/tekenkunst

RE-ASSEMBLED

kramboer Geen categorie , , , , , ,

Tekst en foto Kathleen Ramboer

Een groepsexpo naar aanleiding van drie jaar Tale Art Gallery

Tanja Leys, bezieler van Tale Art Gallery, zei in 2022 haar loopbaan als ingenieur in de farmawereld vaarwel om haar passie voor kunst te volgen. Ze opende een kunstgalerie in het kleine dorp Vlierzele, wat een sprong in het ongewisse betekende. Nu drie jaar later organiseert Tanja Leys een expo met 11 kunstenaars van het eerste uur, kunstenaars die deelnamen aan haar eerste tentoonstellingen. Heel nieuwsgierig aanvaard ik de uitnodiging tot een preview.

Eenmaal de deur geopend, valt mijn blik op een explosief kleurrijk werk van Manon De Craene, geflankeerd door een sculptuur van Hilde Van de Walle. Beide houden de belofte in van een kleurrijke, feestelijke expo. De inkomhal en de opvallende benedenruimte, geschilderd in een gewaagd diepblauw gelijkend op Yves Kleins ‘International Klein Bleu’, verwelkomen me met werk van Anne Vanoutryve, Manon De Craene, Hilde Van de Walle, Inge Dompas, Hervé Martijn, Chris Vanderschaeghe. We zijn benieuwd naar wat Tale Art Gallery nog te bieden heeft en nemen de trap naar boven om het werk van nog meer kunstenaars te ontdekken: Johan Clarysse, Kathleen Ramboer, Inge Dompas, Stephanie Gildemyn en Philippe Badert. Daar knoop ik een gesprek aan met Tanja Leys over de voorbije drie jaar en de nieuwe expo RE-ASSEMBLED.

Het gesprek

Kunstpoort Je galerie bestaat drie jaar. Is je kijk op de kunstwereld gedurende deze drie jaren veranderd? Dacht je een andere wereld aan te treffen?
Tanja Leys Aanvankelijk focuste ik me vooral op gevestigde waarden, kunstenaars die reeds hun sporen verdiend hebben in de wereld van de kunst. Ik werkte ook af en toe samen met andere galeries. Nu ga ik liever zelf op ontdekking, op zoek naar originele, unieke talenten waarmee ik mijn publiek kan verrassen. Jong talent heeft nood aan aanmoediging, moet en mag een kans krijgen. Om die reden bezoek ik regelmatig het atelier van jonge, pas afgestudeerde kunstenaars. Zij krijgen soms moeilijk de kans tentoon te stellen in een galerie.
Op de sociale media presenteert kunst zich in een stroom van afbeeldingen. Deze nieuwe platformen zijn voor mij een unieke mogelijkheid om intrigerende kunstenaars te ontdekken.

Kunstpoort Heb je kunstvormen, kunstenaars, kunstwerken, stijlen… leren appreciëren waar je vroeger minder voor openstond?
Tanja Leys Ik sta nu meer open voor abstracte kunst, vooral poëtisch abstract, en conceptuele kunst, kunst buiten een traditionele context. Christine Adam introduceerde me bij een aantal kunstenaars die kiezen voor eenvoud, minimale uitgepuurde kunst, voor een eerlijke abstractie. In de galerie kon het afgelopen jaar de kunstliefhebber abstracte kunst beschouwen.

Kunstpoort De expo RE-ASSEMBLED toont vooral figuratieve kunst. Is dit een bewuste keuze?
Tanja Leys Ik vind het belangrijk diverse stijlen te brengen. Een coup de coeur kan mij overkomen bij zowel figuratieve als bij abstracte kunst. Graag wil ik beide vertegenwoordigen.

Kunstpoort Het is ongelooflijk welke boeiende kunstenaars je bracht, kijk je tevreden terug op de voorbije drie jaar?
Tanja Leys Absoluut, ik betreur mijn beslissing een galerie te starten zeker niet! Trots ben ik op de 16 expo’s die de revue passeerden, fier op de kunstenaars die ik kon presenteren aan een geïnteresseerd kunstpubliek. Dankbaar kijk ik terug op het vertrouwen dat ik van de kunstenaars kreeg, nodig om knappe, originele tentoonstellingen op te bouwen. Ze lieten me binnen in hun passionele wereld met vele verhalen over inspiratie, technieken, verleden en toekomst.

Kunstpoort Een curator werkt soms mee aan een tentoonstelling, heb je dan het laatste woord? Aanvaard je zijn keuze onvoorwaardelijk?
Tanja Leys Ik verkoos 5X met een curator samen te werken. We zochten samen een thema, ook de selectie gebeurde in samenspraak. Het is gewoon fijn met zijn tweetjes een expo te realiseren, visies te delen, feedback te ontvangen. Samenwerken met een curator helpt mij nog beter de taal van de kunst te begrijpen, dat is voor mij een boeiend leerproces.
Bij de meeste expo’s nodig ik een spreker uit voor de introductie en het schrijven van een korte tekst over de expo. Dit kan zowel een curator, kunstcriticus of kunstminnend persoon zijn.

Kunstpoort Voor de tentoonstelling RE-ASSEMBLED ben je zelf curator. Het zijn niet alleen 11 kunstenaars die je nauw aan het hart liggen maar ook kunstenaars die sterk uiteen liggen wat stijl en techniek betreft. Een moeilijke opgave?
Tanja Leys Ongetwijfeld, de opstelling bleek een uitdaging. Het resultaat mag er zijn. De expo weet te verrassen. Verwondering, bevreemding, verrassing… schuilt om elke hoek.
RE-ASSEMBLED is dan ook bewust gekozen. De expo is een dynamische tentoonstelling, een ontmoeting tussen diverse kunstenaars die me gesteund hebben, een assemblage van stijlen en kunstvormen. RE-ASSEMBLED is een expo van gelijkgestemden die niet alleen goede kunst creëren maar ook kunstenaars zijn met een warm hart.

De preview

Wat valt me op bij een eerste kijk op de expo?
Ontelbare indrukken komen op me af. RE-ASSEMBLED brengt vooral tijdloze kunst.
Is de expo een staalkaart van wat er in de kunstwereld te zien en te beleven is? Enigszins wel. Ik ontdek een magische combinatie van stijlen en kunstenaars. Deze mix wil ik laten bezinken om later, bij een tweede bezoek, de draad terug op te nemen.
Bij de ene kunstenaar staat de mens centraal, bij de andere de natuur. En ergens ontstaat er een match made in heaven, toepasselijk bij het koningsblauw van de ruimte bij het binnenkomen.


De kunstenaars

Hervé Martijn

Zijn schilderijen ogen esthetisch, verhullend en onthullend. Ze hebben de kracht om te behagen. ‘Het meisje’ op het canvas intrigeert en ontlokt een innerlijke vraag: ‘Wat wil de kunstenaar ons vertellen?’ Als toeschouwer mag jezelf een verhaal bedenken.
De blauwen van de intimistische schilderijen zijn mysterieus en sereen, de roden warm oranje. Rood en blauw contrasteren niet maar vullen elkaar aan in de bedachtzaam geschilderde werken. Als ik kijk laat ik de schoonheid binnen in mijn ziel.

Philippe Badert

Het benadrukken van silhouetten, het compositorisch afbakenen met warm gele lijnen blijft me bij, telkens ik werk van de kunstenaar aanschouw. Hij beklemtoont niet alleen het specifieke van een houding maar het is ook een picturaal aspect dat vrolijk stemt. Dit opvallende gebruik laat hij achterwege in enkele recente schilderijen. De nadruk ligt meer op de inhoud dan op de vorm. Hij onderzoekt de invloed van de sociale media op de mens en specifiek op de kunstenaar. De kunstenaar die wil gezien worden en toch zijn gevoelens, emoties niet wil te grabbel gooien. Hij doet dat met ongekunstelde, gestileerde figuren en gezichten vermomd als pixels.

Chris Vanderschaeghe

Chris Vanderschaeghe schildert zijn mysterieuze ingetogen omfloerste portretten in zachte, poëtische pastel kleuren. De portretten kijken niet vrank en vrij de wereld tegemoet, alsof ze niet recht in de lens durven te kijken. Vaak maakt hij het perfecte plaatje op een zachte stijlvolle manier lichtjes onherkenbaar net of de geportretteerden hun ware gezicht niet willen tonen aan de kijker. Misschien toont niemand zijn ware ik aan de buitenwereld?

Anne Vanoutryve

Anne Vanoutryve interpreteert de natuur expressief, zonder rem op borstel en verf. In haar werk bruist de natuur van leven, voel je de buitenlucht, de wind waaien, de zon branden. Hier schildert een kunstenaar die de natuur en de verf liefheeft. Bekijk daarbij de penseelstreken veroorzaakt door een fors gebaar van de borstel en je moet er geen verhaal bij vertellen. Het is puur genieten.

Johan Clarysse

De werken van Johan Clarysse zijn narratief, hij bekijkt de wereld, schildert de mens, gaat in op sociale issues die de wereld raken. Vaak geven de schilderijen van Johan Clarysse een onaffe indruk. Het werkproces, de onderschildering blijft zichtbaar aanwezig. Zo wint zijn werk aan picturaliteit en gelaagdheid. Zijn tekeningen verwijzen vaak naar de schilderijen. Wat was er eerst, de tekening of het schilderij? Het speelt geen rol, het zijn aparte pareltjes die je los van elkaar kunt zien maar ook samen. Zien we een geschilderde tekening of een getekend schilderij?

Inge Dompas

Inge Dompas observeert en registreert. Ze schildert de stad in al zijn facetten: een vluchtig moment, een weerspiegeling, een reflectie. Ze borstelt dromerig een realiteit, ziet de bizarre schoonheid van een drukke stad. Vaak gebruikt de kunstenaar vogelperspectief waardoor ze afstand neemt van haar onderwerp en de compositie een speelse allure bezorgt.

Stephanie Gildemyn

Stephanie Gildemyn verdiept zich in de mythologie en verwerkt een oeroude beeldtaal in een persoonlijk werkproces. Het resultaat is werk dat de verbeelding prikkelt. De blauwen vallen op en zijn intens. Het werk dat ze hier toont doet me verlangen om nog ander werk van haar te ontdekken.

Anouk Thys

Anouk Thys zorgt voor afwisseling in de expo. Vindingrijke kleine keramieken sieren de witte muur en brengen stilte en rust middenin de kleurenovermacht van de andere kunstenaars. Het is alsof haar wandsculpturen mediteren en samen overleggen luid te roepen: ‘hier zijn we!’ Dit is helemaal overbodig, haar werk dwingt de toeschouwer dichtbij te kijken naar de fijne structuren, speciale natuurlijke kleuren en het gebruikt materiaal. Ik wil ze aanraken maar blijf er toch wijselijk af.

Manon De Craene

Manon De Craene schildert explosief met warme kleuren die elkaar dreigen te verdringen maar toch samen hun eigen plaats veroveren op het canvas. Op haar doeken vind ik een geordende chaos terug. Ik zie vormen en kleuren samen op reis naar een bestemming, het definitieve schilderij. Haar schilderijen lijken me intuïtief en spontaan in één ruk geschilderd. Maar zoals zo vaak het geval is, misschien sla ik de bal volledig mis en schildert ze bedachtzaam, vlak na vlak, streep na streep.

Kathleen Ramboer

Kathleen Ramboer houdt van de natuur en dat merk je in al haar werken. Maakt ze foto’s, schilderijen of tekeningen, alles gebeurt in de buiten lucht, en plein air, zonder vooropgesteld plan. Bomen blijken door de jaren heen haar belangrijkste inspiratiebron. Bomen in het bos, in het park, op de wei, op foto, op doek, op papier, op karton…, getekend met potlood, geschilderd met acrylverf.. in alle seizoenen, onder diverse hemels…  het kan allemaal.
De kunstenaar schuwt het experiment, noch mislukkingen, dat houdt de drang om te creëren levendig. Haar reeks ‘Grenzeloos’ is daar het levendig bewijs van.

Hilde Van de Walle

Ook Hilde Van de Walle zorgt voor diversiteit. Haar beeldend werk omvat sculpturen in brons en composiet. Blauwgrijze en aardkleurige figuren vullen sierlijk de ruimte, zijn discreet aanwezig. Haar grootse zorg is niet de juiste anatomie nastreven maar door weglaten van lichaamsdelen een boeiende vorm scheppen met een sterke uitstraling. Enkele sculpturen groeien vanuit een bol- of peervorm, alsof de beelden balanceren op de rand van de wereld, op de grens tussen droom en daad. Onbewust maken ze, zonder armen, een evenwichtsoefening die ze met glans doorstaan.

Het is geen uitgesproken stille tentoonstelling. Enkele werken roepen luidop en kleurrijk, andere fluisteren zacht. Ik raad de bezoeker aan zijn intuïtie te volgen, vaak op zijn stappen terug te keren, open te staan voor wat op je afkomt, te genieten van RE-ASSEMBLED met de ogen wijd open maar ze ook even te sluiten  om weg te dromen en een verhaal te verzinnen want tenslotte ben je in Tale Art Gallery.

Tekst en foto Kathleen Ramboer

INFO EXPO

Expo ‘RE-ASSEMBLED’
TaLe Art Gallery
Vlierzeledorp 12A, 9520 Vlierzele
+32 476 50 49 52
21nov tot 21 dec
https://taleartgallery.be/expo-21-11-2025-21-12-2025/

Open
vrijdag . zaterdag 14>18h
zondag 11>17h

Hervé Martijn
Anne Vanoutryve
Chris Vanderschaeghe
Anne Vanoutryve
Johan Clarysse
Philippe Badert
Stephanie Gildemyn
Annouk Thys
Manon De Craene
Inge Dompas
Hilde Van De Walle

opening en receptie
vrijdag 21.11 18h > 22h
de kunstenaars zijn aanwezig

INFO KUNSTENAARS

curator @tanja_leys
@kramboer
@hervemartijn
@philippe.badert
@chrisvanderschaeghe
@anne.vanoutryve
@johanclarysse.art
@ingedompas
@stephanie_gildemyn
@annoukthys
@manon.de.craene
@hilde_van_de_walle

ENTER

kramboer Geen categorie , , , , ,

tekst en foto Kathleen Ramboer

De expo ENTER kan je bezoeken in de Pastorie van het landelijke Munte. Annick Wallaert, Begga Vermaelen, Els Malyster en Tom Van Nuffel stellen er tentoon. Het viertal studeerde vrije grafiek maar daar bleef het niet bij. Hun artistiek pad maakte zijsprongen naar diverse andere technieken. Het viertal stelt het leven centraal, het persoonlijk leven, het leven van elke dag. De kunstenaars vertonen betrokkenheid met hun omgeving, de mens en de wereld van vandaag. ENTER is een dialoog tussen bevriende kunstenaars over het onuitgesprokene, over wat nog leeft, ook als woorden ontbreken. Annick Wallaert.

ANNICK WALLAERT

Annick Wallaert communiceert het liefst via haar schilderkunst. Annick was voor mij de kunstenaar van expressieve, kale bomen, grafisch van opzet, bijna getekend, ze staan mooi te wezen op een effen kleurig vlak. Deze periode is verleden tijd. Bij het aanschouwen van de nieuwste canvassen vorm ik me een beeld over het hoe en waarom, over de gedachte die ze wil overbrengen.

Arbre
uit de reeks ‘Sangatte’

Wat de reeks ‘Our unlived Life’ betreft, sla ik de bal compleet mis. Haar felle roden en rozen roepen bij mij passie en rebellie op. Niets is minder waar. De heftige kleuren zijn de vertolkers van haar gebarsten ziel, van haar droefheid, haar kwetsbaarheid en veerkracht, van haar emotionele landschap. De kleuren staan volgens Annick symbool voor een huid die leeft, zacht en kwetsbaar tegelijk. Door mijn verdriet zijn de roden hevig, vertrouwt Annick me toe. En leven dat wil ze… de kunst helpt haar hierbij; kunst is voor haar hét middel om te overleven.

Our unlived Life – pastel

Mij lijken de werken spontaan geschilderd. Ook hier heb ik het mis. Annick benoemt ze als SLOW ART. De canvassen bouwt ze heel traag op, laag op laag. Ze start heel zachtjes om later heftig te eindigen.
In de dominante verticalen vermoed ik een tralies, een hek… metaforen voor een zekere onvrijheid waar de kunstenaar wil aan ontsnappen. Annick repliceert: Sangatte, daar ligt de oorsprong van die geschilderde verticalen, Sangatte het dorp waar de vluchtelingen vertoeven om van daaruit de overtocht te wagen. De rechtopstaande lijnen zijn houten spijlen van neergewaaide hekkens maar voor mij zijn het beenderen van de ontheemden op zoek naar andere betere horizonten. Deze reeks ‘Sangatte’ is gestart in 2022 vanuit een maatschappelijke universele achtergrond en evolueerde naar ‘Unlived life’ die vertrekt vanuit mijn persoonlijke beleving. Ik lees veel boeken over psychologie, de reeks is genoemd naar een quote van Carl Gustav Jung: ‘Our unlived life, the unseen – unfelt parts of our psyche’ . De quote verwijst volgens Annick Wallaert naar ‘… dingen die er altijd zijn maar niet aan de oppervlakte komen of mogen komen’, naar het collectief onbewuste.

uit de reeks Our unlived Life

Het niet negeren van haar verdriet, het op het canvas wegschilderen van een donkere tijd, helpt de kunstenaar deze periode in haar leven af te sluiten.

BEGGA VERMAELEN

Kunst is de rode draad in het leven van Begga Vermaelen. Kleurpotloden waren de poppen van haar kindertijd. Na haar middelbare studies kunstonderwijs kiest ze uit onzekerheid voor conservatie en restauratie van muurschilderingen. En toch de drang naar creatie blijft kriebelen. Nu is vrije grafiek onder de vorm van houtsneden haar passie. Laatst verschenen ook mezzotinten op het appel.

Houtsnede en boekje, handmatig vervaardigd door Begga Vermaelen, met Japanse binding – houtsneden aangevuld met partijen in potlood

Hoe komt het toch dat jij moeilijke technieken als mezzotint, houtsneden… zo snel beheerst, vroeg ik haar. Waarschijnlijk omdat ik door mijn beroep als restaurateur vertrouwd ben met vele technieken, je pikt gemakkelijker in op handelingen, was het antwoord. Ze heeft het in de vingers, dat zie je zo.

Houtsnede, 6 lagen, 2 verschillende drukken van eenzelfde werk

Ze aanbidt de schoonheid van het alledaagse. De straat, haar omgeving en haar persoonlijke leefwereld… voeden haar kunst. De houtsneden ogen desolaat, geen spoor van mensen en toch zijn ze ergens aanwezig. Dit heeft ze gemeen met Koen van den Broek: de fascinatie voor stoepranden, straatstenen en modernistische architectuur.
Licht, schaduw, rechte lijnen en een subtiele vlakverdeling zijn de basis bouwstenen, de fundamenten waarop haar werk gebouwd is. Wellicht brengt deze zoektocht, deze queeste naar een ruimtelijk onderwerp haar dichter bij de abstractie. Bij Begga Vermaelen ligt volgens mij deze mogelijkheid voor de hand.
Bij restauratie heb je oog voor het detail daarom waren haar vroeg schilderijen meer verhalend realistisch nu opteert Begga Vermaelen resoluut voor de essentie, de eenvoud, zelfs voor eliminatie, het uitpuren van een onderwerp. Een boom bestaat uit 2 lijnen, een weg is een vlak, een huis telt horizontale lijnen en verticale… Wie woont in het huis, waar zijn de tafel, de stoel, de zetel, het bed? Bij haar heeft het publiek het laatste woord. De beschouwer verbeeldt zich een verhaal, zoekt tekst bij het beeld, vult de ruimte in. Haar werken halen het creatieve in de toeschouwer naar boven. En dat is fijn.

ELS MALYSTER

Els Malyster studeerde vrije grafiek, voelde zich niet thuis in die richting en koos zoals Begga Vermaelen voor de restauratie. Na 25 jaar werken als restaurateur was de passie op de vlucht en studeerde ze avondles keramiek. Ze startte met gebruiksvoorwerpen maar nu zoekt Els Malyster het artistieke op. De ideeën om beelden te creëren hopen zich op, dwalen rond in haar dromen, klaar om uit te breken. De materiaal kennis en vaardigheden, verworven tijdens de restauratie van muurschilderijen, zijn nuttig voor haar kunst van nu. Oude materialen boeien haar, afval containers zijn voor haar een schatkist met uniek materiaal. In het atelier stapelen de verzamelde voorwerpen zich op. Ze maakt er objecten mee waar niet altijd een concept in terug te vinden is. Dat hoeft ook niet voor haar, iets moois maken dat wil ze wel. Kunst mag toch ook amusement zijn? Het maakproces vindt ze fantastisch en dat kan je zien aan de schopjes die ze omtoverde tot kunstvoorwerpen.
Ook werk dat spreekt toont ze hier in de Pastorie. Wat in de wereld gaande is beroert haar. Als reactie creëerde ze een pot met een tekst die de mensen wil aansporen te communiceren, met elkaar te praten, wie weet helpt dat de wereld vooruit. De werken met de neuzen en oren hebben dezelfde bedoeling. De oren zijn gelabeld met de tekst LUISTER, in vele talen, Chinees, Russisch…. De neuzen… die wijzen in dezelfde richting, eentje niet, altijd is er die ene dwarsligger. En dat hoeft niet negatief te zijn.


Haar beelden zijn verstild, doen me denken aan dodenmaskers, zonder uitdrukking. De inspiratiebron blijkt een Weens museum, een ziekenhuis, een soort  rariteiten kabinet waar wassen afgietsels van psychisch zieke mensen te zien zijn. Tijdens covid trok de kunstenaar zich terug in haar atelier om deze werken te maken. Zo kwam ze er tot rust, haar beelden vertolken die stilte, die concentratie, het alleen zijn ver van de turbulente wereld buiten het atelier, het berusten.
De psyche, het fysische en medische zijn drie pijlers die je terugvindt in het werk van Els. ‘Is dat niet wat depri?’ vraag ik de kunstenaar. Els Malyster: ‘Helemaal niet, het is pure fascinatie.’ Haar oma had een Larousse médical illustré. De prenten met afwijkingen van het menselijk lichaam, van allerlei vreemde ziektes die de huid en het uiterlijk van de mens extreem veranderen, die waren het meest bekeken. Bij oma werd het zaadje geplant, nu zie je de vruchten waar elke kunstliefhebber mag en kan van genieten.

TOM VAN NUFFEL

Tom Van Nuffel is graficus van opleiding maar grafiek verdween op de achtergrond, fotografie neemt sinds 2002 de overhand. Bij de opstelling fotografeer ik zijn werk. Rapper gezegd dan gedaan. Zijn foto’s voorziet Tom Van Nuffel met een laagje epoxy en dat maakt mijn taak oh zo moeilijk. De herfstzon speelt met het glanzend oppervlak, brandt optisch witte vage vlekken in het beeld, creëert een nieuwe foto, een gelaagdheid die de fotograaf niet voor ogen had. Fotografie is spelen met licht, hier in de Pastorie speelt het zonlicht met de foto. Ik beleef een magisch moment. Ook zonder het spelende zonlicht zijn de foto’s één en al mysterie. Ze omarmen de poëzie van het onvolmaakte. Soms is het raden naar het onderwerp. Zie ik een vlieg of is het een zwarte vlek? Is dat varkentje wel echt? Wat verstopt dat vervuilde glas, die aangeslagen ruit? Zoals Begga Vermaelen vindt hij inspiratie in zijn dagelijkse omgeving of onderweg. Op reis, in een museum… overal komen de onderwerpen naar hem toe. Als professioneel fotograaf, illustrator, grafisch vormgever (bij onder andere Collect, de Gentenaar, het jaarboek Snoecks, De Standaard… ) werkte hij met haarscherpe foto’s, de perfectie nabij. Hier in Munte toont hij creatieve fotografie, ver van de glossy magazines. Zijn foto’s zijn digitaal met een analoge uitstraling. Misschien omdat Tom Van Nuffel als graficus het niet laten kan de foto’s bij te werken met potlood en inkt?

links werk van Els Malyster en Tom Van Nuffel – rechts foto Tom Van Nuffel

foto Tom Van Nuffel

Ook lichaamsdelen bevolken de foto’s. Zoals bij zijn partner Els Malyster heeft het menselijk lichaam een plaats in zijn kunst. Een fascinatie voor skeletten, beenderen en rariteiten ligt aan de oorsprong. Zijn grootvader woonde tegenover een slachthuis. Tom Van Nuffel: ‘Ik zag horens van een stier, oren van een koe….ook dat liet zijn sporen na, ik was er niet vies van.’ In de kunstschool Sint-Lucas kwam de betovering nogmaals de kop op steken tijdens het waarnemingstekenen en modeltekenen waar een geraamte de klas sierde. Op een vorige expo, een tijdje terug toen AI nog weinig bekend was bij het grote publiek, hadden kijkers het vermoeden dat hij AI benutte, wat helemaal niet het geval was. Sculpturen, gefotografeerd in musea overal ter wereld, geeft hij een ander aanzicht. Ook zonder AI kan de fotograaf Tom Van Nuffel zijn foto’s een twist geven.

Het sterk persoonlijk werk van deze vier kunstenaars maakt indruk. Zoals de herfstzon tijdens mijn bezoek aan de Pastorie, zet ik de expo graag in het zonnetje.

Tekst en foto Kathleen Ramboer
gefotografeerd tijdens de opbouw van de tentoonstelling

INFO

Pastorie Munte
Munteplein 6
Merelbeke – Melle
za 1 nov van 15u tot 20u
open 2nov 7 nov 8nov 9nov
telkens van 11u tot 18u

https://www.instagram.com/wallaertannick/

https://www.instagram.com/begga_vermaelen/

https://www.facebook.com/tomvannuffel

https://www.instagram.com/ateliergloed/

‘Le Merle Noir #2’

kramboer Geen categorie , , , , ,


Een expo in het Platform voor actuele kunsten – PAK

tekst en fotografie Kathleen Ramboer

Een bezoekje aan de tentoonstelling ‘Le Merle Noir #2’ in het PAK te Gistel heeft me ontroerd. Hoe hartverwarmend kan dat zijn; zoveel kunstenaars, zoveel schoonheid op een locatie middenin het groen. De expo zindert nog na in mijn kunstenaars gemoed. Le Merle Noir #2 is geen vrijblijvende tentoonstelling, de werken verplichten de toeschouwer na te denken over de wereld, de mensheid, over ons ‘zijn’

Curator Frank Demarest toont van 7 september tot 12 oktober het tweede luik van Le Merle Noir. Hij brengt stuk voor stuk goede kunstenaars samen, de meeste van eigen bodem, wat ik weet te waarderen, enkele van buiten België. Ze brengen geen gemakkelijk consumeerbare kunst, leggen hun ziel bloot voor de kijker die  hun kunst binnendringt. Negentien kunstenaars brengen in diverse disciplines een eigenzinnige interpretatie van de symboliek en de mystiek rondom de zwarte merel. Geen vrolijkheid siert de muren, maar op deze rustige zondagnamiddag maken de ruimtes vol licht en de kraaknette witte muren van het PAK de kunst verteerbaar. Een mystieke sfeer vergezelt me op mijn tocht doorheen de ‘kamers’ van het PAK. Onmiddellijk bij het binnentreden ben ik in de ban van de expo, de toon is gezet. Fotograaf Sébastien Van Malleghem toont het resultaat van een onderdompeling in het project Réagir in  Tourcoing. Mensen, werkloos, vaak met drugsproblemen en een onzekere toekomst voor ogen, kunnen er terecht bij een team van artsen, opvoeders, psychologen, verpleegkundigen… Er is een dag- en nachtopvang voorzien. De geëngageerde fotojournalist Sébastien Van Malleghem volgde ‘Réagir’ enige tijd en toont hier doorleefde beelden van pijn en smart. De foto’s zijn stuk voor stuk  getuigenissen van een diep menselijk medeleven van de fotograaf.

foto’s Sébastien Van Malleghem
‘Rood’ Tamara De Prest

De indrukken zijn talrijk, het geheel is museaal. Het valt me moeilijk enkele werken uit te pikken.
Ik mis een cataloog, gelukkig heb ik foto’s gemaakt, een beetje lukraak. De reden? Fotograferen en daarbij opgaan in een expo gaan moeilijk samen. Het fotograferen breekt je echte kijkbeleving.

Tamara De Prest kennen we van haar kleine werken. Ook hier schildert ze op klein formaat waardoor je letterlijk en figuurlijk geen afstand kunt nemen van het fysieke en de inhoud. Haar materiaal gebruik, ik vermoed olieverf op flinterdun papier, blijkt uiterst kwetsbaar, parallel aan het onderwerp. Op één van haar werken ‘Rood’ staat een rode stoel met ballon centraal. De eenvoud en vooral de rode kleur van het beeld dragen bij tot de intensiteit van het schilderij. Deze kleur roept zowel positieve gevoelens op van liefde en passie als gevoelens van gevaar en woede. De toeschouwer vangt het signaal op dat bij zijn identiteit hoort.

Kim Van Daele ken ik van haar bruin getinte natuur tekeningen: bomen, struiken, landschappen… tekent ze in evenwichtige donkere en lichtere partijen, geduldig, levendig en nauwkeurig, met een gevoel voor compositie. In het PAK toont ze de vergankelijkheid van wat de mens voortbrengt: verweerde gebouwen, getransformeerd door weelderige graffiti, gevangen in een overwoekerende natuur. Ik suggereer een etiket ‘bevreemdend realisme’.

Kim Van Daele

Barbara Bervoets creëert collages met eigen foto’s en drukwerk. Ze ogen mooi en aantrekkelijk maar blijken meer te zijn dan geslaagd knip- en plakwerk. Het zijn hermetische donkere werken, niet altijd te vatten voor de kunstliefhebber. Het is aan de beschouwer het werk compleet te maken door er een interpretatie aan te geven.

Barbara Bervoets
Karl Mechnig

Een kunstenaar die ik kost wat kost wil vermelden is Karl Mechnig. Hij heeft een hoog Félicien Rops gehalte. Karl Mechnig bezit een ongelooflijk persoonlijke beeldtaal waarin de fantasie hoogtij viert. Figuren lijken uit zijn dromen ontsnapt om te dansen op het witte blad, feest te vieren en met oneindig veel sarcasme ons grijnzend aan te staren, het publiek op de korrel te nemen. De kunstenaar tekent schijnbaar met het grootste gemak speels de menselijke gekte en comedie. Geen enkele bezoeker kan deze A4 potloodtekeningen links laten liggen. Uitdagend slepen ze de toeschouwer mee in zijn onvoorstelbare bonte wereld en zetten de kijker aan het denken.


Ik weet, ik doe veel kunstenaars oneer aan door niet dieper op hun kunst in te gaan.
Ik kan alleen maar schrijven dat alle werken een bezoek aan het PAK waard zijn.
‘Le Merle Noir #2’ is ongetwijfeld een ommetje waard en zet Gistel op de kaart van de kunst.

Deelnemende kunstenaars

Danielle van Zadelhoff – Gery De Smet – Kim Vandaele – Valentine Lari – Nico Vaerewijck – Sébastien Van Malleghem – Frow Steeman – Barbara Bervoets – Pascale Pollier – Sandra De ClercK – Gert Jochems – Milan Jespers – Bryan Green – Annemarie Casteleyn – Karl Mechnig – Eleanor Crook – Mathieu Lobelle – Tamara De Prest – The Colckwork Collective

Info expo

PAK
Dullaertweg 80
8470 Gistel

7 september tot 12 oktober 2025
open zaterdag en zondag van 13u tot 18u

https://www.instagram.com/pak.platformvooractuelekunsten/

tekst Kathleen Ramboer

DAG ZEGGEN FAALT

kramboer Geen categorie , , , ,

beeldend werk en poëzie – marjan b

tekst Kathleen Ramboer – Marjan Brabants

De tekeningen van Marjan Brabants intrigeren me mateloos. Ik ontdekte haar op Instagram, met enthousiasme reageerde ik keer op keer op haar tekeningen. Haar sterk persoonlijke, hermetische poëzie liet me ook niet onberoerd. Toen ik de dichtbundel DAG ZEGGEN FAALT (geïllustreerd met tal van zelfportretten) in mijn handen kreeg, besloot ik Marjan Brabants te contacteren. ‘Had ze zin in een interview?’ mailde ik haar. Marjan wou liever schrijven.

Mailverkeer

naar aanleiding van het lezen van haar dichtbundel met zelfportretten
DAG ZEGGEN FAALT beeldend werk en poëzie
Cursieve teksten zijn fragmenten overgenomen van https://www.marjanb.com/boek

Dag Marjan b

Via Instagram leerde ik je poëzie en tekenkunst kennen en appreciëren. Massa’s zelfportretten verrassen me opnieuw en opnieuw, je tekeningen zijn telkens verrassend anders en toch altijd Marjan; Marjan met de grote ogen, soms vragend, dromerig, uitdagend, kwaad, onzeker, starend, ongelooflijk expressief….. En kijk plots veroverde ook poëzie je account. Tekeningen en poëzie vechten nu samen om aandacht.
‘Na mijn vaders dood, begon ik routineus te schrijven. Beeldend werken absorbeerde de schok niet en ik zocht intuïtief een uitweg.’
Nu boort poëzie zich een weg tussen potlood en markers. Was de dichtkunst latent aanwezig en kwam die pas aan de oppervlakte bij het heengaan van je vader?

In je nawoord lees ik ‘We zijn ruim een jaar na de uitgave van mijn bundel DAG ZEGGEN FAALT. Het stof van een vader verdwenen ligt bedaarder, kroppen moeten minder weggeslikt.’
Is de drang naar het schrijven van poëzie nu minder? Of zal er altijd een gebeurtenis, ontmoeting en dat gevoel zijn die je laten grijpen naar de pen?

3 augustus ‘23
overgenomen uit boek DAG ZEGGEN FAALT

hoe harmonieus de tak
die telkens ’t juiste ritme vindt
op elke vlaag van wind

Ik hoop nog jaren te ontdekken stille verzen als deze, ze zachtjes te lezen, dromend van een welklinkende wereld in balans.

Het potlood was het attribuut van je pa om merkwaardige zaken te onderlijnen, jij gebruikt het als tekeninstrument. Wie weet hou je zoals je pa teksten bij, onderlijn je wat je boeit….
‘Hij was de literaire stem in ons gezin en die ruimte had hij verlaten, een plek om met hem te blijven praten.’
Ben je tevreden over je eigen schrijvende stem? Mis je een goedkeurende blik, het ultieme oordeel van je vader?

‘Mijn vader had een enorm egard voor Chet Baker en zijn muziek landde vol in mijn oren. Misschien werd daar mijn schrijfstem geboren? Één die, zoals Baker, net in een beperkt bereik kan zeggen wat er te zeggen valt.’
Misschien zou hij je aansporen meer volzinnen te schrijven?

Wat me opvalt. Je tekent jezelf niet als een vrolijke, blije Marjan die het leven toelacht, gulzig genietend van het ‘zijn’. Op één van je tekeningen ligt zelfs de tuin er kleurloos bij. Je portretten ogen droefgeestig en toch is er ook die andere Marjan, dat ben ik zeker. De melancholie haalt het van de lach. ‘Ik was een ernstig kind.’ schrijf je in je nawoord, ik vermoed, nu een ‘ernstige vrouw’ Op je tekening maakt de kat zich geen zorgen en knijpt de ogen dicht, waarom stel ik dan zo veel vragen?
ik weet niet
wie
anders te zijn
schrijf je in een gedicht, dat hoeft ook niet… zolang je maar gelukkig bent.

Ook je handen zijn suggestieve, expressieve zelfportretten, portretten in de stijl van je ogen. Ze verraden de goede tekenaar in je. Ik zoek wat ze te vertellen hebben. Het valt moeilijk te vatten voor mij als buitenstaander.

Uit je tekeningen spreekt zoveel liefde voor je hond en je kat maar ik hoop ook voor de mens.
Peren en appels zijn bij jou geen stillevens, ze leven op het dode papier.

Kan een dag leeg zijn; een dag zonder tekst, zonder sprekende tekeningen, met heel veel rust in je hoofd?

Dit zijn vele vragen van mij aan jou. Wat je kwijt wil aan de wereld, mag je me vertellen, het hoeft niet, maar graag. Dank je.

Lieve groeten Kathleen Ramboer
Bewonderaar en reporter van Kunst

Dag Kathleen

De ontmoeting tussen werk en kijker of lezer, het blijft iets mysterieus, en je brief is voor mij als gluren door een sleutelgat.
Ik pik dadelijk in op “Tekeningen en poëzie vechten nu samen om aandacht.”
Voor mij zijn het parallelle sporen. Misschien schrijf ik meer denkend en teken ik meer voelend, maar dat zijn twee kanten van dezelfde medaille. De innerlijke noodzaak om een lijn te trekken of een woord te typen, alsof ik me van iets moet bevrijden.
Poëzie was inderdaad al latent aanwezig, en de dood van mijn vader stookte het vuur om te schrijven op. Met tekenen alleen kon ik de schok niet dragen.
Vandaag voelt het minder urgent, maar ook het alledaagse, mijn hond of een tak, geeft op dezelfde manier aanleiding tot creëren. Wie weet wat morgen brengt, beeld noch gedicht laten zich tegenhouden of afdwingen.

Je vraagt of ik tevreden ben met mijn schrijfstem. Wel, ze is wat ze is. Ze is mijn vertaling van de horten en stoten van rouw, de flarden van herinneren, de opgebroken vader. Ik kon alleen zo schrijven: fragmentarisch, wegkappend op zoek naar iets wezenlijks. Eerder hermetisch besef ik, misschien een artistieke vorm van zelfregulatie, maar niet onlogisch gezien parallel mijn beeldend werk en de muzikale laag in mijn leven.

Ik mis het oordeel van mijn vader niet. Ik weet dat hij fier was, ongeacht. En voor volzinnen kan hij een roman openslaan.

Je wenst me toe gelukkig te zijn, en dat is wat mijn werk wel vaker oproept. “Gaat het goed met jou?” Onlangs ontdekte ik een zelfportret van Giorgio de Chirico uit 1911, met de Latijnse inscriptie “Et quid amabo nisi quod aenigma est?”: “En wat zal ik beminnen, zo niet het raadsel?”. Dat resoneerde omwille van zijn invalshoek. Is dit wat ik doe? Het enigma van zijn proberen te omhelzen? Niet iedere dag nee, alhoewel, en soms is leeg gewoon vol…

22 januari ‘23

wie
zichzelf niet draagt
in de vullende leegte
van wegdeemsterend licht
zwicht

Merci voor de ontmoeting Kathleen, alle goeds,

marjan b

PS: waar zag je die appels? En ik die dacht dat ik een peer kon tekenen, ik oefen nog wat.

Dag Marjan

Dank voor je eerlijke antwoord. Ik bekijk wanneer ik je tekst kan inplannen.
In elk geval hou ik je op de hoogte.

En inderdaad, het zijn wel degelijk fantastisch getekende peren die appels van je. Er is geen twijfel mogelijk. Ik dacht bij het kijken onmiddellijk aan de geaquarelleerde appels van Cézanne. Hij illustreerde er enkele brieven mee. De manier waarop je de bolle vorm plastisch weergeeft is voor mij à la Cézanne. Dat is de enige echte reden van mijn mis schrijven en niet je tekentalent.

groetjes en tot mails

Kathleen

Info

https://www.instagram.com/marjanbrabants/

DICHTBUNDEL
DAG ZEGGEN FAALT
21 x 28 cm
64 pagina’s
paperback
ISBN 9789464986709
prijs 22,95 euro
afhalen gratis / verzending met bpost 6,85 euro (BE)
formulier invullen zie https://www.marjanb.com/boek

FRAGMENTS

kramboer Geen categorie , , , , ,

Een tentoonstelling met vier boeiende kunstenaars in Galerie drie – Gent

Tekst Kathleen Ramboer

Een groepsexpo samenstellen is geen sinecure en toch brengt Galerie Drie dit telkens opnieuw tot een goed einde. FRAGMENTS is de volgende collectieve tentoonstelling in de galerie. In een ongedwongen sfeer kan ik kennismaken met de vier kunstenaars en hun werk. Op een met zon overgoten ‘zon’dagmorgen stappen de kunstenaars voorzichtig met hun zorgvuldig ingepakt werk over de drempel;. Bij het uitpakken kost het me wat moeite de rode (of is het de blauwe draad?) voor deze expo te vinden. Wat verbindt de sterk uiteenlopende werken van de vier kunstenaars? Alhoewel… de titel licht al een tipje van de sluier op: Janne, Stijn, Pieter en Long vertrekken van fragmenten. Dat kan inhouden: fotografische of getekende onderdelen van een landschap, machine of figuur, collages, stukjes van vroeger werk, lapjes klei… Met hun puzzelstukken dragen ze bij tot het totale landschap van de expo.

Thanh Long Lam

Desolate landschappen in houtskool met een voorzichtig vleugje kleur in krijt zijn het handelsmerk van de kunstenaar. Identiek is het formaat: 20,5cm x 29,2cm x 0,8cm. Thanh Long Lam presenteert ze telkens samen op een wand, netjes geordend, gestructureerd in een raster. De werken benoemt hij als HYPERSONIC HISTORY.
‘Zie ik één groot kunstwerk of een installatie, is elke tekening slechts een onderdeel van het totale plaatje?’ De tekeningen zijn meer dan de som van het geheel. Stil word ik van ongerepte verwondering om zoveel poëzie in zwart/wit. Nieuw is de interactie die de kunstenaar vraagt aan het publiek. Via een bordje dat nu nog achteloos op een stoel ligt, vraagt hij het publiek voor één keer zelf curator te spelen.

foto Thanh Long Lam

Dit is een slimme zet van de kunstenaar. Hij vraagt de kijker te vertragen en met een creatieve flow binnen te stappen in de eenzaamheid van zijn landschappen. Het is een middel om het publiek langer aan het werk en de locatie te binden.
Als ik hem vraag waarom er geen mens op zijn werk te bespeuren valt, antwoordt de kunstenaar kordaat: je ervaart het desolate landschap, de stilte na een vlaag van intens geweld. De menselijke voetafdruk is er nog en laat sporen na.
Thanh Long Lam verrast me ook met nieuw werk dat niet nieuw is. AIN’T NO LANDSCAPE HIGH ENOUGH is de toepasselijke titel. Vijf vroegere werken verknipte hij in gelijke vierkantjes. De stukjes zijn gekleefd op MDF van diverse diktes. Het resultaat is een tekening met een derde dimensie, schaduwen bezorgen het vlakke land reliëf. Is dit spielerei of geeft het de werken meer zeggingskracht? De kijker heeft het laatste woord.
De stapels tekeningen in zwart/wit zijn een gevolg van zijn studies grafiek. Stilaan sluipt er meer kleur in zijn werk. Tegenwoordig gebruikt de kunstenaar gekleurde houtskool en/of krijt. Dit nieuw kleurrijk pad belooft voor de toekomst.

Stijn Ovaere (Sijs Ovaere)

Stijn Ovaere is niet de fotograaf van mooie plaatjes met verzadigde kleuren, super scherp in beeld gebracht, ideaal om de wandelaar, fietser of toerist te verleiden tot een dagje natuur. Zijn landschappen dwingen te vertragen, om schoonheid in stilte te ervaren. De berglandschappen beleef je als zachte dromen tussen hemel en aarde. Terug wakker laten ze je verweesd achter want zijn beelden balanceren op de grens tussen het bestaan en verdwijnen. De gletsjers op zijn foto’s fluisteren het verhaal van hun teloorgang, van de verstoorde relatie tussen mens en natuur.

foto Stijn Ovaere

De ondergrond waarop Stijn Ovaere bepaalde gletsjer foto’s laat printen is zorgvuldig uitgekozen. Door te printen op beton benadrukt hij op magistrale wijze de rauwe, donkere kant van het verhaal: het wegsmelten van een gletsjer die hij 20 jaar geleden in volle pracht mocht ervaren. Zijn titel zegt alles: In memoriam 2024-4  / This was a glacier. Het eindresultaat van een print op beton is voor de kunstenaar onvoorspelbaar, een doelgerichte beeld verwerking in een fotoprogramma is er niet daarom volgt hij gefocust eigenhandig het drukproces.  
Stijn Ovaere komt graag uit zijn comfort zone. Naast trekkers reizen bewandelt hij zonder aarzelen ook onconventionele paden in zijn kunst. Dat kan variëren van het samensmelten van twee beelden, printen op plaaster… tot foto’s integreren in een glas in lood raam. Ongetwijfeld zal hij de kijker in de toekomst blijven verrassen met innovatieve kunst.

Janne Gistelinck

Textielkunst heeft een rijk, cultureel verleden. Daarom is het fijn dat voor Janne Gistelinck, een jonge kunstenares, de weefkunst een medium blijkt te zijn voor haar creatieve expressie. Ze weet ons te prikkelen, te verrassen  en mee te nemen op reis in haar universum. Haar werk bevat enkele belangrijke elementen: natuur, technologie en de medische wereld. Ze verzoent technologie met lichaam en natuur. Eerst zijn er de collages. Hiervoor put ze uit haar persoonlijk uitgebreid foto archief, medische boeken, röntgenfoto’s… In de montage is de inhoud, het materiaal nog herkenbaar, de betovering en omtovering start pas bij de digitale verwerking van de collage om na het weven bijna abstract te eindigen. De ontwerpen schipperen tussen het figuratieve en het abstracte. Haar filosofie is het mijden van het herkennen van techniek en natuur als twee afzonderlijke componenten. Om die reden gebruikt ze een uitsluitend blauw palet. Felle kleuren vechten om de aandacht, blauwe tinten bedaren de chaos. Zo kan ze gemakkelijker spelen met structuren. Haar tekeningen dwingen de beschouwer tot nader onderzoek, roepen tal van vragen op waar je als kijker zelf een antwoord mag aan geven. Haar ontwerpen zijn zelfstandige kunstwerken. Er is ongetwijfeld veel talent van doen om deze ontwerpen in textiel om te zetten en dat kan Janne Gistelinck dat is duidelijk.

Ook in haar werkproces, manueel en automatisch, is er de relatie tussen mens en techniek. Haar techniek bepaalt uiteindelijk het beeld.
In het MIAT WERKT Janne Gistelinck manueel, met TC2, een Noors semiautomatisch weefgetouw, geschikt voor kleinere oplagen.
Verder werkt ze samen met een bedrijf en maakt ze gebruik van een volautomatisch jacquardgetouw. Dit biedt tal van mogelijkheden zoals kleurnuances en diverse structuren maar vergt een intense samenspraak met het bedrijf onder de vorm van een doordachte voorbereiding, goochelen met codes, een voorbereiding die zo weinig mogelijk aan het toeval overlaat. ‘100% in de hand heb je het niet want textiel is gevoelig aan licht en omgeving’ vertelt Janne ‘maar ik vind het fijn verrast te worden’.
Janne Gistelinck houdt van een uitdaging. Ze stelde zich kandidaat voor Salon de jeunes in het MSK Gent. Het museum vroeg jonge kunstenaars in dialoog te gaan met werken uit het museum, een mooie manier om een museum met oude meesters uit vorige eeuwen nieuw leven in te blazen. Janne Gistelincks realiseerde het werk ‘De oorlog in jou, de oorlog in mij’ in zwart/wit, geïnspireerd op ‘Jupiter en Antiope’ van de Vlaamse meester Antoon van Dyck.
‘Het moeilijke aan dit werk van Van Dyck is dat het heel geïdealiseerd en ook licht erotisch is’, legt Janne Gistelinck uit. ‘Vroeger werden nog niet dezelfde vragen over verkrachting gesteld als nu. Ik heb Jupiter gereduceerd tot de actie van zijn grijpende hand. Antiope is een deel van het landschap geworden. Ik wilde de worsteling van beide personages weergeven.’ Info MSK Gent
Janne Gistelinck is ongetwijfeld een kunstenares die nog van zich zal laten horen.

Pieter Wyseur (pwkeramiek)

foto Galerie Drie

Pieter Wyseur combineert vakmanschap met artistieke expressie. Keramiek wordt vaak in het hoekje geduwd van functionele, decoratieve ambachten maar Pieter Wyseur verheft zijn voorwerpen tot kunst. Vooral zijn Nerikomi werk bezit een artistieke uitstraling, dit is kunst. Vergis je niet, enkele voorwerpen hebben de vorm van een schaal maar zijn onbruikbaar in het dagelijkse leven. De bewuste keuze voor een matte, fluweelachtige afwerking zonder glazuur benadrukt de esthetische vorm. Deze schoonheid stemt me lyrisch en is ongetwijfeld van artistieke waarde.
What’s in a name? Nerikomi?
Pieter Wyseur: ‘Nerikomi is de naam van een Japanse decoratietechniek. Het woord verwijst naar het proces waarbij ingekleurd porselein in verschillende kleuren wordt gemengd en samengevoegd om patronen te creëren. Deze patronen zijn uniek omdat ze door het hele stuk porselein lopen, zowel aan de binnen- als buitenkant. Je kan er oneindig veel patronen mee creëren.’


Verrassend, één van zijn inspiratiebronnen heeft hij gemeen met de andere kunstenaars: de natuur. Luchtfoto’s van landschappen helpen hem op weg naar nieuwe patronen. Met zijn interesse voor textiel heeft hij in Janne Gistelinck een bondgenoot. Florentijnse tapisserie en de Bargello-techniek helpen hem aan ideeën voor nieuwe dessins.
Piet Wyseur is een onderzoeker, gaat geen enkele moeilijkheid uit de weg. Hij houdt van de kwetsbaarheid van porselein, van de fijne structuur. Het porselein wil hij zo dun mogelijk verwerken; een heuse uitdaging! Door het gebruik van een steunmal probeert de kunstenaar vervorming en de neiging tot krimpen te lijf te gaan. Toch sluit deze manier van werken verrassingen niet uit, het blijft spannend  tot de oven open gaat.
Pieter Wyseur vervangt tegenwoordig een gipsen mal door een zelfontworpen, 3D-geprinte mal (vierdelig); een innovatieve combinatie van de oude ambachtelijke Nerikomi-techniek en nieuwe technologieën.

foto pwkeramiek
foto pwkeramiek

De kunstenaar volgde een keramiekopleiding aan de academie in Wetteren. Opmerkelijk, hij is autodidact wat de Nerikomi techniek betreft, een techniek die hij onder andere via workshops doorgeeft aan andere kunstenaars. Dat opent nieuwe perspectieven voor deze oude Japanse magische techniek (van oorsprong Egyptisch en Chinees) die klei in poëtische, fragiele kunst kan omtoveren.

Tekst Kathleen Ramboer
Fotografie Kathleen Ramboer, Pieter Wyseur, Thang Long Lam, Galerie Drie

FRAGMENTS INFO

Met Janne Gistelinck, Thanh Long Lam, Sijs Ovaere en pwkeramiek

22.08 – 07.09.2025
vernissage 22 augustus 19u tot 22u

Galerie Drie
Sint-Amelbergastraat 3A, Gent
Vrijdag, zaterdag 9u-18u
Zondag 9u-14u

https://www.instagram.com/galeriedrie/
https://www.instagram.com/sijsken/
https://www.instagram.com/jannegistelinck/
https://www.instagram.com/pwkeramiek/

MENSENRUIMTE…

kramboer Geen categorie , , , , , , , ,

een tentoonstelling in deWeverij

Tekst en foto Kathleen Ramboer

Het lawaai van de machines is gaan liggen maar deWeverij leeft. Marc Mestdagh, bezieler van de ruimte, stelt er niet alleen eigen kunst tentoon maar vooral werk van andere niet altijd bekende kunstenaars, kunstenaars met eenzelfde interessesfeer, elk met een specifieke persoonlijke kijk op eenzelfde thema. Peter Denissen, Filip Dieusaert, Isabel François en Bert Verhoest exposeren in deWeverij onder eenzelfde noemer MENSENRUIMTE. Op de site https://deweverij.be/mensenruimte/ lees ik de woorden van Rainer Maria Rilke: ‘Er zijn veel mensen, maar veel meer gezichten, omdat iedereen er meerdere heeft.’ Ontelbare gezichten vullen de exporuimte, het is aan de kijker de confrontatie aan te gaan en voorbij het masker te kijken.


Isabel François

Inhoudelijk is haar werk intens maar door haar originele inventieve aanpak en de fijne verwerking van diverse materialen, maakt ze kwetsbaarheid, existentiële pijn, dementie, emoties, verdriet… tastbaar en toegankelijk.
Stilstaan bij zichzelf dat is wat kunst creëren met Isabel François doet. Een aandachtige toeschouwer kan in haar kunst niet alleen een stukje van de kunstenaar maar ook zichzelf ontdekken, (h)erkennen wat we niet altijd willen weten of zien. Haar sculpturen tonen verdriet en pijn, hand in hand met schoonheid en pracht. Ze weet de kijker te beroeren.
De kunstenaar staat aan het begin van een ‘late’ carrière. Ze hoopt nog zoveel te ontdekken. Haar werk loont de moeite, vertelt een menselijk verhaal, brengt gesprekken op gang en laat ons genieten van een zachte melancholische esthetiek.

Isabel François, De wolk 2.0

Bert Verhoest

Bert Verhoest is een buitenbeentje in het gezelschap. Hij stemt me vrolijk, tovert een glimlach op de lippen en dat vind ik heerlijk in deze rauwe tijden. Zijn kunst is ontstaan tijdens het coronatijdperk, uit de nood aan actie. Die periode was schrijnend voor muzikanten van elektronische muziek zoals Bert. Hij had weinig om handen, verzamelde op rommelmarkten nostalgische familiefoto’s en besloot de melancholische zwart/witte/sepia foto’s een tweede leven te geven, dit maal met kleur. Vroeger was een bezoekje aan de fotograaf één groot familiegebeuren. Dit staat in fel contrast met onze selfie-cultuur. Daarom vindt de kunstenaar het manuele belangrijk, wil hij alle techniciteit bannen bij het realiseren van zijn kunst. Met veel bravoure doorprikt hij foto’s, naait met verve kleurrijk garen tot streepjes tranen, vangt een gezicht in een kubus, verstopt een deftige heer achter een gordijn, laat een huismoeder met haar kroost de hemel opklimmen en doet gezichten verdwijnen in de anonimiteit. Zijn eigen familiefoto’s zijn voor hem heilig, die gebruikt hij niet met respect voor de privacy van wie trots voor de camera poseerde. De personages van zijn kunst komen uit alle windstreken van Vlaanderen. De foto’s dateren uit de jaren 1920 tot de opkomst van de kleurenfotografie. Nu leven ze postuum verder. Hoe zalig is dat, klassieke oerdegelijke familieportretten uit de jaren 20  slagen erin een kunstliefhebber van de 21ste eeuw spontaan te doen glimlachen.

Bert Verhoest, curtain

Peter Denissen

In een vorig leven was de kunstenaar architect wat zijn virtuoos tekenen verklaart. Met een fijne nauwkeurige potloodlijn tekent hij trefzeker op voorhand op papier een ontwerp van een schilderij. Dan pas begint het schilderen, overwegend zwartwit, daar is ‘daltonismus’, zijn kleurenblindheid niet vreemd aan. Toch probeert hij in zijn werk kleur te integreren. Hij bestempelt het schilderen met één toegevoegd kleur, oker, aardkleur, één enkele keer blauw, als inkleuren. Spontaan denk ik aan een kleurboek. En dat is zeker niet pejoratief bedoeld. Waar de kunstenaar veel belang aan hecht is compositie, orde brengen in de chaos, één kleur, lijnen, voorwerpen en silhouetten lenen zich daartoe.
Enkele schilderijen tonen grootheden van de schilderkunst: Schiele, Picasso, Dali… ze zijn geïnspireerd op hun leven. In het ‘Dali’ schilderij troont een kreeft op een zuil want Dali was verzot op zeevruchten, het silhouet van Gala versterkt de compositie. Zijn schilderijen zijn narratief. Aan de kijker om het verhaal op het canvas te ontdekken.

Peter Denissen

Filip Dieusaert

In deze expo toont Filip Dieusaert een selectie portretten in drie totaal verschillende technieken.
De eerste die ik opmerk, tegen de muur aanleunend klaar om op te hangen, zijn de olieverf schilderijen in warme kleuren en met nauwkeurig gekozen lichtinvallen. Deze portretten, expressief, levendig, verbeelden mensen zoals ze werkelijk zijn, met een glimlach, met een diepe plooi, denkend, mijmerend. Kortom hun gezicht ademt leven. De kunstenaar borstelt enkel mensen die hij kent en dat voel je. Ze zijn niet alleen persoonlijk maar ook universeel.
Een tweede techniek is verwant aan het tatoeëren. Filip Dieusaert tovert met een in inkt gedipte naald puntje voor puntje gezichten tevoorschijn, de ene keer flou de andere keer super scherp. Het doek heeft hier plaats gemaakt voor siliconen. Mij lijkt het een hedendaagse techniek met een ‘modern’ klassiek ogend resultaat.
Zijn derde techniek is schatplichtig aan AI. De kunstenaar genereert via AI tal van beelden en kiest tenslotte een beeld als basis voor een portret. Het resultaat van deze zoektocht zijn sculpturale portretten, waar een vroegere carrière als beeldhouwer in sluimert. De adequate keuze voor grof linnen als canvas versterkt de kracht van het beeld en de monumentaliteit.

Filip Dieusaert, Hans

Marc Mestdagh, TOXIC

Marc Mestdagh

In een tweede ruimte stelt Marc Mestdagh een nieuwe reeks van 8 assemblages tentoon: TOXIC.
Zijn werken zijn architecturaal en laten zich eerder raden dan duiden. Elk element heeft zijn betekenis, hoe bizar het ook is. De kunstenaar verbeeldt een prangend probleem dat de mens moet zorgen baren. Ik citeer graag de bijhorende tekst.
Als we zo achteloos blijven omspringen met onze planeet waardoor onomkeerbare negatieve effecten ontstaan, die bovendien onze gezondheid aantasten, is er dan nog ruimte voor de mens?

MENSENRUIMTE is een verstilde expo met diepgang. De werken nodigen uit tot reflectie, tot de kunst van het ontdekken. Elke kunstenaar weet met een persoonlijke noot een verhaal te vertellen over ons vaak moeilijk te vatten leven, over emoties, vreugde en verdriet. DeWeverij toont kunst die de beschouwer raakt.

Tekst en foto Kathleen Ramboer

INFO

MENSENRUIMTE
zondag 27 april en zondag 4 mei 2025
telkens van 10u tot 18u
gratis toegang – de kunstenaars zijn beide dagen aanwezig

deWeverij
Dellaertsdreef 9 – 9940 Evergem (Sleidinge)
expo@deweverij.be
https://deweverij.be/mensenruimte/

De ‘Belgische’ kunst van Rohan Graëffly in Galerie Drie te Gent

kramboer Geen categorie , , , , ,

Interview naar aanleiding van de expo ‘Les Wallons reviennent’
Rohan Graëffly and Guests

Tekst Kathleen Ramboer – Fotografie Kathleen Ramboer en Rohan Graëffly

kunstenaar Rohan Graëffly

Wendy Van Driessche en Guy De Dapper, de bezielers van Galerie Drie, hebben de bijzondere gave kunstenaars die buiten de lijntjes kleuren, kunstenaars met dat ietsje meer, op te sporen en een forum te bieden. Kunstenaars die opteren voor ongewone, niet voor de hand liggende materialen en disciplines zoals marmer, textiel, experimentele fotografie… passeerden er de revue. Van 6 december tot 5 januari is het de beurt aan de non-conformistische Waalse Rohan Graëffly en gasten. Galerie Drie brengt een stukje Waalse kunstscène naar Gent. Dat kunnen we alleen maar toejuichen. Rohan Graëffly leeft en werkt in Arlon, Belgisch Luxemburg. De kunstenaar legt zichzelf geen grenzen op, gebruikt sterk uiteenlopende materialen en technieken om het kunstpubliek te verrassen met absurd, kritisch en ironisch werk. Zijn werk is schatplichtig aan Marcel Duchamp, Marcel Broodhaerts, Wim Delvoye… om maar enkele bekende namen te noemen. De kunstenaar kopieert niet maar creëert werk in de geest van deze beroemde voorgangers.

Het was zalig het prille begin van de expo opbouw mee te maken. Het blijft boeiend een lege ruimte stilaan te zien veranderen in chaos om later, omgetoverd, te kunnen bewonderen als een geordend geheel. Het neerpoten van twee immense witte zakken met 2000 half opgepeuzelde appels, in hout gebeiteld, was een performance op zich. Jammer, sneeuwwitje en de zeven dwergen ontbraken op het ‘appel’ om de vele in plastiek zakjes verpakte appels uit te pakken.
Een gemoedelijke gezellige no-nonsense sfeer, passend bij het werk van Rohan Graëffly, vulde de galerie. Het interview kon aanvangen.

Kunstpoort Om te starten, een klassieke doodgewone vraag: wanneer besliste je om ‘kunstenaar’ te worden. Volgde je een kunstopleiding?
Rohan Graëffly Ik dacht er niet aan te kiezen voor een leven als kunstenaar. Ik zag me eerder als dokter, psychiater, zelfs archeoloog. Toen ik fotografie studeerde in ‘La Cambre’ te Brussel viel alles op zijn plaats en besefte ik dat kunstenaar zijn voor mij was weggelegd. In mijn masterjaar ‘Photographie & recherches paraphotographiques’ verkende ik andere disciplines en technieken als schilderkunst, tekenkunst, beeldhouwkunst…
Ik maak gebruik van sterk uiteenlopende technieken, geen enkele specialisatie draagt mijn voorkeur weg. Ik kies materialen en procedés die het best passen bij een specifiek kunstwerk.

Kunstpoort Hoe kwam je in contact met Galerie Drie?
Rohan Graëffly Galerie Drie ontdekte mijn account op instagram en volgt me op sociale media. De eerste maal dat we elkaar ontmoetten was in Gallery Klotz in het Rivoli-gebouw te Brussel. Deze galerie representeert me als kunstenaar.
https://www.instagram.com/klotzshows/
www.klotzshows.com

Kunstpoort Stel je veel tentoon in Vlaanderen?
Rohan Graëffly In het verleden zeker. Galerij Jan Colle te Gent, een voormalige houtdroogplaats uit de jaren 30 verbouwd tot galerie voor hedendaagse kunst, vertegenwoordigde mijn werk. Ik stelde er twee maal per jaar tentoon. De galerie is ondertussen verkocht. Gent leerde ik in die periode beter kennen.

Fading Broodhaerts-2024 @Rohan Graëffly

Kunstpoort Je werk is typisch ‘Belgisch’. Je behoort tot de kunstenaars die we onmiddellijk associëren met surrealisme, dadaïsme, cynisme en rebellie, dat alles overspoeld met een vleugje humor. Het surrealisme van Magritte, de jongensachtige durf van Wim Delvoye, de ironie van Broodhaerts… je werken hebben het in zich. Ben je het daar mee eens?
Rohan Graëffly Kunstenaars laten zich bewust of onbewust beïnvloeden door andere kunstenaars. Mijn grote voorbeelden zijn Marcel Duchamp, Marcel Mariën, Marcel Broodthaers.

Kunstpoort Een werk van je ‘Fading Broodhaerts-2024’ verwijst naar de kunstenaar. Je hebt hetzelfde gevoel voor humor.
Rohan Graëffly Wat een fijne opmerking! Een mooi compliment.

Kunstpoort Ik wou je net vragen: ‘Wat is het mooiste compliment dat je ooit kreeg over je werk.’ Ik denk dat ik het antwoord weet.
Rohan Graëffly Lachje

Kunstpoort Creëerde je speciaal voor deze expo nieuw werk?
Rohan Graëffly Niet echt, het meeste werk dat ik tentoonstel is recent en dateert van 2024. Het is de eerste maal dat ik canvassen uit de reeks ‘Serie Swiss’ in zo een groot aantal exposeer. De werken zijn geschilderd op recup materiaal, op onder andere vodden die ik in mijn atelier terugvond.
Enkel de installatie “The foundation of Babel” ooit tentoongesteld in de St-Loup Church – Namur, dateert van 2013.

Serie Swiss, Acrylic on vintage rag on wood,, Variables Dimensions, 2024

The foundation of Babel

Kunstpoort Het werk “The foundation of Babel”, de in hout vervaardigde appels, intrigeert, wekt verwondering, bewondering, verrast en zet aan tot reflectie. Het werk is ook esthetisch gezien, een pareltje. Kan je me wat meer vertellen over de installatie met de 2000 appels “The foundation of Babel”?
Rohan Graëffly Het begon allemaal met Eva die van de verboden appel at. Taal werd geboren, een dialoog kwam op gang, zo ligt de appel aan de basis van de toren van Babel en de spraakverwarring. Verdere uitleg is onnodig, toch?


Kunstpoort Waar haal je de inspiratie vandaan? Wat zet je aan tot kunst; een gevonden voorwerp, een politiek probleem of sociale hangijzers? Wereldproblemen?
Rohan Graëffly Het leven van elke dag is mijn grote inspiratiebron. Plots is daar die aha-erlebnis, dat ene briljante idee. Het is moeilijk uit te leggen. Zaken, gebeurtenissen, woorden, objecten… komen samen, het is als elektriciteit die plots vonken geeft. It just happens.

links Coitus interruptus – 2013, Objet, copyright Rohan Graëffly
rechts My Dear – 2014 Readymade, serre-joint / lettres à frapper – acier / bois, 25/9/2 cm, copyright Rohan Graëffly

Kunstpoort Wat wil je met je werk teweeg brengen; een glimlach, diepzinnige gedachten omtrent wereldproblemen en de samenleving?
Rohan Graëffly Op zijn minst verwacht ik emotie. Om het even welke reactie, goed of slecht, als er maar een zekere terugkoppeling is, dan is mijn opzet geslaagd. Geen reactie is alleen maar saai.


Kunstpoort Is het wenselijk dat de kijker de essentie van je werk begrijpt?
Rohan Graëffly Mijn werk brengt geen boodschap, begrijpen is niet het juiste woord. Mijn kunst wekt veeleer een gevoel op.

Kunstpoort Kunstliefhebbers hebben de neiging werken in een bepaald hokje onder te brengen. Bij welke kunststroming en/of –isme hoort jou werk? Heb je suggesties: minimal art, conceptual art, arte povera.. ?
Rohan Graëffly Niemand stelde me ooit deze vraag. Omdat ik vertrek vanuit een idee, een concept creëer ik eerder conceptuele kunst. Is mijn kunst surrealistisch, dadaïstisch of om het even wat, ik weet het echt niet. Het is wat het is, it doesn’t matter, het maakt niet uit.

Kunstpoort  Sta je stil bij het commerciële aspect van je kunst?  Denk je na over het feit of je werk verkoopbaar is?
Rohan Graëffly Dat is niet mijn probleem eerder dat van de galerist.

Kunstpoort De galerie in Brussel waar je aan verbonden bent, bieden ze conceptuele kunst, figuratieve kunst, hedendaagse kunst…?
Rohan Graëffly Ze vertegenwoordigen in elk geval hedendaagse kunst, niet figuratief, enkel abstracte kunst.

Kunstpoort Wanneer startte de samenwerking met de galerie?
Rohan Graëffly Het is het tweede jaar dat we samenwerken. De galerie bevindt zich in het Rivoli-gebouw op de grens van Elsene met Ukkel. Het is een hotspot voor hedendaagse beeldende kunst. In een voormalig somber afgeleefd shoppingcenter, wel met een bijzondere architectuur, vinden nu vele galeries een onderdak.

Kunstpoort Meestal nieuwe galeries?
Rohan Graëffly Er zijn slechts een tweetal nieuwe galeries, gevestigde waarden uit het Brusselse verenigden zich en namen er hun intrek.

Photo by Sarah Cascone.

Kunstpoort Omdat het concept bij jou belangrijk is, had ik graag je mening over het kunstwerk ‘Comedian’ de banaan met de Duck tape van Maurizio Catellan. Het is een absurd werk, een satire, een parodie op de kunst. Is het een sterk werk? In je werk zie ik eenzelfde visie, zin voor humor en ironie.
Rohan Graëffly Ik noem het een ‘funny work’ en ‘funny’ dat hij een banaan op de kunstmarkt brengt. Het is een feit dat niemand het hem voordeed. Je kan het vergelijken met de voor het eerst vertoonde readymade, de urinoir, ‘The fountain’ van Marcel Duchamp. We kunnen voor het ogenblik nog niet inschatten of ‘Comedian’ een icoon van de beeldende kunst van de 21ste eeuw wordt of verdwijnt naar de achtergrond. Ik beschouw het kunstwerk als een op de kunstmarkt gebrachte ‘pure joke’. De banaan voegt niets toe aan wat al bestaat. Het valt me moeilijk een standpunt in te nemen. Een sterk werk is het niet maar wel een ‘strong joke’.

Kunstpoort ‘Comedian’ ligt in de lijn van wat jij realiseert. Misschien kan je ook voor opschudding zorgen met conceptueel werk badend in een absurde humor, ideaal om een bepaald kunstpubliek en koper voor je kar te spannen?
Rohan Graëffly Ja maar dit soort werk is reeds op de markt. Er is slechts één persoon op de wereld die tot zo iets in staat is en dat is Catellan.  

Kunstpoort Ken je het oeuvre van Catellan? Heeft al zijn werk dezelfde spirit?
Rohan Graëffly Inderdaad, Maurizio Cattelan wordt vereerd om zijn vaak satirische, subversieve, controversiële werken. ik vergelijk hem met Wim Delvoye. Het zijn 2 gelijkaardige kunstenaars. Het verbaasde me niet dat hij de wereld verblijdde met een werk als ‘Comedian’. Ik hou wel van zijn oeuvre.

Kunstpoort Vaak integreer je het kruis, een religieus symbool, in je werk. Is kunst voor je de nieuwe religie. Geeft kunst betekenis aan je leven, is kunst een noodzaak voor je?
Rohan Graëffly Ik ben een overtuigd atheïst en ga graag in dialoog met religie, het christendom. Ik ben van mening dat ik de christelijke godsdienst mag bekritiseren, ik ken die religie en maak er toch ook deel van uit. Vooral extremen zoals godsdienstgemeenschappen in de USA zijn het onderwerp van mijn persoonlijke spot. Het jodendom en de islam behoren niet tot mijn wereld. Ik voel me dan ook niet geroepen om die godsdiensten van repliek te dienen en te hekelen.

links Sponge Faith – 2024 – Eucalyptus, wood cellulose, Sponge, acrylic, 15x8x3cm copyright Rohan Graëffly
rechts Pinocchio – 2024 – Laurier officinal, 50x30x20cm copyright Rohan Graëffly

Kunstpoort Vier andere kunstenaars uit Wallonië stellen hier met je tentoon. Jij stelde die voor aan Galerie Drie. Wat waren de vereisten, de criteria?
Rohan Graëffly Criteria waren er niet. De verklaring is heel eenvoudig: Vorig jaar was ik curator en kunstenaar van de expo ‘Les Wallons sont là’ in het Kunstenhuis te Harelbeke. Enkele mede exposanten van toen stellen nu ook tentoon in Galerie Drie vandaar de passende titel ‘Les Wallons reviennent’. Martin Coiffier, Christine Mawet en Nicolas Tourte wonen in Wallonië. Messieurs Delmotte woont in Antwerpen, hij volgde de liefde.

Kunstpoort Tot slot nog een hypothetische vraag: je mag een originele en/of exclusieve locatie kiezen om tentoon te stellen, om het even waar, in een museum, een industrieel gebouw, een bekende galerie, in New-York, Parijs, Dubai… om het even waar, een plaats die je niet voor mogelijk acht, waar je niet durft van dromen. Wat stel je voor?
Rohan Graëffly Dergelijke droom heb ik nooit gehad. Beroemd zijn laat me koud. Wie nu goed in de markt ligt kan binnen 100 jaar vergeten zijn en omgekeerd. Kunnen tentoonstellen in een galerie die mijn werk weet te verkopen, mijn kunst die het goed doet op de kunstmarkt, dat is voor mij het grootste geschenk. Professioneel kunstenaar zijn is mijn persoonlijk geluk.

Tot slot citeer ik graag deze gedachte van Maurizio Cattelan, passend bij het oeuvre van Rohan Graëffly
Every work of art is a great promise of escape and, therefore, like an open invitation.
  

INFO

https://www.instagram.com/rohangraeffly/

https://www.facebook.com/rohan.graeffly

TENTOONSTELLING

Les Wallons reviennent
Rohan Graëffly and guests
Messieurs Delmotte
Christine Mawet
Nicolas Tourte

Galerie Drie
Sint Amelbergastraat 3A
9000 Gent

6 december tot 5 januari
vrijdag en zaterdag van 9u tot 18u
zondag van 9u tot 14u

Instagram @ https://www.instagram.com/galeriedrie/
facebook https://www.facebook.com/profile.php?id=100093048786915

Tekst Kathleen Ramboer
Fotografie Kathleen Ramboer – Rohan Graëffly

EXPO COMPOSIET

kramboer Geen categorie , , ,

tekst en fotografie Kathleen Ramboer

Celine Geeraert, de stuwende kracht achter RAAM103vzw, nodigde me uit voor een preview van de expo COMPOSIET. Ik ga er graag op in. Bij het betreden van de door de jaren heen uitgesleten trappen naar de kapel, weet ik niet wat me te wachten staat.  Zachtjes open ik de deur die uitnodigend op een kier staat, de verrassing is compleet bij het aanschouwen van allerhande vreemde voorwerpen. Ze palmen voorzichtig de Sint-Amanduskapel in, gaan in dialoog met elkaar, met de omgeving, met de religieuze relicten. De objecten staan er nu nog wat verweesd bij, in volle voorbereiding om toekomstige bezoekers te veroveren.

De Sint-Amanduskapel lijkt me vandaag één grote ‘speeltuin’ waar 10 kunstenaars zich mogen uitleven, hun verbeelding de vrije loop laten, samen het feest van de kunst vieren. Campo Santo is religieus erfgoed waar nu 10 kunstenaars hun werk tentoonstellen. Ze beschouwen hun objecten zeker niet als zaligmakend, als de enige echte kunst die ze op een pied de stalle plaatsen. De eigenzinnige werken stellen kunst ter discussie, hier kan en mag over gesproken worden door de beschouwer, kunstenaars en recensenten. Deze kunst zet aan tot communicatie, tot verbinding. Dit is wat Raam 103vzw wil bewerkstelligen.

De kunstenaars gingen aan de slag met de meest uiteenlopende materialen.
Subtiele verwijzingen naar elkaar, naar de ruimte en overduidelijke verwantschappen tillen de werken en de kunstenaars naar een hoger niveau. Raam103vzw streeft ernaar een expo te presenteren die eveneens meer is dan een geheel van de delen… ‘samen sterk’. (folder expo) RAAM103vzw is met COMPOSIET hier zeker ingeslaagd.

Bij het binnentreden van de kapel laat het werk ‘Compositie’ van Thanh Long Lam me niet onberoerd. Is dit een tekening, een schilderij, een installatie, een sculptuur? Kunst heeft vele namen. Zijn werk, bestaande uit ontelbare stukken, is een puzzel van imaginaire landschappen ontstaan uit de beeldcultuur van zijn jeugd. Het kunstwerk, met ontelbare mogelijkheden en variaties, wekt de homo ludens in mij. De zin bekruipt me, door spelenderwijs stukken te verleggen, een nieuwe persoonlijke werkelijkheid te creëren en op zoek te gaan naar verloren landschappen van weleer.
https://www.instagram.com/thanhlonglam/    http://www.thanhlonglam.be/

links ‘compositie’ van Thanh Long Lam, rechts Nomadisch Kwintet van Roeland Nieuwborg

Het speelse (door mij ietwat oneerbiedig een bouwpakketkunstwerk genoemd) ‘Nomadisch Kwintet’ van Roeland Nieuwborg leunt aan bij ‘Compositie’ van collega Thanh Long Lam of is het omgekeerd? De bouwstenen van zijn ‘Nomadisch Kwintet’ recupereert de kunstenaar uit een vorig werk ‘Wishing Well’ en het transportmateriaal. Roeland Nieuwborg geeft zichzelf carte blanche, laat de verbeelding spreken, spieramen, verpakkingsmateriaal, architectuur worden poëzie, de beeldend kunstenaar is spelenderwijs poëet geworden. Met wat verbeelding dicht ik het ‘Nomadisch Kwintet’ spirituele allures toe. De barok aandoende kapel is hier niet vreemd aan.
https://www.instagram.com/roeland_nieuwborg/              http://roelandnieuwborg.com/             

Het robuuste van ‘Nomadisch Kwintet’ staat in schril contrast met de fragiele takjes van Kim Vandaele. Deze kunstenares heeft de natuur lief, tekent die veelvuldig maar ditmaal gaat ze sculpturaal te werk. Ze vlecht en weeft de takjes tot kwetsbare kunstwerkjes. Daarbij gaat ze intuïtief en gevoelsmatig te werk, probeert tot het uiterste te gaan. De titel “We bent untill we break’ geeft duiding bij het werk, ombuigen tot ze net niet breken. Bij het tekenen overschouwt Kim Vandaele vaak het geheel, hier observeert ze met heel veel gevoel en vooral verwondering het detail.
‘Het gaat over aandacht geven, traag en beheerst, stil en ingetogen, over slagen en falen,
breken en gebroken worden, geluk en teleurstelling leven en dood.’ Kim Vandaele
https://www.instagram.com/vandaele_kim/    https://kimvandaele.be/

We bent untill we break – Kim Vandaele

De kunstenaars Marie Rasper en Sophia Aristidou prefereren zoals Kim Vandaele het kleine, onopvallende. Fragiele bijna onzichtbare objecten waar anderen aan voorbij gaan,  verzamelen ze tot die schitteren in een kunstwerk/installatie. In deze Sint-Amanduskapel tekenen ze poëtische lijnen met touw, bakenen ze zones af door subtiele interventies met touw en minieme objecten, onder andere steentjes. Vergelijk het met een schrijver die punten, komma’s, uitroeptekens, vraagtekens… neerpent.
https://www.instagram.com/soph_souris/
https://www.instagram.com/rabea_rabiat/

interventie en verzamelobjecten van Marie Rasper en Sophia Aristidou

Naast de kleine sculpturen van Kim Vandaele schittert de robuuste nagel van Thijs Van der Linden. In deze kapel toont hij een stevige nagel vervaardigt uit, onder andere, bladen van een boom. Het is een icoon voor zijn gedachtegoed; in het oeuvre van deze kunstenaar staat de boom centraal. Door deze aan religie gelieerde ruimte verwerft de nagel een bijkomend mystiek aura van verlossing, verzoening en herstel, voor mij zweeft er rond dit object een geest van ontmoeting en verbinding, het motto van deze tentoonstelling.
https://www.instagram.com/thijs_van_der_linden/              https://www.thijsvanderlinden.be/

Thijs Van der Linden

Vele kunstenaars die aan COMPOSIET deelnemen hebben een voorliefde voor afgedankt materiaal.
Kristof Lemmens is een adept van Arte povera, hij houdt van zaken met een na verloop van tijd verschijnende patine. In zijn assemblage ontdekt de beschouwer, die er voeling mee heeft, een verdiepende laag. De wielen staan symbool voor het vooruit willen terwijl de klemmen het vaak ter plaatse trappelen symboliseren, het klem zitten in en door bepaalde situaties en leefgewoonten. https://www.instagram.com/kristoflemmens/

links werk van Kristof Lemmens – rechts van Johan Gelper

Ook Johan Gelper maakt installaties met gevonden, recup materiaal. Het kijken naar het object van Johan Gelper is een feest, een feest van kleur en speelse vormen die in en over elkaar kruipen, die de ruimte van de Sint-Amanduskapel veroveren zoals een huis dat stilaan geboren wordt. De alledaagse objecten dwingen een andere functie af, ze entertainen het oog van de kijker.
https://www.johangelper.com/                           https://www.instagram.com/johan.gelper/

Het imposante werk van Nicolas Van Parys aanschouwt de kapel, kijkt neer op de ruimte en werpt een ‘bovenaardse’ blik op de expo. Het is volmaakt geïntegreerd in het altaar, zo perfect dat ik het eerst niet opmerk. Nicolas Van Parys vertrekt vanuit collages, diverse beelden haalt hij uit hun context en versmelt hij tot een verhalend geheel, een verhaal die de kijker zelf bij elkaar mag dromen. De verbeelding van de kijker stelt hij op proef. Wie zijn werk binnenstapt, geniet van kleur, bizarre creaties en betoverende objecten, verbeeldt zich een sprookje dat de kunstenaar in leven roept, tegelijk mooi en afstotend.
https://www.instagram.com/nicolasvanparys/              http://www.nicolasvanparys.com/

links werk van Nicolas Van Parys foto copyright Nicolas Van Parys- rechts werk van Céline Geeraert

Het werk dat Céline Geeraert exposeert draagt ongetwijfeld haar signatuur wat kleur, vorm en inhoud betreft. Haar werk vloeit voort uit wat ze leest, denkt en voelt. Een ervaring zet ze om naar een persoonlijke vormentaal. Negatieve gevoelens zet ze om naar iets positief. De telkens opnieuw weerkerende ingetogen rode kleur symboliseert het positieve. Een organische vorm, het ovaal is haar canvas waar ze de wortels van het leven op tekent. Speelse genaaide steken aan de rand tonen de zorg voor het mooie en oog voor het detail. Haar ‘sculptuur’ speciaal vervaardigd voor deze kapel, ervaar ik als fragiel en toch krachtig. Het vertoont een volhardende kunstenares die gelooft in de kunst en de dialoog die kunst teweeg brengt.
https://www.instagram.com/celine.geeraert/

Bij het verlaten van de Sint-Amanduskapel, ondertussen is de duisternis neergedaald, heb ik een goed gevoel. De 10 kunstenaars vormen een sterke eenheid en zijn toch opmerkelijke individuen. Hun werk vertoont vele parallellen maar bezitten toch een specifieke eigenheid.
COMPOSIET, een betere naam voor de expo kan de bezoeker zeker niet bedenken. Diverse componenten zijn samengesmolten tot een schitterend geheel.

OPEN
Open 15/16/17 november
22/23/24 november
van 11u tot 18u

LOCATIE
Sint-Amanduskapel
Campo Santo
Joannes Rogierspad
9040 Sint-Amandsberg – Gent

PROGRAMMATIE LIMERICK
SamenLezen
za 23 november 11u
Limerick-lyriek
zondag 24 november 11u

tekst en fotografie Kathleen Ramboer

Illustratrice Kayo omarmt de literatuur en de tekenkunst

kramboer Geen categorie , ,

Tekst Kathleen Ramboer – Fotografie Kathleen Ramboer – Kayo Quintens

Omdat illustratoren weinig in ‘the picture’ komen, ook niet op kunstpoort, wou ik graag deze lacune opvullen. Een kunstenaar tipte me Kayo Quintens. Kayo Quintens studeerde Franse en Italiaanse literatuur. Bovendien hanteert ze vlot het tekenpotlood. Met schijnbaar eenvoudige tekeningen weet Kayo de twee wondere tot de verbeelding sprekende kunsttakken perfect in harmonie samen te brengen. Vergis je niet, voor de raap weg getekend zijn de illustraties niet. Over alles is zorgvuldig nagedacht: over kleur, lijn, witte ruimtes… Haar stijl vindt perfect aansluiting bij de boeken van Italo Calvino. In de koffiebar Catberry te Gent waar ze nu tentoonstelt zijn tekeningen te zien die het boek – Als op een winternacht een reiziger…– van Italo Calvino illustreren. Stemmige kleine tekeningen dwingen de bezoeker zachtjes dichterbij te komen. Als ik lang mijn adem inhoud, land ik in een oneindig raadselachtig verhaal. De lust bekruipt me te wandelen in de tekening om alles te ontdekken en te beleven zoals Erik in Het klein insectenboek van Godfried Bomans. Geen enkel detail wil ik laten ontsnappen. Ik reis mee in het boek naar een ongekende bestemming en laat me graag verrassen.
Haar tekeningen zijn geen antwoorden op de vragen die de tekst oproept. Ze stellen een eigen invulling voor van het geschreven verhaal maar willen tegelijk de interpretatie open houden

Kayo vertelde me over haar leven, haar drijfveren, hoe ze de verleiding niet kan weerstaan boeken te illustreren en te tekenen in allerlei omstandigheden. Ze bracht me ook kennis bij, daarom hou ik zo van interviews. Dank je Kayo.

Kunstpoort Je werk bevat verwijzingen naar de literatuur. Ik ontdekte dat je Franse en Italiaanse literatuur studeerde. Ben je een fervente lezer? Welke boeken lees je en welk genre of welk boek zou je graag illustreren en/of een cover voor ontwerpen?
Kayo Uit liefde voor het land en de taal geef ik voorrang aan Franse en Italiaanse literatuur. Candide van Voltaire, ook een boek van Diderot zie ik me illustreren. Mijn absolute lieveling is de auteur waar ik mijn thesis over maakte, Romain Gary. Hij is de enige auteur die de Prix Goncourt 2X won.
nota van kunstpoort, voor info zie
https://nl.wikipedia.org/wiki/Romain_Gary

Kunstpoort De expo toont uitsluitend illustraties van het boek – Als op een winternacht een reiziger…- van Italo Calvino. Waarom dit boek?
Kayo Italo Calvino werd vorig jaar 100 jaar. Dat was het ideale excuus om hem nog eens ter hand te nemen. Verschillende illustratoren illustreerden Italo Calvino’s werk. Ik wilde er een andere draai aan geven, een persoonlijke aanpak. Italo Calvino is een experimenteel schrijver. Het boek confronteert de lezer met heel veel vragen. Is het hoofdpersonage een man of een vrouw? Naam? Over welk station heeft de schrijver het? Maar ook de auteur stelt zichzelf vragen: Is er een hoofdpersonage, een verteller nodig in een roman?
Een ruwe schets van de inhoud: twee personages beginnen aan  het boek. Al snel blijken hun exemplaren van het werk onvolledig te zijn. Hun zoektocht naar een volledige versie, van de juiste auteur, en naar elkaar, is enerzijds een komedie, anderzijds een tragedie. Dit boek is één van de hoogtepunten van het modernisme.
Mijn tekeningen zijn suggestief. Ik probeer de realiteit open te houden, net zoals Calvino ruimte laat voor interpretatie. Persoonlijk vind ik mijn stijl slordig. En dat gebruik ik in mijn voordeel: mijn illustraties vertonen een zekere imperfectie die tot diverse interpretaties kan leiden. Neem nu de tekening met de vogels of zijn het bladen van de boom? Ik appelleer op de verbeelding van de kijker/lezer. Waar is de grens tussen vogel en blad?

Kunstpoort Met welk materiaal teken je? Ik zie veelvuldig groene en blauwe tinten. Waarom, kies je gevoelsmatig voor een kleur, volgens het thema… ?
Kayo Blauw is het meest in mijn comfortzone. Of ik nu in blauw, zwart of groen teken, ik teken meestal monochroom. Zo stuur ik de lezer niet in een bepaalde richting, laat ik de interpretatie vrij. Over kleurgebruik denk ik bewust na. Kleur mag toegevoegd worden maar alleen als het een meerwaarde betekent. Het kan een emotie toevoegen, zorgen voor contrast. De illustraties in deze expo zijn veelal in het groen, de groenen sluiten mooi aan bij de filosofie en interieur van de zaak Catberry. Bruin geeft een gevoel van warmte, liefde, genegenheid, rood brengt dynamiek in de tekening, legt accenten.

Kunstpoort Wil je graag inspraak bij het drukken van je illustraties?
Kayo Ik heb graag controle over de druk. Ik werk al 7 jaar samen met PIXIES WORLD in Gent, we weten elkaar te vinden. Patricia werkt op maat van het verlangen.

Kunstpoort Hoe start je een tekening? Zie je op voorhand het geheel of groeit een tekening?
Kayo In een boekje teken ik de grote lijnen. Naarmate ik vorder bij de lectuur van het te illustreren boek, vul ik de tekening aan, voeg ik elementen toe.

Kunstpoort Maak je gebruik van een gom?
Kayo Nooit, ik zoek wel een oplossing voor een ‘foutje’.

Kunstpoort Kan je om het even waar tekenen?
Kayo Tekenen lukt overal, in de natuur, binnenshuis… Hoe minder comfortabel de plaats is, hoe beter mijn tekening. Bij motregen, in de natuur, vanuit een netelige positie drijf ik de snelheid van het tekenen op, vat ik de essentie beter en wordt de tekening niet doodgewerkt.

Kunstpoort Mag er muziek spelen op de achtergrond terwijl je tekent? Je maakt vrolijke, lieve, frisse tekeningen. Kan je ook tekenen wanneer je je minder goed voelt?
Kayo Muziek kan me in de juiste stemming brengen en de perfecte creatieflow teweeg brengen. Als ik me minder goed voel, kan ik echt niet tekenen.

Kunstpoort Kan je je herinneren wanneer je koos voor het beroep van illustrator?
Kayo Ik was een creatief kind. Tekenen deed ik tijdens de les in het middelbaar, Alfons Mucha had mijn bewondering. Ik volgde Grieks-Latijnse, een artistieke beroepskeuze lag niet voor de hand, de richting Grieks-Latijn schept andere verwachtingen. Tijdens mijn hogere studies, bij een presentatie over Voltaire maakte ik gebruik van eigen tekenwerk, de illustrator in me kwam naar boven, het zaadje kiemde. Een tijdje gaf ik les, ik besefte dat het niet mijn ding was. Frans wijzigt niet, enkel mijn didactische skills kon ik aanscherpen. Ik besloot studies aan het KASK te Gent aan te vangen.

Kunstpoort Bepaalde je studie aan het KASK je tekenstijl?
Kayo Indirect wel. Ik kreeg les van Kaatje Vermeire, Elsje Dezwarte en Carl Cneut. Hun werk blijft me inspireren.

Kunstpoort Hoe verliep je tekenloopbaan?
Kayo Na het KASK heb ik in tussenposes een aantal jaren niet getekend. Een gezin stichten, een vaste job, huis, tuin… kregen voorrang. Ik wachtte op het gepaste moment om terug het potlood op te nemen. Ik tekende in mijn hoofd, observeerde taferelen die ik wilde tekenen, de kleur, de compositie, aard van de lijn… Later de draad terug opnemen verliep vlotjes. Toch sloop op een bepaald moment een blokkade mijn geest binnen. Alles moest passen in mijn instagramgrid. Voor mezelf was ik te veeleisend, ik wou de perfectie en dat veroorzaakte problemen. Terug naar waarneming gaan tekenen en nieuw materiaal uitproberen maakte me weer vrijer.

Kunstpoort Is er evolutie in je stijl waar te nemen?
Kayo Ik leg mezelf nu minder druk op. Hierdoor evolueert mijn stijl voorzichtig naar losse speelse vlotte tekeningen waarin de kijker tekenplezier ontdekt. Mijn pen laat ik nu dansen, kleur verovert het papier… schalkse lijnen banen zich een weg in het beeld. Grove lijnen zijn zelfs welkom. Ik vind het leuk als een potloodlijn je herinnert aan het materiaal: een vettig potlood op een zacht papier. Van té realistische tekeningen probeer ik weg te blijven of wanneer er realisme is, toch die aandacht naar het materiaal te brengen.

Kunstpoort Welke opdracht is je favoriet, gelegenheidsgrafiek, boekillustraties…?
Kayo Boeken illustreren en covers ontwerpen hebben mijn voorkeur. Hoewel als iemand me vraagt een geboortekaartje te ontwerpen, dan vind ik dat een hele eer en ga er graag op in.

Kunstpoort Je werkt samen met Librairie Droz, wat houdt deze job in?
Kayo Ik werk samen met Romanica Gandensia en illustreer vooral doctoraatsstudies over Franse literatuur. Ik krijg in hoofdzaak de ecologische thema’s aangereikt. Meestal willen deze studies een gelaagdheid, complexiteit meegeven, eerder dan een duaal beeld van mens tegenover natuur. Ik ga met hen in overleg en lees me in om te kunnen vatten wat ze precies willen overbrengen. In 3 rondes komen we dan tot een boekcover waar alle betrokkenen tevreden mee zijn.

Kunstpoort Ik merk aan je tekeningen dat je bekommerd bent om het milieu en de natuur liefhebt. Kunnen je illustraties bijdragen tot een andere wereld, tot meer zorg voor het klimaat?
Kayo Dat hoop ik toch. Graag wil ik werken voor FASHION REVOLUTION.
FASHION REVOLUTION is ’s werelds grootste modeactivisme beweging. Ze stellen de vraag: ‘Who made my clothes?’ In België hebben ze een afdeling die met vrijwilligers werkt.

Kunstpoort Op welke realisatie of opdracht ben je trots?
Kayo Ik was geselecteerd voor PICTURALE 2024 in Ronse onder de categorie Jonge Wolven. Daar was ik blij om. Mijn tekening vertoont een zekere dualiteit, er is dat stoute maar ook dat lieve, een wisselwerking van twee stijlen. Het contrast boeide blijkbaar de jury. Dit jaar bestond de jury, niet de minste, uit:  Gerda Dendooven, illustrator – Kaatje Vermeire, illustrator – Jan Vander Veken, illustrator – Marijke Rekkers, illustrator – Patrick Jordens, uitgever.
Kayo aan het woord op instagram: Dit was mijn inzending. En kei blij dat het geselecteerd is! Het thema van Picturale Ronse 2024 is “Fameuze families”. Na wat research kwam ik op een fameuze familie terecht uit de streek, met een bijzondere familiegeschiedenis. Ik probeerde figuren, anekdotes, roddels, feiten en eigen verzinsels te verenigen in één enkele illustratie. Een lijn is een arcering, is een aflijning van een vorm, is een plooi, is een schaduw, is een deel van een vlak of een aanzet tot wat je zelf mag verzinnen.

links detail inzending voor PICTURALE 2024 – rechts inzending voor de TEKENTUNNEL

Kunstpoort Je was ook geselecteerd voor de TEKENTUNNEL.
Kayo De geselecteerde tekening is broos, met veel gevoel getekend tijdens een periode van slaaptekort. Ik ontdekte via Binu Singh het liedje I’m rooting for you, super toepasselijk!
nota kunstpoort: Tekentunnel was een wedstrijd voor illustratoren en kunstenaars die de kans bood om een illustratie, collage of kunstwerk tijdens de maand oktober tentoon te stellen in de prachtige Sint-Anna voetgangerstunnel in Antwerpen.

Kunstpoort Tot slot nog deze vraag, just for fun. Een vriend wil je een illustratie schenken, welke zou je kiezen en wat ga je er dan mee aanvangen?
Kayo Geef me maar een Randall Casaer, een tekening, een leesdametje uit de graphic poem ‘ik zie je geirne met een boek’. Die zou ik aan de muur hangen.

Dank je Kayo voor de kennismaking. Hopelijk vind je een vaste stek in de wereld van de illustratoren. Dat verdienen je gevoelige, fantasierijke tekeningen.

INFO

https://www.instagram.com/kayoquintens/
https://kayoquintens.com/
https://www.facebook.com/kayo.quintens


EXPO

Koffiebar Catberry
Lange Violettestraat 4
Gent
Nog tot begin januari 2025
https://catberry.be/

WENSKAARTEN

Met de eindejaarperiode in het vooruitzicht opent Kayo tijdelijk een kleine webshop.
Kaarten bestellen kan tot 29 november via een online formulier.
Je kan bestellen via deze link:
https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSfEur8z3t754T0L8FKeuEvOiRsox_rZmoLN-s9eTwPTrCyVlQ/viewform?usp=sf_link

Tekst Kathleen Ramboer
Foto Kathleen Ramboer en Kayo Quintens

De fantasie aan de macht

kramboer Geen categorie , ,

Tentoonstelling DEUS EX MACHINA met kunstenaars Frank Gryffroy en Stefaan Vanhoutte

tekst en fotografie Kathleen Ramboer

Marc Mestdagh trakteerde me op een preview van de wondere tentoonstelling DEUS EX MACHINA in deWeverij – Evergem. Of ik iets wou schrijven voor Kunstpoort? Natuurlijk deze expo hoort thuis op onze kunstpoortblog die graag minder gekroonde originele en persoonlijke kunstenaars in  de spotlichten plaatst.

Stormcatcher – Frank Gryffroy

Bij het binnenkomen zet ogenblikkelijk een eyecatcher, hier de stormcatcher van Frank Gryffroy, de toon. Mijn hoofd slaat op hol, ik maak de klik en treed binnen in het universum van twee fantasierijke kunstenaars: Frank Gryffroy en Stefaan Vanhoutte. Ze slagen erin de industriële ruimte te transformeren naar een werelds heiligdom, een schrijn met zorgvuldig gekozen relikwieën.
In deWeverij is de fantasie aan de macht. Ik ben voor eenmaal opnieuw een klein meisje op ontdekkingsreis, vallend van de ene verrassing in de andere.
Heel eventjes verbeeld ik me een Panamarenko met binnenpretjes, die grinnikt en geamuseerd toekijkt hoe zijn geest verder leeft in deze 2 kunstenaars.

Frank Gryffroy
De werken van Frank Gryffroy, tekeningen en assemblages lijken ‘Panamarenkiaans’ maar zijn het niet. Ook kunstenaar/wetenschapper Leonardo da Vinci speelt door mijn hoofd. Creëert de kunstenaar gevleugelde tuigen, ruimteschepen, duikboten… om lucht en zeeën te verkennen? Is er over nagedacht? Stelt de kunstenaar vragen? Niet echt, zijn ‘studies’ assemblages leiden tot niets, hebben geen functie maar bezitten wel de kracht van de poëzie en de mogelijkheid om de toeschouwer te verleiden tot ongekende denkbeeldige avonturen.
In het gewone leven werkt Frank Gryffroy in Het huis van Kina als coördinator/ontwerper van educatieve tentoonstellingen. Als vrij kunstenaar gooit hij de computer overboord en tekent hij vol passie speels tekening na tekening met stift op papier of op met witte verf behandeld canvas. Zijn tekeningen, bedrieglijk technisch, tekent hij vlotjes uit de hand zonder passer, lat of andere tekeninstrumenten. Hij is een tekenaar pur sang en doet het ambt van het tekenen alle eer aan. Zijn fantasie neemt een vlucht om te landen in futuristische voertuigen.
Het driedimensionale werk ademt dezelfde vrije geest als zijn tekeningen en hoort in eenzelfde heerlijk imaginair universum thuis. Zowel zijn assemblages als zijn tekeningen laten je dagdromen van oceanen en schipbreukelingen, van zeemonsters, duikboten en expedities, van zeppelins gevuld met gas… Frank Gryffroy verhaalt gevisualiseerde dromen voor volwassenen en kinderen van 1 tot 99 jaar.
noot: Frank Gryffroy tekent live op de tentoonstelling.

werk van Frank Gryffroy

Stefaan Vanhoutte
Zie ik parallellen tussen de kunst van Stefaan Vanhoutte en die van Frank Gryffroy? Ja, ongetwijfeld, hun werken zijn gecreëerd vanuit eenzelfde speelse invalshoek, vanuit de liefde voor de patine van een objet trouvé. Er is één verschil. Stefaan Vanhoutte stelt onze maatschappij in vraag en vestigt de aandacht op de opwarming van de aarde. De assemblage – zwart koraal, gebrande eik – is daar een voorbeeld van. Zijn aanklacht is niet rebels of agressief, de kunstenaar legt zachtjes de vinger op de wonde. Esthetiek primeert.

zwart koraal, gebrande eik – Stefaan Vanhoutte


Stefaan Vanhoutte ziet schoonheid in nutteloze en/of afgedankte objecten. Dit levert vaak humoristische werken op. Kunst hoeft niet altijd bloedserieus te zijn. Zo recupereerde Stefaan Vanhoutte oude glasnegatieven (1913) met beeltenissen van een soldaat op een paard. De oorlog was nog niet begonnen, een grapje kan nog. De kunstenaar transformeert paarden in nooit gezien sfinxen, mythische wezens: half olifant/half paard, half paard/half zebra… De installatie, vakkundig geassembleerd, is verfijnd, stijlvol, met doeltreffend materiaal gebruik. Hier is de interieurarchitect aan het werk.

Het werk – Five bullets –  is spielerei op zijn best. De diverse materialen spelen een belangrijke rol in dit werk. Ik herken een interieurarchitect die vol levensvreugde een zijsprongetje waagt.

werk van Stefaan Vanhoutte

Bij de inkom, klaar om weg te vliegen, rust Icarus: 3 werken, één van Frank Gryffroy, van Stefaan Vanhoutte en ook van curator/kunstenaar Marc Mestdagh. Samen vormen deze objecten een Gesammtkunstwerk. Drie zegt meer dan één? Niet echt, de vleugels blijken onmachtig op te stijgen. Het blijft bij een tragische dagdroom van drie kunstenaars die graag verblijven in luchtkastelen. Eén ontsnappingsroute blijft open, die van de kunst.

Gesammtkunstwerk van Frank Gryffroy, Marc Mestdagh, Stefaan Vanhoutte


De verwondering bekruipt me om zoveel poëtische verhalen, om zoveel dromen, om het vluchten in een droom wereld waar nutteloze objecten onder de vorm van fantasy machines hun plaats veroveren. Misschien is de expo DEUS EX MACHINA één groot luchtkasteel waarin elke creatieve bezoeker zijn dagdromen herkent.

De frivole objecten in de immense ruimte, aftekenend tegen de witte muren van deWeverij, brengen een mooie balans tussen chaos en rust. Als beschouwer vlieg je naar de toekomst om later voorzichtig met beide voeten terug aan land te gaan.

INFO

DEUS EX MACHINA

Frank Gryfroy
Stafaan Vanhoutte

www.deweverij.be/deus

zondag 3 november 2024
zondag 10 november 2024
van 10u tot 18u
Frank Gryffroy tekent live op de tentoonstelling.

Dellaertsdreef 9
9940 Evergem (Sleidinge)

https://beeld.be/nl/kunstenaars/stefaan-vanhoutte

https://www.stefaanvanhoutte.com/

https://www.facebook.com/frank.gryffroy/

https://www.facebook.com/stefaan.vanhoutte.9

www.marcmestdagh.be

tekst en fotografie Kathleen Ramboer