RE-ASSEMBLED

20 november 202520 november 2025 kramboer Geen categorie /beeldende kunst, /beeldhouwkunst, /fotografie, /keramiek, /mixed media, /schilderkunst, /tekenkunst

Tekst en foto Kathleen Ramboer

Een groepsexpo naar aanleiding van drie jaar Tale Art Gallery

Tanja Leys, bezieler van Tale Art Gallery, zei in 2022 haar loopbaan als ingenieur in de farmawereld vaarwel om haar passie voor kunst te volgen. Ze opende een kunstgalerie in het kleine dorp Vlierzele, wat een sprong in het ongewisse betekende. Nu drie jaar later organiseert Tanja Leys een expo met 11 kunstenaars van het eerste uur, kunstenaars die deelnamen aan haar eerste tentoonstellingen. Heel nieuwsgierig aanvaard ik de uitnodiging tot een preview.

Eenmaal de deur geopend, valt mijn blik op een explosief kleurrijk werk van Manon De Craene, geflankeerd door een sculptuur van Hilde Van de Walle. Beide houden de belofte in van een kleurrijke, feestelijke expo. De inkomhal en de opvallende benedenruimte, geschilderd in een gewaagd diepblauw gelijkend op Yves Kleins ‘International Klein Bleu’, verwelkomen me met werk van Anne Vanoutryve, Manon De Craene, Hilde Van de Walle, Inge Dompas, Hervé Martijn, Chris Vanderschaeghe. We zijn benieuwd naar wat Tale Art Gallery nog te bieden heeft en nemen de trap naar boven om het werk van nog meer kunstenaars te ontdekken: Johan Clarysse, Kathleen Ramboer, Inge Dompas, Stephanie Gildemyn en Philippe Badert. Daar knoop ik een gesprek aan met Tanja Leys over de voorbije drie jaar en de nieuwe expo RE-ASSEMBLED.

Het gesprek

Kunstpoort Je galerie bestaat drie jaar. Is je kijk op de kunstwereld gedurende deze drie jaren veranderd? Dacht je een andere wereld aan te treffen?
Tanja Leys Aanvankelijk focuste ik me vooral op gevestigde waarden, kunstenaars die reeds hun sporen verdiend hebben in de wereld van de kunst. Ik werkte ook af en toe samen met andere galeries. Nu ga ik liever zelf op ontdekking, op zoek naar originele, unieke talenten waarmee ik mijn publiek kan verrassen. Jong talent heeft nood aan aanmoediging, moet en mag een kans krijgen. Om die reden bezoek ik regelmatig het atelier van jonge, pas afgestudeerde kunstenaars. Zij krijgen soms moeilijk de kans tentoon te stellen in een galerie.
Op de sociale media presenteert kunst zich in een stroom van afbeeldingen. Deze nieuwe platformen zijn voor mij een unieke mogelijkheid om intrigerende kunstenaars te ontdekken.

Kunstpoort Heb je kunstvormen, kunstenaars, kunstwerken, stijlen… leren appreciëren waar je vroeger minder voor openstond?
Tanja Leys Ik sta nu meer open voor abstracte kunst, vooral poëtisch abstract, en conceptuele kunst, kunst buiten een traditionele context. Christine Adam introduceerde me bij een aantal kunstenaars die kiezen voor eenvoud, minimale uitgepuurde kunst, voor een eerlijke abstractie. In de galerie kon het afgelopen jaar de kunstliefhebber abstracte kunst beschouwen.

Kunstpoort De expo RE-ASSEMBLED toont vooral figuratieve kunst. Is dit een bewuste keuze?
Tanja Leys Ik vind het belangrijk diverse stijlen te brengen. Een coup de coeur kan mij overkomen bij zowel figuratieve als bij abstracte kunst. Graag wil ik beide vertegenwoordigen.

Kunstpoort Het is ongelooflijk welke boeiende kunstenaars je bracht, kijk je tevreden terug op de voorbije drie jaar?
Tanja Leys Absoluut, ik betreur mijn beslissing een galerie te starten zeker niet! Trots ben ik op de 16 expo’s die de revue passeerden, fier op de kunstenaars die ik kon presenteren aan een geïnteresseerd kunstpubliek. Dankbaar kijk ik terug op het vertrouwen dat ik van de kunstenaars kreeg, nodig om knappe, originele tentoonstellingen op te bouwen. Ze lieten me binnen in hun passionele wereld met vele verhalen over inspiratie, technieken, verleden en toekomst.

Kunstpoort Een curator werkt soms mee aan een tentoonstelling, heb je dan het laatste woord? Aanvaard je zijn keuze onvoorwaardelijk?
Tanja Leys Ik verkoos 5X met een curator samen te werken. We zochten samen een thema, ook de selectie gebeurde in samenspraak. Het is gewoon fijn met zijn tweetjes een expo te realiseren, visies te delen, feedback te ontvangen. Samenwerken met een curator helpt mij nog beter de taal van de kunst te begrijpen, dat is voor mij een boeiend leerproces.
Bij de meeste expo’s nodig ik een spreker uit voor de introductie en het schrijven van een korte tekst over de expo. Dit kan zowel een curator, kunstcriticus of kunstminnend persoon zijn.

Kunstpoort Voor de tentoonstelling RE-ASSEMBLED ben je zelf curator. Het zijn niet alleen 11 kunstenaars die je nauw aan het hart liggen maar ook kunstenaars die sterk uiteen liggen wat stijl en techniek betreft. Een moeilijke opgave?
Tanja Leys Ongetwijfeld, de opstelling bleek een uitdaging. Het resultaat mag er zijn. De expo weet te verrassen. Verwondering, bevreemding, verrassing… schuilt om elke hoek.
RE-ASSEMBLED is dan ook bewust gekozen. De expo is een dynamische tentoonstelling, een ontmoeting tussen diverse kunstenaars die me gesteund hebben, een assemblage van stijlen en kunstvormen. RE-ASSEMBLED is een expo van gelijkgestemden die niet alleen goede kunst creëren maar ook kunstenaars zijn met een warm hart.

De preview

Wat valt me op bij een eerste kijk op de expo?
Ontelbare indrukken komen op me af. RE-ASSEMBLED brengt vooral tijdloze kunst.
Is de expo een staalkaart van wat er in de kunstwereld te zien en te beleven is? Enigszins wel. Ik ontdek een magische combinatie van stijlen en kunstenaars. Deze mix wil ik laten bezinken om later, bij een tweede bezoek, de draad terug op te nemen.
Bij de ene kunstenaar staat de mens centraal, bij de andere de natuur. En ergens ontstaat er een match made in heaven, toepasselijk bij het koningsblauw van de ruimte bij het binnenkomen.

De kunstenaars

Hervé Martijn

Zijn schilderijen ogen esthetisch, verhullend en onthullend. Ze hebben de kracht om te behagen. ‘Het meisje’ op het canvas intrigeert en ontlokt een innerlijke vraag: ‘Wat wil de kunstenaar ons vertellen?’ Als toeschouwer mag jezelf een verhaal bedenken.
De blauwen van de intimistische schilderijen zijn mysterieus en sereen, de roden warm oranje. Rood en blauw contrasteren niet maar vullen elkaar aan in de bedachtzaam geschilderde werken. Als ik kijk laat ik de schoonheid binnen in mijn ziel.

Philippe Badert

Het benadrukken van silhouetten, het compositorisch afbakenen met warm gele lijnen blijft me bij, telkens ik werk van de kunstenaar aanschouw. Hij beklemtoont niet alleen het specifieke van een houding maar het is ook een picturaal aspect dat vrolijk stemt. Dit opvallende gebruik laat hij achterwege in enkele recente schilderijen. De nadruk ligt meer op de inhoud dan op de vorm. Hij onderzoekt de invloed van de sociale media op de mens en specifiek op de kunstenaar. De kunstenaar die wil gezien worden en toch zijn gevoelens, emoties niet wil te grabbel gooien. Hij doet dat met ongekunstelde, gestileerde figuren en gezichten vermomd als pixels.

Chris Vanderschaeghe

Chris Vanderschaeghe schildert zijn mysterieuze ingetogen omfloerste portretten in zachte, poëtische pastel kleuren. De portretten kijken niet vrank en vrij de wereld tegemoet, alsof ze niet recht in de lens durven te kijken. Vaak maakt hij het perfecte plaatje op een zachte stijlvolle manier lichtjes onherkenbaar net of de geportretteerden hun ware gezicht niet willen tonen aan de kijker. Misschien toont niemand zijn ware ik aan de buitenwereld?

Anne Vanoutryve

Anne Vanoutryve interpreteert de natuur expressief, zonder rem op borstel en verf. In haar werk bruist de natuur van leven, voel je de buitenlucht, de wind waaien, de zon branden. Hier schildert een kunstenaar die de natuur en de verf liefheeft. Bekijk daarbij de penseelstreken veroorzaakt door een fors gebaar van de borstel en je moet er geen verhaal bij vertellen. Het is puur genieten.

Johan Clarysse

De werken van Johan Clarysse zijn narratief, hij bekijkt de wereld, schildert de mens, gaat in op sociale issues die de wereld raken. Vaak geven de schilderijen van Johan Clarysse een onaffe indruk. Het werkproces, de onderschildering blijft zichtbaar aanwezig. Zo wint zijn werk aan picturaliteit en gelaagdheid. Zijn tekeningen verwijzen vaak naar de schilderijen. Wat was er eerst, de tekening of het schilderij? Het speelt geen rol, het zijn aparte pareltjes die je los van elkaar kunt zien maar ook samen. Zien we een geschilderde tekening of een getekend schilderij?

Inge Dompas

Inge Dompas observeert en registreert. Ze schildert de stad in al zijn facetten: een vluchtig moment, een weerspiegeling, een reflectie. Ze borstelt dromerig een realiteit, ziet de bizarre schoonheid van een drukke stad. Vaak gebruikt de kunstenaar vogelperspectief waardoor ze afstand neemt van haar onderwerp en de compositie een speelse allure bezorgt.

Stephanie Gildemyn

Stephanie Gildemyn verdiept zich in de mythologie en verwerkt een oeroude beeldtaal in een persoonlijk werkproces. Het resultaat is werk dat de verbeelding prikkelt. De blauwen vallen op en zijn intens. Het werk dat ze hier toont doet me verlangen om nog ander werk van haar te ontdekken.

Anouk Thys

Anouk Thys zorgt voor afwisseling in de expo. Vindingrijke kleine keramieken sieren de witte muur en brengen stilte en rust middenin de kleurenovermacht van de andere kunstenaars. Het is alsof haar wandsculpturen mediteren en samen overleggen luid te roepen: ‘hier zijn we!’ Dit is helemaal overbodig, haar werk dwingt de toeschouwer dichtbij te kijken naar de fijne structuren, speciale natuurlijke kleuren en het gebruikt materiaal. Ik wil ze aanraken maar blijf er toch wijselijk af.

Manon De Craene

Manon De Craene schildert explosief met warme kleuren die elkaar dreigen te verdringen maar toch samen hun eigen plaats veroveren op het canvas. Op haar doeken vind ik een geordende chaos terug. Ik zie vormen en kleuren samen op reis naar een bestemming, het definitieve schilderij. Haar schilderijen lijken me intuïtief en spontaan in één ruk geschilderd. Maar zoals zo vaak het geval is, misschien sla ik de bal volledig mis en schildert ze bedachtzaam, vlak na vlak, streep na streep.

Kathleen Ramboer

Kathleen Ramboer houdt van de natuur en dat merk je in al haar werken. Maakt ze foto’s, schilderijen of tekeningen, alles gebeurt in de buiten lucht, en plein air, zonder vooropgesteld plan. Bomen blijken door de jaren heen haar belangrijkste inspiratiebron. Bomen in het bos, in het park, op de wei, op foto, op doek, op papier, op karton…, getekend met potlood, geschilderd met acrylverf.. in alle seizoenen, onder diverse hemels… het kan allemaal.
De kunstenaar schuwt het experiment, noch mislukkingen, dat houdt de drang om te creëren levendig. Haar reeks ‘Grenzeloos’ is daar het levendig bewijs van.

Hilde Van de Walle

Ook Hilde Van de Walle zorgt voor diversiteit. Haar beeldend werk omvat sculpturen in brons en composiet. Blauwgrijze en aardkleurige figuren vullen sierlijk de ruimte, zijn discreet aanwezig. Haar grootse zorg is niet de juiste anatomie nastreven maar door weglaten van lichaamsdelen een boeiende vorm scheppen met een sterke uitstraling. Enkele sculpturen groeien vanuit een bol- of peervorm, alsof de beelden balanceren op de rand van de wereld, op de grens tussen droom en daad. Onbewust maken ze, zonder armen, een evenwichtsoefening die ze met glans doorstaan.

Het is geen uitgesproken stille tentoonstelling. Enkele werken roepen luidop en kleurrijk, andere fluisteren zacht. Ik raad de bezoeker aan zijn intuïtie te volgen, vaak op zijn stappen terug te keren, open te staan voor wat op je afkomt, te genieten van RE-ASSEMBLED met de ogen wijd open maar ze ook even te sluiten om weg te dromen en een verhaal te verzinnen want tenslotte ben je in Tale Art Gallery.

Tekst en foto Kathleen Ramboer

INFO EXPO

Expo ‘RE-ASSEMBLED’
TaLe Art Gallery
Vlierzeledorp 12A, 9520 Vlierzele
+32 476 50 49 52
21nov tot 21 dec
https://taleartgallery.be/expo-21-11-2025-21-12-2025/

Open
vrijdag . zaterdag 14>18h
zondag 11>17h

Hervé Martijn
Anne Vanoutryve
Chris Vanderschaeghe
Anne Vanoutryve
Johan Clarysse
Philippe Badert
Stephanie Gildemyn
Annouk Thys
Manon De Craene
Inge Dompas
Hilde Van De Walle

opening en receptie
vrijdag 21.11 18h > 22h
de kunstenaars zijn aanwezig

INFO KUNSTENAARS

curator @tanja_leys
@kramboer
@hervemartijn
@philippe.badert
@chrisvanderschaeghe
@anne.vanoutryve
@johanclarysse.art
@ingedompas
@stephanie_gildemyn
@annoukthys
@manon.de.craene
@hilde_van_de_walle

BINNENWEGEN

17 november 202518 november 2025 kramboer Geen categorie /batik, /beeldende kunst, /beeldhouwkunst, /installatie, /schilderkunst, /sculpturen, /textielkunst

groepsexpo in Galerie drie met Anne-Marie Dhaluin, Wilma Dijkman, Katrien Everaert, Ariane Verstraete

Tekst en fotografie Kathleen Ramboer

Bestaat er een allesomvattend antwoord op de vraag: ‘Wat is kunst?’
Wat maakt van een creatie, een goed kunstwerk? En wanneer krijgt iets waarde? Helpt een galerie of een expo in een galerie deze pertinente vraag te beantwoorden? Moeilijk, niet echt, denk ik dan. Je ontdekt er wat de kunstwereld beroert of wat de kunstmarkt biedt, een bevredigend antwoord krijg je niet of is er niet. Maar Galerie Drie houdt de kunstliefhebber wakker, of is het andersom? De nog jonge galerie toont kunst rijk aan diversiteit, niet traditionele en minder vanzelfsprekende kunst, ze maken er plaats voor. Dat houdt de vinger aan de pols.

Onlangs las ik een tekst van Yves Joris: Kunst is iets wat gebeurt…. Je kent dat gevoel misschien. Je loopt door een zaal, zonder verwachting, en plots blijft je blik haken aan één werk. Niet het grootste, niet het luidste. Iets kleins, bijna onopvallends. En toch word je even stil. Dat moment tussen herkenning en verbazing is, denk ik, waar kunst begint. Niet in het materiaal, maar in wat het aanraakt…

Langs BINNENWEGEN stel ik me open voor de kunst, het herkennen, voor wat er op me af komt.

Tijdens het leveren van de werken, maak ik kennis met de kunstenaars, Anne-Marie Dhaluin, Wilma Dijkman, Katrien Everaert, Ariane Verstraete en hun werk.
Een dialoog laat niet op zich wachten. Voor het viertal is kunst hoe wonderlijk het ook klinkt van levens belang, kunst is meer dan een goed medicijn; roept emoties op, activeert herinneringen en raakt de kunstenaar en zijn publiek diep. In de aha-erlebnis begint de kunst. De expo BINNENWEGEN brengt een pad emoties gekanaliseerd in kunst. De vier kunstenaars beschikken over een arsenaal aan persoonlijke technieken om die beleving intens en zachtjes te verbeelden. Geen rebellie, wilde, felle, agressieve kleuren maar gevoelige, lichtvoetige schoonheid sleept de kijker mee in hun verhaal en in dat van de Galerie. Hun taal is die van de schone kunsten. Het beeld op de uitnodiging zit in de juiste sfeer.

ANNE–MARIE DHALUIN

Het werk van Anne-Marie Dhaluin is me bekend. Ik ben blij haar kunst hier in -’t echt- te mogen beschouwen, weg van de hapklare sociale media winkel. Haar textielwerkjes zijn klein maar oh zo tactiel. Enkele nodigen uit om er heel voorzichtig overheen te strijken, dat mag en kan… geen glas om je af te remmen! De kunst van Anne-Marie Dhaluin raakt je en raak je aan, je voelt het zware bamboe papier, de ruwe canvas, de kleurrijke draden, de lapjes geweven stof, het gaas… een fijne ervaring.
Haar werk is tot in de kleinste hoekjes gelaagd. Een rode verflaag verschuilt zich achter een zacht blauwgrijs vlak, een oranje verflaag houdt roden in bedwang… De diverse kleurlagen zorgen voor dat bescheiden tikkeltje picturaliteit dat haar werk nodig heeft en optilt.

Elk kunstwerk verbergt ergens wel een levensverhaal, een anekdote of een ingrijpende gebeurtenis. De diversiteit aan materialen die Anne-Marie Dhaluin aanwendt, wekt heimwee naar een wirwar aan bobijnen, bonte draden en stiksels, naar een naaimachine die zoemend een gezellige huiskamer tot leven bracht. In haar huiskamer/atelier daar werkt ze nu, omringd door zoveel herinneringen, hier komt ze tot rust. Het sfeervol werken aan een gezellige tafel is dé verklaring voor eerder kleine formaten.
Patronen zijn een weerkerend element in haar kunst. Patronen die ze overal ontdekt: in de vlakken van een landschap in vogelperspectief, in een tegelvloer… in architectuur, stoffen, mode, ongetwijfeld ook in een eenvoudige keukenhanddoek.
Haar kunst is van begin tot het einde sterk persoonlijk, zelfs het inkaderen neemt ze voor haar rekening, hier komt nogmaals het verleden om de hoek kijken. Een creatieve vader liet zijn kleine meisje helpen in zijn timmer werkplaats. Zoals vaak vormt het verleden een basis voor de toekomst. In het gezelschap van het verleden neemt Anne-Marie Dhaluin een vlucht naar de toekomst.

WILMA DIJKMAN

Wilma Dijkman noemt zichzelf een kunstenaar/onderzoeker. Door middel van creatieve processen zoekt ze een antwoord op levensvragen. Hoe verhoudt de mens zich tot zijn leefgebied? Onze relatie met onze natuurlijke omgeving zijn we ergens onderweg verloren, het evenwicht is zoek. Ze attendeert hierop, niet met rebelse agressieve kunst, neen ze legt heel voorzichtig de vinger op de wonde, zacht en teder. Wilma Dijkman beseft de onmacht van agressieve kunst en kiest resoluut voor verstilling in deze gepolariseerde wereld. Enkele jaren terug had ze nood aan inventarisatie. Wat boeit haar; de verhouding van de natuur ten op zichtte van het zelf, het kijken van buiten naar binnen of is het van binnen naar buiten? Ze brengt geen boodschap, geen slogans, haar thema is onderzoek. Het resultaat is schoonheid, onwerelds. Ik refereer graag naar haar in-situ installatie ‘The other side’ op de Brug der Keizerlijke Geneugten, die was te zien tijdens de Kunst biënnale Prinsenhof 2025. Haar installatie was één en al Japanse schoonheid en esthetiek. ‘The other Side’ nodigde uit om de brug te vieren als symbool van verbinding, reflectie en transformatie.
Wilma Dijkman is uitermate nieuwsgierig, dat verklaart het gebruik van sterk uiteenlopende technieken zoals fotografie, textielkunst, borduurwerk, tekenen, werken met en op papier, hout, karton en onlangs nog video. Niet alledaagse werkwijzen zijn haar instrument om schoonheid te creëren. Esthetiek ervaren is helend, graag zien is in elke context belangrijk. Voor Wilma Dijkman mag kunst mooi zijn.

Tijdens de expo Binnenwegen brengt ze maskerobjecten ‘We are many’. Wie zijn we? Een masker versluiert ons zijn. De maskers stapelt ze. Ze verwijst hiermee naar muziekinstrumenten die ze op haar beurt associeert met de mens als instrument, als middel tot het bewandelen van BINNENWEGEN van de ziel, het zijn.

KATRIEN EVERAERT

Katrien Everaert is overtuigd: als kunstenaar ben je geboren. Ze was voorbestemd het pad van de kunst te bewandelen. Een creatieve pa, die haar de schoonheid liet liefhebben, een ma-naaister, wonen in een stoffenwinkel, dit zijn ingrediënten die Katrien gevormd hebben tot wie ze nu is. Katrien Everaert beweegt zich vlot tussen verschillende disciplines. De kunstenaar is immer op zoek om materie met de ruimte te verbinden. Keramiek, textiel, touw … zijn haar instrumenten. Het begon figuratief. Aan de keukentafel schilderde ze voor haar vijf kinderen. Later kwam keramiek op de proppen tijdens het lesgeven aan blinden en slechtzienden.

Als de ruimte op voorhand gekend is, gaat haar kunstwerk volledig op in de ruimte, kiest ze materiaal in functie van de locatie. Ze werkt intuïtief, naar waar haar techniek haar heenbrengt. Ooit las ik: ‘Kunst is onderdeel van een oeuvre. Het proces is het maken zelf’. En misschien kunnen we dat op de kunst van Katrien Everaert toepassen.
Hoewel ze zich geen textielkunstenaar wil noemen, houdt ze van de eenvoud van batik. Door de therapeutische kracht van kleuren en techniek betekende de kunst van het batikken voor haar een nieuwe start. Haar batikken spreken een poëtische taal zonder woorden.
Haar hart ligt bij tactiele zintuiglijke materies zoals klei, was, hout… Op de expo BINNENWEGEN brengt ze sleutelwerken in keramiek, klei… een concept met vele laagjes, zoals het leven zich aanbiedt, symbool voor wat was en nog komen zal, voor een leven in beweging.
Het bouwmateriaal voor haar toren doet denken aan een blokkendoos of bouwdoos. Is dit een knipoog naar een heerlijk creatieve kindertijd? Het brengt in elk geval mijn jeugdjaren terug. De toren, hoewel de materie mij hout lijkt, is een speels bewegend sculptuur in klei. Wellicht is het sculptuur ook demonteerbaar wat het werkelijke leven, gelukkig maar, niet is. Zowel haar batikken als sculpturen laten me dromen en wekken een nostalgisch verlangen naar een heerlijke nieuwe wereld.

ARIANE VERSTRAETE

In de kunst van Ariane Verstraete is haar nu en verleden sterk aanwezig.
Via haar website https://www.stapelartmusic.com/ariane maak ik voor het eerst kennis met haar werk.
Haar installatie LIFE, een sculptuur van knopen en touwen, bleek achteraf, een therapeutisch werk. De wirwar van geweven draden en knopen die uiteindelijk één worden is symbolisch voor de chaos van het leven waarin ze haar weg zoekt met de kunst als bondgenoot. Een spel van touwen, licht en schaduw appelleert aan een broodnodige verbinding in deze onrustige tijd en draagt sporen van haar verleden als fotografe.
Alles is inspiratie voor de kunstenaar maar soms beweegt de creativiteit zich in een doodlopend straatje. ‘Painted Black’ is letterlijk en figuurlijk een zwarte reeks. Canvassen in de kleuren van het regenboogspectrum overschilderde ze met zwart. Na de reeks kon ze terug vol verwondering haar omgeving observeren als grondstof voor nieuwe creaties.
Ik bekijk haar recente serie ‘Troostwolken’ die ze straks presenteert in de galerie. De reeks is geschilderd naar aanleiding van de dood van haar vader, de vader van wie ze het creatieve, artistieke DNA erfde. Ik erken en herken de kracht van kunst. Door kunst overleven geliefden in de schaduw van de herinnering. Ariane schildert dagelijks wolken, gefotografeerd in de haven van Gent, de plaats waar haar vader werkte. Ze verbindt de ervaring van het verlies met de eeuwige wolken boven de haven. Daarna stopt ze de wolken in een koester- of troostdoosje. Is ze bang dat de wolken verdampen, opgaan in lucht, de herinneringen ontsnappen? ‘Kunst is geen antwoord op de dood. Het is een oefening in blijven’. Yves Joris

De kunstenaar is op zoek naar zichzelf, naar haar plaats in de maatschappij, naar verbinding. Vandaag focust ze zich ook op recyclagekunst want kunst creëert bewustzijn. Ze is dankbaar voor de natuur, het leven en daar wil ze zorg voor dragen. Arianne vindt het haar missie de wonde bloot te leggen en de lichtzinnigheid waarmee de mens met zijn leefmilieu omspringt aan te klagen.

Leeg is Galerie Drie een witte ruimte zonder prikkels, met een groot venster en glazen deur, uitkijkend op een rustig stadsstraatje. Maar tijdens BINNENWEGEN open je die deur en wandel je in het verleden, heden en toekomst van de vier tentoonstellende kunstenaars. Je treedt binnen in een wondere zintuiglijke wereld van gevoelens. Langs binnenwegen het innerlijke landschap van emoties en gevoelens verkennen, dat is een optie.

Tekst en fotografie Kathleen Ramboer

INFO kunstenaars

https://www.instagram.com/annemariedhaluin/
https://www.instagram.com/wilma_dijkman/
https://www.instagram.com/katrieneveraert/
https://www.instagram.com/arianeverstraete/

INFO expo

Galerie Drie
“Binnenwegen”
van 21.11 tot 14.12.2025
Sint-Amelbergastraat 3A, Gent
vernissage vrijdag 21 november van 9u tot 22u
vrijdag en zaterdag van 9u tot 18u
zondag van 9u tot 14u
https://www.instagram.com/galeriedrie/

ENTER

3 november 20253 november 2025 kramboer Geen categorie /beeldende kunst, /beeldhouwkunst, /fotografie, /keramiek, /schilderkunst, /tekenkunst

tekst en foto Kathleen Ramboer

De expo ENTER kan je bezoeken in de Pastorie van het landelijke Munte. Annick Wallaert, Begga Vermaelen, Els Malyster en Tom Van Nuffel stellen er tentoon. Het viertal studeerde vrije grafiek maar daar bleef het niet bij. Hun artistiek pad maakte zijsprongen naar diverse andere technieken. Het viertal stelt het leven centraal, het persoonlijk leven, het leven van elke dag. De kunstenaars vertonen betrokkenheid met hun omgeving, de mens en de wereld van vandaag. ENTER is een dialoog tussen bevriende kunstenaars over het onuitgesprokene, over wat nog leeft, ook als woorden ontbreken. Annick Wallaert.

ANNICK WALLAERT

Annick Wallaert communiceert het liefst via haar schilderkunst. Annick was voor mij de kunstenaar van expressieve, kale bomen, grafisch van opzet, bijna getekend, ze staan mooi te wezen op een effen kleurig vlak. Deze periode is verleden tijd. Bij het aanschouwen van de nieuwste canvassen vorm ik me een beeld over het hoe en waarom, over de gedachte die ze wil overbrengen.

Wat de reeks ‘Our unlived Life’ betreft, sla ik de bal compleet mis. Haar felle roden en rozen roepen bij mij passie en rebellie op. Niets is minder waar. De heftige kleuren zijn de vertolkers van haar gebarsten ziel, van haar droefheid, haar kwetsbaarheid en veerkracht, van haar emotionele landschap. De kleuren staan volgens Annick symbool voor een huid die leeft, zacht en kwetsbaar tegelijk. Door mijn verdriet zijn de roden hevig, vertrouwt Annick me toe. En leven dat wil ze… de kunst helpt haar hierbij; kunst is voor haar hét middel om te overleven.

Mij lijken de werken spontaan geschilderd. Ook hier heb ik het mis. Annick benoemt ze als SLOW ART. De canvassen bouwt ze heel traag op, laag op laag. Ze start heel zachtjes om later heftig te eindigen.
In de dominante verticalen vermoed ik een tralies, een hek… metaforen voor een zekere onvrijheid waar de kunstenaar wil aan ontsnappen. Annick repliceert: Sangatte, daar ligt de oorsprong van die geschilderde verticalen, Sangatte het dorp waar de vluchtelingen vertoeven om van daaruit de overtocht te wagen. De rechtopstaande lijnen zijn houten spijlen van neergewaaide hekkens maar voor mij zijn het beenderen van de ontheemden op zoek naar andere betere horizonten. Deze reeks ‘Sangatte’ is gestart in 2022 vanuit een maatschappelijke universele achtergrond en evolueerde naar ‘Unlived life’ die vertrekt vanuit mijn persoonlijke beleving. Ik lees veel boeken over psychologie, de reeks is genoemd naar een quote van Carl Gustav Jung: ‘Our unlived life, the unseen – unfelt parts of our psyche’ . De quote verwijst volgens Annick Wallaert naar ‘… dingen die er altijd zijn maar niet aan de oppervlakte komen of mogen komen’, naar het collectief onbewuste.

uit de reeks Our unlived Life

Het niet negeren van haar verdriet, het op het canvas wegschilderen van een donkere tijd, helpt de kunstenaar deze periode in haar leven af te sluiten.

BEGGA VERMAELEN

Kunst is de rode draad in het leven van Begga Vermaelen. Kleurpotloden waren de poppen van haar kindertijd. Na haar middelbare studies kunstonderwijs kiest ze uit onzekerheid voor conservatie en restauratie van muurschilderingen. En toch de drang naar creatie blijft kriebelen. Nu is vrije grafiek onder de vorm van houtsneden haar passie. Laatst verschenen ook mezzotinten op het appel.

Houtsnede en boekje, handmatig vervaardigd door Begga Vermaelen, met Japanse binding – houtsneden aangevuld met partijen in potlood

Hoe komt het toch dat jij moeilijke technieken als mezzotint, houtsneden… zo snel beheerst, vroeg ik haar. Waarschijnlijk omdat ik door mijn beroep als restaurateur vertrouwd ben met vele technieken, je pikt gemakkelijker in op handelingen, was het antwoord. Ze heeft het in de vingers, dat zie je zo.

Houtsnede, 6 lagen, 2 verschillende drukken van eenzelfde werk

Ze aanbidt de schoonheid van het alledaagse. De straat, haar omgeving en haar persoonlijke leefwereld… voeden haar kunst. De houtsneden ogen desolaat, geen spoor van mensen en toch zijn ze ergens aanwezig. Dit heeft ze gemeen met Koen van den Broek: de fascinatie voor stoepranden, straatstenen en modernistische architectuur.
Licht, schaduw, rechte lijnen en een subtiele vlakverdeling zijn de basis bouwstenen, de fundamenten waarop haar werk gebouwd is. Wellicht brengt deze zoektocht, deze queeste naar een ruimtelijk onderwerp haar dichter bij de abstractie. Bij Begga Vermaelen ligt volgens mij deze mogelijkheid voor de hand.
Bij restauratie heb je oog voor het detail daarom waren haar vroeg schilderijen meer verhalend realistisch nu opteert Begga Vermaelen resoluut voor de essentie, de eenvoud, zelfs voor eliminatie, het uitpuren van een onderwerp. Een boom bestaat uit 2 lijnen, een weg is een vlak, een huis telt horizontale lijnen en verticale… Wie woont in het huis, waar zijn de tafel, de stoel, de zetel, het bed? Bij haar heeft het publiek het laatste woord. De beschouwer verbeeldt zich een verhaal, zoekt tekst bij het beeld, vult de ruimte in. Haar werken halen het creatieve in de toeschouwer naar boven. En dat is fijn.

ELS MALYSTER

Els Malyster studeerde vrije grafiek, voelde zich niet thuis in die richting en koos zoals Begga Vermaelen voor de restauratie. Na 25 jaar werken als restaurateur was de passie op de vlucht en studeerde ze avondles keramiek. Ze startte met gebruiksvoorwerpen maar nu zoekt Els Malyster het artistieke op. De ideeën om beelden te creëren hopen zich op, dwalen rond in haar dromen, klaar om uit te breken. De materiaal kennis en vaardigheden, verworven tijdens de restauratie van muurschilderijen, zijn nuttig voor haar kunst van nu. Oude materialen boeien haar, afval containers zijn voor haar een schatkist met uniek materiaal. In het atelier stapelen de verzamelde voorwerpen zich op. Ze maakt er objecten mee waar niet altijd een concept in terug te vinden is. Dat hoeft ook niet voor haar, iets moois maken dat wil ze wel. Kunst mag toch ook amusement zijn? Het maakproces vindt ze fantastisch en dat kan je zien aan de schopjes die ze omtoverde tot kunstvoorwerpen.
Ook werk dat spreekt toont ze hier in de Pastorie. Wat in de wereld gaande is beroert haar. Als reactie creëerde ze een pot met een tekst die de mensen wil aansporen te communiceren, met elkaar te praten, wie weet helpt dat de wereld vooruit. De werken met de neuzen en oren hebben dezelfde bedoeling. De oren zijn gelabeld met de tekst LUISTER, in vele talen, Chinees, Russisch…. De neuzen… die wijzen in dezelfde richting, eentje niet, altijd is er die ene dwarsligger. En dat hoeft niet negatief te zijn.

Haar beelden zijn verstild, doen me denken aan dodenmaskers, zonder uitdrukking. De inspiratiebron blijkt een Weens museum, een ziekenhuis, een soort rariteiten kabinet waar wassen afgietsels van psychisch zieke mensen te zien zijn. Tijdens covid trok de kunstenaar zich terug in haar atelier om deze werken te maken. Zo kwam ze er tot rust, haar beelden vertolken die stilte, die concentratie, het alleen zijn ver van de turbulente wereld buiten het atelier, het berusten.
De psyche, het fysische en medische zijn drie pijlers die je terugvindt in het werk van Els. ‘Is dat niet wat depri?’ vraag ik de kunstenaar. Els Malyster: ‘Helemaal niet, het is pure fascinatie.’ Haar oma had een Larousse médical illustré. De prenten met afwijkingen van het menselijk lichaam, van allerlei vreemde ziektes die de huid en het uiterlijk van de mens extreem veranderen, die waren het meest bekeken. Bij oma werd het zaadje geplant, nu zie je de vruchten waar elke kunstliefhebber mag en kan van genieten.

TOM VAN NUFFEL

Tom Van Nuffel is graficus van opleiding maar grafiek verdween op de achtergrond, fotografie neemt sinds 2002 de overhand. Bij de opstelling fotografeer ik zijn werk. Rapper gezegd dan gedaan. Zijn foto’s voorziet Tom Van Nuffel met een laagje epoxy en dat maakt mijn taak oh zo moeilijk. De herfstzon speelt met het glanzend oppervlak, brandt optisch witte vage vlekken in het beeld, creëert een nieuwe foto, een gelaagdheid die de fotograaf niet voor ogen had. Fotografie is spelen met licht, hier in de Pastorie speelt het zonlicht met de foto. Ik beleef een magisch moment. Ook zonder het spelende zonlicht zijn de foto’s één en al mysterie. Ze omarmen de poëzie van het onvolmaakte. Soms is het raden naar het onderwerp. Zie ik een vlieg of is het een zwarte vlek? Is dat varkentje wel echt? Wat verstopt dat vervuilde glas, die aangeslagen ruit? Zoals Begga Vermaelen vindt hij inspiratie in zijn dagelijkse omgeving of onderweg. Op reis, in een museum… overal komen de onderwerpen naar hem toe. Als professioneel fotograaf, illustrator, grafisch vormgever (bij onder andere Collect, de Gentenaar, het jaarboek Snoecks, De Standaard… ) werkte hij met haarscherpe foto’s, de perfectie nabij. Hier in Munte toont hij creatieve fotografie, ver van de glossy magazines. Zijn foto’s zijn digitaal met een analoge uitstraling. Misschien omdat Tom Van Nuffel als graficus het niet laten kan de foto’s bij te werken met potlood en inkt?

links werk van Els Malyster en Tom Van Nuffel – rechts foto Tom Van Nuffel

Ook lichaamsdelen bevolken de foto’s. Zoals bij zijn partner Els Malyster heeft het menselijk lichaam een plaats in zijn kunst. Een fascinatie voor skeletten, beenderen en rariteiten ligt aan de oorsprong. Zijn grootvader woonde tegenover een slachthuis. Tom Van Nuffel: ‘Ik zag horens van een stier, oren van een koe….ook dat liet zijn sporen na, ik was er niet vies van.’ In de kunstschool Sint-Lucas kwam de betovering nogmaals de kop op steken tijdens het waarnemingstekenen en modeltekenen waar een geraamte de klas sierde. Op een vorige expo, een tijdje terug toen AI nog weinig bekend was bij het grote publiek, hadden kijkers het vermoeden dat hij AI benutte, wat helemaal niet het geval was. Sculpturen, gefotografeerd in musea overal ter wereld, geeft hij een ander aanzicht. Ook zonder AI kan de fotograaf Tom Van Nuffel zijn foto’s een twist geven.

Het sterk persoonlijk werk van deze vier kunstenaars maakt indruk. Zoals de herfstzon tijdens mijn bezoek aan de Pastorie, zet ik de expo graag in het zonnetje.

Tekst en foto Kathleen Ramboer
gefotografeerd tijdens de opbouw van de tentoonstelling

INFO

Pastorie Munte
Munteplein 6
Merelbeke – Melle
za 1 nov van 15u tot 20u
open 2nov 7 nov 8nov 9nov
telkens van 11u tot 18u

https://www.instagram.com/wallaertannick/

https://www.instagram.com/begga_vermaelen/

https://www.facebook.com/tomvannuffel

https://www.instagram.com/ateliergloed/

‘Le Merle Noir #2’

22 september 2025 kramboer Geen categorie /assemblages, /beeldende kunst, /collages, /installatie, /schilderkunst, /tekenkunst

Een expo in het Platform voor actuele kunsten – PAK

tekst en fotografie Kathleen Ramboer

Een bezoekje aan de tentoonstelling ‘Le Merle Noir #2’ in het PAK te Gistel heeft me ontroerd. Hoe hartverwarmend kan dat zijn; zoveel kunstenaars, zoveel schoonheid op een locatie middenin het groen. De expo zindert nog na in mijn kunstenaars gemoed. Le Merle Noir #2 is geen vrijblijvende tentoonstelling, de werken verplichten de toeschouwer na te denken over de wereld, de mensheid, over ons ‘zijn’

Curator Frank Demarest toont van 7 september tot 12 oktober het tweede luik van Le Merle Noir. Hij brengt stuk voor stuk goede kunstenaars samen, de meeste van eigen bodem, wat ik weet te waarderen, enkele van buiten België. Ze brengen geen gemakkelijk consumeerbare kunst, leggen hun ziel bloot voor de kijker die hun kunst binnendringt. Negentien kunstenaars brengen in diverse disciplines een eigenzinnige interpretatie van de symboliek en de mystiek rondom de zwarte merel. Geen vrolijkheid siert de muren, maar op deze rustige zondagnamiddag maken de ruimtes vol licht en de kraaknette witte muren van het PAK de kunst verteerbaar. Een mystieke sfeer vergezelt me op mijn tocht doorheen de ‘kamers’ van het PAK. Onmiddellijk bij het binnentreden ben ik in de ban van de expo, de toon is gezet. Fotograaf Sébastien Van Malleghem toont het resultaat van een onderdompeling in het project Réagir in Tourcoing. Mensen, werkloos, vaak met drugsproblemen en een onzekere toekomst voor ogen, kunnen er terecht bij een team van artsen, opvoeders, psychologen, verpleegkundigen… Er is een dag- en nachtopvang voorzien. De geëngageerde fotojournalist Sébastien Van Malleghem volgde ‘Réagir’ enige tijd en toont hier doorleefde beelden van pijn en smart. De foto’s zijn stuk voor stuk getuigenissen van een diep menselijk medeleven van de fotograaf.

De indrukken zijn talrijk, het geheel is museaal. Het valt me moeilijk enkele werken uit te pikken.
Ik mis een cataloog, gelukkig heb ik foto’s gemaakt, een beetje lukraak. De reden? Fotograferen en daarbij opgaan in een expo gaan moeilijk samen. Het fotograferen breekt je echte kijkbeleving.

Tamara De Prest kennen we van haar kleine werken. Ook hier schildert ze op klein formaat waardoor je letterlijk en figuurlijk geen afstand kunt nemen van het fysieke en de inhoud. Haar materiaal gebruik, ik vermoed olieverf op flinterdun papier, blijkt uiterst kwetsbaar, parallel aan het onderwerp. Op één van haar werken ‘Rood’ staat een rode stoel met ballon centraal. De eenvoud en vooral de rode kleur van het beeld dragen bij tot de intensiteit van het schilderij. Deze kleur roept zowel positieve gevoelens op van liefde en passie als gevoelens van gevaar en woede. De toeschouwer vangt het signaal op dat bij zijn identiteit hoort.

Kim Van Daele ken ik van haar bruin getinte natuur tekeningen: bomen, struiken, landschappen… tekent ze in evenwichtige donkere en lichtere partijen, geduldig, levendig en nauwkeurig, met een gevoel voor compositie. In het PAK toont ze de vergankelijkheid van wat de mens voortbrengt: verweerde gebouwen, getransformeerd door weelderige graffiti, gevangen in een overwoekerende natuur. Ik suggereer een etiket ‘bevreemdend realisme’.

Barbara Bervoets creëert collages met eigen foto’s en drukwerk. Ze ogen mooi en aantrekkelijk maar blijken meer te zijn dan geslaagd knip- en plakwerk. Het zijn hermetische donkere werken, niet altijd te vatten voor de kunstliefhebber. Het is aan de beschouwer het werk compleet te maken door er een interpretatie aan te geven.

Een kunstenaar die ik kost wat kost wil vermelden is Karl Mechnig. Hij heeft een hoog Félicien Rops gehalte. Karl Mechnig bezit een ongelooflijk persoonlijke beeldtaal waarin de fantasie hoogtij viert. Figuren lijken uit zijn dromen ontsnapt om te dansen op het witte blad, feest te vieren en met oneindig veel sarcasme ons grijnzend aan te staren, het publiek op de korrel te nemen. De kunstenaar tekent schijnbaar met het grootste gemak speels de menselijke gekte en comedie. Geen enkele bezoeker kan deze A4 potloodtekeningen links laten liggen. Uitdagend slepen ze de toeschouwer mee in zijn onvoorstelbare bonte wereld en zetten de kijker aan het denken.

Ik weet, ik doe veel kunstenaars oneer aan door niet dieper op hun kunst in te gaan.
Ik kan alleen maar schrijven dat alle werken een bezoek aan het PAK waard zijn.
‘Le Merle Noir #2’ is ongetwijfeld een ommetje waard en zet Gistel op de kaart van de kunst.

Deelnemende kunstenaars

Danielle van Zadelhoff – Gery De Smet – Kim Vandaele – Valentine Lari – Nico Vaerewijck – Sébastien Van Malleghem – Frow Steeman – Barbara Bervoets – Pascale Pollier – Sandra De ClercK – Gert Jochems – Milan Jespers – Bryan Green – Annemarie Casteleyn – Karl Mechnig – Eleanor Crook – Mathieu Lobelle – Tamara De Prest – The Colckwork Collective

Info expo

PAK
Dullaertweg 80
8470 Gistel

7 september tot 12 oktober 2025
open zaterdag en zondag van 13u tot 18u

https://www.instagram.com/pak.platformvooractuelekunsten/

tekst Kathleen Ramboer

“ THE SURFACE HOLDS NO SECRETS ”

17 september 2025 kramboer Geen categorie /beeldende kunst, /expo, /gallery, /schilderkunst, /tentoonstelling

TALE ART GALLERY
Vlierzeledorp 12A
9520 Vlierzele

21/09/25 > 19/10/25
Vrijdag-zaterdag : 14u > 18u
Zondag : 11u > 17u
info www.taleartgallery.be

SVELTE THYS
LODE LAPERRE
DANIEL MATTAR
MEREL VAN DE CASTEELE
MARC VAN CAUWENBERGH

Introductietekst expo door Wim Lambrecht

THE SURFACE HOLDS NO SECRETS

– Over zichtbare sporen van het maakproces –

In deze tentoonstelling staat het schilderoppervlak centraal als drager van handeling, geheugen en betekenis. De kunstenaars tonen hoe elke penseelstreek, kras of laag verf niet alleen een beeld vormt, maar ook een spoor achterlaat van de actie zelf.

Wat op het eerste gezicht zichtbaar is, vormt tegelijk een sluier over wat eronder ligt: suggestie en verhulling wisselen elkaar af. In plaats van geheimen te bewaren, onthult het oppervlak de gelaagdheid van het denken en doen. Hier opent de schilderkunst een veld van sporen: deels zichtbaar, deels tastbaar en bij momenten onontkoombaar.

In een tijd waarin beeld en betekenis voortdurend in beweging zijn, richt deze tentoonstelling de blik op het schilderoppervlak als plek van handeling, proces en onthulling. The Surface Holds No Secrets brengt een groep hedendaagse kunstenaars samen die de schilderkunst benaderen als een tastbaar en levend medium waarin elke laag verf, elke geste, elke overschildering haar sporen nalaat.

Het oppervlak verbergt niets: het toont de fysieke actie van het schilderen, de twijfel, de correctie, de impuls. De schilderijen in deze tentoonstelling spreken niet zozeer in beelden, maar in gebaren in wat zichtbaar is én wat net verhuld blijft onder een sluier van verf. De lagen vormen een visuele geschiedenis, een geheugen van keuzes en veranderingen.

Centrale motieven zijn suggestie, transparantie en het spanningsveld tussen openbaring en verborgenheid. Wat is bron, wat is toeval, wat is constructie? De werken laten zien hoe schilderkunst vandaag niet alleen draait om wat wordt afgebeeld, maar vooral hoe iets ontstaat en wat daarvan bewust of onbewust zichtbaar blijft.

In plaats van een venster naar een andere werkelijkheid, presenteert de schilderkunst zich hier als een autonoom oppervlak; een veld van handelingen en sporen. Het doek wordt een plek waar betekenis niet eenduidig is, maar ontstaat in het spanningsveld tussen onthulling en verhulling, tussen wat zichtbaar is en wat slechts gesuggereerd wordt. Het oppervlak draagt geen geheimen; het is het verhaal.

Enkele impressies over het werk van de kunstenaars:

Svelte Thys
Schilderen aan de rand van de hemel.

Hoewel ze over een atelier beschikt, vindt Svelte Thys haar plek aan de rand ervan; letterlijk tegen de buitenmuur. Een eenvoudige bakstenen muur, voorzien van twee nagels: één voor klein werk, één voor groter werk. Het licht speelt er vrij spel. Haar bijzondere band met licht en haar fascinatie voor natuur vormen een essentieel onderdeel van haar praktijk.

Haar schilderijen en tekeningen zijn nauw verweven met de natuur. Ze ontstaan uit wandelingen langs de randen van haar leefomgeving, of keren terug naar de achtertuin die haar wereld begrenst. Het werk toont fragmenten uit de natuur: uitsnedes waarin de seizoenen lijken op te lossen. Gestolde momenten in de tijd, waarin de stille woede van een hommel op zoek naar nectar voelbaar wordt, grassprieten hun rug richten naar het hemelgewelf of paddenstoelen zich wringen uit de grond.

Het zijn die zichtbare penseelstreken die we willen vasthouden, versterkt door de poëtische titels die Svelte hen toedicht, die zich dieper in de lente van ons geheugen graven.

Lode Laperre
Een Voettocht doorheen een landschap in wording

Het lijkt wel of het oeuvre van Lode Laperre door generaties werd doorgegeven. Het heeft de uitstraling van fragmenten uit een ander tijdperk, alsof ze afkomstig zijn van archeologische artefacten uit een ver verleden, diep ingeslepen door de tand des tijds. Het is een werk dat herinneringen draagt van een tijd waarin het klimaat diepe groeven trok, bewerkt door de hand van de tijd zelf.

De werken die Lode creëert, herinneren aan de schil van de sequoia, ingesneeuwd tijdens de ijstijd, verschoven door tektonische platen en uitgespuwd door vulkanen. Ze zijn aangetast door de vurigheid van lava, geblust door water, aangespoeld door de onstuimige zeeën. Ze dragen het spoor van nomaden die hen gebruikten als schild tegen zandstormen, door de eeuwen heen geruild op de zijderoutes, verloren in anonimiteit, bedolven door rotsen en uiteindelijk bevrijd door erosie, en opnieuw bedekt door een kleed van korstmossen.

Van dichtbij lijken ze op huiden die worden beteugeld door de leerlooier. Van verre verwijzen ze naar oosterse landschappen, gezien vanuit een goddelijk standpunt — ver voorbij de winter van het leven, bloedend in pracht, lavend aan de blik van de vele pelgrims die even halt houden, om daarna hun voettocht verder te zetten.

Lode Laperre’s werk is opgewekt uit de dood, gedoemd om te overleven.

Daniel Mattar
Miniatuur van het onzichtbare.

Het werk van Daniel Mattar is een verkenning van technologie en verf in hun puurste, meest geconcentreerde vorm. Het lijkt te ontspringen aan een mechanisch oog, dat verder kijkt dan de menselijke waarneming, en een ode brengt aan de kracht van de verf. Elke druppel die hij aanbrengt, elke bolling en stolling, doet denken aan industrieel ontwerp, maar verwijst tegelijk naar de elementaire puurheid van de oervorm.

Zijn achtergronden zijn geen zachte colorfields, maar kleurvlakken die ongenadig de ruimte ontkennen, het vlak opeisen en het fundament vormen voor de uitvergrote verfdruppels of vegen, die zich als een levend mechanisme in de ruimte bevindt. Het werk is als een aankondiging van een bas-reliëf, een toenadering tot de gene zijde, een verlangen dat zich uitstrekt naar de aanraking die nooit komt, afgeschermd door het glas dat de afstand bewaakt.

Wat Mattar creëert is een werk dat zowel de stolling van de tijd als de vloeibaarheid van de moment bevat, een spanning die slechts op het grensvlak tussen de mechanische en de organische wordt begrepen.

Merel Van de Casteele
Schilder van oorsprong, kunstenaar in veelvoud.

Zowel het grafische als het plastische liggen haar nauw aan het hart, en ze weet beide werelden ogenschijnlijk moeiteloos te verbinden in een hybride praktijk. Ze beweegt zich tussen nacht en dag, tussen donkerte en lichtheid, tussen kern en oppervlak.

Haar werk is soms open en leesbaar, dan weer gesloten en ongrijpbaar maar altijd onrustig. Wie goed kijkt, en meer nog: wie goed luistert, voelt de spanning onder het oppervlak. Het zijn de zogenaamde tegenstellingen die de tussenruimte voeden. En het is precies die tussenruimte die Merel opzoekt en nodig heeft om zichzelf te voeden.

Buiten het atelier zoekt ze de publieke ruimte op, waar ze haar objecten bezweert en deelt via haar kenmerkende performatieve geste.

Het jonge oeuvre van Van de Casteele is matuur en gelaagd, geworteld in een fascinatie voor het etnografische en het academische. Een combinatie waarin vergeten geschiedenissen transformeren tot urgente getuigenissen.

Marc Van Cauwenbergh
Dance among Friends

Binnen de ogenschijnlijke beperkingen van een vast formaat, openbaart zich een ongrijpbare vloeibaarheid. Verflagen lijken traag en bedachtzaam aangebracht, maar in werkelijkheid zijn ze snel, trefzeker, bijna vluchtig gepenseeld. Marc blijft ongemeen trouw aan zijn kleurenpalet, een constante die hij al veertig jaar met precisie aanhoudt. De verfhuid leeft, trilt, houdt nooit de adem vast. Het werk beweegt, speelt met zwaartekracht, met leesrichting, alsof de elementen altijd in transitie zijn; niets is vast, niets is definitief.

Marc gedraagt zich als een orkestleider die de partituur nauw volgt, maar altijd ruimte laat voor improvisatie. In zijn composities verschuift de vertrouwde orde, scherpe dieptes worden plots verstoord, en een moment wordt verlevendigd door een onverwachte kleurflits. Elke penseelstreek is een nieuwe beweging, een wending die zich voortdurend aanpast aan de vloeibaarheid van de ruimte: nooit afgebakend, altijd overlappend, altijd in dialoog met zichzelf.

De kleine formaten verhalen over de pols, de snelle bewegingen, het onmiddellijke gebaar. De grotere formaten begrijpen dan weer het lichaam, de arm die zich uitstrekt, die ruimte zoekt. Deze doeken verbergen niet alleen de muzikaliteit van het schilderproces, maar onthullen een kracht die voorbij de afgebakende ruimte breekt. Zoals een dans die zich niet laat beperken door regels, die vrijheid zoekt in haar eigen beweging, haar eigen vloeibare expressie.

Kleine choreografieën, verfijnde innerlijke bewegingen die de pure abstractie bezingen, altijd in beweging, ongrijpbaar zoals een vissenlijf.

Teksten: Wim Lambrecht – Varken Aarde, 2025

‘Sleepwalker’s Garden’

27 juli 202527 juli 2025 kramboer Geen categorie /aquarel, /beeldende kunst, /japanse kunst, /keramiek, /schilderkunst, /textielkunst

solotentoonstelling Makiko Furuichi

tekst en foto Kathleen Ramboer

Makiko Furuichi verbeeldt een persoonlijke vreemde animistische wereld in glanzende keramiek, ragfijne stoffen en vooral in een techniek die vaak stiefmoederlijk behandeld wordt: aquarel.
Transparante, vloeiende verf voert de kijker mee in een sprookjesachtige feeërieke sfeer die voor de kunstenares meer dan een verhaal is, het is een filosofische levenshouding. Japanse mythologie, hybride wezens middenin een kleurrijke weelderige vegetatie nemen je zachtjes mee en nodigen de toeschouwer uit om te bewegen op het stille ritme van subtiele Japanse kunst. In Sleepwalker’s Garden hebben mensen, planten, dieren, stenen… een ziel, ze communiceren met elkaar en de toeschouwer.

over Makiko Furuichi

De Japanse Makiko Furuchi, °1987, Kanazawa, leeft en werkt in Frankrijk en stelt met Sleepwalker’s Garden voor de eerste maal tentoon in ons land. Dit is de verdienste van kunsthistoricus/curator Benedict Vandaele.

Benedict Vandaele aan het woord
Furuichi studeerde schilderkunst aan het Kanazawa College of Art en vervolgde haar opleiding aan de École Supérieure des Beaux-Arts in Nantes. Vandaag woont en werkt ze in Toulon. In 2018 werd haar werk bekroond met de Prijs voor Beeldende Kunst van de Stad Nantes. Sindsdien stelde Furuichi haar werk tentoon in Europa en Azië, onder meer in Frac des Pays de la Loire (Carquefou), Musée National Marc Chagall (Nice), Musée d’Art Moderne et Contemporain des Sables-d’Olonne (Les Sables-d’Olonne), Centre Jacques Brel (Thionville) en Galerie Les Filles du Calvaire (Parijs). Naast een vijftiental publicaties, waaronder kunstenaarsboeken en graphic novels, realiseerde ze diverse publieke opdrachten. Hiertoe behoren de artistieke bewerking van een klok van de Koninklijke Abdij van Fontevraud en tekeningen voor het Angers-Nantes Opéra. tekst Benedict Vandaele

https://www.instagram.com/makiko_furuichi/
https://www.makikofuruichi.com/

INFO expo ‘Sleepwalker’s Garden’

12 juli tot 17 augustus 2025
woensdag tot zondag van 13u tot 18u
Kouterdreef 8
9000 Gent

INFO Benedict Vandaele

Benedict Vandaele (°1990, Brugge) is een onafhankelijk curator, schrijver, spreker en adviseur gespecialiseerd in moderne en hedendaagse beeldende kunst. Zijn interesse in curatoriële, archivalische, maatschappelijke en (kunst)historische aspecten van een bepaalde context dient steeds als basis voor zijn praktijk. Het oprichten van tijdelijke platformen zodat kunstenaars hun werk kunnen ontwikkelen, tentoonstellen en bediscussiëren is een van zijn belangrijkste missies.
tekst persbericht Benedict Vandaele

https://www.benedictvandaele.com/
https://www.instagram.com/benedict_vandaele/

tekst Kathleen Ramboer – Benedict Vandaele
fotografie Kathleen Ramboer

Nightwalker | Reniere&Depla

22 juli 202523 juli 2025 kramboer Geen categorie /beeldende kunst, /schilderkunst, /tentoonstelling

Flanders Fields Museum

tekst en foto Kathleen Ramboer

Onderste boven van Nightwalker deel ik graag mijn beleving met de lezers van Kunstpoort.

Het geschilderd panorama Nightwalker is het resultaat van een kunstenaars residentie van Reniere&Depla in het oorlogsmuseum Flanders Fields te Ieper. De presentatie Nightwalker legt geen wonden bloot, confronteert je niet met bloederige slagvelden en lijfelijke gevolgen van de eerste wereldoorlog. Neen, niets van dat alles, de expo neemt je zachtjes mee onder een fonkelende sterrenhemel voor een stille poëtische panoramische wandeling.

Troost vinden in prachtige indigo luchten; mijmeren bij het vallen van de avond; melancholie verdrijven onder een donkere dreigende hemel; de horizon tegemoet lopen in gezelschap van jagende luchten; dromen bij het licht van een zachte maan… dit alles bracht de Britse soldaat, componist en oorlogsdichter Ivor Gurney tot rust en vervoering tijdens zijn verlof, net achter het front, in het Franse Buire-au-Bois. Is het toeval of lotsbestemming? Het kunstenaarsduo Reniere&Depla is eigenaar van een huisje in datzelfde Franse dorp waar Ivor Gurney ronddwaalde tijdens nachtelijke wandelingen in de wijdse natuur. Meer dan 100 jaar later stappen Reniere&Depla onder diezelfde hemel met wolken die donkere gedachten wegvoeren. Ze schilderen het landschap zoals Ivor Gurney het waarnam, dat landschap die zij intens (her)beleven bij het nachtelijk licht.

Het West-Vlaamse kunstenaarsduo Reniere&Depla trok zich terug in het kenniscentrum van het museum en liet zich onderdompelen in de tastbare oorlogssfeer van 400 fotoalbums. Deze reis door het verleden en de voorliefde voor nachtelijke wandelingen in Buire-au-Bois (dat hebben ze met de soldaat Ivor Gurney gemeen) ligt aan de basis van Nightwalker, Nightwalker die je sereen toe fluistert dat in nieuwe tijden, onder een identieke en steeds veranderende sterrenhemel, de geschiedenis zich herhaalt.

Identieke losse panelen, opgehangen in een cirkel, in een arena vol van schemerlicht, bezorgen de bezoeker een verrukkelijk panoramisch zicht. In één oogopslag vertoef je in een niemandsland, in heden en verleden, in het besef dat de toekomst onzeker is en wie weet toch hoopvol. Graag citeer ik Reniere&Depla:
‘De taal van de kunst biedt een unieke mogelijkheid om de tijd te overstijgen en datgene door te geven wat anderen tot zwijgen brengt.’

Deze expo moet je ondergaan, opnemen in zijn geheel, laten bezinken om later tot de kern door te dringen. Ik keerde af en toe op mijn stappen terug, ik stond stil bij een blauwgele maan, fonkelende sterren, een weerspiegeling, een wuivende grashalm, liet een kleurschakering, een vlek, een lichtpuntje, een zachte overgang op mijn netvlies vallen, om dan de tocht te hervatten, om zelfs de reis nog eens over te doen. Nightwalker is een nachtelijk avontuur in een theater dat niemand onberoerd laat.

Tekst en foto Kathleen Ramboer

INFO
Nightwalker
Reniere&Depla
Flanders Fields Museum
Grote Markt 34
Ieper

Van 5 juli 2025 tot 4 januari 2026

Openingsuren
elke dag open van 10 tot 17.30 uur
vanaf 16 november tot en met 31 maart: gesloten op maandag
https://www.inflandersfields.be/nl/programma-1/vernissage-nightwalker
https://www.instagram.com/renieredepla/

‘ANIMA HOMINIS ‘

23 juni 2025 kramboer Geen categorie /beeldende kunst, /beeldhouwkunst, /boekvoorstelling, /muziek, /poëzie, /schilderkunst

POËZIE – EN KUNSTEVENT
TALE ART GALLERY – VLIERZELE

Boekvoorstelling
Tentoonstelling – curator Jean-Paul van der Poorten

Tale Art Gallery
Vlierzeledorp 12A, 9520 Vlierzele
29/6 tem 6/7/2025
zondag 29/6: 14-18u (vernissage)
zaterdag 5/7: 14-18u
zondag 6/7: 14-18u (finissage)
of na telefonische afspraak 0476/50 49 52
info https://taleartgallery.be/expo-29-06-2025-06-07-2025/

Een event waarbij beeldende kunst, poëzie en muziek met elkaar in dialoog gaan.
Anima hominis is een verkenning van de ziel van de mens. Kunstenaars gaan in dit event op zoek naar het onverklaarbare dat leeft in de mens, naar het ondoorgrondelijke van het innerlijke. Thema’s die aan bod komen zijn het fenomeen antropos, de innerlijke wereld van de mens, archetypen, etnische motieven en artefacten, het menselijk tekort, de zoekende en de weerloze mens.

Kunstenaars
JOS BOLLE, PEDRO BRUGADA, ANDRÉ BRUYLANDT, ANNICK DE HOUWER, LUCAS DELAERE, GINO DERMAUT, BIE GARCET,
INE LAMMERS, MISTRAL-MELIKE, MELISSA MUYS, KRISTEL NAESSENS, TIM ROOSEN, GUY TIMMERMAN EN JEAN-PAUL VAN DER POORTEN
Curator: Jean-Paul van der Poorten

Opening zondag 29 juni 14u

Verwelkoming door galeriehoudster Tanja Leys.
Openingswoord door Tim De Knyf, burgemeester van Sint-Lievens-Houtem.
Woordje van Pedro Brugada.
Paul Jambers leest twee gedichten uit Dag lieve mens.
Jean-Paul van der Poorten stelt de kunstuitgave en het kunstalbum voor.
Magali De Vlaeminck en Hervé Claeys lezen gedichten over het masker en de ziel van de mens.
Pianomuziek door opkomend talent Lander Veelhaver.
Receptie

Finissage zondag 6 juli 14 uur

Verwelkoming door galeriehoudster Tanja Leys.
Pedro Brugada, Magali De Vlaeminck, Tanja Leys, Willy Van Boxstael en Jean-Paul van der Poorten
lezen gedichten over mens en tijd.
Muzikale omlijsting: Lander Veelhaver.
Er wordt een drankje aangeboden.
vernissage en finissage: gratis toegang

Kunstuitgave Anima hominis

De kunstuitgave Anima hominis bevat werk van
Jos Bolle, Pedro Brugada, André Bruylandt, Annick De Houwer, Lucas Delaere, Gino Dermaut, Bie Garcet, Ine Lammers, Mistral-Melike, Melissa Muys, Kristel Naessens, Tim Roosen, Guy Timmerman en Jean-Paul van der Poorten.
De werken gaan over de wisselwerking tussen innerlijk en uiterlijk, over kwetsbaarheid en over de gevoelens van de menselijke ziel.

Een exemplaar van Anima hominis kan worden gereserveerd door storting van 35 euro op rekeningnummer
‘De verwondering’ BE06 7370 6287 3322
met vermelding Anima hominis.
Het exemplaar dient te worden afgehaald vóór de aanvang van de voorstelling en wordt niet met de post toegezonden.

Ooidonk Art Festival 2025

2 juni 20253 juni 2025 rikguns Geen categorie /beeldende kunst, /beeldhouwkunst, /fotografie, /galeries, /installaties, /schilderkunst, /sculpturen

Tekst en foto Rik Guns

Als de zon de wolken trotseert, of beter, en heter nog, ze decimeert, is het tijd om op te staan en naar buiten te gaan. Als je niet weet waarheen, ga dan op uitstap naar Ooidonk Art Festival. Mocht er een Michelin-gids bestaan van tentoonstellingen, deze kreeg een ster, een bib gourmand en een “vaut le détour” voor de omgeving. Alles aan OAF is mooi. Het zijn verwende mensen die dit mogen meemaken. Twijfel niet en verwen jezelf.

Mijn echtgenote en ik namen de fiets vanuit Mariakerke bij Gent, 16 km met fietsknooppunt, nog zo een heerlijke uitvinding. De bestemming heet officieel “Goed te Réables”, maar dat klinkt blasé voor de prachtige oude, vervallen hoeve, die galerieën Francis Maere & Co op een unieke manier omtoverden tot museumruimte (met dank aan Johan Vansteenkiste). Ik ga de pret niet bederven door hier uit te pakken met de tentoongestelde werken, die moet je ter plaatse zelf ontdekken, maar – “spoiler alert!” – als je weet dat Wim Delvoye, Jan Fabre, Berlinde De Bruyckere, Pol Bury, Jean-Michel Folon, Herman de Vries… je opwachten, dan speel je op veilig. Waar vind je nog een expo met al deze namen en nog 40 andere, op zo een prachtige locatie, midden in de natuur, op wandelafstand van een kasteel met dat uniek park? Als je niet goed weet wat hedonisme is, hier kan je het leren.

van links naar rechts: Jan Fabre I Stephan Balkenhol I Pol Bury

Van de hiervoor vermelde ‘grote’ namen was ik gecharmeerd door de “Kooi” van Berlinde de Bruyckere. Vraag me niet waarom, ik zou het niet weten, maar de vorm en de fantasie die het spontaan opriepen, lieten me niet los. Ik vind het overigens interessanter om eerst het werk te bekijken en dan pas de naam en de uitleg van de kunstenaar. Dat vind ik eerlijker voor mezelf. Bij sommigen is dat niet nodig natuurlijk, Folon en Fabre herken je van ver, de laatste brengt me altijd aan ’t lachen met zijn gouden “ik” in allerlei posities, onder een meetlat, op een schildpad en hier in Ooidonk dus in een badkuip – spoiler alert 2, sorry. Het heeft iets van Donald Trump, vind ik, heel hedendaags, over afzienbare tijd dus passé, but who cares?

Een kunstenaar die ik bijzonder waardeerde op de expo is Eugene Dodeigne, niet omdat hij van het jaar was van mijn vader (1923, die vandaag, 1 juni jarig zou zijn geweest), maar om de expressie van zijn werk. Zijn ‘Hommage à Michelangelo’ beroerde me mateloos. Niet hedendaags, wel tijdloos.

van links naar rechts: Isidoor Goddeeris I Johan De Wit I KUBACH-WILMSEN

‘Minus habens’ in de kunst die ik ben, laat ik me verleiden door mijn ogen, aan niemand verantwoording verschuldigd voor mijn gevoel en ongehinderd door afwezigheid van diepgaande kennis in de materie. Ik hoop dat ik dom mag blijven, genieten als een kind. Luc De Man vond ik niet mooi maar bizar, en boeiend; Isidoor Goddeeris: vindingrijk! Kubach-Wilmsen poëtisch; Joachim Louis magistraal , ontroerend ook; Randoald Sabbe inspireert als graficus; bij Koen Vanmechelen dacht ik – op zijn Frans – “tiens!”; en Johan De Wit maakt me blij.

Een uur of twee later was het tijd voor een hapje en een drankje op het terras. In de zon. Meer moet kunst niet zijn.

Tekst en foto Rik Guns

Reporter van kunstpoort Rik Guns schreef eerder voor kunstpoort een reportage over deelnemend kunstenaar Johan De Wit
zie link https://kunstpoort.com/2024/01/09/johan-de-wit/
Reporter van kunstpoort Bip Van de Velde schreef eerder voor kunstpoort een reportage over deelnemend kunstenaar Ruth Devriendt, zie link https://kunstpoort.com/2024/02/13/ruth-devriendt-een-rusteloze-ziel-een-energieke-spring-in-het-veld-met-een-onvermoeibare-drang-om-te-creeren/
Videoreporter van kunstpoort Bert Vannoten maakte een videoreportage over Tim Volckaert zie link https://kunstpoort.com/2020/07/09/het-cultuurcentrum-de-garage-heropent/

INFO

OAF 2025
17.05 – 31.08.2025
Dond. > Zond.
11:00 – 18:00

– Goed Te Réables –

Ooidonkdreef 5
9800 Bachte-Maria-Leerne

– City Pavilion –

Kouter 172
9000 Gent
Francis Maere Fine Arts

https://www.ooidonkartfestival.be/nl

NAND & (N)ANDEREN

29 mei 202522 juni 2025 kramboer Geen categorie /atelierbezoek, /beeldende kunst, /beeldendekunst, /schilderkunst

Expo van een student/kunstenaar/curator en drie medestudenten/kunstenaars in Galerie Drie, Gent

Tekst en foto Kathleen Ramboer

Een chaos van kleuren overvalt me en maakt op mij een verpletterende indruk. In het schildersatelier van – LUCA School of Arts – baan Ik me een weg tussen afgedankt meubilair, borstels, verf, canvas, houten latten, papier… om later halt te houden bij het werk van vier studenten, Nand, Janne, Nathan en Gies. Het viertal is op zoek naar stijl, inhoud en eigenheid om binnenkort door te breken en een plaats te veroveren in de hedendaagse kunstwereld. Verwonderd om zoveel jonge geestdrift en gedrevenheid ga ik de confrontatie aan.

Student/kunstenaar Nand Haegeman, door aandachtige kunstpoort lezers gekend van het project TO KEEP Gallery, volgt stage bij Galerie Drie te Gent. Galeriehouder Guy De Dapper vroeg hem een fictieve expo te organiseren. De opdracht kreeg vorm, verraste positief en evolueert nu naar een daadwerkelijke tentoonstelling. Nand loodst me mee naar een auditorium zodat ik in alle rust, zonder kleur- en/of klankprikkels, met de vier kunststudenten kan debatteren.
De vier kunststudenten zijn:
Nand Haegeman, student derde jaar bachelor schilderkunst, stagiair bij Galerie Drie en tevens curator van de expo NAND & (N)ANDEREN
Janne Vandebuerie, student derde jaar bachelor schilderkunst
Nathan Geldhof, student master schilderkunst
Gies Dewaele, student master schilderkunst

links Gies Dewaele, rechts Janne Vandebuerie

Kunstpoort Nand, bevalt het curatorschap je? Je kiest voor medestudenten, was dat de opdracht, hoe selecteerde je de kunstenaars, op thema, op diversiteit, welke kunst je zelf goed vindt? Moet er een link zijn, een gemeenschappelijk kenmerk?
Nand Het is evident dat ik voor medestudenten kies, dat staat als een paal boven water. In mijn keuze van de kunstenaars is hun motivatie en gedrevenheid van kapitaal belang. Een soort eenheid is noodzakelijk maar dat betekent niet dat allen gebruik maken van dezelfde technieken en materialen.

Kunstpoort Nand selecteerde je nu al werken voor de expo?
Nand Samen bekijken we de werken, evalueren en selecteren een aantal. Die nemen we mee naar Galerie Drie. Op locatie, bij het aftasten van de ruimte, ervaren we welke emotie en gevoel de werken oproepen. Dan pas maken we de definitieve selectie. Het wordt puzzelen zowel met de kunstwerken als met de beschikbare ruimte.

Kunstpoort Alle werken getuigen van eenzelfde visie: jullie weelderige schilderkunst brengt visuele bravoure die imponeert. De gemene deler is eigenzinnig, kleurrijk, pasteus, origineel, eigentijds… Mag ik het jong geweld noemen? Een rage, wat trendy aanvoelt blijkt voor jullie niet belangrijk. Blijft het experiment essentieel? Gaan jullie op dit elan verder?
Gies Dit is nog maar een begin. We blijven zaken uitproberen..
Kunstpoort Gies, welke materialen maken deel uit van het experiment?
Gies Verf, houtsnippers, krijt, stof…
Kunstpoort Nand jij schilderde ook op zakken.
Nathan Mijn drager kan MDF zijn, een paneel, canvas, los doek dat ik op een dun paneel lijm… Als je een geschilderd beeld opspant of op hout kleeft, krijgt het werk een totaal andere specifieke fysieke dimensie en dat is heel belangrijk. Ik vervaardig frames volgens de aard van het werk. Mijn portretten bijvoorbeeld ga ik op iets dun kleven refererend naar een fotokader. Je medium bepaalt de manier van schilderen.
Janne Ik gebruik diverse goedkope materialen, recycleer vaak, creëer eigenhandig een lijst waar ik verder meewerk. Ik schrik er niet voor terug om op een zelf gecreëerde, speciale, grillige vorm te schilderen.

links werk van Gies Dewaele, rechts werk van Janne Vandebuerie

Kunstpoort Getuigt jullie kunst van persoonlijke ervaringen, interesses, emoties… lectuur, toeval? Waar putten jullie inspiratie uit?
Gies Ik vertrek vanuit mijn omgeving, heel veel foto’s, composities van gebouwen, een straat die openligt, de verschuiving van het landschap, dat probeer ik te vatten in mijn verf. Mijn verf wordt onderwerp, mijn omgeving, de foto… is enkel een aanleiding tot schilderen, tot het zoeken van vormen.
Kunstpoort Nand bij jou is ook je omgeving, het alledaagse inspirerend.
Nand Zoals bij Gies geeft het straatgebeuren, wat constant gebeurt rondom ons, aanleiding tot schilderen. Niet wat je schildert is belangrijk maar hoe. Een banaal onderwerp kan kunst zijn en worden. Ik doorprik graag de zwaarwichtigheid die rond kunst hangt. Humor mag en kan in de kunst. In mijn kunst staat het speelse vaak centraal.
Janne Gies en ik, we zijn beide figuratief gestart om langzaam te evolueren naar non figuratief. Je kan niet uit het niets abstract beginnen schilderen. En toch zat vanaf het eerste jaar die abstractie al in mijn werk, op een subtiele manier.
Nathan Ik put inspiratie uit mijn archief met foto’s, polaroids, krantenknipsels… Vorig jaar sloot mijn werk aan bij het surrealisme, nu heeft het realisme de bovenhand.
Nand In het woord kunstenaar zit nog altijd kunnen vervat.
Gies Kunst was vroeger wel een ambacht. Nathan weet daar veel over.
Nathan Kunstgeschiedenis interesseert me mateloos. Eerst was kunst ambacht, met de verlichting kwam het kunstenaarsgenie op de proppen. Rationele, menselijke thema’s leidden toen tot nieuwe stijlen en benaderingen van en in de kunst, tot kunstenaars los van het ambachtelijke.

links werk van Nathan Geldhof, rechts werk van Nand Haegeman

Kunstpoort Janne je hebt een karakteristieke benadering van schilderkunst. Je werken zijn een mix van gedurfde kleuren, gelaagde texturen, onconventionele materialen samengebracht tot intrigerende visuele soms chaotische composities. Je kunst vertoont een speelse dynamiek. Hoe verloopt je productieproces en kan je gemakkelijk HALT roepen, beslissen wanneer een werk af is?
Janne Ik start vanuit een beweging. Eerst is er de vorm dan het kleur. Door vlakken te schilderen leg ik de beweging stil. De grote move evolueert naar een kleinere, naar concentratie. Schilderen is bij mij een lang verhaal, een opeenvolging van nadenken en handelen. Daarom werk ik simultaan aan diverse schilderijen. Het ene werk beïnvloedt een volgende en speelt als kapstok voor een ander kunstwerk. Vroeger viel het me lastig een werk als voltooid te beschouwen, nu lukt het me beter er een kruis over te trekken.

Kunstpoort Houden jullie rekening met de evaluatie van een docent, met feedback van anderen?
Na een betekenisvolle stilte volgt reactie van het viertal.
Nand Je hebt docenten met een kritische blik die je willen helpen. Belangrijk is de kritiek op te nemen, te leren uit de feedback.
Kunstpoort Uit de algemene reactie vermoed ik: ”we houden er niet altijd rekening mee”.

links schilderij van Nathan Geldhof, rechts van Nand Haegeman

Kunstpoort Beïnvloeden jullie elkaar? Geef je commentaar op het werk van een medestudent? Of doe je dat liever niet? Voeren jullie gesprekken over kunst? Een discussie leidt soms tot ontdekkingen.
Gies Dat collectieve, kunstenaars onder elkaar, dat helpt ons vooruit. Je begrijpt elkaar, je spreekt dezelfde taal.
Nathan Er is de peer recognition, waardering onder elkaar. Straks bij het beëindigen van onze master valt er een netwerk weg. Daar ben ik bang voor. Als ik intens schilder aan een bepaald werk dan heb ik het gevoel in een tunnelvisie te vervallen. Om een werk in balans te brengen is het handig te beschikken over een extra paar ogen, ogen die zaken waarnemen die jij als individueel kunstenaar niet opmerkt.
Janne We zijn studenten die constant elkaars werk gade slaan en feedback brengen.
Nand Je gaat hier naar buiten zoals je bent binnengekomen maar ondertussen heb je veel bijgeleerd, vertrek je met een rugzakje.
Gies Een docent gaf de volgende reactie: op school stel je constant tentoon want er is een voortdurende passage, een heen en weer gedraaf van studenten en leerkrachten.
Bij het afscheid nemen van de campus valt dit weg en wacht ons een eenzaam gevecht in het atelier, niemand werpt nog een doordringende of vluchtige blik op je schilderkunst.
Nand Het is belangrijk om reactie te krijgen van mensen buiten het beschermde milieu van de school, van mensen die er totaal niet mee bezig zijn. Kijkers van buiten de kunstscene, maar toch ‘artminded’, kunnen betekenisvol zijn voor vorm en inhoud van onze kunst. De toeschouwer mag ook zonder meer iets mooi en schoon vinden.
Gies Maak je kunst voor kunstenaars en kunstkenners. Wie is je publiek, tot wie spreek je? Je creëert toch kunst voor iedereen?
Nathan Het is triest, als je van je kunst wil leven het de profs zijn die er toe doen.
De globale kijker kan positief zijn en als je daarboven op nog kunstcritici kan begeesteren dan behoor je tot het kransje van de David Hockney’s en de Rinussen Van de Velde. Iedereen houdt van hun werk en toch is het zo eigen dat het respect afdwingt.
Kunstpoort De modale kijker voelt affiniteit met hun werk omdat het figuratief is. Kunstwerken van Gies en Janne vallen moeilijker om een oordeel over te vellen.
Nathan We moeten af van het idee de kunstenaar te zien als een romanticus eenzaam werkend op een zolderkamertje. Onder ons vier zoeken wij constant feedback, nuttig om de hoogste trap te bereiken.
Als iemand in mijn oor fluistert, je bent ‘goe’ bezig dan vind ik dat fijn en motiverend.
Janne In ons werk laten we de ‘struggle’ zien.

links werk van Janne Vandebuerie, rechts werk van Gies Dewaele

Kunstpoort Zijn de beste werken die welke gepaard gaan met frustraties?
Nand Soms niet, de sterkte ligt vaak in de spontaniteit, het directe… bij mij toch.
Het hondje is daar een voorbeeld van. De aanzet was iets totaal anders, moeizaam, niet echt geslaagd, toen kwam het hondje op de proppen, snel, speels en verrassend. Zelf bepalen wanneer iets af is, vind ik verschrikkelijk.
Kunstpoort Jullie stijl laat zo een manier van werken toe. Bij een ‘Borremans’ bijvoorbeeld is het wenselijk dat alles van meet af aan klopt.

Kunstpoort Hier in het schildersatelier zitten jullie dicht op elkaars lippen. Is dit nefast voor de concentratie?
Gies Soms zak je totaal weg in je werk, dat zijn de beste momenten.
Janne Je leert je te concentreren in deze drukke ruimte.
Later, na een dertig tal jaar werken in een eigen atelier, zie ik me denken, hoe hebben we het in godsnaam klaargespeeld kunst te creëren in het atelier van Luca School of Arts?

Kunstpoort Is AI welkom bij het ontwerpen van jullie schilderijen? Of ben je absoluut contra en waarom?
Nathan Mijn portretten zijn gecreëerd met de hulp van AI. Ik genereer via AI anonieme beelden. Met fotobewerking maak ik ze klaar om te schilderen. Bij het overbrengen op doek evolueert het beeld van anoniem tot een portret van een icoon of van een door mij gekend gezicht. Het AI beeld is het zaadje. AI betekent geen gevaar voor de creativiteit. De ontdekking van de fotografie belemmerde ook de populariteit van de schilderkunst niet.

links canvas van Nathan Geldhof, rechts van Nand Haegeman

Kunstpoort Jullie creëren in het atelier op de campus. Wacht er thuis een atelier? Waar werk je het liefst en is de kunst die je thuis vervaardigt anders dan hier op school?
Gies Ik heb privé een atelier. Wat ik op school maak kan ik thuis afwerken en omgekeerd.
Nathan Ik schilder samen met mijn ma in eenzelfde atelier. Daar maak ik gebruik van een schildersezel. Die manier van werken heeft zo zijn eigen tactiliteit.
Janne In mijn persoonlijke werkplaats schilder ik meer ingehouden en toch is het resultaat vergelijkbaar met het ‘schoolwerk’.
Nand Een nieuw atelier heeft zeker invloed op je creaties.

Kunstpoort Wat vind je van de sociale media als instrument voor jullie artistieke praktijk?
Janne Vanaf het middelbaar post ik op Instagram. Instagram fungeert als archief, een soort portfolio. Instagram toont niet je werk zoals het werkelijk is maar biedt wel een eerste leuke blik.
Nand De manier waar je ermee omgaat is belangrijk. Mijn account functioneert als een soort identiteitskaart, wie ben ik, wat maak ik? Voor bepaalde kunstenaars blijkt de post op sociale media belangrijker dan wat ze maken. Mijn doel is de kijker, dat kan een galerie zijn, triggeren om mijn werk in het ‘echt’ te bekijken.
Gies Daarom is het initiatief van Galerie Drie zo belangrijk. We komen als kunstenaar onder de mensen, je gaat de confrontatie aan met de toeschouwer.

links werk van Janne Debuerie, rechts detail schilderij Gies Dewaele

Kunstpoort Jullie schilderkunst vraagt om een fysieke benadering en beleving. Zoeken jullie locaties om in de toekomst te exposeren of is het nog te vroeg om te netwerken en galeries te benaderen?
Janne Als de tijd rijp is. Ik ga nu mijn master aanvangen. Dit is het laatste jaar waarin ik voluit kan schilderen, mijn artistieke praktijk ontwikkelen. Met praktische zaken bezig zijn hoeft nu nog niet, centen verdienen om te kunnen schilderen, galeries aanspreken, tentoonstellen… dat is voor later.
Nand Het is een gevaarlijke stap om zich nu al vast te pinnen op een galerie. Het is wijs dat we nu in Galerie Drie kunnen tentoonstellen. Ze zijn heel communicatief en empathisch, helemaal niet afstandelijk of elitair. Hun publiek toont een wel gemeende interesse in kunst en kunstenaar.
Gies Ik geef de galerie het adjectief ‘volks’. Wellicht is dat niet het juiste woord en het is zeker niet pejoratief bedoeld. Collectief tentoonstellen bijvoorbeeld in een galerie als Galerie Drie, dat is voor ons ideaal.
Janne In een galerie moet je je thuis voelen. Mijn werken zijn mijn kindjes, er zit heel wat emotie in. Ik hoop dat ze ergens terecht komen waar ik me in kan vinden.
Ik heb nu meer aandacht voor culturele projecten. Later kan ik doorstromen naar de wereld van galeries.
Nand We leven op het ritme van een sneltrein, in een ratrace, in een commerciële prestatiemaatschappij. Kunst mag niet alleen consumptie zijn. Schilderen om te verkopen omdat wat je schildert goed in de markt ligt, blijkt voor vele kunstenaars een valkuil. Blijvend plezier hebben in het schilderen, in je zoektocht, in je reis doorheen materialen en disciplines, is noodzakelijk.
Gies Ergens moet je compromissen sluiten.
Nand Belangrijk is je werk zichtbaar maken, kijk dit is wat ik maak, waar ik voor sta. Op je zoldertje blijven schilderen wachtend op dé grote ontdekking, is niet zo romantisch als je denkt.
Nathan Je moet jezelf presenteren, visualiseren. Netwerken is co communiceren, de mensen zoeken bij wie je je comfortabel voelt. Je kan iemand ontmoeten die de visuele identiteit van je werk aanvoelt maar niet de juiste ingesteldheid heeft.
Nand Trends, rages volgen om de verkoop op te drijven, is geen goed idee. Authenticiteit is goud waard en loont uiteindelijk.

Kunstpoort Binnenkort is het voor iedereen vakantie. Lassen jullie een schilderpauze in?
Ik bemerk een glimlach bij het viertal.
Allen We hebben geen pauzeknop. Schilderen is onze passie, een beroep. Schilderen geeft zin aan ons leven. Wij hebben doek en pigment nodig zoals eten en drinken.
Gies Schilderen is zoals een sport beoefenen, je moet in de run blijven, stilstaan is een stap achteruit.

Kunstpoort Wat brengt de toekomst voor dit viertal? We hopen dat de kunst van Nand, Gies, Janne en Nathan authentiek blijft zoals ze nu is: uniek met een eigen onmiskenbare signatuur. Hun passionele kunst, barstend van leven, verdient een plaats op de Kunstbühne.

Tekst en foto Kathleen Ramboer