Op de valreep bezocht ik de pop-up store van kunstenares Ursula Cardenas. Een wauw gevoel ontsnapt me bij het aanschouwen van de ruimte badend in het morgenlicht, een licht dat zacht en teder de poëtische transparante textielkunst van Ursula Cardenas streelt. De matinale zon zet ook de foto’s aan de wand extra in de verf; overgiet het gras met een roze gloed, kleurt de wilde blaadjes warmgroen. Dit bezoekje is een feest van het licht, het licht dat een integraal onderdeel vormt van het tentoongestelde werk en haar complete oeuvre. Sinds kort heeft Ursula Cardenas een zaak ‘daturashop’. De handgemaakte Peruaanse en producten van Vlaamse makelij zijn met zorg uitgekozen, het gamma met liefde samengesteld. Daturashop groeit nog, stap voor stap. De zaak en haar kunst vormen samen één geheel, maken deel uit van een verhaal dat zich afspeelt in verschillende continenten, tussen diverse culturen en mensen. De ‘daturashop’, kunst en ambacht, spreekt tot de verbeelding.
TEXTIELKUNST
Het verhaal begon in Peru. Van haar oma die naaide, borduurde, kledij ontwierp, erfde ze de liefde voor textiel, stoffen, garen…en rozen. En toch is de Peruaanse cultuur onzichtbaar in haar kunst. Haar kindertijd, haar jeugd en de herinnering houden zich angstvallig schuil in de plooien van delicate, transparante stoffen, in de minutieus fijn opgenaaide teksten. Die teksten zijn persoonlijk, niet geschikt voor de ogen van een nieuwsgierige kunstliefhebber. Enkel de achterkant van het weefsel, de ragfijne, zwierige, zwevende, rafelende draden mag je waarnemen. Verso wordt recto, hier begint de kunst. Fijne draden spelen het zwierig spel van omhelzen en loslaten, voeren een stille intieme dialoog, spelen met het onzegbare, wat niet mag gelezen worden. Met wat verbeelding transformeren ze in een Arabisch schrift. In gedachten verzonken glimlacht de kunstenares en mijmert: gelukkig ziet mijn oma, die alles perfect afwerkte tot in de details, deze slordige, warrige draden niet, trouwens ik weigerde het métier te leren.
Foto links, een creatie van de oma van Ursula Cardenas met daarnaast werk van de kunstenares, midden detail
Graag citeer ik deze toepasselijke tekst van Ursula, te lezen op haar Instagram account ‘Soms denk ik dat ik spoken maak. Ze zweven een beetje en houden me gezelschap. Ik weet niet goed waarom ik ze maak, misschien zoeken ze me op om gemaakt te worden. Ergens, in mijn draad, leeft een herinnering, niet zichtbaar, maar tastbaar in elke steek. Haar draad leeft nog in mijn handen.’ tekst Ursula Cardenas op instagram
FOTOGRAFIE
De kunstenares studeerde fotokunst aan de academie voor beeldende kunst te Gent. Haar eerste stappen in de fotografie en donkere kamer zette ze op Peruaanse bodem. Ze volgde fotografie, toen nog analoog, bij de kleinzoon van de gekende fotojournalist uit Cusco: Nishiyama. https://discovernikkei.org/en/journal/2007/8/15/chino-nishiyama/ zie alinea Photojournalist Nishiyama Nu werkt ze digitaal maar heeft nog heimwee naar de analoge fotografie. Ze mist het trage, contemplatieve werk in de donkere kamer. Professioneel werkt ze als fotograaf, vertelt ze in beelden het verhaal van anderen. Op haar site lees ik het volgende: Achter mijn lens zie ik meer dan vormen of kleuren. Ik zie wat leeft. De tederheid tussen twee mensen. De stilte in een blik. De band die niet in woorden past. tekst Ursula Cardenas op haar site
MIXED MEDIA
Ursula Cardenas is op haar best als een dunne draad subtiel de foto’s aanraakt. Deze mixed media zijn werken van een eenvoudige schoonheid, werken die ademen en betoveren. Als kijker wil ik niet gestoord worden.
De nostalgie maakt deel uit van het heden en zet Ursula Cardenas om naar gevoelige kunst. Deze kleine expo liet me proeven van stille kunst met een stap in het verleden, puttend uit de herinnering, vervaardigd in het nu. Dit alles smaakt naar meer.
Makiko Furuichi verbeeldt een persoonlijke vreemde animistische wereld in glanzende keramiek, ragfijne stoffen en vooral in een techniek die vaak stiefmoederlijk behandeld wordt: aquarel. Transparante, vloeiende verf voert de kijker mee in een sprookjesachtige feeërieke sfeer die voor de kunstenares meer dan een verhaal is, het is een filosofische levenshouding. Japanse mythologie, hybride wezens middenin een kleurrijke weelderige vegetatie nemen je zachtjes mee en nodigen de toeschouwer uit om te bewegen op het stille ritme van subtiele Japanse kunst. In Sleepwalker’s Garden hebben mensen, planten, dieren, stenen… een ziel, ze communiceren met elkaar en de toeschouwer.
over Makiko Furuichi
De Japanse Makiko Furuchi, °1987, Kanazawa, leeft en werkt in Frankrijk en stelt met Sleepwalker’s Garden voor de eerste maal tentoon in ons land. Dit is de verdienste van kunsthistoricus/curator Benedict Vandaele.
Benedict Vandaele aan het woord Furuichi studeerde schilderkunst aan het Kanazawa College of Art en vervolgde haar opleiding aan de École Supérieure des Beaux-Arts in Nantes. Vandaag woont en werkt ze in Toulon. In 2018 werd haar werk bekroond met de Prijs voor Beeldende Kunst van de Stad Nantes. Sindsdien stelde Furuichi haar werk tentoon in Europa en Azië, onder meer in Frac des Pays de la Loire (Carquefou), Musée National Marc Chagall (Nice), Musée d’Art Moderne et Contemporain des Sables-d’Olonne (Les Sables-d’Olonne), Centre Jacques Brel (Thionville) en Galerie Les Filles du Calvaire (Parijs). Naast een vijftiental publicaties, waaronder kunstenaarsboeken en graphic novels, realiseerde ze diverse publieke opdrachten. Hiertoe behoren de artistieke bewerking van een klok van de Koninklijke Abdij van Fontevraud en tekeningen voor het Angers-Nantes Opéra. tekst Benedict Vandaele
12 juli tot 17 augustus 2025 woensdag tot zondag van 13u tot 18u Kouterdreef 8 9000 Gent
INFO Benedict Vandaele
Benedict Vandaele (°1990, Brugge) is een onafhankelijk curator, schrijver, spreker en adviseur gespecialiseerd in moderne en hedendaagse beeldende kunst. Zijn interesse in curatoriële, archivalische, maatschappelijke en (kunst)historische aspecten van een bepaalde context dient steeds als basis voor zijn praktijk. Het oprichten van tijdelijke platformen zodat kunstenaars hun werk kunnen ontwikkelen, tentoonstellen en bediscussiëren is een van zijn belangrijkste missies. tekst persbericht Benedict Vandaele
Onderste boven van Nightwalker deel ik graag mijn beleving met de lezers van Kunstpoort.
Het geschilderd panorama Nightwalker is het resultaat van een kunstenaars residentie van Reniere&Depla in het oorlogsmuseum Flanders Fields te Ieper. De presentatie Nightwalker legt geen wonden bloot, confronteert je niet met bloederige slagvelden en lijfelijke gevolgen van de eerste wereldoorlog. Neen, niets van dat alles, de expo neemt je zachtjes mee onder een fonkelende sterrenhemel voor een stille poëtische panoramische wandeling.
Troost vinden in prachtige indigo luchten; mijmeren bij het vallen van de avond; melancholie verdrijven onder een donkere dreigende hemel; de horizon tegemoet lopen in gezelschap van jagende luchten; dromen bij het licht van een zachte maan… dit alles bracht de Britse soldaat, componist en oorlogsdichter Ivor Gurney tot rust en vervoering tijdens zijn verlof, net achter het front, in het Franse Buire-au-Bois. Is het toeval of lotsbestemming? Het kunstenaarsduo Reniere&Depla is eigenaar van een huisje in datzelfde Franse dorp waar Ivor Gurney ronddwaalde tijdens nachtelijke wandelingen in de wijdse natuur. Meer dan 100 jaar later stappen Reniere&Depla onder diezelfde hemel met wolken die donkere gedachten wegvoeren. Ze schilderen het landschap zoals Ivor Gurney het waarnam, dat landschap die zij intens (her)beleven bij het nachtelijk licht.
Het West-Vlaamse kunstenaarsduo Reniere&Depla trok zich terug in het kenniscentrum van het museum en liet zich onderdompelen in de tastbare oorlogssfeer van 400 fotoalbums. Deze reis door het verleden en de voorliefde voor nachtelijke wandelingen in Buire-au-Bois (dat hebben ze met de soldaat Ivor Gurney gemeen) ligt aan de basis van Nightwalker, Nightwalker die je sereen toe fluistert dat in nieuwe tijden, onder een identieke en steeds veranderende sterrenhemel, de geschiedenis zich herhaalt.
Identieke losse panelen, opgehangen in een cirkel, in een arena vol van schemerlicht, bezorgen de bezoeker een verrukkelijk panoramisch zicht. In één oogopslag vertoef je in een niemandsland, in heden en verleden, in het besef dat de toekomst onzeker is en wie weet toch hoopvol. Graag citeer ik Reniere&Depla: ‘De taal van de kunst biedt een unieke mogelijkheid om de tijd te overstijgen en datgene door te geven wat anderen tot zwijgen brengt.’
Deze expo moet je ondergaan, opnemen in zijn geheel, laten bezinken om later tot de kern door te dringen. Ik keerde af en toe op mijn stappen terug, ik stond stil bij een blauwgele maan, fonkelende sterren, een weerspiegeling, een wuivende grashalm, liet een kleurschakering, een vlek, een lichtpuntje, een zachte overgang op mijn netvlies vallen, om dan de tocht te hervatten, om zelfs de reis nog eens over te doen. Nightwalker is een nachtelijk avontuur in een theater dat niemand onberoerd laat.
Tekst en foto Kathleen Ramboer
locatie expo Lakenhallen Ieper
INFO Nightwalker Reniere&Depla Flanders Fields Museum Grote Markt 34 Ieper
De expotitel ‘Madeleine’ doet bij zoetekauwen ongetwijfeld een belletje rinkelen want het nostalgische schelpvormige Madeleine koekje is bij hen zeer geliefd. De literatuurliefhebbers daarentegen denken eerder aan ‘Madeleine’ als het koekje dat in de roman ‘A la recherche du temps perdu’ van Marcel Proust, het geheugen activeert en herinneringen oproept. Wie weet associeert binnenkort de kunstliefhebber een Madeleine koekje met ‘Expeditie’, de nieuwe reeks kunstwerken van Marc Mestdagh. In deze serie werken staat het format van een internationaal paspoort centraal; een identiteitsbewijs dat toegang verschaft tot de wereld van de kunst, de toeschouwer uitnodigt tot het leggen van verbanden met het verleden en doet uitkijken naar andere nieuwe horizonten.
Met de wereld van kunstenaar Marc Mestdagh, die ook de onze is, mocht ik kennis maken via een preview. Het is zalig om door de expo te wandelen, de kunstenaar en ik. De stilte omringt ons, het licht is gedempt, de ruimte komt naar ons toe, de werken kan ik ongestoord in me opnemen. De prachtige locatie deWeverij doet de werken alle eer aan of is het omgekeerd? Marc Mestdagh toont in een creatieve opstelling 40 nieuwe werken en een brede selectie werken van de afgelopen 3 jaar.
IDENTITEIT is het centrale thema van zijn complete oeuvre. Ieder mens is uniek. Met een paspoort in de hand presenteren we ons zelf aan de wereld, op zoek naar nieuwe ervaringen en ontmoetingen. Marc Mestdagh creëert kunst die ontstaat vanuit het verleden en je meeneemt op avontuur in de toekomst. Zijn werk balanceert op de scheidingslijn van het persoonlijke en het universele. Het concept IDENTITEIT uit hij met heel veel fantasie, creativiteit en passie in fictieve ID cards, 8,5x13cm, vervaardigd met fragmenten uit een archief, objecten afkomstig van de weverij, waar zijn expo ruimte naar genoemd is, met laagjes verf, touwtjes, stempels…
Airco, Borderless, Closure, Derailed, Oblivion, War, Humane Biomonitoring, Refugees, Raw, Catch 22, Fata Morgana, Rizoom, Framing… zijn titels die voor zich spreken. Zijn diepe bezorgdheid om de wereld verstopt in een wondermooie kunstige esthetiek beroert en ontroert me. De schoonheid in de kunst van Marc Mestdagh is emotie en geeft toegang tot zijn persoonlijke identiteit. Gaat een toeschouwer in dialoog met het werk van de kunstenaar die tenslotte zijn persoonlijkheid vrijgeeft of kijkt hij vrijblijvend naar kunst? Deze vraag boeit me. Zijn recente reeks ‘Expeditie’ neemt de toeschouwer mee op sleeptouw buiten de grenzen van het heden. ‘Zoals een internationaal paspoort toegang tot de wereld geeft, brengt kunst je waar je nog niet wist dat je moest zijn.’ Marc Mestdagh Door kunst bekijkt elk individu de wereld door een andere bril.
werken uit reeks ‘Expeditie’
Ondanks de barre tijden kan kunst je verrassen, begeesteren, doen nadenken, laten wegdromen, creativiteit opwekken. Niet alleen de kunstenaar maar iedereen heeft dat sprankeltje creativiteit in zich dat plezier geeft in het leven. De kunst van Marc Mestdagh kan de filosoof, de denker in ons wakker schudden. De collages/assemblages (hoe moet ik ze benoemen) vertellen een verhaal waarin de kijker geen figurant is maar een hoofdrol speelt. ‘Een kunstwerk wordt deels door de kunstenaar gemaakt, deels door de kijker, die er extra betekenis aan toevoegt. (cf. Marcel Duchamp) Marc Mestdagh’ Laat je fantasie de vrije loop en ontdek wat het gelaagde werk je subtiel toefluistert. Waar gaat die wolk naartoe? Wat bindt dat gekke koordje op het witte vlak met de vele barstjes? Waarom dat numerieke getal? Waarom die stempel? Gaat het hier over verbinding? ‘Kunst opent relaties met anderen: een opvallend kunstwerk trekt de aandacht, zorgt voor boeiende gesprekken en inspireert mensen rondom je. Marc Mestdagh’ Is niet elke persoon uniek? Heeft iedereen, ook de ‘Refugee’ een paspoort voor de toekomst?
De kunstenaar verwerkt in zijn kunst materiaal dat ooit behoorde tot het productieproces van de weverij. Tevens bezorgt Marc Mestdagh zijn werken een verweerd uiterlijk, een patine door middel van vindingrijke schilder technieken. Beide zaken stemmen me weemoedig. Het ingetogen palet verleent de werken een koninklijke allure. Meestal zijn de kleuren niet wild maar ook niet droevig maar in de reeks ‘Dialogen – collages uit periode 2010-2020’ haalt de meer uitbundige kunstenaar de bovenhand. Wanneer de kunstenaar de vier seizoenen in ‘Framing” verbeeldt, schildert hij ook met meer heldere kleuren.
links werk ut de reeks ‘Expeditie’, rechts uit de reeks ‘Rizoom’
Ongetwijfeld heeft Marc Mestdagh tijdens het creëren binnenpretjes. Subtiel plaatst hij zijn publiek op het verkeerde been. Bomen groeien op hun kop, personen wandelen liggend naar de rand, dat landschap, die wolk… is dat een collage of geschilderd, is die scheur wel echt…. Een eerste indruk blijkt niet voldoende, hoe langer je kijkt, hoe meer je ontdekt, hoe beter je zijn kunst begrijpt.
Graag eindig ik met deze positieve noot. Een reis door het werk van Marc Mestdagh is een avontuur dat weinig kost, enkel wat aandacht, inspanning en goodwill. Zijn kunst brengt je naar ongekende oorden waar ze de taal van de kunst spreken, een taal die de mensen dichter bij elkaar brengt, die de wereld anders verwoordt, waar ruimte voor elkaar en poëzie is.
POËZIE – EN KUNSTEVENT TALE ART GALLERY – VLIERZELE
Boekvoorstelling Tentoonstelling – curator Jean-Paul van der Poorten
Tale Art Gallery Vlierzeledorp 12A, 9520 Vlierzele 29/6 tem 6/7/2025 zondag 29/6: 14-18u (vernissage) zaterdag 5/7: 14-18u zondag 6/7: 14-18u (finissage) of na telefonische afspraak 0476/50 49 52 info https://taleartgallery.be/expo-29-06-2025-06-07-2025/
Een event waarbij beeldende kunst, poëzie en muziek met elkaar in dialoog gaan. Anima hominis is een verkenning van de ziel van de mens. Kunstenaars gaan in dit event op zoek naar het onverklaarbare dat leeft in de mens, naar het ondoorgrondelijke van het innerlijke. Thema’s die aan bod komen zijn het fenomeen antropos, de innerlijke wereld van de mens, archetypen, etnische motieven en artefacten, het menselijk tekort, de zoekende en de weerloze mens.
Kunstenaars JOS BOLLE, PEDRO BRUGADA, ANDRÉ BRUYLANDT, ANNICK DE HOUWER, LUCAS DELAERE, GINO DERMAUT, BIE GARCET, INE LAMMERS, MISTRAL-MELIKE, MELISSA MUYS, KRISTEL NAESSENS, TIM ROOSEN, GUY TIMMERMAN EN JEAN-PAUL VAN DER POORTEN Curator: Jean-Paul van der Poorten
Opening zondag 29 juni 14u
Verwelkoming door galeriehoudster Tanja Leys. Openingswoord door Tim De Knyf, burgemeester van Sint-Lievens-Houtem. Woordje van Pedro Brugada. Paul Jambers leest twee gedichten uit Dag lieve mens. Jean-Paul van der Poorten stelt de kunstuitgave en het kunstalbum voor. Magali De Vlaeminck en Hervé Claeys lezen gedichten over het masker en de ziel van de mens. Pianomuziek door opkomend talent Lander Veelhaver. Receptie
Finissage zondag 6 juli 14 uur
Verwelkoming door galeriehoudster Tanja Leys. Pedro Brugada, Magali De Vlaeminck, Tanja Leys, Willy Van Boxstael en Jean-Paul van der Poorten lezen gedichten over mens en tijd. Muzikale omlijsting: Lander Veelhaver. Er wordt een drankje aangeboden. vernissage en finissage: gratis toegang
Kunstuitgave Anima hominis
De kunstuitgave Anima hominis bevat werk van Jos Bolle, Pedro Brugada, André Bruylandt, Annick De Houwer, Lucas Delaere, Gino Dermaut, Bie Garcet, Ine Lammers, Mistral-Melike, Melissa Muys, Kristel Naessens, Tim Roosen, Guy Timmerman en Jean-Paul van der Poorten. De werken gaan over de wisselwerking tussen innerlijk en uiterlijk, over kwetsbaarheid en over de gevoelens van de menselijke ziel.
Een exemplaar van Anima hominis kan worden gereserveerd door storting van 35 euro op rekeningnummer ‘De verwondering’ BE06 7370 6287 3322 met vermelding Anima hominis. Het exemplaar dient te worden afgehaald vóór de aanvang van de voorstelling en wordt niet met de post toegezonden.
Studenten beeldhouwklas van Guy Timmerman: Anne Van Wayenberg, Marinette Vande Vyvere, Andy Vincke en Christine De Landsheer stellen tentoon.
Tekst Kathleen Ramboer
Aan de Academie voor beeldende kunst (DKO) Gent loopt een creatief schooljaar ten einde. Werken, stevig ingepakt, staan klaar om de school te verlaten richting exporuimte Campo Santo. Gebak, drankjes, pralines… verraden de laatste dagen van het 6de jaar beeldhouwen en ruimtelijke vormgeving. Gelukkig, enkele werken zijn nog te bekijken, zo kan ik me een oordeel vormen van de sfeer en het ateliergebeuren. De kunst van de studenten vraagt om een dialoog, laat mijn gedachten afdwalen of verdwalen in het labyrint van de hedendaagse kunst. Docent Guy Timmerman maakt tijd voor kunstpoort en licht toe hoe hij omgaat met de aspiraties van zijn studenten, hoe hij helpt hun doel te bereiken.
docent Guy Timmerman
Kunstpoort Wat is je inbreng, is die technisch en/of inhoudelijk? Vergt het inspanning je in te leven in hun specifieke beeldtaal, visie, hun werk, hun stijl? Guy Timmerman Elke student heeft zijn eigen rugzakje mee. Belangrijk is dat de student daaraan geappelleerd wordt. Elke cursist kijkt en voelt op een andere manier, ik benader iedere persoonlijkheid op een individuele manier. Voor hen is dat een enorme cadeau, dat betekent dat op het eind van de rit ze een eigen verhaal vertellen.
Kunstpoort Eens ze de school verlaten hebben, blijf je de studenten verder volgen of verlies je ze uit het oog? Guy TimmermanNa de opleiding ontstaat er vaak een gemis aan een kijkend oog. Dan is er de vraag ‘mogen we eens langs komen?’.
Kunstpoort Vind je bij de aanvang van een carrière, van deze studierichting, het academische, de klassieke kennis belangrijk? Guy Timmerman Enkele cursisten voelen zich gedropt in de woestijn, onbewust van het te volgen pad. Dan stel ik voor een schaalvergroting te maken van een voor hen boeiend klein object met doel het verwerven van een stabiele, solide basis. Cursist Anne pikt hier op in. Het feit dat je al of niet voorkennis hebt, speelt een rol. De technische ondersteuning zoals bij het lassen stel ik zeer op prijs. Guy Timmerman Ik wil niet te veel sturen. Anne Van Wayenberg De leraar staat aan de zijlijn, dringt zijn eigen visie niet op. Guy Timmerman Je hebt iconische beeldhouwers zoals Zadkine. Iedereen wil een Zadkine maken. Die kan en hoef je niet na te apen. Anne Van Wayenberg Oorspronkelijkheid, authenticiteit daar ga ik voor. De eerste twee jaren krijg je ondersteuning aangeboden, voldoende bagage voor de volgende jaren.
Kunstpoort Velen verlaten het figuratieve pad, vind je dat betreurenswaardig? Guy Timmerman Ik moet dat tegenspreken. Mensen die voor het klassieke kiezen, kunnen de richting 3D model frequenteren. In deze richting zijn de diverse stappen afgebakend, je werkt aan een mal, een model in hout of de student probeert een portret- of modelstudie.
Kunstpoort Geef je opdrachten? Guy Timmerman Alleen als ik merk dat het niet loopt, als de cursist moeite heeft met het opstarten van de creatieve motor. Opdrachten geven aan bepaalde cursisten zou een nefaste invloed hebben op hun artistiek werk. Ik hoop mezelf buiten spel te zetten zodat ik overbodig word. Het is ruiken, beseffen of een persoon nood heeft aan een klankbord. Ik wil zorgen voor een maximaal werkklimaat. In de auto op weg naar het atelier, zijn mijn gedachten bij de studenten. Met wat zijn ze bezig? Zitten ze blok of in de flow, trappelen ze ter plaatse of net niet? Het vak van een docent is geen job van nine to five. Kunstpoort Je bent een bevlogen leraar.
Kunstpoort Ontstaat er een wisselwerking tussen docent en student? Guy Timmerman Wisselwerking, ik ben er mij niet van bewust maar het feit dat er zoveel invullingen mogelijk zijn, maakt me nederig.
Anne Van Wayenberg
Anne Van Wayenberg in het atelier beeldhouwen Academie voor beeldende kunst (DKO) Gent
Het werk van Anne Van Wayenberg stemt tot nadenken. De kwetsbaarheid van mens en natuur staan bij haar centraal. In Campo Santo toont ze o.a. ‘keien’ die de vergankelijkheid, het eindige op een krachtige wijze verbeelden. Haar werk vraagt om wat uitleg hoewel zonder achterliggende ideeën ik ook geniet van de verwerkte strandvondsten. Haar keien zijn voor mij geen dode objecten maar organische voorwerpen die communiceren. De natuur van Pas-de-Calais, gevat in deze kunstkeien vertelt, via de beeldtaal van Anne, van dood en leven, van vreugde en verdriet, van kunde en onkunde, van eindigheid en eeuwig leven. Op uitnodiging van Anne kon ik het beeldhouwersatelier bezoeken. Een interview? Dat vond ik vanzelfsprekend.
Kunstpoort Bij het overlopen van je kunstenaarscarrière lees ik een opeenvolging van opleidingen. Heb je nood aan kennis, techniek of vooral aan feedback? Wordt je kennis nog altijd bijgeschaafd? Anne Van Wayenberg Ik heb vooral behoefte aan werken in groep, voor de communicatie en de inspiratie. Na mijn opleiding ergo – creatief en systeemtherapie ben ik onmiddellijk met kunstopleidingen gestart, de ene volgde op de andere; sculpturale keramiek o.a. bij Carmen Dyonise, Frank Steyaert en Geneviève Van Bastelaere, draaiwerk bij Fernand Everaert, beeldhouwen en ruimtelijke vormgeving… Van in mijn kindertijd ben ik creatief. Dat heeft zo zijn oorzaak. Ik was een zorgenkind, wilde mezelf profileren door me beeldend te uiten; met verf, met klei… hoewel ik een broer had die heel goed kon tekenen vooral waarnemingstekenen, heb ik dat niet in de vingers. Mijn fantasie heb ik wellicht aan mijn vader te danken. Creativiteit zat bij hem in het bloed. Toen ik keramiek volgde, inspireerde dat mijn vader om als autodidact ook keramiek te vervaardigen. Hij bouwde een eigen bakoven, delfde de nodige klei, zuiverde die en maakte zijn eigen natriumglazuren. Dank zij mij vond hij een nieuwe passie.
Kunstpoort Schets je bij aanvang van je creaties? Anne Van Wayenberg Een krabbel ja maar schetsen nooit. Fotograferen komt er wel bij kijken. Ik heb een idee, start en laat het concept in alle vrijheid groeien naar een volwaardig kunstwerk. Mijn keien zijn gebaseerd op 40 jaar zwerven langs de Pas-de-Calais. Alledaagse strandvondsten ondergaan in de keien een poëtische transformatie naar tastbare vergankelijkheid. Als kind was ik reeds een ongelooflijke verzamelaar, nu nog kriebelt het om ‘objets trouvés’ mee te zeulen om mijn kunst te verrijken. Enkel als het materiaal tot me spreekt, ik het gevoel heb ‘ik kan er iets mee aanvangen’ verdwijnt het in mijn handen.
Kunstpoort Heb je thuis voldoende ruimte? Anne Van Wayenberg Ik heb boven een ruimte waar ik bepaalde zaken afwerk, het uiteindelijke scheppingsproces gebeurt op de academie. drie dagen per week. Volgend jaar hoop ik een cross-over keramiek/beeldhouwen te volgen. Voor mij is dit een uitdaging omdat cross-over om een compleet andere manier van werken vraagt. Deze richting eist studie op voorhand. Wellicht creëer ik dan meer thuis.
Kunstpoort Je bezoekt heel wat tentoonstellingen, helpt dit je kunst vooruit? Of ontstaat er dan twijfel over je persoonlijk werk? Anne Van Wayenberg Bij het beschouwen van werk van collega/kunstenaars twijfel ik niet aan de kracht en identiteit van mijn persoonlijk werk. Ik sta voor alles open en pik soms wel iets mee. Expo’s zijn vaak interessant vanwege het materiaalgebruik. Zo ontdekte ik dat vliegengaas ook voor mijn projecten nuttig kan zijn. Namaken, dat doe ik niet want vindingrijkheid, oorspronkelijkheid draag ik hoog in het vaandel. Deze beide termen zijn mijn ankers als ik me beeldend uit. De psycholoog Abraham Maslow zag de creativiteit niet enkel als een kunstuiting, creativiteit is ook op vele andere gebieden van toepassing. Bij het begin van mijn werk in de psychiatrie had ik contact met outsider cliënten. Ik heb een beeldend creatief atelier opgestart. Deze cliënten creëren kunst buiten de conventionele structuren van de kunstopleiding, negeren de regels van de traditionele kunstwereld daarom hebben ze een eigen oorspronkelijke vormtaal en unieke stijl. Als mijn werk de kijker aanspreekt dan wil dat zeggen dat de beschouwer met mijn thema voeling heeft, erover nadenkt of er mee omgaat.
Kunstpoort Je werk vind ik zwaar op de hand, put je er energie uit of is het net andersom? Anne Van Wayenberg Ik heb 40 jaar in de psychiatrie gewerkt als beeldend creatief therapeut/systeem therapeut, wat boeiende contacten met cliënten met zich meebracht. Via hen leerde ik mijn eigen pad te volgen. Door mijn scheppingsdrang pieker ik minder. Creëren geeft mij een goed gevoel, is levensnoodzakelijk. Voor de buitenwereld baadt mijn kunst in een sfeer van droefenis maar depressief ben ik niet. De keien maken leven en dood tastbaar; de schelpen die ik verwerk droegen leven in zich, leven dat langzaam uitdoofde. Stenen eroderen, verwerven een gladde huid of brokkelen af, ze ondergaan een metamorfose. De universele levensthema’s komen in mijn keien, vergeleken met ander werk, op een meer abstracte manier aan de oppervlakte.
Kunstpoort De keien zijn een symbiose van artificiële elementen en reële levendige objecten. Je eigen inbreng is moeilijk vast te stellen en dat vind ik uitermate positief. Anne Van Wayenberg Misschien moet ik een volgende maal een meegebrachte Pas-de-Calais kei tussen mijn kunstkeien deponeren, dat lijkt me interessant. Guy Timmerman schreef een passende tekst die mijn intentie verklaart. … Door aangespoelde stenen artificieel na te maken en deze ogenschijnlijk achteloos op de grond te leggen, misleidt ze het oog én confronteert ze de kijker met vragen over wat ‘natuur’ is en wat niet. Aangespoelde stenen zijn het resultaat van tijd, erosie, stroming, toeval – natuurlijke processen. Door deze te reconstrueren met de hand, introduceert Anne menselijke controle en intentie in wat normaal het domein is van de natuur Guy Timmerman. Anne Van Wayenberg Wellicht komt er een vervolg op het verhaal van de keien.
inzending voor nationale expo Ensorjaar foto Anne Van Wayenberg
Kunstpoort Je inzending voor de nationale expo naar aanleiding van het Ensorjaar, stel je ook tentoon in Campo Santo. Je bezit een bizarre fascinatie voor doodskoppen en skeletten, dat deel je met James Ensor. Ensor ontdekte die bezetenheid in de winkel van zijn moeder, hoe begon bij jou die fascinatie? Anne Van Wayenberg Op jonge leeftijd had ik een verzameldrang voor knoppen, voorwerpen uit de natuur… Ik herinner me mijn enthousiasme op vijfjarige leeftijd voor een dode vis die ik in mijn hand nam. Als volwassene ben ik een collectioneur van dierlijke overblijfselen zoals botten, vogels… Dode uitgedroogde vogels beschouw ik als boeiend materiaal voor een kunstwerk.
Kunstpoort Kan je wat duiding geven over het werk ‘Arc du Triomphe’? Anne Van Wayenberg De roes om de overwinning triomfeert maar er zijn ook de vergeten slachtoffers.
‘I no longer exist’ foto Anne Van Wayenberg
Kunstpoort ‘I no longer exist’ verwijst dit werk ook naar de oorlog? Anne Van Wayenberg Niet echt, het beeld van de borst, voor mij symbool van leven, confronteert de kijker met de eindigheid. Gevierde schrijvers, kunstenaars leven verder in hun werk, blijven hangen in het collectieve geheugen.
‘Arc du Triomphe’ foto Anne Van Wayenberg
Kunstpoort Is er een beeldhouwer die je immens bewondert? Anne Van Wayenberg Niki de Saint Phalle met haar kleurrijke sculpturen, de avant-gardistische kunstenaar Archipenko, Zadkine, Picasso, Miro… deze eerder niet hedendaagse kunstenaars schieten me te binnen. Ik bewonder beeldhouwers (zoals onze docent Guy Timmerman) die in staat zijn metershoge kunstwerken te creëren. Hoe begin je in godsnaam aan creaties met van die onmenselijke afmetingen?
Kunstpoort Wat brengt de toekomst voor je? Plannen? Anne Van Wayenberg Ik heb affiniteit met kleur en heb zin om te schilderen. Bepaalde werken kwamen al in aanraking met verf en borstel. Het kan boeiend zijn niet opgespannen canvas ruimtelijk te integreren in mijn objecten. Fijn dat DKO bestaat. Het kunstonderwijs is voor mij een kinder- en jeugddroom die nu door de realiteit wordt weggeveegd. Mijn studies en job als ergotherapeut losten mijn verlangen naar creativiteit in. De therapeutische zijde boeide me vanzelfsprekend ook. Ik ben ambitieus en wil verder beeldend aan het werk zijn, constant bijleren, experimenteren, nieuwe materialen en technieken ontdekken.
Marinette Vande Vyvere
werk van Marinette Vande Vyvere, foto Marinette Vande Vyvere
Anne en Marinette vertrekken van eenzelfde inspiratiebron de kust, Anne adoreert Pas-de-Calais, Marinette woont in Oostende. Toch ligt hun werk ver uit elkaar. Dwingend, dynamisch en energiek veroveren de keien van Anne haar publiek. Het gebruikt materiaal draagt mee in de zeggingskracht en explosiviteit van haar kunst. Het werk van Marinette is subtiel en teer. Haar materiaal: klei, porselein… zorgt voor een oneindige schoonheid en ingetogenheid. Haar objecten sluipen stilletjes je hart binnen.
Kunstpoort Wat stel je tentoon in de kapel van Campo Santo? Marinette Vande Vyvere Ontelbare keren heb ik de kustlijn afgewandeld. Ik deed zelfs interventies op het strand. De expo werken zijn geïnspireerd op waarnemingen en onderzoek tijdens die queeste. Het tentoongesteld werk valt te verdelen in drie groepen. – De oesterschelpen. Wilde Japanse oesters zijn exoten die oprukken aan onze kust. Ze zijn grillig en hechten zich gemakkelijk vast aan substraten. Hun opbouw fascineert me omdat ze groeien in laagjes. Net die gelaagdheid is interessant om mee te experimenteren, vast te leggen in porselein. De organische vorm van de buitenkant staat in fel contrast met de zachte softe innerlijke kern en dat boeit me als beeldhouwster uitermate. – Vloedgolven De bekendste golf is de grote golf van Kanagawa uitgebeeld in een houtsnede van de Japanse kunstenaar Katsushika Hokusai daterende circa 1830-1831. Die houtsnedeprent blijft me fascineren. Ik besloot vloedgolven te modelleren in klei. De sterkste laat ik bakken in de oven. – De kustlijn Onze kustlijn is rechtgetrokken en volgebouwd. De natuur is geweld aangedaan. Soms mooie architectuur verdringt de hoognodige duinen, belangrijk voor de open ruimte en biodiversiteit. Voor de expo heb ik de kustlijn, zowel de architectuur als de natuur, verbeeld in gips.
In mijn werk probeer ik de zee vast te leggen niet alleen de onstuimige zee met zijn brute kracht maar ook de stille, zachte, mysterieuze zee die melancholisch stemt. Dat kan door gebruik te maken van diverse materialen aangepast aan het onderwerp en de sfeer van het kunstwerk.
Kunstpoort Waar deed je materiaalkennis op? Volgde je veel opleidingen? Marinette Vande Vyvere Zoals mijn collega Anne volgde ik tal van opleidingen. Vanaf mijn 16 jaar volg ik kunstopleidingen. Patrick Verlaak was mijn leermeester in de schilderkunst. Verder werkte ik bij diverse kunstinstituten zoals Kina: Huis, Gent en Design Museum Gent.
Kunstpoort Teken je ook, maak je schetsen of voorontwerpen? Groeit een werk of weet je op voorhand waar je heen wil? Marinette Vande Vyvere Per project heb ik schriften vol met schetsen en foto’s. Ik improviseer weinig en leg verbanden tussen verschillende tekeningen. Ik werk intuïtief, zoekend, aftastend, vol verwondering om wat op mijn pad komt.
Kunstpoort Welke beeldhouwers kunnen je inspireren? Marinette Vande Vyvere Dit is een moeilijke, want er zijn er heel veel. Niet alleen beeldhouwers zoals Arp inspireren me maar ook schilders en architecten zoals Junya Ishigami, Peter Zumthor, designers zoals Allan Wexler, te veel om op te noemen.
Kunstpoort Wat brengt de toekomst? Marinette Vande Vyvere Misschien volg ik nog 1 jaar beeldhouwkunst waarin het menselijk lichaam centraal staat.
ANDY VINCKE
Andy Vincke is net zijn vliegende duikboot aan het inpakken. Ik heb een spontane intuïtieve reactie, die elke hedendaagse kunstliefhebber zou geven: ik denk aan Panamarenko. De kunst van Panamarenko is een combinatie van wetenschappelijke studies, techniek en poëzie met de focus op vliegen als symbool voor de vrijheid. Maar de kunst van Andy Vincke ligt meer in de sfeer van rebellie. Zijn kunst is niet enkel spielerei, een idee zit verstopt in de verpakking. Andy Vincke ageert tegen de overbodige consumptiemaatschappij. Aardbeien eten in de winter, asperges consumeren in de zomer… dat stelt hij in vraag. Waarden van het geloof worden volgens de kunstenaar niet meer gerespecteerd. Hij benadert zwaar op de hand liggende onderwerpen met heel veel humor. Gerecycleerde, gevonden voorwerpen transformeert hij naar kritische, ludieke en originele kunst.
Andy Vincke
Christine De Landsheer
Tot slot citeer ik graag een tekst van de docent Guy Timmerman omtrent het werk van Christine De Landsheer. Ik was niet in de mogelijkheid haar te ontmoeten en haar werk te bekijken. Christines werk raakt aan een oeroud archetype: de vruchtbare vrouw als bron van leven, kracht en mysterie. Door zich te focussen op het torso – de romp zonder hoofd, armen of benen – reduceert ze het beeld tot de essentie van het vrouwelijke lichaam als dragende vorm. Wat overblijft is geen individu, maar een universeel symbool: een oervorm waarin het moederschap, het scheppen en het dragen gecentreerd worden.Guy Timmerman
Tekst Kathleen Ramboer Foto Kathleen Ramboer, Anne Van Wayenberg, Marinette Vande Vyvere
Afstudeerexpo afdeling Beeldhouwkunst Academie voor beeldende kunst (DKO) Gent Vande Vyvere Marinette Vincke Andy De Landsheer Christine Van Wayenberg Anne
Campo Santo Visitatiestraat 9040 Gent – Sint Amandsberg
13-14-15 juni 2025 Vrijdag 19u-22u Zaterdag 10u-17u Zondag 10u-17u
Als de zon de wolken trotseert, of beter, en heter nog, ze decimeert, is het tijd om op te staan en naar buiten te gaan. Als je niet weet waarheen, ga dan op uitstap naar Ooidonk Art Festival. Mocht er een Michelin-gids bestaan van tentoonstellingen, deze kreeg een ster, een bib gourmand en een “vaut le détour” voor de omgeving. Alles aan OAF is mooi. Het zijn verwende mensen die dit mogen meemaken. Twijfel niet en verwen jezelf.
Mijn echtgenote en ik namen de fiets vanuit Mariakerke bij Gent, 16 km met fietsknooppunt, nog zo een heerlijke uitvinding. De bestemming heet officieel “Goed te Réables”, maar dat klinkt blasé voor de prachtige oude, vervallen hoeve, die galerieën Francis Maere & Co op een unieke manier omtoverden tot museumruimte (met dank aan Johan Vansteenkiste). Ik ga de pret niet bederven door hier uit te pakken met de tentoongestelde werken, die moet je ter plaatse zelf ontdekken, maar – “spoiler alert!” – als je weet dat Wim Delvoye, Jan Fabre, Berlinde De Bruyckere, Pol Bury, Jean-Michel Folon, Herman de Vries… je opwachten, dan speel je op veilig. Waar vind je nog een expo met al deze namen en nog 40 andere, op zo een prachtige locatie, midden in de natuur, op wandelafstand van een kasteel met dat uniek park? Als je niet goed weet wat hedonisme is, hier kan je het leren.
van links naar rechts: Jan Fabre I Stephan Balkenhol I Pol Bury
Van de hiervoor vermelde ‘grote’ namen was ik gecharmeerd door de “Kooi” van Berlinde de Bruyckere. Vraag me niet waarom, ik zou het niet weten, maar de vorm en de fantasie die het spontaan opriepen, lieten me niet los. Ik vind het overigens interessanter om eerst het werk te bekijken en dan pas de naam en de uitleg van de kunstenaar. Dat vind ik eerlijker voor mezelf. Bij sommigen is dat niet nodig natuurlijk, Folon en Fabre herken je van ver, de laatste brengt me altijd aan ’t lachen met zijn gouden “ik” in allerlei posities, onder een meetlat, op een schildpad en hier in Ooidonk dus in een badkuip – spoiler alert 2, sorry. Het heeft iets van Donald Trump, vind ik, heel hedendaags, over afzienbare tijd dus passé, but who cares?
Een kunstenaar die ik bijzonder waardeerde op de expo is Eugene Dodeigne, niet omdat hij van het jaar was van mijn vader (1923, die vandaag, 1 juni jarig zou zijn geweest), maar om de expressie van zijn werk. Zijn ‘Hommage à Michelangelo’ beroerde me mateloos. Niet hedendaags, wel tijdloos.
van links naar rechts: Isidoor Goddeeris I Johan De Wit I KUBACH-WILMSEN
‘Minus habens’ in de kunst die ik ben, laat ik me verleiden door mijn ogen, aan niemand verantwoording verschuldigd voor mijn gevoel en ongehinderd door afwezigheid van diepgaande kennis in de materie. Ik hoop dat ik dom mag blijven, genieten als een kind. Luc De Man vond ik niet mooi maar bizar, en boeiend; Isidoor Goddeeris: vindingrijk! Kubach-Wilmsen poëtisch; Joachim Louis magistraal , ontroerend ook; Randoald Sabbe inspireert als graficus; bij Koen Vanmechelen dacht ik – op zijn Frans – “tiens!”; en Johan De Wit maakt me blij.
Een uur of twee later was het tijd voor een hapje en een drankje op het terras. In de zon. Meer moet kunst niet zijn.
een organisatie van Francis Maere Fine Arts artistiek adviseur Johan Vansteenkiste Partner galeries: Barbé | Deweer | Settantotto | Rik Rosseels Kristof De Clercq | Keteleer | Transit | Hoet Zahorian & Van Espen |Dauwens & Beernaert Guy Pieters | Maruani Mercier
Expo van een student/kunstenaar/curator en drie medestudenten/kunstenaars in Galerie Drie, Gent
Tekst en foto Kathleen Ramboer
Een chaos van kleuren overvalt me en maakt op mij een verpletterende indruk. In het schildersatelier van – LUCA School of Arts – baan Ik me een weg tussen afgedankt meubilair, borstels, verf, canvas, houten latten, papier… om later halt te houden bij het werk van vier studenten, Nand, Janne, Nathan en Gies. Het viertal is op zoek naar stijl, inhoud en eigenheid om binnenkort door te breken en een plaats te veroveren in de hedendaagse kunstwereld. Verwonderd om zoveel jonge geestdrift en gedrevenheid ga ik de confrontatie aan.
Nand Haegeman
Student/kunstenaar Nand Haegeman, door aandachtige kunstpoort lezers gekend van het project TO KEEP Gallery, volgt stage bij Galerie Drie te Gent. Galeriehouder Guy De Dapper vroeg hem een fictieve expo te organiseren. De opdracht kreeg vorm, verraste positief en evolueert nu naar een daadwerkelijke tentoonstelling. Nand loodst me mee naar een auditorium zodat ik in alle rust, zonder kleur- en/of klankprikkels, met de vier kunststudenten kan debatteren. De vier kunststudenten zijn: Nand Haegeman, student derde jaar bachelor schilderkunst, stagiair bij Galerie Drie en tevens curator van de expo NAND & (N)ANDEREN Janne Vandebuerie, student derde jaar bachelor schilderkunst Nathan Geldhof, student master schilderkunst Gies Dewaele, student master schilderkunst
Nathan Geldhof
links Gies Dewaele, rechts Janne Vandebuerie
Kunstpoort Nand, bevalt het curatorschap je? Je kiest voor medestudenten, was dat de opdracht, hoe selecteerde je de kunstenaars, op thema, op diversiteit, welke kunst je zelf goed vindt? Moet er een link zijn, een gemeenschappelijk kenmerk? Nand Het is evident dat ik voor medestudenten kies, dat staat als een paal boven water. In mijn keuze van de kunstenaars is hun motivatie en gedrevenheid van kapitaal belang. Een soort eenheid is noodzakelijk maar dat betekent niet dat allen gebruik maken van dezelfde technieken en materialen.
Kunstpoort Nand selecteerde je nu al werken voor de expo? Nand Samen bekijken we de werken, evalueren en selecteren een aantal. Die nemen we mee naar Galerie Drie. Op locatie, bij het aftasten van de ruimte, ervaren we welke emotie en gevoel de werken oproepen. Dan pas maken we de definitieve selectie. Het wordt puzzelen zowel met de kunstwerken als met de beschikbare ruimte.
Kunstpoort Alle werken getuigen van eenzelfde visie: jullie weelderige schilderkunst brengt visuele bravoure die imponeert. De gemene deler is eigenzinnig, kleurrijk, pasteus, origineel, eigentijds… Mag ik het jong geweld noemen? Een rage, wat trendy aanvoelt blijkt voor jullie niet belangrijk. Blijft het experiment essentieel? Gaan jullie op dit elan verder? Gies Dit is nog maar een begin. We blijven zaken uitproberen.. Kunstpoort Gies, welke materialen maken deel uit van het experiment? Gies Verf, houtsnippers, krijt, stof… Kunstpoort Nand jij schilderde ook op zakken. Nathan Mijn drager kan MDF zijn, een paneel, canvas, los doek dat ik op een dun paneel lijm… Als je een geschilderd beeld opspant of op hout kleeft, krijgt het werk een totaal andere specifieke fysieke dimensie en dat is heel belangrijk. Ik vervaardig frames volgens de aard van het werk. Mijn portretten bijvoorbeeld ga ik op iets dun kleven refererend naar een fotokader. Je medium bepaalt de manier van schilderen. Janne Ik gebruik diverse goedkope materialen, recycleer vaak, creëer eigenhandig een lijst waar ik verder meewerk. Ik schrik er niet voor terug om op een zelf gecreëerde, speciale, grillige vorm te schilderen.
links werk van Gies Dewaele, rechts werk van Janne Vandebuerie
Kunstpoort Getuigt jullie kunst van persoonlijke ervaringen, interesses, emoties… lectuur, toeval? Waar putten jullie inspiratie uit? Gies Ik vertrek vanuit mijn omgeving, heel veel foto’s, composities van gebouwen, een straat die openligt, de verschuiving van het landschap, dat probeer ik te vatten in mijn verf. Mijn verf wordt onderwerp, mijn omgeving, de foto… is enkel een aanleiding tot schilderen, tot het zoeken van vormen. Kunstpoort Nand bij jou is ook je omgeving, het alledaagse inspirerend. Nand Zoals bij Gies geeft het straatgebeuren, wat constant gebeurt rondom ons, aanleiding tot schilderen. Niet wat je schildert is belangrijk maar hoe. Een banaal onderwerp kan kunst zijn en worden. Ik doorprik graag de zwaarwichtigheid die rond kunst hangt. Humor mag en kan in de kunst. In mijn kunst staat het speelse vaak centraal. Janne Gies en ik, we zijn beide figuratief gestart om langzaam te evolueren naar non figuratief. Je kan niet uit het niets abstract beginnen schilderen. En toch zat vanaf het eerste jaar die abstractie al in mijn werk, op een subtiele manier. Nathan Ik put inspiratie uit mijn archief met foto’s, polaroids, krantenknipsels… Vorig jaar sloot mijn werk aan bij het surrealisme, nu heeft het realisme de bovenhand. Nand In het woord kunstenaar zit nog altijd kunnen vervat. Gies Kunst was vroeger wel een ambacht. Nathan weet daar veel over. Nathan Kunstgeschiedenis interesseert me mateloos. Eerst was kunst ambacht, met de verlichting kwam het kunstenaarsgenie op de proppen. Rationele, menselijke thema’s leidden toen tot nieuwe stijlen en benaderingen van en in de kunst, tot kunstenaars los van het ambachtelijke.
links werk van Nathan Geldhof, rechts werk van Nand Haegeman
Kunstpoort Janne je hebt een karakteristieke benadering van schilderkunst. Je werken zijn een mix van gedurfde kleuren, gelaagde texturen, onconventionele materialen samengebracht tot intrigerende visuele soms chaotische composities. Je kunst vertoont een speelse dynamiek. Hoe verloopt je productieproces en kan je gemakkelijk HALT roepen, beslissen wanneer een werk af is? Janne Ik start vanuit een beweging. Eerst is er de vorm dan het kleur. Door vlakken te schilderen leg ik de beweging stil. De grote move evolueert naar een kleinere, naar concentratie. Schilderen is bij mij een lang verhaal, een opeenvolging van nadenken en handelen. Daarom werk ik simultaan aan diverse schilderijen. Het ene werk beïnvloedt een volgende en speelt als kapstok voor een ander kunstwerk. Vroeger viel het me lastig een werk als voltooid te beschouwen, nu lukt het me beter er een kruis over te trekken.
Kunstpoort Houden jullie rekening met de evaluatie van een docent, met feedback van anderen? Na een betekenisvolle stilte volgt reactie van het viertal. Nand Je hebt docenten met een kritische blik die je willen helpen. Belangrijk is de kritiek op te nemen, te leren uit de feedback. Kunstpoort Uit de algemene reactie vermoed ik: ”we houden er niet altijd rekening mee”.
links schilderij van Nathan Geldhof, rechts van Nand Haegeman
Kunstpoort Beïnvloeden jullie elkaar? Geef je commentaar op het werk van een medestudent? Of doe je dat liever niet? Voeren jullie gesprekken over kunst? Een discussie leidt soms tot ontdekkingen. Gies Dat collectieve, kunstenaars onder elkaar, dat helpt ons vooruit. Je begrijpt elkaar, je spreekt dezelfde taal. Nathan Er is de peer recognition, waardering onder elkaar. Straks bij het beëindigen van onze master valt er een netwerk weg. Daar ben ik bang voor. Als ik intens schilder aan een bepaald werk dan heb ik het gevoel in een tunnelvisie te vervallen. Om een werk in balans te brengen is het handig te beschikken over een extra paar ogen, ogen die zaken waarnemen die jij als individueel kunstenaar niet opmerkt. Janne We zijn studenten die constant elkaars werk gade slaan en feedback brengen. Nand Je gaat hier naar buiten zoals je bent binnengekomen maar ondertussen heb je veel bijgeleerd, vertrek je met een rugzakje. Gies Een docent gaf de volgende reactie: op school stel je constant tentoon want er is een voortdurende passage, een heen en weer gedraaf van studenten en leerkrachten. Bij het afscheid nemen van de campus valt dit weg en wacht ons een eenzaam gevecht in het atelier, niemand werpt nog een doordringende of vluchtige blik op je schilderkunst. Nand Het is belangrijk om reactie te krijgen van mensen buiten het beschermde milieu van de school, van mensen die er totaal niet mee bezig zijn. Kijkers van buiten de kunstscene, maar toch ‘artminded’, kunnen betekenisvol zijn voor vorm en inhoud van onze kunst. De toeschouwer mag ook zonder meer iets mooi en schoon vinden. Gies Maak je kunst voor kunstenaars en kunstkenners. Wie is je publiek, tot wie spreek je? Je creëert toch kunst voor iedereen? Nathan Het is triest, als je van je kunst wil leven het de profs zijn die er toe doen. De globale kijker kan positief zijn en als je daarboven op nog kunstcritici kan begeesteren dan behoor je tot het kransje van de David Hockney’s en de Rinussen Van de Velde. Iedereen houdt van hun werk en toch is het zo eigen dat het respect afdwingt. Kunstpoort De modale kijker voelt affiniteit met hun werk omdat het figuratief is. Kunstwerken van Gies en Janne vallen moeilijker om een oordeel over te vellen. Nathan We moeten af van het idee de kunstenaar te zien als een romanticus eenzaam werkend op een zolderkamertje. Onder ons vier zoeken wij constant feedback, nuttig om de hoogste trap te bereiken. Als iemand in mijn oor fluistert, je bent ‘goe’ bezig dan vind ik dat fijn en motiverend. Janne In ons werk laten we de ‘struggle’ zien.
links werk van Janne Vandebuerie, rechts werk van Gies Dewaele
Kunstpoort Zijn de beste werken die welke gepaard gaan met frustraties? Nand Soms niet, de sterkte ligt vaak in de spontaniteit, het directe… bij mij toch. Het hondje is daar een voorbeeld van. De aanzet was iets totaal anders, moeizaam, niet echt geslaagd, toen kwam het hondje op de proppen, snel, speels en verrassend. Zelf bepalen wanneer iets af is, vind ik verschrikkelijk. Kunstpoort Jullie stijl laat zo een manier van werken toe. Bij een ‘Borremans’ bijvoorbeeld is het wenselijk dat alles van meet af aan klopt.
Kunstpoort Hier in het schildersatelier zitten jullie dicht op elkaars lippen. Is dit nefast voor de concentratie? Gies Soms zak je totaal weg in je werk, dat zijn de beste momenten. Janne Je leert je te concentreren in deze drukke ruimte. Later, na een dertig tal jaar werken in een eigen atelier, zie ik me denken, hoe hebben we het in godsnaam klaargespeeld kunst te creëren in het atelier van Luca School of Arts?
Kunstpoort Is AI welkom bij het ontwerpen van jullie schilderijen? Of ben je absoluut contra en waarom? Nathan Mijn portretten zijn gecreëerd met de hulp van AI. Ik genereer via AI anonieme beelden. Met fotobewerking maak ik ze klaar om te schilderen. Bij het overbrengen op doek evolueert het beeld van anoniem tot een portret van een icoon of van een door mij gekend gezicht. Het AI beeld is het zaadje. AI betekent geen gevaar voor de creativiteit. De ontdekking van de fotografie belemmerde ook de populariteit van de schilderkunst niet.
links canvas van Nathan Geldhof, rechts van Nand Haegeman
Kunstpoort Jullie creëren in het atelier op de campus. Wacht er thuis een atelier? Waar werk je het liefst en is de kunst die je thuis vervaardigt anders dan hier op school? Gies Ik heb privé een atelier. Wat ik op school maak kan ik thuis afwerken en omgekeerd. Nathan Ik schilder samen met mijn ma in eenzelfde atelier. Daar maak ik gebruik van een schildersezel. Die manier van werken heeft zo zijn eigen tactiliteit. Janne In mijn persoonlijke werkplaats schilder ik meer ingehouden en toch is het resultaat vergelijkbaar met het ‘schoolwerk’. Nand Een nieuw atelier heeft zeker invloed op je creaties.
Kunstpoort Wat vind je van de sociale media als instrument voor jullie artistieke praktijk? Janne Vanaf het middelbaar post ik op Instagram. Instagram fungeert als archief, een soort portfolio. Instagram toont niet je werk zoals het werkelijk is maar biedt wel een eerste leuke blik. Nand De manier waar je ermee omgaat is belangrijk. Mijn account functioneert als een soort identiteitskaart, wie ben ik, wat maak ik? Voor bepaalde kunstenaars blijkt de post op sociale media belangrijker dan wat ze maken. Mijn doel is de kijker, dat kan een galerie zijn, triggeren om mijn werk in het ‘echt’ te bekijken. Gies Daarom is het initiatief van Galerie Drie zo belangrijk. We komen als kunstenaar onder de mensen, je gaat de confrontatie aan met de toeschouwer.
links werk van Janne Debuerie, rechts detail schilderij Gies Dewaele
Kunstpoort Jullie schilderkunst vraagt om een fysieke benadering en beleving. Zoeken jullie locaties om in de toekomst te exposeren of is het nog te vroeg om te netwerken en galeries te benaderen? Janne Als de tijd rijp is. Ik ga nu mijn master aanvangen. Dit is het laatste jaar waarin ik voluit kan schilderen, mijn artistieke praktijk ontwikkelen. Met praktische zaken bezig zijn hoeft nu nog niet, centen verdienen om te kunnen schilderen, galeries aanspreken, tentoonstellen… dat is voor later. Nand Het is een gevaarlijke stap om zich nu al vast te pinnen op een galerie. Het is wijs dat we nu in Galerie Drie kunnen tentoonstellen. Ze zijn heel communicatief en empathisch, helemaal niet afstandelijk of elitair. Hun publiek toont een wel gemeende interesse in kunst en kunstenaar. Gies Ik geef de galerie het adjectief ‘volks’. Wellicht is dat niet het juiste woord en het is zeker niet pejoratief bedoeld. Collectief tentoonstellen bijvoorbeeld in een galerie als Galerie Drie, dat is voor ons ideaal. Janne In een galerie moet je je thuis voelen. Mijn werken zijn mijn kindjes, er zit heel wat emotie in. Ik hoop dat ze ergens terecht komen waar ik me in kan vinden. Ik heb nu meer aandacht voor culturele projecten. Later kan ik doorstromen naar de wereld van galeries. Nand We leven op het ritme van een sneltrein, in een ratrace, in een commerciële prestatiemaatschappij. Kunst mag niet alleen consumptie zijn. Schilderen om te verkopen omdat wat je schildert goed in de markt ligt, blijkt voor vele kunstenaars een valkuil. Blijvend plezier hebben in het schilderen, in je zoektocht, in je reis doorheen materialen en disciplines, is noodzakelijk. Gies Ergens moet je compromissen sluiten. Nand Belangrijk is je werk zichtbaar maken, kijk dit is wat ik maak, waar ik voor sta. Op je zoldertje blijven schilderen wachtend op dé grote ontdekking, is niet zo romantisch als je denkt. Nathan Je moet jezelf presenteren, visualiseren. Netwerken is co communiceren, de mensen zoeken bij wie je je comfortabel voelt. Je kan iemand ontmoeten die de visuele identiteit van je werk aanvoelt maar niet de juiste ingesteldheid heeft. Nand Trends, rages volgen om de verkoop op te drijven, is geen goed idee. Authenticiteit is goud waard en loont uiteindelijk.
Kunstpoort Binnenkort is het voor iedereen vakantie. Lassen jullie een schilderpauze in? Ik bemerk een glimlach bij het viertal. Allen We hebben geen pauzeknop. Schilderen is onze passie, een beroep. Schilderen geeft zin aan ons leven. Wij hebben doek en pigment nodig zoals eten en drinken. Gies Schilderen is zoals een sport beoefenen, je moet in de run blijven, stilstaan is een stap achteruit.
Kunstpoort Wat brengt de toekomst voor dit viertal? We hopen dat de kunst van Nand, Gies, Janne en Nathan authentiek blijft zoals ze nu is: uniek met een eigen onmiskenbare signatuur. Hun passionele kunst, barstend van leven, verdient een plaats op de Kunstbühne.
expo schilderkunst – mixed media – textielkunst – keramiek Tale Art Gallery 16 mei – 15 juni, 2025
INTRODUCTIETEKST EXPO DOOR YVES JORIS kunstrecensent
Materia Nova, aanraken wat je (niet) begrijpt
Er zijn momenten waarop materiaal niet langer louter de vorm dient, maar zelf begint te spreken. Waar de kunstenaar geen meester meer is over de materie, maar leerling wordt. ‘MATERIA NOVA’ brengt vier kunstenaars samen die precies binnen dat spanningsveld werken. De werken van Peggy Wauters, Laura de Coninck, Sylvie Martens en Malvine Marichal getuigen van een fundamentele omkering. Materie zingt zich los van het bekende. Openbaart zich als iets nieuws, als iets dat ons uitnodigt om opnieuw te kijken, te ruiken, te voelen.
In deze tentoonstelling treedt ‘MATERIA NOVA’ niet op als technologische vernieuwing, maar als een verschuiving in gevoeligheid. Het is materie die zich anders begint te gedragen, eigenzinnig, zintuiglijk, weerbarstig. Ze onttrekt zich aan de logica van productie en beheersing. Elk werk fungeert als een betekenislaag waarin materie zichzelf terugvindt en de toeschouwer meevoert in een trage, tastbare transformatie. Deze kunstenaars werken met materie als met een levende taal, een fluïde aanwezigheid.
Materia Nova, een levend archief
Materia Nova is geen nostalgisch pleidooi, noch een onkritische verheerlijking van het ambacht. Het is een uitnodiging tot vertraging, een pleidooi voor een zintuiglijke openheid die ons in staat stelt de wereld om ons heen met nieuwe ogen te zien. In een tijd waarin alles steeds meer digitaal en ongrijpbaar wordt, kiezen deze kunstenaars bewust voor het tastbare, het geurige, het fragiele.
Ze nodigen ons uit om ons te verbinden met de fysieke werkelijkheid van de materie, om haar niet alleen te bekijken, maar ook te voelen, te ruiken en te ervaren. Door het alledaagse te verheffen en het vaak onopgemerkte zichtbaar te maken, tonen ze aan dat materie veel meer is dan een omhulsel. Het is een levend archief, een poëtische aanwezigheid die, als we ons er open voor stellen, ons iets kan leren over onze eigen relatie met de wereld.
Dit vraagt om aandacht, om geduld, en vooral om de bereidheid om naar het stille verhaal van de dingen te luisteren.
De sublieme broosheid van Peggy Wauters
Peggy Wauters schept werelden die tegelijk teder en verontrustend zijn. In deze tentoonstelling toont ze fragiele keramieken en porseleinen objecten, bloemencomposities, erotische slipjes aan kleerhangers en miniatuurlandschappen in houten blokjes. Onder stolpen zitten porseleinen vogels met gouden pootjes.
Haar werk is doordrenkt van het groteske en het absurde, balancerend tussen schoonheid en horror. Het roept vragen op over identiteit, macht en religie, en nodigt uit tot een zintuiglijke confrontatie met het onderbewuste. Materie is bij Wauters nooit neutraal. Ze ademt, provoceert, verleidt.
De taal van geur en herinnering bij Laura De Coninck
Bij Laura De Coninck wordt kunst een zintuiglijke ervaring. Haar sculpturen en schilderijen zijn niet alleen om te zien, maar ook om te ruiken – flarden van geur die herinneringen wakker maken.
Een grote borstsculptuur, samen met twee kleinere vormen, draagt de intieme geur van moedermelk, die via een speciaal parfum telkens opnieuw tot leven kan worden gebracht.
Voor KMSKA-erfgoed legt De Coninck fragiele bloemblaadjes neer, gevormd in klei en gekleurd in Yves Klein-blauw en wit. Ze vangen de geur van het museum, als echo’s van een verleden dat je zachtjes kunt aanraken.
In l’œil et l’esprit laat ze blauwe schilderijen ademen, doordrenkt met een eigen, zorgvuldig gecomponeerde geur. Tenslotte vertaalt ze met Saudade vertaalt het verlangen naar wat voorbij is in een nieuw kleiobject, dat subtiel de melancholie verspreidt van een geur die herinnering en hart samenbrengt.
Opgeleid bij geurkunstenaar Peter de Cupere en getraind bij parfumhuis Givaudan, weeft Laura De Coninck geur en beeld samen tot één: een kunst die niet alleen gezien, maar diep gevoeld wordt.
Luchtlagen als schilderkunst bij Sylvie Martens
Sylvie Martens schildert geen voorwerpen, maar hun adem. Wolken, licht, schaduw, vergankelijke fenomenen krijgen vorm in trage lagen olieverf op marmer, hout, zeemleder of was. Haar werk sluit aan bij de luministische traditie van Emile Claus, maar verwijst ook naar de wolkenstudies van Constable of de dramatiek van Turner. De keuze voor kwetsbare, oneffen dragers versterkt de vergankelijkheid van het beeld. Haar schilderijen zijn tegelijk krachtig en fragiel, als tijdelijke ontmoetingen tussen kleur en licht. Ze nodigt uit tot een contemplatieve blik op de natuur … en op onze plaats daarin.
De traagheid van het object bij Malvine Marichal
Bij Malvine Marichal spreken draad en textiel. Ze borduurt met zwarte, witte en rode draden op gerecycleerde stoffen en papieren, vaak verwerkt in oude doosjes of kaders. Haar werk is klein van schaal, maar groot in intimiteit. Elk object ademt herinnering en traagheid. Het repetitieve handwerk, de zichtbare steken, de verweerde materialen: ze suggereren een zoeken naar evenwicht, schoonheid en betekenis. In haar wereld maakt logica plaats voor intuïtie, snelheid voor verstilling. Marichals werk nodigt uit tot langzaam kijken, een zeldzaamheid in onze tijd.
-Tekst: Yves Joris, kunstrecensent-
INFO
Tale Art Gallery Vlierzeledorp 12a Vlierzele
Open Vernissage & openingsreceptie vrijdag 16 mei 2025 18u > 22u 19u voorstelling kunstenaars door YVES JORIS, kunstrecensent
De gevleugelde zon treint met me mee tot in Nijlen door het niet altijd groene Vlaamse landschap waar kunstenaar Roberto Verde me aan het station opwacht. Eenmaal binnenshuis, na een korte autorit, troont hij me mee, upstairs, naar zijn atelier waar het noorderlicht zijn levendige canvassen optimaal in de verf zet. Met een groene tuin als rustgevende achtergrond schildert hij hier gestaag verder aan zijn ‘Jessica’ reeks. Terug ‘downstairs’, aan een gezellige keukentafel, geeft Roberto, die zich ontpopt tot een echte praatvaar, mijn nieuwsgierigheid een kans. Enkele uurtjes later, in een grijsblauwe treinzetel, zittend tussen pendelaars, loom van de eerste lentezon, hoor ik nog zijn aangename stem verhalen hoe het allemaal begon en evolueerde. En nu? Nu probeer ik, niet alles prijsgevend, het interview neer te pennen. Ik laat een vleugje mysterie schuilen in de verf van het canvas, zo kan de kijker dromen over de wandelende personages op het doek. Kuifje en Bobbie spelen hun rol voortreffelijk.
Kunstpoort Wat is de betekenis of het verhaal achter je artiestennaam ‘Roberto Verde’? Roberto Verde Mijn echte naam is Robert Verlinde. Als je moet reserveren, vooral in het buitenland en ze hebben een persoonsnaam nodig dan wordt spellen onvermijdelijk, dat vind ik nogal omslachtig. Van Robert heb ik dan maar Roberto gemaakt, die naam is universeel, herkenbaar en ligt gemakkelijk in de mond. Niemand die ‘Roberto’ verkeerd articuleert, ‘Robert’ daarentegen wordt vaak uitgesproken op een manier waar ik niet van hou. Kunstpoort En Verde? Roberto Verde De ‘lin’ van Verlinde heb ik geschrapt. Zo is mijn alias ontstaan. ‘Verde’ was ook de naam van mijn vennootschap.
Kunstpoort Beroepshalve was of ben je architect en ondernemer. Hoe sloeg de vonk over naar schilderkunst? Roberto Verde Mijn vader was ook architect. Ik ben er zowat ingerold. Na mijn studies en stage werkte ik samen met een jonge groep architecten in Antwerpen. In diverse wedstrijden veroverden we eerste plaatsen vooral in de sfeer van sociale woningen. Er deden zich een aantal problemen voor met bouwaanvragen, geschillen tussen gemeenten en provincie. Toen ben ik uit de architectuur gestapt. Natuurlijk bleef die architectuur en de behoefte aan creativiteit sluimeren op de achtergrond. Ik werd 60 in 2013, verkocht mijn bedrijf dat ik ondertussen runde, werd financieel onafhankelijk en de creativiteit nam terug de bovenhand. Ik contacteerde de academie van Nijlen, dacht die academie is enkel voor jonge mensen, neen hoor, gelukkig niet. Ik had nooit geschilderd en plots werd schilderen een passie. Nu volg ik het projectatelier aan de academie te Lier. Na 7 jaar les schilderkunst in Nijlen, heb ik nu meer behoefte aan een klankbord. De persoon die me in Lier begeleidt is Gommaar Gilliams. We praten over de wereld van de schilderkunst, hij geeft me hints en feedback. Ik stel zelden tentoon maar door van gedachten te wisselen met Gommaar Gilliams geraak ik niet geïsoleerd en doorbreek creatieve blokkades.
Kunstpoort Je was in een vorig leven architect maar je huidige werken vertonen geen architecturale elementen. Is er ergens toch een link met de architectuur? Persoonlijk leg ik die link niet. Roberto Verde Die link is er niet. Ik schilder wat voor mij belangrijk is en uiteraard is mijn werk beïnvloed door alles wat ik heb meegemaakt, door mijn leven en architectuur is daar een stukje van. Wil dat zeggen dat ik gebouwen ga schilderen, spelen met rechte lijnen? Helemaal niet maar de negen jaar als architect hebben mij gevormd op gebied van kleuren, figuren, structuren. Dat neem ik mee in mijn schilderkunst.
Kunstpoort Je hebt een fascinatie voor Oude meesters. Wat trekt je aan in hun kunst? Wat waardeer je bij deze historische schilders? Roberto Verde Het is vooral Rubens die me fascineert. Zijn ongelooflijke vakmanschap fascineert me. En het is precies dat vakmanschap dat ik wilde in de vingers krijgen. De academie van Nijlen bracht me die kennis bij. Olieverf is een ongelooflijk wendbaar medium maar dat moet je ontdekken en dat kan je niet door abstract te schilderen maar wel door een landschap of stillevens als onderwerp te nemen, een citroen bijvoorbeeld, hoe schilder ik een schaduw, hoe geef ik die putjes in een citroen vorm, dat leer je zoals je leert schrijven, lezen… En toen dat lukte groeide mijn motivatie. Als je in detail een meesterstuk wil naschilderen, dan zie je pas hoe ongelooflijk die schilderijen zijn. Om IXION, een schilderij van Rubens, na te schilderen, schafte ik me een goede hoge resolutie foto van het meesterwerk aan. Bij het inzoomen op de navel merk je pas hoe wonderbaarlijk juist die geborsteld is. Die man kon tekenen. In het Rubenshuis kan je de boekjes bewonderen waarin hij reisnotities maakte, wonderbaarlijk. Rubens had een atelier vol vaklui die hem hielpen met pigmenten en zo maar hij had de kennis en gaf de aanwijzingen. De Vlaamse primitieven en later Rubens en leeftijdsgenoten, dat waren de beste schilders van de wereld, moeilijk te vgl. met de kunst van toen in Japan en de Arabische wereld, dat was geen schilderkunst, dat was meer tekenkunst, kalligrafie, meesterlijk dat wel, zelfs de Russische iconen waren iets helemaal anders. In Vlaanderen werd een eerste maal op doek geschilderd, Van Eyck was vernieuwend in het maken van zijn verf, camera obscura is ontstaan in de lage landen. Vlaanderen was de bakermat van nieuwe technieken. Ik bewonder hun technologie, zij waren toonaangevend. Onze meesters hangen overal ter wereld tot in het Moma in New York. In België is die schilderkunst blijven doorleven in het magisch realisme, surrealisme, symbolisme…. en ander stromingen. België, Vlaanderen draagt de schilderkunst nog altijd hoog in het vaandel. Misschien is mijn antwoord wat te uitgebreid? Kunstpoort Helemaal niet, de passie en bewondering klinkt door in dit prachtig discours!
Paul Delvaux in een hedendaagse context
Kunstpoort Op je site lees ik dat AI een verlengstuk van je schildersarm is. Wil je dit heel even toelichten? In welke zin? Hoe beïnvloedt AI je schilderkunst of op welke manier schakel je AI in voor je kunst? Roberto Verde Ik pretendeer altijd: ‘Mijn schilderijen zijn niet door AI gemaakt wel door mij’. Ik verdiepte me in diverse AI formats of protocollen, je hebt heel wat open source, meestal Amerikaans. Aanvankelijk gebruikte ik AI op de volgende manier: via prompts gaf ik AI de opdracht een beeld met bepaalde elementen te creëren, AI kwam terug met een beeld, een schilderij of een tekening, hoe je het ook kan noemen, ik zag verschrikkelijke zaken en probeerde telkens opnieuw, enorm tijdrovend. Uiteindelijk koos ik een paar beelden waarvan ik dacht daar kan ik iets mee aanvangen en startte met knippen en plakken, creëerde een collage op mijn IPad, ging er creatief mee om, veranderde de kleuren, spiegelde de afbeelding enz. .… kortom het digitaal spelen resulteerde in een eindproduct dat ik uiteindelijk schilderde. Nu ga ik totaal anders te werk en gebruik ik mijn eigen schilderij als startpunt, ik laad het op, stel AI vragen, zo ontstaat een dialoog, een wisselwerking, dit vraagt minder tijd. Wat AI voorstelt is handig om, gebruik makend van het programma Sketches, voorstudies te ontwerpen op de IPad. Kunstpoort Is AI de toekomst voor hedendaagse kunstenaars? Roberto Verde Ongelooflijk wat er nu op de AI scene gebeurt. Letterlijk AI ontploft. De artistieke wereld voelt zich verplicht de mogelijkheden die AI biedt te omarmen. Toch blijven handmatig ontwerpen en digitaal creëren harmonieus naast elkaar voortleven. Kunstpoort Een beetje zoals digitale en analoge fotografie, beide gaan verder hand in hand. Roberto Verde Ik voel me een curator en maak persoonlijke keuzes uit wat AI me voorstelt. AI put uit diverse bronnen. Maar recyclage van kunst is zeker niet ongewoon. Iets compleet nieuws uitvinden lijkt me onmogelijk. Een schilderij blijft uiteraard persoonlijk. Is kunst niet zoals Willem Kloos het zo treffend over poëzie neerschreef: ‘de aller-individueelste expressie van de aller-individueelste emotie’? AI gerelateerd of niet, dat moet het voor mij zijn.
Kunstpoort In je recent werk ‘Jessica 4’ verwijs je naar Kuifje en Bobbie. Ik bemerk fragmenten uit de strips van de geestelijke vader van Kuifje Hergé. Ben je een bewonderaar van Hergé? Ook in Jessica 1bis zie ik een stripelement. Wat is de bedoeling? Roberto Verde Met die stripbanden voeg ik een dimensie toe aan via mijn IPad ontwikkelde beeldtaal. Ik hou van experimenteren met een andere visuele manier van communicatie. Vroeger probeerde ik rasters uit. Rasters bieden enorm veel mogelijkheden kijk maar naar Roy Lichtenstein. Ik hou het bij Hergé, een Belgische striptekenaar. Wij mogen wel wat meer chauvinistisch zijn, de Belgische kunst is wereldniveau, kijk maar naar Magritte.
Jessica 4
Kunstpoort Je Jessica reeks handelt over relaties, vraagt om interactie. Je schilderkunst is voor mij op de eerste plaats visueel aantrekkelijk. Vind je het erg als de beschouwer die vraag om dialoog niet ziet, niet wil aangaan? Roberto Verde Ik ben niet de grote moralist of wil niet de grote boodschapper zijn. Ik hou het liever bij ironie. De interpretatie van mijn schilderij laat ik aan het publiek over, ik geef er geen handleiding bij. Ik leg er wel een boodschap in maar het is aan de kijker om al of niet moeite te doen om mijn standpunten te ontdekken. Ik ben grote fan van Carl Jung. Het onderbewuste, wat een mens meemaakt, kan ook meespelen bij de beoordeling van een kunstwerk. Ik schilder vaak twee, drie figuren. Zijn er onderlinge connecties of niet, is er liefde, onenigheid… daar gaat het over en dat geeft aanleiding tot interpretatie. Die strips dat is ook een stuk nostalgie die zorgt voor meer gelaagdheid.
Kunstpoort Ik ontdek een mix van abstractie en figuratie, vlakken, kubisme, een vleugje Picasso, rasters… Denk je ooit te evolueren naar volledige abstractie? Roberto Verde Evolutie is vanzelfsprekend. Mijn kunst verschilt van die van 10 jaar geleden, de evolutie verliep steil. De helling van de curve neemt nu wel af. Vele jaren zijn er niet meer om naar abstractie te evolueren. Als iemand me zegt, je werk is sterk, dan is dat heel charmant en tof maar mijn betrachting is niet dé grote kunstenaar te worden. Zolang ik er plezier aan beleef blijf ik verder schilderen.
Kunstpoort Je bent ook schrijver. De aanleiding voor je debuutroman IXION was de ontdekking van het schilderij IXION van Rubens. Heeft de ene discipline invloed op de andere, bijvoorbeeld wat onderwerp, stijl… betreft? Zijn er verwantschappen? Doet je schrijverschap nadenken over je beeldende kunst en omgekeerd? Roberto Verde Ik ben letterlijk door Rubens beïnvloed. Ik zag dat IXION schilderij in het Louvre en merkte onmiddellijk dat een tepel niet juist stond. Aan mijn vrienden die me vergezelden vertrouwde ik toe: ‘Daar schrijf ik een boek over’, waar ze natuurlijk lachend op reageerden. Dat bleek de trigger om Rubens te bestuderen. Om het vak te leren volgde ik lessen bij uitgeverij Querido in Amsterdam. Dat was intensief. Diverse cursussen volgden. Nadien nam ik de vulpen op en ben aan een literaire reis begonnen. Ik liet me nog bijstaan door mensen uit het vak vooral Nederlanders. Nu schrijf ik enkel korte teksten, gedachten ook wel poëzie. Twee jaar na één won ik de Boontje* prijs. Dat motiveert. * een poëzieprijs, genoemd naar schrijver en dichter Louis Paul Boon, jaarlijks uitgegeven door Culturele Centrale Boontje, een vereniging in Sint-Niklaas, een afdeling van cultuurorganisatie Linx+.
Kunstpoort Eén van je personages Alain volgt ook les aan de academie. Is je boek autobiografisch? Roberto Verde Niet echt. Er komen wel autobiografische fragmentjes in voor.
Kunstpoort Gaan je gedachten een andere richting uit door het feit dat je aan het schrijven bent? Roberto Verde Dat kan. Alles heeft een invloed zelfs het feit dat je boterhammen aan het eten bent. Er is een constante wisselwerking tussen wat je beleeft, waarneemt en je verbeeldingsdrang. Als kunstenaar ben je doorlopend creatief aan het werk.
Kunstpoort Hoe verklaar je het feit dat beeldende kunstenaars vaak ook schrijvers zijn? Kijken we maar naar Lucebert, Hugo Claus…Paul Snoek… Johan Clarysse… Roberto Verde Schrijven is laagdrempelig, je hebt enkel potlood en papier nodig. Ook als schilder kan je met weinig materiaal aan de slag, een beeldhouwer heeft het moeilijker. Bepaalde Nederlandse recensenten vinden dat ik filmisch schrijf, ik denk in beelden eerder dan in stijlfiguren, dat heeft te maken met hoe ik beelden waarneem als schilder.
Kunstpoort Poëzie inspireert je, zie de canvas: ‘Echos of longing’ Pablo Neruda. Es tan corto el amor y tan largo el olvido… Liefde duurt zo kort en vergeten duurt zo lang… Vind je je schilderijen poëtisch? Wil je de sfeer van een gedicht benaderen of zijn het enkel thema of inhoud die je inspireren? Zet een gedicht je aan tot een bepaalde manier van schilderen, een bepaald kleurgebruik of staan techniek en kleur los van een gedicht? Roberto Verde Ik ga je een eerlijk kort antwoord geven. Eerst was er het schilderij en toen dacht ik na over de titel. ‘Echos of longing’ werd het, naar een gedicht van Pablo Neruda.
Echos of longing
Kunstpoort Een vraagje over de triptiek ‘Dancing legs’ Dansu Reggu (aka Dancing Legs) Ik ontdek eveneens humor, vrolijkheid een lichtheid in je werken. Zocht je een tegenpool voor de meer zwaarmoedige, complexe Jessica reeks? Roberto Verde Helemaal niet, deze triptiek is een ouder werk. Humor, ironie vind ik enorm belangrijk. Het werk is spontaan ontstaan. Die man in het midden is via een wisselwerking met AI ontstaan. Ik had een soort goeroe, een leider nodig en heb een aantal beelden laten genereren tot ik dacht yes die wordt het.
Dancing legs
Kunstpoort Elected as “1 of 100 Artists to watch in 2024” by The Hug* curators. Hoe ben je op die lijst terecht gekomen? Resultaat van een open call? Roberto Verde Inderdaad ze hebben me niet zelf ontdekt, ik nam deel aan een open call. De organisator was Rani Zuckerberg, de zus van de befaamde Mark Zuckerberg. De bedoeling was om van The Hug een soort FB voor artiesten te maken, een platform om mondiaal kunstenaars met elkaar in contact te brengen. Ondertussen werkt The Hug samen met een ander collectief. Ik nam dus deel aan een wedstrijd voor hedendaagse kunst. Curatoren van het MoMA, Gugenheim, Christie’s, Abu Dhabi Art Gallery …. beoordeelden de inzendingen. Euforisch las ik het mailtje met mijn selectie voor de lijst. *
Kunstpoort Misschien een lastige vraag: Wat is het mooiste schilderij dat je ooit zag? Of beter geformuleerd, voor welk schilderij heb je een zwak? Roberto Verde Er zijn zoveel goede schilderijen. Voor ‘Nighthawks’ van Edward Hopper heb ik een zwak. Bij de symbolisten tref je sterke werken aan, de schilderijen van Fernand Khnopff bijvoorbeeld. Het symbolisme spreekt me meer aan dan het impressionisme hoewel die ook fantastisch zijn. En Rubens behoort tot mijn favorieten, die ken ik van binnen en van buiten door de intense studie van zijn werk.
Kunstpoort Een fictieve vraag: met welke kunstenaar, Oude of Nieuwe meester, zou je graag ontbijten en de dag doorbrengen en wat zou je dan willen doen? Roberto Verde Ik denk aan Gerard Richter als levende kunstenaar, aan Da Vinci als kunstenaar doorheen de geschiedenis van de kunst. Ik zou hem vragen stellen over de fysica want hij was ook wetenschapper. Dat zou me boeien want ondertussen weet ik door in het heden te leven meer dan hij.
Kunstpoort Wat betekent AI voor de hedendaagse kunst? Kunstenaars staan aan de vooravond van een nieuw tijdperk vol artistieke innovaties. Roberto Verde beschouwt AI als een waardevolle samenwerkingspartner met krachtige tools. We zijn benieuwd naar het vervolg van zijn creatief avontuur.
kunstpoort 