevoelens verkennen, dat is een optie.

Tekst en fotografie Kathleen Ramboer

INFO kunstenaars

https://www.instagram.com/annemariedhaluin/
https://www.instagram.com/wilma_dijkman/
https://www.instagram.com/katrieneveraert/
https://www.instagram.com/arianeverstraete/

INFO expo

Galerie Drie
“Binnenwegen”
van 21.11 tot 14.12.2025
Sint-Amelbergastraat 3A, Gent
vernissage vrijdag 21 november van 9u tot 22u
vrijdag en zaterdag van 9u tot 18u
zondag van 9u tot 14u
https://www.instagram.com/galeriedrie/

SUBTIEL TEXTIEL

kramboer Geen categorie , , ,

Voorbij de keerzijde

Een expo in deWeverij met textielkunstenaars Katrien Everaert, Trui Demarcke, Janne Gistelinck, Ina Hillewig, Mileen Malbrain en Hilde Windels
curator Lieve Vanmaele
soundscape Eline Vanduyver – E_Mousai

tekst en foto Kathleen Ramboer

Ik ga op pad in deWeverij, kijk voorbij de keerzijde tot de verwondering me overvalt en me onderdompelt in een nieuwe wereld, die van de textiel. De ontdekking van de vele materialen doet me beseffen dat deze textiele wereld nog alle richtingen uit kan, wacht om ontdekt te worden. In deWeverij blaast een nieuwe frisse wind de kunstwereld een geweten. Textiele kunst is te lang in de catacomben gebleven. In deWeverij overstijgt textielkunst het ambachtelijke. Geschiedenis, zelfs cultureel erfgoed gaan hier gepaard met conceptuele kunst. De expo oogt niet alleen ruimtelijk en visueel aantrekkelijk maar vertelt tevens een verhaal, het verhaal van de kunstenaar en van uiteenlopende technieken, van traditioneel materiaal op een eigentijdse manier verwerkt. Textiel bezit een organisch leven, overstijgt de intensiteit van andere materialen. Textiel beroert de zintuigen voelen: ruiken en zien. Daarom is een bezoekje aan ‘SUBTIEL TEXTIEL – Voorbij de keerzijde’ een fysische, tastbare en gevoelsmatige ervaring.

Lieve Vanmaele en
Marc Mestdagh

Aan de expo ging een rijpingsproces vooraf. Februari 2025 bedachten organisator Marc Mestdagh en curator Lieve Vanmaele de eerste krijtlijnen. In april 2025 waren er atelierbezoeken. Daarna volgde een samenkomst met de kunstenaars in deWeverij, de persoonlijke verwerking van het thema plus nog een meeting in deWeverij met try-out, belangrijk voor de plaatsbepaling. Tussendoor waren er nog tal van atelierbezoeken, het vertrouwen groeide, de opstelling kreeg vorm. Later gebeurde de accrochage in samenspraak.

De curator Lieve Vanmaele stelde ik de vraag hoe de selectie tot stand kwam. Wat was hoofdzaak of minder belangrijk? Voor Lieve stond de inhoud vooraan in de rij. Eenzijdig denken daar is ze a priori tegen, je moet ook de keerzijde, de gelaagdheid, willen zien. Dat is te merken aan de opstelling. De curator verlaat het klassieke pad van het presenteren aan de wand, zoekt de ruimte op en brengt een dialoog tussen de werken onderling. Dit gebeurde in overleg met de kunstenaars. Daarnaast gebruikte ze ook haar eigen creatieve geest om het werk van de zes kunstenaars onderling te verbinden. Een pad van gebroken spiegels, spelend met licht, ruimte en de kunstwerken, plus een web van bijna onzichtbare draden, leiden de kijker door deWeverij en de tentoonstelling.

Laten we het gesuggereerde pad volgen. (Later realiseer ik me dat ik mijn eigen pad heb uitgestippeld.)

interventie van Lieve Vanmaele

Bij het binnenwandelen ervaar ik, niettegenstaande heel wat werken aanwezig zijn, een ongelooflijke lichtheid; het resultaat van een inventieve opbouw van de expo.
De batikken en de werken met sisal van Katrien Everaert heten me welkom. De schuine opstelling van ‘It’s looking like a beautiful day’, los van de wand maken indruk. Details en ‘tekening’ van de batik, subtiel belicht door het daglicht, vragen om verder te kijken dan een eerste blik of indruk. Trouwens Katrien Everaert schrijft in haar beschouwing ‘The pure and simple truth is rarely pure and never simple’ Oscar Wilde  Sisal touw, een prachtige materie vervaardigd door vezels uit de bladeren van de agave plant te winnen, is verwerkt in ‘Soon this tears will have cried’. Beide werken vertolken volgens Katrien Everaert, dat aan elke situatie een keerzijde is die de weg effent naar nieuwe inzichten en perspectieven.

Katrien Everaert ‘It’s looking like a beautiful day’

Het werk van Katrien Everaert gaat in gesprek met de ‘Velvet-reeks’ van Ina Hillewig. Deze reeks is sober van kleur en vorm. Minder ruimtelijk siert deze serie in alle stilte de witte muur. Het werk heeft een aaibaar karakter maar vergis je niet, de kunstenaar zet de beschouwer op het verkeerde been. Ze toont de keerzijde, de schaduwzijde van ons comfortabel luxeleven. De ‘velvet-reeks’ is vervaardigd met pluizen uit de droogtrommel. Zo krijgt afvalmateriaal een tweede leven als kunst en schopt Ina Hillewig de kunstliefhebber een geweten. Niet alle restafval verdwijnt in de eeuwigheid of is afbreekbaar.

Ina Hillewig

De sculpturen in zijde van Trui Demarcke hangen in een ongewone opstelling. Het klassieke naast elkaar opstellen is vervangen door een originele, dynamische, verticale ophanging die in dialoog gaat met de ruimte, een goede vondst.
Wat me treft in de sculpturen van Trui Demarcke is hoe ze een feeërieke sfeer creëert met licht en kleur. Ze ogen fragiel en vooral licht. Klei en lijm maken de sculpturen zwaarder. En toch Trui Demarcke vraagt de kijker de keerzijde op te zoeken, de zwaarte naast de lichtheid, drama naast harmonie, twee begrippen die deel uitmaken van de complexe tekening van ons leven. Haar vier meter hoog doek ‘Tsimtsoem Sequel I’ verbeelden het ‘lichte’ en ‘zware’ in onze wereld door een minder opvallende, verfijnde tekening boven een zwaardere, expressieve te plaatsen als symbool voor de zwaartekracht.

Trui Demarcke

Mileen Malbrain is het buitenbeentje, de wetenschapper in het gezelschap. Ze schept een imaginaire wereld, fantaseert over kruisingen, hybriden, het uitbreiden van de biodiversiteit, over natuur die hardnekkig broeikasgassen kan trotseren. Haar handen toveren yoghurtpotjes om tot kweekpotjes. Hoe weeft ze die rode wol? Het blijkt rode ijzerdraad te zijn vernuftig gehaakt tot grillige organische sculpturen, tot kiemmateriaal. Een werkschrift informeert je over het kiemproces. Is Mileen Malbrain een dromer, een idealist, een kunstenaar, een wetenschapper, een conceptueel kunstenaar, een textiel kunstenaar, een natuurminnaar, een wereldverbeteraar…?  In mijn dagdromen is ze een boeiende persoonlijkheid die met kunst de wereld kan redden.

Mileen Malbrain

Van het artistieke labo van Mileen Malbrain is het een kleine stap naar de weefkunst van Janne Gistelinck. De blauwen van Janne Gistelinck vormen een prettig contrast met de rode draad van Mileen Malbrain. Ik zie een majestueus tapijt ‘Terra Incognito’ de muren van deWeverij negerend. Het wandtapijt in Jacquard techniek, een klassieke rechthoek, is vrij opgehangen aan het ijzeren gebinte van de expo ruimte en raakt net niet de grond. Het 2D kunstwerk krijgt zo een bijkomende  dimensie. Op die manier krijgt het publiek de gelegenheid de keerzijde te beschouwen; een vondst van de curator die een meerwaarde voor de expo betekent.
Janne Gistelinck verwerkt foto’s van lichaamsdelen, techniek en natuur in één werk. Maar nu wil ze verder gaan dan illustreren, dan het zien. Ze zoekt om het bevreemdende landschap van lichaamsdelen en technische onderdelen te doorprikken en te kiezen voor de keerzijde: ervaring en beleving.

Janne Gistelinck ‘Terra Incognito’

Het organische dynamische sculptuur ‘Reach out’ van Hilde Windels is de perfecte tegenpool voor het statige rechthoekige wandtapijt van Janne Gistelinck. ‘Reach out’ kroont zich tot meester van de ruimte en moderator van de dialogen. Het materiaal in de handen van Hilde Windels zijn vlasvezels. Textielvezels leiden een eigen intens leven, ze trillen, bewegen en zijn moeilijk te manipuleren. Hilde Windels communiceert met haar materiaal, de vezels nemen de leiding maar de kunstenaar biedt ook weerstand en verzet. ‘Reach out’ is speciaal voor de ruimte en expo gecreëerd.
Ik citeer Hilde Windels: ‘Ik zie mijn werk als een manier om een ruimte opnieuw te laten ademen. … Vaak zoek ik bewust contrasten op: het zachte, vloeiende dat zich tastend een weg zoekt tegenover de strakke lijnen en het onwrikbare van de architectuur.  … Het werk groeit uit tot bemiddelaar, een huid tussen mens en ruimte, die uitnodigt om opnieuw te voelen en de omgeving met andere ogen te ervaren.’ Daar is Hilde Windels wonderwel in geslaagd. Vele malen bezocht ik deWeverij, dit keer zie ik niet alleen de ruimte maar word ik ze ook gewaar, ik voel ze aan. Door de verbinding en confrontatie met de andere werken aan te gaan, wordt de exporuimte voor het publiek tastbaar. ‘Reach out’ reikt de hemel de hand maar blijft toch met de voeten op de grond. Misschien vinden we in de sculptuur de kunstenaar terug?

Hilde Windels ‘Reach out’

Geluidskunstenares en DJ Eline ‘E_Mousai’ Vanduyver zorgde voor een passende ‘Soundscape’: je hoort de kadans van weefgetouwen, het gesuis van draden, het tikken van een spoel… gemengd met geluiden gelinkt aan de kunstenaar: het geluid van het behandelen van vlas door Hilde Windels, stemmen van de kunstenaars… Ook de soundscape benadrukt de ruimte, vult deWeverij.  
Eline Vanduyver in Weefsel 2025/3: ‘De keerzijde laat zich niet zien, maar horen. Want elk doek draagt niet alleen de kleuren en patronen van de hand van de maker, maar ook het ritme van machines, de adem van arbeid, en het gewicht van de tijd.’ Lieve Vanmaele stelt zich de vraag: Kan je ruimte begrenzen en kan je grenzen ruimte geven? De soundscape maakt de beleving compleet, het publiek ervaart hoe het leven en werken in deWeverij ooit moet zijn geweest; we luisteren naar een vleugje nostalgie, nostalgie waar we graag naar teruggrijpen in deze onzekere tijden. Te beluisteren via deze link
https://deweverij.wordpress.com/wp-content/uploads/2025/09/de-keerzijde-fragment.mp3 

De zeven kunstenaars blijken filosofen, nadenkend over kunst, het leven en de kunst van het leven. Hun werk oogt esthetisch, afwisselend warm en koel. Met de tentoonstelling ‘SUBTIEL TEXTIEL –voorbij de keerzijde’ verheffen ze deWeverij tot een unieke belevingsruimte die rust uitstraalt en zo het publiek aanspoort tot nadenken over de chaotische wereld waarin wij leven. Toch raad ik iedereen aan een ogenblik alleen maar te genieten van zoveel schoonheid en dan pas de keerzijde te bekijken, de verborgen betekenissen op te zoeken. De expo zal ongetwijfeld door zinderen in het creatieproces van de deelnemende kunstenaars. 

Tekst en foto Kathleen Ramboer

INFO kunstenaars, curator, geluidskunstenaar

@katrieneveraert @trui.demarcke @jannegistelinck @inahillewig @artmileen 
@hilde_windels @vanmaelelieve https://www.instagram.com/hasiba_e_mousai/

INFO expo SUBTIEL TEXTIEL – Voorbij de keerzijde

deWeverij
Dellaertsdreef 9 – 9940 Evergem (Sleidinge)

Zondagen 2 november en 7 december 2025
10u tot 18u
de kunstenaars zijn aanwezig
https://deweverij.be/subtieltextiel/

FRAGMENTS

kramboer Geen categorie , , , , ,

Een tentoonstelling met vier boeiende kunstenaars in Galerie drie – Gent

Tekst Kathleen Ramboer

Een groepsexpo samenstellen is geen sinecure en toch brengt Galerie Drie dit telkens opnieuw tot een goed einde. FRAGMENTS is de volgende collectieve tentoonstelling in de galerie. In een ongedwongen sfeer kan ik kennismaken met de vier kunstenaars en hun werk. Op een met zon overgoten ‘zon’dagmorgen stappen de kunstenaars voorzichtig met hun zorgvuldig ingepakt werk over de drempel;. Bij het uitpakken kost het me wat moeite de rode (of is het de blauwe draad?) voor deze expo te vinden. Wat verbindt de sterk uiteenlopende werken van de vier kunstenaars? Alhoewel… de titel licht al een tipje van de sluier op: Janne, Stijn, Pieter en Long vertrekken van fragmenten. Dat kan inhouden: fotografische of getekende onderdelen van een landschap, machine of figuur, collages, stukjes van vroeger werk, lapjes klei… Met hun puzzelstukken dragen ze bij tot het totale landschap van de expo.

Thanh Long Lam

Desolate landschappen in houtskool met een voorzichtig vleugje kleur in krijt zijn het handelsmerk van de kunstenaar. Identiek is het formaat: 20,5cm x 29,2cm x 0,8cm. Thanh Long Lam presenteert ze telkens samen op een wand, netjes geordend, gestructureerd in een raster. De werken benoemt hij als HYPERSONIC HISTORY.
‘Zie ik één groot kunstwerk of een installatie, is elke tekening slechts een onderdeel van het totale plaatje?’ De tekeningen zijn meer dan de som van het geheel. Stil word ik van ongerepte verwondering om zoveel poëzie in zwart/wit. Nieuw is de interactie die de kunstenaar vraagt aan het publiek. Via een bordje dat nu nog achteloos op een stoel ligt, vraagt hij het publiek voor één keer zelf curator te spelen.

foto Thanh Long Lam

Dit is een slimme zet van de kunstenaar. Hij vraagt de kijker te vertragen en met een creatieve flow binnen te stappen in de eenzaamheid van zijn landschappen. Het is een middel om het publiek langer aan het werk en de locatie te binden.
Als ik hem vraag waarom er geen mens op zijn werk te bespeuren valt, antwoordt de kunstenaar kordaat: je ervaart het desolate landschap, de stilte na een vlaag van intens geweld. De menselijke voetafdruk is er nog en laat sporen na.
Thanh Long Lam verrast me ook met nieuw werk dat niet nieuw is. AIN’T NO LANDSCAPE HIGH ENOUGH is de toepasselijke titel. Vijf vroegere werken verknipte hij in gelijke vierkantjes. De stukjes zijn gekleefd op MDF van diverse diktes. Het resultaat is een tekening met een derde dimensie, schaduwen bezorgen het vlakke land reliëf. Is dit spielerei of geeft het de werken meer zeggingskracht? De kijker heeft het laatste woord.
De stapels tekeningen in zwart/wit zijn een gevolg van zijn studies grafiek. Stilaan sluipt er meer kleur in zijn werk. Tegenwoordig gebruikt de kunstenaar gekleurde houtskool en/of krijt. Dit nieuw kleurrijk pad belooft voor de toekomst.

Stijn Ovaere (Sijs Ovaere)

Stijn Ovaere is niet de fotograaf van mooie plaatjes met verzadigde kleuren, super scherp in beeld gebracht, ideaal om de wandelaar, fietser of toerist te verleiden tot een dagje natuur. Zijn landschappen dwingen te vertragen, om schoonheid in stilte te ervaren. De berglandschappen beleef je als zachte dromen tussen hemel en aarde. Terug wakker laten ze je verweesd achter want zijn beelden balanceren op de grens tussen het bestaan en verdwijnen. De gletsjers op zijn foto’s fluisteren het verhaal van hun teloorgang, van de verstoorde relatie tussen mens en natuur.

foto Stijn Ovaere

De ondergrond waarop Stijn Ovaere bepaalde gletsjer foto’s laat printen is zorgvuldig uitgekozen. Door te printen op beton benadrukt hij op magistrale wijze de rauwe, donkere kant van het verhaal: het wegsmelten van een gletsjer die hij 20 jaar geleden in volle pracht mocht ervaren. Zijn titel zegt alles: In memoriam 2024-4  / This was a glacier. Het eindresultaat van een print op beton is voor de kunstenaar onvoorspelbaar, een doelgerichte beeld verwerking in een fotoprogramma is er niet daarom volgt hij gefocust eigenhandig het drukproces.  
Stijn Ovaere komt graag uit zijn comfort zone. Naast trekkers reizen bewandelt hij zonder aarzelen ook onconventionele paden in zijn kunst. Dat kan variëren van het samensmelten van twee beelden, printen op plaaster… tot foto’s integreren in een glas in lood raam. Ongetwijfeld zal hij de kijker in de toekomst blijven verrassen met innovatieve kunst.

Janne Gistelinck

Textielkunst heeft een rijk, cultureel verleden. Daarom is het fijn dat voor Janne Gistelinck, een jonge kunstenares, de weefkunst een medium blijkt te zijn voor haar creatieve expressie. Ze weet ons te prikkelen, te verrassen  en mee te nemen op reis in haar universum. Haar werk bevat enkele belangrijke elementen: natuur, technologie en de medische wereld. Ze verzoent technologie met lichaam en natuur. Eerst zijn er de collages. Hiervoor put ze uit haar persoonlijk uitgebreid foto archief, medische boeken, röntgenfoto’s… In de montage is de inhoud, het materiaal nog herkenbaar, de betovering en omtovering start pas bij de digitale verwerking van de collage om na het weven bijna abstract te eindigen. De ontwerpen schipperen tussen het figuratieve en het abstracte. Haar filosofie is het mijden van het herkennen van techniek en natuur als twee afzonderlijke componenten. Om die reden gebruikt ze een uitsluitend blauw palet. Felle kleuren vechten om de aandacht, blauwe tinten bedaren de chaos. Zo kan ze gemakkelijker spelen met structuren. Haar tekeningen dwingen de beschouwer tot nader onderzoek, roepen tal van vragen op waar je als kijker zelf een antwoord mag aan geven. Haar ontwerpen zijn zelfstandige kunstwerken. Er is ongetwijfeld veel talent van doen om deze ontwerpen in textiel om te zetten en dat kan Janne Gistelinck dat is duidelijk.

Ook in haar werkproces, manueel en automatisch, is er de relatie tussen mens en techniek. Haar techniek bepaalt uiteindelijk het beeld.
In het MIAT WERKT Janne Gistelinck manueel, met TC2, een Noors semiautomatisch weefgetouw, geschikt voor kleinere oplagen.
Verder werkt ze samen met een bedrijf en maakt ze gebruik van een volautomatisch jacquardgetouw. Dit biedt tal van mogelijkheden zoals kleurnuances en diverse structuren maar vergt een intense samenspraak met het bedrijf onder de vorm van een doordachte voorbereiding, goochelen met codes, een voorbereiding die zo weinig mogelijk aan het toeval overlaat. ‘100% in de hand heb je het niet want textiel is gevoelig aan licht en omgeving’ vertelt Janne ‘maar ik vind het fijn verrast te worden’.
Janne Gistelinck houdt van een uitdaging. Ze stelde zich kandidaat voor Salon de jeunes in het MSK Gent. Het museum vroeg jonge kunstenaars in dialoog te gaan met werken uit het museum, een mooie manier om een museum met oude meesters uit vorige eeuwen nieuw leven in te blazen. Janne Gistelincks realiseerde het werk ‘De oorlog in jou, de oorlog in mij’ in zwart/wit, geïnspireerd op ‘Jupiter en Antiope’ van de Vlaamse meester Antoon van Dyck.
‘Het moeilijke aan dit werk van Van Dyck is dat het heel geïdealiseerd en ook licht erotisch is’, legt Janne Gistelinck uit. ‘Vroeger werden nog niet dezelfde vragen over verkrachting gesteld als nu. Ik heb Jupiter gereduceerd tot de actie van zijn grijpende hand. Antiope is een deel van het landschap geworden. Ik wilde de worsteling van beide personages weergeven.’ Info MSK Gent
Janne Gistelinck is ongetwijfeld een kunstenares die nog van zich zal laten horen.

Pieter Wyseur (pwkeramiek)

foto Galerie Drie

Pieter Wyseur combineert vakmanschap met artistieke expressie. Keramiek wordt vaak in het hoekje geduwd van functionele, decoratieve ambachten maar Pieter Wyseur verheft zijn voorwerpen tot kunst. Vooral zijn Nerikomi werk bezit een artistieke uitstraling, dit is kunst. Vergis je niet, enkele voorwerpen hebben de vorm van een schaal maar zijn onbruikbaar in het dagelijkse leven. De bewuste keuze voor een matte, fluweelachtige afwerking zonder glazuur benadrukt de esthetische vorm. Deze schoonheid stemt me lyrisch en is ongetwijfeld van artistieke waarde.
What’s in a name? Nerikomi?
Pieter Wyseur: ‘Nerikomi is de naam van een Japanse decoratietechniek. Het woord verwijst naar het proces waarbij ingekleurd porselein in verschillende kleuren wordt gemengd en samengevoegd om patronen te creëren. Deze patronen zijn uniek omdat ze door het hele stuk porselein lopen, zowel aan de binnen- als buitenkant. Je kan er oneindig veel patronen mee creëren.’


Verrassend, één van zijn inspiratiebronnen heeft hij gemeen met de andere kunstenaars: de natuur. Luchtfoto’s van landschappen helpen hem op weg naar nieuwe patronen. Met zijn interesse voor textiel heeft hij in Janne Gistelinck een bondgenoot. Florentijnse tapisserie en de Bargello-techniek helpen hem aan ideeën voor nieuwe dessins.
Piet Wyseur is een onderzoeker, gaat geen enkele moeilijkheid uit de weg. Hij houdt van de kwetsbaarheid van porselein, van de fijne structuur. Het porselein wil hij zo dun mogelijk verwerken; een heuse uitdaging! Door het gebruik van een steunmal probeert de kunstenaar vervorming en de neiging tot krimpen te lijf te gaan. Toch sluit deze manier van werken verrassingen niet uit, het blijft spannend  tot de oven open gaat.
Pieter Wyseur vervangt tegenwoordig een gipsen mal door een zelfontworpen, 3D-geprinte mal (vierdelig); een innovatieve combinatie van de oude ambachtelijke Nerikomi-techniek en nieuwe technologieën.

foto pwkeramiek
foto pwkeramiek

De kunstenaar volgde een keramiekopleiding aan de academie in Wetteren. Opmerkelijk, hij is autodidact wat de Nerikomi techniek betreft, een techniek die hij onder andere via workshops doorgeeft aan andere kunstenaars. Dat opent nieuwe perspectieven voor deze oude Japanse magische techniek (van oorsprong Egyptisch en Chinees) die klei in poëtische, fragiele kunst kan omtoveren.

Tekst Kathleen Ramboer
Fotografie Kathleen Ramboer, Pieter Wyseur, Thang Long Lam, Galerie Drie

FRAGMENTS INFO

Met Janne Gistelinck, Thanh Long Lam, Sijs Ovaere en pwkeramiek

22.08 – 07.09.2025
vernissage 22 augustus 19u tot 22u

Galerie Drie
Sint-Amelbergastraat 3A, Gent
Vrijdag, zaterdag 9u-18u
Zondag 9u-14u

https://www.instagram.com/galeriedrie/
https://www.instagram.com/sijsken/
https://www.instagram.com/jannegistelinck/
https://www.instagram.com/pwkeramiek/

Ursula Cardenas: ‘Soms denk ik dat ik spoken maak…’

kramboer Geen categorie , ,

tekst en foto Kathleen Ramboer

Op de valreep bezocht ik de pop-up store van kunstenares Ursula Cardenas. Een wauw gevoel ontsnapt me bij het aanschouwen van de ruimte badend in het morgenlicht, een licht dat zacht en teder de poëtische transparante textielkunst van Ursula Cardenas streelt. De matinale zon zet ook de foto’s aan de wand extra in de verf; overgiet het gras met een roze gloed, kleurt de wilde blaadjes warmgroen. Dit bezoekje is een feest van het licht, het licht dat een integraal onderdeel vormt van het tentoongestelde werk en haar complete oeuvre.
Sinds kort heeft Ursula Cardenas een zaak ‘daturashop’. De handgemaakte Peruaanse en producten van Vlaamse makelij zijn met zorg uitgekozen, het gamma met liefde samengesteld. Daturashop groeit nog, stap voor stap. De zaak en haar kunst vormen samen één geheel, maken deel uit van een verhaal dat zich afspeelt in verschillende continenten, tussen diverse culturen en mensen. De ‘daturashop’, kunst en ambacht, spreekt tot de verbeelding.

TEXTIELKUNST

Het verhaal begon in Peru. Van haar oma die naaide, borduurde, kledij ontwierp, erfde ze de liefde voor textiel, stoffen, garen…en rozen. En toch is de Peruaanse cultuur onzichtbaar in haar kunst. Haar kindertijd, haar jeugd en de herinnering houden zich angstvallig schuil in de plooien van delicate, transparante stoffen, in de minutieus fijn opgenaaide teksten. Die teksten zijn persoonlijk, niet geschikt voor de ogen van een nieuwsgierige kunstliefhebber. Enkel de achterkant van het weefsel, de ragfijne, zwierige, zwevende, rafelende draden mag je waarnemen. Verso wordt recto, hier begint de kunst. Fijne draden spelen het zwierig spel van omhelzen en loslaten, voeren een stille intieme dialoog, spelen met het onzegbare, wat niet mag gelezen worden. Met wat verbeelding transformeren ze in een Arabisch schrift.
In gedachten verzonken glimlacht de kunstenares en mijmert: gelukkig ziet mijn oma, die alles perfect afwerkte tot in de details, deze slordige, warrige draden niet, trouwens ik weigerde het métier te leren.

Foto links, een creatie van de oma van Ursula Cardenas met daarnaast werk van de kunstenares, midden detail

Graag citeer ik deze toepasselijke tekst van Ursula, te lezen op haar Instagram account
‘Soms denk ik dat ik spoken maak. Ze zweven een beetje en houden me gezelschap. Ik weet niet goed waarom ik ze maak, misschien zoeken ze me op om gemaakt te worden. Ergens, in mijn draad, leeft een herinnering, niet zichtbaar, maar tastbaar in elke steek. Haar draad leeft nog in mijn handen.’ tekst Ursula Cardenas op instagram

FOTOGRAFIE

De kunstenares studeerde fotokunst aan de academie voor beeldende kunst te Gent. Haar eerste stappen in de fotografie en donkere kamer zette ze op Peruaanse bodem. Ze volgde fotografie, toen nog analoog, bij de kleinzoon van de gekende fotojournalist uit Cusco: Nishiyama. https://discovernikkei.org/en/journal/2007/8/15/chino-nishiyama/
zie alinea Photojournalist Nishiyama
Nu werkt ze digitaal maar heeft nog heimwee naar de analoge fotografie. Ze mist het trage, contemplatieve werk in de donkere kamer. Professioneel werkt ze als fotograaf, vertelt ze in beelden het verhaal van anderen.
Op haar site lees ik het volgende:
Achter mijn lens zie ik meer dan vormen of kleuren.
Ik zie wat leeft.
De tederheid tussen twee mensen.
De stilte in een blik.
De band die niet in woorden past.
tekst Ursula Cardenas op haar site

MIXED MEDIA

Ursula Cardenas is op haar best als een dunne draad subtiel de foto’s aanraakt. Deze mixed media  zijn werken van een eenvoudige schoonheid, werken die ademen en betoveren. Als kijker wil ik niet gestoord worden.

De nostalgie maakt deel uit van het heden en zet Ursula Cardenas om naar gevoelige kunst. Deze kleine expo liet me proeven van stille kunst met een stap in het verleden, puttend uit de herinnering, vervaardigd in het nu. Dit alles smaakt naar meer.


INFO

Websites
https://daturashop.be/daturashop
https://beeld.be/nl/kunstenaars/ursula-cardenas
https://ursulacardenasfotografie.com/

Facebook
https://www.facebook.com/ursulacardenasfotografie/?locale=nl_NL

Instagram
https://www.instagram.com/urs_cardenas/
https://www.instagram.com/_daturashop_/

zomersalon Buy local 4 – Gent

Er is ook een werk van Ursula Cardenas te zien op het zomersalon BUY LOCAL te Gent
#254 zie link https://zomersalon.gent/kunstwerk/ursula-cardenas/

Tekst en foto Kathleen Ramboer

‘Sleepwalker’s Garden’

kramboer Geen categorie , , , , ,

solotentoonstelling Makiko Furuichi

tekst en foto Kathleen Ramboer

Makiko Furuichi verbeeldt een persoonlijke vreemde animistische wereld in glanzende keramiek, ragfijne stoffen en vooral in een techniek die vaak stiefmoederlijk behandeld wordt: aquarel.
Transparante, vloeiende verf voert de kijker mee in een sprookjesachtige feeërieke sfeer die voor de kunstenares meer dan een verhaal is, het is een filosofische levenshouding. Japanse mythologie, hybride wezens middenin een kleurrijke weelderige vegetatie nemen je zachtjes mee en nodigen de toeschouwer uit om te bewegen op het stille ritme van subtiele Japanse kunst. In Sleepwalker’s Garden hebben mensen, planten, dieren, stenen… een ziel, ze communiceren met elkaar en de toeschouwer.

over Makiko Furuichi

De Japanse Makiko Furuchi, °1987, Kanazawa, leeft en werkt in Frankrijk en stelt met Sleepwalker’s Garden voor de eerste maal tentoon in ons land. Dit is de verdienste van kunsthistoricus/curator Benedict Vandaele.

Benedict Vandaele aan het woord
Furuichi studeerde schilderkunst aan het Kanazawa College of Art en vervolgde haar opleiding aan de École Supérieure des Beaux-Arts in Nantes. Vandaag woont en werkt ze in Toulon. In 2018 werd haar werk bekroond met de Prijs voor Beeldende Kunst van de Stad Nantes. Sindsdien stelde Furuichi haar werk tentoon in Europa en Azië, onder meer in Frac des Pays de la Loire (Carquefou), Musée National Marc Chagall (Nice), Musée d’Art Moderne et Contemporain des Sables-d’Olonne (Les Sables-d’Olonne), Centre Jacques Brel (Thionville) en Galerie Les Filles du Calvaire (Parijs). Naast een vijftiental publicaties, waaronder kunstenaarsboeken en graphic novels, realiseerde ze diverse publieke opdrachten. Hiertoe behoren de artistieke bewerking van een klok van de Koninklijke Abdij van Fontevraud en tekeningen voor het Angers-Nantes Opéra. tekst Benedict Vandaele

https://www.instagram.com/makiko_furuichi/
https://www.makikofuruichi.com/

INFO expo ‘Sleepwalker’s Garden’

12 juli tot 17 augustus 2025
woensdag tot zondag van 13u tot 18u
Kouterdreef 8
9000 Gent

INFO Benedict Vandaele

Benedict Vandaele (°1990, Brugge) is een onafhankelijk curator, schrijver, spreker en adviseur gespecialiseerd in moderne en hedendaagse beeldende kunst. Zijn interesse in curatoriële, archivalische, maatschappelijke en (kunst)historische aspecten van een bepaalde context dient steeds als basis voor zijn praktijk. Het oprichten van tijdelijke platformen zodat kunstenaars hun werk kunnen ontwikkelen, tentoonstellen en bediscussiëren is een van zijn belangrijkste missies.
tekst persbericht Benedict Vandaele

https://www.benedictvandaele.com/
https://www.instagram.com/benedict_vandaele/

tekst Kathleen Ramboer – Benedict Vandaele
fotografie Kathleen Ramboer

“ MATERIA NOVA ”

kramboer Geen categorie , , , , ,

expo schilderkunst – mixed media – textielkunst – keramiek
Tale Art Gallery
16 mei – 15 juni, 2025

INTRODUCTIETEKST EXPO DOOR YVES JORIS kunstrecensent

Materia Nova, aanraken wat je (niet) begrijpt

Er zijn momenten waarop materiaal niet langer louter de vorm dient, maar zelf begint te spreken. Waar de kunstenaar geen meester meer is over de materie, maar leerling wordt. ‘MATERIA NOVA’ brengt vier kunstenaars samen die precies binnen dat spanningsveld werken. De werken van Peggy Wauters, Laura de Coninck, Sylvie Martens en Malvine Marichal getuigen van een fundamentele omkering. Materie zingt zich los van het bekende. Openbaart zich als iets nieuws, als iets dat ons uitnodigt om opnieuw te kijken, te ruiken, te voelen.

In deze tentoonstelling treedt ‘MATERIA NOVA’ niet op als technologische vernieuwing, maar als een verschuiving in gevoeligheid. Het is materie die zich anders begint te gedragen, eigenzinnig, zintuiglijk, weerbarstig. Ze onttrekt zich aan de logica van productie en beheersing. Elk werk fungeert als een betekenislaag waarin materie zichzelf terugvindt en de toeschouwer meevoert in een trage, tastbare transformatie. Deze kunstenaars werken met materie als met een levende taal, een fluïde aanwezigheid.

Materia Nova, een levend archief

Materia Nova is geen nostalgisch pleidooi, noch een onkritische verheerlijking van het ambacht. Het is een uitnodiging tot vertraging, een pleidooi voor een zintuiglijke openheid die ons in staat stelt de wereld om ons heen met nieuwe ogen te zien. In een tijd waarin alles steeds meer digitaal en ongrijpbaar wordt, kiezen deze kunstenaars bewust voor het tastbare, het geurige, het fragiele.

Ze nodigen ons uit om ons te verbinden met de fysieke werkelijkheid van de materie, om haar niet alleen te bekijken, maar ook te voelen, te ruiken en te ervaren. Door het alledaagse te verheffen en het vaak onopgemerkte zichtbaar te maken, tonen ze aan dat materie veel meer is dan een omhulsel. Het is een levend archief, een poëtische aanwezigheid die, als we ons er open voor stellen, ons iets kan leren over onze eigen relatie met de wereld.

Dit vraagt om aandacht, om geduld, en vooral om de bereidheid om naar het stille verhaal van de dingen te luisteren.

De sublieme broosheid van Peggy Wauters

Peggy Wauters schept werelden die tegelijk teder en verontrustend zijn. In deze tentoonstelling toont ze fragiele keramieken en porseleinen objecten, bloemencomposities, erotische slipjes aan kleerhangers en miniatuurlandschappen in houten blokjes. Onder stolpen zitten porseleinen vogels met gouden pootjes.

Haar werk is doordrenkt van het groteske en het absurde, balancerend tussen schoonheid en horror. Het roept vragen op over identiteit, macht en religie, en nodigt uit tot een zintuiglijke confrontatie met het onderbewuste. Materie is bij Wauters nooit neutraal. Ze ademt, provoceert, verleidt.

De taal van geur en herinnering bij Laura De Coninck

Bij Laura De Coninck wordt kunst een zintuiglijke ervaring. Haar sculpturen en schilderijen zijn niet alleen om te zien, maar ook om te ruiken – flarden van geur die herinneringen wakker maken.

Een grote borstsculptuur, samen met twee kleinere vormen, draagt de intieme geur van moedermelk, die via een speciaal parfum telkens opnieuw tot leven kan worden gebracht.

Voor KMSKA-erfgoed legt De Coninck fragiele bloemblaadjes neer, gevormd in klei en gekleurd in Yves Klein-blauw en wit. Ze vangen de geur van het museum, als echo’s van een verleden dat je zachtjes kunt aanraken.

In l’œil et l’esprit laat ze blauwe schilderijen ademen, doordrenkt met een eigen, zorgvuldig gecomponeerde geur. Tenslotte vertaalt ze met Saudade vertaalt het verlangen naar wat voorbij is in een nieuw kleiobject, dat subtiel de melancholie verspreidt van een geur die herinnering en hart samenbrengt.

Opgeleid bij geurkunstenaar Peter de Cupere en getraind bij parfumhuis Givaudan, weeft Laura De Coninck geur en beeld samen tot één: een kunst die niet alleen gezien, maar diep gevoeld wordt.

Luchtlagen als schilderkunst bij Sylvie Martens

Sylvie Martens schildert geen voorwerpen, maar hun adem. Wolken, licht, schaduw, vergankelijke fenomenen krijgen vorm in trage lagen olieverf op marmer, hout, zeemleder of was. Haar werk sluit aan bij de luministische traditie van Emile Claus, maar verwijst ook naar de wolkenstudies van Constable of de dramatiek van Turner. De keuze voor kwetsbare, oneffen dragers versterkt de vergankelijkheid van het beeld. Haar schilderijen zijn tegelijk krachtig en fragiel, als tijdelijke ontmoetingen tussen kleur en licht. Ze nodigt uit tot een contemplatieve blik op de natuur … en op onze plaats daarin.

De traagheid van het object bij Malvine Marichal

Bij Malvine Marichal spreken draad en textiel. Ze borduurt met zwarte, witte en rode draden op gerecycleerde stoffen en papieren, vaak verwerkt in oude doosjes of kaders. Haar werk is klein van schaal, maar groot in intimiteit. Elk object ademt herinnering en traagheid. Het repetitieve handwerk, de zichtbare steken, de verweerde materialen: ze suggereren een zoeken naar evenwicht, schoonheid en betekenis. In haar wereld maakt logica plaats voor intuïtie, snelheid voor verstilling. Marichals werk nodigt uit tot langzaam kijken, een zeldzaamheid in onze tijd.

-Tekst: Yves Joris, kunstrecensent-

INFO

Tale Art Gallery
Vlierzeledorp 12a
Vlierzele

Open
Vernissage & openingsreceptie
vrijdag 16 mei 2025
18u > 22u
19u voorstelling kunstenaars
door YVES JORIS, kunstrecensent

Vrijdag-zaterdag 14u > 18u
Zondag 11u > 17u

ww.taleartgallery.be

JANNE GISTELINCK – Terra Incognita

rikguns Geen categorie

Tekst en fotografie Rik Guns

Solotentoonstelling – Beverhoutplein, Gent – 18-28 oktober 2024

https://www.facebook.com/events/2048412905604636/2048412922271301/?ref=newsfeed

‘The World’, 2024, 260cm x 120cm, Jacquard wandtapijt, lurex, wol en katoen

Janne Gistelinck is een textielkunstenares, een non-conformist, iemand met een aparte kijk op het leven, een creatieve geest met een bijzondere gave voor techniek, ambacht en materie. Ze leeft zich uit op, met en in het doek. Ze laat het leven. Van vrijdag 18 oktober tot maandag 28 oktober exposeert ze solo, onder de titel ‘Terra Incognita’, in galerie Show Show op het Beverhoutplein in Gent. Ik had een gesprek in haar atelier.

Misschien vergis ik me – ik hoop het – maar textielkunst wordt, vind ik, nog te vaak als tweederangs gezien in vergelijking met bijvoorbeeld de schilder- en beeldhouwkunst, al zal niemand in onze tijden van zelfverklaarde ruimdenkendheid dat graag toegeven. Maar je kunt er niet omheen. Historisch heeft textiel altijd een nutsfunctie gehad: het aankleden van mensen, het verwarmen van vloeren, het opsmukken van muren… Decoratie, tot daaraantoe, een oud ambacht, ongetwijfeld, maar kunst? Het duurde tot midden vorige eeuw vooraleer de textielkunst een eigen plaatsje kreeg.

Het is misschien net die veronachtzaming die iemand als Janne Gistelinck nodig heeft om zich te ontplooien als kunstenares. Ze verkiest de luwte voor haar werk, dat doordacht is en diepzinnig. Ze verwerkt er persoonlijke ervaringen in over omgaan met verlies, over rouwen, over de kwetsbaarheid van het lichaam en hoe de moderne Westerse maatschappij daarmee worstelt; ze stelt zich vragen bij het transhumanisme, de filosofie die nagaat in welke mate we ons ondergeschikt maken aan de technologie om ons leven te verlengen, in stand te houden, hopelijk te verbeteren… ten koste van wat? Ze staat stil bij hoe de moderne mens zich tot de natuur verhoudt. Het zijn thema’s die ertoe doen, die voor haar van wezenlijk belang zijn en die ze in elkaar weeft in een doolhof van structuren, met herkenbare, figuratieve en (op het eerste gezicht) abstracte beelden. Haar werk is allesbehalve luchtig, het is niet vrijblijvend, ze wil niet behagen, maar ze wil de kijker ook niet nodeloos belasten, laat staan choqueren met dramatiek.  In tegendeel, haar werk valt op door harmonie, subtiele herkenning, nuance en contrast; er gaat, ondanks de complexiteit, een haast contemplatieve rust van uit. Die tweespalt tussen dramatiek en harmonie maakt het zo boeiend en tegelijk zo mooi.

In de zoektocht naar dat evenwicht beperkt de kunstenares zich gedecideerd tot duotonen van zwart en blauw, licht en donker. Andere en zeker felle kleuren mijdt ze omdat die de aandacht op één fragment, één aspect al te veel zouden opeisen, te suggestief zouden zijn. Daarvoor is het leven te complex, de twijfel te groot, de noodzaak aan denken, aan meditatie te belangrijk.  Ze laat de kijker liever zoeken, verdwalen en ontdekken in een evenwichtig scala van grijsblauwe vormen en beelden.

Technisch mikt Janne hoog en blijft ze evolueren. Soms werkt ze op een TC-2 semiautomatisch weefgetouw, waarbij ze de inslagdraden manueel doorheen de automatisch gestuurde kettingdraden heen weeft en letterlijk een scene ritmisch creëert, met 2 spoelen van elk drie verschillende inslagdraden: drie donkere draden voor de nuances van zwart; indigo, licht- en donkerblauwe draad voor de blauwtonen. Ik zag er het resultaat van, in een dun, kwetsbaar, zacht doek, mysterieus in zijn bedrieglijke eenvoud.

‘Her Eyes Are Coral’, 2024, 90 cm x140cm, jacquard wandtapijt (TC2 weefgetouw) katoen, wol en lurex.

Voor recent werk ging ze een stap verder. Dan gebruikt ze een volautomatisch jacquardgetouw. In combinatie met alle mogelijke bindingen biedt dat een enorm keuzepallet om het ontwerp tot leven te brengen met kleurnuances, schaduwen en lichten, met gedempte en geaccentueerde partijen, structuurverschillen, sommige tastbaar dik, andere fijnmazig.

Mogelijke bindingen en kleurencombinaties: schilderen met draad

Ontwerpcollage op papier ‘Just Breathe’, 100cm x200cm, 2024.

Haar ontwerpen zijn kunstwerkjes op zich, waar ze soms weken op zwoegt. Ze heeft een bibliotheek van anatomische lijntekeningen, ze verwerkt natuurfoto’s en afbeeldingen van medische en technische instrumenten. Soms zoomt ze in op details, soms gaat ze voor een totaalbeeld. Ze maakt meerlagige collages, heel complex maar altijd in sobere tinten van grijs en blauw. (In analogie met de huidige ‘DRAFTS’-tentoonstelling in de KMSKB, zou het misschien interessant kunnen zijn om zo een ontwerp samen met het uiteindelijk resultaat te tonen).

Voor de tentoonstelling TERRA INCOGNITA wil Janne met haar werk aandacht vragen voor het menselijk lichaam, hoe we het ervaren, tenslotte zijn we ook maar een deel van de natuur, tijdelijk, vergankelijk, mysterieus, en toch willen we onszelf absoluut draaiend houden met al onze technologie, alsof we verheven zijn, terwijl we elkaar tegelijk verminken en doden in oorlogen of er machteloos op toekijken. Begrijpen we onszelf wel of moeten we toegeven dat wij zelf onbekend terrein zijn? Je kan de vraag stellen, het thema filosofisch, betweterig of fatalistisch verwoorden. Je kan het ook weven op doek en de reactie laten aan de kijker, die stil zal zijn, maar wel zal blijven kijken. Dat heeft Janne Gistelinck gedaan en alleen daarvoor zou je haar tentoonstelling moeten bezoeken.

INFO expo

Galerie Show Show
Beverhoutplein, Gent – 18-28 oktober 2024
Vernissage: vrijdag 18/10, 18-22 u.
Finissage Zondag 27/10, 18u-22 u.
In het weekend doorlopend open telkens van 14 – 20u

Janne in haar atelier

Website: https://www.jannegistelinck.com/nl/worktype/textile
Instagram: https://www.instagram.com/jannegistelinck/
Facebook:  https://www.facebook.com/janne.smiley

Tekst en fotografie Rik Guns

Murmures épars – Louise Limontas

dianavanbergeijk Geen categorie , ,

Nelson Mandela plein – Sint-Lambrechts-Woluwe

Tekst Diana Van Bergeijk Foto Eric Rottée

Van Sint-Lambrechts-Woluwe naar het atelier in Anderlecht

Als je van het Woluwe shopping center richting de ring rijdt, kan je er niet omheen kijken. De 8 panelen in graffiti stijl fleuren het fraai aangelegde plein Nelson Mandela op. Je denkt dat het graffiti is, maar als je dichterbij komt, blijkt dat de panelen bekleed zijn met touw, een deel geknoopt (macramé) en een ander deel geweven. 

Geïntrigeerd door het bijzondere gebruik van textiel en de oude technieken voor een kunstwerk dat ook nog eens buiten staat, zoeken we de kunstenares op in haar atelier in Anderlecht. Louise Limontas ontvangt ons daar hartelijk.
In haar atelier, dat Louise deelt met andere kunstenaars, valt ons meteen op hoe netjes en ordelijk alles is. Met voorbeelden van verschillende technieken en materialen laat ze zien wat ze allemaal kan en doet. Er hangt zelfs een werkje dat met kantklossen is gemaakt, een techniek die we tegenkomen in de kantwinkeltjes op de Grote Markt in Brussel, of die je kent van je overgrootmoeder. 

Louise laat ons haar machine zien waarmee ze zelf touw maakt door verschillende diktes en soorten touw met elkaar te combineren. Het touw dat ze verwerkt, koopt ze in bij een leverancier die voornamelijk gerecycleerd materiaal gebruikt. 

Het is vooral het maakproces dat Louise interesseert en het experimenteren met verschillende combinaties en dichtheden. Het is voor haar een uitdaging om technische details en technisch design op een artistieke manier te gebruiken. De koorden waarmee geweven werd in het kunstwerk Murmures Épars heeft ze ook zelf gemaakt. 

Bij haar weefgetouw toont ze hoe micro ze normaalgesproken werkt. Dit in tegenstelling tot het project in Woluwe. Dat is dan ook helemaal met de hand gebeurd. Ze werkte direct op het kader dat er speciaal voor gemaakt werd. 

Inspiratie en werkwijze

Op de vraag hoe haar interesse voor textiel is ontstaan, antwoordt Louise: “Ik wist altijd al dat ik iets met mode wilde doen. Ik volgde ontwerpers die conceptueel werkten, zoals Hussein Chalayam, die zijn kleren begraven heeft om te zien wat er gebeurde met de materie.” Zelf heeft ze mode en textiel gestudeerd. Daarbij vond ze de zoektocht naar de materie het meest interessant, meer dan de kleding zelf, alhoewel ze het ook interessant vond om rond het lichaam te werken, de ruimte, het thema van het huis, alledaagse rituelen.

“Zo’n tien jaar geleden deed ik het afstudeerproject van mijn studie textiel rond Litouwse rituelen. Mijn grootvader was een Litouwer. Ik ben een jaar terug naar mijn roots in Litouwen gegaan. Ik vind de paganistische cultuur daar heel interessant. Ik hertekende Litouwse dekens, drapeerde de motieven en maakte daaruit nieuwe stoffen.”

“Ik vind bijvoorbeeld de stof van een dekbed of een canapé in een huis heel boeiend en hoe die vorm krijgt rond het lichaam. Hoe dat een aanwezigheid kan creëren zonder dat er iets onder is. Het contrast tussen aanwezigheid en afwezigheid van iets, gelinkt met de dood. Wat blijft erachter, de sporen die mensen achterlaten via objecten, via stoffen. Zo kreeg ik ook de gelegenheid om langere tijd in het huis van mijn oma te verblijven dat was leeggemaakt. Er bleven matrassen achter. Wat is daar allemaal mee gebeurd? Dat is een thema dat bij mij veel terugkomt.”

Sinds 2019 doet Louise projecten  waarbij ze bij mensen verhalen ophaalt. Die integreert en verwerkt ze vervolgens in een kunstwerk. Ze was drie maanden in Daon in Frankrijk en had daar een atelier met een groot weefgetouw ter beschikking. Ze ging bij de mensen langs voor verhalen, indrukken en objecten en verwerkte die in haar weefgetouw. Ze laat een foto zien van een abstract werk van een nummerplaat van een oude doodsauto.  Een beeldhouwer reed daarmee rond en af en toe sliep hij er zelfs in. Hij vertelde veel over wat hij allemaal had meegemaakt. 

In Woluwe heeft ze er ook voor gekozen om een participatief project te doen. Ze heeft drie maanden ateliers en workshops georganiseerd met groepen inwoners van Sint-Lambrechts-Woluwe. De vraag was steeds: ‘Wat is vrijheid?’.  Als voorbeeld geeft ze dat ze met een groep jongeren van het Franstalig atheneum rond graffiti werkte. “We hebben woorden gezocht en uitgetekend en samen geweven om zo deeltjes van iedereen in het kunstwerk verwerkt te hebben in de hoop dat ze ook fier zijn op het werk. De ateliers hadden ook de bedoeling om de mensen met textiel en vergeten technieken in aanraking te brengen.” Voor de ateliers had ze meerdere weefgetouwen in gebruik gekregen en resten touw van haar leverancier in koorden.

Respect voor objecten

Louise heeft zichzelf die vergeten technieken aangeleerd. Ze had er altijd al een fascinatie voor: “Processen die veel tijd nemen ook half-mechanische technieken, die aan de basis van industriële processen liggen. De link met de industrie vind ik interessant. We leven in een wereld waar alles zo snel gaat. Waar het moeilijk is om tijd te nemen voor iets. Ik heb het idealistische idee dat alles wat ik draag of in mijn huis heb, zelfgemaakt zou moeten zijn. Ik vind het belangrijk dat we weten hoe iets gemaakt wordt. Dat er respect is voor objecten, voor alles, voor materiaal, om iets bij te houden. Ik bewaar en ook mijn familie bewaart veel van het verleden. Er is niet altijd een reden voor, maar er zit veel emotie in. Ook in de dingen die ik maak zit veel emotie en verhalen, van mezelf en van anderen.”

Vormkeuze

Over de keuze van de vorm van het kunstwerk in Sint-Lambrechts-Woluwe zegt Louise: “Ik vind het interessant om te spelen met de ruimte. Iets wat gemeenschappelijk is. Graffiti, is een kunst op zich. Het gaat hierbij om jezelf te uiten, maar ook om het innemen van de publieke ruimte. Iets heel persoonlijks en intiems zet je op een muur die niet van jou is, open en bloot. Met de graffiti muur in gedachten maakten we met 8 panelen een soort waaier. Op de tekening die ik als basis voor het kunstwerk maakte, had ik vooral groenachtige en bruinachtige kleuren met een paar kleuraccenten gekozen. Die kleurkeuze gebeurt vaak intuïtief. Ik ben gebonden aan ongeveer 10 kleuren van mijn kleurenkaart. Omdat het kunstwerk buiten staat, moest ik ook rekening houden met wat het licht doet met kleur. Daarom zit er geen rood in, want dat verbleekt snel. Het viel sommigen op dat er geen geel verwerkt was, maar dat is niet opzettelijk. Wit en zwart zijn het belangrijkste. Dit is ook weer gebaseerd op graffiti waar de vormen door wit en zwart afgebakend worden.” Aan het weven en knopen heeft Louise zes maanden gewerkt. Het weven deed ze alleen. Voor het macramé had ze drie maanden hulp.

“Ik voelde me een soort projectmanager. Het was moeilijk om iemand te vinden die de omkadering kon maken en ook kon plaatsen. Je moet er dan ook wel op kunnen vertrouwen dat het op tijd in orde komt. Het  laten passen van de tekening in de kaders was heel spannend. De installatie gaf veel stress door slecht weer.” 

Vrijheid

Het Nelson Mandela plein met het kunstwerk Murmures Épars is officieel geïnaugureerd op 11 juni in het bijzijn van de Zuid-Afrikaanse ambassadrice. Over die officiële ceremonie zegt Louise: “De ambassadrice gaf een heel mooie speech. Er waren verrassend veel mensen aanwezig. Het is goed dat er zoveel aandacht voor was. Ik ben blij met het resultaat en vind het kunstwerk zelfs mooier dan ik van tevoren had gedacht. Het is geslaagd door de diversiteit, door de verschillende talen. Dat waar Nelson Mandela voor stond, komt naar voren in het werk. Samen met de mensen heb ik altijd rond Nelson Mandela en het thema vrijheid gewerkt. Ook met de jongeren die ik dan vroeg of ze Nelson Mandela kenden. Toen we startten met de ateliers was net de oorlog in Oekraïne begonnen, dus het onderwerp was heel actueel. De geschiedenis blijft zich herhalen en we leren er niet uit. Het is belangrijk om daar iets mee te doen. Brussel is heel multicultureel. Ik als Brusselse vind dat een pluspunt. Ik vind het belangrijk om dat positief te benaderen, al die verschillende talen en culturen. Ik vind dat inspirerend. In het kunstwerk staat dan ook bijvoorbeeld een Hindisch woord, een Russisch, een Perzisch, … 

De naam

De naam Murmures Épars heeft Louise zelf bedacht. Murmures staan voor de fluisteringen tussen de mensen in de workshops en mij. Dingen die ik op een bepaalde manier verwerkt heb. Het zijn ‘onverhalen’. Het is intiem. Het is als een geheime code. Je hebt de tekening ernaast, maar dan nog zijn er woorden in vreemde talen gecombineerd met die graffiti stijl en de gebruikte techniek die niet goed leesbaar is. Het is een beetje flou. Épars betekent verspreid, maar die vertaling is eigenlijk niet poëtisch genoeg. MurMures – spelen met muur, omdat het een soort muur is. Épars staat dan voor geen heel dichte muur.

Wat zijn je ambities en dromen?

“Ik heb meerdere dromen. Als ik fulltime verder kan doen wat ik nu doe, zou ik al superblij zijn. Dat zou ideaal zijn. Ik heb zin om naar plekken te gaan waar technieken gebruikt worden die amper meer gedaan worden. Ik hoop ooit nog in Litouwen projecten te kunnen gaan doen. Ik heb daar een jaar gewoond, ik heb contacten en ik spreek de taal. Het land ligt me nauw aan het hart. Wat ik ook heel leuk vind zijn de workshops die ik met mensen doe. Projecten met menselijke en collectieve aspecten. Daar wil ik naartoe. Alleen al een textielatelier samen met de mensen uit de buurt en ze laten ontdekken wat er mogelijk is, vind ik heel fijn.  Daarom ga ik ook in op de vraag van vzw’s of gemeenschapscentra om ateliers te organiseren.”

Het is duidelijk dat we nog wel een en ander mogen verwachten van Louise. Inspiratie genoeg en de ‘vergeten’ technieken worden door haar op een heel bijzondere manier weer modern. 

https://www.louiselimontas.com
https://www.facebook.com/louise.limontas
https://www.instagram.com/louiselimontas/

Tekst Diana Van Bergeijk
Foto’s Eric Rottée

Glaskunst en textiele kunst samen onder één dak

kramboer Geen categorie , ,

Vaak verwijst men glaskunst en textiele kunsten naar het hoekje van de hobbyist, niets is minder waar. Dit bewijzen Liliane Van der Elst, glaskunstenares en Tania Verhasselt, textielkunstenares met hun expo – Rood staat voor passie maar misschien voelt u dat anders – in het Huis De Leeuw te Zulte. Beide disciplines zijn meer dan vakmanschap, het is kunst met een grote K. De kunstenaressen geven me vol vuur en passie een boeiende uitleg die de complexiteit van hun kunst blootlegt.

Links in beeld Tania Verhasselt, rechts in beeld Liliane Van der Elst

Interview

Kunstpoort Waarom besloten jullie samen tentoon te stellenen, is deze expo de eerste gezamenlijke?
Tania Verhasselt Wij kennen elkaar nu 12 jaar. De rode draad in ons werk is kleur. Maar er zijn meer oorzaken waarom we samen tentoonstellen. Het klikt intermenselijk en we zijn complementair.
Voor dit gezamenlijk project ontwierp ik 6 grote doeken. Dit vergde 3 jaar tijd.
Kunstpoort Vilten op zijde, naaien gebaseerd op de Japanse borotechniek, werken met moerbeizijde, bourrettezijde, papier, plastic; synthetische organza… deze mix is typisch voor Tania Verhasselt.
Boro is de traditionele Japanse techniek om kleren te repareren of te versterken. Boro is geboren uit pure noodzaak. Het weggooien van een versleten kledingstuk was in Japan tot ver in de 20ste eeuw geen optie. In plaats daarvan repareerde en versterkte men al het dagelijks gebruikte textiel door lapjes in indigo geverfde stof over slijtageplekken te borduren. Kleding werd door boro toe te passen niet alleen sterker, maar ook warmer.
Liliane Van der Elst Ik voel me verwant met de kunst van Tania Verhasselt omwille van het experimenteel omspringen met kleur.

Links in beeld werk van Tania Verhasselt, gevilt op zijde en borotechniek, rechts in beeld glaskunst van Liliane Van der Elst

Kunstpoort Beiden volgden jullie heel wat workshops, cursussen, opleidingen. Beantwoordden die aan de verwachtingen, waren ze een aanzet tot zelfstudie?
Liliane Van der Elst Ik volgde 8 jaar academie te Antwerpen. Daar primeerde het idee, het concept. De workshops zijn praktischer van aard en leggen de nadruk op techniek. Ze zetten aan tot zelfstudie en zelfontwikkeling, verruimen je horizon waardoor je als kunstenaar je eigen weg kan gaan.
Tania Verhasselt Beide zijn interessant, de academie laat je nadenken over een concept, de workshops bieden belangrijke technieken aan.

links in beeld ‘Moonstruck’ glaskunst van Liliane Van der Elst, rechts werk van Tania Verhasselt

Kunstpoort Verliep jullie kunstenaarschap met vallen en opstaan? Ik kan me inbeelden dat bij het glasblazen toch heel wat kan mislopen.
Liliane Van de Elst De eerste 5 jaar waren gekenmerkt door mislukkingen. Soms heb je een off day en loopt alles verkeerd. Vergelijk het met een wielrenner die een dag niet de ‘goede’ benen heeft. Ik hou van uitdagingen, telkens opnieuw beginnen tot het vooropgestelde doel bereikt is. Deze veerkracht ‘resilience’  herken je in mijn werk. Elke misser leidt vaak tot een nieuw begin.
Tania Verhasselt  Kunst creëren is een continue proces. Ik schilderde 20 jaar en wilde wel eens iets anders, mijn eigen opnieuw uitvinden. 15 jaar volg ik nu de weg van textiele kunst. Kleine textiele werken maak ik nog maar 2 jaar. Dit vergt een andere manier van denken.

Links ‘Trails and tracks’ glaskunst op bronzen voet, rechts werk van Tania Verhasselt

Kunstpoort Tania, waarom ontwerp je ook toegepaste kunst zoals juwelen, handtassen…?
Tania Verhasselt Het is enorm fijn mij daarop te concentreren. Toegegeven het is commercieel werk. Mijn sjaals, juwelen… zijn stuk voor stuk unieke objecten. Ik maak gebruik van professioneel materiaal. Zo verwerk ik zijde uit Oezbekistan, kleur de zijde met pigmenten uit Japan … Ik noem het draagbare kunst. Verder opent deze toegepaste kunst perspectieven voor groepstentoonstellingen. Het aanbod van textiele kunst is kleiner dan bijvoorbeeld schilderkunst.

Kunstpoort Liliane, ontwerp jij zoals Tania gebruiksvoorwerpen?
Liliane Van de Elst Af en toe waag ik me aan ‘lampen’. Lichtreflecties, speling van het licht en de lichteffecten boeien me.

Kunstpoort Volgens mij krijgt glaskunst en textiele kunst minder aandacht van het grote publiek, kunstverzamelaars, kunstrecensenten… Ervaren jullie dat zo? Zijn jullie creatieve buitenbeentjes?
Tania Verhasselt Inderdaad. Gedurende de jaren 70 was textiele kunst een hype. Tegenwoordig is de interesse minder, de meeste aandacht komt uit Nederland.
Liliane Van de Elst De glaskunst staat nog altijd letterlijk en figuurlijk in het verkeerde daglicht. Er zijn heel wat misvattingen en vooroordelen. Glaskunst beschouwt het publiek als niet hedendaags, oubollig, te kwetsbaar, vatbaar voor beschadiging. Niets is minder waar.

Kunstpoort Denk je dat glaskunst teveel als ambacht wordt beschouwd en niet zozeer als beeldende kunst? Vind je dat erg?
Liliane Van der Elst In zekere zin wel. De glaskunst is van oorsprong een ambacht met een spectaculair kantje, een showelement. Dit entertainment gehalte is de oorzaak dat de kijker glaskunst minder als kunstvorm herkent. Glaskunst ziet eruit als een fluitje van een cent maar is meer dan glas blazen. De vele uren van trial en error, het groeiproces, de denkfase van ontwerp tot uitvoering, daar is het publiek zich niet van bewust.

‘Coral’ Liliane Van der Elst

Kunstpoort Liliane Is het fysiek zwaar werk?
Liliane Van der Elst Enorm zwaar, eenmaal onder de knie heb je letterlijk en figuurlijk een passionele relatie met het hete glas, je wordt elkaars bondgenoot. Vergeet vooral het teamwerk niet. Bij sculpturaal werk is teamwerk een noodzaak. Belangrijk is de goede voorbereiding. Elke handeling wordt stap voor stap op voorhand vastgelegd. Bij het productieproces is er geen tijd om na te denken. Het blijft wel mijn idee, het concept waar ik de leiding over heb. Glaskunst is een technische discipline die je volle concentratie eist en uiterst arbeidsintensief is.

Kunstpoort Voor welke kunstenaar in jullie discipline heb je bewondering? Waarom?
Tania Verhasselt Sheila Hicks
Wikipedia Sheila Hicks is een Amerikaanse kunstenaar. Ze staat bekend om haar innovatieve en experimentele weefsels en sculpturale textielkunst met kenmerkende kleuren, natuurlijke materialen en persoonlijke verhalen. Sinds 1964 woont en werkt ze in Parijs, Frankrijk.
Anna Boghiguian; een Egyptisch-Canadese kunstenares van Armeense origine Er was werk van haar te zien in het S.M.A.K.
Bron site van het S.M.A.K. Het werk van Boghiguian biedt een unieke kijk op het leven en toont haar grote belangstelling voor het heden en het verleden, boeken en poëzie, politiek en economie. Haar beeldtaal is op de eerste plaats figuratief, zeer persoonlijk en komt sterk naar voor bij onderwerpen die haar raken. Deze kunnen zowel met levensvreugde als met woede om het onrecht in de wereld te maken hebben.
Liliane Van der Elst Ik heb heel veel bewondering voor de Zweedse kunstenaar Bertil Vallien. Hij is een grote vernieuwer van de hedendaagse glaskunst, wereldwijd bekend en erkend.

‘Walking through Covid times… reeks met borduurringen, Tania Verhasselt
‘Connections’, Liliane Van der Elst

Kunstpoort Bezoeken jullie zelf veel tentoonstellingen? Doe je er inspiratie op?
Tania Verhasselt Regelmatig
Liliane Van der Elst Ook regelmatig maar veel inspiratie doe ik er niet op. Mijn inspiratiebron zijn beelden uit de natuur die ik vind op het internet, via onder andere National Geographic. Ik bekijk die vaak, opnieuw en opnieuw. Eerst is er het idee, dan volgen ontwerpen, tekeningen en soms jaren later is daar dan de uitvoering. Een werk moet kunnen rijpen.

Kunstpoort Liliane Heb je er nooit aan gedacht een andere discipline uit te proberen?
Liliane Van der Elst Ja maar het glas heeft me volledig in zijn greep.

Kunstpoort Tania Werk je intuïtief? Is de materiaal keuze afhankelijk van het onderwerp of onderhevig aan de inspiratie van het moment?
Tania Verhasselt Dagelijks bezoek ik mijn atelier. Snuif de sfeer op. Ik denk op voorhand na, dan pas begint het grote werk. Ik werk organisch, maak geen schetsen. De 2 schilderijen op deze tentoonstelling, acryl plus olieverf op basis van water, zijn speciaal voor dit project geconcipieerd. Er is over nagedacht.

Kunstpoort Werken jullie soms in opdracht en hoe bevalt dit?
Tania Verhasselt In opdracht werken doe ik niet evenmin maak ik een tweede exemplaar van een werk.
Liliane Van der Elst Het project Phoenix kwam op vraag van een glasverzamelaarster. Zij wilde een nieuw werk waarin gebroken stukken van een ander kunstwerk verwerkt zijn. Het was een hele uitdaging, een technisch huzarenstukje en uiteindelijk toch geslaagd. Deze opdracht gaf me een goed gevoel.

Kunstpoort Was de voorbije covid19 periode, de lockdown, voor jullie als kunstenaar een zegen of tegenslag?
Tania Verhasselt Voor mij was het een productieve periode. Ik werd verplicht om na te denken. Zonder afleiding en invloed van buitenaf lukte dat uitstekend.
Liliane Van der Elst Door de kans op besmetting kon ik niet blazen. Teamwork was niet mogelijk. Toch was deze periode een zegen. Elke dag bleef ik in mijn koudatelier met glas werken. Covid19 voedde mijn inspiratie en leidde tot een alternatieve manier van creëren, zonder ‘heet’ glas.

Glaskunst van Liliane Van der Elst

Kunstpoort Wat brengt de toekomst? Tentoonstellingen? Creaties? Calls?
Tania Verhasselt Gedurende de maand oktober stellen we samen tentoon op de Brabant Art Fair te Breda in de prachtige locatie de Grote Kerk. Alle disciplines zijn er vertegenwoordigd. Deelname gebeurt via een selectie. De beurs heeft een belangrijk koperspubliek, dat is mooi meegenomen. https://brabantartfair.nl/kunstenaars/
Ook in kunstgalerij Hondsdamme te Damme stellen we in 2022 samen tentoon. http://www.hondsdamme.be/
Liliane Van der Elst Er volgen in 2021-2022 expo’s in Nederland en België. Ik kreeg een aanvraag vanuit Nederland om Inspiring Seeds Casting tentoon te stellen. Ik doe zeker mee aan calls, zit boordevol ideeën. Het is A NEVER ENDING STORY!

Info tentoonstelling

Rood staat voor passie maar misschien voelt u dat anders.
Huis De Leeuw
Mechelen-Dorp 7
9870 Zulte

Textielkunst van Tania Verhasselt

12/7/2021 tot en met 7/7/2021
open zaterdag en zondag van 12u tot 17u

Info kunstenaars

Liliane Van der Elst

glaskunstenaar
www.lilianeglaswerk.be
https://www.facebook.com/liliane.vanderelst.3
https://www.instagram.com/glaswerklil/

Tania Verhasselt

mixed media paintings & drawings
mixed media textile
www.taniaverhasselt.be
https://www.facebook.com/tania.verhasselt
https://www.instagram.com/tania.verhasselt/

Tekst Kathleen Ramboer
Fotografie Bip Van de Velde

VITRINES D’AMOUR 2020

kramboer Geen categorie , , , , , , , , ,

VITRINES D’AMOUR 2020

69 etalages met kunst voor de liefde
uit liefde voor de kunst

Voor de derde keer op een rij organiseert sfeergebied Gent Linkeroever het kunst wandelparcours de Vitrines d’Amour. Marieke Selhorst van Het Objectief leidt het evenement in goede banen.
69 gastvrije locaties stellen hun vitrines ter beschikking van kunstenaars om het thema van de liefde, met of zonder grote L, in beeld te brengen. De creativiteit van de deelnemende kunstenaars vertoont een enorme diversiteit: tekenkunst, collage, schilderkunst, textielkunst, poëzie, tekst, fotografie, installatie… Dat maakt de route juist zo boeiend.

Zaterdag 1 februari opende Gent Linkeroever en Marieke Selhorst de kunstwandelroute in resto Madonna Poel 1. De officiële opening was gezellig druk met feestelijke hapjes en drankjes.

Voor en na de opening verkende KUNSTPOORT de verbazend originele route. 69 vitrines in deze reportage aan bod laten komen lukt ons niet daarom pikten we er enkele uit. Per discipline stellen we werk van een gastkunstenaar op zijn locatie voor. Belangrijk is dat aan de kunstroute iedere kunstenaar kon deelnemen: gerenommeerd of niet, gekend of minder gekend, een oude rot in het vak of niet, jong of ouder. Dat maakt de kunstwandelroute oh zo speciaal. Het is een onderdompeling in het vat van de liefde en de kunst.

 

HENDRIK BRAET fotografie
instagram hendrikbraet
https://www.facebook.com/hendrik.braet
APOTHEEK ANAÏS ROOS – Burgstraat 120

De dynamische foto van Hendrik straalt passie en overgave uit. Compositie en standpunt maken van de foto een topper. Hendrik Braet vertelt zelf het verhaal achter de foto: ‘8 jaar geleden had ik een rubriek op gent blogt: de haha van Hendrik. Wekelijks ging ik op pad om een foto te nemen in Gent. De dag van de foto was Charlotte nog maar enkele weken oud en ik zat op een roze wolk zo vervuld van liefde. Met die energie belandde ik op de teedansant de zondagnamiddag in de Vooruit. Ik kon mijn gevoel op dat moment kwijt in dit beeld.’

 

KRIS GOEKINT poëzie
instagram krisgoekint
https://www.facebook.com/kris.goekint
CARREFOUR EXPRESS – Burgstraat 103

Op de site van Kris Goekint lees ik het volgende
Schilderen is poëzie die eerder gezien wordt dan gevoeld,
poëzie is schilderen dat eerder gevoeld wordt dan gezien.
Leonardo da Vinci

Een doordenkertje voor de Vitrines d’Amour 2020, deze tekst sluit perfect aan bij zijn Vitrines d’Amour gedicht. Wij citeren:

CINE CURA

Duistere dreiging
geslepen geborgenheid.
De warme knusse kamer
aan vergiftigde veilige haven,
Vals vertrouwen
voorzichtig berouw.
Verstreken tijd
raakt de schaamte
niet echt kwijt.
De duivel of
duivelin
komt niet altijd
uit de hel.

 

ANNELIES SLABBINCK textielkunst
www.annelies-slabbynck.com
FANN Burgstraat 36

De textielkunst van Annelies Slabbinck is pure poëzie, subtiel, sensueel en teder. Haar feeërieke etalage doet je dromen van zorgvuldig genaaide kledij uit lang vervlogen jaren. Vintage kledij tovert Annelies Slabbinck om tot pareltjes, tot zeldzame textiele kunst.

 

EDDI DE WINTER installatie
instagram eddidewinter
DE DANSENDE KAMEEL Burgstraat 15

Als het uur blauw de nacht z’n ogen sluit, liefste kom, doe jij het licht dan uit?
tekst Eddi De Winter
De installatie van Eddi De Winter baadt in het blauwe licht. Ze is speels, met veel dubbele bodems, letterlijk en figuurlijk. Loop de vitrine niet te vlug voorbij want er valt zoveel te ontdekken.

Poëtische woorden van Eddi De Winter over zijn werk:
Graag zien is warm en zacht en kneedbaar als klei, het dwarrelt en
zweeft als esdoornblaadjes zonder specifieke richting, het zit veilig
verpakt in de kleinste dingen en de mooiste schuifjes van ons hart,
het heeft zijn eigen specifieke lied en registers, note di notte, en wat
is er mooier om na het uur blauw te zeggen:
‘liefste kom….

 

BRAM ANTHEUNIS collage
www.bramantheunis.com
https://www.facebook.com/bram.antheunis
RESIDENTIE RAMEN & POEL Poel 14

In een youtube filmpje
https://www.youtube.com/watch?v=PsnI2_yC8pI&feature=share&fbclid=IwAR2IJm1pqi-oICfUH_gQkB9kjJduKCr2aLJHXMutyidnm2NFgVnbaNce57M
vertelt Bram Antheunis: Ik verzamel herinneringen. Dit kunnen fotoalbums zijn… gewone alledaagse dingen die dreigen te verdwijnen. Dergelijke zaken vind ik o.a. op rommelmarkten. Het Vossenplein te Brussel is dan ook mijn lievelingsplek. Zoals iemand anders een herbarium samenstelt, creëer ik een nieuwe wereld van herinneringen.

 

L1 grafiek houtsnede
instagram I1.grafiek
DE KAFT Zwartezustersstraat 32

Leen Van der Poten maakt gebruik van de houtsnede techniek wat tegenwoordig zeldzaam is.
Momenteel test ze verschillende materialen uit. Voor Vitrines d’Amour sneed ze haar tekening uit in MDF om daarna met zwarte inkt te printen op Japans papier. Vaak is haar inspiratiebron de natuur. Haar vitrine tekening is een plant, een herinnering aan een reis (vol liefde?) in Bretagne.

 

 

 

ILSE SELHORST schilderkunst
instagram ilse_selhorst
HET OBJECTIEF Oude Houtlei 44

Ilse Selhorst toont met haar verfijnde schilderkunst in Het Objectief de hunkering en het verlangen die schuilgaan achter een muur van eenzaamheid.

INFO en EVENEMENTEN

BOEKJES
Boekjes met een overzicht van de deelnemers, alle bijhorende activiteiten en een plan, zijn te verkrijgen bij alle deelnemers, kunstenaars en hun locaties. Je vindt ze ook aan het startpunt Hostel De Draecke, Sint-Widostraat 11 of bij dienst toerisme Gent, onder het Belfort.

FOTOWEDSTRIJD
Om extra dynamiek voor de kunstroute te genereren is er dit jaar een fotowedstrijd.
Deel je favoriete vitrine of ervaring mee op Facebook, twitter en/of instagram met #vitrinesdamour2020 en @gentlinkeroever. De foto met de meeste likes wordt tijdens het slotevent op zondag 16 februari uitgeroepen als publiekswinnaar. Wie hem publiceerde ontvangt hiervoor een hartverwarmend geschenk van Gent Linkeroever. Vertel het verder aan geliefden, vrienden, familie en kennissen.

DE GENTSE VOORLEESBÜHNE
zaterdag 8 februari om 16u30 of 20u30
Tentoonstellingsruimte Zilverhof 34B
Vier schrijvers en een muzikale gast brengen een absurd voorleestheater rond het diepzinnige thema SCHROEVEN ZONDER BOREN.

POËZIEAVOND
woensdag 12 februari om 19u
Croquino’s Ajuinlei 27
Geniet van de mooiste liefdesgedichten en ontroerende liederen bij kaarslicht. Sfeer d’amour met cocktails, wijn en krokante Croquino’s!

NFAQ Liesbet Hermans
zondag 16 februari van 10u tot 17u
Café Labath Oude Houtlei 1
Not Frequently Asked Questions installatie/performance
Kom naar Café Labath van 1 tot 15 februari, schrijf je prangende vraag over de liefde op een kaartje en op zondag 16 februari krijg je antwoord op die vragen in een intieme setting waar 2 personen elkaar ontmoeten.
www.posthuman.be

SLOTEVENT
zondag 16 februari om 17u
Het Objectief Oude Houtlei 144
Sfeergebied Gent Linkeroever zorgt voor een sfeervol slotmoment om buren, sympathisanten, kunstenaars, bezoekers… te verbinden.

Om 19u is de Vitrines d’Amour afgelopen maar wie weet wat brengt de avond nog?
Kleed je warm want het gebeuren is outdoor. Denk aan het milieu en breng je eigen mok mee.
https://www.hetobjectief.com/

 

 

Voor wie graag de route op voorhand voorbereidt, een plannetje vind je op KUNSTPOORT via deze link
https://kunstpoort.com/tentoonstellingen/

 

Tekst en foto Kathleen Ramboer