6:30. Opstaan. Midden september is het op dit uur nog donker. Een douche heb je absoluut nodig om wakker te worden. Herinneringen aan vroeg opstaan in de zomer komen terug. Marchin. Er is een Marchin en een Grand-Marchin. Wij vragen ons af waar het cultuurcentrum zich bevindt. Waarschijnlijk in het centrum van Marchin? Nee dus, volgens de GPS. Grand-Marchin is groot. Dus moeten we verder rijden om het cultureel centrum te bereiken. Onderweg valt ons de goede toestand van de huizen op.. Ver weg is het cliché van het arme Wallonië.  

Marchin of Grand-Marchin

“Vous venez pour la Biënnale?” vraagt de vrouw achter een eenvoudige tafel. Het huis, het cultureel centrum ziet er ook eenvoudig uit. Het is Venetië niet.. Op een duidelijke kaart zie je de verschillende plaatsen waar je foto’s kan bekijken. De eerste verrassing komt van een fotografe uit Wit-Rusland, in de bar naast het cultureel centrum. Geen intellectuele, abstracte zwart-wit foto’s, maar frisse kleurenfoto’s met een grote luchtigheid.

Luchtigheid is er ook in de kerk. Bloemen werden gefotografeerd. De foto, afgedrukt op een glazen plaat, is doorzichtig. Je zit op de bank van een familie en je kijkt naar foto’s die zouden kunnen wegvliegen. Wanneer je vertrekt uit de kerk, krijg je een rustig heuvelachtig landschap te zien.

 

Een beetje klimmen en je betreedt een gewoon huis. Foto’s van een man en een vrouw, soms samen, soms apart. Colin Gray , uit Engeland, heeft zijn hele leven lang zijn ouders gefotografeerd. Dat besef je na een tijdje. Indrukwekkend zijn de foto’s van de gestorven moeder in de slaapkamer. 

De volgende etappe is het gelijkvloers van een rijhuis. In de keuken/eetkamer hangen foto’s aan de muur en staan ze op de meubels. Er zijn originele afdrukken bij zegt de zoon van de fotograaf, aanwezig op die dag. Alle in zwart-wit. Het leven van de jaren ‘70 komt naar boven. Een getuigenis van hoe het was in de streek rond en in Luik.

 

 

Ossogne en de kerk

De tentoonstellingen zijn niet alleen in Marchin maar ook in Ossogne. Hoe ver is dat? 8 km. De mooie landschappen met heuvels verleiden ons om er te voet naar toe te gaan. Toch is het een beetje te ver. Wanneer wij aankomen valt het op dat in een zo’n klein dorp, hameau in het Frans, ze toch een kerk hebben gebouwd. Een andere tijd. 

Twee fotografen trekken de aandacht. Beiden spelen ze rechtstreeks in op het gevoel van medelijden en sympathie.

Sarah Seené heeft blinde of slechtziende mensen gefotografeerd. Het zijn sterke portretten, met een tekst in braille. Er straalt veel emotie uit deze foto’s en uit de verhalen van deze jonge mensen.

Jef van den Bossche heeft mensen in het volkscafé gefotografeerd. Nu. Ze bestaan nog, zowel het volkscafé als de mensen die het bezoeken. Groot formaat en in kleur, de foto’s  geven de indruk dat u de mensen kunt horen, ruiken, voelen. 

Wanderlust

De volgende keer, dus binnen twee jaar, nemen wij de fiets mee. Zo ontdekt je een Belgische streek, maar te voet gaat ook. Heuvelachtig, een mix van pure natuur en akkers. Je ontdekt huizen, kerken, boerderijen met hun schuur, kasteeltjes en lokale bars. Je ontdekt fotografen en hun foto’s. De Biënnale is een leuke en rijke ontdekkingstocht.

LINKS:

• https://www.biennaledephotographie.be
• https://breedbeeld.org

Eric Rottée tekst en foto’s
Guy Verschueren foto’s