een tentoonstelling in deWeverij

Tekst en foto Kathleen Ramboer

Het lawaai van de machines is gaan liggen maar deWeverij leeft. Marc Mestdagh, bezieler van de ruimte, stelt er niet alleen eigen kunst tentoon maar vooral werk van andere niet altijd bekende kunstenaars, kunstenaars met eenzelfde interessesfeer, elk met een specifieke persoonlijke kijk op eenzelfde thema. Peter Denissen, Filip Dieusaert, Isabel François en Bert Verhoest exposeren in deWeverij onder eenzelfde noemer MENSENRUIMTE. Op de site https://deweverij.be/mensenruimte/ lees ik de woorden van Rainer Maria Rilke: ‘Er zijn veel mensen, maar veel meer gezichten, omdat iedereen er meerdere heeft.’ Ontelbare gezichten vullen de exporuimte, het is aan de kijker de confrontatie aan te gaan en voorbij het masker te kijken.

Isabel François

Inhoudelijk is haar werk intens maar door haar originele inventieve aanpak en de fijne verwerking van diverse materialen, maakt ze kwetsbaarheid, existentiële pijn, dementie, emoties, verdriet… tastbaar en toegankelijk.
Stilstaan bij zichzelf dat is wat kunst creëren met Isabel François doet. Een aandachtige toeschouwer kan in haar kunst niet alleen een stukje van de kunstenaar maar ook zichzelf ontdekken, (h)erkennen wat we niet altijd willen weten of zien. Haar sculpturen tonen verdriet en pijn, hand in hand met schoonheid en pracht. Ze weet de kijker te beroeren.
De kunstenaar staat aan het begin van een ‘late’ carrière. Ze hoopt nog zoveel te ontdekken. Haar werk loont de moeite, vertelt een menselijk verhaal, brengt gesprekken op gang en laat ons genieten van een zachte melancholische esthetiek.

Bert Verhoest

Bert Verhoest is een buitenbeentje in het gezelschap. Hij stemt me vrolijk, tovert een glimlach op de lippen en dat vind ik heerlijk in deze rauwe tijden. Zijn kunst is ontstaan tijdens het coronatijdperk, uit de nood aan actie. Die periode was schrijnend voor muzikanten van elektronische muziek zoals Bert. Hij had weinig om handen, verzamelde op rommelmarkten nostalgische familiefoto’s en besloot de melancholische zwart/witte/sepia foto’s een tweede leven te geven, dit maal met kleur. Vroeger was een bezoekje aan de fotograaf één groot familiegebeuren. Dit staat in fel contrast met onze selfie-cultuur. Daarom vindt de kunstenaar het manuele belangrijk, wil hij alle techniciteit bannen bij het realiseren van zijn kunst. Met veel bravoure doorprikt hij foto’s, naait met verve kleurrijk garen tot streepjes tranen, vangt een gezicht in een kubus, verstopt een deftige heer achter een gordijn, laat een huismoeder met haar kroost de hemel opklimmen en doet gezichten verdwijnen in de anonimiteit. Zijn eigen familiefoto’s zijn voor hem heilig, die gebruikt hij niet met respect voor de privacy van wie trots voor de camera poseerde. De personages van zijn kunst komen uit alle windstreken van Vlaanderen. De foto’s dateren uit de jaren 1920 tot de opkomst van de kleurenfotografie. Nu leven ze postuum verder. Hoe zalig is dat, klassieke oerdegelijke familieportretten uit de jaren 20  slagen erin een kunstliefhebber van de 21^ste eeuw spontaan te doen glimlachen.

Peter Denissen

In een vorig leven was de kunstenaar architect wat zijn virtuoos tekenen verklaart. Met een fijne nauwkeurige potloodlijn tekent hij trefzeker op voorhand op papier een ontwerp van een schilderij. Dan pas begint het schilderen, overwegend zwartwit, daar is ‘daltonismus’, zijn kleurenblindheid niet vreemd aan. Toch probeert hij in zijn werk kleur te integreren. Hij bestempelt het schilderen met één toegevoegd kleur, oker, aardkleur, één enkele keer blauw, als inkleuren. Spontaan denk ik aan een kleurboek. En dat is zeker niet pejoratief bedoeld. Waar de kunstenaar veel belang aan hecht is compositie, orde brengen in de chaos, één kleur, lijnen, voorwerpen en silhouetten lenen zich daartoe.
Enkele schilderijen tonen grootheden van de schilderkunst: Schiele, Picasso, Dali… ze zijn geïnspireerd op hun leven. In het ‘Dali’ schilderij troont een kreeft op een zuil want Dali was verzot op zeevruchten, het silhouet van Gala versterkt de compositie. Zijn schilderijen zijn narratief. Aan de kijker om het verhaal op het canvas te ontdekken.

Filip Dieusaert

In deze expo toont Filip Dieusaert een selectie portretten in drie totaal verschillende technieken.
De eerste die ik opmerk, tegen de muur aanleunend klaar om op te hangen, zijn de olieverf schilderijen in warme kleuren en met nauwkeurig gekozen lichtinvallen. Deze portretten, expressief, levendig, verbeelden mensen zoals ze werkelijk zijn, met een glimlach, met een diepe plooi, denkend, mijmerend. Kortom hun gezicht ademt leven. De kunstenaar borstelt enkel mensen die hij kent en dat voel je. Ze zijn niet alleen persoonlijk maar ook universeel.
Een tweede techniek is verwant aan het tatoeëren. Filip Dieusaert tovert met een in inkt gedipte naald puntje voor puntje gezichten tevoorschijn, de ene keer flou de andere keer super scherp. Het doek heeft hier plaats gemaakt voor siliconen. Mij lijkt het een hedendaagse techniek met een ‘modern’ klassiek ogend resultaat.
Zijn derde techniek is schatplichtig aan AI. De kunstenaar genereert via AI tal van beelden en kiest tenslotte een beeld als basis voor een portret. Het resultaat van deze zoektocht zijn sculpturale portretten, waar een vroegere carrière als beeldhouwer in sluimert. De adequate keuze voor grof linnen als canvas versterkt de kracht van het beeld en de monumentaliteit.

Marc Mestdagh

In een tweede ruimte stelt Marc Mestdagh een nieuwe reeks van 8 assemblages tentoon: TOXIC.
Zijn werken zijn architecturaal en laten zich eerder raden dan duiden. Elk element heeft zijn betekenis, hoe bizar het ook is. De kunstenaar verbeeldt een prangend probleem dat de mens moet zorgen baren. Ik citeer graag de bijhorende tekst.
Als we zo achteloos blijven omspringen met onze planeet waardoor onomkeerbare negatieve effecten ontstaan, die bovendien onze gezondheid aantasten, is er dan nog ruimte voor de mens?

MENSENRUIMTE is een verstilde expo met diepgang. De werken nodigen uit tot reflectie, tot de kunst van het ontdekken. Elke kunstenaar weet met een persoonlijke noot een verhaal te vertellen over ons vaak moeilijk te vatten leven, over emoties, vreugde en verdriet. DeWeverij toont kunst die de beschouwer raakt.

Tekst en foto Kathleen Ramboer

INFO

MENSENRUIMTE
zondag 27 april en zondag 4 mei 2025
telkens van 10u tot 18u
gratis toegang – de kunstenaars zijn beide dagen aanwezig

deWeverij
Dellaertsdreef 9 – 9940 Evergem (Sleidinge)
expo@deweverij.be
https://deweverij.be/mensenruimte/